In mijn algehele top drie van de beste boeken ooit staat Tom Wolfe's "Vagevuur der IJdelheden", samen met "De Oorlog van het Einde van de Wereld" van Mario Vagas Llosa. Nummer drie is nog een twijfelgeval. Kom ik nog ooit op terug, moet nog een beetje speling overhouden. Ben nu aan Tom Wolfe's laatste nieuwe begonnen: Ik ben Charlotte Simons. Moet nog even op gang komen.

Wolkers

Tegelijk ben ik met De Oude Meester zelf bezig: Wolkers. Schrijf ik ook nog wel wat over.

De Paus is dood. Drie keer op het hoofd tikken met de zilveren hamer door de camerlengo (de Brown-lezers kennen dit ritueel) bracht geen sjoege meer, net als het apparaat dat de hartslag moet meten. Op Rai Uno praten ze al vierentwintig uur aan één stuk, de ene professore volgt de andere dottore op. En ze hebben er allemaal verstand van en een mening over. CNN kan eindelijk het balkonnetje tegenover het Pauselijk paleis, waar ze al jaren voor betalen, optimaal uitnutten. Veel zenders waren vanmorgen al weer vroeg in de weer. Behalve onze eigen trouwe NOS natuurlijk, die had tot 8.00 uur op alle drie de netten tekst-tv. Intussen gaat alles verder. Johannes Paulus ligt inmiddels keurig opgebaard met -volgens mij- nieuwe schoenen aan. En binnen en buiten het Vatikaan is de lobby in volle gang voor een opvolger. En dat gaat er stevig tegenaan, zo heb ik inmiddels wel begrepen...

Op deze plek ga ik met enige (on)regelmatigheid iets vertellen over de boeken die ik aan het lezen ben. Vaak zijn dat twee boeken tegelijk. Da's om het makkelijk te maken.

Bij elke verhuizing kwam-ie boven water en nu kan ik 'm niet meer vinden. Een gelikte dikke plastic ordner met de letters JP ll erop. Binnenin een berg papier met onder meer de minitieuze draaiboeken van het bezoek van Johannes Paulus ll aan Nederland. Het was in 1985. Ik was radioverslaggever en uitverkoren om dat bezoek mede te verslaan voor de radio. Niets was aan het toeval overgelaten. Dranghekken, veiligheidsmensen, veel politie. Ik was in Den Bosch. Bij een bevriende kroegeigenaar aan de Parade had ik een kamer met uitzicht op de Sint Jan geregeld. Zodat ik boven de drukte uit mijn werk koen doen. Het was een aanfluiting. Katholiek Nederland had blijkbaar andere prioriteiten dan het aanschouwen van de Heilige Vader. Er kwamen nauwelijks mensen op af. De koek en zopie tenten hadden voor niks grote voorraden ingeslagen. De dranghekken stonden vooral zichzelf tegen te houden. Politiemensen stonden met man en macht met hun veters te spelen. Ik herinner me nog dat ik de deceptie live op de radio vertelde. Er kwamen in de studio telefoontjes binnen van boze luisteraars die vonden dat we stemming maakten. Het kan soms verkeren met de Rooms Katholieke kerk en de waarheid, bedacht ik me gisteren nog eens toen ik ergens hoorde dat de Oude Pool nog even een paar bisschopsbenoemingen er door had gejast...wie gelooft dat nou nog ? Laat hem toch met rust die man...

Het ritme is eruit. Het ritme in het dagelijks denken/schrijven in Donlog. Het ritme van de cursus Italiaans. Het ritme van een dagelijkse wandeling. Da's een slecht teken bij mij. Maar gelukkig signaleer ik het. Er gebeurt veel om me heen en in me. Ingewikkelde tijden. Uitersten in gevoel en gedachten. Maar ik houd mezelf wel bijelkaar. We zijn nu aan het werk (zie rechts) aan Louts boekenhoekje. Zodat de wereld ook weet wat ik aan het lezen ben. Voor zover de wereld daar in geïnteresseerd is tenminste. Dat is trouwens het fijne van een blog: het maakt niet uit of er iemand in geïnteresserd is, je kunt het toch lekker opschrijven. Meestal lees ik twee boeken tegelijk, soms drie. Nu: Wolkers en Wolfe. Ik vertel daar nog wel over. En verder ? Verder voel ik me een beetje D66: het kan naar links, het kan naar rechts.

Het is een verplicht nummer voor wie met mij in Berlijn is: Sachsenhausen. Het KZ dat voortkwam uit een als gevangenis gebruikte leegstaande brouwerij in Oranienburg, ver van de stad Berlijn zelf. Destijds, net na de Wende was het ook al een plek van herinnering en herdenking, maar nog op z'n DDR's.  Nu wordt het gemoderniseerd, met veel moderne middelen (touchscreens, dvd's etc.). Het blijft een adembenemende plek, waar meer dan 100.000 mensen de dood vonden. "En zo", staat hier boven. Want er wordt veel herdacht in het jetzige Duitsland. In het hart van de nieuwe Duitse hoofdstad wordt de laatste hand gelegd aan het indrukwekkende monument voor de omgebrachte Joden. Het woerdt ptrachtig, maar tegelijk woedt er een discussie in Berlijn: als de Joden dat krijgen, moeten de Roma's en Cinti's er ook een, net als de homo's. Want ook dat waren vervolgde groepen. Net als de de mensen die er andere politieke opvattingen op na hielden en weet ik wie nog meer....Zestig jaar na dato vragen mensen zich -terecht- ook af: kunnen we niet met één pracht indrukwekkend monument volstaan?

Unter den Linden was destijds het "Schaufenster" van de DDR. Een brede boulevard met een paar quasi sjieke café's waar bijna niks te krijgen was en mensen desondanks in de rij stonden, een paar ambassades van de toenmalige communistische vrienden en de pompeuze Russische ambassade, waar de Volga's met hoogwaardigheidsbekleders af en aan reden.  Die  ambassade is er nog steeds, de Volga's niet meer. Evenmin zie je hier nog Trabantjes in het straatbeeld. Maar er is hier op Unter den Linden gelukkig wel iets voor in de plaats gekomen: reuzeshowrooms van Peugeot, Volkswagen, Skoda, Bugatti en Bentley en wat verder Opel en Mini.  Allemaal met een (internet) café erbij. En veel bezoekers, veel mensen die met evenveel goesting snuffelen aan de nieuwste Golf als aan de nieuwste Bentley. Wie hier rondliep toen de Brandenburger Tor aan het einde van Unter den Linden nog onbereikbaar was vanwege de Muur (ik dus) loopt hier nu nog enigszins met verbazing: Wat kan er veel veranderen in korte tijd. Wat is er veel decadentie voor in de plaats gekomen.

Wandelend over Alexanderplatz heb ik geteld het hoeveelste bezoek dit aan Berlijn is. Ik kom op ongeveer tien. Ik heb iets met deze stad, die ik in al die jaren zo heb zien veranderen. Vanuit de Fernsehturm -die vroeger in Ost stond- zie je wat er allemaal anders is. En het blijft in beweging. Veel gelikte nieuwe gebouwen, maar ook nog veel plekken waar het is zoals het was, toen de Muur stand en land nog verdeelden. De Muur is weg, verdeeldheid is er nog steeds. Een op de vier Wessies vindt dat de Muur maar weer terug moet komen, las ik vandaag in een Berlijnse krant. Berlijn, stad van contrasten. Decadentie en armoede. Ultramoderne scene en burgerlijke truttigheid. Dat maakt Berlijn Berlijn. Op het programma staan vandaag Checkpoint Charly, het museum. Omdat ik mijn jonge reisgenoot het een en ander over de geschiedenis wil vertellen. De geschiedenis waarvan ik zelf zoveel van nabij heb meegemaakt. Hup, in de U-bahn !!!!

Oude tijden herleven. Vroeger reisde ik vaak en veel en vlak achterelkaar, van hot naar her. Deze week lijkt het daar een beetje op. Maandag terug uit het heerlijke Castellabate, vanmiddag naar Berlijn voor de jaarlijkse vader/zon-vakantie. Van kleins af piepeen we d'r één keer samen tussenuit. Heerlijke momenten zijn dat. Dit keer dus Berlijn. Logeren bij vrienden in Prenzlauerberg in het voormalige oost-Berlijn. We hebben een vol programma: resten Muur, Holocaust-museum, Reichstag, Checkpoint Charly, Sachsenhausen en nog veel meer. We flitsen een paar dagen met U-bahnen en bussen door de metropool die ik de eerste keer bezocht toen ik een jaar of zeventien was. Ben er daarna regelmatig geweest, heb de stad zien veranderen. Berlijn blijft me boeien. We stappen vanmiddag in de trein in Tilburg en landen om een uur of elf op het Bahnhof Zoologischer Garten. Alleen die treinreis al.....Dit loket gaat dus weer even dicht. Slecht voor de klandizie, maar het is niet anders....fijne Paasdagen aan eenieder.

Het eerste waar mijn oog op viel na terugkomst uit Italië was een krantenknipsel dat mij kond deed van het feit dat bekende artiesten (ik kende er geen een van) gesigneerd ondergoed beschikbaar stellen voor een goed doel. Welkom thuis ! Het tweede was het gefluit van de vogels in de vroege ochtend. Lente ! Welkom thuis ! In de bagage wat eigen citroenen van onze bomen in Castellabate en een warm gevoel. Het was daar volop lente, wel wat later dan normaal. De amandelen begonnen net voorzichtig te bloeien. De olijven vormen nog geen vruchten, maar de natuur is daar 1800 kilometer zuidelijk wel al verder. Elke morgen ontbijten in de ochtendzon, daarna aan het werk met de kettingzaag en zo. En voorzichtig een beetje Italiaans proberen te praten. Even een bezoekje aan mijn taallerares van vorig jaar in Salermo en aan de Bar waar ik elke morgen mijn caffé met cormetto con ciocolatta nam. Alsof een verloren zoon terugkwam. Ze knuffelden me haast dood. Da's Italië, da's òòk Italië. En nu weer thuis en aan het werk. Er is heel veel te doen, maar ik heb er zin in.

Er zijn tal van redenen voor. Het loket van Donlog gaat even dicht. Met een goede vriend ga ik even naar Italië, naar ons paradijs. We (liever hij, want ik kan dat niet) gaan de Ape (onze gemotoriseerde driewieler) aan de praat proberen te krijgen. Drinken en eten in zero-otto-nove in Salerno. Biertjes drinken in Bar Bellevue. Kijken naar de zonsondergangen. Verse vissen kopen om daar iets lekkers mee te doen. En even afschakelen en nadenken. Nadenken over het leven, de diepere zin daarvan en zo. In de bagage: de nieuwe Tom Wolfe, Italiaans voor Dummies, Tao voor Gesprekken. Verder ga ik natuurlijk bij de autoboer in Santa Maria een bod uitbrengen op de rode Landrover die daar al drie jaar staat en steeds € 100 goedkoper wordt. En: wandelen en genieten. Het is er twintig (20!!!!! Ik zeg: 20 !!!) graden. Ciao e arrivedolci !

Het zal wel niet politiek correct zijn. Tranen met tuiten gelachen in de bioscoop. Lang geleden dat ik zo gelachen heb en dat maakt ruimte en lucht. Meet the Fockers. Een verhaal dat nauwelijks een verhaal is, maar een aaneenschakeling van lachwekkende sketsjes. Met de Groten der Aarde qua Witte Doek: La Streisand zelf, met in haar kielzog de heren Hoffman en DeNiro. Al een half leven lang roep ik dat ik in een volgend leven met Barbra Streisand wil samenleven. Ik heb even wat gegoogled en zag dat de film stevig werd afgekraakt. Maar deze buitencategorie filmhelden heeft mij (ons, we waren met zijn tweeën, zoonlief en ik) een heerlijke bioscoopmiddag bezorgd, met popcorn, icetea en buikpijn van het lachen.

Vroeg op. Te vroeg. Vanwege piekeren en denken. Teveel piekeren en denken. Zò vroeg, dat ik ze allemaal persoonlijk goedemorgen heb kunnen wensen, de krantenbezorgers. Eentje keek verbaasd toen ik zei: wil je koffie? Hij had geen tijd, moest nog door, maar beloofde dat-ie een keer terugkomt. Heerlijk, in een rustig huis met stevige koffie de zaterdagkranten doorspitten: eerst Trouw, dan de Volkskrant (tegenwoordig heb ik daar een zaterdagabonnement op, want zo goed is-ie nou ook niet meer) en dan het Brabants Dagblad. Het leukste bericht? In een ver land (weet niet meer welk) stuurt de belastingdienst trommelaars naar wanbetalers. Die trommelen net zo lang voor de voordeur, totdat de wanbetaler er zò gek van wordt dat-ie toegeeft en zijn schuld betaalt...dat lijkt me een geweldige oplossing voor veel problemen.

Ik ben geen lid van een politieke partij, want ik vind dat je dat als journalist niet kunt doen. Ik ben ook geen lid van een omroep, omdat ik bezwaren heb tegen de vorm van het nationale omroepbestel. Ik ben wel lid van een vakbond, de NVJ. Al zo lang, dat ik volgens mij al drie keer een Zilveren Lepeltje had moeten hebben. Ik vind dat iedereen lid moet zijn van een vakbond, ook als je van het echte werk bent doorgelanceerd naar het leidinggeven. Bovendien betaal je als leidinggevende de maximum contributie, dus dat zit goed. Ik ben ook lid van de Vereniging Het Baksche Ven, die eigendom is van een natuurplas bij ons om de hoek. En van de ANWB natuurlijk (kun je daar eigenlijk onderuit ?). Verder doe ik in Airmiles en Freebees, maar daar ben je geen lid van, net zo min als van de Bonuskaart van AH en de ziektekosten verzekeringen. Wel ben ik overtuigd lid van de Pater Donders Vereniging, die met warmte en genegenheid de herinneringen aan ONZE Peerke Donders vasthoud. Maar nu gloort er bij mij behoefte aan een nieuw lidmaatschap. Jawel, de Brabantse afdeling van het Republikeins Genootschap of het Nieuw Republikeins Genootschap. Ik vind de Oranjes op zich (het worden er trouwens wel veel ....) best aardig. Hoewel, sommigen ook niet zo. Maar hoe dan ook, het Koninkijke Sausje mag er van mij vanaf. Het is niet meer van deze tijd, zo'n familie die grote macht heeft, omdat ze toevallig familie zijn. Willem ll mag blijven staan in het centrum van Tilburg (als ze tenminste het plein wat mooier maken). Maxima mag -nee, mòet- blijven. Maar dan gewoon als mevrouw van Oranje-Nassau-Zorregieta. Ik heb zelfs niks tegen Bea, betrokken, goed mens, beetje kak, maar het hart op de goede plek. En zelfs Pieter-met-de-grote-oren mag blijven zolang er grote ongelukken gebeuren in dit land. Maar het past allemaal niet meer in deze tijd en het kost scheppen met geld. Dus: republikeinen, laten wij ons samen sterk maken. We kiezen een president en vragen Thom de Graaff (D '66) om daar een mooi systeem voor te bedenken. Met de burgemeesters heeft-ie een stuk van zijn keutel moeten intrekken, dus hij heeft tijd en krediet....

Tsjee, weer een baas weg. Ruim drie jaar geleden overkwam het me: hoofdredacteur Martin Fröberg verliet Omroep Brabant om de IKON op zijn kop te zetten. Gisteren belde mijn baas mij -notabene op de Dag des Heren- omdat hij me moest spreken. Hij, hoofdredacteur Jan Kriek, gaat weg. Naar de EO. Een zekere lijn zit er wel in: na ongeveer een jaar of drie pakken ze hun biezen. Na een jaar of drie trekken ze naar een nieuwe werkgever die iets met geloof en religie heeft. Na een jaar of drie laten ze me wel mooi achter, weliswaar met veel fijne mensen, maar toch. Het is een knip in iets moois, want als je zo intensief met iemand samenwerkt dan ontstaat er het een en ander. In dit geval: grenzeloos vertrouwen, geen dubbele of driedubbele agenda's, aan drie woorden genoeg, vaak zelfs zonder woorden al op dezelfde lijn. Ik ben blij voor 'm, want hij gaat naar Netwerk en da's niet niks in journalistiek Nederland, maar ik ga hem wel missen. Hij mij ook, zei-die vandaag een paar keer. En dat voelt goed.