Kan iemand mij vertellen wat het nut is van de Cityring in Tilburg, los van de nieuwe straatbekleding, straatlampen en zo? De rechtsdraaiende Cityring. Volgens mij net zo'n onzin als rechtsdraaiende yoghurt. Trots meldt de stad op borden dat ie zo goed als klaar is. In elk geval wat de verkeersstroom betreft. Ik snap er niks van. Moest gisteren een boek ophalen bij Livius, de leukste boekhandel van de city. Drie kwartier onderweg geweest, omdat we met zijn allen rechtsom moeten. Ik weet niet of het de bedoeling is, maar mij jagen ze zo wel weg uit ' de city'  die trouwens wat mij  betreft gewoon ' de stad'  heet.

Afgelopen week in Suriname geweest. Het was mijn vijfde keer alweer! Dit keer voor de première van onze film daar. Het was een mooi feestje. Tropische temperaturen, met een sapje erbij. Een kerk omgebouwd tot theater. Paar honderd genodigden. De president kon niet komen, die was in Rome. Maar er waren genoeg andere interessante mensen. Hiermee is ons verhaal rond. Peerke Donders begon zijn leven in Tilburg en eindigde in Suriname. Onze film begon in Tilburg en is nuj ook in Suriname waar hij op alle televisiezenders komt. De kranten schreven enthousiast. De bezoekers van de voorstelling in Paramaribo waren trots, ontroerd en vertelde dat ze blij waren dat ze nu 'het hele verhaal' over Peerke Donders kennen. Dat is een compliment, op de eerste plaats voor de inhoudelijke mensen: Ellen van Kempen, Anne-Marie van Oosteren en André van Dongen. Maar uiteindelijk voor de hele crew, hier en daar. Het zit er nu echt op. De klus is klaar. Het was weer fijn om even daar te zijn.

Soms spreek je wel eens iemand. Onze stad viert feest, want tweehonderd jaar geleden gesticht. Er gebeurt van alles. Dat het gevierd moest worden was mede een idee van de inmiddels werkeloos thuis zittende Ruud Vreeman. Althans hij omarmde het idee met zijn hele postuur. Een van de uitingen is een klein raar straatje waar niemand ooit komt, dat plotseling Wall of Fame heet en waar de Groten der Tilburgse Aarde in een tegel worden vereeuwigd. Nauurlijk zou de burgemeester er ook een krijgen want hij vndt dat een stad iets moet doen met haar historie en haar 'hier en nu' . Zo heb ik hem dat vaak horen zeggen. Nou, mooi niet. Het schijnt dat de tegel met zijn handtekening never ever daar komt te liggen Hij is wel al gemaakt, dat betonnen ding. Maar in dat rare straatje krijgt hij gen plek Hij schijnt hem te krijgen voor zijn tuin van zijn huis in Tilburg...maar of ie daar nog lang woont?

Het werk zit erop: de film is klaar en het Peerke Donders Paviljoen is geopend. Jaren werk met veel bewogen en betrokken mensen. Nog de première in Paramaribo volgende maand en dan is het echt gedaan. Even rust, even geen grote projecten. Maar wel op afstand betrokken bij de Stichting Peter Stigter aan de Muur . Want een mens moet een beetje van zijn talenten en/of energie inzetten voor een goed doel. Toch? Als het enigszins kan. Over twee weken wordt de stichting officieel gelanceerd, maar de site vertelt al veel. Ik zeg: bestellen maar die kunstwerken. Kan via de site, maar ook via een mailtje aan mij, meneer de voorzitter zelf.

Collega Toine van Corven is het beu, net als ikzelf en net als veel andere mensen in deze stad. Actie dus. Zijn oproep:

Tilburg van beu naar beter
 
“Het huidige verziekte politieke klimaat schreeuwt om een nieuw normbesef.”
Zo luidt de eerste regel van een manifest dat zondag 25 oktober door meer dan honderd bezorgde inwoners van Tilburg is opgesteld.
Het manifest is een protest tegen verdere verloedering van de plaatselijke politiek.
Het is gericht aan alle Tilburgse politici, ongeacht hun partij.
De leden van de gemeenteraad buitelen al geruime tijd over elkaar heen op een manier die de stad grote schade toebrengt.
Naar buiten toe krijgt het imago van Tilburg daardoor een enorme deuk, en in de stad raken de onderlinge verhoudingen steeds ernstiger verstoord.
 
Tilburg is het beu.
Tilburg verdient beter.
 
Ga naar www.tilburgvanbeunaarbeter.nl en sluit je aan!

Zo we hebben hier bijna geen burgemeester meer. Lang leve de politiek. Iets verzwegen, vanwege het gevoel van een dodelijk dilemma. Het was allemaal niet zo fraai wat er gebeurde, ofschoon dat gezeur over Midi ook wel heel erg uitvergroot wordt: kijk eens wat er nu staat voor een theater, daar kan de stad trots op zijn en in het licht van de eeuwigheid vallen de kosten best mee. Maar het ging niet meer om het theater. Welnee. Maar hoe dan ook, onze burgemeester heeft vanmorgen de handdoek ik de ring gegooid. Jammer. We hadden een burgemeester van statuur. Een man die echt een vriend van de stad geworden is. Een man met visie. Een man die door muren gaat. Een man die in korte tijd veel voor elkaar heeft gekregen. Eigenlijk een man waar deze stad heel blij mee zou moeten zijn na zijn bestuurlijk wat bleke voorganger. Het besluit om hem weg te sturen is democratisch genomen, daar hebben we het mee te doen. Maar wat dwars zit, is dat de firma Fortuyn Vooruit nu met de eer gaat strijken. Consequent met modder gooien lijkt te werken.

Gisteravond op en neer met een taxi van Tilburg naar Hilversum, voor een gesprekje met John Jansen van Galen in ' 'Het Oog'. Dat was het dan, een weekeind vol met "Peerke Donders, zijn leven, zijn brieven". Talloze media gesproken. Altijd interessant als je zelf in dat vak zit. Het ANP dat m'n naam eerst verkeerd schrijft. De fuikvragen waarvan je vantevoren al weet waarom ze gesteld worden waar het heen gaat: " Toch ook een beetje een rare man, die Peerke Donders...." Het was leuk. Samen met niemand minder dan Cynthia McCleod naar de bios. Zij zach zichzelf voor het eerst op dat grote doek. Raar als je dan tussen verder 'heel gewoon publiek'  zit. Mensen die gewoon komen uit interesse. Ze reageerden positief. In het Oog dook Cyntia ook even op. Zo spreek je elkaar nog eens. En nu overt tot de orde van de dag. Ook leuk.

Het zit erop. Drie premières gisteren van onze film 'Peerke Donders, zijn leven, zijn brieven'. De kroon op een klus van zo'n drie jaar. Met geweldige mensen. Veel beleefd. Veel gelachen, veel gezien, veel discussies. Soms was het lastig. Maar het heeft tot iets moois geleid. Talloze keren op een klein schermpje gezien, maar nu: viier bij zes ! Indrukwekkend. De reacties zijn goed. Dat is fijn. Trots op iedereen die eraan heeft gewerkt. Trots op de harde kern.

Mevrouw van de Oetelaar houdt vocht vast en vestigt zich met twee prachtige nieuwe nachthemden, vers uit de verpakking, in kamer 4b. Een andere patiënt brengt de zuster tot razernij omdat ze met het verkeerde dossier de intensive care in is gebracht. Mevrouw had zelf toch ook een beetje kunnen opletten. Weer een andere patient krijgt op zijn donder omdat hij zijn infuus leegdrinkt. En de zuster? De zuster probeert het allemaal een beetje in het gareel te houden. Morgen begint Kamer 4 b. Beterschap allemaal !

En dan kan het zomaar gebeuren dat je bij V&D bent (niet om boodschappen te doen, maar om een vers sapje te pikken en de route af te snijden, want wat moet een mens anders bij V&D?) en dat plotseling tussen de klanten zo'n vijftig mensen ineens beginnen te dansen, tussen de rekken, tussen de andere klanten. De Dansweek ja, zo maar op een zaterdagmiddag. En dan kan het gebeuren dat je in het Textielmuseum in gesprek raakt met een tufter die met hart en ziel bezig is aan een werk van Marc Mulders. De man gaat in juli met pensioen, als het dan nog niet klaar is, maakt hij het toch af. Tegelijk zie je in datzelfde Textielmuseum een mooie tentoonstelling van een ontwerpersclub die in Geldrop huist, tegen een geluidsdecor van denderende weefmachines. En dan kan het gebeuren dat je in de gebouwen waar vroeger Uitgeverij Zwijsen zat, op een keur van jonge kunstenaars stuit die het mooiste laten zien wat ze in huis hebben. Dat allemaal op een doordeweekse zaterdagmiddag. En dan hebben we Bill Viola bij De Pont nog niet eens gehad. Tilburg is toch echt de stad waar het gebeurt.

De première van "Peerke Donders, zijn leven, zijn brieven" nadert. Gisteren de affiches gezien. Wow! Raar gezicht. Zo groot en mooi gemaakt. Een dezer dagen hangen ze bij Cinecitta, de leukste bios van Tilburg. Ik hoop dat ik me kan beheersen en er niet twintig keer per dag voorbij ga fiietsen. Het wordt de afsluiting van een mooie en bijzondere klus met bijzondere mensen, hier en in Suriname. Veel van geleerd. Het is ook spannend. Iets wat tot nu toe van een paar mensen is, wordt ineens op een meters groot scherm vrij gegeven aan iedereen die het wil zien. En iedereen mag (en zal) er iets van vinden. Nou ja, mijn hele leven lang heb ik als journalist ook altijd iets gevonden van prestaties van andere mensen en was daarbij ook niet altijd even mild. We zien wel. We zijn er klaar voor.

Er zijn van die dingen waar ik me in het geniep over opwind. Het gedoe met geld stallen van de Koninklijke familie. Die Christina die haar vermogen op Guernsey heeft staan. Goddomme ! Het geld van de erfenis van pappie ! Politiek gekrakeel, omdat dat allemaal vanuit de Koninklijke Vesting in Den Haag geregeld wordt. De oplossing? Jawel, had het kunnen weten: we zoeken een ander postadres. Nederlandser kan het niet. En dan las ik ook nog dat de Koninklijke Familie geen succesierechten hoeft te betalen. Dat staat in de wet. En maar mopperen op zelfverrijkende heersers in andere landen.

We hebben een merk in Brabant! Na een middagje over branding, co-branding, high tech en high touch, werd in de prachtige Hilvaria Studio's het nieuwe merk Brabant gepresenteerd. De Commissaris van de Koningin is nog niet eens weg of ze hebben al een zin uit Guus M's Brabant genomen. Brabant mocht het volkslied niet worden, maar 'Dan denk je aan Brabant' is nu wel de boodschap. En dan een NB en een prutserige Brabantse tweekleur links en rechts. Makkelijk om kritiek te hebben. Er is anderhalf jaar over vergaderd, compromissen, draagvlak, meningen, opvattingen. Ik kan echt met de beste wil van de wereld niet ontdekken dat hier de zachte (natuur, groen, gezellig!) en de harde (innovatie, high tech, business) elkaar treffen. Maar goed, we doen het ermee. Ik heb hem op mijn auto geplakt.

Ik loop achter en snap sommige dingen niet als het om computers en zo gaat. Zo heb ik dus nu pas Skype ontdekt. Vroeg wakker, doe wat mails en "ploep" zegt Skype en daar verschijnt zoonlief in beeld, full screen zelfs. Wat kan techniek toch mooi zijn. Ik kan zijn nieuwe kapsel (coupe tondeuze) zien, zijn opgeruimde kamer (daar wel) en zijn vrolijke ogen. Mooie uitvinding. Ik ga maar eens kijken met wie ik nog meer kan Skypen. Hoewel, met hem daarginds is het het leukste.

Elk nadeel....juist. In kippenland is met vreugde gereageerd op het vertrek van zoonlief. Bij het boodschappen doen riep mijn lief mij nog na: "En drie mooie kippenboutjes....oh nee, twee!" Oeps. De traditie wil dat ik in het weekeinde vaak tovenarijen uithaal met kippen, dan wel hun boutjes. En als je met zijn drieën bent, heb je drie boutjes nodig. En daar heb je twee kippen voor nodig, het is niet anders. Dus moesten er altijd twee het leven geven. Dat is dus goed nieuws: nu hoeft nog meer één kip gescalpeerd te worden als ik weer ga toveren. Blije kippen dus. En een ander probleem is ook even uit de wereld: als ik nu tover met een hele kip, hebben we alletwee een boutje. Want op de vraag die ik eigenlijk alleen maar uit beleefdheid stelde: "Wie wil er een poot?" kwam steevast "ja" uit twee monden, zodat ik er zelf never ever een had. Weer een voordeel dus. Want dat is even voorbij.

Voorlopig kan ik bij het boodschappen doen bij AH de wekelijkse cheeseburger laten liggen. Onze auto's zijn weer even exclusief van onszelf. Maar het is nu ook al stil in huis. De jongeman is vanmorgen met een Grote Blauwe Vogel vertrokken naar Suriname. En blijft daar drie maanden. Dat is pas loslaten. De weergoden hadden het niet beter kunnen bedenken vanmorgen rond een uur of zes daar op Schiphol. Grijs, grauw, miezer.  En daar kwamen onze tranen nog bij. Pffff, loslaten. Ja het is goed zo, hier gaat het om: zelfstandig in het leven staan. Klopt allemaal. Maar toch.

Het staat in alle kranten: plezant is een mooier woord dan ' leuk' . Da's leuk ...eh...plezant nieuws. Maar plezant staat helemaal niet alleen voor leuk:

plezant is 9 maal gevonden als synoniem van een ander trefwoord:

Hij is de Harley onder de espresso-machines, dat ding van mij. Vandaag heb ik 'm samen met vriend Peter uit elkaar gehaald en van onder tot boven schoongemaakt. En de proef op de som genomen. Jeroen schreef vandaag in Trouw dat een lauwe espresso meer smaak heeft dan een hete. Het klopt helemaal!

Ik moet uitkijken dat ik niet op sommige anderen (Twitteraars, bloggers en gewone mensen) ga lijken door de indruk te wekken dat ik heel erg opgewondenden word van speeltjes. Maar ik hou ook best wel van blitse mooie dingen. De N97 dus, want een I-phone heeft iedereen al.  Het is altijd kreun, steun bij het begin. Instellen, dingen overzetten, synchroniseren enzovoorst. Maar nu werkt alles. Mooi apparaat. Best wel obama (nieuw woord in Duitsland voor vernieuwende dingen). Hij is nu al ingericht zoals ik dat wil en zo'n toetsenbordje is heerlijk om te mailen, simsen en twitteren. Ik ben er weer even klaar voor.

Het moest ervan komen. Een nieuwe phone. Geen I-phone. Weet niet waarom. Maar een witte N97 van onze vrienden uit Finland. Ik snap niet waarom we wel busdiensten naar de maan kunnen regelen en tegelijk zo'n gedoe maken van een telefoonswitch. Gelukkig vindt mijn buurman dat leuk om te doen, maar een normale sterveling zoals ik, krijgt het niet voor elkaar. Maar nu werkt bijna alles. En mooi !

Ik heb een nieuw bureaublad gemaakt. Geknipt in Berlin:

Je wordt ouder pappa!! Woodstock, jawel, IK weet het nog. Voor mijn leeftijdgenoten en de jongeren: KLIK HIER !

Gisteren een dagje Antwerpen. De stad ("Ik kom van 't stad" zeggen de Antwerpenaren) baadde zichzelf in een heerlijke zon. Het was druk. Beetje te druk. Zittend op een terrasje (gekleed in jeans, polo en rode sportschoenen, dus dat gaat) vastgesteld dat het pijn doet aan je ogen, zoals veel mensen in de zomer rond lopen. Uitgezakte bermuda's, al dan niet met sokken (vaak opgetrokken sokken !) en sandalen. Kleffe mouwloze hempies. Rare vormloze jurkjes en vooral jurken. Ik pleit voor een soort van welstandscommssie, net zoals die er is voor dakkapellen en zo. Een commissie die mensen keurt voordat ze het huis uitgaan en die het recht heeft een bindend uitgaansverbod op te leggen: als u zó gekleed bent, meneer of mevrouw, komt u niet buiten. Doet u dat maar in uw eigen tuintje, op het balkon of in uw eigen woonkamer. Zijn er vrijwilligers die met mij zo'n commissie willen vormen? Ik zie een dagelijkse zomer televisie rubriek ontstaan.

Geruime tijd geleden schreef ik hier over De Gouden Boom die in Moerenburg, onze achtertuin, door een kunstenares was gemaakt. Een prachtding. Genieten in de avond- en de ochtendzon. Uit het Donlog archief:

Goud in de wei

Zondagmorgen in de vroege ochtendzon in Moerenburg, onze eigen achtertuin. Met fiets en hond. Het is stil en een beetje heiig. De hond gaat op konijnenjacht, maar krijgt er geen een te pakken. Konijnen zijn slimmer en sneller. Een fazantenpaar zit zich te koesteren in het zonnetje. Twee reigers scheren langs en gaan aan de rand van een plas zitten en kijken alsof ze iets belangrijks bij Rijkswaterstaat zijn (vrij naar Kees van Kooten). De hond duikt in de Leye, op zoek naar een stok die er niet is. Namijmeren van een concert van het mooie Tilburgse kamerorkest Magogo, verheugen op een voorstelling van Kicktheater in Breda. En in een weiland met buffels, ezels, lama's, pony's en een kameel staat hij te schitteren: deze gouden boom. Vorige week legde kunstenares Marieke Hurkens er de laatste hand aan. Een gouden boom aan de rand van een weiland. En dan die ochtendzon. Prachtig!

Dat was toen. Vanmorgen bij de lange zondagochtendwandeling zag het er anders uit. De Gouden Boom ligt in stukken. Vandalen! Was de eerste gedachte. Maar misschien ook niet. Hij was van binnen rot, het goud was slechts het buitenlaagje (zoals wel vaker,  ook in het echte leven). Het kan ook zijn dat een van de paarden of de kameel die daar al jaren woont, iets te hard zijn met zijn nek of zijn kont tegen de boom heeft geschuurd. However: exit onze Gouden Boom. Zonde.

Het was even stil hier. Bezig in het hoofd met verdrietige dingen. Heel verdrietige dingen, die mensen ook weer heel dicht bij elkaar brengen. Het zal even stil blijven, want ondanks alles nadert er een vakantie. Inbrekers: bespaar u de moeite, want het huis is bewoond. Wij zijn in Berlijn, aan het fietsen langs de Elbe, in Dresden, in Hannover en bij Hamburg. En misschien ook nog wel op andere plekken. Koffers moeten nog gepakt. Boeken liggen bijna klaar.

Zit in het zuiden van Servië. In Vranja. Ingeklemd tussen Bulgarije, Kosovo en Macedonië. Mooi gebied. Prachtig groenen bergen aan beide kanten als decor. Coachen en trainen colega's van verschillende tv-stations hier. En praten over het vak. Het blijft lastig: de publieke zenders zitten aan de leiband van de bestuurders en politiek. De private zenders aan die van hun geldschieters die bergen geld verdienden tijdens en direct na de oorlog hier, maar die nu niet meer kunnen smokkelen en ook last van de crisis hebben. En maar mopperen op elkaar, dat de een het gemakkelijker heeft dan de ander. De publieke zender kan geen "nee" zeggen als de burgemeester wil dat er een verslaggever komt. De private zender kan geen verhaal maken over woekerende of sjoemelende ondernemers. Maar wat mooi is, waar ze ook werken, ze gaan ervoor. Enthousiast. Discusieren mee, met hun hele lijf en leden. En ze vertellen dat ze dingen werkelijk anders zijn gaan doen na ons eerste rondje hier, in het voorjaar. Dat is fijn om te horen. Dan doe je het ergens voor.

Ik ben selectief actief als het om het milieu gaat. Flessen gaan al jaren in de glasbak. Papier en karton in een andere bak. Batterijen in een speciale box. En de rest in de kliko: links troep, rechts groen. Nu hebben we in Tilbury speciale zakken voor plastic. We kenden dat al van Italië en Duitsland. Een mooie hippe zak waar vooral opstaat wat er niet in mag. Hangt aan een kastdeur aan zo'n praktisch lint waarmee je 'm dicht kan maken.
We hebben een probleem: hij is vol. Tot de nok. Opvallend hoeveel plastic een klein gezin gebruikt. Maar nu komt het: waar moet ie heen en waar haal ik een nieuwe zak? Ik heb de flitsende website van onze stad van voor tot achter doorzocht, met de toch vrij voor de hand liggende steekwoorden: plastic, afval, inzameling, zakken. Niks te vinden. En ik zie ook nergens containers...Toch maar gewoon in de kliko?

Ooit in Overlangel geweest? Weet je waar het ligt? Kijk maar eens op een kaart. In elk geval op een plek waar de mensen nog heeeel veeel ruimte hebben. Was gisteren bij de thatervoorstelling waar de mensen van Keent, Overlangel en Neerloon anderhalf jaar aan gewerkt hebben. Het was een van de finale-projecten van die geweldige Brabantse Dorpen Derby. Meer dan duizend mensen bezochten de voorstelling van Harmonie, toneelgezelschap en koor. De ene helft van de dorpen stond op het podium en nam een duik in de geschiedenis, de andere helft vulde drie dagen lang de zaal als publiek. Zaal? Een schuur, bij een boer, helemaal schoongemaakt en tot theater omgebouwd. Een wervelende schow, het schuifdeuren niveau ontgroeid. Heel bijzonder was de geur. De combinatie van theater, enthousiaste mensen en de geur. Het rook er onvervalst naar varkens. Een verrassende combinatie.

Wat een feest gisteravond in Wouw! De finale van de Brabantse Dorpen Derby. De afsluiting van een prachtig project. Dorpen werkten zich de afgelopen maanden uit de naad aan allerlei projecten om de leefbaarheid op te krikken. Een mooi initiatief van de provincie: dicht bij de mensen, uit de mensen zelf. En de Nummer 1 zender van Brabant kan daarbij aanhaken. Een mooie serie op televisie die liet zien wat mensen allemaal voor elkaar kunnen krijgen als ze handen ineen slaan. Heerlijk om te zien. En gisteravond vanaf de schilderachtige Markt in Wouw, in de avondzon, een zinderende live show op televisie: de finale. Esbeek won! Maar eigenlijk zijn er tien winnaars, tien finalisten. Mooi dat wij als Omroep zo'n prominente rol in kunnen spelen. En nu? Nu op naar de Brabantse Dorpen Derby 2010. Dit is te mooi om te laten rusten.

De laatste tijd overkomt het me nogaleens dat ik buitenshuis eet. In Tilburg, Den Bosch, Eindhoven, Amsterdam, Utrecht....eigenlijk all places zo'n beetje. Blaricum niet te vergeten en Antwerpen en Mierlo en Helmond. En meestal is het niet slecht, maar nooit echt dat je zegt: Wow! De meeste dingen kan ik zelf ook en misschien wel beter. Maar ik was gisteren voor de tweede keer in 1910 in Eindhoven, op de hoek van het Wilhelminaplein. Op zich een plek vol nostalgie: wat heb ik daar veel tijd doorgebracht in kroegen met blondschuimend bier. Maar goed: 1910. Af!! Geen spatjes, wel mooie, bijzondere gerechten, verrassende combinaties. Meer dan heerlijk. Kunnen veel restaurants nog heel veel van leren. Dat zeg ik. En ook nog redelijk betaalbaar. En fijne bediening. Dus..

Het volk heeft gesproken. De politiek is weer geschrokken. De geschiedenis herhaalt zich. Pim Fortuijn zou zich doodlachen, als hij dat niet al was. Overigens waarschijnlijk geen beletsel. Ik denk dat hij, dood-en-wel, zich een breuk lacht. Niets geleerd. Nada, niente. Bos weet het ook niet precies hoe het komt en JP blijft de vrolijke optimist en grijnst en lacht verder. Het volk heeft weer een keer aangegeven dat ze niet tevreden is over 'de politiek'. Over het gedoe, het gesmeed, het met de rug naar het volk staan. Niet, niet allemaal. Maar wel veel. Teveel.

Hij gaat er niet komen, de mall in Tilburg. Het volk heeft gesproken, hoewel er dan naar mijn idee eigenlijk toch weinig mensen komen. Vanwege de hitte van de discussie bij de slager en de bakker, vorige week, had ik verwacht dat meer mensen de gang naar de stembus zouden maken. Het besluit is genomen.En ergens anders in Brabant komt-ie ook niet, want daar zal de provincie en stokje voor steken. Nou weet je nooit hoe het die soep gegeten wordt, wat bij de Essent-aandelen was het ook: wel, niet, wel. Opvallend is dat juist Tilburg-Noord wel voor de mall schijnt te zijn, terwijl het ding in hun achtertuin zou komen. Ra,ra. Hij gaat er niet komen. Nu kan iedereen zich concentreren op het upgraden van de binnenstad. Daar is ook nog wel en kleine wereld te winnen.

Bijna dagelijks voel ik mij gezegend en bevoorrecht vanwege het werk dat ik mag doen, met de mensen die daarbij horen. Misschien merkt niet iedereen dat altijd, maar ik voel het wel zo. Gisteren was een bijzonder momentje. Een lunch met de een van 's lands beste (film)actrices op een door groen en water omgeven terras in het Gooi. Een terras vol met Gooise vrouwen (hebben blijkbaar niks anders te doen), een jonge eendenfamilie waggelend tussen de gasten en een bescheiden salade op het bord met glaasje frisse Sauvignon. Ik ken de actrice van films en van tv en van de overlevering van verhalen uit Zeeland, het Brabantse Zeeland, alwaar zij twee jaar voordat ik op de wereld kwam, geboren werd. Zij maakte carrière, en hoe. Turks Fruit zette haar op de kaart en zij zette Turks Fruit op de kaart. Een film die bij mijn generatie hoort. Daarna heeft ze heel veel dingen gedaan. We hadden een afspraak omdat zij in de jury gaat zitten van een project waarbij Omroep Brabant jonge filmmakers wil betrekken: Liefde in Brabant . We hebben zaken gedaan. Maar ook lang gesproken over haar jeugd in Zeeland en die van mij in een vergelijkbaar Brabants dorp. Verhalen over helpen, werken op boerderijen. Waar altijd iets te doen was. Helpen met hooien, helpen met plukken, helpen met melken, helpen met kippen slachten en eieren rapen. Tussen de middag warm eten. Nostalgie, oh nostalgie, herkenbaarheid in tweerichtingsverkeer.

Ken je dat? Plaatsvervangende trots? Ja, plaatsvervangende schaamte, dát kennen we wel. Maar, trots ?!? Donlog had er last van op de eerste Pinksterdag, toen 'de stad' en 'het land' elkaar ontmoetten in ons Moerenburg, pakweg 15 seconden lopen van mijn huiskamergeluk.

Het zit zo: je loopt daar als Donlog elke dag wel een of twee keer per dag. Rondje kanaal, rondje Were-Di of rondje Moerenburg langs De Gouden Boom. Dat is familie-jargon en slaat op de lengte en de route van het rondje met het hondje. Elke keer opnieuw is het genieten van de schoonheid van het gebied. Of het nou lente is of herfst, of een van die andere seizoenen. Het is er altijd mooi. Nu groeit en bloeit alles en laat de natuur alle kleuren groen zien die zij in huis heeft. De paarden dansen 's ochtends vroeg hun benen los in de ochtendzon. De vogels zingen hun kelen schor. De lammeren zijn alweer hun tweede leven begonnen als lamskotelet of zo. Hun moeders achterlatend in het weiland. "Wat is uw mooiste plekje in Moerenburg?" vroeg een vrouw in een standje op de manifestatie waar stad en land elkaar ontmoetten. We wisten het meteen: de blik op de rij wilgen vlakbij het voetbalterrein van Were-Di en de blik op de stroom bij het bruggetje met een prachtrij wilgen. "En de lelijkste? Wisten we ook meteen: de grote weg die er een paar jaar geleden nog niet lag en het wegengekronkel van De Baars. In de veronderstelling dat we deze vragen goed beantwoord hadden waren we in afwachting van een prijs. Helaas, daarin voorzag het spel niet. Maar, de hoofdprijs hebben we al, zo merkten we. Voor ons is namelijk Moerenburg letterlijk onze achtertuin. Wat wil je nog meer? We hoorden het onszelf nonchalant vertellen tegen de bezoekers uit de stad:  Wij wonen daar, dus we zijn in dertig seconden hier, elk moment van de dag." Bewonderende blikken. Plaatsvervangende trots. Het is niet van ons en toch weer wel. En wat er allemaal te gebeuren staat: er komt 950.000 euro onze kant op om het leuker en mooier te maken, de contouren van Huize Moerenburg worden weer zichtbaar (welke gek heeft dat ooit afgebroken, een voorvader van Becht?!) , er is kunst en cultuur met regelmaat. En, jawel, we krijgen onze eigen groentetuin, zo eco als het maar zijn kan. Donlog kan niet meer wachten, de uitlaatrondjes zijn straks ook de 'groentehaalrondjes'. Want als Ut Rooje Bietje onze kant op komt, hebben we het hele jaar door vers alles dat grond, regen, zon en Moerenburg ons bieden. En een plek waar mensen die het nodig hebben weer terug bij zichzelf kunnen komen door daar in de grond te wroeten, te zaaien en te oogsten. Nog iets erbij trots op te zijn. Nog meer plaatsvervangende trots op Moerenburg.

Het zinnetje dat hier boven staat blijft in mijn hoofd hangen. Een van de deelnemers van de Brabantse Dorpen Derby zei het gisteren. De tien finalisten werden door de juryleden doorgezaagd over hun project. Het prachtig om daar bij te zijn. Om het enthousiasme  en (ouderwetsch woord:) saamhorigheid te voelen. De Brabantse dorpen zijn aan het werk met allerlei , zeer uiteenlopende projecten die de leefbaarheid moeten verbeteren. En er zijn prachtideeën bij. Ze zijn stevig aan het werk, creatief, doorduwen, niet zeuren bij tegenvallers en het hele dorp er zoveel mogelijk bij betrekken. Een pracht actie die Brabantse Dorpen Derby. En als de winst nu al is dat de trots de georganiseerd wordt, kan het eigenlijk al niet meer stuk.

De Jantje Smit-case. Hij was dus samen met een meisje met een ingewikkelde naam die volgens mij gewoon Jolande/a heet. En zij zat of stond (ik heb het niet gezien) te vozen met een voetballer. In een parkeergarage. Oeps! Uit ervaring kan ik zeggen dat dat wel een bijzondere plek is om bepaalde dingen te doen. In mijn tijd waren er nog geen camera's op die plekken. Godzijdank. Privacy geschonden! Camerabeelden verkocht! Schande! Absoluut. Was gisteren in de meest snobby tuinartikelen-winkel van het westelijk halfrond in Maartensdijk. Weet je wat ze daar hebben? Een vogelhuisje met ingebouwde camera en tig meter snoer om in te pluggen in tv. Wat nou privacy ??

Oeps, de jonge, mooie, frisse baas van de VS heeft een probleem: waar moeten die gevangenen van Guantanamo Bay heen? Heldhaftig riep hij dat dat ding dicht moet. Helder. Maar wat doe je met die vermeende boeven? Nederland heeft de oplossing Brack! We will help you. Yess we can! Wij hebben namelijk een tekost aan gevangenen. Nederlanders worden steeds braver - The Dutch are getting braver , grapje tussendoor- en dus staan er cellen leeg. Dus: kom maar op met die mannen. Zet ze op de boot naar Holland. Gastvrij als we zijn: meer dan welkom!

Ik ben niet zo van de reunieën. Ben meer van het nu en de toekomst in plaats van het verleden. Tenminste dat dacht ik. Afgelopen weekeinde op mijn oude kostschool in Eindhoven geweest. Waar veel mensen van middelbare leeftijd zich verzameld hadden. Ook mijn jaargangen, die er overigens opmerkelijk jong uitzien en zagen. Het is een hartverwarmend en ontroerend fenomeen. Mensen die elkaar zo'n veertig jaar niet meer hebben gezien knopen gesprekken aan alsof ze elkaar nooit uit het oog verloren hebben. Oude liefdes, oude vriendschappen schitteren weer even. Een traantje hier en daar. De ene helpt de ander met het ophalen van herinneringen. De mensen die toen leuk waren blijken dat nu nog te zijn. Toen al: vooruitziende blikken en mensenkennis. Ze zijn allemaal goed terecht gekomen, hebben allemaal het een en ander meegemaakt. Het is indrukwekkend om dat te mogen delen en om vast te stellen dat dat wat er was, er eigenlijk nog steeds is. Dat al die levens gewoon doorgegaan zijn, ieder op zijn of haar eigen plek. Op zich allemaal niks nieuws, maar op zo'n bijeenkomst en daarna voel je dat echt. Vooruit, nog één traantje wegpinken en dan weer gewoon aan het werk.

Ik reageer nooit op reacties, maar dit keer even wel: natuurlijk krijgen we spijt van de verkoop van Essent aan RWE. Maar dat voor verkoop aan wie dan ook die een grotere internationale speler is. Want dan gaan andere belangen spelen. En dat gaat meestel ten koste van Jan-met-de-pet die in het Duits Otto-Normalverbracher heet. Ik geloof niet zo in al die voordelen van schaalvergroting. Bewijzen genoeg toch? Net als bij veel doorgevoerde privatiseringen.

Zo, het is gepiept. Wat bij Essent al iedereen wist, is gebeurd. De voormalige PNEM (opa vertelt: Provinciale Noordbrabantse Electriciteits Maatschappij) gaat over in Duitse handen. Onze Brabantse regering is "om". Het was ongewoon en ongemeen spannend in de Toren van Maaskant aan de rand van Den Bosch. Het zinderde. In een tijd waarin het eigenlijk rustig is, vanwege vakanties, was er volop action. En nu gaan we dus Duitse stroom krijgen. Ik ben vaak in Duitsland en gebruik daar dus Duitse stroom. Niks mis mee. Het licht doet het daar prima. Als ze hun woord houden over duurzaamheid en zo, komt dat ook best wel goed. Over het algemeen, zo is mijn ervaring, houden ze hun woord als ze iets beloven, daar aan de andere kant van de grens.
Een ding viel me vanmorgen op, uit een lijstje in de krant werd duidelijk dat de Oostbrabantse VVD-fractielden zijn omgedraaid. De Westbrabantse fractielieden hielden voet bij stuk. Hm, zegt dat iets?

Het RBC stadion in Roosendaal gisteravond. Zo'n vijfduizend mensen bij elkaar. Een keur aan artiesten. De sfeer zat er lekker in bij de Brabant Megaparty. Trouwe fans die elke zin van elk lied van elke zanger meezingen. Blije gezichten. En dan: regen en onweer. Zomaar ineens, zo hard als het kan. Rustelos lopt de producent op en neer: wat doen? Stoppen? Wachten? Doorgaan? Risico's? Het regent steeds harder, het lijkt Paramaribo wel. Na wikken en wegen gaat de stekker eruit. Letterlijk, want het is gevaarlijk zo'n podium, lampen, beeldschermen in de denderende regen. Er zit niks anders op. Drie maanden voorbereidingen naar de kloten. Mensen die er met hart en ziel aan gewerkt hebben lopen bos en verdrietig rond. Wat een pech. Meer dan tien artiesten vertrekken onverichterzake naar huis of een andere klus...

We hebben (bijna) een nieuwe Heuvel in onze stad. Bijna, want hij moet nog geopend worden door een autoriteit. Willem II zijn sokkel staat er al. Hijzelf moet er nog opgetakeld worden. En dan gaan er ook nog fonteinen spuiten, maar dat zal wel pas bij de opening zijn. Er staan ook drie lindebomen, knus bij elkaar. Loten van de oude tiliander die daar godsgruwelijk lang stond en waar Tilburg om weende toen ie weg moest.
Maar kom snel kijken, want als het klaar is komt de kritiek en voor je het weet worden er weer nieuwe plannen bedacht en (meestal na geruime tijd) uitgevoerd. Vanmiddag zaten e terassen voor het eerst vol. Want zo is mijn stad wel: als er iets nieuws is, als er iets gebeurt, dan lopen we uit. Met zijn allen. Ik ben wel benieuwd wanneer de eerste horecaboer moppert. Want het serverend personeel moet verder lopen en twee treden nemen. Steeds opnieuw, bij elk kopje koffie, bij elk pilsje. Wedden dat daarover iemand gaat zeuren?

Stik! Hij is niet dood. Hij leeft! Tom Jones!! Kennen jullie hem nog?
"I saw the light in the night when I passed by her window..
I saw the flickering shadows of love on her blind.....shEEEEEEEEEEEEE was my woman...."

Zo dat waren nog eens tijden. En ik maar denken dat ie al meer dan lang dood was. De man van "Delilah" en de muzikale oprisping: "Sex bomb.." Maar nee hoor. Hij stond vanmorgen met een advertentie in de krant. Niet bij de overlijdensberichten, maar als aankondiging voor een concert ergens in het land. Ik las het vanmorgen en Delilah dreunde de hele dag door mijn hoofd. Hij is niet dood, hij leeft! Tom Jones. Misschien gaat ie wel nooit dood.

Wat had ik graag een filmcamera bij me gehad. Vorige week zaterdagavond. Piazza 10 octobre in het hart van Castellabate was helemaal leeg gemaakt. Op de tegels was een kunststof vloer geplakt. Er was live muziek en het hele dorp was er: Franco de kruidfenier; Gertrude, zijn assistente die er ineens andetrs uitzag dan 's morgens in de winkel; Luciano was er van het restaurant, zijn kok. Obelix was er, de man die onze asfaltweg gelegd en gewalst heeft met één hand. Luigi was er, de man van Antonietta. Hij is de drijvende kracht achter de dorpsactiviteiten en runt met zijn vrouw bar La Piazetta en stuzzicheria Al Borgo. Ornella was er -nog een beetje stil na de begrafenis. Buurman Mario met zijn Antonella. En Elio, de man die onze twintig jaar oude Golf af en toe aan de praat brengt. Ze waren allemaal mooi aangekleed, spic & span. Zelfs Elio had geen olio meer onder zijn nagels. Het was de avond van de eerste danskampioenschappen van Castellabate. De zelf benoemde jury liep ingewikkeld te doen met veel papieren in de hand. Het zou om 19.00 beginnen en dus begon het tegen tienen. Veel deelnemers uit omliggende plaatsen: profesionalisti werd er gemopperd. Onze automonteur had nummer 13 op zijn rug gespeld, zijn vrouw (we wisten niet eens dat hij een vrouw had) zag er beeldschoon uit, in het lang. Maar ze werden er in de eerste rond al uitgemikt. Ik zou zo'n nummer 13 ook nooit gewild hebben. Hij bleef een man en maakte een gebaar van: ach...  Ik heb hem geprobeerd duidelijk te maken dat het fijn is als je dansen kan, maar auto's repareren zet wel meer zoden aan de dijk. We zijn samen maar een biertje gaan drinken

Het verbaast me elke keer weer als ik in Italia ben. Ondanks dat ik er zelf al een leven lang midden in zit. De media. In ons huis in Italië hebben we geen televisie. Bewust. Hoeft niet. 't Is dat zooonlief me belde en baaslief me sms-te, maar anders hadden we de eerste dagen niets meegekregen van het drama in Apeldoorn. Italiaanse regionale kranten berichtten er nauwelijks over. En het tv-nieuws in de bar om de hoek mis ik bijna altijd. We hebben nu wel een pc-tje daar, met een internet verbinding via de telefoon:  "grrrrrrrrrrrr, piep, grrrrrrr, piep, ploing, piep...ken je het geluid nog? Dus we wisten het wel. Maar je ervaart het dan heel anders. Heel ver weg. Soms ook maar goed.

We hadden een begrafenis in Italia. De moeder van onze lieve Ornella, die het huis in orde maakt als er gasten komen, was gestorven. Op naar het kerkhof, een paar straten verder, het dorp uit. De doden liggen daar met een prachtige blik op zee en bergen. Een mooiere plek kun je je niet wensen. Ik wil daar later ook ergens gaan liggen, al dan niet in asvorm.
In een gloednakend glanzend nieuwe Mercedes lijkauto werd Irene Damiani na een kerkdienst naar het kerkhof gebracht. Ander land, andere rituelen. De kist werd eerst in een kapelletje gezet en de hele familie propte zich erin. Deuren dicht. Een gehuil, een geschreeuw, een gesnik. Toen gingen de deuren open. In de te grote kist lag het kleine vrouwtje. Ze moet erg ziek geweestx zijn. Haar haar helemaal in de war omdat ze net helemaal geknuffeld was door de zoon die altid bij Mamma woonde. De hele familie stond achter de open kist en nam de de condoleances in ontvangst. Met veel tranen en veel kussen. Aan de voeten van Irene lagen haar shawl en handschoenen. Iemand vertelde dat de de overledene altijd een nieuw pak of jurk aankrijgt en nieuwe schoenen. Die schoenen gaan meestal los in de kist omdat je die bij een overledene blijkbaar niet zo makkelijk meer aan krijgt. De gedachte is even simpel als mooi: je moet er goed uitzien als je aan de hemelpoort komt en als het koud is in die kist moet je nog iets warms bij je hebben. Het was in een vloek en een zicht gebeurd. Niemand had zich, zoals bij ons, fatsoenlijk aangekleed. Gewoon: dagelijkse kloffie. Na het afscheid weer gewoon aan het werk.

Vlak bij mijn werk is nu een rotonde, twee zelfs, direct achter elkaar. Net als hier om de hoek bij de altyijd dynamische "Druiventros". Twee van die dingen met gescheiden rijstroken en een bobbel daartussenin. Ik neem ze dagelijks en denk nu elke keer aan Bril. De fan van de rotonde.

Getwijfeld of ik mijn bloglezers ermee lastig wil vallen. Maar doe het toch.
Gisteravond de mooiste momenten van mijn leven beleefd. Tot nu toe dus, weet nog niet wat er allemaal komt. 
Zoon: 18.
Lange tafel met mensen die er in zijn leven toe doen, althans een aantal daarvan die dichtbij staan. Hij had de gastenlijst gemaakt. Oude foto's, een prachtig verhaal van mijn lief die al die mensen een plaats gaf in het leven van zoonlief.
Een ontroerend verhaal van zijn vriendin-voor-het-leven van twee deuren verder. Ze schelen drie dagen en hebben geen woorden nodig. Allebei gaan ze hun eigen weg, maar als ze ergens samen zijn is er een bijzonder gevoel, met als basis: onvoorwaardelijke vriendschap.
Dat is zo mooi.
Zo trots dat het zo mooi is.
18.
En over een paar maanden op werkstage in Suriname. Losgerukt van ons. En zo hoort het ook.

Gisteravond een etentje met "onze mannen". De drie collega's die volgende week afreizen naar Uruzgan. Wij volgen al maanden enkele "Oirschotse" militairen in de voorbereiding voor hun missie naar Uruzgan. Dat moet een bijzondere televisie-serie worden die vanaf september bij Omroep Brabant te zien zal zijn. Bijzondere klus. De makers hebben inmiddels een band met de 'hoofdpersonen'. Dat kan ook niet anders. Zelf bereiden onze mannen zich ook voor en de vertrekdatum komt steeds dichterbij. Voor makers natuurlijk een prachtklus, no doubt. Maar ook niet zonder risico. Dat bleek vorige week wel heel duidelijk toen een Udense militair om het leven kwam daarginds. Natuurlijk hebben we het daar intensief over gehad. We weten van de risico's en we wisten van de risico's. Wij en onze makers. Net zoals die militairen dat weten. We hebben onze mannen indringend gevraagd of ze het nog steeds willen. Resultaat: we gaan. Gisteren ontspannen gegeten, veel grappen gemaakt die we hier niet herhalen. Ze zijn er klaar voor en ze hebben er veel zin in. En natuurlijk is er ook een zekere spanning vanwege de dingen die komnen gaan. Maar we hebben afgesproken dat ze heel terugkomen, met mooi materiaal.

Ook soms last van mailterreur? Voor je een scheet laat heb je weer zes nieuwe ongelezen mailtjes. En soms wel tien. Hangt van je populariteit af. Nee dan vroeger: je had 's morgens de post (ja 's morgens!0 en nog een middagzending. En dawazzut. Ouderwets nostalgisch gelul. Maar goed. Van de mensen van De Redactie kreeg ik via een mail (sic!) tips om de mailterreur wat minder terreur te laten zijn. Ik ga 'ns proberen of het werkt. Hier zijn ze, met dank dus aan De Redactie :

Tem de chaos in je mailbox

En bespaar tijd. Tien tips om dat voor elkaar te krijgen:

1. Check je mail een paar keer per dag en niet elk kwartier
2. Lees elke mail maar én keer. Beslis meteen wat je met een mail gaat doen: beantwoorden, verwijderen of verplaatsen
3. Zet te nemen acties in je takenlijst en file de e-mail
4. Maak een map 'afwachten' voor e-mails waar je nog antwoord op moet krijgen
5. Sla (relevante) bijlagen direct op
6. Gebruik <Ctrl> E en type zoekwoorden in om mails te zoeken in je mailbox
7. Archiveer nieuwsbrieven en dergelijke tot je tijd hebt om ze te lezen
8. Ontvang minder mail. Meld je af voor nieuwsbrieven die niet meer relevant voor je zijn
9. Antwoord indien nodig. Een 'cc' bericht behoeft meestal geen reactie
10. Gebruik de functionaliteiten van je mailprogramma. Bekijk gratis lessen voor outlook

Pfff, het waren een paar dagen. We wilden 'iets met de vloer'. Want: oud, vet van ruim tachtig jaar boenwas. Beschadigd van ruim tachtig jaar gebruik door, in elk geval drie families. Rondgekoekeloerd, prijsopgaven gevraagd, verdiept in alles wat met houten vloeren te maken heeft. Tótdat een kenner uit het altijd dynamische Volkel langskwam. Zwager van mijn beste vriend en -geschenk uit de hemel- specialist op dit gebied. "Niks nieuwe vloer. We gaan deze opknappen. Restaureren. Schuren. Polijsten. Nieuw in de olie zetten. Het wordt prachtig," zei hij enthousiast. Vier dagen stond de tent op haar kop. Meubels buiten onder een party-tent van BBW (Beste Buurman Wim). Overal stof, OVERAL! Maar nu is het klaar. En mooi! Heel mooi. En het mooiste is dat diverse potentiële vloerleveranciers hadden gezegd dat dat niks wordt, te oud, niks meer aan te doen, u moet een nieuwe kopen. Ha,ha ! Kom maar eens kijken: de vloer die zoveel heeft meegemaakt sinds +/- 1933 ligt er weer prachtig bij. Die anderen hadden er gewoon geen zin in èn drie dagen schuren en oliën levert ook aanzienlijk minder op dan een nieuwe vloer. Jammer hè?

Ja, dan reageert een collega blogger dat ie wilde reageren op mijn fietsdrama, maar zich op tijd realiseerde dat dat misschien niet kon. Ach, toen ik thuiskwam zonder fiets was het eerste dat mijn (Duitse) lief zei: "Ik was het niet". Toch nog maar even gechecked in de garage, maar daar stond ie ook niet. Het voordeel is dat ik naar een fietsenwinkel mag. En dat roept veel op bij een zoon van een fietsenmaker. De geur van nieuwe rubberbanden, van vers gepoetste stalen rossen, rij aan rij, keurig met alle voorwielen in het gelid naar rechts. Als heel klein kind liep ik door de winkel. Bij de winkeldeur hing een slangetje uit de muur en een geknepen koperleiding waar precies een cent (denk ik) in paste. En dan kreeg je een dotje lucht. Jawel, mijn vader verdiende geld, onder meer met lucht. Mooi hè? De buurman was een slager die kippen slachtte in zijn tuin. Soms fladderden er enkelen zonder kop (letterlijk) rond. Daarnaast een café waar het licht in de telefooncel automatisch aanging als je erin kwam, omdat er een ingenieuze schakelaar in de vloer zat. Gottegot wat heb ik dat vaak uitgeprobeerd. Oh nostalgie. Wat een gstolen fiets allemaal niet teweeg kan brengen in een mensenhoofd.
Ik heb wel weer een fiets. Gebruikt. Zeven versnellingen en licht dat vanzelf aangaat.

Zou degene die gisterenavond mijn fiets heeft gejat terwijl ik bij Burgemeester Jansen aan de Tilburgse Piushaven een glas dronk en aan het bijpraten was met een goede vriend, zo goed willen zijn om hem onmiddellijk terug te brengen?! Het is MIJN fiets en niet JOUW fiets !! Bij voorbaat dank voor de genomen moeite.

Goed nieuws: Vandaag komt de man van Doris Komba aan op Schiphol ! Uh ? hoor ik je denken?. Die aankomst is het bewijs dat dingen goed komen als mensen samen even hun schouders onder iets zetten. And Palmen, woordvoerder van Simavi, las het het verhaal over Doris een paar maanden geleden: zij hier, haar man in Senegal en geen geld om weer samen te komen. Andy maakte via linkedin een groep aan en vroeg 364 mensen om € 10 te sturen. Het resultaat: inderdaad, de goede man kon een ticket kopen en vanavond sluiten hij en zijn lief elkaar op Schiphol in de armen. Weer samen. Misschien kun je het meemaken, want eenvandaag gaat het wellicht vastleggen.. Zo, klaar. Missie geslaagd.

Ze komt uit Quebec en "ook een beetje uit Tilburg". Ze stond gisteren met vijf heerlijke muzikanten op het podium van het vermaarde Paradox in Tilburg. Als onderdeel van een L'Avventura avond (L'Avventura hoort voor ons tot de ingrediënten die Tilburg zo bijzonder maken). Ze deed een stuk of wat nummers: dertiger jaren, chanson, Lieder. Nathalie Matteau heet ze. Ze laat zich beïnvloeden door Weill, Dietrich, Brell en Waits. Tsja.
Wat een verrassing! Een prachtvrouw, met een prachtuitstraling en een juweel van een stem. Op 9 mei is ze weer in Paradox en dan kan het publiek inschrijven op een album dat ze gaat maken met haar muziekmannen. Hier is een voorproefje.

We proudly present: www.peerdondersfilm.nl ! De site van onze film. De film die we met een aantal fantastische mensen hebben gemaakt over mijn familie- en naamgenoot Peerke Donders, Petrus Donders van origine. Geboortig in Tilburg-Noord op een plek die toen Heikant heette. In oktober is het tweehonderd jaar geleden dat de goede man op de wereld kwam. Onze film vertelt zijn levensverhaal, aan de hand van de vele brieven die hij heeft gestuurd. We zijn trots op de film. Zoals het er nu naar uitziet gaat-ie in september in première in Paramaribo. Immers hij bracht het allergrootste deel van zijn leven in Suriname door, onder de armen en zieken. We vinden dat ie daar het eerst te zien moet zijn.
Dan volgt een Nederandse première in Tilburg en komt ie op televisie bij Omroep Brabant en bij de KRO. En natuurlijk op de Surinaamse televisie. Ga maar eens naar de site, gemaakt door de mensen van Veldkamp Produkties, van Jeroen Veldkamp. Vriend en medeproducent. Wel spannend, nu zien mensen voor het eerst waar we al die jaren aan gewerkt hebben.

Mijn twee liefsten hebben mij tot trots gebracht. De een in een prachtjurk op een beurs waar ze haar eigen nieuwe bedrijfje liet premièren: last check, in goed duits, voor mensen die iets in Duitsland moeten doen en nog ff de zaak willen doornemen. De ander met twee 'maten' op de avond van de profielwerkstukken van de eindexamenklassen, waar hij de wereld vertelt hoe de media de Vietnam-oorlog beinvloed hebben. Wauw, genieten.

Afgelopen week verscheen een boek over Gerard van Maasakkers. Een mooi en kloek boek. Aangezien ik als radio-journalist Gerard heb zien komen en veel ontmoet heb, is het een grote ingebonden brok nostalgie. Een tijdsbeeld waar ik zelf ook in zat en in zit. Veel foto's van mensen die ik ken en beleefd heb. En een dieper kijkje in de ziel van Gerard, voor wie het leven niet altijd even soepel was. Ik ben -op gepaste afstand- een beetje trots op hem. Ik weet nog hoe het begon en was daarbij betrokken. En zie nu daar: jubileum programma, boek, gouden harp. Bladerend door het boek kwam ik nog iets van mezelf tegen. In een grijs verleden heb ik Gerard een brief geschreven nadat ik een nieuwe theatervoorstelling van hem had bezocht. Die brief heeft hij nog en daaruit wordt nu geciteerd in het boek. Pfff, niet mis. Lieve zinnen, maar stevig confronterend. Ik vond het niks. Dat schreef ik toen dus gewoon op en deed het op de post (ja, post: papier, schrijven of tikken, in envelop, dichtlikken, postzegel erop en in de brievenbus, toen nog gewoon van de PTT). Ik lees nu dat Gerard ook van anderen en van zichzelf te horen kreeg dat het niet echt goed was wat hij toen deed. Gelukkig is hij er nu volop met waar hij goed in is: zingen, mooie liedjes, warm mens op het podium, dik met zijn publiek.

Ahhgghhh, die wisseling van de klok. Ik heb er last van. Twee dagen nodig om weer in een normaal ritme te komen. Maar het wordt wel ernstig lente. Merels fluiten ons wakker. De magnolia van de achterburen staat op exploderen. Het werd tijd. Ik heb het gehad met nat en kou en schemer...

Yo ! Ik heb in elk geval een nieuwe lezer. Sprak haar in de kantine. Kijk, nou weet je als blogger weer voor wie je het doet. Gefascineerd gekeken naar een mooi gesprek/docu die omroep brabant zondag laat zien. Over Jos Wijnant, die afgelopen vrijdag 107 werd. We stuitten een paar maanden geleden bij toeval op hem bij een ander programma. Collega Ellen van Kempen was zo enthousiast. Besluit was snel genomen: we gaan met 'm praten. Fascinerend omdat je iemand hoort en ziet die tijdens de eerste wereldoorlog al volop leefde. Stel je dat eens voor. Pak eens een moderne geschiedenisboek en kijk eens wat er tussen 1902 en nu allemaal gebeurd is in de wereld en om de hoek. En Wijnant was erbij....morgen (zondag) om 12.00 uur op Omroep Brabant televisie. Komt dat zien!

Kijk, zo kennen we de politiek weer. De wereld staat in brand, economisch gesproken. Ministers vergaderen zich suf en komen met oplossingen en schijn-oplossingen. Behalve in Nederland, ze hebben nog even tijd nodig. Maar gelukkig wordt die tijd goed gebruikt: 's lands volksvertegenwoordiging discussieert op het moment over fritesvet. FRITESVET!! O.k, crisis of niet, het leven gaat door, maar hier word je toch wel echt vrolijk van. Ik wil even niet eens weten waar het over gaat. Ik hoorde in het voorbijgaan dat er een conflict over is tussen minister en volksvertegenwoordiging.
"Hi Barack, this is Jan-Peter from Holland..."
"Who..?!"
"Jan Peter from the Netherlands, you know: the tulips, wooden shoes, mills and coffeeshops...."
"Hm, what's up?"
"I can't visit you...we have a crisis."
"Me too. What is the point in your country?"
"Eh....one moment  -jongens wat is fritesvet in het Engels?- ....."

Het is weer even wennen, af en toe een stukje schrijven. Maar het lucht op. Er is veel te schrijven. Over de merels en de mezen die aan het werk zijn in onze tuin. Vrolijk fluitend. Over de mannen in witte pakken die hier aan het kanaal aan het werk zijn op een plek waar nieuwe huizen komen. Grondsanering. Wat zou er allemaal inzitten? Over de nieuwe eigenaren van ons buurtrestaurant die volop bezig zijn met opknappen en dit weekeinde gaan proefdraaien. De lente hangt in de lucht. De zon straalt. Ik ga ook maar eens iets buiten doen.

Waarom schrijft u eigenlijk een blog? Vroeg de onderzoeker die gisteren belde. Ja, waarom? Het is niet zo moeilijk: ik zie, hoor en voel veel. Maak veel mee. Verbaas me daarover. Geniet daarvan. Wind me daarover op. Wordt daar verdrietig van. Kleine dingen en grote dingen. En de oude schrijvende journalist in mij vindt het leuk om dat op te schrijven. Om dat te delen met anderen. Zomaar, zonder al teveel pretenties. Omdat schrijven leuk is en omdat er veel te schrijven is. Bv over mijn zwangere overbuurvrouw op de zaak, M. Vanaf dag één van de zwangerschap hebben we het er een keertje per dag over. Jongen? Meisje? Ik zeg: meisje. Voel je al wat? Vierdimensionale echo. Kinderkamer. Góh, die van ons is bijna achttien. Die van M. is pas achttien in 2027.

Het is niet waar! Ik schrijf een dag (op mijn nieuwe MacBook) en ik heb een lezer. De droom van elke blogger. Dat gaat snel.

Hm, ik mis mijn Donlog. Er gebeuren toch wel vaak dingen die de moeite van het opschrijven waard zijn. Een reis naar Servië waar ik samen met anderen namens de OVSE televisiemensen mocht coachen. Mijn nieuwe rijbewijs: ik mag tot mijn 64ste alle auto's rijden die God bedacht heeft en die Hij nog gaat bedenken. In de hele zware joekels moet ik wel mijn bril dragen. Ooit, zo is mijn droom, ooit wordt ik nog vrachtwagenchauffeur. Onze avonturen de de film over Peerke Donders. De laatste dag van het jaar waarin mijn lieve zoon zeventien is. Over pakweg een maand of drie (16 april> 18) laat ik mij door hen rondchauffeuren. En nog veel meer. Ik kijk wel. En ik merk wel of iemand het leest of niet.