Het is zover, alles is rond. Anderhalf jaar nadat we voor het eerst in Castellabate in Italië waren, heeft een notaris in Rome bekrachtigd dat we eigenaar zijn van een kwart van Villa Poggio al Sole. Het huis op de heuvel, met blik op de Tireense zee, op de Amalfikust, vijf minuten van het middeleeuwse dorp, tien minuten van zee en strand. Het duurde allemaal even, vanwege de stempelcultuur in Italië en allerlei officiële mensen en instanties die zich daarover moeten buigen. Gek genoeg heeft ons dat er niet van weerhouden om er het afgelopen jaar al energie, tijd en geld (geleend van de bank) in te steken. De vier partners -in verschillende samenstellingen volslagen onbekenden voor elkaar- hadden vanaf dag één het volste vertrouwen in elkaar. Er werd verhuurd, er kwam al geld binnen, er ging weer veel geld uit, plannen werden ontwikkeld. En dat allemaal alsof we ons deel allemaal al officieel hadden. Op een bepaald moment werden we zelfs officieel erfgenaam van één van onze toekomstige partners, om bepaalde dingen zeker te stellen. Nu is alles definitief en horen we bij het gestaag groeiende leger van Nederlanders die er een tweede huis op na houden. Decadent, zo voelt het wel. En te laat natuurlijk, want vrienden om me heen deden dat allemaal veel eerder, toen het fiscaal nog interessant was. Maar we zijn er blij mee, een prachthuis op een prachtplek. In maart ga ik er weer even naar toe met een goede vriend, om de zaak zomerklaar te maken voor de gasten die het gehuurd hebben, want die hebben we wel nodig, gasten. Om de hypotheek en zo te betalen. Dus, wie nog een plekje zoekt onder de Italiaanse zon...

Ik kreeg gisteren een foto toegestuurd van "ons" strand in Santa Maria in deze tijd van het jaar: Santa Maria by Night:

Bob Spaak. Jan Cottaar. Vroeger. Sport in Beeld op de televisie en 's middags voetbal op de radio. Met m'n vader mee naar PSV als zijn vaste maatje op de eretribune niet meeging. Op de grens tusseen overdekt en niet overdekt. Bij verkeerde wind, voerde het niet overdekte gevoel de boventoon: nat en koud. Na afloop even langs een café dat nu coffeeshop is "omdat we anders vastzitten in het verkeer". In dat café gemopper als ze verloren hadden. En 's avonds nog even kijken wat Jan Cottaar of Bob Spaak -in zwart wit- ervan vonden. Sport in Beeld bestaat niet meer. Studio Sport roept vandaag krampachtige dat ze nog genoeg andere dingen hebben. En de clubs? De clubs voelen zich niet verbonden met de publieke zenders. De clubs waren vroeger van de mensen. Nu zijn het bedrijven. Het grote geld. En dus gaat ene Talpa op Nickledion het allemaal doen. En RTL. Niets is meer zoals het was.

"Waar komt u vandaan?" "Uit Sierra Leone meneer." Zaterdagavond, Nederland zit aan de dis, voor de tv, of wast af. De bel. In de donkere avondkilte staat een pikwarte jongeman die de mooiste glimlach van de wereld toont. In krom Nederlands vertelt hij dat hij degene is die 's morgens (meestal vóór half zes) het Brabants Dagblad in de bus stopt. Terwijl ik hem wat vraag komt er een tweede pikzwarte jongeman bij. Die is van de Volkskrant. "En ik kom uit Benin, meneer." Van beide krijg ik een kaartje van hun krant. Benin, Sierra Leone. Hoever is dat hiervandaan ? Hoe leefden ze daarginds? Hoe zag hun dag er daar uit? In wat voor omgeving woonden ze? Hadden ze zich als kind ooit kunnen voorstellen dat ze hier zes dagen in de week, 's morgens in alle vroegte, op een fiets (!) kranten zouden rondbrengen? Wat doet hun familie? Hebben ze het een beetje leuk hier? Duizend vragen. Ik bedacht ze pas toen ze weer verder gingen. Ik neem me voor om bij de bezorger van de NRC wat  door te vragen, als-ie komt. Oh nee, dat is de zoon van een van onze buren, dus dat werkt niet...

Onder het motto: 'Jij kunt dat beter dan ik', laat ik mij een paar keer per jaar met mijn zoon de stad in sturen, om met hem kleren te komen. Altijd opnieuw weer een avontuur, omdat de jongeman precies weet wat-ie-wil en zijn vader oog heeft voor: twee halen, een betalen; drie voor de prijs van twee; vandaag bijna voor niks etc. Om nog maar te zwijgen over de discjockey die in winkel X (iets met jeans of zo) een teringherrie maakte. Althans dat vond mijn zoon, ik vond het wel swingen en liet dat ook merken ("DOE NORMAAL PAP!!!!!!") . Diezelfde vader zegt af en toe, bijvoorbeeld na een blik op een prijskaartje van € 59,90: "Hè, dat is 120 piek !!! Dat doen we niet." O.k. bloglezer, je kunt het wel raden: "Pap, de tijd van de gulden is voorbij...dingen kosten nu eenmaal wat ze kosten. We leven niet meer in vroeger." We komen er elke keer wel weer prima uit. En ik heb ontdekt dat mijn kleine vriend ook een tactiek heeft: mij eerst uitputten door me door wel zeven winkels te sleuren. Op een bepaald moment komt het omslagpunt dat ik gewoon naar huis wil en het verschil tussen euri en guldens voor lief neem. Het is allemaal gelukt, vooral ook door de ongelofelijke begripvolle meisjes-met-blote-buiken (het is winter dames !!) en de jongens met hippe kettingen die in die winkels werken. Die zijn zo hulpzaam en begripvol....laten we 'ns ophouden met het gezeik over de jeugd van tegenwoordig.

Als je blogt, die je dat anoniem, alleen achter (of vòòr?) je schermpje. Zoals het goede journalisten betaamt: vooral zonder oog in oog te komen met je lezers. Want, stel je voor. Vandaag liep ik iemand tegen het lijf die opmerkte dat het wat rustig is op mijn blog. Gottegot, ik stel mijn publiek teleur. Dat kan niet. Zat al twee dagen te dubben over een stukkie omtrent "lijden aan het leven". Maar ik ben er nog niet uit. Een pilletje voor mensen die er gewoon genoeg van hebben. Die het wel mooi geweest vinden. Ik moet nog even broeden, maar ik wil graag bouwstenen voor mijn stukkie daarover. Dus als nou iedereen wat opschrijft als reactie, krijgen we een stukje multimeningsvorming. Alleen die lezer die ik vandaag tegen het lijf liep fotografeert op het moment paperclips en reageert nooit op weblogs. Misschien dit keer? Stiekem?

Het mooiste vond ik dat hij en mammie elkaar de laatste vijf jaar nauwelijks meer hebben gezien. Hij in de ene vleugel, zij in de andere van Soestdijk. Dat zinnetje was ook uit het artikel en wat groter apart gezet. Maar in het interviews stond er nog wat bij. Namelijk dat de artsen die Haar behandelden dat verstandiger vonden, anders zou ze zich teveel opwinden als ze hem regelmatig zou zien. En stond er alsof met dat opwinden iets positiefs bedoeld was. Lief hè ? Ik ben jaloers op Tromp en Broertjes. Mijn scoops vallen in het niet.

"En waarom doe je dat nou eigenlijk? " vroeg een vriend nadat ik hem had uitgelegd wat ik zoal op mijn weblog schrijf, nadat mijn lief verteld had dat ze er een gruwelijke hekel aan heeft door mensen over iets aangesproken te worden dat ik geschreven heb op mijn blog. "Eh...om mijn gedachten te ordenen. Omdat ik af en toe iets in mijn hoofd heb waarvan ik vind dat andere mensen, bij voorkeur de hele wereld, dat ook moeten weten. Beetje ijdeltuiterij ook wel ja. Beetje uitlaatklep, mopperplek. Voel me soms één van die twee moppermannetjes in het balkon bij The Muppets. Deze week schreef iemand ergens op een weblog dat er ergens in het land een groepje journalisten is die mijn baas wel als hun baas zouden willen hebben. Los van het feit dat hij nog lang niet transferrijp is, bracht dat wel iets teweeg. Zomaar een gedachtenspinsel van misschien wel één persoon, landde op verschilende andere plekken op het wereldwijdeweb. Landde bij snuffelende collega's. Landde in het interne mailsysteem van ons bedrijf. Leidde tot een reeks telefoontjes: heb je het al gelezen, heb je het al gehoord, zou het waar zijn? Hendrik Haan uit Koog aan de Zaan, heeft de kraan open laten staan...!!!!!! De man over wie het allemaal ging wist van niks, maar hij moest toch wel even reageren...anders ging het allemaal een eigen leven leiden. Of we het willen of niet: weblogs doen er toe. Die van mij misschien niet zo, maar in het algemeen is het een medium geworden met miljoenen eigen hoofdredacteuren die miljoenen boodschappen, ontboezemingen en berichten de wereld in sturen: zinnige en onzinnige, leuke, saaie, mooie, ontroerende, ontwapenende, vunze....noem maar op. Interessant is ook om te zien hoe mensen hun blog soms gebruiken om iets te zeggen wat ze vis-à-vis eigenlijk niet durven te zeggen...

Voortplanting

Droogbloeier, muurbloem, prikneus, franjezwam,

en witte onschuld, nimfkruid en scharlei,

brandende liefde, wilde chichorei,

bruidssluier, levensboom en hanekam.

Venushaar, gulden roede en karwij,

de brave hendrik en de tripmadam,

de springkomkommer en de borstelvlam,

vergeten blaasjeskruid en akelei.

Donsnachtschade en rimpelzaadwolfsmelk,

de zwarte vlekziekte en moederkoorn,

ooievaarsbek en basterdwederik.

Smak, kleinbloemdrakekop en dubbelkelk,

engbloem, de twijfelachtige andoorn,

de vreemde ereprijs, de bolderik.

Jan Kal (1946)

Het staat met zijn voeten in het water, het gebouw van de Langenfoundation in Neuss, net over de grens in het Duitse Ruhrgebied. Het is een nagelnieuw (Germanisme: Nagelneu) museum tegenover het inmiddels steeds bekendere Insel Hombroich. We zijn zondag even wezen kijken samen. Een adembenemend gebouw van de Japanse wonderarchitect Tadao Ando die hier en daar op de wereld al zijn sporen heeft nagelaten in de vorm van gebouwen die zo ongelofelijk mooi zijn. En die bijna allemaal met hun voeten in het water staan. Het museum staat op de plek van een vormalige raketbasis uit de tijd van de koude oorlog. Sommige omliggende gebouwen en hangars herinneren daar nog aan. In die gebouwen werken kunstenaars. Het is een ritje van niks, maar o zo de moeite waard. Snuffel maar eens op de site. En als je d'r toch bent, ga dan ook langs bij de buren: Insel Hombroich. Hier onder een stiekem fotootje van de Langenfoundation, om je adem bij in te houden...

In een huis waar de Duitse en de Nederlandse nationaliteit samen komen, zoals het onze, heeft alles wat met de tweede wereldoorlog te maken heeft extra dimensies. Gisteren zijn we naar Der Untergang geweest. De laatste dagen van de tweede wereldoorlog, maar meer nog de laatste dagen van Adolf Hitler met zijn staf in een Berlijns bunkercomplex. Bruno Cranz speelt Hitler. Ongelofelijk indrukwekkend, soms aandoenlijk, vaak afschrikwekkend. Maar zo mogelijk nòg afschrikwekkender zijn de paladijnen, de meelopers, de hooggeplaatsten die zo ongelofelijk ver mee gaan. In Duitsland is kritiek op de film: het verhaal zou niet genoeg in perspectief worden geplaatst. Ik zie dat niet zo. Dat perspectief kennen we zo langzamerhand wel. Juist daarom is het zo bijzonder om dat geïsoleerde portret van de Grote Boosdoener zelf te zien.

Zou-ie het nog meegekregen hebben? Dat er wat korter getreurd en gerouwd gaat worden dan bij het verscheiden van zijn Juliana? Ik denk het niet. Vraag me trouwens of hij er bezwaar tegen gemaakt zou hebben. Hij stond boven veel dingen. Geen pink champagne meer in de koeler omdat ZKH op bezoek komt, geen verse anjers meer in zijn knoopsgat. Vandaag heeft onze zender een prachtverhaal van twee vliegeniers die veel met Bernhard onderweg waren, onder meer van en naar zijn vakantieverblijf in Italië. Ze moesten soms met twee vliegtuigen vliegen om alle spullen te brengen en te halen. Waaronder de papegaai van de Prins, die ging ook altijd mee....

"Ik wacht wel op de film, " zei een collega gisteren toen ik het met een andere belezen collega over The Da Vinci Code had. Hij wordt op zijn wenken bediend. Onderstaand bericht plukte ik vanmorgen van het net. Hij moet nog wel even wachten...

LOS ANGELES (Reuters) - Oscar-winning actor Tom Hanks has been cast to star in an upcoming movie adaptation of Dan Brown's best-selling mystery "The Da Vinci Code," film studio Columbia Pictures said on Tuesday. Hanks will play the role of Robert Langdon, the Harvard professor who undertakes a modern-day quest for the Holy Grail in a thriller steeped in purported secrets about the early Christian church. The film will be directed by Ron Howard from a screenplay by Akiva Goldman and produced by Howard's business partner, Brian Grazer, the same team behind the 2001 Oscar-winning film "A Beautiful Mind." The studio, a unit of Japanese electronics firm Sony Corp., said the film is slated for release on May 19, 2006. Sony Pictures Entertainment Motion Picture Group Chairman Amy Pascal called it "the cornerstone" of the studio's movie slate for that year. "The potential that exists through this collaboration of material and talent is extraordinary," Pascal said. She added that "job one is to be as faithful as possible to the book and respectful of the fans who love it worldwide." The book has been on nationwide bestseller lists almost nonstop since it was first published by Doubleday in 2003, including 87 weeks at the top of the New York Times bestseller list. The studio said more than 20 million copies of the novel are in print worldwide. According to trade publications, the studio acquired rights to Brown's book last year in a reported seven-figure-deal brokered by then-Columbia executive John Calley before he stepped down as chairman and CEO of Sony Pictures Entertainment. Calley remains attached to the project as producer with Grazer. Hanks, currently featured in the animated holiday feature "The Polar Express," previously teamed up with Howard and Grazer in the space drama "Apollo 13" and his breakthrough comedy film "Splash." The 48-year-old star won back-to-back Academy Awards as best actor for his dramatic turns in "Philadelphia" and "Forrest Gump." He also earned Oscar nominations for his roles in "Big," "Saving Private Ryan" and "Cast Away."

Zat nog even verder te snuffelen. Wie het leuk vindt: op de site van Brown  is veel te vinden over Het Boek. Met ook foto's en andere afbeeldingen die in het boek een rol spelen, zoals het portret van deze dame hieronder....

Was de afgelopen dagen even bezig. Veel gelezen. De Da Vinci Code. Toen het boek me te pakken had, moest het uit. Het verhaal kan er mee door, maar de historische, religieuze achtergronden zijn zeer interessant. (Jezus was getrouwd met Maria Magdalena, ze hadden kinderen. Dat zet dus de hele rk wereld op zijn kop) Ben vervolgens begonnen in een boekje dat een aantal dingen uit het boek zelf uitlegt. Dat moest ook uit. Daarna landde ik op een website over de Da Vinci Code en kon daar ook even niet vanaf blijven. Nu even adem halen en dan, eindelijk, beginnen aan Goethe's Italienische Reise 1816 - 1817. De zoon van BBW (Beste Buurman Wim) heeft een antiquariaat in boeken. Hij kon mij het boek leveren.

Ik weet het niet meer. Moet ik over iedereen die op de wereld sterft, verdrietig zijn? Kan het zijn dat ik over de ene die sterft minder verdrietig ben dan over de ander? Kan het zijn dat ik er soms niet zo mee zit als iemand dood gaat? Kan het zelfs zijn dat ik het eigenlijk wel o.k. vind wanneer bepaalde mensen doodgaan? De dictators van deze wereld? De gevoelsloze misdadigers? Mag ik zeggen dat ik eigenlijk best zou willen dat sommige mensen doodgaan, omdat de wereld daardoor misschien beter wordt? Bijvoorbeeld diezelfde dictators of zwaar criminele gewetensloze misdadigers (is dat niet hetzelfde ?). Mag ik zeggen wat ik denk en wat ik voel ? Mag ik, als ik moslim zou zijn, best wel opgetogen zijn, als iemand die mijn geloofsgenoten stelselmatig beledigt, dood is, zonder dat ik oproep tot moord? Mag ik zeggen dat ik het prima vind als een politicus die zich vijandig en generaliserend tegenover mij en mijn geloofsgenoten gedraagt er niet meer zou zijn.... of mag dat niet? Hebben we nou vrijheid van meningsuiting of niet? Of hebben we alleen vrijheid van meningsuiting als het om anderen* gaat of tegen anderen gericht is? Wat zijn dat eigenlijk? Anderen, na drie of vier generaties? Ik weet het niet meer. Ik weet niet meer wat ik mag zeggen en wat ik mag denken.

* anderen: mensen die niet wit zijn.

PS: En die Knevel is ook een lekker dier. Zie hieronder, gestolen van de weblog van Martin Volder:

Andries Knevel

Maar u wilt eigenlijk misschien ook wel dat Geert Wilders doodgaat..?
... Als u héél eerlijk bent?
- Nou hij gaat dood. Hij gaat ooit dood.

Ja, maar, binnen nu en twee jaar, ik noem maar effe wat?
Dat wìlt u eigenijk diep in uw hart...
- Dat wil ik eigenlijk.

Zing je nachtmerrie, Brigitte Kaandorp

Het gaat niet altijd goed met mij, vaak zelfs ronduit slecht
Meestal ben ik met mezelf en alles in gevecht
Toch denk ik vaak als ik weer boos mijn voordeurstoepje boen

Wel fijn dat ik het niet met Andries Knevel hoef te doen

Ook ben ik vaak verdrietig, heb ik het weer eens verbruid
Zo is het weer aan met iemand, zo is het weer uit
Maar zelfs al zit ik snikkend op een bank in het plantsoen
Dan denk ik:

Fijn dat ik het niet met Andries Knevel hoef te doen

Ik ben ook eens opgenomen, want ik was volkomen knots
Ik sneed mezelf met messen en ik zat onder de kots
Ik riep toen ze me haalden voor het gekkenpaviljoen:

Als ik het daar maar niet met Andries Knevel hoef te doen!

Liever met een paard
Of met een schaap of een kameel
Dan dat ik mijn lakens met Andries Knevel deel
Liever midden in de nacht in een moeras verdwaald
Dan dat Andries Knevel plots zijn ding tevoorschijn haalt!

Ik word liever in een UFO door een marsman meegenomen
Dan dat ik Andries Knevel tot een hoogtepunt voel komen
Liever in een buitenwijk tongen met Henk Binnendijk
Ook al zie dan waarschijnlijk helemaal geel en groen!

Als ik het maar niet met Andries Knevel hoef te doen!!!

huuhuuhuuhuuhuu

Ik zie me op mijn sterfbed eindelijk tot rust
Al die nare angsten van me eindelijk gesust
En denk terwijl mijn dierb'ren droevig om mijn sponde staan:

Wel fijn dat ik het nooit met Andries Knevel heb gedaan

Dan sta ik voor de hemelpoort en word daar opgewacht
Door God enzo en, oh mijn hemel, als ik het niet dacht...
Ik zie hem staan en God zegt: "je mag heus naar binnen gaan:

Maar pas als je het eerst ..."

Gisteren het afscheid van onze Kantineke. Overvolle kerk. Heel veel bloemen. Veel tranen en keelbrokken. Voor mij een extra dimensie. Het was in de kerk waar ik als kind kwam. Tot mijn dertiende. De Lambertuskerk im het stadsdeel Gestel in Eindhoven. Na 1967 nooit meer geweest. Ik was perplex gisteren. Zoals een collega zei: "Een kerk zoals een kerk in Brabant hoort te zijn, majestues, reuzegrote torens, pracht en praal..." Volgens mij is er niks veranderd. Een enorm hoofdaltaar met veel gouden frutsels. Een tabernakel met gouden deuren en een echte sleutel. Ik zag de Heilige Theresia, de Heilige Antonius en een gigantische Christoffel. Een enorme Maria die als het ware uit de hemel kwam. Ik zag mezelf als klein jongetje in die enorme kerk. Ik geloof niet dat ik er mijn ouders veel ben geweest. Die hadden dat uitbesteed aan onze Surinaamse huisgenoot. Achter op de fiets met hem naar de kerk. Krakend zadel. Alle rituelen van toen. Het deed me wel wat om daar weer even terug te zijn. Dat gevoel werd nog versterkt omdat ik op dit moment de Da Vinci Code aan het verslinden ben. Wie het gelezen heeft weet wel waarom.