Ik had iets in mijn hoofd vanmorgen. Swinging States. Een nieuw begrip. Swinging steeds. Steeds swingen. Een woordspelletje. Wilde het vanavond doen. En toen werd de Jonge van Gogh vermoord. De jonge ja, want de oude, zijn over-achter-over-weetikveel-oom, maakte lange tijd geleden een eind aan zijn leven, nadat hij eerst een oor had afgesneden. Oor, daarmee luister je. Onder meer naar woorden. Naar lieve woorden, gewone woorden, naar kritiek, naar grappen, naar cynisme, naar verdriet. Iemand zei: Het Vrije Woord is vermoord. Dat gaat me tever. Maar ik ben wel in de war en heb geen zin meer in Swinging States. Ik mocht 'm niet zo, die van Gogh. Maar ik ben wel geschokt. Dat dat kan gebeuren, hier in mijn land, ruim honderd kilometer van mijn huis. En de Kneet is ook nog dood.

Rùzies dat ik erover gehad heb. Moet-ie nou vooruit of achteruit? En de eerste keer (ja dat heb ik nog meegemaakt) ging ik 's nachts om drie uur mijn bed uit om alle klokken te verzetten, want dat was le moment suprème. Die eerste keer had ik ze trouwens wel allemaal vooruit gezet in plaats van achteruit. Of andersom. Mijn lief doet dat anders. Die laat de klok in haar Twingo gewoon staan. Op een bepaald moment staat-ie vanzelf weer goed en dan weer even verkeerd. Las vanmorgen op mijn PDA dat dat in Engelstalige landen "Daylight Saving Time" heet.  Wist ik niet.

Het stukje ligt al een paar dagen hier naast me. Uit de NRC: "Vaticaan: in AZG 'nazi-praktijken'". Wat is er aan de hand? In het AZG hebben (natuurlijk na veel wikken en wegen) een protocol gemaakt over levensbeëindiging bij ongeneeslijk zieke kinderen van onder de twaalf jaar. Ga d'r maar aan staan. Ik wil niet proberen me er iets bij voor te stellen. Volgens de krant is het inmiddels drie keer gebeurd (sinds dat protocol er is) dat de levens van zulke kinderen op verzoek beëindigd zijn. Als dat geen drama's zijn.... En wat zegt L'Osservatore Romano, het lijfblad en de spreekbuis van de Paus daar dan wel niet over?  "Nazi-praktijken..."  Het ziekenhuis is woedend. Lijkt me terecht. Moet je dan het leven van dood- en doodzieke kinderen, van wie je weet dat het alleen maar erger zal worden en dat ze toch doodgaan, rekken tot ze er -letterlijk- bij neer vallen. Onbenullen zijn het daar in Rome. Niet meer van deze tijd.

Volgende week begin ik met mijn cursus Italiaans bij ILC in Waalwijk, want ik moet het nu wel vasthouden. Wist vandaag al niet meer wat een lepel en mes was. En dat zijn toch dingen die je nogal eens nodig kunt hebben. Voor mijn studiegenoten heb ik de Salerno foto's op het wereldwijdeweb gezet. Misschien zijn er ook Donloggers die ze willen zien. Mag wel, hoeft niet. Ze zijn te vinden als je hierop klikt:  Salerno, ciao, ciao.

We leven in een uniek land. Want, zeg nou zelf, waar elders op de wereld valt een minister (Brinkhorst) uit, vanwege een botsing op de fiets ? Waar elders op de wereld valt de minister-president uit vanwege gepeuter aan zijn voet ? JP is herrezen. Ik zag 'm op een krantenfoto aan het bier in het regeringsvliegtuig. Onderweg om het e.e.a. in Europa te redden, in Rome. Zijn vliegtuig moet zo ongeveer dat van Arafat gekruist hebben. Wat er toch allemaal gebeurt op een gewone vrijdag....

Hij was er weer. Of zijn vriend. Of zijn broer. Mijn vriend de auto-inbreker. De vorige keer sloeg-ie één ruit in en nam m'n radio mee. Nu dacht-ie waarschijnlijk: hé, die meneer heeft een nieuwe autoradio, dus het frontje zal ook wel ergens in de auto liggen. Alles doorzocht, helaas. Zelfs Donders stoot zich geen zoveelste keer aan dezelfde inbreker. En toen werd-ie boos en sloeg nog een ruit in. Dank, beste vriend. Wat een zooi.

Hoe snel je toch (ook maar even) kunt vervreemden. Twee weken in een ander land, een andere stad, een ander huis, andere omgeving, andere gewoonten. Hoe snel neem je ze over. Twee weken lang in een stevig ritme in de schoolbanken. De pauze deed me aan vroeger denken. Toen zaten we ook al twintig minuten voor het begin van die pauze in onze banken te draaien. Maar we kregen ook nu geen seconde cadeau. Er was een heuse bel die de pauze inluidde. We stoven naar buiten naar Bar Rosa, waar we bij een enigszins chagrijnige man eerst moesten betalen voor onze caffé. Dat moet altijd in Italië: eerst betalen en dan met je bonnetje naar de bar om te bestellen. Ze kijken nooit op het bonnetje. Da's alleen maar voor de belasting. Als je naar buiten gaat en de Guardia di Finanza vraagt om het bonnetje en je kunt het niet laten zien, krijg je een boete en de bar-baas ook. Vandaag heb ik uit al mijn zakken nog verfrommelde bonnetjes gehaald. De meesten waren van Bar Rosa, relikwieën van de ochtendpauze.

Musso….

Dacht dat het voor mij moeilijk was om met la lingua Italiana (per stranieri) te klungelen. Maar wat dacht je van mijn Japanse vrienden? Die moeten eerst die merkwaardige letters van ons proberen te kennen, kunnen en begrijpen (sapere, conoscere en povere). Daar deden Yumi en Tomo (twee klasgenoten, de een uit Osaka, de ander uit Kawasaki) ongeveer een jaar over. En toen kwamen ze de “R” tegen. En laat dat nou nog steeds een lastige zijn voor alle Aziaten. Dus wordt allore, allole en fruiti di mare, inderdaad, flutti di male. Maar die twee van ons die kregen het klaal ! Buongiolno werd buongiorno. De Ostelia waar we vaak aten werd Osteria. De naam van de Osteria: Il Brrrrrrrrigante, was eerst nog Il Bllllligante, maar na een paar dagen werd de “l”een “r”. Kunst, we hadden de meiden een glappa beloofd als ze het goed deden en ze moesten ons een grappa geven als het fout ging. We hebben voor een klein kapitaal aan Grappe (una grappa, le grappe) uitgedeeld en gekregen.. De voorlaatste avond dook een nieuwe Japanse student op. Ito. We hadden –IN HET ITALIAANS!!- een gesprek over het Leven, God en de Wereld en landden bij la guerra di monde secundo. De lieve Ito had zijn “r” ook stevig  aangepakt. En dus had hij het in ons gesprek hardnekkig over Mussorrini. Ik heb het maar zo gelaten. We hebben er een paar glappe op gedronken.

Het zit erop. Twee weken (due settimane) klungelen met de Italiaanse taal. Twee prachtweken. In een klas met twee Japanse meiden, een Hondurees die ook Zweed is. Een Zwitserse die ook Poolse is. Een Hamburger die Spaans bloed heeft en drie topolinos uit Duitsland die van hun baas in drie weken Italiaans moeten leren, omdat hij iets verkoopt dat de Italianen leuk vinden. Een lerares, Pina, vol levenslust. Een Italiaanse op best wel gevorderde leeftijd, zoals je die je voorstelt. Een vakvrouw, levensgenietster, met alle drama die Italianen hebben. In Salerno, een stad die veel mensen niets zegt, maar mooi wel een paar maanden de hoofdstad van Italië was, omdat de geallieerden er destijds landen. Een stad met een pracht van een dom (Duomo), waar tegenover ik woonde in een appartemento met een Duitse Vietnamese en de Hamburger met Pools bloed. Elke morgen een caffé met een cornetto a la cioccolatta in dezelfde bar om de hoek, waar Il Matina (de krant) ligt en het tv-journaal door de tent schalt. Elke morgen een appel bij de fruttivendola. Elke morgen met de appel op een bank aan de zee naar de wachtende schepen kijken. Een geweldige ervaring met een melancholisch ochtendrondje gisteren. Overal arriverderci zeggen  en horen(wat betekent dat ze ervan uitgaan dat je terugkomt). Een knuffel hier en daar. En veel kussen. Na twee weken word je een beetje (een beetje maar) een deel van een deel van zo’n stad. Ik heb een paar traantjes weggepinkt toen ik in mijn zesdehandse Punto de stad uitreed. Het was mooi. C’é bellissimo. Dit weekeinde hier in Castellabate nog houtzagen en zo. En nog een beetje genieten van het weer: 28 graden en volop zon.

Voor ik wegben, een toegift.

"Met de Slegte..."

"Dag mevrouw, u spreekt met uitgeverij Querido. Klopt het dat u nog honderden exemplaren van "De kinderen van de dood" hebt?

"Klopt, die hebben we maanden geleden voor een prikje van jullie overgenomen, omdat jullie ze aan de straatstenen niet kwijt konden...waarom vraagt u dat eigenlijk ?"

"Eh....zouden we ze kunnen terugkopen, voor een iets hoger bedrag....?"

"Ogenblikje" (gefluister: Van wie is De kinderen van de dood? Wie? Elfrida Jelinek? Nooit van gehoord. Wat? Nobelprijs...?) Dag mevrouw, daar ben ik weer. Nee u kunt ze niet terugkopen. Als we ze nog kunnen vinden, leggen we ze vanaf vandaag op de toonbank, voor € 7,99...."

"Ook niet als we jullie het dubbele betalen van wat jullie ons hebben betaald...?"

"Neen..."

Lekker pûh.

"Met Don...."

"Met Gerrit Zalm hier. Zijn jullie daar bij het planbureau helemaal belazerd...wil je je baan soms kwijt of een halvering van je budget?"

"Eh...."

"Jullie zetten ons mooi te kakken met dat doorrekenverhaal over de afschaffing van vut en zo. We staan voor joker..."

"Eh...misschien hadden we het iets anders moeten presenteren..."

"Anders presenteren? Je had het niet moeten onderzoeken of onder de pet moeten houden..."

"Ok, het ware beter geweest als we dat anders hadden gedaan, maar de cijfers en de conclusies kloppen wèl!"

Lekker pûh.

Het wordt de komende twee weken wat rustig op donlog. Het genie achter deze site is even weg. Naar Italië voor een twee weekse cursus Italiaans. Jawel. Zes uur per dag blokken. O.k., de school staat aan het strand, maar toch. Als ik terug ben, hoop ik dat ik wat verder ben dan 'ciao bella' en de mannelijke variant daarop. Ben benieuwd hoe het in NL is als ik terug ben. Waarschijnlijk is Balkenende opgestaan (letterlijk en figuurlijk) en besluit hij als Vader des Vaderlands dat een paar bezuinigingen toch wat te heavy waren. Als-ie slim is doet-ie dat. (Met een collega bouwden we deze week een theorie op: Balkenende heeft helemaal niks, niets aan zijn voet, niets nergens. Het was een plan: Hij gaat het ziekenhuis in, het kabinet zet het land op zijn kop met bezuigingen en kijkt hoever ze dingen kunnen afbreken.Tegen dat het oorlog wordt is JPB er weer en die kan dan met schone handen een beetje gas terugnemen. Briljant. ) Engin, we zien wel. Donlog is dus een beetje gesloten: un poco chiuso. Misschien dat ik me af en toe even meld, vanuit een zonnig Salerno of Castellabate, vanuit het land van die andere verlichte despoot die daar de leiding heeft en wiens naam ook met een B. begint.

Ze waren schoon, want net gewassen. En groot waren ze ook. Aandoenlijk. Was vandaag in Breda. Na een goed gesprek en een lunch bij Dante op de Grote Markt, even slenteren langs wat winkels. Taart en koffie bij Heerlijk & Heerlijk. Wat een naam voor een ouderwetse tearoom, hartje stad met het mooiste gebak en de liefste oude dames. Eén espresso en één capucino bestelden we. De kleine oude dame achter de koek- en taart- en bonbongevulde vitrine keek ons lief aan: "Espresso zijn toch die kleintjes hè?" Zo is het. We gingen nog even naar buiten om in de etalage het gebak te bekijken. Van binnenuit expliceerde de kleine oude dame tot in de kleinste details wat daar allemaal voor lekkers lag. Zelfs Bossche Bollen, maar die eet een beetje Brabander niet in Breda. Twee mooie taartpunten werden de onzen, samen met een espresso en een capucino. We zaten aan een klein hoektafeltje, ons gesprek ging verder, over het leven, het vak, de taal, de toekomst, het nu, het later. Even dwaalden mijn ogen af naar de kleine oude dame achter de koek- en taart- en bonbongevulde vitrine......het is niet waar ! Het is wel waar, ze stond haar vers gewassen onderbroeken stuk-voor-stuk keurig netjes op te vouwen. Onverstoord. Achter de toonbank. Tussen de taartjes. Volgens mij rook ik de wasverzachter. Ze deed het met net zoveel liefde en routine waarmee ze onze taartpunten aanprees. Ergens anders zou je denken: waar ben ik nu aangeland. Maar bij Heerlijk & Heerlijk vonden we het alleen maar heerlijk, zelfs het vouwen der onderbroeken. Ga d'r maar eens langs: Veemarkstraat 27 in Breda.

De Hulk komt naar Berkel-Enschot. Wie? De Hulk!! Redactievergadering. Welke Hulk? Die groene ? Ja, alleen is-ie in het echt niet groen. Hoezo die groene? Is die witte dan niet dezelfde als die groene ? Zijn dat echt twee verschillende mensen? Ik sta thuis voor de spiegel en dan springen ook de knoopjes van mijn overhemd, maar een beetje lager dan bij de Hulk, zegt een lieve collega. Dus dat zijn twee mensen? De groene spierbundel en de witte "spargeltarzan" (vergeef me dit germanisme, maar ik vind het zo'n mooi woord: spargeltarzan, voor de niet taalvirtuozen: spargel=asperge en tarzan=tarzan). Gôh, twee mensen. Een illusie aan diggelen. Ja, maar Lassie waren ook zeven honden...... hè? Echt waar? Dadelijk vertellen ze ook nog dat Hos van Bonanza eigenlijk Little Joe was en dat Ivanhoe......ik wil het niet weten. De Hulk komt naar Berkel-Enschot. Dat is het nieuws, niet kapot nuanceren.

Nannie woont bij ons in de buurt. We zien haar weleens op feestjes. Ze opent half oktober een zaak in Tilburg. Alleen de naam al: "Hartenvrouw". Ze gaat daar de betere gebruikte kleding verkopen. Wie kent het niet: je koopt wat duurs en moois, je hebt het drie keer aan en het blijft daarna in de kast hangen. Bij Hartenvrouw lever je die kleren in. Naar verwachting komen er dan andere vrouwen die die mooie stukken kopen. Ik dacht, dat kun je dan ook met mannenmode doen (niet dat ik aan mannenmode doe trouwens). Maar dat is niet zo. Mannen kopen kleren, soms ook dure dingen. Maar die denken er niet over na dat het op een bepaald moment niet meer zo past of lekker zit of niet meer staat of 'uit' is. Mannen dragen het gewoon af, want: "ik heb er voor betaald"....dus een mannelijke versie van Hartenvrouw is gedoemd te mislukken. Wij kennen het begrip "miskoop" niet zo goed, net zo min als "spijt van een aankoop". Toch ?

Ok, Nannie, je mag even reclame maken:

Hartenvrouw is een kledingzaak voor inbreng en verkoop van best second fashion:
eigentijdse, (niet of nauwelijks) gedragen kleding voor de modebewuste vrouw; smetteloze kwaliteitskleding van alle betere merken.

Bij ons vindt u merken als Part Two, Mexx, Cora Kemperman, Kenzo, DonnaKaran, Diesel, Indian Rose, Dries van Noten en veel andere interessante merkkleding.

Met een ruime keus uit trendy en sportief, zakelijk en chic, avond- en feestkleding.

In alle maten en voor alle leeftijden.

"Als ze onder de vijftien en boven de vijftig zijn, dansen ze alleen nog maar met elkaar, vrouwen..." bespiegelde een buurman, terwijl we -samen op een feest, met ieder een pilsje in de hand- het gedoe op de dansvloer aan een analyse onderwierpen....