Ochtendvergadering met de eindredacteuren. Wat doen we verder met de moord in Den Bosch ? Iemand nog invalshoeken ? Telefoon gaat. Sorry mensen. "Ik wil je nog even goede morgen zeggen en de jongen van Kees zijn uit...." Het is Max. Hij had weereens het eerste uur vrij, dus had ik hem geen gedag gezegd, want iets langer slapen is nooit verkeerd.
Kees....eh....?? "Kees de Mees!" Hoe kon ik het vergeten. Al jaren komt Kees de Mees in zijn vogelhuisje bij ons. Samen met zijn vrouw, die wij voor het gemak ook maar Kees noemen (Bij Flodder heet Tatjana immers ook Kees...). Kees en Kees ploeteren zich zeventien slagen in de rondte om een nest te bouwen, want ik haal het nest aan het eind van de zomer altijd weg. Dat moet, zeggen de Kees-kenners.
En tussen het ploeteren door kezen ze ook, want op een bepaald moment zijn er eitjes. En nu is er gepiep. Kleine Keesjes dus.
En nu werken Kees en Kees zich honderdzeventien slagen in de rondte. Echt, elke minuut (letterlijk) vliegen ze in en uit met voedsel. Ik denk altijd dat ze een keer moeten botsen, terwijl de een erin wil en de andere eruit moet. Maar dat is niet zo. En zo dadelijk komen die kleine wurmen eruit. Een paar jaar geleden heb ik dat proces gevolgd...krijg er weer tranen van in mijn ogen...
Okee, na de mededeling van Max, sluit ik mijn gesprek met hem af. "Collega's, de eieren van Kees zijn uit, zo meldt mijn zoon Max, iemand nog invalshoeken voor de Bossche moord......?" Klein traantje van ontroering.