Oké, ik schaam me. Vandaag mijn eerste vergadering met het bestuur van de Nederlandse Vereniging van Journalisten in Amsterdam. Met de trein natuurlijk. Boek mee, iPod (doet iedereen tegenwoordig) mee. Strippenkaart gekocht in Tilburg. "Tien of vijfentwintig?" vroeg het Bruna-meisje. Voorzichtig als ik ben (opvoeding: meer kan altijd nog, minder niet): "Doe maar tien." Amsterdam CS. Naar lijn 24 (ja, dat wist ik: 16 of 24). En daar zat ik. Met mijn strippenkaartje. Dit wordt mijn coming out: ik had geen flauw benul wat ik ermee moest en hield het in mijn hand. Een struise Surinaamse Amsterdamse lachte al haar tanden bloot en zei: "Denk je dat er een conducteur een gaatje in komt knippen of zo?" Ja, dat dacht ik. We raakten vervolgens over Suriname in gesprek, ik was geweest op de plek waar zij nu graag zou willen wonen. Op de terugreis heb ik het gewaagd: ik heb het kaartje in het gleufje gestoken en het zei 'pinggggg' . Ik had een bingo-gevoel. Thuis liet ik het mijn buitenlandse echtgenote (die tegen webloggen is!) zien. Tanden bloot: je hebt helemaal geen strip afgestempeld, maar de bovenkant van dat ding, schrijf dàt nou maar eens op je weblog....

Over inburgering gesproken...volgens mij ben je hier ècht ingeburgerd als je de strippenkaart snapt. Dus ben ik uitgeburgerd. Moet ik toch nog het land uit ?

PS Ben trouwens benieuwd of alle mensen die dit lezen wèl weten wat je met een strippenkaart moet doen. Nou zeg 'ns eerlijk?