Ik wil roeien. Niet in het kanaal om de hoek, niet de sportschool. Nee, gewoon thuis. Net als mijn beste vriend, gewoon, drie keer in de week thuis. Moderne man als ik ben, met iPod in het oor (althans de oordopjes daarvan), lekkere muziek en roeien maar. Kijken op een schermpje. Het moest een Concept2 zijn. State of the art. Mijn beste vriend heeft er ook een en kijk naar zijn lijf. Dat wil ik ook! Marktplaats. Vandaag stond er eentje. En zo kon het gebeuren dat ik na mijn werk in Hellevloetsluis landde bij een nog treurende weduwe die van haar Concept2 af wilde, omdat haar man drie weken gestorven is en hij het ding kocht omdat ie wat aan zijn conditie wilde doen, maar dat bleek te laat. Hij had kanker en stierf. Ik mocht het maschien meteen meenemen. Het geld? "Ik zie aan je ogen dat je te vertrouwen bent, dus maak het maar over,"zei ze. En of ik toevallig maat 45 had, want ze had nog enkele paren nieuwe schoenen en trouwens ook nog een paar warme truien. Ik heb een glaasje met haar gedronken. Ze vertelde over haar verdriet. Ze was naar Hellevloetsluis gekomen omdat hij daar werkte. Maar ze gaat weer terug naar de roots, naar Zeeland. Samen laadden we het monster in de auto. Ze vroeg of ik niet echt nog een glaasje wilde, desnoods water. Jawel, ze had vrienden en familie, maar die wilden alleen maar over hem praten. En ze wilde ook weleens met iemand anders niet over hem praten. En zo gebeurde. Ik ga nu nu even het geld overmaken.