Zeven jaar alweer...
Gisteravond wezen eten met het Donders-gedoe en aanhang. Met één broer en één moeder heb ik een vrij overzichtelijke en compacte familie. We hangen best wel een beetj eaan tradities (hoe ouder je wordt, hoe meer, geloof ik) en gisteren was het zeven jaar geleden dat ons vader de hemel in vloog. We gaan niet zover dat we dan symbolisch één stoel leeg laten, maar in gedachten was-ie er wel bij. Hij zou mee genoten hebben en met graagte de rekening betaald hebben, maar niet voordat hij bij het aanschouwen van het eindbedrag gezegd zou hebben: "Nondeju!" Want dat zei-ie altijd bij het betalen van rekeningen in restaurants. Ik geloof dat ik het een beetje van hem heb overgenomen. De plek des onheils was dit keer -jawel- de Karpendonkse Hoeve in Eindhoven: hoogsjiek, stevig aan de prijs en nog steeds trefpunt voor oud en nieuw Eindhovens rijk. Niet dat wij daartoe behoren: niemand woont in Eindhoven en niemand van ons is rijk. Maar we zijn dus tich binnengeslipt. Èn? Het was uitermate gezellig, iedereen zat op zjn luister- en praatstoel. Het eten was goed en lekker. Niks mis mee. Geweldige bediening. Maar wat mij steeds vaker overkomt in dat soort gelegenheden is het gevoel van moet het nou echt zoveel kosten, s het ècht zoveel waard. Want ik sta zelf ook met graagte in de keuken en doe soms niet onder voor wat ik buitenshuis krijg... Ok, de ambiance is anders en je hoeft zelf niks te doen. Maar zo'n honderd euri per persoon, ik vind het nogal wat...