"Ben je soms dood of zo?," vroeg een trouwe Donlog-fan onlangs. "Of wacht je nog steeds op reacties op dat rare piemel-verhaal of ingeslapen misschien?" Neen, niets van dat alles, ik leef volop en heb geen directe plannen om dood te gaan. Het rare piemel verhaal was ik vergeten en ingeslapen? Daar heb ik geen tijd voor. Druk, gewoon qua dingen die gedaan moeten worden en druk in het hoofd van het denken en zo. De film die we willen gaan maken komt naderbij. De strooptocht om de financiën rond te krijgen is gelukkig bijna ten einde, de medewerking van diverse mensen op dat gebid hartverwarmend. We zijn al bezig aan Het Verhaal en kabbelen richting scenario. In april staat een reis naar Paramaribo op de kalender om de plekken te gaan (be)zoeken die we later in de fim nodig hebben. Verder is het bizzybizzy qua werk: de verkiezingen komen eraan en de koningin heeft het behaagd om met de ganse familie in Brabant neer te strijken op Koninginnedag. Tsja, smullen voor de beste en grootste regionale omroep van het land (en verre omstreken). Dus bleef het Donloggen ff achter. Sorry, scuzi! Ik probeer mijn leven te beteren. Gisteren Ellen ten Damme maar eens van nabij bekeken in het leukste theater van Nederland (Koningstheater). Ellen is het type vrouw dat pronkt met haar vrouwelijkheid en dat is gewoon mooi. Een wat vaag bandje begeleidde haar, ik zag ze af en toe in mijjn gedachten een beetje muzikaal rommelen in een garagebox of zo. En Ten Damme? Ze moet geen Engelse liedjes zingen en die van haar zelf zijn een beetje duizend in een dozijn. Maar owee, owee als ze in het Nederlands en het Duits zingt. Vooral in het Duits. Oude muzikale monumenten van Marlène Dietrich en Hildegarde Knef. En dan op z'n Ten Damme's. Prachtig. Jammer dat het het hele programma niet alleen daaruit bestaat. Ellen, du bist gut du!