Neerlands Trots
Wat zou het worden gisteravond? Candy & Anouk of Ruud, Wesley, Giovanni, Arjen c.s.? Moeiljik, moeilijk. Mundial ging in onze stad van start (Jawel: in Tilburg, dáár gebeurt het!). De openingsavond stond in het teken van de campagne 'Because I'm a girl' van Plan Nederland. Jawel, met optredens van Candy Dulfer en Anouk. Top of the bill. Toen ik vroeger muziek maakte in een gerenommeerde band, had ik alwyas een foto-in-een-lijstje van Candy in mijn muziekkoffer. Pas als dat opgesteld was op de tafel in het oefenlokaal van Café de Zwaan, kon mijn repetitie een aanvang nemen. Zij was mijn inspiratiebron. Dus moest ik erbij zijn, gisteren. Het blijft een geweldig mens, speelt de sterren van de hemel, funkt heel Tilburg bij elkaar. Maar, lieve Candy, we vonden wel dat je wat meer saxofoon mag spelen in plaats van zingen. Zangeressen zijn er al meer dan genoeg, wat zeg ik, die zijn er teveel. En dan Anouk! Pats! Daar staat ze, meteen vol erin, ook Neerlands trots. En uiteindelijk hoefden we niet eens te kiezen, want we haalden die andere Neerlands Trots ook nog. In een huis met zes brommende jongemannen, die blikjes bier drinken en wijze analyses op het spel loslaten. Zegt er een na het vierde oranje-doelpunt: "Dit heb ik nog nooit van mijn leven meegemaakt, Frankrijk verliest van Nederland met 4-1" Nee, hij niet alleen. Na elk doelpunt moest het zestal even de straat op om de vreugde te delen met andere burgers en buitenlui. Om vervolgens weer terug te keren naar scherm, bier en wijze vrolijke praat.