La dolce vita
Het is een cliché en la vita is lang niet altijd even dolce hier in dit land (ik ben in Italia), maar voor ons de afgelopen weken wel en de komende ook nog hopen we. Het zijn dagen in ledigheid. Volkomen ledigheid. Op tijd naar bed. Vroeg opstaan. Beetje druiven snoeien. Beetje klussen. Recepten lezen. Boodschappen doen: verse vis bij de visboer, groent bij de alimentari. Rustig koken met een Peroni erbij, of twee of drie. Eten in de avondzon, genieten van de mooiste zonsondergangen ter wereld. Veel lezen, bijna door mijn voorraad boeken heen. Beetje wandelen (niet te veel, het is heet), beetje lanterfanten. De olijven hangen er goed bij, de citroenbomen zien er ook veelbelovend uit. Ik zie resultaat van mijn snoeiacties van vorig jaar aan de amandelbomen. Afgelopen weekeinde was het feest: de harmonie van ons dorp bestond 160 jaar. Uit stad en land waren andere muziekkorpsen gekomen om de feesteling te eren. De kleinzoon van onze huisbeheerders hier is ook in de harmonie, dus we konden niet wegblijven. Een serie concerten in het middeleeuwse kasteel dat op een steenworp van ons huis ligt. Het dorp vierde feest en wij mochten erbij zijn. Ik had het gevoel of ik in de film "Fanfare" van Bert Haanstra was, als figurant.