Afgelopen vrijdag mocht ik twee ex-gevangenen van Kamp Vught interviewen, voor het kritische oog en oor van 22 andere ex-gevangen en een paar honderd andere belangstellenden, vanwege de opening van de nieuwe expositie 'Ogen van de oorlog'. Kamp Vught en ik hebben wat met elkaar. Ik ben een paar jaar actief geweest bij de "Vrienden van Kamp Vught" en mocht meedenken en meepraten over wat daar nu staat en te zien is. Ik kom er nu minder, maar als ik er ben voelt het als een stukje van mij. 

Wat is en blijft het een bijzondere plek. Wat blijft het monument voor de slachtoffers van het Kindertransport en de nagebouwde cel waar het bunkerdrama zich afspeelde in mijn ziel snijden. Bekenden van me uit Tilburg luisterden de opening van de tentoonstelling muzikaal op met mooie passende muziek. Voor hun optreden nam ik twee van hen nog even mee het Kampterrein op. Ze weden er stil van Ze hadden al veel andere herinneringen aan de tweede wereldoorlog in andere landen gezien. Dat dit zo dichtbij is....

Ik mag Lotty Huffener, één van de ex-gevangenen, tot mijn vriendinnen rekenen. Haar foto is ook op de expositie Ogen ven oorlog te zien. Lotty heeft nogal wat beleefd toen ze in Vught gevangen zat. In het interview in het boek over de expositie zegt ze: "Af en toe vraag ik me af of ik misschien alles gedroomd heb." Dat zou heel mooi zijn, een slechte droom dat wel, maar wel een droom. Als het een droom was geweest zou de hele expositie er niet zijn geweest. Maar die is er wel, want helaas voor Lotty en haar andere lotgenoten, het was geen droom.

Ga dat zien: Ogen van de oorlog. Kijk op de prachtige foto's van Rogier Fokke in de ogen van de nog levende ex-gevangenen. Kijk in de ogen die heel veel gezien hebben.