In deze tijd van ruis en rumoer, kijk ik af en toe maar eens naar foto's. Ik heb er een paar die mij blij maken. deze bijvoorbeeld. Gemaakt in mei dit jaar, tijdens één van de duizend processies in Castellabate.

Ik reageer nooit op columns en columnisten. Maar vandaag kon ik het niet laten. Ephimenco van Trouw. Ik heb hem via het www gevraagd vooral toch maar hier te blijven. Zijn column:

Ephimenco / Het gat van de deur
door Sylvain Ephimenco
2005-06-04  

Het is niet alleen een chauvinistisch 'nee', het is ook nog een bekrompen 'nee' dat druipt van de onverdraagzaamheid. Dat krijg je dan als het post-fortuynisme en de Linkse Kerk in een verlaten sjoelbakfabriek samen aan het copuleren slaan.

Voor iemand als ik, die van stevige tegenstand houdt en andermans venijn gulzig consumeert, zijn het natuurlijk gouden tijden. Niet dat ik de laatste jaren niet aan mijn trekken kwam. Dankzij onderwerpen als de oorlog in Kosovo en Irak, de monarchie, het orthodoxe christendom en vooral de islam, werd ik regelmatig door lezers op een bad van warm gif getrakteerd. Maar met Europa als thema heeft mijn genotmeter de rode cijfers bereikt. Hier enkele van de reacties op de Trouw-site betreffende mijn laatste stukje.

'Misschien een ideetje om Ephimenco tot ongewenst vreemdeling te verklaren?'

'Ik hoop dat alle mensen die Nederland eng vinden, zoals de heer Ephimenco, snel vertrekken.'

'Ga jij maar ergens elitair je verongelijktheid koesteren. Liefst ver weg.'

'Misschien tijd voor je om naar Turkije te verhuizen.'

Ja, ja, onze geachte medeburgers annex nee-stemmers hebben aan een overweldigende overwinning niet genoeg, ze eisen ook nog de totale stilte van de kant van de verliezers. Een totalitaire reflex met een gespierde wijsvinger als voornaamste wapen: daar is het gat van de deur. Nou, eerlijk gezegd lijkt het me wel wat, daar onder de knoflookgrens. In het zonnige, seculiere en hoofddoekvrije Istanbul. Maar alvorens onder druk van anti-democraten mijn biezen te moeten pakken, nog een paar opmerkingen.

Willen jullie eens ophouden met het fabeltje dat deze Grondwet een instrument was in handen van de grote enge buurlanden om polder-Calimerootje te bestelen? Als dat zo is, waarom hebben de Fransen deze buitenkans niet aangegrepen en niet met 90 procent oui gestemd?

Willen jullie ophouden deze regering, de enige die jullie verdienen, te beschimpen? Haar belangrijkste componenten, CDA en VVD, zijn sinds mensenheugenis Atlantisch ingesteld en hebben aan een politiek verenigd Europa een broertje dood. Van Lubbers tot Bolkestein hadden ze de grootste dwarsliggers van de Nederlandse politiek in huis als het om de fundamentele eenwording van Europa ging. Daarom ook was hun ja-campagne flets, zwak en soms ronduit beschamend. Ze hebben de rode loper voor jullie uitgerold. Amper 24 uur na hun nederlaag hebben ze hun EU-lompen en hun gestrande schepen blijmoedig achter zich verbrand, zijn overgelopen en verklaren nu al de oorlog aan Brussel. Zo diep zat hun euro-ideaal. Even diep als het rempedaal kan gaan. Met 61 procent nee-stemmers voelen ze zich nu vrijgepleit en durven in het volle daglicht hun eeuwige masker te laten vallen. Het wordt straks hartstikke gezellig op dit stukje ex-Europa. Laat ik maar alvast een plekje op de volgende vlucht van Onur Air reserveren.

Het is altijd opnieuw een klein feestje om er te zijn. Dit keer als jurylid voor de beste afstudeerproductie, zeg maar de beste televisiereportage die de afstuderende studenten hebben gemaakt. Ik het het over de opleiding van Fontys in Tilburg, waar journalisten worden opgeleid. Een feestje, omdat daar veel jonge mensen zijn die zich met hoge verwachtingen en veel enthousiasme voorbereiden op een leven in 'Het Vak'. Journalisten weten wat ik bedoel, als ik het over 'Het Vak' heb. Eerder deze week mocht ik daar met docenten en een aantal collega's meepraten oer de ontwikkelingen in Het Vak: hoe ziet de wereld van de media er over -pakweg- vijf jaar uit? Wat voor mensen willen wij straks van de scholen hebben? Met veel betrokkenheid werden daar stevige discussies gevoerd. Gisteren bij de prijsuitreiking (de eerste prijs ging naar een indringende, ontroerende reportage van een zwaar autistische vrouw die -als uitlaatklep- zichzelf dagelijks interviewt over dagelijkse gebeurtenissen) waren studenten die vorig jaar hun papiertje kregen. Gediplomeerde journalisten. Enkelen hebben een baan in Het Vak. Maar velen zoeken zich suf, vinden niks en doen dus klussen die nada met het vak te maken hebben. Da's triest, want er is talent en drang, maar geen werk. Overal in Het Vak zitten de ingangen zwaar op slot en staat de uitgang wijd open. Bij regionale zenders, in Hilversum, bij de kranten. En àls er ooit een kentering komt, krijgen deze mensen geen baan, omdat ze geen aantoonbare ervaring hebben...triest.

De verleiding was groot. Toen JPB ergens zei dat hij in zijn hemd zou staan als Nederland "Nee" zou zeggen. Noem nou eens een betere reden. Maar ik behoor toch tot de minderheid die 'ja' aantikte op het touchscreen van stembureau 8. Ik moest even in de rij staan om mijn stem uit te kunnen brengen. Ja? Hoor ik je denken. Inderdaad, ik wilde al ik 'Nee' zou touchen stevige argumenten hebben als mensen mij zouden vragen: en waarom dan wel ? En niet van die flut argumenten als: dure euro, duur parlement etcetera. Ik kon het niet en dus werd het 'ja', maar ik haast mij te zeggen dat JPB en de zijnen mijn 'ja' niet moeten beschouwen als een steun in de rug voor hem en de hunnen. Waar het allemaal toe leidt? Non lo so, zeggen de Italianen, ik weet het niet. Maar dat 'Neen' moet wel iets teweeg brengen bij onze vaderlandse politieke elite. Slechte communicatie, slechte argumentatie. De arrogantie vierde weer even hoogtij en toen ze aan zagen komen dat het fout zou lopen, kwamen ze in actie. Nog eens keer met slechte arumentatie en slechte communicatie. Tsja en dan krijg je "nee". Eigenschuld, dikke eurobult.

Het is er te mooi om waar te zijn. Het kerkhof waar we afgelopen week noodgedwongen waren in een dorpje onder de rook van Hamburg. De doden hebben uitzicht op een prachtlandschap van groen, velden en weilanden. Het kerkhofje zelf lijkt zo weggerukt uit een mooie Italiaanse of Franse film. Terwijl we toch ècht in Noord-Duitsland waren. Elke keer als ik daar ben, ben ik verbijsterd door de prachtige natuur. Die dit seizoen op z'n groenst en volst is. Er is onmeetbaar veel ruimte. Je kunt er uren in de bossen wandelen zonder iemand tegen te komen en zonder het geluid van verkeer op de achtergrond. Ik heb nu eenmaal besloten dat ze mij tzt maar in een urntje mee naar Italië moeten nemen en uitstrooien over de heuvel waar we vaak komen. Mocht dat nou niet lukken, is de plek waar we vorige week waren een redelijk alternatief. Te mooi om waar te zijn. Een roodborstje begleidde ons, springend van zerk naar zerk, op onze droeve tocht.

Als ik later groot ben en niet meer hoef te werken (waarschijnlijk ben ik dan 75 of zo, want de pensionleeftijd blijft lekker doorschuiven) wil ik hier gaan wonen. Hier, is Hamburg dus. Ondanks alle treurigheid en spanning van deze dagen, hebben we gisteren een mooie dag in de stad gehad. Natuurlijk, kan niet anders, naar de haven. In de volle zon zomaar een stuk met een veerboot meegegaan. De eeuwige bedrijvigheid van de haven ondergaan, reusachtige schepen die langzaam, maar doelgericht op weg zijn naar een plekje om van hun lading af te komen. Daartussendoor krioelt allerlei ander varend klein en groot grut. Een scholletje met spek (jawel, specialiteit hier) gegeten. Nog wat door onze lievelingswijk Ottensen geslenterd. Hamburg is een prachtbiotoop: veel water in de stad, veel contrasten, veel groen en een frisse open mind. Ik voel me hier altijd goed.

Ze werd geboren toe de eerste wereldoorlog uitbrak. Als baby en peuter onderging ze die oorlog in een dorpje oostelijk van Hamburg. Ze groeide op en landde in een ander dorp, waar ze trouwde en vervolgens op de grens van meisje/vrouw met haar schoonvader een boerderij moest runnen, omdat haar man zijn dienstplicht moest vervullen. Ze kreeg drie kinderen, een ervan is mijn lief. Ze overleed gisteren en zaterdag gaan we haar begraven, de moeder van mijn lief, de oma van mijn zoon. Als je kijkt wat er in de wereldgeschiedenis is gebeurd in die ruim negentig jaren dat zij leefde.............

Op de onvolprezen website van omroep brabant las ik dat Toon Brusselers dood is. 71 jaar werd hij. Toon Brusselers. Gedachten dwalen naar PSV. Toen. Af en toe samen met mijn vader naar het voetballen. Op zijn vaste stek op de eretribune die ontzettend hoog leek. Jarenlang tussen dezelfde mensen op dezelfde stoelen. Als ze elkaar in de stad tegen kwamen herkenden ze elkaar niet. Maar op hun stek in het stadion speelde iedereen zin eigen rol en wisten ze elkaar te vinden in kritiek en complimenten. Toon Brusselers, Gerard Hoenen, Willy van der Kuylen. Ik word oud. Na het voetballen hand-in-hand met mijn vader in de drukte het stadion uit. Lange jassen. Na-mopperen. Naast de Steentjeskerk even het café in "want dan zijn we straks sneller van het parkeerterrein af". De film komt terug. Elke keer ook als ik met mijn zoon naar een voetbalwedstrijd ga....dan zie ik mezelf weer...hand in hand....het café van toen is er nog steeds, alleen als ik er nu langskom ruikt het er anders. Niet naar bier en sigaretten, maar naar wiet. Times are changing.

Vandaag is-ie er voor het laatst. Mijn baas, met wie ik in drie jaar tijd ook goed bevriend ben geraakt. Hij gaat iets leuks doen in Hilversum, net als mijn vorige baas trouwens. Ik hecht aan mensen en maak mezelf daar ook meteen kwetsbaar mee. Het is fantastisch als je in je werk (en trouwens ook daar buiten, met anderen) met mensen kunt lezen en schrijven. Nooit beducht hoeft te zijn voor dubbele agenda's. Altijd kunt zeggen wat je vindt en denkt. Vaak maar drie woorden nodig hebt of zelfs slechts een blik. Het wordt herschikken en opkrabbelen en dat in een tijd waarin het sowieso heel erg moeilijk is. Ik pink vandaag een traantje weg...

Weet je wat hard werken is? Koolmees zijn, dà's pas hard werken. Kees de Mees en zijn aanminnige hebben jonkies. Voor de nieuweren alhier: Kees de Mees is onze huismees die elk jaar terugkomt in hetzelfde huisje in onze tuin om daar weer een nieuw gezinnetje te stichten, samen met mevrouw Kees de Mees. Als ze weg zijn, haal ik het nest uit het huisje, heb ergens ooit gelezen dat dat moet. Ze hebben eerst een kleine maand gebouwd. Onvoorstelbaar hoe veel, hoe vaak, hoe snel ze in en uitvlogen met bouwmaterialen.

Maar nu zijn de jonkies er, we horen ze piepen: 'honger, honger, honger' (wij verstaan hun taal na al die jaren inmiddels uitstekend). En wat doe je dan als vader en moeder? Juist, vullen die bekjes, als de wiedeweerga. Het gaat in een razend tempo, vader en moeder vliegen allebei af en aan. Volgens een uitgestippelde vliegroute, de in-route is een andere dan de uit-route, anders zouden ze tegenelkaar botsen. Als één van de twee komt aangevlogen geeft hij of zij een piepsignaal (notabene met volle mond!), zodat de ander weet dat-ie uit het huisje moet zijn. En bij het verlaten van het huisje nemen ze altijd wat afval mee: poep of etensresten. Efficiënte onderneming daar bij de familie Mees. En een tempo!! Je gelooft het niet. Gistermorgen heb ik het even bijgehouden. In één minuut vliegen ze vier tot zes keer af en aan: voedsel in de bek...piep,piep...de ene vliegt eruit met afval, de ander erin met voedsel...weer eruit met afval....piep,piep....de ander erin met voedsel.....en dat continu. Zou er een CAO voor mezen zijn, met regelde arbeidsuren, verplichte pauze en zo? Laat de Arbo-dienst het maar niet merken.

Twee weken geleden gemaakt bij Paestum, een Griekse opgraving vlakbij ons huis in Castellabate in Italië. (c) Toine Donders

'Goedenavond'. 'Dag meneer'. Ken je dat ook -of heb ik dat alleen, vanwege mijn vergrijzing- dat je ergens binnenkomt, iemand ziet. Denkt: die ken ik. "Dag" zegt en vervolgens ondanks diep graven geen flauw benul hebt wie het is en waar je hem of haar van kent. Gelukkig ben ik als goed journalist erg bedreven in het luisteren naar wat er aan andere tafeltjes besproken wordt en daardoor viel het dubbeltje: George Kooymans ! Mijn grote held uit vroeger tijden. Met Cesar Zuiderwijk. Rinus Gerritsen en Barry Hay waren er niet bij, in het het restaurant in Helmond waar ik gisteren was. Golden Earring! Ik was al fan toen ze het nog Gelden Earrings waren, met een S. Ik heb niet alles afgeluisterd, want dat is niet netjes, ook niet tegenover degene met wie ik aan tafel zat. Maar het dubbeltje viel toen ik hen hoorden praten over de nieuwe wereldtoernee van mijn andere helden: The Stones. Ik ban al fan toen ze nog The Rolling Stones heetten en Brian Jones nog leefde en er bij was. De twee Earrings aten wat in Helmond. In Helmond? Ik kon het niet laten: "Zo heren, de weg kwijt, zomaar in Helmond?" Ze moesten gisteravond optreden en daarvoor moesten ze even wat eten. Zelfs Earrings hebben honger. Ze spraken met bewondering over Mick Jagger c.s. die de wereld nog een keer ronddtrekt en over hoe ze zelf dingen tijdens hun optredens nog beter zouden kunnen doen.  Het was eigenlijk een soort van werkbespreking.....want een concert is gewoon weken. "Tsja," zei Kooymans, "het is wat hè als je op deze leeftijd op vrijdagavond nog het land in moet om te werken...." Maar hij zei het met een twinkeling in zijn ogen. Old heroes never die.

Willem, ik weet niet welke Willem, reageert op een stukkie op Donlog waarin ik Zalm een "engerd van de vvd" noem. Volgens Willem zegt dat dat ik een salonsocialist ben. Misschien best wel waar, maar toch wel even rechtzetten dat ik Zalm niet eng vind omdat hij VVD-er is. Nee hoor, ik ken hele aardige VVD-ers. Nee Willem, ik vind Z. gewoon een eng mannetje in het politieke spel wat hij speelt. Ok ?

Vandaag lukte het eindelijk om bij een afleverig van het literaire café van een goede vriend van me te zijn. Tout crea Tilburg was er. En, als gast: Frank Westerman. De kenners weten over wie ik het heb, de niet-kenners moeten maar eens even rondgoogelen. Zijn mooiste uitspraak deze avond: "Hoe groter de bevlogenheid, hoe groter de brokken" Laten we daar nou eens even allemaal over nadenken....

Woensdagavond. Bar La Piazzetta in Castellabate. De televisie is naar buiten verhuisd, want de Nederlandse gasten van villa poggio al sole willen PSV-AC Milan zien. Komt goed uit, want Zuid-Italië is geen fan van Milan, niet van AC noch van Inter. En da's zacht uitgedrukt. Nederlanders, van wie enkele in een bescheiden PSV-outfit, broederlijk samen met Castellabatianen. Allemaal samen juichen bij de mooie momenten van PSV, allemaal samen fluiten als Milan wat uitfreet. Het schept een band. En dan dat trieste einde voor de Eindhovenaren.....zelfs de Italianen vonden het oneerlijk.....althans die bij ons. En verder? Verder een prachtweek gehad in ons huis. Met de nadruk op òns, want het wordt steeds meer een eigen nest daarginds ten zuiden van Napoli. De zon gaat ons helpen om de kosten een beetje in de bedwang te houden, de afgelopen week zijn er zonnecollectoren gemonteerd voor de warmwater voorziening....want zon hebbeen meer dan genoeg daar.....