We waren een paar weken geleden in ons gezamenlijke huis in Italië, Villa Poggio al Sole in Castellabate. Vanwege de verjaardag van één van onze groep trotse en gelukkige eigenaren. We waren met tweeëntwintig mensen. Uit alle hoeken en gaten. Jong en oud. Niks moest, alles mocht. Antionetta, de eigenares van het café op het plein van Castellabate en dochter van onze steun en toeverlaat Monica aldaar, deed een eerste rondleiding door het dorp. Onze gasten waren haar proefpersonen, want ze had het nooit gedaan. Wij waren voor de feedback. Een van de gasten, nog net niet gediplomeerd historicus, maar wel kenner, deed rondleidingen in Pompeï en Paestum. En ik? Ik heb geklust. Lampen opgehangen, een pomp mee gemonteerd en meer van dat soort dingen. Een andere gast, Dieter Gollnow uit Hannover, was van tijd tot tijd kwijt om met zijn schetsboekje ergens een tekeningetje te maken. Via de mail stuurde hij dit cadeautje. Het huis op de heuvel, de poggio.

Bovenstaande kop slaat op twee huisbewoners: hond Coco en ik.  De jongedame Coco is hedenmorgen gesteriliseerd. Jawel. De meerderheid onder ons dak wil namelijk geen puppies. Hoewel, bedenk ik nu, Max was vòòr, Marlies en ik tègen een nest. Als Coco zelf meegstemd had, was het gelijkspel geweest. Bij het voetbal leidt dat tot penalty schieten, maar in dit geval ? Als we nu maar niet de Partij voor Dieren over ons heen krijgen. Affijn, de jongedame op vier poten is gesteriliseerd en gedraagt zich nu als een echte patiënt. Aanvaardt gelaten de knuffels, maar kijkt met een blik van: 'Wie heeft dit mij aangedaan?' Ik ben onschuldig, want ik had vandaag mijn afsluitende dag van mijn tweejarige Itip training. Daar zou ik heel veel over kunnen vertellen en bloggen. Maar dat doe ik maar even niet...... Laat ik volstaan met de medeling dat het mij erg goed gedaan heeft en dat ik in die twee jaar een stel prachtige en fantastische mensen heb leren kennen.

Een speciaal gemaakt kartonnen bakje.  Met daarin het geld dat ik zaterdag heb opgehaald op mijn feest. Geld dat bedoeld is voor een Verre Vriend die in Paramaribo erg goed werk verricht. Ik liep met het bakje vanmorgen het grote bankgebouw in en voelde me even als dat kleine jongetje van Donders, dat heel erg lang geleden met zijn spaarpot hetzelfde deed bij de Boerenleenbank in Eindhoven. Dit keer kon ik wel over de balie heen kijken. Dat ging vroeger niet, toen was ik te klein om een blik door het kogelvrije glas te kunnen werpen. Het ABNAMRO-meisje achter de balie moet vanmorgen mijn gedachten gelezen hebben, want ze zei met een nieuwsgierig gezicht: "Nou, laat maar eens zien wat je erin hebt zitten...." . Ze wilde alleen de biljetten. De munten moest ik zelf in een ingenieus apparaat gooien, pasje erin en slurp, slurp, slurp: € 51 zei het display en meteen werden mijn muntjes in dezelfde machine omgesmolten tot cijfertjes op mijn bankrekening. Er komen ook nog giften binnen op mijn bankrekening, vandaag zelfs eentje van € 500 . We gaan de € 2000 overschrijden, want er komt nog wat. Bas Mulder, de man die het geld in Paramaribo mag besteden aan zijn opvang van dakloze volwassenen en kinderen, komt het een dezer weken halen. Ik ben blij dat ik hem flink wat kan geven, namens al mijn feestelingen.

Zo, dat was dat.  1 -1. Verdiend? Mwah. Goed gespeeld ? Mwah. Spannend? Best wel. Brabo-gehalte? Niet slecht. Kunnen we met opgeheven hoofd verder ? Wel hoor. Ook die zweetoksels van Advocaat gezien? En de immer intelligente blik van zijn Kromme waterdrager? En Cruyff's Duits gehoord? Jack van Gelder kan op dat gebied veel van de oude meester leren. Ook al die geweldige reclamespotjes gezien die inhaakten op de Oranjekoorts ? De kop is eraf. Mischien wordt het nog wel iets. Ik heb aan geen enkele pool meegedaan, maar gisteren natuurlijk net als iedereen, meevoorspeld, want ik hoor bij de zestien miljoen bondscoaches. Wat mijn voorspelling was? 1-1. Echt waar.

Zeg niet dat mijn zoon Max geen humor heeft. Zitten we gisteren voor de tv, bord op schoot, naar Denemarken - Italië te kijken. Zegt ie bij een moie kans van de Denen: "Skör die böl !!" en dat terwijl hij niet eens Deens op school heeft. Vanavond is onze familiematch: Oranje - Die Manschafft. We gaan bij vriend Chris kijken, die woont een stukje verder. We nemen geen vlaggen mee, geen Oranje en geen Duitse vlaggen. We wachten af en doen geen voorspellingen. Ik trouwens wel dat Oranje wint. Ondertussen komen er nog na-berichten over Het Grote Feest. Alleen maar enthousiaste mensen. Iedereen heeft genoten, volop. Ik kan er nog niet helemaal over uit: die kwamen allemaal voor mij. Ik ga deze week inventariseren qua cadeau's. Heb niet opgeschreven wat van wie is, dus daar moet ik nog wat op verzinnen.

Blij dat ik gisteren of vanmorgen die crematie waar ik het gisteren over had, niet doorging. Anders had ik mijn eigen feest gemist. Het was geweldig. Ik had een voorstelling in mijn hoofd:

Alleen maar fijne en lieve mensen om me heen die echt iets voor me betekenen. Dat is gelukt, slechts enkelen moesten afzeggen. Die mensen ècht verwennen, dat is gelukt, door het geweldige, gastvrije team van Villa de Vier Jaargetijden in Tilburg. Dat al die mensen de stap zouden zetten om uit hun eigen kring te stappen en ook eens met anderen contact zouden zoeken. Dat is gelukt, mede door een prachtintroductie van mijn lieve Marlies die de mensen in grote lijnen voorstelde. Dat er op tijd en hevig gedanst zou worden. Dat is gelukt, door onze stil-water-diepe-gronden dj Rob Blokland. Dat iedereen blij, moe, tevreden en stralend naar huis zou gaan. Dat is gelukt. Geweldig, een avond, mijn avond, met alleen maar fijne mensen. Mijn fijne mensen....

Vanavond is het Grote Feest. De barometer doet vandaag niet wat ik wil. Iets te vaak geroepen dat het op mijn verjaardag ALTIJD mooi weer is. Afwachten, het zou erg fijn als we allemaal buiten kunnen zijn, maar als dat niet kan, kan het niet. Op deze gedenkwaardige dag valt mijn oog op een artikel over begraven in de NRC. In Limburg is het het goedkoopst. In Zuid-Holland het duurst. Raar, dat ik dat juist vandaag lees. Qua geld zou ik me dus in Limburg moeten laten begraven. Daar zijn mooie plekjes, maar ik geloof toch niet dat ik dat wil. Een paar weken geleden heb ik gedroomd dat ik de pijp uitging en dat Max en Marlies mij in een urn in hun handbagage meesleepten naar Castellabate. In de droom moesten ze extra betalen, omdat hun handbagage overgewicht had. Ze hadden geen geld meer, maar toen ze de baliemevrouw toefluisterden wàt (of liever gezegd: wìe) er in die handbagage zat, pinkte ze een traan weg en liet hen zo doorgaan. Zonder papieren, zonder gedoe. En bij een mooie zonsondergang (de hebben we daar elke dag een, meestal aan het eind van de dag) strooiden ze mij uit over de poggio waarop ons huis staat, met blik op zee. Lijkt me mooi, mooier dan op een kerkhof in Tilburg, of in een urnenwand ergens in een kil crematorium. Maar goed eerst mijn verjaardagsfeest, vanavond. Cremeren komt later wel een keer. Ik had een foto van mijn taart hierbij willen zetten, maar dat lukt me nog niet. Het was een mooie die Marlies gebakken had, met dik 50 erop....

Nog steeds ben ik jarig. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Veel kaarten van vrienden, een prachtbos witte rozen van ons moeder. Jawel. Op mijn werk heb ik iedereen een mailtje gestuurd dat er tien taarten staan, interessant te zien dat er ook collega's zijn die me niet feliciteren. Systematisch ontwijken. It is the way it is....

Vijftig jaar. Max kroop vannacht bij ons. Ik was wakker en vroeg: zie of voel je iets anders aan mij, nu ik vannacht vijftig geworden ben ? In zijn halfslaap mompelde hij: het vel op je armen is wat rimpeliger geworden. Er zijn ergere dingen. Toch? Vanmorgen vond ik in mijn mail een boodschap van vriend en collega Tim Z. Hij heeft samen met zijn Evelyn ("E." voor de trouwe lezers van zijn weblog ) een nieuwe Donlog voor mij gemaakt, een èchte Donlog: www.donlog.nl . Da's pas een cadeau ! En thuis -ik was vroeg wakker, als je ouder wordt heb je minder slaap nodig- kreeg ik handgemaakt boek met daarin bijdragen van veel lieve mensen over mij. Ik heb het nog niet allemaal kunnen lezen, maar de sniktranen waren er minder om. Gevoelig tiepje, altijd al geweest.

We leven in een land van horken. "Tot hoe laat bent u open?" vraag ik aan de mevrouw van de grote bouwsupermarkt in Tilburg. "Tot vijf uur," zegt de andere kant van de telefoon. Ik denk: "Zo'n baan zou ik ook wel willen...." maar -ouder en wijzer geworden- dat zeg ik niet. "Fijn, dan kom ik nu even een pallet terugbrengen, ik ben er zo...." De pallet droeg gisteren de drainerende terrastegels die wij op ons balkon leggen. De hork staat achter de toonbank. Buigt eroverheen en zegt:
"Wa is dè veur 'n pallet..."
"Een houten...."
"Jè da zie ik òk wel...."
"Fijn, hij is van u en ik heb er statiegeld voor betaald, zeventwintig euri en die wil ik graag....."
"Da kèn nie...."
"Wat kan niet?"
"Dees is un wegwerppallet...daor zit gin staosiegeld op..."
"Meneer, gisteren heeft een vriendelijke collega van u met een heel grote vrachtauto die tegels voor mijn huis afgeleverd, op dit pallet. En hij zei nog: met de bon inleveren en u krijgt uw statiegeld terug....daarom ben ik nu hier...."
"Dees pallets hebben wij hier nie..."
"Meneer, wat denkt u, dat ik zo maar ergens een pallet van de straat pik en een afleverbon van jullie namaak om...."
Het gaat zo even door. Ik ben niet boos geworden. Mompel nog iets van "don't shoot the pianoplayer..." maar die komt niet aan vanwege gebrek aan kennis van de Engelse taal....Er komt nog een vrouwlijke collega van hem tussen die-een-klant-aan-de-telefoon-heeft-die-iets-moest-weten-over-een-bestelling-van-veurige week.

Het kwam goed, maar ik had bijna de neiging me te verontschuldigen dat ik het hem lastig maakte met zijn eigen pallet....we leven in een horkenland ! Morgen ben ik vijftig...

Ik snap niet dat ze zo'n doorgaande straat afsluiten voor het verkeer, voor die kinderen, mopperde de chauffeur van de oplegger die 99 terrastegels bij ons moest afleveren. Hij kon onze straat niet in. Ik zeg: Hoezo, da's één keer per jaar, is toch leuk voor die kinderen ? Jamaar, waarom deze straat, ik moet bij u stenen afleveren. Omdat hier actieve mensen met kleine kinderen wonen....en het voor die kinderen best wel leuk is, zo'n dagje... Affijn, de bijna grootste attractie was de oplegger die achteruit de straat in kwam...de lege straat. Ik heb geen klein kind meer, die van mij was op school en ging daarna op zijn eigen houtje langs de kapper...maar de echte kleintjes hadden een prachtdag. De moeders -daar hebben we er veel van, in vele soorten- genoten ook, zo'n dagje in de zon, blik op spelende kinderen...

Nog drie nachten slapen en ik ben vijftig. Het houd me toch bezig. Had ik niet verwacht. Niet negatief trouwens. Ik wilde eigenlijk elke dag deze week wat schrijven over de vijf decennia van mijn leven. Maar gisteren kwam ik er niet aan toe, dus ben ik nu al achter. En weet je wat er dan gebeurt? Nou, dan maar niet. Ook goed. Ik verheug me op mijn feest. Interessant gesprek met een interessante collega vandaag.
"Ik hoor dat de crème de la crème van ons bedrijf is uitgenodigd...."
"Nou, zo ben ik niet te werk gegaan, meer....."
"Ik ben niet uitgenodigd....."
"Klopt, omdat ik weet dat je toch niet zou komen, want je komt nooit op feestjes....".
"O, ja, dat is waar...."
Heerlijk, met dat soort mensen mag ik elke dag werken....als het aan Balkenende en zijn bende ligt, nog vijftien jaar. Collega's, zet je schrap, ik ben nog hartstikke fit en sterk...

Zij had een onvoldoende voor aardrijkskunde die dag
Een week later wist zij precies waar Treblinka lag.
Even maar.

Het kan zijn dat het niet woordelijk hetzelfde is, maar dit gedicht las Donald de Marcas met zijn prachtstem vandaag voor bij de herdenking van 'Het Kindertransport' van 6/7 juni 1943 vanuit Kamp Vught. 1296 kinderen moesten weg en kwamen niet meer terug. Het hakte erin vandaag bij ons, bij Marlies, Max en mij. We kennen het verhaal, beter dan velen. En toch hakt het erin. Diep. Nu weet ik weer waarom het van onmetelijk belang is dat ik een deel van mijn vrije tijd in de Vriendenkring Nationaal Monument Kamp Vught steek.

Heb jij dat nou ook? Dat je met een hoop gedoe met de pc iets voor elkaar krijgt en dat je dan achteraf geen idee hebt hoe je het gedaan hebt? Ik riep altijd: ik hoef geen foto's op mijn blog, ik moet het van mijn tekst hebben. Maar soms is het natuurlijk wel weer leuk....nou het is me gelukt. Eentje. De verkeerde trouwens. In de veronderstelling dat mijn proef zou mislukken, had ik onderstaande uitgezocht.....dus beschuldig me niet van ijdelheid in deze laatste week dat ik nog onder de vijftig ben. Althans, niet van overmatige ijdelheid....

Kijken of het lukt om een foto op mijn blog te krijgen. Voor het geval het lukt: die linkse meneer is onze goede vriend Silvio Franciulli, die samen met zijn vrouw Monica heel goed voor ons (gezamenlijke) huis in Italië zorgt. Die rechtse...