Getwijfeld of ik mijn bloglezers ermee lastig wil vallen. Maar doe het toch.
Gisteravond de mooiste momenten van mijn leven beleefd. Tot nu toe dus, weet nog niet wat er allemaal komt. 
Zoon: 18.
Lange tafel met mensen die er in zijn leven toe doen, althans een aantal daarvan die dichtbij staan. Hij had de gastenlijst gemaakt. Oude foto's, een prachtig verhaal van mijn lief die al die mensen een plaats gaf in het leven van zoonlief.
Een ontroerend verhaal van zijn vriendin-voor-het-leven van twee deuren verder. Ze schelen drie dagen en hebben geen woorden nodig. Allebei gaan ze hun eigen weg, maar als ze ergens samen zijn is er een bijzonder gevoel, met als basis: onvoorwaardelijke vriendschap.
Dat is zo mooi.
Zo trots dat het zo mooi is.
18.
En over een paar maanden op werkstage in Suriname. Losgerukt van ons. En zo hoort het ook.

Gisteravond een etentje met "onze mannen". De drie collega's die volgende week afreizen naar Uruzgan. Wij volgen al maanden enkele "Oirschotse" militairen in de voorbereiding voor hun missie naar Uruzgan. Dat moet een bijzondere televisie-serie worden die vanaf september bij Omroep Brabant te zien zal zijn. Bijzondere klus. De makers hebben inmiddels een band met de 'hoofdpersonen'. Dat kan ook niet anders. Zelf bereiden onze mannen zich ook voor en de vertrekdatum komt steeds dichterbij. Voor makers natuurlijk een prachtklus, no doubt. Maar ook niet zonder risico. Dat bleek vorige week wel heel duidelijk toen een Udense militair om het leven kwam daarginds. Natuurlijk hebben we het daar intensief over gehad. We weten van de risico's en we wisten van de risico's. Wij en onze makers. Net zoals die militairen dat weten. We hebben onze mannen indringend gevraagd of ze het nog steeds willen. Resultaat: we gaan. Gisteren ontspannen gegeten, veel grappen gemaakt die we hier niet herhalen. Ze zijn er klaar voor en ze hebben er veel zin in. En natuurlijk is er ook een zekere spanning vanwege de dingen die komnen gaan. Maar we hebben afgesproken dat ze heel terugkomen, met mooi materiaal.

Ook soms last van mailterreur? Voor je een scheet laat heb je weer zes nieuwe ongelezen mailtjes. En soms wel tien. Hangt van je populariteit af. Nee dan vroeger: je had 's morgens de post (ja 's morgens!0 en nog een middagzending. En dawazzut. Ouderwets nostalgisch gelul. Maar goed. Van de mensen van De Redactie kreeg ik via een mail (sic!) tips om de mailterreur wat minder terreur te laten zijn. Ik ga 'ns proberen of het werkt. Hier zijn ze, met dank dus aan De Redactie :

Tem de chaos in je mailbox

En bespaar tijd. Tien tips om dat voor elkaar te krijgen:

1. Check je mail een paar keer per dag en niet elk kwartier
2. Lees elke mail maar én keer. Beslis meteen wat je met een mail gaat doen: beantwoorden, verwijderen of verplaatsen
3. Zet te nemen acties in je takenlijst en file de e-mail
4. Maak een map 'afwachten' voor e-mails waar je nog antwoord op moet krijgen
5. Sla (relevante) bijlagen direct op
6. Gebruik <Ctrl> E en type zoekwoorden in om mails te zoeken in je mailbox
7. Archiveer nieuwsbrieven en dergelijke tot je tijd hebt om ze te lezen
8. Ontvang minder mail. Meld je af voor nieuwsbrieven die niet meer relevant voor je zijn
9. Antwoord indien nodig. Een 'cc' bericht behoeft meestal geen reactie
10. Gebruik de functionaliteiten van je mailprogramma. Bekijk gratis lessen voor outlook

Pfff, het waren een paar dagen. We wilden 'iets met de vloer'. Want: oud, vet van ruim tachtig jaar boenwas. Beschadigd van ruim tachtig jaar gebruik door, in elk geval drie families. Rondgekoekeloerd, prijsopgaven gevraagd, verdiept in alles wat met houten vloeren te maken heeft. Tótdat een kenner uit het altijd dynamische Volkel langskwam. Zwager van mijn beste vriend en -geschenk uit de hemel- specialist op dit gebied. "Niks nieuwe vloer. We gaan deze opknappen. Restaureren. Schuren. Polijsten. Nieuw in de olie zetten. Het wordt prachtig," zei hij enthousiast. Vier dagen stond de tent op haar kop. Meubels buiten onder een party-tent van BBW (Beste Buurman Wim). Overal stof, OVERAL! Maar nu is het klaar. En mooi! Heel mooi. En het mooiste is dat diverse potentiële vloerleveranciers hadden gezegd dat dat niks wordt, te oud, niks meer aan te doen, u moet een nieuwe kopen. Ha,ha ! Kom maar eens kijken: de vloer die zoveel heeft meegemaakt sinds +/- 1933 ligt er weer prachtig bij. Die anderen hadden er gewoon geen zin in èn drie dagen schuren en oliën levert ook aanzienlijk minder op dan een nieuwe vloer. Jammer hè?

Ja, dan reageert een collega blogger dat ie wilde reageren op mijn fietsdrama, maar zich op tijd realiseerde dat dat misschien niet kon. Ach, toen ik thuiskwam zonder fiets was het eerste dat mijn (Duitse) lief zei: "Ik was het niet". Toch nog maar even gechecked in de garage, maar daar stond ie ook niet. Het voordeel is dat ik naar een fietsenwinkel mag. En dat roept veel op bij een zoon van een fietsenmaker. De geur van nieuwe rubberbanden, van vers gepoetste stalen rossen, rij aan rij, keurig met alle voorwielen in het gelid naar rechts. Als heel klein kind liep ik door de winkel. Bij de winkeldeur hing een slangetje uit de muur en een geknepen koperleiding waar precies een cent (denk ik) in paste. En dan kreeg je een dotje lucht. Jawel, mijn vader verdiende geld, onder meer met lucht. Mooi hè? De buurman was een slager die kippen slachtte in zijn tuin. Soms fladderden er enkelen zonder kop (letterlijk) rond. Daarnaast een café waar het licht in de telefooncel automatisch aanging als je erin kwam, omdat er een ingenieuze schakelaar in de vloer zat. Gottegot wat heb ik dat vaak uitgeprobeerd. Oh nostalgie. Wat een gstolen fiets allemaal niet teweeg kan brengen in een mensenhoofd.
Ik heb wel weer een fiets. Gebruikt. Zeven versnellingen en licht dat vanzelf aangaat.

Zou degene die gisterenavond mijn fiets heeft gejat terwijl ik bij Burgemeester Jansen aan de Tilburgse Piushaven een glas dronk en aan het bijpraten was met een goede vriend, zo goed willen zijn om hem onmiddellijk terug te brengen?! Het is MIJN fiets en niet JOUW fiets !! Bij voorbaat dank voor de genomen moeite.

Goed nieuws: Vandaag komt de man van Doris Komba aan op Schiphol ! Uh ? hoor ik je denken?. Die aankomst is het bewijs dat dingen goed komen als mensen samen even hun schouders onder iets zetten. And Palmen, woordvoerder van Simavi, las het het verhaal over Doris een paar maanden geleden: zij hier, haar man in Senegal en geen geld om weer samen te komen. Andy maakte via linkedin een groep aan en vroeg 364 mensen om € 10 te sturen. Het resultaat: inderdaad, de goede man kon een ticket kopen en vanavond sluiten hij en zijn lief elkaar op Schiphol in de armen. Weer samen. Misschien kun je het meemaken, want eenvandaag gaat het wellicht vastleggen.. Zo, klaar. Missie geslaagd.

Ze komt uit Quebec en "ook een beetje uit Tilburg". Ze stond gisteren met vijf heerlijke muzikanten op het podium van het vermaarde Paradox in Tilburg. Als onderdeel van een L'Avventura avond (L'Avventura hoort voor ons tot de ingrediënten die Tilburg zo bijzonder maken). Ze deed een stuk of wat nummers: dertiger jaren, chanson, Lieder. Nathalie Matteau heet ze. Ze laat zich beïnvloeden door Weill, Dietrich, Brell en Waits. Tsja.
Wat een verrassing! Een prachtvrouw, met een prachtuitstraling en een juweel van een stem. Op 9 mei is ze weer in Paradox en dan kan het publiek inschrijven op een album dat ze gaat maken met haar muziekmannen. Hier is een voorproefje.

We proudly present: www.peerdondersfilm.nl ! De site van onze film. De film die we met een aantal fantastische mensen hebben gemaakt over mijn familie- en naamgenoot Peerke Donders, Petrus Donders van origine. Geboortig in Tilburg-Noord op een plek die toen Heikant heette. In oktober is het tweehonderd jaar geleden dat de goede man op de wereld kwam. Onze film vertelt zijn levensverhaal, aan de hand van de vele brieven die hij heeft gestuurd. We zijn trots op de film. Zoals het er nu naar uitziet gaat-ie in september in première in Paramaribo. Immers hij bracht het allergrootste deel van zijn leven in Suriname door, onder de armen en zieken. We vinden dat ie daar het eerst te zien moet zijn.
Dan volgt een Nederandse première in Tilburg en komt ie op televisie bij Omroep Brabant en bij de KRO. En natuurlijk op de Surinaamse televisie. Ga maar eens naar de site, gemaakt door de mensen van Veldkamp Produkties, van Jeroen Veldkamp. Vriend en medeproducent. Wel spannend, nu zien mensen voor het eerst waar we al die jaren aan gewerkt hebben.

Mijn twee liefsten hebben mij tot trots gebracht. De een in een prachtjurk op een beurs waar ze haar eigen nieuwe bedrijfje liet premièren: last check, in goed duits, voor mensen die iets in Duitsland moeten doen en nog ff de zaak willen doornemen. De ander met twee 'maten' op de avond van de profielwerkstukken van de eindexamenklassen, waar hij de wereld vertelt hoe de media de Vietnam-oorlog beinvloed hebben. Wauw, genieten.

Afgelopen week verscheen een boek over Gerard van Maasakkers. Een mooi en kloek boek. Aangezien ik als radio-journalist Gerard heb zien komen en veel ontmoet heb, is het een grote ingebonden brok nostalgie. Een tijdsbeeld waar ik zelf ook in zat en in zit. Veel foto's van mensen die ik ken en beleefd heb. En een dieper kijkje in de ziel van Gerard, voor wie het leven niet altijd even soepel was. Ik ben -op gepaste afstand- een beetje trots op hem. Ik weet nog hoe het begon en was daarbij betrokken. En zie nu daar: jubileum programma, boek, gouden harp. Bladerend door het boek kwam ik nog iets van mezelf tegen. In een grijs verleden heb ik Gerard een brief geschreven nadat ik een nieuwe theatervoorstelling van hem had bezocht. Die brief heeft hij nog en daaruit wordt nu geciteerd in het boek. Pfff, niet mis. Lieve zinnen, maar stevig confronterend. Ik vond het niks. Dat schreef ik toen dus gewoon op en deed het op de post (ja, post: papier, schrijven of tikken, in envelop, dichtlikken, postzegel erop en in de brievenbus, toen nog gewoon van de PTT). Ik lees nu dat Gerard ook van anderen en van zichzelf te horen kreeg dat het niet echt goed was wat hij toen deed. Gelukkig is hij er nu volop met waar hij goed in is: zingen, mooie liedjes, warm mens op het podium, dik met zijn publiek.

Ahhgghhh, die wisseling van de klok. Ik heb er last van. Twee dagen nodig om weer in een normaal ritme te komen. Maar het wordt wel ernstig lente. Merels fluiten ons wakker. De magnolia van de achterburen staat op exploderen. Het werd tijd. Ik heb het gehad met nat en kou en schemer...

Yo ! Ik heb in elk geval een nieuwe lezer. Sprak haar in de kantine. Kijk, nou weet je als blogger weer voor wie je het doet. Gefascineerd gekeken naar een mooi gesprek/docu die omroep brabant zondag laat zien. Over Jos Wijnant, die afgelopen vrijdag 107 werd. We stuitten een paar maanden geleden bij toeval op hem bij een ander programma. Collega Ellen van Kempen was zo enthousiast. Besluit was snel genomen: we gaan met 'm praten. Fascinerend omdat je iemand hoort en ziet die tijdens de eerste wereldoorlog al volop leefde. Stel je dat eens voor. Pak eens een moderne geschiedenisboek en kijk eens wat er tussen 1902 en nu allemaal gebeurd is in de wereld en om de hoek. En Wijnant was erbij....morgen (zondag) om 12.00 uur op Omroep Brabant televisie. Komt dat zien!

Kijk, zo kennen we de politiek weer. De wereld staat in brand, economisch gesproken. Ministers vergaderen zich suf en komen met oplossingen en schijn-oplossingen. Behalve in Nederland, ze hebben nog even tijd nodig. Maar gelukkig wordt die tijd goed gebruikt: 's lands volksvertegenwoordiging discussieert op het moment over fritesvet. FRITESVET!! O.k, crisis of niet, het leven gaat door, maar hier word je toch wel echt vrolijk van. Ik wil even niet eens weten waar het over gaat. Ik hoorde in het voorbijgaan dat er een conflict over is tussen minister en volksvertegenwoordiging.
"Hi Barack, this is Jan-Peter from Holland..."
"Who..?!"
"Jan Peter from the Netherlands, you know: the tulips, wooden shoes, mills and coffeeshops...."
"Hm, what's up?"
"I can't visit you...we have a crisis."
"Me too. What is the point in your country?"
"Eh....one moment  -jongens wat is fritesvet in het Engels?- ....."

Het is weer even wennen, af en toe een stukje schrijven. Maar het lucht op. Er is veel te schrijven. Over de merels en de mezen die aan het werk zijn in onze tuin. Vrolijk fluitend. Over de mannen in witte pakken die hier aan het kanaal aan het werk zijn op een plek waar nieuwe huizen komen. Grondsanering. Wat zou er allemaal inzitten? Over de nieuwe eigenaren van ons buurtrestaurant die volop bezig zijn met opknappen en dit weekeinde gaan proefdraaien. De lente hangt in de lucht. De zon straalt. Ik ga ook maar eens iets buiten doen.