Bijna dagelijks voel ik mij gezegend en bevoorrecht vanwege het werk dat ik mag doen, met de mensen die daarbij horen. Misschien merkt niet iedereen dat altijd, maar ik voel het wel zo. Gisteren was een bijzonder momentje. Een lunch met de een van 's lands beste (film)actrices op een door groen en water omgeven terras in het Gooi. Een terras vol met Gooise vrouwen (hebben blijkbaar niks anders te doen), een jonge eendenfamilie waggelend tussen de gasten en een bescheiden salade op het bord met glaasje frisse Sauvignon. Ik ken de actrice van films en van tv en van de overlevering van verhalen uit Zeeland, het Brabantse Zeeland, alwaar zij twee jaar voordat ik op de wereld kwam, geboren werd. Zij maakte carrière, en hoe. Turks Fruit zette haar op de kaart en zij zette Turks Fruit op de kaart. Een film die bij mijn generatie hoort. Daarna heeft ze heel veel dingen gedaan. We hadden een afspraak omdat zij in de jury gaat zitten van een project waarbij Omroep Brabant jonge filmmakers wil betrekken: Liefde in Brabant . We hebben zaken gedaan. Maar ook lang gesproken over haar jeugd in Zeeland en die van mij in een vergelijkbaar Brabants dorp. Verhalen over helpen, werken op boerderijen. Waar altijd iets te doen was. Helpen met hooien, helpen met plukken, helpen met melken, helpen met kippen slachten en eieren rapen. Tussen de middag warm eten. Nostalgie, oh nostalgie, herkenbaarheid in tweerichtingsverkeer.

Ken je dat? Plaatsvervangende trots? Ja, plaatsvervangende schaamte, dát kennen we wel. Maar, trots ?!? Donlog had er last van op de eerste Pinksterdag, toen 'de stad' en 'het land' elkaar ontmoetten in ons Moerenburg, pakweg 15 seconden lopen van mijn huiskamergeluk.

Het zit zo: je loopt daar als Donlog elke dag wel een of twee keer per dag. Rondje kanaal, rondje Were-Di of rondje Moerenburg langs De Gouden Boom. Dat is familie-jargon en slaat op de lengte en de route van het rondje met het hondje. Elke keer opnieuw is het genieten van de schoonheid van het gebied. Of het nou lente is of herfst, of een van die andere seizoenen. Het is er altijd mooi. Nu groeit en bloeit alles en laat de natuur alle kleuren groen zien die zij in huis heeft. De paarden dansen 's ochtends vroeg hun benen los in de ochtendzon. De vogels zingen hun kelen schor. De lammeren zijn alweer hun tweede leven begonnen als lamskotelet of zo. Hun moeders achterlatend in het weiland. "Wat is uw mooiste plekje in Moerenburg?" vroeg een vrouw in een standje op de manifestatie waar stad en land elkaar ontmoetten. We wisten het meteen: de blik op de rij wilgen vlakbij het voetbalterrein van Were-Di en de blik op de stroom bij het bruggetje met een prachtrij wilgen. "En de lelijkste? Wisten we ook meteen: de grote weg die er een paar jaar geleden nog niet lag en het wegengekronkel van De Baars. In de veronderstelling dat we deze vragen goed beantwoord hadden waren we in afwachting van een prijs. Helaas, daarin voorzag het spel niet. Maar, de hoofdprijs hebben we al, zo merkten we. Voor ons is namelijk Moerenburg letterlijk onze achtertuin. Wat wil je nog meer? We hoorden het onszelf nonchalant vertellen tegen de bezoekers uit de stad:  Wij wonen daar, dus we zijn in dertig seconden hier, elk moment van de dag." Bewonderende blikken. Plaatsvervangende trots. Het is niet van ons en toch weer wel. En wat er allemaal te gebeuren staat: er komt 950.000 euro onze kant op om het leuker en mooier te maken, de contouren van Huize Moerenburg worden weer zichtbaar (welke gek heeft dat ooit afgebroken, een voorvader van Becht?!) , er is kunst en cultuur met regelmaat. En, jawel, we krijgen onze eigen groentetuin, zo eco als het maar zijn kan. Donlog kan niet meer wachten, de uitlaatrondjes zijn straks ook de 'groentehaalrondjes'. Want als Ut Rooje Bietje onze kant op komt, hebben we het hele jaar door vers alles dat grond, regen, zon en Moerenburg ons bieden. En een plek waar mensen die het nodig hebben weer terug bij zichzelf kunnen komen door daar in de grond te wroeten, te zaaien en te oogsten. Nog iets erbij trots op te zijn. Nog meer plaatsvervangende trots op Moerenburg.

Het zinnetje dat hier boven staat blijft in mijn hoofd hangen. Een van de deelnemers van de Brabantse Dorpen Derby zei het gisteren. De tien finalisten werden door de juryleden doorgezaagd over hun project. Het prachtig om daar bij te zijn. Om het enthousiasme  en (ouderwetsch woord:) saamhorigheid te voelen. De Brabantse dorpen zijn aan het werk met allerlei , zeer uiteenlopende projecten die de leefbaarheid moeten verbeteren. En er zijn prachtideeën bij. Ze zijn stevig aan het werk, creatief, doorduwen, niet zeuren bij tegenvallers en het hele dorp er zoveel mogelijk bij betrekken. Een pracht actie die Brabantse Dorpen Derby. En als de winst nu al is dat de trots de georganiseerd wordt, kan het eigenlijk al niet meer stuk.

De Jantje Smit-case. Hij was dus samen met een meisje met een ingewikkelde naam die volgens mij gewoon Jolande/a heet. En zij zat of stond (ik heb het niet gezien) te vozen met een voetballer. In een parkeergarage. Oeps! Uit ervaring kan ik zeggen dat dat wel een bijzondere plek is om bepaalde dingen te doen. In mijn tijd waren er nog geen camera's op die plekken. Godzijdank. Privacy geschonden! Camerabeelden verkocht! Schande! Absoluut. Was gisteren in de meest snobby tuinartikelen-winkel van het westelijk halfrond in Maartensdijk. Weet je wat ze daar hebben? Een vogelhuisje met ingebouwde camera en tig meter snoer om in te pluggen in tv. Wat nou privacy ??

Oeps, de jonge, mooie, frisse baas van de VS heeft een probleem: waar moeten die gevangenen van Guantanamo Bay heen? Heldhaftig riep hij dat dat ding dicht moet. Helder. Maar wat doe je met die vermeende boeven? Nederland heeft de oplossing Brack! We will help you. Yess we can! Wij hebben namelijk een tekost aan gevangenen. Nederlanders worden steeds braver - The Dutch are getting braver , grapje tussendoor- en dus staan er cellen leeg. Dus: kom maar op met die mannen. Zet ze op de boot naar Holland. Gastvrij als we zijn: meer dan welkom!

Ik ben niet zo van de reunieën. Ben meer van het nu en de toekomst in plaats van het verleden. Tenminste dat dacht ik. Afgelopen weekeinde op mijn oude kostschool in Eindhoven geweest. Waar veel mensen van middelbare leeftijd zich verzameld hadden. Ook mijn jaargangen, die er overigens opmerkelijk jong uitzien en zagen. Het is een hartverwarmend en ontroerend fenomeen. Mensen die elkaar zo'n veertig jaar niet meer hebben gezien knopen gesprekken aan alsof ze elkaar nooit uit het oog verloren hebben. Oude liefdes, oude vriendschappen schitteren weer even. Een traantje hier en daar. De ene helpt de ander met het ophalen van herinneringen. De mensen die toen leuk waren blijken dat nu nog te zijn. Toen al: vooruitziende blikken en mensenkennis. Ze zijn allemaal goed terecht gekomen, hebben allemaal het een en ander meegemaakt. Het is indrukwekkend om dat te mogen delen en om vast te stellen dat dat wat er was, er eigenlijk nog steeds is. Dat al die levens gewoon doorgegaan zijn, ieder op zijn of haar eigen plek. Op zich allemaal niks nieuws, maar op zo'n bijeenkomst en daarna voel je dat echt. Vooruit, nog één traantje wegpinken en dan weer gewoon aan het werk.

Ik reageer nooit op reacties, maar dit keer even wel: natuurlijk krijgen we spijt van de verkoop van Essent aan RWE. Maar dat voor verkoop aan wie dan ook die een grotere internationale speler is. Want dan gaan andere belangen spelen. En dat gaat meestel ten koste van Jan-met-de-pet die in het Duits Otto-Normalverbracher heet. Ik geloof niet zo in al die voordelen van schaalvergroting. Bewijzen genoeg toch? Net als bij veel doorgevoerde privatiseringen.

Zo, het is gepiept. Wat bij Essent al iedereen wist, is gebeurd. De voormalige PNEM (opa vertelt: Provinciale Noordbrabantse Electriciteits Maatschappij) gaat over in Duitse handen. Onze Brabantse regering is "om". Het was ongewoon en ongemeen spannend in de Toren van Maaskant aan de rand van Den Bosch. Het zinderde. In een tijd waarin het eigenlijk rustig is, vanwege vakanties, was er volop action. En nu gaan we dus Duitse stroom krijgen. Ik ben vaak in Duitsland en gebruik daar dus Duitse stroom. Niks mis mee. Het licht doet het daar prima. Als ze hun woord houden over duurzaamheid en zo, komt dat ook best wel goed. Over het algemeen, zo is mijn ervaring, houden ze hun woord als ze iets beloven, daar aan de andere kant van de grens.
Een ding viel me vanmorgen op, uit een lijstje in de krant werd duidelijk dat de Oostbrabantse VVD-fractielden zijn omgedraaid. De Westbrabantse fractielieden hielden voet bij stuk. Hm, zegt dat iets?

Het RBC stadion in Roosendaal gisteravond. Zo'n vijfduizend mensen bij elkaar. Een keur aan artiesten. De sfeer zat er lekker in bij de Brabant Megaparty. Trouwe fans die elke zin van elk lied van elke zanger meezingen. Blije gezichten. En dan: regen en onweer. Zomaar ineens, zo hard als het kan. Rustelos lopt de producent op en neer: wat doen? Stoppen? Wachten? Doorgaan? Risico's? Het regent steeds harder, het lijkt Paramaribo wel. Na wikken en wegen gaat de stekker eruit. Letterlijk, want het is gevaarlijk zo'n podium, lampen, beeldschermen in de denderende regen. Er zit niks anders op. Drie maanden voorbereidingen naar de kloten. Mensen die er met hart en ziel aan gewerkt hebben lopen bos en verdrietig rond. Wat een pech. Meer dan tien artiesten vertrekken onverichterzake naar huis of een andere klus...

We hebben (bijna) een nieuwe Heuvel in onze stad. Bijna, want hij moet nog geopend worden door een autoriteit. Willem II zijn sokkel staat er al. Hijzelf moet er nog opgetakeld worden. En dan gaan er ook nog fonteinen spuiten, maar dat zal wel pas bij de opening zijn. Er staan ook drie lindebomen, knus bij elkaar. Loten van de oude tiliander die daar godsgruwelijk lang stond en waar Tilburg om weende toen ie weg moest.
Maar kom snel kijken, want als het klaar is komt de kritiek en voor je het weet worden er weer nieuwe plannen bedacht en (meestal na geruime tijd) uitgevoerd. Vanmiddag zaten e terassen voor het eerst vol. Want zo is mijn stad wel: als er iets nieuws is, als er iets gebeurt, dan lopen we uit. Met zijn allen. Ik ben wel benieuwd wanneer de eerste horecaboer moppert. Want het serverend personeel moet verder lopen en twee treden nemen. Steeds opnieuw, bij elk kopje koffie, bij elk pilsje. Wedden dat daarover iemand gaat zeuren?

Stik! Hij is niet dood. Hij leeft! Tom Jones!! Kennen jullie hem nog?
"I saw the light in the night when I passed by her window..
I saw the flickering shadows of love on her blind.....shEEEEEEEEEEEEE was my woman...."

Zo dat waren nog eens tijden. En ik maar denken dat ie al meer dan lang dood was. De man van "Delilah" en de muzikale oprisping: "Sex bomb.." Maar nee hoor. Hij stond vanmorgen met een advertentie in de krant. Niet bij de overlijdensberichten, maar als aankondiging voor een concert ergens in het land. Ik las het vanmorgen en Delilah dreunde de hele dag door mijn hoofd. Hij is niet dood, hij leeft! Tom Jones. Misschien gaat ie wel nooit dood.

Wat had ik graag een filmcamera bij me gehad. Vorige week zaterdagavond. Piazza 10 octobre in het hart van Castellabate was helemaal leeg gemaakt. Op de tegels was een kunststof vloer geplakt. Er was live muziek en het hele dorp was er: Franco de kruidfenier; Gertrude, zijn assistente die er ineens andetrs uitzag dan 's morgens in de winkel; Luciano was er van het restaurant, zijn kok. Obelix was er, de man die onze asfaltweg gelegd en gewalst heeft met één hand. Luigi was er, de man van Antonietta. Hij is de drijvende kracht achter de dorpsactiviteiten en runt met zijn vrouw bar La Piazetta en stuzzicheria Al Borgo. Ornella was er -nog een beetje stil na de begrafenis. Buurman Mario met zijn Antonella. En Elio, de man die onze twintig jaar oude Golf af en toe aan de praat brengt. Ze waren allemaal mooi aangekleed, spic & span. Zelfs Elio had geen olio meer onder zijn nagels. Het was de avond van de eerste danskampioenschappen van Castellabate. De zelf benoemde jury liep ingewikkeld te doen met veel papieren in de hand. Het zou om 19.00 beginnen en dus begon het tegen tienen. Veel deelnemers uit omliggende plaatsen: profesionalisti werd er gemopperd. Onze automonteur had nummer 13 op zijn rug gespeld, zijn vrouw (we wisten niet eens dat hij een vrouw had) zag er beeldschoon uit, in het lang. Maar ze werden er in de eerste rond al uitgemikt. Ik zou zo'n nummer 13 ook nooit gewild hebben. Hij bleef een man en maakte een gebaar van: ach...  Ik heb hem geprobeerd duidelijk te maken dat het fijn is als je dansen kan, maar auto's repareren zet wel meer zoden aan de dijk. We zijn samen maar een biertje gaan drinken

Het verbaast me elke keer weer als ik in Italia ben. Ondanks dat ik er zelf al een leven lang midden in zit. De media. In ons huis in Italië hebben we geen televisie. Bewust. Hoeft niet. 't Is dat zooonlief me belde en baaslief me sms-te, maar anders hadden we de eerste dagen niets meegekregen van het drama in Apeldoorn. Italiaanse regionale kranten berichtten er nauwelijks over. En het tv-nieuws in de bar om de hoek mis ik bijna altijd. We hebben nu wel een pc-tje daar, met een internet verbinding via de telefoon:  "grrrrrrrrrrrr, piep, grrrrrrr, piep, ploing, piep...ken je het geluid nog? Dus we wisten het wel. Maar je ervaart het dan heel anders. Heel ver weg. Soms ook maar goed.

We hadden een begrafenis in Italia. De moeder van onze lieve Ornella, die het huis in orde maakt als er gasten komen, was gestorven. Op naar het kerkhof, een paar straten verder, het dorp uit. De doden liggen daar met een prachtige blik op zee en bergen. Een mooiere plek kun je je niet wensen. Ik wil daar later ook ergens gaan liggen, al dan niet in asvorm.
In een gloednakend glanzend nieuwe Mercedes lijkauto werd Irene Damiani na een kerkdienst naar het kerkhof gebracht. Ander land, andere rituelen. De kist werd eerst in een kapelletje gezet en de hele familie propte zich erin. Deuren dicht. Een gehuil, een geschreeuw, een gesnik. Toen gingen de deuren open. In de te grote kist lag het kleine vrouwtje. Ze moet erg ziek geweestx zijn. Haar haar helemaal in de war omdat ze net helemaal geknuffeld was door de zoon die altid bij Mamma woonde. De hele familie stond achter de open kist en nam de de condoleances in ontvangst. Met veel tranen en veel kussen. Aan de voeten van Irene lagen haar shawl en handschoenen. Iemand vertelde dat de de overledene altijd een nieuw pak of jurk aankrijgt en nieuwe schoenen. Die schoenen gaan meestal los in de kist omdat je die bij een overledene blijkbaar niet zo makkelijk meer aan krijgt. De gedachte is even simpel als mooi: je moet er goed uitzien als je aan de hemelpoort komt en als het koud is in die kist moet je nog iets warms bij je hebben. Het was in een vloek en een zicht gebeurd. Niemand had zich, zoals bij ons, fatsoenlijk aangekleed. Gewoon: dagelijkse kloffie. Na het afscheid weer gewoon aan het werk.

Vlak bij mijn werk is nu een rotonde, twee zelfs, direct achter elkaar. Net als hier om de hoek bij de altyijd dynamische "Druiventros". Twee van die dingen met gescheiden rijstroken en een bobbel daartussenin. Ik neem ze dagelijks en denk nu elke keer aan Bril. De fan van de rotonde.