Hij is de Harley onder de espresso-machines, dat ding van mij. Vandaag heb ik 'm samen met vriend Peter uit elkaar gehaald en van onder tot boven schoongemaakt. En de proef op de som genomen. Jeroen schreef vandaag in Trouw dat een lauwe espresso meer smaak heeft dan een hete. Het klopt helemaal!

Ik moet uitkijken dat ik niet op sommige anderen (Twitteraars, bloggers en gewone mensen) ga lijken door de indruk te wekken dat ik heel erg opgewondenden word van speeltjes. Maar ik hou ook best wel van blitse mooie dingen. De N97 dus, want een I-phone heeft iedereen al.  Het is altijd kreun, steun bij het begin. Instellen, dingen overzetten, synchroniseren enzovoorst. Maar nu werkt alles. Mooi apparaat. Best wel obama (nieuw woord in Duitsland voor vernieuwende dingen). Hij is nu al ingericht zoals ik dat wil en zo'n toetsenbordje is heerlijk om te mailen, simsen en twitteren. Ik ben er weer even klaar voor.

Het moest ervan komen. Een nieuwe phone. Geen I-phone. Weet niet waarom. Maar een witte N97 van onze vrienden uit Finland. Ik snap niet waarom we wel busdiensten naar de maan kunnen regelen en tegelijk zo'n gedoe maken van een telefoonswitch. Gelukkig vindt mijn buurman dat leuk om te doen, maar een normale sterveling zoals ik, krijgt het niet voor elkaar. Maar nu werkt bijna alles. En mooi !

Ik heb een nieuw bureaublad gemaakt. Geknipt in Berlin:

Je wordt ouder pappa!! Woodstock, jawel, IK weet het nog. Voor mijn leeftijdgenoten en de jongeren: KLIK HIER !

Gisteren een dagje Antwerpen. De stad ("Ik kom van 't stad" zeggen de Antwerpenaren) baadde zichzelf in een heerlijke zon. Het was druk. Beetje te druk. Zittend op een terrasje (gekleed in jeans, polo en rode sportschoenen, dus dat gaat) vastgesteld dat het pijn doet aan je ogen, zoals veel mensen in de zomer rond lopen. Uitgezakte bermuda's, al dan niet met sokken (vaak opgetrokken sokken !) en sandalen. Kleffe mouwloze hempies. Rare vormloze jurkjes en vooral jurken. Ik pleit voor een soort van welstandscommssie, net zoals die er is voor dakkapellen en zo. Een commissie die mensen keurt voordat ze het huis uitgaan en die het recht heeft een bindend uitgaansverbod op te leggen: als u zó gekleed bent, meneer of mevrouw, komt u niet buiten. Doet u dat maar in uw eigen tuintje, op het balkon of in uw eigen woonkamer. Zijn er vrijwilligers die met mij zo'n commissie willen vormen? Ik zie een dagelijkse zomer televisie rubriek ontstaan.

Geruime tijd geleden schreef ik hier over De Gouden Boom die in Moerenburg, onze achtertuin, door een kunstenares was gemaakt. Een prachtding. Genieten in de avond- en de ochtendzon. Uit het Donlog archief:

Goud in de wei

Zondagmorgen in de vroege ochtendzon in Moerenburg, onze eigen achtertuin. Met fiets en hond. Het is stil en een beetje heiig. De hond gaat op konijnenjacht, maar krijgt er geen een te pakken. Konijnen zijn slimmer en sneller. Een fazantenpaar zit zich te koesteren in het zonnetje. Twee reigers scheren langs en gaan aan de rand van een plas zitten en kijken alsof ze iets belangrijks bij Rijkswaterstaat zijn (vrij naar Kees van Kooten). De hond duikt in de Leye, op zoek naar een stok die er niet is. Namijmeren van een concert van het mooie Tilburgse kamerorkest Magogo, verheugen op een voorstelling van Kicktheater in Breda. En in een weiland met buffels, ezels, lama's, pony's en een kameel staat hij te schitteren: deze gouden boom. Vorige week legde kunstenares Marieke Hurkens er de laatste hand aan. Een gouden boom aan de rand van een weiland. En dan die ochtendzon. Prachtig!

Dat was toen. Vanmorgen bij de lange zondagochtendwandeling zag het er anders uit. De Gouden Boom ligt in stukken. Vandalen! Was de eerste gedachte. Maar misschien ook niet. Hij was van binnen rot, het goud was slechts het buitenlaagje (zoals wel vaker,  ook in het echte leven). Het kan ook zijn dat een van de paarden of de kameel die daar al jaren woont, iets te hard zijn met zijn nek of zijn kont tegen de boom heeft geschuurd. However: exit onze Gouden Boom. Zonde.

Het was even stil hier. Bezig in het hoofd met verdrietige dingen. Heel verdrietige dingen, die mensen ook weer heel dicht bij elkaar brengen. Het zal even stil blijven, want ondanks alles nadert er een vakantie. Inbrekers: bespaar u de moeite, want het huis is bewoond. Wij zijn in Berlijn, aan het fietsen langs de Elbe, in Dresden, in Hannover en bij Hamburg. En misschien ook nog wel op andere plekken. Koffers moeten nog gepakt. Boeken liggen bijna klaar.

Zit in het zuiden van Servië. In Vranja. Ingeklemd tussen Bulgarije, Kosovo en Macedonië. Mooi gebied. Prachtig groenen bergen aan beide kanten als decor. Coachen en trainen colega's van verschillende tv-stations hier. En praten over het vak. Het blijft lastig: de publieke zenders zitten aan de leiband van de bestuurders en politiek. De private zenders aan die van hun geldschieters die bergen geld verdienden tijdens en direct na de oorlog hier, maar die nu niet meer kunnen smokkelen en ook last van de crisis hebben. En maar mopperen op elkaar, dat de een het gemakkelijker heeft dan de ander. De publieke zender kan geen "nee" zeggen als de burgemeester wil dat er een verslaggever komt. De private zender kan geen verhaal maken over woekerende of sjoemelende ondernemers. Maar wat mooi is, waar ze ook werken, ze gaan ervoor. Enthousiast. Discusieren mee, met hun hele lijf en leden. En ze vertellen dat ze dingen werkelijk anders zijn gaan doen na ons eerste rondje hier, in het voorjaar. Dat is fijn om te horen. Dan doe je het ergens voor.

Ik ben selectief actief als het om het milieu gaat. Flessen gaan al jaren in de glasbak. Papier en karton in een andere bak. Batterijen in een speciale box. En de rest in de kliko: links troep, rechts groen. Nu hebben we in Tilbury speciale zakken voor plastic. We kenden dat al van Italië en Duitsland. Een mooie hippe zak waar vooral opstaat wat er niet in mag. Hangt aan een kastdeur aan zo'n praktisch lint waarmee je 'm dicht kan maken.
We hebben een probleem: hij is vol. Tot de nok. Opvallend hoeveel plastic een klein gezin gebruikt. Maar nu komt het: waar moet ie heen en waar haal ik een nieuwe zak? Ik heb de flitsende website van onze stad van voor tot achter doorzocht, met de toch vrij voor de hand liggende steekwoorden: plastic, afval, inzameling, zakken. Niks te vinden. En ik zie ook nergens containers...Toch maar gewoon in de kliko?

Ooit in Overlangel geweest? Weet je waar het ligt? Kijk maar eens op een kaart. In elk geval op een plek waar de mensen nog heeeel veeel ruimte hebben. Was gisteren bij de thatervoorstelling waar de mensen van Keent, Overlangel en Neerloon anderhalf jaar aan gewerkt hebben. Het was een van de finale-projecten van die geweldige Brabantse Dorpen Derby. Meer dan duizend mensen bezochten de voorstelling van Harmonie, toneelgezelschap en koor. De ene helft van de dorpen stond op het podium en nam een duik in de geschiedenis, de andere helft vulde drie dagen lang de zaal als publiek. Zaal? Een schuur, bij een boer, helemaal schoongemaakt en tot theater omgebouwd. Een wervelende schow, het schuifdeuren niveau ontgroeid. Heel bijzonder was de geur. De combinatie van theater, enthousiaste mensen en de geur. Het rook er onvervalst naar varkens. Een verrassende combinatie.

Wat een feest gisteravond in Wouw! De finale van de Brabantse Dorpen Derby. De afsluiting van een prachtig project. Dorpen werkten zich de afgelopen maanden uit de naad aan allerlei projecten om de leefbaarheid op te krikken. Een mooi initiatief van de provincie: dicht bij de mensen, uit de mensen zelf. En de Nummer 1 zender van Brabant kan daarbij aanhaken. Een mooie serie op televisie die liet zien wat mensen allemaal voor elkaar kunnen krijgen als ze handen ineen slaan. Heerlijk om te zien. En gisteravond vanaf de schilderachtige Markt in Wouw, in de avondzon, een zinderende live show op televisie: de finale. Esbeek won! Maar eigenlijk zijn er tien winnaars, tien finalisten. Mooi dat wij als Omroep zo'n prominente rol in kunnen spelen. En nu? Nu op naar de Brabantse Dorpen Derby 2010. Dit is te mooi om te laten rusten.

De laatste tijd overkomt het me nogaleens dat ik buitenshuis eet. In Tilburg, Den Bosch, Eindhoven, Amsterdam, Utrecht....eigenlijk all places zo'n beetje. Blaricum niet te vergeten en Antwerpen en Mierlo en Helmond. En meestal is het niet slecht, maar nooit echt dat je zegt: Wow! De meeste dingen kan ik zelf ook en misschien wel beter. Maar ik was gisteren voor de tweede keer in 1910 in Eindhoven, op de hoek van het Wilhelminaplein. Op zich een plek vol nostalgie: wat heb ik daar veel tijd doorgebracht in kroegen met blondschuimend bier. Maar goed: 1910. Af!! Geen spatjes, wel mooie, bijzondere gerechten, verrassende combinaties. Meer dan heerlijk. Kunnen veel restaurants nog heel veel van leren. Dat zeg ik. En ook nog redelijk betaalbaar. En fijne bediening. Dus..

Het volk heeft gesproken. De politiek is weer geschrokken. De geschiedenis herhaalt zich. Pim Fortuijn zou zich doodlachen, als hij dat niet al was. Overigens waarschijnlijk geen beletsel. Ik denk dat hij, dood-en-wel, zich een breuk lacht. Niets geleerd. Nada, niente. Bos weet het ook niet precies hoe het komt en JP blijft de vrolijke optimist en grijnst en lacht verder. Het volk heeft weer een keer aangegeven dat ze niet tevreden is over 'de politiek'. Over het gedoe, het gesmeed, het met de rug naar het volk staan. Niet, niet allemaal. Maar wel veel. Teveel.

Hij gaat er niet komen, de mall in Tilburg. Het volk heeft gesproken, hoewel er dan naar mijn idee eigenlijk toch weinig mensen komen. Vanwege de hitte van de discussie bij de slager en de bakker, vorige week, had ik verwacht dat meer mensen de gang naar de stembus zouden maken. Het besluit is genomen.En ergens anders in Brabant komt-ie ook niet, want daar zal de provincie en stokje voor steken. Nou weet je nooit hoe het die soep gegeten wordt, wat bij de Essent-aandelen was het ook: wel, niet, wel. Opvallend is dat juist Tilburg-Noord wel voor de mall schijnt te zijn, terwijl het ding in hun achtertuin zou komen. Ra,ra. Hij gaat er niet komen. Nu kan iedereen zich concentreren op het upgraden van de binnenstad. Daar is ook nog wel en kleine wereld te winnen.