Afscheid
Ik heb officieel afscheid genomen van het bestuur van de Vriendenkring van Kamp Vught.Ik ben er na zeven jaar mee gestopt, omdat ik vind dat je zulke dingen nooit te lang moet doen. Voor je het weet behoor je tot het meubilair en dat wil ik graag voorkomen. Bovendien is het vanwege allerlei ontwikkelingen nu een gepast moment. Ik heb het als een voorrecht ervaren om de afgelopen jaren zo actief bij alles betrokken te mogen zijn. Hier en daar was er wat gedoe en miscommunicatie, maar waar is dat niet? Ik hoop dat ik mijn steentje heb bijgedragen om in elk geval altijd alle lijntjes open te houden en dingen weer op de rit te krijgen. Ik heb de afgelopen jaren op verschillende niveau's mensen ontmoet die op een of andere wijze een deel van hun tijd in het Nationaal Monument Kamp Vught steken of staken. Steeds opnieuw was ik onder de indruk van de inzet, de betrokkenheid en het engagement. Of het nou om de rondleiders (allemaal vrijwilligers) gaat, om het personeel of het bestuur: iedereen doet het met hart en ziel. En dat is erg mooi. Dat is ook de kurk waarop het Kamp Vught drijft volgens mij.
Terugkijkend ben ik bij veel dingen betrokken geweest. Hoogtepunten: deelname in de conceptuele werkgroep voor het nieuwe bezoekerscentrum, die van scretch af de plannen gemaakt heeft voor het prachtige gebouw dat er nu staat. De realisatie van een kopie van een barak (uiteindelijk tòch, na heftig doordouwen en zwoegen) en natuurlijk de realisatie van het Kindermonument dat herinnert aan de vele honderden kinderen die vanuit Vught de dood in gejaagd werden (as zondag is de jaarlijkse herdenking!).
Ik treed terug als bestuurslid en ik ga mijn energie in andere dingen steken. Maar tegelijk heb ik iedereen laten weten dat ze altijd een beroep op mij kunnen doen als er wat moet gebeuren. Want ik ben destijds niet zomaar toegetreden tot het bestuur van de Vrienden. Dat had te maken met persoonlijke gevoelens over datgene waar het Nationaal Monument en de Vrienden voor staan en tegen vechten. En dat gevoel blijft. Altijd.