Fotootje gezien in rechter (moblog) kolom ? Het was een prachtgezicht. Dertig seconden eerder zaten ze alle drie broederlijk naast elkaar in een middagzonnetje bij de oversteekplaats van het Waterlooplein naar de Stopera hun bakjes frites-mèt leeg te peuzelen. Ik kan het niet laten. Als ik in Amsterdam ben, moet ik naar het W-plein en drie broodjes eten in het Koffiehuis aldaar (altijd: lever, tartaar met ui, altijd ei en altijd die kleffe zachte witte broodjes die ik verder nooit ergens eet). Het moet iets met mijn vader te maken hebben. Ik herinner me dat hij mij als kind altijd meenam naar Broodje van Kootje op het Leidseplein. Altijd als we in Amsterdam waren, het hoorde er gewoon bij en dat zit er nu nog in. In het Koffiehuis op het Waterlooplein zitten altijd dezelfde mensen: handelaren van het Waterlooplein, mensen zoals die alleen maar bestaan in Amsterdam: goochem, humorvol, sluw en dat pracht accent. Het leeft en sprankelt altijd. Deze week was ik getuige van een prachtmoment. Een Amerikaanse toeriste was onder de indruk van een flink verroest Droste-blik dat in een kraampje lag en van twee ijzeren medailles. "How much?" vroeg ze aan de koopman. Bijna zonder te kijken zei hij: "Seven euros". Ik schraapte mijn keel, hij keek me aan en zag dat ik ik getuige was van een bescheiden poging tot afzetterij. De vrouw betaalde en zag nog een klein sieraad. "How much is this?" De man keek mij aan en mikte het kleinood in de tas van de Amerikaanse: "Is ok so, meid". Gelukkig en verrast zei ze:"Thank you". Toen ze weg was, keek de koopman mij aan: "Zo goed meneer?" We hadden samen even een mooi moment in de Amsterdamse middagzon.

Het is om moedeloos van te worden. We hebben een regering waar onder meer mensen inzitten met een christelijke levensopvatting. Volgens mij betekent dat dat je samen opkomt voor mensen die minder hebben of minder kunnen, voor mensen die het niet zomaar allemaal maken in het leven. Je vraagt je af -ik zeg 'je' maar ik bedoel eigenlijk gewoon 'ik'- wat daar nog van overblijft. Ongetwijfeld zijn we in de naoorlogse jaren doorgeslagen in sommige dingen, maar we schuiven naar een maatschappij van 'ieder voor zich en God (of zo) voor ons allen...' En dan zijn de mensen die minder hebben of kunnen de lul.

"Als je het maar laat !!!" De boodschap van zoonlief is duidelijk. Ik oppperde dat ik me alsnog zou aanmelden voor de ouderraad van het Koning Willem ll College in Tilburg. Niet voor de gezelligheid, maar vanwege misstanden. Al een jaar staat in onze agenda dat op maandag 7 september de school van Max weer begint. Daar plan je op, daar jou je rekening mee, als gezin. Bovendien lijkt me achte weken wel voldoende. De realiteit luidt: maandag 7 september om half twaalf op school zijn, papier en gum meenemen, je krijgt je nieuwe rooster en je mag om één uur naar huis. Was dat vroeger ook zo ? Ok alles klaar, boeken gekaft, roosters duidelijk. Het kan beginnen. De realiteit: dinsdag 8 september roostervrij vanwege een studiedag van de docenten. Het is toch niet te geloven. De corebusiness is volgens mij lesgeven. En de corebusiness moet altijd voorrang hebben. Ik ga een dezer dagen voorstellen dat wij onze redactievergaderingen (waar collega's 's avonds voor terugkomen) voortaan overdag doen. Hangen we een bordje voor de camera: wegens vergadering geen uitzending en draaien we op de radio nonstop muziek uit de computer met af en toe tekst: sorry, even geen nieuws, we zijn aan het vergaderen.... Woensdag 9 september, de realiteit: ik hoor gestommel en licht gemopper. De eerste gang naar de tweede klas van het gymnasium gaat nu echt beginnen. Denk ik.

"En als ik doodga, huil maar niet.

Ik ben niet echt dood.

't Is maar een lichaam dat ik achterliet.

Dood ben ik pas als jij me bent vergeten."

Bram Vermeulen (1946 - 2004)

Vandaag en morgen is het zestig jaar geleden dat het Konzentrationslager Herzogenbusch (Kamp Vught) werd "ontruimd". Wie denkt dat dat een groot feest was, met bevrijders die de gevangenen hun vrijheid teruggaven, zit er naast. Juist in de laatste dagen waren er veel executies en werden nog veel mensen afgevoerd naar concentratiekampen in Nazi-Duitsland. Ik mocht vandaag een rondetafelgesptrek doen met drie vrouwen (alledrie boven de tachtig) die het destijds allemaal hebben meegemaakt en die op transport werden gesteld naar Ravensbrück. Deze drie overleefden het en vertelden vanuit hun eigen gevoelens en geheugen over hun belevenissen en herinneringen. Over het verdriet, de pijn, maar ook het plezier de humor die heb overeind hield. Indrukwekkend, steeds weer opnieuw. We zaten vandaag in het paviljoen van "De IJzeren Man" in Vught. Buiten klonk het geluid van bad- en waterplezier. Een ex-gevangene had me een paar jaar geleden al verteld dat dat zo bij haar was blijven hangen: de gevangenen in het kamp en de vrolijke geluiden van het nabij gelegen natuurbad. Het maakte haar destijds soms ook wel vrolijk. Zo van: hier vlakbij is nog gewoon vrolijk leven, vlakbij ons.... wie weet, komt het nog goed. Zo was het vandaag ook: binnen de emotionele verhalen, buiten een af en aanlopen van jong en ouder grut in de meest vrolijke zomer en strandoutfits....hetzelfde contrast als zestig jaar geleden...

Godzijdank is het mooi weer....in Nederland. Ja, we zijn weer thuis. Afgedaald van de poggio in Castellabate, geleidelijk aan terug naar het normale leven. Met in de bagage een zak met verse vijgen, nog snel meegekregen van onze steun en toeverlaat daarginds, zorgvuldig ingepakt in vijgebladeren. En in de bagage een heerlijk relaxed gevoel. Wat heb ik genoten. En nu maar weer wennen aan het gewone leven hier. Kranten doorgebladerd: eigenlijk niet zoveel gemist. Post doorgekeken: eigenlijk ook niet zoveel gemist. Mail gechecked: ook niet zoveel gemist. Wat zegt dat ? Hm....over nadenken. Ga me voorbereiden op een 'optreden' aanstaande zondag. Het is dit jaar zestig jaar geleden dat Kamp Vught werd opgeheven. Zondag is er een herdenking en de jaarlijkse vriendendag. Ik ga proberen een aantal ex-gevangenen te interviewen over hun herinneringen aan de laatste 24 uur in Vught. Moet me nog inlezen, spannend, maar interessant.

Als Nederlanders ergens gaan zitten, zeggen ze: hè, hè. Dat komt ergens vanuit hun buik of zo. Probeer het maar eens hardop….zeker weten dat je het herkent. We doen het allemaal. Duitsers zeggen: “So”. Gewoon: ‘zo’ dus. Daarna komt er niets meer. Italianen? Italianen pakken hun mobieltje, tikken een willekeurig nummer in en roepen: “Pronto!?” En als ze klaar zijn, werken ze het nummerbestand in hun telefoon door om te kijken wie ze nu nog even kunnen bellen. En als ze geen gehoor krijgen, proberen ze de volgende. Er is geen Italiaan zonder handy. Als ze op het strand zijn en ze zijn even in het water geweest, dan is het eerste wat ze doen, zelfs nog vòòr het afdrogen: kijken of er niemand gebeld heeft. En of er nou wel of niet een gemiste oproep is, ze bellen iemand op. We zaten een dezer dagen in een restaurant boven op de berg, naast twee gezinnen aan één lange tafel. Ik schat twaalf mensen in totaal. Ze hadden elf gsm-tjes bij zich (de jongste had een speen, dus nog niet gsm-fähig). En de één na de ander zat te bellen, liet zich bellen of speelde een spelletje met zijn handy. En dat allemaal tussen het eten door…..Ik verdenk ze ervan dat ze elkaar aan dezelfde tafel zaten te bellen….pronto ! En daar waar wij ons hier nog weleens druk maken dat bellen in gezelschap storend is.........in Italië doen ze het allemaal nog luider èn natuurlijk met hun gebarentaal erbij. Rare Chinezen, die Italianen.

Zoals elke morgen bij het wakker worden, naar de zee kijken. De schepen die langzaam voorbij varen. Het dorp beneden wordt langzaam wakker. De meeste vakantiegangers zijn al weer weg, het gewone leven gaat weer beginnen. De zon kruipt langzaam over de eerste heuvels en is er ineens volop. Laatste dag. Morgenvroeg zit het erop. Terug naar Nederland, na drie weken hier in onze gezamenlijke trots, in Castellabate in Il Cilento. Vakantie gehouden. Beetje geklust, niet teveel. Wat geschilderd, lampjes opgehangen. Hout gezaagd voor de herfst. Douche gerepareerd. Nieuwe deuren van haakjes voorzien. Elke dag geveegd. Om de dag de geraniums water gegeven. Elke dag even een rondje langs de druiven die er prachtig bijhangen, de olivio's die vol hangen voor de oogst in oktober. Amandelen geplukt, die zijn nu rijp. Een kleine gifslang op sterk water gezet. Twee brandjes geblust. Lekker gekookt. Niet teveel gedronken. Vooral genoten en vastegesteld dat we ons hier erg thuisvoelen. Zò thuis dat ik zelfs niet aan donloggen toekwam. Zelfs de oude dame te Helmond (ons moeder) miste mijn gedachtenspinsels. Voor haar en de trouwe fans: ik pik het weer op als ik thuisben. Even het tempo weer te pakken krijgen. Daar moet ik wel even voor omschakelen, want hier is het tempo prettig anders. Wat de allermooiste ervaring was? Dat onze gasten (bekenden en onbekenden) stuk voor stuk allemaal net zo enthousiast zijn over het huis en de plek, als wij.  En dat ze allemaal voelen dat we er niet alleen geld en energie insteken, maar vooral ook liefde en zorg. Dat zeggen ze allemaal, of ze schrijven het in het gastenboek. En steevast schrijven ze: we komen terug. Dat is het grootste compliment. Dat maakt blij !

In heel Italië is één mug die weet hoe-die in een klamboe moet doordringen. En die mug brengt dit jaar zijn (haar?) vakantie door in Castellabate. Om exacter te zijn: in villa poggio al sole. Om nog exacter te zijn: in kamer zes van villa poggio al sole. Het was oorlog vannacht. Na een (bescheiden) slachtpartij,  waarbij drie muggen het leven moesten laten, wel nadat zij zich eerst tegoed hadden gedaan aan mijn bloed, dus zijn ze met een voldaan gevoel gestorven, een nieuwe poging tot slaap ondernomen. Eentje, een onzichtbare, bleef gonzen en zoemen en pesten. Aan mijn kant, om mijn hoofd, rond mijn oren. Uiteindelijk dan toch maar het gevecht met een klamboe aangegaan. Voordat zo’n ding goed strak rond en boven je bed hangt, ben je toch weer een half uur verder, maakt de nacht korter. Na een kwartier was het echt oorlog: die ene klamboe-bestendige mug was door de vijandelijke linies gebroken. De rest van de nacht hebben we samen in de klamboe doorgebracht, want ik kon hem niet vinden. De schade is te overzien, een paar bulten hier en daar. Maar wel een onrustige nacht. Ongerief in Italië zou ik het willen noemen. Net zoals ik geen idee heb waar ik met gebruikte batterijen naartoe moet (ik haal het niet in mijn hoofd om ze bij het gewone huisvuil te doen, dus mee naar huis nemen ?). Net zoals de luiheid van sommige mensen (trouwens best wel veel) die hun zakje met huisvuil/afval consequent tien centimeter naast de daarvoor bestemde container gooien, of –nog mooier- die het zakje met afval aan zomaar een boom hangen. Als ze dat al doen, want op sommige plekken laten ze gewoon hun zooi achter. Viespeuken !! Natuurlijk is meer ongerief: hoe zit het met de kleuren van de electriciteitsdraden, wat is plus en wat is min? Wat een problemen ! De zon schijnt. Elke dag heerlijk eten, buiten, verse vis op de grill. Boekje lezen, beetje de buurt verkennen. Beetje strand. Een caffé in een bar…..wat een problemen. We mogen nog even.

Ooit aangekomen op het Centraal Station van Peking? Ik wel. Is niks bij Ikea in Napels. Ondanks traumatische gevoelens (ik word gèk bij Ikea!!), omdat we dingen moesten kopen en ruilen voor de keuken van onze bovenverdieping. Zijnde één ruimte: woonkamer, slaapkamer, keuken, boven òp het huis, alleen voor de eigenaren. De mooie verdiepingen zijn voor de verhuur, opdat wij onze hypotheken kunnen betalen (allemaal geleend geld !!!!). We zien wel elke avond de mooiste zonsondergangen!

Ikea dus. Sinds begin juni ook in Napoli. We zagen ergens een slogan: Napels hoort er nu ook bij, eindelijk cultuur, want Ikea is er….tja. Het was een pokkeherrie. Alsof heel Napels eerder van vakantie was teruggekomen om nog even Scandinavisch te shoppen. Alsof het Mekka in Zweden ligt. Sommige complete showinrichtingen waren met rood-wit lint afgesloten, omdat de klanten dachten dat ze de spullen daar gewoon konden meenemen. Zo werkt dat niet bij Ikea. Zelfs de messen in de messenblokken waren vastgekleefd…hoe zo vooroordelen ? Ze kochten zich –zoals de Duitsers zo mooi zeggen: dumm und duselich. En na afloop van het inkopen, jawel: een hotdog en/of een hamburger. Vooral èn, inplaats van òf. Daarom lopen er zoveel ongelofelijk dikke vette mensen rond hier. Vooral kinderen. Italianen zijn gewone mensen.

“En zo is het goed,” moet God gedacht hebben. Hij was bijna klaar met de schepping toen Hij de ingeving kreeg dat blond en mooi en groot en vrouw ook nog wel een mooie combinatie zou kunnen zijn. Het steeg gisteravond uit een sportauto en kwam hand-in-hand met haar twee turven hoge Italiaanse lover ons café Manhatten binnen. Jawel, hemelsbreed vijfhonderd meter hiervandaan, ligt, nog iets hoger op de heuvel, café Manhatten. Internetcafé, poolcafé (ons rituele avondspel), ijscafé, televisie-café en ontmoetingsplek voor jong en mooi uit het dorp (oud niet, lelijk trouwens weer wel).

De kleine macho en zijn blonde schoonheid zetten zich aan de bar, hij kan maar net met zijn voeten aan de grond, zij heeft daar geen moeite mee, want benen tot aan haar oksels. Hij springt van de kruk om te kijken of zijn haar nog goed zit. Zij hoeft dat niet, alles zit goed. Het zal wel altijd goed zitten bij haar. Ze bestellen wat en gaan naar buiten. Max en ik volgen haar met open mond. Na onze poolpartij en het dagelijkse ijsje moeten we terug. Pal vóór het terras, achter hun glanzende sportauto, hebben wij onze bedrijfsauto geparkeerd: onze groene Piaggio Ape (zie foto links). We gebruiken onze avondtocht ook altijd om het afval weg te brengen met dat kleine herriemonster. Als in een skybox volgen de terrasbezoekers inclusief de blonde schoonheid ons met hun ogen. Nadat we ons in de cabine gewurmd hebben en ronkend de motor starten, vertrekken we met veel misbaar. Zo’n ding maakt een kolereherrie. Een vliegende start vanuit de parkeerplek. We schampen nèt niet hun bolide, omdat je met dat ding de bochten haaks kunt nemen. Ze kijkt ons na, is het een geamuseerde blik of een medelijdende ? Ik roep nog dat we ook een twintig jaar oude rode Golf hebben (met 167.000 km op de teller) en dat we thuis….ach…..het heeft geen zin. Van ons bedrijfswagenpark moeten we het hier niet hebben. O, ja we hebben ook nog een motorino (een scooter), vijftien jaar oud. Wit, met lila turbostrepen. Het rijdt allemaal....

Je moet alles een keer meemaken. Vannacht, terwijl de disco beneden in het dal -zo tegen vieren- er nog een tandje bijzette, lichte paniek in het huis. Iemand had brand gezien, redelijk dicht in de buurt. Als 'huisbaas' (één van de huisbazen) moet je dan actie ondernemen. Buurman Mario uit zijn bed gehaald. Hij spreekt geen Nederlands, ik nauwelijks (eufemisme) Italiaans. Maar we begrepen elkaar. Met zijn zware jeep op zoek en ja, dikke kilometer van ons huis had de berm gebrand. Het smeulde nog en hier en daar een sliertje rook. Maar het is kurkdroog allemaal. Dus met een grote jerrycan water terug. Hier en daar wat gesprenkeld. Brandweer bellen had geen zin, aldus Mario, die komen alleen bij hoge vlammen. 't Is maar dat we het weten. Iedereen kon weer rustig gaan slapen, hoewel, de disco ging nog even door. Twee tot drie weekeinden in het jaar dreunt die beneden in het dal, rond feragusto, het grote zomerfeest. Maar het went, ik heb geslapen als een roos.

"Scheiding  erin? Neen, dank u. Aha comme il vento !" Als de wind dus. Al zo lang ik me kan herinneren ben ik pas ergens anders geland, als ik naar een kapper ben geweest. Het is een tik. Knippen of scheren hoort erbij. En altijd krijg ik daarna op mijn donder van Sabrina, mijn vaste kapster: "Wie heeft er aan je haar gezeten!" moppert ze altijd, alsof het haar haren zijn. De mooiste en de raarste kapsalons van binnen gezien: in India in de open lucht, in Peking boven een rioolputje, op Lesbos tussen groenten en fruit, in Athene tussen het verkeer en nog veel meer. Nog een tik: te weinig spullen meenemen, ondanks erg veel reiservaring. Dit keer ontbreekt er niks in mijn toilettas (een prestatie, bijna altijd vergeet ik wel iets). Nee, nu heb ik te weinig kleren meegenomen. Vraag niet waarom of hoe: voor drie weken drie t-shirts. Ik ben een viespeuk, maar dit gaat mij zelfs te ver. Dus ben ik al met een eerste handwasje bezig. En verder? Kijken hoe de amandelen rijp zijn, bewondering voor de bloeiende algave, een dood slangetje gevonden (gaat vandaag op sterk water), afval weggebracht met onze Piaggio Ape, gekookt, gelezen, gepoold (biljart) met Max (verloren). Vandaag is beneden Fer agosto. In een feestelijke processie wordt de Maagd Maria rondgedragen door Santa Maria di Castelelabate. Heel Napels is hier neergestreken om het allemaal mee te beleven. Een half dagje katholiek zijn en ze kunnen er weer even tegen.

Ze is honderd kilo te zwaar, maar heeft een paar prachtige ogen.  Met een waaier begeleidt ze haar puffen en kreunen. Het is heet in de trein die staat te wachten om van Napels naar Agropoli te gaan. Bij het fluitsignaal maakt ze drie kruistekens. Doet ze altijd, zegt ze, bij het vertrek...of het nou met de trein is, de bus of de auto. "Nee, vliegtuig niet, daar krijgen ze haar niet in. Trouwens die gaat niet omhoog met mij erin...." ze schatert erbij. Haar man, klein, met zijn broekspijpen opgetrokken als remedie tegen de warmte, lacht bescheiden mee. Zij mag de grap maken, hij mag er niet te hard om lachen. Uit zijn reusachtige strandtas pakt hij een flesje met koude espresso. Ik krijg ook een slokje. De trein doet zijn ding. Ik zag het stel later terug op het strand. Zij puffend....voeten in het water. Hij met een wit bovenlijf. Toen ze me zag keek ze me aan en maakte het gebaar van een kruisteken. "Zie wel , dat het helpt ? We zijn nu heelhuids hier...."

Kijken hoelang het duurt voordat heel Nederland begint te mopperen en de treinen niet meer kunnen rijden vanwege gesmolten spoorstaven:

 ANP 149-(1710845)
Hittegolf dient zich aan

DE BILT (ANP) - Na een week zweten en ijsjes eten is maandag naar
alle waarschijnlijkheid de eerste hittegolf van het jaar te
noteren. Het KNMI verwacht dat tegen 13.00 of 14.00 uur voor de
derde opeenvolgende dag de 30 graden in De Bilt wordt bereikt. Als
dat gebeurt in een serie van vijf dagen boven de 25 graden, spreekt
men officieel van een hittegolf.
Afgelopen week liep de temperatuur al op tot boven de 25 graden.
Zaterdag steeg het kwik voor het eerst naar de 30 en zondag kwam
het daar ruim boven. Dat is ook de verwachting voor maandag.
Daarna is het even gedaan met het voor Nederland extreem warme
weer. Volgens het KNMI verdrijven buien en onweer vanaf dinsdag of
woensdag de hitte. ,,We spreken dan van een iets mindere periode,
maar de temperatuur blijft tussen de 20 en 25 graden, dus toch nog
heel aangenaam'', aldus een woordvoerder.
Lang blijft de hitte niet weg. Na volgend weekeinde verdwijnen,
zoals het er nu uitziet, de buien en loopt de temperatuur weer op
tot boven de 25 graden.