We waren even weg. Eerst naar Trier, omdat in mijn hoofd zat dat ik Trier persé een keer wilde zien. Het viel me te tegen, een gewone Duitse stad, wel met hier en daar prachtige overblijfselen uit oude tijden. Mijn verwachting was anders en dus: teleurstelling. Wat fijn dat ik dan een partner heb die zegt: "Je wilde er altijd naar toe. Pas als je dat doet weet je hoe het is en dan kan het meevallen of tegenvallen." Blij dat er iemand in onze relatie is die zo wijs is. Ik ben dan meer van sombermans: heb ik weer, verkeerd geboekt, niet goed geïnformeerd en zo....  Dus, na een avond en een nacht opgebroken en links en rechts door de Eifel getoerd. Wat een prachtig gebied en dat hemelsbreed zo'n tweehonderd kilometer van huis. Prachtige vergezichten, bergen en dalen. Uitgestrekte goudgele korenvelden die ik nog uit het pre-mais-tijdperk ken. Verstopte historische schatten. Gastvrije mensen. Een uitsekend pensionnetje in Hellenthal, een dorps van niks. Leeg en stil, maar een uitzicht en wandelpaden.

Ik heb maar weer een keer 'ja' gezegd. Tegen Dailycom. Deze week was het weer feest. Maandag: telefoon. "U spreekt met KLM, spreek ik met de L.A.M.M. Donders ?" Hoezo? Heb ik een reis rond de wereld gewonnen? "Nee, maar ik heb wel een heel bijzondere aanbieding speciaal voor u...." Een half uur later: "Spreek ik met de heer L. Donders ?" Hoezo? "We hebben een bijzondere opportunity voor u...." Het ging over beleggen in milieuvriendelijk, vegetarisch, antroposofisch tropisch hardhout... Dinsdag: drie stuks. Parket, beleggen, telefoon provider. Woensdag: weetikniet meer, maar ook twee. Donderdagavond: een reisverzekering boer en een telefoon provider. Geweldig aanbod ! In het weekeinde maar eens even kijken waartegen in precies ja gezegd heb.

Negentwintig komma vijf, wijst de (buiten)thermometer vandaag aan als ik naar huis rijdt. Zon hoog aan de hemel. Vocht in de lucht. Volgens mij krijgen we vanavond of vannacht weer een paar liter water. Ik loopt te puffen. Aan vakantie toe. Morgen gaan we met zijn tweetjes een weekeindje weg. Naar Trier, de oudste stad van Duitsland. Ben erg benieuwd. Sowieso al heerlijk om er even samen uit te zijn. Is eigenlijk niet zo heel vaak gebeurd de afgelopen dertien jaar, sinds we Max hebben.  Over Max gesproken, die heeft zijn vijfde zeilschooldag bijna achter de rug. Niks gehoord. Geen nieuws is goed nieuws. En verder ben ik aan vakantie toe.....pffffff

Vandaag normaal gewerkt. Fijne dag. Paar problemen opgelost, dat geeft altijd een goed gevoel. Ook buiten gekeken: regen. Regen. Regen. Regen. Max is aan het zeilen. Vandaag dacht ik: hij had net zo goed onderzeeles kunnen nemen. Want boven het water was ongeveer net zoveel water als in het water zelf. Kan dat eigenlijk ? In het Duits zeggen ze (vertaald): ik zou best wel muisje willen spelen om te kijken hoe het onze grote jongeman gaat. Verder even geen inspiratie om te bloggen. Spijt me, slechtvoor de klantenbinding, maar het is even zoals het is. Ben aan vakantie toe....

En dan is je kind zomaar ineens weg. Voor het eerst een hele week. Op zeilkamp. Loslaten ! Heet dat. Raar, eigenlijk gaat Max heel erg zijn eigen gang, maar om hem dan ineens echt, voor een week aan anderen te geven.....Meer tekst heb ik nu niet, want ik ben er teveel mee bezig....

Het is prachtig buiten. De vogels vliegen wat langzamer dan normaal, vanwege de hitte. Verschillende bloemen in de tuin draaien gezellig met de zon mee. De parasol moet opgezet worden, want in de zon zelf is het te heet. Onder onze plataan is het heerlijk. We hoeven helemaal niet op vakantie. Het is hier zalig, droog wit wijntje, lekkere salade, lekker visje. Mmmmmmmm, zomer. Ik word wakker en kijk buiten: het regent, het is vijftien graden, het is zelfs ìn huis koud. Fijn dat er ook nog dromen zijn. Maar nu eerst even een trui zoeken.

Hoe op North Sea Jazz was, vroeg iemand (zie "Prijs"). Goed, geloof ik. Maar ik was gezondheidsmatig gezien niet in staat om mij in het swinggeweld te mengen. Ik heb mijn twee kaarten weggegeven aan een goede vriend die er met zijn zoon heen is gegaan. Cadeautje. Hij stuurde me een enthousiast bedankmailtje, wenste me beterschap, maar deed daarbij wel het dringende verzoek om een volgende keer, als ik weer eens kaarten voor iets moois heb, wèl te zorgen dat ik met angina of iets anders in bed lig. Zodat hij dan weer kan gaan. Van je vrienden moet je het hebben. Toch ?

Mijn anti-biotica zijn bijna op. Voor mij betekent dat dat ik dus bijna beter ben. Mijn lichaam zegt hetzelfde. En de dokter had het voorspeld. Dus iedereen heeft zijn werk gedaan. Blijft nog over het antwoord op de vraag: waarom overvalt die Angina mij en waarom nu? Want daar geloof ik zo langzamerhand wel in, dat komt niet alleen maar zomaar toevallig langs. Ik denk er over na.

Maar goed, van mijzelf mocht ik ervandaag voorzichtig uit. Op naar Schijf. Schijf, dat zeg ik. Wie nu denkt: nooit van gehoord, krijgt onze hele redactie west over zich heen. Schijf is een bescheiden metropool in het westen van de provincie, zo'n acht kilometer oostelijk van die andere metropool: Roosendaal. Nou Schijf was vandaag meer metropool dan Roosendaal, maar in Schijf was het dan ook kermis en een soort jaarmarkt. Hamburger en friet- en currylucht, veel herkenbare Nederlandstalige muziek uit de luidsprekers., de clown Coco en het hele dorp netjes aangekleed aan de wandel. Het deed me denken aan mijn dorp Heeze tijdens de kermisdagen, in de tijd dat ik kind was. Ik heb nog even geprobeerd een hyperlink voor Schijf te maken, maar een beetje Googelen leverde me op: harde schijf, Angela Schijf en de Schijf van Vijf. Dus dat schiet niet op. Waarom we in Schijf waren, hoor ik je denken. De vrouw van een collega is kunstenares, ze maakt keramiek en daar ben ik dol op. Ze heeft midden in Schijf een galerie, in de voormalige woning van het Hoofd der School. Daar wilde ik graag heen. En dat was de moeite waard, zowel haar werk als dat van twee andere kunstenaars die bij haar exposeren.  De feestvreugde van Schijf kregen we er als een toegift bij. Via Roosendaal naar huis, daar leek het wel of ze een kanon hadden afgeschoten. Niks te doen. Schijf heeft vandaag voor ons gewonnen

Heel veel jaren geleden hoorde een chauffeur die bij mijn vader werkte uit de radio een nieuwsbericht waarin de woorden Paus en Angina voorkwamen. Hij reageerde met de historische woorden: "Is-ie nou weer op reis, ik dacht dat-ie ziek was...." Ik heb Angina en lig al twee dagen in bed met joekels van pillen die ik niet kan slikken, omdat slikken erg veel pijn doet. Dus die ik ze in een watertje, fijngestampt. Dan doet het nog pijn maar minder.....Er staan vier dagen voor, zegt mijn fantastisch huisarts. Hij heeft bijna altijd gelijk. Dus: nog tweeëneenhalve dag. Ik hou er een stopwatch bij en de nieuwe (extra dikke) Henning Mankell.

We zaten vandaag bij de staatssecretaris. We, zijn drie mensen van het bestuur van de Vriendenkring Nationaal Monument Vught. We zaten daar om te praten over het voornemen van het Monument om entree te gaan heffen. Daar zijn wij mordicus tegen, want voor herdenken moet je niet hoeven betalen, voor gedenken evenmin en om mensen (jong en oud) te laten zien wat mensen elkaar kunnen aandoen en daarvoor te waarschuwen, moet je geen drempels opwerpen, geen enkele, dus ook gen entree. Dat wilde de staatsecretaris ook wel eens uit onze eigen mond horen, want zij had ons geïnviteerd. In het gebouw van VWS (...."dezelfde architect van Disneyland..." vertelde staatssecretaris) krijg je een pasje en dan mag je naar 'Het Liftje' Alleen voor mensen die naar de minister of de staatssecretaris moeten. Bij ons in Het Liftje stond ene Margriet met op een serveerwagentje de lunch voor de minister, de staatssecretaris en de sg. Gewoon goeie luxe broodjes met melk, maar niet echt weelderig. We hebben ruim een uur met elkaar gesproken. De staatssecretaris had haar standpunt al bepaald en gaf weinig mee. Alleraardigst, absoluut, gewoon een aardig belangstellend mens, best wel warm, ook wel, weet waar ze het over heeft, maar onbuigzaam. Ik geloof dat ze daarop in dit kabinet geselecteerd zijn.  Na een dik uur piepte een secretaresse om de deur: 'Het is tijd....' We praatten nog even door. Wat later kwam de secretaresse weer: "De minister vraagt waar u blijft......" Dat hielp. Ik sluit niet uit dat dat de standaardzin is van een secretaresse van een staatssecretaris als die bezoek heeft dat weg moet: "De minister vraagt waar u blijft...." Of-ie nou in huis is of niet. Vandaag was-ie in huis, want dat wist ik van Margriet die de broodjes ging serveren.

RSI klachten? Niks te doen ? Ga maar eens over tot actie ! Klik op het woordje actie ! Maar dat had je zelf al bedacht, misschien zelfs al gedaan in de zin die hiervoor staat. Paaldansen maar dan met je vingers. Wie het binnen nu en 24 uur nadoet, mag voor niks een stukje schrijven op donlog.

Ik heb een prijs gewonnen! Voor het eerst van mijn leven, terwijl ik al duizenden euri's, voorheen guldens naar postcodeloterij, grote clubactie, jan driessen loterij voor het gilde, de ponyclub (ik haat pony's: te klein, te dik en vals) etc. etc. heb gebracht, heb ik nooit wat gewonnen. En nu, vanwege deelname aan een eenvoudig puzzeltje van De Bank, krijg ik twee opgetuigde toegangsbiljetten voor North Sea Jazz. Even wachten wat de post brengt. Misschien ga ik er wel twee dagen rondhangen of zo. Richard Bona treedt op en Carlos Santana. Collega J. is een kenner, hij maakt voor mij een prioriteitenlijstje. Nu nog iemand vinden die mee wil.

De nieuwe foto links in de kolom Moblog, maakte ik gisteren tijdens het koken. Bij visboer Bas de grootste en mooiste kabeljauw gekocht. En volgens aloud Napolitaans ( Aqua Pazza) klaargemaakt. Simpel en lekker. Deze zeevriend is niet voor ons alleen uit het ater gekomen. We hadden vrienden op bezoek. Een keer per jaar treffen we elkaar (je moet niet ovedrijven). En elke keer is het bijzonder. Gewoon omdat het fijne mensen zijn. Maar ook vanwege de verrassende levenswending die hij is aangegaan. Vroeger redelijk welvarend ondernemer, met de mooie en minder mooie kanten die daarbij horen. Op een bepaad moment zijn winkel verkocht. Nu trekt hij door het land met het Nationaal Toneel in een rol in Cyrano de Bergerac, begeleidt hij jonge theaterstudenten en komt hij af en toe op tv langs in reclamespotjes. We hebben gemijmerd over 'stappen zetten in het leven'. En het lef hebben om een draai te maken. Onder het motto: het leven is te kort om.... etc. Het is heerlijk om hem te horen vertellen. Respect voor zo'n wending. Maar gelukkig slaag ik er elke keer opnieuw wel in om het lefvolle enigszins te relativeren: met het geld van een verkochte zaak op de bank op de achtergrond, is het natuurlijk wel iets makkelijker om de steven een totaal andere windrichting op te sturen.

Als je een nieuwe burgemeester hebt, moet-ie in de markt worden gezet. Tilburg is nu met die operatie bezig. De Ruud Vreeman Roadshow. En dat doen ze goed in deze stad (zie Vreeman Road Show 1). Vanmorgen dacht ik: even proberen wat er gebeurt als ik www.ruudvreeman.nl in tik. En zie daar....... Ik probeerde hetzelfde met andere burgemeesters van grote steden. www.alexandersakkers.nl levert een error op. Net als www.tonrombouts.nl . Voor de niet ingewijden, de eerste is de burgemeester van Eindhoven, de tweede van Den Bosch. Errors dus, zou dat iets meer betekenen ? Een troost: www.sakkers.nl levert wel wat op, net als www.rombouts.nl trouwens. Jammer dat het nog lang geen kerstmis is en dat mijn feest net achter de rug is. Slimme jongens die Tilburgse spindocters achter de Vreeman Road Show.

Sommige dingen doe ze toch wel heel goed in onze stad. Ruud Vreeman is sinds een weekje burgemeester alhier, als opvolger van de bij zijn leven al legendarische Johan Stekelenburg. Vanmiddag was Vreeman in Tilburgs trots 013, voor een soort talkshow. Tilburg kon kennismaken met de nieuwe burgemeester, de nieuwe burgemeester kon een beetje ruiken aan Vreeman. Een band, met Vreemans lievelingsmuziek (jaren zestig, Buddy Holly en zo), een koor met het Tilburgs volkslied. Vreeman geïnteviewd door twee vaardige collega's van het Brabants Dagblad. Een leuke manier om binnen te komen. Ja, Vreeman heeft al een beetje rondgekeken in de stad, met de fiets door Broekhoven, met twee wijkagenten. "Zo onveilig is het daar nou ook weer niet," reageerde presentator Rob Oostelbosch.

Vreeman heeft iets met allochtonen. In dit verband roemde hij de "onverschillige tolerantie" tegenover of met allochtonen in zijn voormalige gemeente Zaanstad. "Onverschillige tolerantie...."  mooi om even over na te denken. Hij legde uit: "Gewoon van elkaar accepteren dat we er zijn, Turkse mensen, Marokkaanse mensen, Nederlanders....en af en toe op klein niveau dingen organiseren waardoor mensen elkaar leren kennen en begrijpen. "Onverschillige tolerantie........niet te zwaarmoedig allemaal..."

We, Max en ik, keken gisteren naar Oranje bij de ouders van een vriendje van Max. Lieve mensen met vier kinderen. De lieve dochter becommentarieert de leuke woordspelingen van haar vader met een verveeld: "Leuk Pap...." Voorbeeld? Overmars schiet over en 'pap'zegt lachend: 'Over ....  Mars"  "Ja, pap, leuk!" Het gesprek neemt een wending, moeder, dochter en oma over het antwoord op de vraag: welke speler is nou een lekker ding. De meningen lopen uiteen. Figo ? Neeeeeeeeeeeeeee! Nistelrooij ? Mmmmmmm, kan. Maar dochterlief gaat verder dan het uiterlijk, zij kijkt ook naar hersens en ziel. Daadkrachtig stelt ze vast dat een op zich knappe Portugees er wel aardig uitziet, maar "de IQ van een visstick" heeft........zo. Da's helder.