Preluderend op Keek op de Week, een voorzichtige aflevering van Koek op de Woek. Een woek waarin een Belgische politica zegt dat Nederlanders stijf zijn en zo. In een van mijn kranten wordt zij plotseling als 'n Babe. Wanneer ben je dat nou eigenlijk? Als je blond bent en vrouw? Als je iets doms doet (zij zei gewoon de waarheid..)? Als je....raar land. Een woek met veel activiteiten buitenshuis en lekker eten. Ik ga een actie voeren om het restaurant Bij Wijze van Klijsen te laten benoemen tot het beste restaurant van Tilburg en omstreken. Was daar samen met een goed vriendin. Geweldig, ga erheen en laat me weten wat je ervan vindt. Minder goed is Den Tent in de Hinthamerstraat in Den Bosch.....doe maar niet. En -reeds bekend en geliefd- het beste Italiaanse restaurant van Zuid-Nederland: La Dolce Vita aan het kanaal in Son. Echt een aanrader, niet goedkoop, maar zò goed. "Èn meneer Donlog, is dat zo'n beetje uw leven? Eten in restaurants?" hoor ik de trouwe Donlog-fan denken. Nee, geachte vragensteller, was het maar waar. Hoewel, er zijn ook veel matige kokenden ondernemers. Maar deze week wel. De overblijvende vrije avonden boden een kerstborrel met een buffet en -thuis- hutspot-met-spek-braadworst-scharrelrookworst-vettejus. Klinkt dat goed of niet?

CZ heeft nu een polis waar je 100 condooms per jaar bij krijgt. Zegt een collega van mijn leeftijd: die ga ik nemen, daar heb ik genoeg aan voor mijn hele leven. Mompelt een jonge collega: 100 per jaar, hoe moet het dan na januari? Wat een gedoe met die ziektekostenpolis. Voor het eerst moeten mensen daar zelf over nadenken en dat hoefden we nooit en willden we niet. Wij zouden ons al bij de KBO kunnen aansluiten, zag ik tot mijn verbijstering (boven de 50). Maar dat gaat wel erg ver. Onze verzekeraar blijkt erg duur te zijn en pakketten aan te bieden die je helemaal niet nodig hebt...ik wil hier niet over hoeven nadenken! En dan ook nog die levensloop ! Schandalig is wel dat niemand weet wat ie in januari verdient. Er is geen mens die daar een zinnig antwoord op kan geven...

Weekeindje weg. Met zijn tweeën. Maastricht. Aken. Teuven. Epen. Eten. Drinken. Wandelen. Prachtweer. Bijpraten. Bekeuring: vanwege mistlampen aan. Lezen. Uitrusten. Museum. Stadslenteren. Kerstmarkten. Mist. Rode Ochtendzon. Zes soorten brood aan het ontbijt. Vier verschillende verse sappen. Zorgzame mensen. We kunnen er weer even tegen.

Geheimtip, lekker en goed eten: In Den Roden Leeuw van Limburg en Moeder de Gans in Teuven(B). Tegen niemand zeggen!

Geheime websites:

www.indenrodenleeuw.nl  en www.moederdegans.be

Ze is over de tachtig. Ik ken haar al een tijdje. Zondag zaten we tegenover elkaar aan een interviewtafeltje in het bezoekersgebouw van Nationaal Monument Kamp Vught. Zij was de geïnterviewde, ik de interviewer. Lotty Huffener heet ze, Lotty Huffener-Veffer, Amsterdamse. In in de tweede wereldoorlog in Amsterdam opgepakt, met haar vader, moeder en zusje Carla en naar Kamp Vught gebracht. Dat het zusje erbij was, was toeval. Zij zat ondergedoken, maar kwam nèt even snel naar huis om de familie te zien. In de zomer van 43 werden Lotty's moeder, zusje en vader afgevoerd naar Duitsland. Moeder zei nog: "Blijf jij maar hier, dan is er iemand als we terugkomen...." Ze kwamen nooit terug. Daar hebben we het over gehad in een redelijk vol zaaltje in Vught. En over de rol van vele Nederlanders in die tijd (Lotty:  "De Nederlandse Aufseherinnen, gewone vrouwen met een gezin en kinderen, uit Den Bosch en omgeving die in het Kamp werkten, waren vaak erger dan de Moffen"),over haar terugkomst in Amsterdam ("Ik had helemaal niets meer, niets."). Na het interview mocht het publiek zich erin mengen. Hartverwarmend was een vrouw die vertelde dat ze aangedaan was door het verhaal van Lotty: "De band met uw moeder, moet nog steeds heel intens zijn, want eigenlijk heeft zij ervoor gezorgd dat u nu nog hier zit in leven en welzijn..." Ja, als je daar over nadenkt....

PS Lotty weet dat ik mijn leven deel met een lieve Duitse. Ze vraagt mij dan ook altijd toestemming of ze het in mijn bijzijn over "Moffen" mag hebben. Standaard is antwoord dan: "Oké, maar dan hebben we het over die van toen en niet die van nu."

Het heeft me beziggehouden, die man in de Verenigde Staten die als mens in de herinnering van de wereld wil blijven voortbestaan en niet als "Nummer 1000". Hij is nu al dood. Hij heeft rugnummer 1000, omdat hij de duizendste is die in Het Land van de Toekomst ter dood veroordeeld is, nadat de doodstraf daar weer werd ingevoerd. Want, zo dachten ze daar, je moet op beslissingen kunnen terugkomen: voortschrijdend inzicht. En dus kwam de doodstraf weer terug. Het geeft de armoede van een rechtsstaat aan. Niemand, niemand, niemand kan en mag beschikken over iemand anders' leven. Opsluiten? Ok! Een heel leven opsluiten? Ook goed. Maar doodmaken? Nee dat niet. Maar of-ie nou wil of niet: hij zit nu daarboven met Rugnummer 1000, zeker nu hij ook nog wereldwijd de mensheid heeft laten weten dat hij dat niet wilde....tsja...

Hoe is het met jouw/jullie eiwitten ? Ik geloof er geen bal van, van dat onderzoek van de Universiteit van Pavia. Lees zelf maar even mee:

Nee, ik geloof er helemaal niks van. En verder ga ik er niks over zeggen.

Ik was een jaar of vijftien/zestien toen ik haar ontmoette. We waren verliefd. We zijn betrapt tijdens het vrijen achter een oude dikke boom, door een "Broeder van Liefde". Ik zat op kostschool bij die broeders, zij kwam op de fiets uit Aalst daar naar school. Die keer dat we betrapt werden, droeg ze een rood jasje, zo vertelde ze me afgelopen vrijdag toen we samen gingen eten. Dat van dat rode jasje wist ik niet meer, waarschijnlijk was ik destijds op dat moment met mijn aandacht bij andere dingen: bij haar en bij die broeder die ons betrapte. Dat is dus ongeveer 35 (!!!) jaar geleden, VIJFENDERTIG !! Nadat we elkaar op een reünie eind vorige eeuw weer eens zagen, zijn we twee keer samen gaan eten. Ik ben iets boven de vijftig, zij is nog nèt geen vijftig. En als we dan samen zijn, is er zoveel te vertellen. Over gezin, over kinderen (zij heeft er vier, ik één), over partners (zij heeft al jaar leven lang dezelfde, ik ben -zonder enige spijt- aan een herkansing begonnen. De kids van haar studeren volop en wonen in binnen- en buitenland, die van mij is nog onder moeders paraplu. Over wonen en werken en leven, zij in Boekelo, ik in Tilburg. Over de toekomst, zij met haar bankdirecteur, ik met mijn lerares.....Mijn hart klopt elke keer even sneller als ik haar tref en dat mag ook.

Ze vertelde me over onze gezamenlijke school in Eindhoven, waar ik intern was en ze vertelde dat ze één keer op de verdieping was geweest waar de kamertjes van de leerlingen waren. Dat genoegen heb ik niet mogen smaken, wij zijn samen nooit zover gekomen. Het was dan ook, zo vertelde ze me vrijdag, met iemand anders. Onderweg door weer en wind, werd ik in de auto met terugwerkende kracht nog even jaloers....ik weet met wie het was, als ik hem tegenkom....oude liefde roest dus echt niet....althans deze.

Opmerkelijk, vanmorgen in het Brabants Dagblad: Brand in Crematorium. Volgens mij komt dat vaker voor. Sterker nog, volgens mij worden ze daarop gebouwd. De brand ontstond tijdens een crematie, in de schoorsteen. Het is zo'n berichtje dat vragen oproept. Hoe kan dat nou? Zou de overledene iets brandbaars hebben ingeslikt? Waren het resten van alcoholische dampen? En hoe ging de crematie verder? Het zal je maar gebeuren, dat je daar zit. Nog treurend en iemand roept: "Brand! Brand!" Want daarvoor waren ze juist allemaal gekomen, inclusief de overledene...raadsels, raadsels op een doordeweekse maandagmorgen.

Zo, dat was weer eens even een ouderwets partijtje moddervechten! Zonder modder, helaas. Maar met woorden. Ayaan en Hans. Zou ze trouwens best wel eens letterlijk willen zien moddervechten. Zij met haar mooie bruine huid, hij met waarschijnlijk hier en daar wat handige handvatten. Of discrimineer ik nu? Voor velen is Hans inmiddels prehistorisch, een raar orakel dat veel roept en weinig doet. Maar wij, die hen live in de politiek hebben meegemaakt, wisten dat al. Met name dat veel roepen, de juiste dingen op het juiste moment in het juiste klimaat: de Grote Pim moet het van hem hebben afgekeken.

Maar in het moddergevecht van afgelopen week waag ik het toch om te kiezen voor het Orakel uit Diever. Over de inhoud wil ik het niets eens hebben, maar wel over de toon en de sfeer. Ik ben het geschreeuw van Ayaan een beetje moe. Veel opvattingen deel ik met haar, maar dat kun je ook normaal en met respect overbrengen. Of is het inmiddels wet dat het dan niet meer aankomt? Ik geloof er helemaal niks van.... Overigens hoop ik nou ook weer niet dat het Geachte Partijlid uit Diever ècht weer een zichtbare hoofdrol gaat spelen in 's Lands politiek. Als we niet oppassen komt Dries van Agt dan ook nog terug van de Gazastrook en dat gaat wel èrg ver....

En zo kon het gebeuren dat ik onverwacht op vrijdagavond op de tribune zat bij Willemll-Vitesse, samen met vijf pubers. "Het is een beladen wedstrijd, de positie van trainer Maaskant staat onder zware druk, het kan wel zijn Waterloo worden, " verzekerden mijn vijf jonge metgezellen mij. Ze kijken tv, lezen kranten en zijn derhalve kenners. Een plekje tussen de Harde Kern, naast de supporters van de bezoekende club biedt toch weer een nieuwe dimensie op voetbal en mensen. "Yes, yes, yes, de homo's van Vites.." was de aanvangsslogan die ik eerst niet kon verstaan, maar mijn vijf deskundigen hielpen me gelukkig. Ik vroeg nog: Zijn het allemaal homo's bij Vitesse?. Mijn begeleiders keken me aan met een blik van: pffffffffff.  "Goale maoke!!" klonk het uit vele door tabak en bier gesmeerde schorre kelen en:  "Voetballe!!!!" Dat was op zich best een nuttige tip. Bij de doelpunten van Vitesse, ontstaken mijn tribune-genoten in woede vooral in de richting van de Vitesse-supporters die vrolijk: "Always look at the bright side of life..." zongen naar de Willem ll-ers. "Dè doe pèn, dè doe verrekte pèn....ik kom al sind negenzeuventig hier...dè doe pèn,"  zei mijn kleine dikke opgewonden achterbuurman. "Veendam en Hellemond zèn ook skòn plaotse...." zei zijn maat. De kenners weten wat ze daarmee bedoelen. "Wij gaan naar Omniworld, wij gaan naar Omniworld, wij gaan naar Omniworld, wij gaan naar Omniworld..." Het mooiste in zo'n wedsrijd zijn de contrasten. Schelden, schelden: "Maaskant rotop!" Komt er een doelpunt, is er lof en vreugde: "Maaskant blijf hier, Maaskant blijf hier..." Maar de Tricolores verloren smadelijk....het zal wel rotop worden..

Het is voorspelbaar wat ik ga schrijven over een mus. Dus daarom ga ik het maar niet doen. Wie mijn blog af en toe leest kan het wel invullen. Dacht zelf al een beetje: "Je wordt voorspelbaar Donders." Een mus die dominostenen omgooit. De mus wordt meedogenloos neergeknald, naar beneden gehaald, gefusillieerd, vermoord, omgebracht. En er komen onderzoeken, van de dierenbescherming en de inspectie. Vannacht hoorde ik De Minister van Justitie op een inderhaast belegde persconferentie zeggen dat er adequaat gehandeld is door de mensen die daar de verantwoordelijheid droegen. De crisisstaf en de terreur-coördinator zijn ook vannacht nog bijeengekomen. De hal in Friesland wordt nu extra bewaakt. Buiten schijnen inmiddels honderden bossen bloemen te liggen, als eerbetoon en stil protest. De mus wordt in de loop van de week begraven, daar worden erg veel mensen verwacht. De familie van de mus, moet Friesland uit, direct nadat ze gehoord zijn. Het is nog niet duidelijk of de mus helemaal alleen gehandeld heeft, of dat hij deel uitmaakt van een complot. De Nationale Recherche onderzoekt dat samen met de AIVD en ze doen daar geen mededelingen over. JP weet nog niet of hij terug komt uit Doebai.....WA en zijn mooie a.s. Koningin hebben hun reis in Maokko direct afgebroken en zijn onmiddeloos naar huis gekomen.

We hebben er in ons land een nieuwe probleemgroep bij. Ergerden we ons al gemeenschappelijk aan hondepoep-op-de-stoep, knetterende scooters, kauwgomkauwende mensen, "deze-kassa-gaat-dicht"-cassières, oplichtende apk-keurders, quasi-vriendelijke telefoonverkopers, hebben we er nu een nieuwe groep bij: de hangouderen. Mensen die tijd over hebben (want met pensioen of ergens buitengelazerd) en elkaar ergens treffen om over het weer ("tsss, het is al november en nog steeds geen winterjas....") of andere belangrijke zaken te bomen. Uit een onderzoek -weet niet meer waar ik het las- blijkt dat wij ons daar allemaal enorm aan ergeren. Wij? Wie? Ik? Wat een onzin. Staan of zitten ze iemand in de weg? Moeten ze dan binnen blijven? Achter de vensterbank, thuis. In mijn vroegere dorp had je "de liegbank". Daar troffen steeds dezelfde mensen elkaar om het wereld- en hun eigen leed door te nemen....hangouderen avant la lettre. Niemand had er last van. Als ik de regering was, zou ik er een adviescommissie opzetten die concludeert dat het afgelopen moet zijn. De ME erop af! Uit elkaar jagen! Verspreiden! Maar ja, ik ben de regering niet...

Ik besef nu pas hoe gemakkelijk en goed allerlei dingen geregeld waren. Levensloop. Wablief? Daar hoefde je nooit naar om te kijken. Je werkt, krijgt daar geld voor. Netto veel minder dan bruto en van het verschil betalen de baas en ik zelf premie voor verzekeringen en oude dag. En dat kabbelde vrolijk verder. En nou moet ik hierover zelf gaan nadenken...wil ik doorwerken tot het niet meer kan (eigenlijk best wel) of wil ik eerder ophouden? En als ik langer wil, kàn ik dat ook? Of ben ik in mijn vak een bejaarde Alien van de planet Mars tussen (dan nog steeds jonge collega's, die steeds jonger worden). Ik weet het niet. Heb via mijn verzekeraar al een paar invuloefeningen op internet gedaan en kom niet veel verder. Levensloop, pfffffffff, nou ga ik daar zèlf ineens over. En dat wil ik helemaal niet.. En dan ook nog de ziektekosten...maar ik geloof dat dat gemakkelijker is...hoop ik ik, denk ik.

Achttien maanden, is de gemiddelde levensduur van een gsm-tje. Althans marketingtechnisch gezien. Dan zijn de meeste mensen zò gek gemaakt door reclame en marketing, dat ze een andere willen. Een betere. Een kleinere. Een meerkunnende. Die van mij deed het niet meer en dus komt er van bedrijfswege een nieuwe. Een betere. Een kleinere. Een meerkunnende (ofschoon ik alleen maar bel en gebeld wordt). Maar, geachte meneer Nokia, leg mij eens uit waarom ik niet gewoon mijn dingetjes (simkaart en geheugen) kan overzetten, zodat ik alle nummers die ik nodig heb weer meteen bij de hand heb. En zodat ik niet door menu's hoef te wandelen om van alles in te stellen. En zodat ik niet één voor één al mijn wisselende contacten via bluetooth of zo hoef over te zetten. Heeft trouwens een collega voor me gedaan, want ik word nerveus van apparaten die het niet doen of die ingewikkeld zijn. Waarom, meneer Nokia? Waarom? Hebt u er last van als het allemaal heel simpel is? Ziet er een diepere marketinggedachte achter? Ik snap het niet. Morgen moet ik weer een collega lastigvallen die gprs kan instellen. Want dat kan ik ook al niet.....Het merk dat bedenkt dat het gewoon simpel kan, krijgt van mij de hoofdprijs....

Het zat er al enigszins in. In sommige kringen is het enthousiasme voor vriwilligerswerk zò groot dat je al een functie hebt als je aangeeft dat je wel wat zou willen doen. Afgelopen woensdag was het zover, in een prachtige vormalige schuilkerk in het hart van Utrecht. Twee flinke handenvol journalisten uit het hele land bij elkaar. Jong, oud, werkend, gepensioneerd, mannen, vrouwen en allemaal één gemeenschappelijk punt: werkzaam in wat toch nog steeds het mooiste vak van de wereld is. Nèt toen het agendapunt "verkiezing nieuw bestuurslid" aanbrak, kreeg ik een dringend telefoontje. Eruitgerend, afgewerkt. Toen ik terugkwam in de zaal werd er onder leiding van NVJ-voorzitter Kees Schaepman gestemd over mijn kandidatuur. Er waren geen tegenkandidaten en niemand was tegen mij. Dus, hùp, zo ben je bestuurslid van de Nederlandse Vereniging van Journalisten. Vragen mensen aan mij: "Heb je niet al genoeg op je bordje....?" Ik heb daar zelf ook over nagedacht, maar ik vind dat elk mens met gezonde hersenen en/of een paar handen aan zijn/haar lijf iets moet doen dat buiten het gewone wereldje van werken en gezin ligt. Wàt dat dan precies is, is om het even: een keer in de week gaan wandelen met een demente alleenwonende bejaarde, wilgen knotten in de natuur, langs de deur met een collectebus of taalles geven aan vluchtelingen. Het doet er niet toe wàt, als je maar wat doet. Het geeft je ook zèlf weer nieuwe inspiratie. Dus vandaar....