De Koningin uit de Regering: Goed idee! MP en burgemeester direct kiezen: Goed idee! Bindend referendum: Goed idee! Eerste Kamer afschaffen: Goed idee! Ontwikkelingshulp omhoog van 0,8 naar 1 procent: Goed idee! Gratis openbaar vervoer: Goed idee! Pensioenleeftijd van 65 naar 67: Mwah... Softdrugs legaliseren: Goed idee. Kwartje van Kok terug: Goed idee! Elke burger met zijn DNAprofiel in een databank: Nou, nee! Sociale dienstplicht: Geweldig idee! Moet ik nou PRDV stemmen?

Ik geef het op. Zomertijd. Wintertijd. Hele volksstammen hebben geprobeerd mij uit te leggen hoe het werkt. Tot ruzie toe. Ik weet het nog niet: moet-ie nou vooruit of achteruit en waarom ? Vanmorgen in alle rust en stilte op mijn eentje mijn mooie Philip Starck-klokkie verzet. Dat ging snel dit keer. Uren later kwam ik tot de ontdekking dat ik het verkeerd gedaan had. Weer ! Vervolgens aanhoudend geprobeerd om hem weer goed te krijgen. Lukt niet. Ik laat het nu zo. Mijn Starck gaat nu de kast in en komt er weer uit als de zomertijd ingaat. De winter doe ik het met mijn mechanische Raketa die ik ooit in de vorige eeuw illegaal kocht op het Rode PLein in Moskou. Jawel, die doet het nog steeds, als ik hem maar elke twee dagen opdraai. Wablief? Opdraaien, ja vroeger draaide je horloges op.

Wat een land, wat een mensen, wat een regering. We stoppen mensen -die soms gedwongen hun lichaam volstoppen met bolletjes troep- die op 's lands Luchthaven gesnapt worden in een gevangenis die niet voldoet. Er breekt brand uit en er vallen doden onder 'de vreemdelingen'. En wat doet de grote baas van justitie het allereerst? Juist, handen wassen in onschuld. Nog voordat hij de echte feiten kent, roept hij al dat het niet aan "ons" ligt. Man, onderzoek nou eerst eens eens iets en laat nou eerst eens merken dat je meeleeft met de nabestaanden van de slachtoffers, die ook een man of vrouw, een vader en moeder en wellicht kinderen hebben. En die zelf trouwens ook gewoon mensen van vlees en bloed waren. Ja, ècht ! Vreemdelingen zijn ook mensen. Bij sommige bestuurders begin ik daar steeds meer aan te twijfelen. Ja, ik ben boos.

 Toekomstbeeld

         De vergrijsde bibliothecaris
         liet zijn blik weiden langs de planken
         en hij pakte er een boekje uit
         wat hij zelf geschreven had

         Hoofdschuddend om zijn overmoed van vroeger
         herkende hij zichzelf als een vergeten dichter
         en hij wist dat dichters vergeten worden
         als hun werk niet best is

         Maar om in de herfst van zijn leven
         te erkennen dat hij gefaald had
         dat was teveel voor de grijze man
         en hij zette het boek weer terug.

         Kees Winkler (1927-2004)

In ons vakblad "De Journalist" stond de afgelopen week dat het bestuur van de Nederlandse Vereniging van Journalisten mij voordraagt voor een plek in het Algemeen Bestuur. Natuurlijk kwam dat niet als een verrassing voor mij. "Kan er nog wel bij," was de reactie van sommige mensen. Toch wil ik het wel, omdat ik vind dat de vakbond/belangenvereniging harder nodig is dan ooit. Er gebeurt ontzettend veel in medialand. Nieuwe technische en technologische ontwikkelingen buitelen met de snelheid van het licht over elkaar heen. Wat vandaag een proefballonnetje is, is morgen al weer achterhaald. En de mensen die in ons mooie vak werkzaam zijn die sjeesen daar tussendoor. Vaak met veel plezier en betrokkenheid, maar het is allemaal wel veel. Zo'n bericht gisteren van Wegener -je kon erop wachten- dat er een grote reorganisatie aankomt bij de regionale kranten ook in onze provincie. Ons eigen bedrijf dat net een reorganisatie achter de rug heeft. Een media-staatssecretaris die in een media-nota niets schrijft over regionale zenders. Provinciebesturen die wel erg dicht op de regionale zenders zitten. Collega's die al jaren meedraaien en nog heel lang verder moeten. Ouderotten die straks moeten gaan podcasten danwel webloggen ("straks" betekent eigenlijk: "morgen"). Diversiteit die maar niet echt van de grond wil komen: meer kleurtjes op de redacties....Luiken opengooien, zodat mensen gemotiveerd en enthousiast aan het werk kunnen blijven. De strijd om behoud van kwaliteit in een tijd van sparen en bezuinigen. Het zijn allemaal dingen die me bezighouden en waar ik wel wat breder mee aan de slag wil. Vandaar dus. Bovendien: een keer in de maand tussen andere collega's met andere achtergronden praten over de dingen die ons bezighouden, dat trekt me ook wel aan. Daar is nog nooit iemand slechter van geworden. En ik hoop dat ik wat kan betekenen voor de collega's die overal -de een meer, de ander minder- in zwaar weer zitten.

Het was een week van bloeiende bougainvilles, van rijpe amandelen, van goed groeiende citroenen, bijna rijpe olijven, hout zagen en houthakken, lekker eten, elke dag een siësta in de warme zon, voeg naar bed, vroeg op, verse cornetti en een straffe caffé, van weerzien hier en daar, lampen repareren, opruimen, asfaltweg maken, afvoeren schoonmaken en vervangen, douchekoppen ontkalken, bloeiende trompetplanten, PSV-Milan in Bar La Piazetta....en zo nog veel meer...mmmmmmmmmmmmm

Het opent ook de ogen, zo'n gebeurtenis van gisteren. Vandaag samen teruggegaan. Het dadertje fietste rond om ons op te vangen en zijn deel van de schade te betalen. Vier briefjes van vijf. De rest betaalt zijn maatje zondag. Of zijn moeder ervan weet? Nee en die euro's had hij ook via een smoesje van haar gekregen. Hij wil het zijn moeder niet vertellen, want dan krijgt hij problemen. Moraalridders als we soms zijn eisen we van hem dat-ie het thuis vertelt. Wij laten het in elk geval nog weten aan zijn broer en moeder. Dan op zoek naar de andere medeplichtige. Kleine straatjes, veel mensen op straat, van allerlei soorten. Hier en daar troosteloos. We sporen de moeder van het andere jongetje op. Een Bosnische Roma, twaalf jaar geleden gevlucht, draagt sporen van de oorlog met zich mee, zegt ze. Getrouwd met een Franse Joegoslaaf die werkloos is. Zelf heeft ze ook geen werk. Vijf kleine kinderen die worden erbij geroepen. Eentje wordt naar binnen gestuurd als moeder hoort dat hij geslagen heeft. De anderen weten van niks, maar vinden uiteindelijk wel in een bosje de DVD die nog kwijt was. Van het verhaal klopt niks. We weten niet meer wie nu de waarheid spreekt. We worden belazerd waar we bij staan. Maar wat een troosteloosheid. We hebben het nu zelf opgelost, zonder politie. Is dat de weg ? Ik denk daar al uren over na en weet het niet. We hebben hen wel laten zien dat we niet onze schouders ophalen en we hebben zowaar het gevoel dat we een zo'n mannetje ook wat meer duidelijk hebben kunnen maken, maar of het beklijft ?

Het gebeurt elke dag duizenden keren. Overal. Altijd. En nu is het te dichtbij. Kind komt thuis. Boos. Verdrietig. Machteloos. Lastiggevallen door een paar jochies. Vastgehouden. Geslagen. GSM-etje uit zijn zak gehaald. Gehuurde DVD meegenomen. Dikke lip. Maar vooral woedend en verdrietig. Het gebeurt elke dag duizenden keren. Overal. Altijd. En nu is het te dichtbij. Schrijf het van je af. Fijn dat er een blog is. Mijn lief en ik zijn met z'n tweeën het buurtje ingegaan. We vonden een paar getuigen: "Hup mee in de auto, vier van die kleine mennekes..." Ze leiden ons linea-recta naar het huis van de verdachte. Daar was een grote broer die met ons meedeed, Godzijdank. Dadertje (14 jaar) opgespoord. Had GSM-etje al weer doorgegeven aan ander jongetje "in Noord". "Stap maar in, dan gaan we hem halen..." was ons dwingende voorstel, anders: politie. De jongeman vond dat niet zo'n goed idee. Sprong op zijn fiets en was na tien minuten terug met het GSM-etje. Morgen gaan we terug, € 43 vangen vanwege kosten gekraakte Sim-kaart. En op zoek naar de verdwenen DVD. Die is namelijk gestolen door hetzelfde jongetje dat ons zo fijn naar het GSM-diefje bracht...Welcome to the world.

"Ja! Ik leef nog." Een paar notoire bloggers vroegen daarnaar, omdat het hier even rustig is. Ja ik leef nog, maar het is erg druk, ik ben rg moe, veel te doen en weinig blog-inspiratie. Maar dat komt wel weer. Stuff genoeg: ruzie in de VVD, Schröder die zegt dat hij niet meer zo nodig hoeft en vervolgens zijn partij laat zeggen dat ze niet zonder hem willen (is dat doorzichtig of niet?). Liesbeth L. die een hoge Franse onderscheiding krijgt (EN TERECHT!). En nog veel meer, maar vandaag nog even niet. Ik moet me ook nog verdiepen in mijn levensloop-regeling en mijn ziektekosten-verzekering. Doen we er ook nog allemaal bij. Dus nu even niet. Sorry, het komt weer. Kijk gewoon maar even elke dag en je zult het zien.......

Wij, van de journalistiek, ontkennen het massaal. Maar we weten dat het wel waar is: we kakelen elkaar allemaal na. Velen van ons zijn slordig. We vragen ons niet meer, zoals we ooit geleerd hebben, af: waar, waarom, wanneer, hoe en hoezo ? We hebben haast en soms worden we daarvoor genadeloos afgestraft, en terecht. Zie hier.

Vaak niet. Soms een beetje en soms best wel. Trots op mijn stad. Trots op Tilburg. Ik. Vaak niet, omdat het geen mooie stad is en omdat er dezelfde horken in het wild rondlopen als in veel andere steden in Nederland en elders. En omdat er heel veel moois is verdwenen, waarvoor heel veel lelijks is teruggekomen. Maar de mooie plekjes zijn er ook en die kennen we inmiddels. Vandaag was ik weer een echt trots. Vanwege een expositie die alleen maar in Tilburg mogelijk is. Namelijk in het onmetelijk grote complex van de voormalige AaBe fabrieken aan de zuidelijke rand van de stad. Daar is een expositie "Space_now  and then". Adembenemend, vooral vanwege de unieke combinatie van het leegstaande gebouw en de moderne kunst die daar bescheiden in gedrappeerd is. Hoe architectuur en kunst kunnen samengaan. Ik kan er heel veel over schrijven, maar je moet gewon gaan kijken. Ècht doen, tot en met 23 oktober. Waarschijnlijk ook de laatste kans om die verlaten fabrieken nog een keer van binnen te zien, want ze schijnen plat te gaan, zoals zoveel andere historische gebouwen. Gààn dus. Kijk maar eens even hier.

Hij is dood, de oude reus. Een ikoon. Symbool uit mijn jeugd. Joop Doderer, onsterfelijk in zijn rol als Swiebertje, maar ook -gelukkig maar- in andere rollen. Uit de tijd van zwart-wit tv. Op woensdagmiddag. Het was te lezen in de verschillende in memoriams, hoe die tijd in elkaar stak en welke rol Swiebertje daarin speelde. Ik ben van die tijd. Nu ik dat allemaal zo lees, denk ik: tsjé, zò oud al ? Het klinkt allemaal zo ver weg en eigenlijk is het dat ook. De tv-serie ging nergens over, wat dat betreft is er eigenlijk niet veel veranderd op televisie. Maar om Swiebertje hebben we heel erg veel gelachen. Als zò iemand sterft, sterft er een stukje leven. Niet al te dramatisch over doen, maar het ìs wel zo. Hazes zit trouwens al weer een jaar in Café 't Hemeltje. Ben benieuwd wat-ie allemaal denkt daar op zijn barkruk, als-ie naar beneden kijkt. Hij heeft in elk geval sinds eergisteren leuk gezelschap van de Oude Doderer.

Trouw had vanmorgen een overzicht van het Nibud. Die hebben het hele zaakje van modaal, niet modaal, beetje modaal, toch maar twee keer modaal in de centrifuge gedaan met de koopkrachtplaatjes van Zalm. Het is een lange lijst en wat valt op ? Althans wat valt mij op? Dat juist de mensen die weinig te makken hebben, er op achteruitgaan. Echt waar. Volgens het Nibud zijn het b.v. de alleenstaande WAO-ers die 20.000 tot 25.000 per jaar hebben, die wat inleveren. En de alleenstaande die in de bijstand zit. En de paren zonder en met kinderen, waar een alleenverdiener alles binnenbrengt en die aan de lage kant zitten. Het gaat allemaal om cijfers onder de één, achter de komma. Maar het is toch een schril contrast met de de stijgingen van alle anderen die sowieso al meer hebben. Begrijpen doe ik het niet...

'twordtweereenstijdvooreenfoto, gemaakt in ............wat denk je zelf ?

Wat doet iedereen die vandaag de krant openslaat? Kijken waar hij of zij staat in de koopkrachtplaatjes. Ben ik modaal? Bovenmodaal? Nèt niet twee maal modaal? En wat betekent dat dan voor 2006? Jan Peter zegt: "Let maar op de loonstrookjes van januari..." Denk dat ik dat maar doe, want ik kom er niet uit. Ik sprak onlangs een fractievoorzitter van de tweede kamer die vertelde dat Zalm hem ongeveer honderd verschillende koopkrachtplaatjes kan voorleggen. Kom daar maar eens uit. De meest opmerkelijke zin uit de troonrede vond ik die over het vertrouwen in kabinet en politiek. Je kèn zeggen wat je wil, maar open en bloot zeggen dat daarin iets scheefzit getuigt weer wèl van realiteitszin en lef.