Ik wil roeien. Niet in het kanaal om de hoek, niet de sportschool. Nee, gewoon thuis. Net als mijn beste vriend, gewoon, drie keer in de week thuis. Moderne man als ik ben, met iPod in het oor (althans de oordopjes daarvan), lekkere muziek en roeien maar. Kijken op een schermpje. Het moest een Concept2 zijn. State of the art. Mijn beste vriend heeft er ook een en kijk naar zijn lijf. Dat wil ik ook! Marktplaats. Vandaag stond er eentje. En zo kon het gebeuren dat ik na mijn werk in Hellevloetsluis landde bij een nog treurende weduwe die van haar Concept2 af wilde, omdat haar man drie weken gestorven is en hij het ding kocht omdat ie wat aan zijn conditie wilde doen, maar dat bleek te laat. Hij had kanker en stierf. Ik mocht het maschien meteen meenemen. Het geld? "Ik zie aan je ogen dat je te vertrouwen bent, dus maak het maar over,"zei ze. En of ik toevallig maat 45 had, want ze had nog enkele paren nieuwe schoenen en trouwens ook nog een paar warme truien. Ik heb een glaasje met haar gedronken. Ze vertelde over haar verdriet. Ze was naar Hellevloetsluis gekomen omdat hij daar werkte. Maar ze gaat weer terug naar de roots, naar Zeeland. Samen laadden we het monster in de auto. Ze vroeg of ik niet echt nog een glaasje wilde, desnoods water. Jawel, ze had vrienden en familie, maar die wilden alleen maar over hem praten. En ze wilde ook weleens met iemand anders niet over hem praten. En zo gebeurde. Ik ga nu nu even het geld overmaken.

Tsja, het is even stil aan dit front. Erg druk met een heleboel dingen en mensen. Bovendien is mijn programma waarmee ik Donlog vul, uitgekleed. Ik kan geen foto's en/of daverende links meer toevoegen. En dan wordt het allemaal een beetje kaal. Maar, geen zorgen, ik meld me weer op het gepaste moment....wel nog even wat over mijn loonstrookje. Jawel, dat heb ik natuurlijk weer: minder netto dan eerst. Ik wist al dat het 'zoet' dat Zalm en Balk beloofd hadden, zou tegenvallen. Maar ik zit nog lang niet in de categorie mensen die moet schrapen om in leven te kunnen blijven...

Tsja, er waren wat technische problemen met Donlog. We waren even off air. Maar het is weer gerepareerd, op de "reactietool" na. Ja, zo heet dat ding waar je een reactie kwijt kunt. Ik associeer het woord reactietool met iets geheel anders, maar dat heeft met mijn dirty mind te maken. We gaan dus voorlopig even op de dictatoriale toer: donlog denkt, vindt dingen en schrijft die op. De grote schare fans leest ze, neemt zich in op. Wind zich er al dan niet over op en moet het daarbij laten, want mijn blog-professoren zijn nog aan het nadenken over dat ding waar dus de reacties in moeten....het is even niet anders.....wordt aan gewerkt, under construction.

Alsof het om een excoot gaat! Anno 2006! Jawel. Een vrouw! Jazeker! Het Brabants Dagblad krijgt een nieuwe redactiebaas. Redactiebazen zijn in dit land mannen. Meestal. Bij kranten altijd. En nu heeft het Brabants Dagblad een primeur. Jawel, eindelijk weer eens een primeur. Een vrouw aan het roer. De huidige hoofdredacteur gaat -naar verluidt onder  warme en riante condities- dagelijks een stukje schrijven. En maakt plaats voor.............jawel een vrouw. Nou ken ik die vrouw toevallig. Ze heet Annemieke van voren en Besseling van achteren. Een prima journalist en een leuke collega. En dan lees ik een interview met haar, over haar vriend en de kinderen. Dat doen ze bij mannen toch nooit of wel ? Nou ja, Annemieke: proficiat, zet 'm op! En stop weer eens wat peper in die krant! En tegelijk wens ik je sterkte: Wegener gaat er de bijl in hakken. Collega's komen op straat te staan. Besseling, ik benijd je wel en ik benijd je niet....

Het is mooi geweest. Sparen? Waarvoor? Straks heb je geld op een rekening en ben je de pijp uit. Ik stop ermee, met sparen. We hebben vorige week een tv gekocht. Een platte en mooie. Niet bij de MediaMarkt, want daar doen we niet aan. Gewoon in een winkel van een middenstander die verstand van zaken heeft en die thuis komt helpen met instellen. En de videorecorder produceerde al jaren meer sneeuw in beeld, in alle seizoenen, dan iets anders. Weg ermee! Een harddisk recorder die zo simpel te bedienen is, dat ik er voor het eerst van mijn leven in geslaagd ben om het juiste programma op te nemen terwijl ik niet thuis was. Ik heb nog geen tijd gehad om het terug te kijken. En ook nog een komisch kastje waardoor ik in Tilburg nu ineens naar 45 zenders kan kijken, waaronder mijn regionale collega's uit den lande. Dus volgen we nu het nieuws uit Drente en -pakweg- Friesland. Nu gaan we ook nog een hoekbank kopen, want onze meubels zijn respectievelijk vijftien en dertig jaar oud. Kunnen we languit naar al die zenders en die opgenomen programma's kijken. En dan is het spaargeld op. Lekker poeh...

Oké, ik schaam me. Vandaag mijn eerste vergadering met het bestuur van de Nederlandse Vereniging van Journalisten in Amsterdam. Met de trein natuurlijk. Boek mee, iPod (doet iedereen tegenwoordig) mee. Strippenkaart gekocht in Tilburg. "Tien of vijfentwintig?" vroeg het Bruna-meisje. Voorzichtig als ik ben (opvoeding: meer kan altijd nog, minder niet): "Doe maar tien." Amsterdam CS. Naar lijn 24 (ja, dat wist ik: 16 of 24). En daar zat ik. Met mijn strippenkaartje. Dit wordt mijn coming out: ik had geen flauw benul wat ik ermee moest en hield het in mijn hand. Een struise Surinaamse Amsterdamse lachte al haar tanden bloot en zei: "Denk je dat er een conducteur een gaatje in komt knippen of zo?" Ja, dat dacht ik. We raakten vervolgens over Suriname in gesprek, ik was geweest op de plek waar zij nu graag zou willen wonen. Op de terugreis heb ik het gewaagd: ik heb het kaartje in het gleufje gestoken en het zei 'pinggggg' . Ik had een bingo-gevoel. Thuis liet ik het mijn buitenlandse echtgenote (die tegen webloggen is!) zien. Tanden bloot: je hebt helemaal geen strip afgestempeld, maar de bovenkant van dat ding, schrijf dàt nou maar eens op je weblog....

Over inburgering gesproken...volgens mij ben je hier ècht ingeburgerd als je de strippenkaart snapt. Dus ben ik uitgeburgerd. Moet ik toch nog het land uit ?

PS Ben trouwens benieuwd of alle mensen die dit lezen wèl weten wat je met een strippenkaart moet doen. Nou zeg 'ns eerlijk?

Waarom kom ik elke morgen in de file dezelfde mensen tegen die hun routeplanner hebben aanstaan? Weten ze de weg nou nog niet? - Wat bezielt die mannen toch die 's morgens met hun vinger tot aan hun kleine hersenen in hun neus zitten, om vervolgens de buit na uitvoerige bestudering, op te peuzelen? Zouden ze denken dat niemand hen ziet? - Waarom steken Japanse brandweermannen in Shimohetsugi hun eigen kazerne in de fik tijdens een personeelsbarbecue? - Waarom is er nu pas een Nederlandse middelbare school die tarnscendente meditatie als keuzevak aanbiedt? - Waarom komt het CNV nu met het recht op meditatie in de CAO? Omdat dat de arbeidsvreugde, de zingeving en bezieling op de werkvloer kan bevorderen. Zomaar een dag in 2006.

Een nieuw jasje! Jawel. Deze weblog heb ik ooit cadeau gekregen van mijn collega en vriend Tim. Hij weblogde (of logde al web?) toen ik nog niet eens bestond. Avant la lettre dus. Er zijn mensen die zeggen dat hij de eerste op de wereld was, maar dat ontkent-ie zelf hardnekkig. Tim weet heel veel van internet en zijn diepste krochten. Van hem kreeg ik dus ooit Donlog cadeau. En van tijd tot tijd vindt hij dat ik mijn vormgeving -althans die van mijn blog- moet aanpassen. Ik ben wat ouderwetser namelijk. Hij zegt dat mensen blijven komen, als je van af en toe vernieuwt. Eigenlijk zou ik het moeten weten. Vandaag kreeg ik weer zo'n mailtje van hem. Dus heb ik een foto uitgekozen en hij is er mee aan de slag gegaan. Hij is gemaakt door weer een andere vriend in Pompeï. Het is een beeld van een man met uitgestrekte armen. En dat is dan weer een lichaamshouding die ik zoveel mogelijk probeer aan te houden....letterlijk en overdrachtelijk...een nieuw jasje dus. Kom in mijn armen lezers en lezeressen...

Ik had het beloofd, ik zou terugkomen als ik zijn boekje gelezen had. Net toen ik de laatste bladzijde aan het lezen was, hoorde ik van zijn vermeende vrijage met 's lands Christendemocraten. Op een moment dat de PvdA hoog in de polls staat, net als de de andere linksige partijen. We hebben het over Wouter Bos. Het boekje kostte net geen tientje, dat maakt veel goed. Ik ben niks wijzer geworden: we moeten het in dit land hebben van saamhorigheid en lotsverbondenheid, luidt de boodschap. Lijkt me een goed idee, maar dat vind ik al van mijn geboorte en met mij heel veel andere mensen, dat weet ik zeker. Maar -en ik heb het echt nagezocht- hòe we dat doen, hoe we daar (weer?) komen? Ik kan het bij Bos niet vinden. Het spijt me echt. En nu hij ook nog tegen de Christendemocraten aanschurkt weet ik het echt niet meer. Gelukkig zijn er voorlopig nog geen landelijke verkiezingen. We hebben nog volop tijd, de heer Bos en ik.

Ik houd niet van jaaroverzichten. Ik weet niet waarom niet, misschien omdat ik mijn hele leven al met nieuws bezig ben en nieuws is nieuws op het moment dat het nieuws is. Vind ik tenminste. Maar voor wie zich niet beheersen kan, een paar jaaroverzichten: New York Times, Time, Reuters, MSNBC en Omroep Brabant .

Ik denk al dagen na over het belangrijkste nieuwsfeit van 2005 voor mij persoonlijk, als mens. Ik weet het nog niet helemaal zeker, maar als het zover is, laat ik het hier weten. Voor nu: mooie jaarwisseling voor iedereen! Doe voorzichtig met vuurwerk, drank en seks. Denk niet na over je eerste loonstrookje, laat je niet naaien door de ziektekosten verzekeraars, laat je trouwens überhaupt door niemand naaien, ben lief tegen de mensen om je heen en je baas, doe veel aan beweging (maakt niet uit welke, het mag ook best fijn zijn), huur een kamer in ons huis in Italië, want de schoorsteen moet ook daar wel roken. Over roken gesproken: stop ermee, op 1 januari, als je nog tot die paar mensen behoort die dat nog niet gedaan hebben, drink (bijna) dagelijks en doe er één alcoholvrije dag bij (per week), en geniet van de dingen en de mensen om je heen (zelfs als ze daar niet altijd de gelegenheid voor geven....)

 Het was mijn vijftiende Kerst in HH, Hanzestadt Hamburg. Had nog wat langer willen blijven, maar het lichaam wilde even niet. Daarom zelfs -voor het eerst in mijn leven- een dag in het ziekenhuis doorgebracht. Pijn in hartstreek, arm, hand en zo. Geweldig lieve mensen hebben me op Kerstavond in dat ziekenhuis opgevangen. Aan metertjes gehangen. Het was niet wat het leek, maar wat dan wèl, moet morgen duidelijk worden. Vandaar dus wat eerder terug. Wel geschrokken. Enorm. Dat wel.

De vijftiende Kerst dus. Een van de reisdoelen al die jaren, is er niet meer: Oma. Het was raar om haar in de sneeuw te bezoeken op een idyllisch kerkhofje in haar piepklein dorp onder de rook van Hamburg. En ook bijzonder, wat dit jaar pas opviel: alle kleine nichtjes en neefjes worden groot. Toen ik er voor het eerst kwam waren het kleine snotneuzen die die nieuwe Nederlandse vriend van hun tante wel leuk, maar ook en beetje raar, vonden. Nu zit ik met diezelfde mensen aan tafel, die mij toen die rare oom met dat accent vonden. Eentje is nu rechter in Hamburg en stuurt mensen de gevangenis in. Eentje is nu ingenieur in München en weet alles van verkeer en op- en afritten (is ze op gepromoveerd) en is nu bezig met een project in Moskou. Eentje is nu bijna jurist en doet praktijk-ervaring op bij onze Nelie Smit in Brussel. Eentje is psycho-therapeute in Parijs en tevens theater-regisseuse en heeft volgende week een première. Eentje is ook bijna jurist en denkt nu na: welke kant op. Fascinerend, hoe al dat grut zich ontwikkelt. Die laatste zin, da's pas ouwelullentaal !

'En hoe weet ik nou dat de pakketten die ik jou geef, ook goed terecht komen?" Was mijn vraag. De gevulde donkere Medemens keek mij diep aan. "Kijk in mijn ogen...geloof jij of geloof jij niet? Als jij niet gelooft dan moet je ze niet aan mij geven." Ik behoor -God, Fortuna en mijzelf zij dank- al mijn werkend leven lang tot de categorie die genoeg of meer dan genoeg verdiend. Daarom voel ik me altijd een beetje ongemakkelijk als ik met een kerstpakket, tegen het eind van het jaar, naar huis ga. Ik heb alles al. En als ik het niet heb en ik wil het ècht graag, dan komt het er ook wel. Kerstpakketten....ik had het mijne en nog een paar van vorig jaar, die nog rondzworven, meegenomen. Met de gedachte dat ik er iemand blij mee kan maken. Het is gelukt, in de stad stuitte ik op een busje waar voedselhulp op stond. Drie donkere mannen sjouwden dozen van het busje een kerkje in. Of ik hen een plezier kon doen met een paar paketten? Ze reden direct achter me aan en laadden met plezier de pakketten in hun busje, want morgen is de grote uitdeeldag. Schrijf ik dit op omdat ik graag wil dat iedereen weet hoe hartverwarmend sociaal ik wel niet ben? Misschien ook, maar vooral omdat ik me steeds, nog steeds en steeds opnieuw ongelofelijk boos maak dat er in dit land dat zwelgt in weelde en luxe, nog steeds mensen zijn die niks hebben, niks krijgen en dus ook tot niks worden. Fijne Kerstdagen allemaal !

Vorige week brak bijna de Nederlands-Belgische oorlog uit, omdat een Belgische politica wat onaardige dingen gezegd had over Nederlanders. Iets van dat we stijve harken zijn geloof ik, en horken en mopperaars en zeurpieten. Wij wonen bijna aan de grens en we hebben met eigen ogen gezien hoe de legers van beide landen zich ieder aan hun eigen kant groepeerden om tot de aanval over te gaan. Maar het bleek nèt op tijd weer uitgepraat te zijn en de troepen hebben zich teruggetrokken in hun kazernes om zich -wat Nederland betreft- al of niet voor te bereiden op een tripje naar Afghanistan. Al dat gedoe was niet nodig, vandaag las ik dat Nederlanders er zèlf hetzelfde over denken. Want, waar heeft de Nederlanfder de grootste hekel aan, als hij/zij op vakantie gaat? Jawel, aan Nederlanders. Het blad Reizen heeft er zeshonderd Nederlanders over ondervraagd. Zelfkennis is toch wel een van de mooiere menselijke gaven. Heerlijk, dat generaliseren: Dè Nederlanders zijn onaangenaam op vakantie (dus jij en ik ook). Dè Fransen moeten we ook niet meer (want arrogant, allemaal!). Hun land is in het hetzelfde onderzoek verdrongen van de eerste plaats van favoriete vakantiebestemmingen. Op één staat nu: Italië. Kijk dat wisten wij nou al veel langer, maar het is niet de bedoeling dat àlle Nederlanders nu naar Italië komen. Voor de favoriete (en minder favoriete) bestemmingen:

De technische vooruitgang gaat soms aan mensen voorbij. En dat is dan weer ontroerend. Telefoon vandaag.

U spreekt met...eh...voorheen de secretaresse van...eh..voorheen mijnheer Philips. Kan ik een VHS-bandje krijgen met de prachtige beelden van het afscheid? Als herinnering?

Ik weet niet zeker of er enige nadruk op het woord 'krijgen' lag, maar ik geloof het wel. Natuurlijk doen we dat, maar het wordt wel een DVD mevrouw.

Een DVD?

Ja, maar ik denk dat er ergens in de grote Philips-familie wel iemand is die daarmee kan omgaan, er zijn honderdduizenden DVD-spelers waar de naam van Philips op prijkt.

Kun je daar dan VHS van maken? luidde de aandoenlijke vervolgvraag.

Nee mevrouw, maar dat hoeft niet als er een DVD-speler in huis is en daar kunnen ze binnen de familie wel aan komen, maakt u zich geen zorgen....en zo geschiedde. Het leek mevrouw ook wel leuk als we dat nog voor de Kerst geregeld krijgen, want dan zijn ze met zijn allen bij elkaar. We doen ons best mevrouw, waar moet het naartoe?

Naar de Wielewaal natuurlijk! klonk het bijna verontwaardigd.

Maar ik bedoel postcode enzo. Dat moest even ergens heel ver weg opgezocht worden, want een beetje postbode in Eindhoven (Strijp) weet blind waar de Wielewaal is. Even later belde ze nog terug:

De chauffeur van mijnheer Philips kan het ook komen halen deze week, want die is nog in dienst...

Als het om politiek gaat, ben ik vrij hard. Als wij mensen vertrouwen geven en hen kiezen, dan moeten ze doen wat ze beloofd hebben en daar moeten ze keihard voor werken. Als ze dat niet doen, of gaan zwalken, deugen ze niet. Ik hik al lange tijd tegen de hoofdhopman van de PvdA, de heer Wouter Bos aan. Voor mij kon het geen toeval zijn dat je van zijn initialen ook het woord WindBuil kon maken. WB is met een publiciteits-offensief begonnen. Interviews, een boek. Hij wil zelfs MP worden. Dit weekeinde lag een groot Volkskrant-interview met WB op me te wachten. Raar, maar ik had het echt klaarliggen. Met de gedachte: Ik hoop dat hij me overtuigt en dat ik daardoor misschien van gedachten verander. Want eigenlijk wil ik wel iets met Hare Majesteits Sociaal Democratische Partij. Vroeger -ja vroeger, ik heb nog tafeltennis gespeeld met Joop den Uyl- was het ook mijn club. Maar op een bepaald moment werden de PvdA-kopstukken allemaal samen Koning Nero's in het kwadraat en heb ik elders politiek onderdak gezocht. WB wordt nu gelanceerd. Maar ik ben nog steeds niet onder de indruk. Een paginalang niks bijzonders zeggen, da's ook een kunst. Ik ga nu -ten einde raad- toch maar zijn boek kopen, want eigenlijk wil ik wel. En als dat boek ook niet helpt, wacht ik op de film. Maar als dat ook niks is...