30 07 07 - 08:11De Granaetappel

Antwerpen. Zomaar een dag in Antwerpen. Na jaren. Het kwam er niet van en de sfeer was er ook niet optimaal. Ooit een toer door Antwerpen per fiets gemaakt met een paar fantastische gidsen. Vergeet ik nooit meer. De stad van een heel andere kant leren kennen. Daarna ging het -voor mijn oog- een beetje bergafwaarts: politiek ging het mis, veel leegstand, veel bouwputten, de mensen werden chagrijniger. Het werd weer eens tijd voor een re-meet met de stad waar ik zo vaak was en genoot.
Het was een groot genoegen! Antwerpen zingt weer. Het laisser faire is weer terug geloof ik. Gelukkig maar.
We deden ook een vondst! In de Hoogstraat (waar verschillende leuke boekhandels zijn). Op nummertje 30. Tegen niemand zeggen! Daar zit een klein hotelletje. De vrouw des huizes deed de ramen en dus stapte ik erop af. We kregen spontaan een rondleiding. Prachtige kamers, met jacuzzi en op verzoek puur linnen beddegoed. Niet echt goedkoop, maar wel heel bijzonder. Voor als je wat te vieren hebt en je wil dat in Antwerpen doen. "De Granaetappel" heet het. Het is de bedoeling dat er beneden (weer) een klein restaurantje komt. Kijk zelf maar eens op de website van De Granaetappel.

24 07 07 - 10:28Een halve gele zon

Vakantie is lezen. Eindelijk Joris Luyendijk gelezen: "Het zijn net mensen" over zijn tijd als correspondent voor NOS, Volkskrant en Nrc in het Midden-Oosten. Eigenlijk wisten we het al, maar L's boek maakt het nog eens duidelijk: eenzijdige berichtgeving, manipulatie, vooringenomenheid, regeringen beïnvloeden de media, oorlog is meer iets van de media dan in het veld. We kunnen het er als journalisten mee doen.
En een andere eyeopener was: "Een halve gele zon" van Chimamanda Ngozi Adichie. Een dikke roman over de strijd in Nigeria in de jaren zestig, de tijd van Biafra. Van honger en ellende daar. Met schaamrood stelde ik vast dat ik daar eigenlijk heel weinig van wist, terwijl het zich toch allemaal afspeelde in een tijwaarin ik al redelijk tot de jaren van verstand was gekomen. Een mooie persoonlijke inkijk. Een gruwelijke zinloze oorlog, in stand gehouden door Westerse landen (wapenleveranties), een oorlog met ongelofelijk veel slachtoffers. Gezien door de ogen van mensen met idealen. Knap beschreven. Verbijsterd over hoe dingen gaan en wat er mensen gebeurt in zulke omstandigheden.

23 07 07 - 11:21Holland en de Midzomernacht

Hij woont met zijn vrouw en kleine zoon in de buurt van het Engelse Stratford. Is projectontwikkelaar en heeft grote plannen in Dubai waar hij de afgelopen paar jaar als meer dan twintig keer geweest is. "Als ze daar geen gekke dingen doen zoals atoombommen maken en zo, wordt Dubai het New York van de 21ste eeuw," vertelt hij met glinsterende ogen. "Als je geld hebt, moet het het in onroerendgoed in Dubai stoppen," is zijn dringende advies. Cas heet hij. Diepdonkerbruine ogen en gitwart haar. Zijn grootvader kwam uit Pakistan naar Engeland. Hij is in Engeland geboren net als zijn vrouw en zijn tweejarig zoontje met wie ze Engels en Urdu (de officiële landstaal) spreken. "Want hij moet wel wat van zijn roots meekrijgen..." Projectontwikkelaar in het hart van Engeland en zijn mooie Pakistaanse vrouw onderwijst Engels aan mensen die geen Engels kennen.
"And you, where are you from?" vraagt Cas. 
"From Holland".
"Ah, Holland. Ehhm is that the country where they sometimes don't have a night?"
Even snap ik het niet. Wil yes zeggen omdat ik denk dat hij onze Koninginnenach bedoelde.
"Where sometimes the night aint dark?"
Stik, hij bedoelt de midderzomernacht, het noorderlicht!
"No you means Norway!" zeg ik.
Vindt-ie ook goed: "O.k. Norway. Mhmm Holland, actualy I don't exactly know where it is.
Komende week is ie weer thuis. Hemelsbreed woont hij -wat zal het zijn- een dikke zeshonderd kilometer van ons.

22 07 07 - 06:58Isis

Je kunt tussen half twaalf en half vijf maar beter niet in de zon komen. Er zijn extra energiekaarten zodat je de airco inje kamer kunt aanlaten als je er niet bent. Het hotel herbergt 1000 mensen. Hoofdzakelıjk Kazachstanen dıe het kunnen betalen. Tıen procent van de Kazachstaanse bevolkıng heeft geld, dıe zıjn hıer. De rest ıs thuıs om voor weınıg geld door te ploeteren voor de nouveau rıche dıe dus hıer zıt. De letter i van een Turkse pc heeft normaal gesproken geen puntjes, of lıever: ze hebben er een mèt en een zonder en dıe zonder zıt op het totesenbord waarbıj ons dıe mèt zıt. Maart dat terzıjde. Het ıs te heet. Te druk. Te toerıstısch. Vrıendelıjke mensen van het hotel, dat absoluut en volop heerlıjk eten, maar -hoe decadent- ook dat gaat vervelen. We gaan naar huıs om daar een beetje verder te chıllen.

14 07 07 - 22:42Johan Havik

Ik heb een nieuwe vriend.
Johan Havik heet hij.
Hij reageert met vrolijkheid op mijn schrijfsels.
Zo vindt hij dat ik beter kan emigreren, omdat ik af en toe wat positiefs schrijf over menig buitenland.
Hij heeft ook een leuke suggestie gedaan, na mijn bezoek aan Tilburgs tweede wolkenkrabber: namelijk dat hij grag had gezien dat ik van de toren naar beneden was gesprongen. Nou wil ik iedereen best wel een plezier, zelfs mijn nieuwe vriend, maar ik heb het leven op dit moment nog best wel lief. Dus: geen sprong naar beneden.
Omdat hij mij steeds alle goeds toewenst, was ik wel benieuwd wie nou die Havik is. Het was even zoeken, maar met de juiste (technische) mensen en goede contacten bleek het een fluitje van een cent te zijn om te achterhalen wie zich achter de naam Johan Havik schuilhoudt.  Niets blijft geheim in de virtuele wereld van IP nummers en zo. "Waarom wenst de heer Havik jou van alles toe," hoor ik je denken. Ach...

11 07 07 - 08:26Stiekem in de Stadsheer

Het was even als heel vroeger, klein jongetje: stiekem iets doen en hopen dat je niet betrapt wordt. Ik parkeerde gisteravond mijn auto in een nieuwe Tilburgse parkeergarage voor een eetdate met een goede vriend. Liep langs "De Stadsheer" de tweede hoge woontoren in mijn stad. Ik was er nog nooit in geweest. Woontorens fascineren mij, misschien wel omdat ik eigenlijk hoogtevrees heb. Toen ik er langs liep kwam er een dame uit en de deur ging heel langzaam dicht. Ik keek of ze keek en zette mijn voet er tussen. Keek nog eens en glipte naar binnen. Eén keer naar de bovenste, dacht ik. De lift in en op 30 gedrukt. Beetje beschaamd, stel dat-ie halverwege stopt en er iemand bij komt. En wat als ik bovenaan ben en daar staat iemand? Niets van dat alles. Ik zoefde naar boven, dacht nog even: als ie maar op tijd stopt. En: ping ! Arrivato. In het trappenhuis zag ik een raam (op de deur naar het trappenhuis een waarschuwingsbord dat de luchtdruk daar anders kan zijn). En toen: een meer dan wijds uitzicht in noord, noordoostelijke richting: Universiteit, Loon op Zand, Breda (?). Mooi. En toen weer snel stiekem naar beneden. Niemand tegengekomen, leuk hè?

10 07 07 - 23:22Winnen

Dàt zou ik nou ook weleens willen: per ongeluk winnen. En dan bij voorkeur een etappe in de Tour, de Moeder van alle Wielerronden. Kijk, een etappe winnen, ach dat kan iedereen. Maar per ongeluk....dat zou mooi zijn. Zou je daar op kunnen oefenen? Ik ga het maar eens proberen.

08 07 07 - 10:04Onze Sofa: ik ben trots!

Nog één keer dan: de Sofa. Terwijl ik al thuis was en bezig aan een zachte landing, hebben de werkers in Spanje de laatste afwerkklussen gedaan. Van de vijf zijn er drie klaar. Nu gaan ze naar Nederland om verder afgewerkt te worden. Vanmorgen zag ik voor het eerst ons eigen werkstuk klaar: De bank-met-de-bolletjesjurk-op-de-keukenvloer. Ieder van ons heeft ergens een klein rood snippertje geplakt: onze persoonlijke handtekening.
Ik ben trots op ons en onze bank!

07 07 07 - 09:53Mozaïeken

Zo, dat was wat voor mij: Mozaïeken. In Spanje weliswaar, maar toch. Het plan was: vier uur per dag. De realiteit was: tien uur oer dag. Met twintig man aan vijf banken werken. We hebben er drie gedaan. Elk groepje zijn eigen Social Sofa. Ik ben begonnen bij een Sofa waar schaakstukken op moesten, maar na een half uur afgehaakt: de mozaïekstukjes waren kleiner dan een vingernagel. Ik werd er gek van. Overgelopen naar een andere Sofa waar in stukjes tegel een rode bolletjesjurk op gedrapeerd moest komen. Kijk, dat is mijn ding! We kwamen op het idee om de jurk op een keuken- of een badkamervloertje te laten dwarrelen. Los van de erotische gedachten daarbij, schiet dat lekker op: een tegelvloertje leggen. En daar heb ik me hoofdzakelijk mee bezig gehouden. Zo'n paar dagen ploeteren in zo'n groepje levert veel op. Veel, heel veel humor, zware gesprekken, diepe inkijkjes in de levens van mensen die elkaar niet kenden. Het was fantastisch. En de aanwezigheid van een chefkok en nog twee getalenteerde keukenassistenten, een beroeps-musicus en een theater/muziek tecnicus. Tsjonge wat een week. Op de foto zie je onze bank en twee van mijn teamgenoten: Saskia en Saskia die we om ze uit elkaar te houden maar Sylvia en Sylvia hebben genoemd....of zo. Let op de keukenvloer linksonder! Het was iets heel bijzonders! Barcelona gezien? Het strand? Het dorp? Man, we zijn niet van onze werkplek geweest.

01 07 07 - 09:36Mooi nieuws

Weet je wat ìk nou mooi nieuws vind? Onderstaand bericht uit Trouw van deze week. Niet zozeer omdat-ie zwart is, maar omdat-ie asielzoeker was:

Eerste zwarte burgemeester in Ierland