30 09 04 - 23:19Gebruiken

Ieder mens, ieder land, ieder dorp heeft zo zijn gebruiken. In Veen (in het westen van Brabant) steken ze met nieuwjaar nietsvermoedende auto's in brand. In de Kempen wordt elk jaar de dorpskerstboom omgezaagd. Hier en daar op de wereld rennen met nieuwjaar blote mannen het ijskoude water in. Zo heeft iedereen recht op zijn of haar eigen afwijking. Maar bijgaand stukje uit het Brabants Dagblad van gisteren deed mij zodanig flabergasteren, dat ik de krant vandaag alsnog uit de oud-papier bak heb gehaald om het nog eens na te lezen. Het hield me sluimerend twee dagen bezig. Het bericht zèlf, maar ook dat het zo'n klein pielstukje was. En dat ik het nergens heb teruggehoord. In geen enkele andere (kwaliteits?)krant teruggezien. Niemand gesproken die het ook gelezen had. Maar ja, het is ook ver weg en het zijn er ook niet zoveel. Enfin, lees zelf maar:  

27 09 04 - 22:19Dré

Ik vond deze afscheidsceremonie in de Arena toch meer hebben dan de laatste twee Koninklijke. Misschien een idee voor een volgend Oranje-sterfgeval? Vijftigduizend mensen met tranen in hun ogen en weetikhoeveel ook nog thuis voor de (al of niet platte)buis. Dan moet het toch om een fenomeen gaan ?! Interessante discussies vandaag met journalisten. De verschillen in opvattingen zijn groot: we moeten er niks meer aan doen, we lopen achter de hype aan. Anderen zeggen: meedeinen, natuurlijk is het een hype en kijk hoe je daarop in kan spelen. Ben heel benieuwd naar de kijkcijfers. De tranen die ik op tv bij het publiek zag, waren echt. Dat mag toch ?Zou JP in zijn ziekenhuisbed ook gekeken hebben? Trouwens: het openbaar vervoer staakt en vijftigduizend mensen komen zonder enig probleem in de Arena. Hebben we wel openbaar vervoer nodig? Okee, over tot de orde van de dag.

26 09 04 - 08:39Wit en Kleur

Een themadag gehad. Met allemaal witte mensen die bij Omroep Brabant werken. Het ging om bewustwording. Dat er ook mensen met andere kleurtjes in Brabant leven en werken. En dat je als publieke zender die ook moet willen bereiken. En wat je daarvoor zou kunnen doen. En hoe wij door ons eigen leven en achtergrond geprogrammeerd zijn en daardoor ons niet bewust zijn van de visie en de gevoelens van die gekleurde mensen. Ik dacht onderweg naar huis: ok, ik snap dat je moet inburgeren als je hier komt leven en werken, dat je daar dus wat voor moet doen als vluchteling of gewoon als buitenlander. Is ook beter voor jezelf als je -Afghaan, Somaliër of weet-ik-veel wat zijnde- naar de Lage Landen komt, want dan nemen de kansen op een enigszins prettig leven tussen die Kaaskoppen toe. Maar als wij Kaaskoppen nou ook eens allemaal verplicht andersom een cursus doen ? Zodat we een beetje inzicht krijgen in de andere kant.....? Zou dat een idee zijn ? Of zouden we daar met zijn allen niet nieuwsgierig genoeg voor zijn?

23 09 04 - 22:19Het is tijd...

.....de hoogste tijd. Dat was het dan, weer een episode afgesloten. Al jaren zat deze foto in mijn computer. Vraag niet waarom. Ik had iets met hem. De dramatiek. Het sentiment. Zijn kapotte ziel. Zijn come back. Zijn verdrietige ogen. Zijn te kleine hoedjes. Zijn liefde met Rachel. Zijn liefde voor zijn kinderen. Ik heb "Zij gelooft in mij" wel zes keer gezien....een juweeltje. 

22 09 04 - 20:27Afstand

Iemand de spotjes gehoord of de affiches gezien ? Kan iemand mij helpen ? Hoe meet je twee seconden afstand als je op de snelweg zit? Ik weet het echt niet....

22 09 04 - 06:44Afscheid

Ik moet dit afmaken. Het hondebeest is gisteren hier thuis uit haar lijden verlost  Heel mooi, heel liefdevol. Eigenlijk is ze gewoon heel rustig in slaap gevallen. Veel verdriet en tranen van ons allemaal. Met een paar diepe snurkgeluiden sliep ze in. Daarna hebben we haar weggebracht naar een dierencrematorum in Boxtel. Daar wordt ze vandaag gecremeerd en vrijdag komt de jongedame -als het ware ingeblikt- weer naar huis. Dan krijgt ze een ereplaatsje. Verdiend, vanwege twee jaar onvoorwaardelijke vriendschap en liefde. Dat is het waarom het zo verdrietig is: de vriendschap en liefde van zo'n hond is puur en onvoorwaardelijk, wij grote mensen voelen dat, maar Max -onze zoon- voelt dat nog veel meer. Zijn maatje, zijn steun en toeverlaat, zijn vriendin waar hij troost kon zoeken als het allemaal even niet zo lekker liep. Ja, die onvoorwaardelijkheid. Kunnen mensen heel veel van leren. Tsjongejonge, komt dat allemaal hard aan.......

20 09 04 - 22:06Coco (4)

Coco. Steeds duffer en suffer. Weer naar de dierenarts. Doorgestuurd naar Utrecht. Echo. Leukemie. Pretnison of chemo brengt uitstel, geen genezing. Verdriet, veel tranen. Morgen gaan we afscheid nemen van onze kleine vriendin. Waarom schrijf ik dit op? Omdat gedeelde smart, halve smart is.....

19 09 04 - 20:28Fado (zie gisteren)

Vandaag onderweg in de auto schoot het me te binnen. Fado....daar was toch iets mee? Het was op Madeira. Ik was er voor de krant. Een mooi eiland, geheel en al ingenomen door hoofdzakelijk Britse oude-van-dagen. Op de mercato (markten en kappers, dat waren altijd de toppics) kwam ik in gesprek met iemand die me uitnodigde om 's avonds mee te gaan naar een Fado-café, alwaar zijn vrouw het Fado-gedeelte verzorgde. We zijn vreselijk dronken geworden, de man en ik. Zijn vrouw ook, maar die bleek alcohol nodig te hebben om enigszins te kunnen Fado-en. Althans dat dacht ze en daarom dronk ze als een kanon. Toen ze begon te zingen, was het snel duidelijk: geen talent en geen stem. Het café liep vrij snel leeg. Ik bleef zitten, uit beleefdheid. Totdat de man van de Fado-iste zei: "Als je weg wil, ga rustig....het was al leuk dat je er was, je was het eerste buitenlandse publiek voor haar ('voor haar', let wel, zijn vrouw).  Voorzichtig probeerde ik hem te zeggen: "Is het niet beter dat je haar zegt dat ze er niet zo veel van kan....eerlijk, open?" Waarop hij de historische woorden sprak: "Heb ik nu al drie keer gedaan en ze heeft me drie keer in elkaar geslagen...." Ik wist het, er zat nog iets in mijn hoofd, qua fado.

18 09 04 - 11:29Slauerhoff

Vorig weekeinde in het zuiden van Limburg geweest, met wat ik in de wandelgangen noem: mijn  Itip-vrouwen. Jazeker, met vier vrouwen in één huis in het glooiende Limburgse land. Een van hen heeft mij op het spoor gezet van Cristina Branco, een Fado-zangeres die waarschijnlijk de hele wereld al kent, maar ik nog niet. Dat gaat vaker zo. Eén CD is werkelijk klasse: O descobridor, Cristina Branco canta Slauerhoff. Inderdaad, gedichten van (sombermans) Slauerhoff, vertaald en gezongen. En zò ongelofelijk mooi. En als je de Nederlandse gedichten erbij pakt nog indrukwekkender. In deze wat wankele tijden met een zieke huisgenoot, de juiste toon en sfeer. Aan te bevelen !

17 09 04 - 15:40Coco (3)

"Ik vind het een zielig verhaal, maar ik heb niks met honden"en huisdieren in het algemeen," zei een collega deze week nadat ik over onze gezinstreurnis had verteld. Dat kan. Veel anderen vragen elke dag even hoe het gaat. Het houdt niet over. Drie dagen nierdialyse. Nu weer thuis en twee weken afwachten en aansterken. Maar dat gaat langzaam. Als je -zoals wij- gewend bent aan een levendige enthousiaste viervoetige huisvriend die plotseling niet meer vooruit te branden is en verdrietig kijkt, heeft dat invloed op alles. Of je wil of niet. We worden er allemaal een beetje down van.

15 09 04 - 22:13Coco (2)

De jongedame (zie Coco eergisteren) is weer thuis na drie dagen spoelen. Het lijkt goed te gaan, maar er moet nog tijd overheen. Het zou goed kunnen komen. Interessant is -zoals vaker wanneer je wat beleeft- dat hele huisdierhoudende volksstammen ervaringen hebben met hun dieren die uit een pension komen. Totaan het verhaal van iemand die haar hond gewoon dood kon komen ophalen. Want dat er in het pension wat goed fout gegaan is, is ons nu wel duidelijk. We zoeken contact met die mensen om opheldering te krijgen. Intussen knuffelen we Coco helemaal weer terug. Hopen dat het werkt.

15 09 04 - 14:49Goed bezig

AOW-ers komen structureel zeventig euro per jaar tekort. Huurders hebben steeds vaker geldproblemen, waardoor ze moeten bezuinigen, de markt van tweedehands kleren vaart er wel bij. Nederland scoort bijna het hoogst als het gaat om het percentage hoog opgeleide jongeren. Mensen gaan minder naar de tandarts, omdat het duurder is geworden. De minister-president ligt in het ziekenhuis met een ontstoken teen of voet. We zijn goed bezig met zijn allen

14 09 04 - 18:54Coco

Mensen die geen huisdier hebben en daar niet van houden: klik weg naar een andere site. Coco, onze chocoladebruine huisvriend, is plotseling ernstig ziek. Kwam met een lam pootje uit het pension. Kreeg daar een medicijn voor. Dat heeft waarschijnlijk haar nieren aangetast (staat ook in de bijsluiter: kan in zeer bijzondere gevallen de nieren.....etc.). Verdriet en zorg. Je kunt met zo'n beest niet praten. Ze keek steeds droeviger (Labradors kunnen al sowieso goed droevig kijken) en bewoog bijna niet meer. Ze heft nu twee dagen overdag aan de dialyse gelegen bij de dierenarts. Ik ga haar dadelijk weer halen. Het is alsof een kind erg ziek is. We duimen. We steken een kaarsje op bij Peerke Donders. Max heeft vannacht naast haar geslapen (bed naar beneden en zo). En we zijn lief en zorgzaam voor haar. Sommige mensen begrijpen hier allemaal niks van.....

12 09 04 - 09:36Bram (2)

Hoe zie jij je toekomst ? Vraag aan Bram Vermeulen in het jongste nummer van Happinez, mindstyle magazine. "Dat wat we met z'n allen geloven, bepaalt onze toekomst. Zo simpel is het. Ga maar eens tijdens Ajax-Feyenoord in het Feyenoord-vak zitten en probeer dan maar eens te geloven dat Ajax gaat winnen. Dan moet je wel heel sterk zijn. Daarom, als we in staat zullen zijn om ons los te maken van de programma's die er in de wereld heersen, kan die wereld er heel anders uit gaan zien. Ik denk dat het een kwestie van tijd is. Als we allemaal geloven dat het gaat lukken, lukt het altijd! Geloven werkt!"

Onder het interview staat dat Bram Vermeulen de komende maanden door de Nederlandse theaters toert.....

10 09 04 - 16:27Waterlooplein

Fotootje gezien in rechter (moblog) kolom ? Het was een prachtgezicht. Dertig seconden eerder zaten ze alle drie broederlijk naast elkaar in een middagzonnetje bij de oversteekplaats van het Waterlooplein naar de Stopera hun bakjes frites-mèt leeg te peuzelen. Ik kan het niet laten. Als ik in Amsterdam ben, moet ik naar het W-plein en drie broodjes eten in het Koffiehuis aldaar (altijd: lever, tartaar met ui, altijd ei en altijd die kleffe zachte witte broodjes die ik verder nooit ergens eet). Het moet iets met mijn vader te maken hebben. Ik herinner me dat hij mij als kind altijd meenam naar Broodje van Kootje op het Leidseplein. Altijd als we in Amsterdam waren, het hoorde er gewoon bij en dat zit er nu nog in. In het Koffiehuis op het Waterlooplein zitten altijd dezelfde mensen: handelaren van het Waterlooplein, mensen zoals die alleen maar bestaan in Amsterdam: goochem, humorvol, sluw en dat pracht accent. Het leeft en sprankelt altijd. Deze week was ik getuige van een prachtmoment. Een Amerikaanse toeriste was onder de indruk van een flink verroest Droste-blik dat in een kraampje lag en van twee ijzeren medailles. "How much?" vroeg ze aan de koopman. Bijna zonder te kijken zei hij: "Seven euros". Ik schraapte mijn keel, hij keek me aan en zag dat ik ik getuige was van een bescheiden poging tot afzetterij. De vrouw betaalde en zag nog een klein sieraad. "How much is this?" De man keek mij aan en mikte het kleinood in de tas van de Amerikaanse: "Is ok so, meid". Gelukkig en verrast zei ze:"Thank you". Toen ze weg was, keek de koopman mij aan: "Zo goed meneer?" We hadden samen even een mooi moment in de Amsterdamse middagzon.

09 09 04 - 21:48Afbraak

Het is om moedeloos van te worden. We hebben een regering waar onder meer mensen inzitten met een christelijke levensopvatting. Volgens mij betekent dat dat je samen opkomt voor mensen die minder hebben of minder kunnen, voor mensen die het niet zomaar allemaal maken in het leven. Je vraagt je af -ik zeg 'je' maar ik bedoel eigenlijk gewoon 'ik'- wat daar nog van overblijft. Ongetwijfeld zijn we in de naoorlogse jaren doorgeslagen in sommige dingen, maar we schuiven naar een maatschappij van 'ieder voor zich en God (of zo) voor ons allen...' En dan zijn de mensen die minder hebben of kunnen de lul.

08 09 04 - 07:20School

"Als je het maar laat !!!" De boodschap van zoonlief is duidelijk. Ik oppperde dat ik me alsnog zou aanmelden voor de ouderraad van het Koning Willem ll College in Tilburg. Niet voor de gezelligheid, maar vanwege misstanden. Al een jaar staat in onze agenda dat op maandag 7 september de school van Max weer begint. Daar plan je op, daar jou je rekening mee, als gezin. Bovendien lijkt me achte weken wel voldoende. De realiteit luidt: maandag 7 september om half twaalf op school zijn, papier en gum meenemen, je krijgt je nieuwe rooster en je mag om één uur naar huis. Was dat vroeger ook zo ? Ok alles klaar, boeken gekaft, roosters duidelijk. Het kan beginnen. De realiteit: dinsdag 8 september roostervrij vanwege een studiedag van de docenten. Het is toch niet te geloven. De corebusiness is volgens mij lesgeven. En de corebusiness moet altijd voorrang hebben. Ik ga een dezer dagen voorstellen dat wij onze redactievergaderingen (waar collega's 's avonds voor terugkomen) voortaan overdag doen. Hangen we een bordje voor de camera: wegens vergadering geen uitzending en draaien we op de radio nonstop muziek uit de computer met af en toe tekst: sorry, even geen nieuws, we zijn aan het vergaderen.... Woensdag 9 september, de realiteit: ik hoor gestommel en licht gemopper. De eerste gang naar de tweede klas van het gymnasium gaat nu echt beginnen. Denk ik.

06 09 04 - 09:12Bram

"En als ik doodga, huil maar niet.

Ik ben niet echt dood.

't Is maar een lichaam dat ik achterliet.

Dood ben ik pas als jij me bent vergeten."

Bram Vermeulen (1946 - 2004)

03 09 04 - 08:15Thuis

Godzijdank is het mooi weer....in Nederland. Ja, we zijn weer thuis. Afgedaald van de poggio in Castellabate, geleidelijk aan terug naar het normale leven. Met in de bagage een zak met verse vijgen, nog snel meegekregen van onze steun en toeverlaat daarginds, zorgvuldig ingepakt in vijgebladeren. En in de bagage een heerlijk relaxed gevoel. Wat heb ik genoten. En nu maar weer wennen aan het gewone leven hier. Kranten doorgebladerd: eigenlijk niet zoveel gemist. Post doorgekeken: eigenlijk ook niet zoveel gemist. Mail gechecked: ook niet zoveel gemist. Wat zegt dat ? Hm....over nadenken. Ga me voorbereiden op een 'optreden' aanstaande zondag. Het is dit jaar zestig jaar geleden dat Kamp Vught werd opgeheven. Zondag is er een herdenking en de jaarlijkse vriendendag. Ik ga proberen een aantal ex-gevangenen te interviewen over hun herinneringen aan de laatste 24 uur in Vught. Moet me nog inlezen, spannend, maar interessant.