31 12 05 - 10:08Duitse zorg

Zentrale Notaufnahme (ZNA)

Manche kommen mit dem Hubschrauber, andere mit dem Notarztwagen, dem eigenen Pkw oder zu Fuß: In der ZNA des AK Harburg werden jährlich etwa 30 000 Patienten und Patientinnen behandelt - das sind derzeit etwa 80 Notfallbehandlungen täglich. Wir sind an 365 Tagen für Sie da. Rund um die Uhr.

Nou dat heb ik dus aan den lijve ervaren op Kerstzaterdag. Ik ben niet binnengebracht met een helikopter, dat was natuurlijk wèl weer heel mooi geweest, ik hou van vliegen. Nee het was minder romantisch: gewoon te voet naar het ziekenhuis om de hoek, omdat mijn hart tekeer ging als de motor van een Hubschrauber. Nee ik schrijf dit niet op om alsnog bloemen en sterkte-betuigingen te ontvangen. Maar ik wilde wat zeggen over de opvang aldaar. Ik kom bijna nooit in een Nederlands ziekenhuis en probeer dat ook zo te houden, dus ik kan niet over eigen ervaring spreken. Maar ik hoor natuurlijk wel hoe ingewikkeld en langzaam het soms kan gaan. Nou dat was daar in Hamburg wel even anders. Eerst vertellen wat er aan de hand was. Dat was genoeg om mij meteen in de armen van Angelika te duwen, een pronte verpleegster die net zo goed in een verhuisbedrijf had kunnen werken, qua postuur. Doortastend, hulpvaardig, zorgzaam. Het administratieve gedoe komt later wel, zeiden ze. Op een Notaufname lag ik de hele dag met een paar ouderen mensen. We lagen gezellig allemaal aan draadjes die ons verbonden met piepende apparaatjes, waar af en toe grafieken uitrolden. Via een gaatje in onze armen werd bloed afgetapt. Elk kwartier kwam er wel iemand vragen of alles nog goed ging, of we iets nodig hadden. Twee jonge vrouwelijke artsen (Assistent-ärtztinnen) werkten zich samen met een aantal verpleegsters en verplegers zeven slagen in de rondte. Tsjonge wat heb ik daar een respect voor. En alles in rust, vol begrip en Hamburgse droge humor. Maar dat zal in Nederland toch ook wel zo zijn? Na een dag van observeren mocht ik weer naar huis. Mijn buurman niet, die moest de Kerstdagen blijven. Mijn buurvrouw bleef in het ongewisse, ze wilde naar huis omdat ze de kleinkinderen beloofd kerstliederen te gaan zingen in de Michaelkirche, het baken van Hamburg. Maar zij moest in elk geval nog even blijven. Ik mocht aan het eind van de dag weg, met een brief van Frau Ärtztin voor mijn dokter. Levend en wel stond ik weer op straat en ging weer naar ons logeeradres, te voet. Weer niet met de Hubschrauber. Da's dan weer jammer.

 

30 12 05 - 23:192005

Ik houd niet van jaaroverzichten. Ik weet niet waarom niet, misschien omdat ik mijn hele leven al met nieuws bezig ben en nieuws is nieuws op het moment dat het nieuws is. Vind ik tenminste. Maar voor wie zich niet beheersen kan, een paar jaaroverzichten: New York Times, Time, Reuters, MSNBC en Omroep Brabant .

Ik denk al dagen na over het belangrijkste nieuwsfeit van 2005 voor mij persoonlijk, als mens. Ik weet het nog niet helemaal zeker, maar als het zover is, laat ik het hier weten. Voor nu: mooie jaarwisseling voor iedereen! Doe voorzichtig met vuurwerk, drank en seks. Denk niet na over je eerste loonstrookje, laat je niet naaien door de ziektekosten verzekeraars, laat je trouwens überhaupt door niemand naaien, ben lief tegen de mensen om je heen en je baas, doe veel aan beweging (maakt niet uit welke, het mag ook best fijn zijn), huur een kamer in ons huis in Italië, want de schoorsteen moet ook daar wel roken. Over roken gesproken: stop ermee, op 1 januari, als je nog tot die paar mensen behoort die dat nog niet gedaan hebben, drink (bijna) dagelijks en doe er één alcoholvrije dag bij (per week), en geniet van de dingen en de mensen om je heen (zelfs als ze daar niet altijd de gelegenheid voor geven....)

29 12 05 - 20:51Kerst in Hamburg

 Het was mijn vijftiende Kerst in HH, Hanzestadt Hamburg. Had nog wat langer willen blijven, maar het lichaam wilde even niet. Daarom zelfs -voor het eerst in mijn leven- een dag in het ziekenhuis doorgebracht. Pijn in hartstreek, arm, hand en zo. Geweldig lieve mensen hebben me op Kerstavond in dat ziekenhuis opgevangen. Aan metertjes gehangen. Het was niet wat het leek, maar wat dan wèl, moet morgen duidelijk worden. Vandaar dus wat eerder terug. Wel geschrokken. Enorm. Dat wel.

De vijftiende Kerst dus. Een van de reisdoelen al die jaren, is er niet meer: Oma. Het was raar om haar in de sneeuw te bezoeken op een idyllisch kerkhofje in haar piepklein dorp onder de rook van Hamburg. En ook bijzonder, wat dit jaar pas opviel: alle kleine nichtjes en neefjes worden groot. Toen ik er voor het eerst kwam waren het kleine snotneuzen die die nieuwe Nederlandse vriend van hun tante wel leuk, maar ook en beetje raar, vonden. Nu zit ik met diezelfde mensen aan tafel, die mij toen die rare oom met dat accent vonden. Eentje is nu rechter in Hamburg en stuurt mensen de gevangenis in. Eentje is nu ingenieur in München en weet alles van verkeer en op- en afritten (is ze op gepromoveerd) en is nu bezig met een project in Moskou. Eentje is nu bijna jurist en doet praktijk-ervaring op bij onze Nelie Smit in Brussel. Eentje is psycho-therapeute in Parijs en tevens theater-regisseuse en heeft volgende week een première. Eentje is ook bijna jurist en denkt nu na: welke kant op. Fascinerend, hoe al dat grut zich ontwikkelt. Die laatste zin, da's pas ouwelullentaal !

22 12 05 - 19:45Kerstpaketten vs Voedselhulp

'En hoe weet ik nou dat de pakketten die ik jou geef, ook goed terecht komen?" Was mijn vraag. De gevulde donkere Medemens keek mij diep aan. "Kijk in mijn ogen...geloof jij of geloof jij niet? Als jij niet gelooft dan moet je ze niet aan mij geven." Ik behoor -God, Fortuna en mijzelf zij dank- al mijn werkend leven lang tot de categorie die genoeg of meer dan genoeg verdiend. Daarom voel ik me altijd een beetje ongemakkelijk als ik met een kerstpakket, tegen het eind van het jaar, naar huis ga. Ik heb alles al. En als ik het niet heb en ik wil het ècht graag, dan komt het er ook wel. Kerstpakketten....ik had het mijne en nog een paar van vorig jaar, die nog rondzworven, meegenomen. Met de gedachte dat ik er iemand blij mee kan maken. Het is gelukt, in de stad stuitte ik op een busje waar voedselhulp op stond. Drie donkere mannen sjouwden dozen van het busje een kerkje in. Of ik hen een plezier kon doen met een paar paketten? Ze reden direct achter me aan en laadden met plezier de pakketten in hun busje, want morgen is de grote uitdeeldag. Schrijf ik dit op omdat ik graag wil dat iedereen weet hoe hartverwarmend sociaal ik wel niet ben? Misschien ook, maar vooral omdat ik me steeds, nog steeds en steeds opnieuw ongelofelijk boos maak dat er in dit land dat zwelgt in weelde en luxe, nog steeds mensen zijn die niks hebben, niks krijgen en dus ook tot niks worden. Fijne Kerstdagen allemaal !

21 12 05 - 07:59Nederlanders

Vorige week brak bijna de Nederlands-Belgische oorlog uit, omdat een Belgische politica wat onaardige dingen gezegd had over Nederlanders. Iets van dat we stijve harken zijn geloof ik, en horken en mopperaars en zeurpieten. Wij wonen bijna aan de grens en we hebben met eigen ogen gezien hoe de legers van beide landen zich ieder aan hun eigen kant groepeerden om tot de aanval over te gaan. Maar het bleek nèt op tijd weer uitgepraat te zijn en de troepen hebben zich teruggetrokken in hun kazernes om zich -wat Nederland betreft- al of niet voor te bereiden op een tripje naar Afghanistan. Al dat gedoe was niet nodig, vandaag las ik dat Nederlanders er zèlf hetzelfde over denken. Want, waar heeft de Nederlanfder de grootste hekel aan, als hij/zij op vakantie gaat? Jawel, aan Nederlanders. Het blad Reizen heeft er zeshonderd Nederlanders over ondervraagd. Zelfkennis is toch wel een van de mooiere menselijke gaven. Heerlijk, dat generaliseren: Dè Nederlanders zijn onaangenaam op vakantie (dus jij en ik ook). Dè Fransen moeten we ook niet meer (want arrogant, allemaal!). Hun land is in het hetzelfde onderzoek verdrongen van de eerste plaats van favoriete vakantiebestemmingen. Op één staat nu: Italië. Kijk dat wisten wij nou al veel langer, maar het is niet de bedoeling dat àlle Nederlanders nu naar Italië komen. Voor de favoriete (en minder favoriete) bestemmingen: (meer)

19 12 05 - 21:41Vooruitgang

De technische vooruitgang gaat soms aan mensen voorbij. En dat is dan weer ontroerend. Telefoon vandaag.

U spreekt met...eh...voorheen de secretaresse van...eh..voorheen mijnheer Philips. Kan ik een VHS-bandje krijgen met de prachtige beelden van het afscheid? Als herinnering?

Ik weet niet zeker of er enige nadruk op het woord 'krijgen' lag, maar ik geloof het wel. Natuurlijk doen we dat, maar het wordt wel een DVD mevrouw.

Een DVD?

Ja, maar ik denk dat er ergens in de grote Philips-familie wel iemand is die daarmee kan omgaan, er zijn honderdduizenden DVD-spelers waar de naam van Philips op prijkt.

Kun je daar dan VHS van maken? luidde de aandoenlijke vervolgvraag.

Nee mevrouw, maar dat hoeft niet als er een DVD-speler in huis is en daar kunnen ze binnen de familie wel aan komen, maakt u zich geen zorgen....en zo geschiedde. Het leek mevrouw ook wel leuk als we dat nog voor de Kerst geregeld krijgen, want dan zijn ze met zijn allen bij elkaar. We doen ons best mevrouw, waar moet het naartoe?

Naar de Wielewaal natuurlijk! klonk het bijna verontwaardigd.

Maar ik bedoel postcode enzo. Dat moest even ergens heel ver weg opgezocht worden, want een beetje postbode in Eindhoven (Strijp) weet blind waar de Wielewaal is. Even later belde ze nog terug:

De chauffeur van mijnheer Philips kan het ook komen halen deze week, want die is nog in dienst...

18 12 05 - 09:42Wouter Bos

Als het om politiek gaat, ben ik vrij hard. Als wij mensen vertrouwen geven en hen kiezen, dan moeten ze doen wat ze beloofd hebben en daar moeten ze keihard voor werken. Als ze dat niet doen, of gaan zwalken, deugen ze niet. Ik hik al lange tijd tegen de hoofdhopman van de PvdA, de heer Wouter Bos aan. Voor mij kon het geen toeval zijn dat je van zijn initialen ook het woord WindBuil kon maken. WB is met een publiciteits-offensief begonnen. Interviews, een boek. Hij wil zelfs MP worden. Dit weekeinde lag een groot Volkskrant-interview met WB op me te wachten. Raar, maar ik had het echt klaarliggen. Met de gedachte: Ik hoop dat hij me overtuigt en dat ik daardoor misschien van gedachten verander. Want eigenlijk wil ik wel iets met Hare Majesteits Sociaal Democratische Partij. Vroeger -ja vroeger, ik heb nog tafeltennis gespeeld met Joop den Uyl- was het ook mijn club. Maar op een bepaald moment werden de PvdA-kopstukken allemaal samen Koning Nero's in het kwadraat en heb ik elders politiek onderdak gezocht. WB wordt nu gelanceerd. Maar ik ben nog steeds niet onder de indruk. Een paginalang niks bijzonders zeggen, da's ook een kunst. Ik ga nu -ten einde raad- toch maar zijn boek kopen, want eigenlijk wil ik wel. En als dat boek ook niet helpt, wacht ik op de film. Maar als dat ook niks is...

17 12 05 - 18:19Tsja

Preluderend op Keek op de Week, een voorzichtige aflevering van Koek op de Woek. Een woek waarin een Belgische politica zegt dat Nederlanders stijf zijn en zo. In een van mijn kranten wordt zij plotseling als 'n Babe. Wanneer ben je dat nou eigenlijk? Als je blond bent en vrouw? Als je iets doms doet (zij zei gewoon de waarheid..)? Als je....raar land. Een woek met veel activiteiten buitenshuis en lekker eten. Ik ga een actie voeren om het restaurant Bij Wijze van Klijsen te laten benoemen tot het beste restaurant van Tilburg en omstreken. Was daar samen met een goed vriendin. Geweldig, ga erheen en laat me weten wat je ervan vindt. Minder goed is Den Tent in de Hinthamerstraat in Den Bosch.....doe maar niet. En -reeds bekend en geliefd- het beste Italiaanse restaurant van Zuid-Nederland: La Dolce Vita aan het kanaal in Son. Echt een aanrader, niet goedkoop, maar zò goed. "Èn meneer Donlog, is dat zo'n beetje uw leven? Eten in restaurants?" hoor ik de trouwe Donlog-fan denken. Nee, geachte vragensteller, was het maar waar. Hoewel, er zijn ook veel matige kokenden ondernemers. Maar deze week wel. De overblijvende vrije avonden boden een kerstborrel met een buffet en -thuis- hutspot-met-spek-braadworst-scharrelrookworst-vettejus. Klinkt dat goed of niet?

14 12 05 - 08:38Ziektekosten en zo

CZ heeft nu een polis waar je 100 condooms per jaar bij krijgt. Zegt een collega van mijn leeftijd: die ga ik nemen, daar heb ik genoeg aan voor mijn hele leven. Mompelt een jonge collega: 100 per jaar, hoe moet het dan na januari? Wat een gedoe met die ziektekostenpolis. Voor het eerst moeten mensen daar zelf over nadenken en dat hoefden we nooit en willden we niet. Wij zouden ons al bij de KBO kunnen aansluiten, zag ik tot mijn verbijstering (boven de 50). Maar dat gaat wel erg ver. Onze verzekeraar blijkt erg duur te zijn en pakketten aan te bieden die je helemaal niet nodig hebt...ik wil hier niet over hoeven nadenken! En dan ook nog die levensloop ! Schandalig is wel dat niemand weet wat ie in januari verdient. Er is geen mens die daar een zinnig antwoord op kan geven...

11 12 05 - 20:32Weekeindje weg

Weekeindje weg. Met zijn tweeën. Maastricht. Aken. Teuven. Epen. Eten. Drinken. Wandelen. Prachtweer. Bijpraten. Bekeuring: vanwege mistlampen aan. Lezen. Uitrusten. Museum. Stadslenteren. Kerstmarkten. Mist. Rode Ochtendzon. Zes soorten brood aan het ontbijt. Vier verschillende verse sappen. Zorgzame mensen. We kunnen er weer even tegen.

Geheimtip, lekker en goed eten: In Den Roden Leeuw van Limburg en Moeder de Gans in Teuven(B). Tegen niemand zeggen!

Geheime websites:

www.indenrodenleeuw.nl  en www.moederdegans.be

08 12 05 - 09:45Lotty

Ze is over de tachtig. Ik ken haar al een tijdje. Zondag zaten we tegenover elkaar aan een interviewtafeltje in het bezoekersgebouw van Nationaal Monument Kamp Vught. Zij was de geïnterviewde, ik de interviewer. Lotty Huffener heet ze, Lotty Huffener-Veffer, Amsterdamse. In in de tweede wereldoorlog in Amsterdam opgepakt, met haar vader, moeder en zusje Carla en naar Kamp Vught gebracht. Dat het zusje erbij was, was toeval. Zij zat ondergedoken, maar kwam nèt even snel naar huis om de familie te zien. In de zomer van 43 werden Lotty's moeder, zusje en vader afgevoerd naar Duitsland. Moeder zei nog: "Blijf jij maar hier, dan is er iemand als we terugkomen...." Ze kwamen nooit terug. Daar hebben we het over gehad in een redelijk vol zaaltje in Vught. En over de rol van vele Nederlanders in die tijd (Lotty:  "De Nederlandse Aufseherinnen, gewone vrouwen met een gezin en kinderen, uit Den Bosch en omgeving die in het Kamp werkten, waren vaak erger dan de Moffen"),over haar terugkomst in Amsterdam ("Ik had helemaal niets meer, niets."). Na het interview mocht het publiek zich erin mengen. Hartverwarmend was een vrouw die vertelde dat ze aangedaan was door het verhaal van Lotty: "De band met uw moeder, moet nog steeds heel intens zijn, want eigenlijk heeft zij ervoor gezorgd dat u nu nog hier zit in leven en welzijn..." Ja, als je daar over nadenkt....

PS Lotty weet dat ik mijn leven deel met een lieve Duitse. Ze vraagt mij dan ook altijd toestemming of ze het in mijn bijzijn over "Moffen" mag hebben. Standaard is antwoord dan: "Oké, maar dan hebben we het over die van toen en niet die van nu."

03 12 05 - 16:16Nummer 1000

Het heeft me beziggehouden, die man in de Verenigde Staten die als mens in de herinnering van de wereld wil blijven voortbestaan en niet als "Nummer 1000". Hij is nu al dood. Hij heeft rugnummer 1000, omdat hij de duizendste is die in Het Land van de Toekomst ter dood veroordeeld is, nadat de doodstraf daar weer werd ingevoerd. Want, zo dachten ze daar, je moet op beslissingen kunnen terugkomen: voortschrijdend inzicht. En dus kwam de doodstraf weer terug. Het geeft de armoede van een rechtsstaat aan. Niemand, niemand, niemand kan en mag beschikken over iemand anders' leven. Opsluiten? Ok! Een heel leven opsluiten? Ook goed. Maar doodmaken? Nee dat niet. Maar of-ie nou wil of niet: hij zit nu daarboven met Rugnummer 1000, zeker nu hij ook nog wereldwijd de mensheid heeft laten weten dat hij dat niet wilde....tsja...