19 01 07 - 23:33Piemel

Onderweg naar De Firma hoorde ik een radio-collega op de zender vertellen over een potloodventer die in zijn kraag gegrepen was omdat hij zijn geslachtsdeel aan deze en gene had laten zien, waarschijnlijk zonder te vragen of die deze en gene daar wel op zat te wachten. Geslachtsdeel...ahhggh...het roept bij mij een beeld op van stukken vlees die op een rij, aan haken in een vriescel hangen. Bij jou ook? In verschillende gremia heb ik vandaag de discussie aangezwengeld (aangezwengeld, toepasselijk woord in dit geval, als-ie tenminste wat groter is). De vraag luidde aan tal van collega's: hoe noem jij dat ding?  Piemel, pik, snikkel, lul, pieleman.....het kwam er automatisch uitgerold. Ikzelf zat in het kamp van de de piemels. We proberen in onze berichtgeving normale mensentaal te gebruiken en we hebben het over geslachtsdeel. Hoor je het jezelf al zeggen? "Dokter, ik heb een beetje pijn aan mijn geslachts....." Of, in een andere, aangenamere, situatie: "Zou je even mijn gesl.... willen....." (Ben nog wel enigszins preuts). We zijn er nog niet uit. Maar geslachtsdeel vind ik echt niks. Iemand een idee?

18 01 07 - 09:08Kunst

Het was in 1984. Ik was op een tentoonstelling in het Belgische Neerpelt. Vader en zoons Blondeel (Armand, Herman en Sander) lieten daar hun glasramen, ontwerpen en teleningen zien. Eén werk: Breuklijn raakte mij. Ik heb het toen gekocht. Ik heb het vervolgens met plezier achter me aan gesleept, maar na de laatste verhuizing belandde het op een verborgen plek.
Tòt een paar weken geleden: daar was-ie weer!! Alleen is één glasdeel kapot. Ik ben gaan googlen en vond met hulp van een galerie ergens in Venlo het adres van Sander Blondeel in Mariakerke in België. Dìe moest ik hebben, want hij is de maker van mijn kunstwerk. Ik had zijn telefoonnummer, maar ik weet dat hij doof is. Dus maar een brief geschreven: of hij het werk nog kent en of hij het zelf zou willen restaureren. Want je kunt wel naar iemand anders gaan, maar als de maker het zelf doet....
Sneller dan het licht kreeg ik antwoord van de Grote Meester zelf: Hij kent het werk nog en wist me te vertellen dat de liefhebbers van zijn werken dit "Breukvlak" erg graag mogen. En dat hij het graag wil restaureren. En dat hij morgen langskomt, want hij reist een aantal keren per jaar af naar Tilburg om glas te kopen voor zijn nieuwe scheppingen. Dus morgen om half vijf staat de schepper van mijn kunstwerk bij mij op de stoep...is dat mooi of is dat mooi?

14 01 07 - 13:53(Naasten)liefde

Internet is ook het vehikel van de naastenliefde. Hoeveel mailtjes ik de laatste tijd niet krijg van Claudia, Karin, Susie en weet ik hoe ze allemaal heten. En allemaal hebben ze het beste met mij voor en gunnen ze mij het mooiste en het fijnste. Pillen vooral, pillen die van mij een nog betere minnaar maken. Ik heb het niet verzonnen, ZIJ schrijven het letterlijk: een nòg betere minnaar. Ze gunnen mij nachtenlang seksplezier en willen daar ook nog een bijdrage aan leveren met "penis enlargers". Piemelvergroters dus, als het ware. En dan zijn er nog een aantal dames die zich bij voorkeur met "das geile Luder" in mijn mailbox aankondigen en die allerlei stoute voorstellen doen. Ik zou haast gaan denken dat ik populair ben. Maar ik blijf met twee voeten op de grond staan. Ik weet niet of ze weblogs (kunnen) lezen, of ze überhaupt kunnen lezen, maar misschien helpt het als ik het hier zeg: HOEFT NIET, WIL IK NIET, KOM NIKS TEKORT, LAAT ME MET RUST!

09 01 07 - 06:58Aan het werk

Zo. En nu maar weer echt aan het werk. Hoewel, hard geploeterd in bella Italia. De olijfbomen moesten gesnoeid worden, want een oude Cilentanische spreuk over de olivio zegt: "Maak me arm, dan maak ik je rijk". Nou zal dat met zo'n 25 bomen wel meevallen, dat rijk worden. Maar toch ze hadden een beurt nodig. Veel gezaagd, gesjouwd en vuur gestookt van het afval. Metershoge vlammen! Heerlijk, de hele dag buiten sjouwen en tussendoor een tukkie in de stralende zon. Behalve de olijven hebben ook de andere jonge bomen voorzichtig kennisgemaakt met mijn nieuwe snoeischaar en samurai-zaag. Die laatste blijkt trouwens ook prima geschikt om een vingertop (bijna) af te zagen. De citroenen, de vijgen, de mandarijnen, amandelbomen, het staat er allemaal weer prima bij. De zon en de regen moeten het nu gaan doen. En ik zit na een dag weer in die andere dingen: verkiezingen, nieuws, productie-afspraken, roosters, notulen, vergaderingen....ff wennen !