25 06 06 - 23:23Sterk of slim?

Ik heb niet alles gezien vanwege een geheimzinnige date. Soms is het leven kiezen.
Maar met wàt ik gezien heb, sluit ik mij aan bij Van der Sar: "Wij waren sterker, hun waren slimmer".
Mijn beste vriend zit in Moskou op dit moment. Hem direct geïnformeerd (ik sms sinds 'n week als de beste, en snèl!).
Hij sms-te terug: "Moskou huilt..." Kijk, da's nou solidariteit!

25 06 06 - 11:04Vrienden

Mensen hebben vrienden. Althans de meeste mensen hebben vrienden. Wat zou je zonder vrienden en vriendinnen moeten? Dieren hebben ook vrienden, zo heb ik gemerkt. Elke morgen wandel ik met hondenvriendin Baika (over vrienden gesproken) de brug over het kanaal over, het groen in. Even poepen, even plassen, even rennen. Altijd richting zonsopgang. Meestal -vooral in deze tijd van het jaar- erg mooi.
Elke morgen langs een weiland waar zes prachtige jonge paarden staan. Ze weten tegenwoordig wie we zijn en wanneer we eraan komen. Eén van de paarden, een donkere, heeft het erg op Baika en komt in galop naar ons toe. Elke keer. En de rest komt er trouw achteraan gerend, met achter zich een grote stofwolk. De grond dreunt dan, soms denk ik: ze remmen niet op tijd. Maar dat gaat toch altijd goed. De paarden snuffelen aan de hond en omgekeerd. Soms schiet de hond de wei in en gallopperen de paarden in een pracht dreunkadans achter haar aan. De hond is wendbaarder, maar soms scheelt het maar heel weinig. En als de paarden ècht dreigen te winnen, schiet de hond het weiland uit, onder de draad door. In de wetenschap dat de paarden dan niet verder kunnen. Althans dat hebben ze tot nu toe nog niet gedaan. Vanmorgen heb ik de vriendenclub bereid gevonden om even te poseren:

24 06 06 - 10:06Zorgen....?

Je hebt soms van die momenten dat je in de war bent. Dat je zorgen hebt, of dat je dènkt dat je zorgen hebt. Of dat je in de war bent van het in de war zijn, terwijl er rationeel eigenlijk niks is om in de war te zijn. Soms zelfs integendeel. Er zijn misschien mensen die denken dat dat bij mij een permanente gemoedstoestand is, maar dat is niet zo. Dezer dagen even wel. En laat ik nou vanmorgen vroeg in een interview met Medy van der Laan in de Volkskrant-bijlage lezen dat zij de meer dan prachtige zin van dichter Bert Schierbeek op haar werkkamer heeft hangen:

"Hoe, als je je met zorgeloosheid kon omringen, en dat dat je ruimte was..."

Komt-ie binnen? Zegt van der Laan: "Als je je geen zorgen maakt - wat kun je dan allemaal wel niet bedenken! Je zorgen maken staat voor mij gelijk aan: niet kunnen" .Zij is, zo zegt ze, iemand die kijkt naar wat er wèl kan, in plaats van wat er niet kan. Kijk Medy, ik vind dat je politiek gezien rare dingen doet, maar dit heb je wel mooi gezegd. Ik sla hem even op, op mijn blog als je het niet erg vindt.

23 06 06 - 18:25Dichttimmeren

Kijk. De journalist in mij zegt: timmer dicht wat je vantevoren dichttimmeren kan, dan heb je meer ruimte en energie voor de onverwachte dingen.
De mens in mij zei even niks toen-ie dit bericht vandaag op het internet zag:

Doodskisten soldaten mogen gefilmd
Nederland zal de terugkeer van eventuele doden onder de militairen in Uruzgan niet afschermen van het publiek. In tegenstelling tot de VS en Canada, zal de thuiskomst-ceremonie van lijkkisten zo veel mogelijk openbaar zijn, mits de nabestaanden hiermee instemmen. "We gaan niets wegstoppen voor het publiek. Wij hebben er niets op tegen dat hun terugkomst straks geregistreerd wordt door de media", aldus een woordvoerder van Defensie. Bron: de Volkskrant

Goed dat het goed geregeld is. Dichttimmeren is misschien in dit verband niet zo'n fijn woord....Die van mij heeft gelukkig niks met legergroen, da's geen toeval. Maar stel dat-ie dat wel zou hebben........nee, laat maar. En als het straks zover mocht komen staan onze mensen er wel te draaien..... pffffff

22 06 06 - 05:47Tachtig

Vandaag is het 22 juni 2006. Vandaag zou mijn vader jarig zijn. Hij zou tachtig jaar geworden zijn. Hij was 73 toen-ie er er na een slecht jaar tussenuit piepte. Hij was heel erg ziek en heel erg broos. Als de dag van gisteren zie ik nog hoe hij na een zware tijd in het ziekenhuis naar huis kwam. Een oude versleten zieke man. De ziekenverzorgers hadden hem op een bankje in de lift naar zijn flat gezet, een beetje leunend tegen de wand, want hij kan zichzelf nauwelijks meer overeind houden. Ik stond boven toen de liftdeur automatisch openging. Dat moment vergeet ik van mijn leven niet meer. Mijn vader, die grote altijd aanwezige man, ziek, bleek, klein in zijn kamerjas met een wandelstok leunend tegen de liftwand. Ik hielp hem omhoog en begleidde hem naar het speciale thuiszorg bed dat we in de huiskamer hadden laten zetten. Hij was blij dat ie weer thuis was, zag ik aan zijn ogen. Maar zijn lijf kon niks meer. O, ja één ding, met zijn wandelstok wees hij naar een kuiltje in de vloerbedekkig waar eerst een stoel had gestaan. En hij schudde zijn hoofd. Mijn vader was niet erg van de details, maar dit stoorde hem blijkbaar. Ik heb zijn fragiele lichaam mee op het bed gelegd en een poosje bij hem gezeten. Veel hadden we niet te vertellen, want daar had ie de energie niet meer voor. Rum twee dagen later piepte ons vader er tussenuit. Ik was te laat om er nog bij te zijn.
Vandaag zou-ie tachtig geworden zijn. Gek, mensen die doodgaan worden niet meer ouder, dus ik kan me er geen voorstelling van maken hoe mijn vader van tachtig zou zijn. Hoe die eruit zou zien, hoe hij zich zou gedragen. Een oud mannetje van tachtig? Zou er nog iets over zijn van dir grote sterke man? Mannen van tachtig van tegenwoordig zijn soms niet te vergelijken met mannen van tachtig van pakweg dertig jaar geleden.
Ik ga vandaag een bloemetje naar hem brengen en we gaan zijn verjaardag vieren met een etentje in het restaurant waar heel veel voetstappen van hem liggen. Want dat vond hij belangrijk: als er iets te vieren was, moest dat ook gebeuren. Ik hoorde mij leven lang al dat ik erg op mijn vader lijk, daar was ik nooit zo blij mee. Zo gaat dat. Vanaf de dag van zijn begrafenis hoor ik dat nòg meer. Overal waar ik kom bij mensen die hem gekend hebben. En ik ben steeds meer gaan zien aan de gezichten die ze erbij trekken, dat dat een compliment is. Het kan verkeren, nu ben ik er trots op als mensen dat zeggen. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat ikzelf ook wel zie dat ik dingen van heb, de positieve dingen, maar ook de wat ingewikkelder kanten. Eén ding vind ik opmerkelijk, dat had ik nooit van mezelf verwacht: er gaat geen dag, voorbij, letterlijk geen dag, dat ik niet even aan hem denk. In allerlei situaties: dit had-ie moeten zien, hierbij zou ik zijn reactie weleens willen horen (hoewel die vantevoren al kende), wat zou-ie hiervan genoten hebben...van die dingen. Vanavond gaan we met hem eten, hij zal nog wel wat mopperen over de voetbalwedstrijd van gisterenavond, want dat kon-ie ook nooit laten.

18 06 06 - 07:11Sleepless in Moerenburg

Er zijn van die dagen dat het slapen niet zo goed wil lukken, omdat er van alles door hoofd, buik en hart speelt. Ik sta dan maar op en ga iets doen. Wandelen met de hond bijvoorbeeld, zoals vanmorgen rond zes uur. Door de Moerenburg, het prachtige stukje bij ons letterlijk om de hoek, tussen Tilburg en Oisterwijk. De zon geeft al warmte op dat tijdstip. Paarden in de wei kijken loom op hun horloge. Je ziet ze denken: die zijn vroeg. Koeien warmen hun kont in de eerste zonnestralen. Konijnen en hazen dartelen in de laatste dampen die van de akkers en weilanden komen. Een kievitpaar slaat alarm als de hond (blijkbaar) te dicht bij een nest komt. We zijn de enigen op dit matineuze uur en hebben het gevoel dat we helemaal één zijn met het ontwakende landschap. Sinds een paar weken is er een soort van wandelroute met hier en daar bordjes die een toelichting geven op wat je ziet of wat er was en wat je niet meer ziet. Zo weet ik intussen dat de eeuwige plas in het weiland waar de hond altijd stoeit met vier paarden, een overblijfsel is van de slotgracht van een huis/kasteel dat daar vroeger stond. Zo weet ik intussen dat de visvijver "De Lange Jan" zo heet omdat daar vroeger een fabriek stond met een heel lange schoorsteen die zo genoemd werd. Sleepless in Moerenburg: genieten en je wordt er ook nog wat wijzer van op de vroege ochtend.

15 06 06 - 08:21Oranje boven

Mag een burgemeester op uitnodiging van een bevriend bedrijf naar een wedstrijd van Oranje en is het juist als de gemeente de reis- en verblijfkosten betaalt? We hadden een rondje langs tien gemeenten gemaakt. Een bestuurder gaat inderdaad. Uitgenodigd en wel. "Nou èn? zegt de ene flank van het journalistieke smaldeel van ons bedrijf. "Schande, profiteur" zegt of denkt de andere flank. We hebben het er de afgelpen 24 uur intensief over gehad. En toch maar een verhaal erover gemaakt. Natuurlijk doet zo'n burgemeester goede contacten op bij zo'n wedstrijd, want tout Niederlande is daar. En natuurlijk bestaat de kans dat de stad daar best op een of andere manier beter van wordt. Maar moet je het willen? Is het niet veel slimmer om alle gezeur voor te zijn en die paar honderd euri zelf op te hoesten? Zo slecht is een burgemeesters-salaris nou toch ook weer niet...

12 06 06 - 08:00Sorry Guus

Het was een andere verjaardag dan anderen. We zouden naar een concert van Guus Meeuwis in het Philips Stadion gaan. Met vooraf Servië-Nederland op grote schermen in het stadion. Het publiek was heeelemaal in oranje. Beschaafde en bedaarde bankemployees liepen in Bavaria Leeuwenhosen, met daaronder zwarte kousen en dichte schoenen en zopen zich een stuk in hun kraag. Op de grote schermen was de wedstrijd slecht te zien. Dus van verveling: nog meer bier en nog meer bier. Tegen half zes was Guus aan de beurt. Ik wilde erheen omdat Guus een beetke van ons is. "Ons" bedoel ik heel breed. En omdat ik het een heel leuke vent vind. Maar na een dik half uur zijn we vertrokken. Vrouwen die ontroerd meelallen, is meer dan oké. Maar hun mannen waren over het algemeen allemaal zò in de lorem dat er niets meer met hen te beginnen viel. Gewoonweg vervelend bij een concert. De akoestiek was slecht, we hoorden alleen maar een hoop geschreeuw. Of dat aan het stadion ligt of aan de electroninca, weet ik niet. Maar het was gewoon niet goed. En dat lag niet aan Guus. Ik vind dat ie gewoon voor overzichtelijke hoeveelheden publiek moet blijven zingen en spelen. Guus straalt altijd iets uit van "dicht bij de mensen", dat is zijn kracht, zijn charme en zijn succes. En dat was allemaal verstopt in het grote geweld. Dus zaten we na een half uur weer in de auto naar huis. Sorry Guus.

08 06 06 - 08:02Zo, dat moest even

Trouw, 8 mei 2006

04 06 06 - 07:27Straatnaambordpaaldansen

Soms ben ik trots op de stad waar ik woon. Gisteravond bijvoorbeeld, tijdens de 7 stadswandeling, dit keer in onze wijk. Een stadwandeling is in Tilburg een tocht langs verrassende plekken en gebeurtenissen. Het voert te ver om alles gedetailleerd te noemen, daarom in telegramstijl:
-Start in het klooster waar ruim honderd Polen wonen, met een typisch Pools hapje en (voor het eerst) een rondleiding door het klooster.
-Bezoek aan Hein Geers, een wereldautoriteit op het gebied van chocolaterie.
-Een concert vanuit Oranje vogelhuisjes in de avondschemer.
-Een quasi-Gregoriaans concert in de voormalige Willem ll HBS.
-Een indrukwekkend relaas naar aanleiding van een ex-NSB-er die in de wijk woonde en vermoedelijk nogal wat Joodse gezinnen verraden heeft.
-Een virtuoos optreden op een stenen depressief makend ("Je komt hier om weg te gaan") achterplaatsje, door onze eigen stadsdichter Nick J. Swarth.
-Een lieve zangeres in een prachtige avondjurk in het hol van de Tilburgse Watersport Vereniging.
-Een trieste korte eenakter in een schip dat ter restauratie op de werf ligt.
-Een boottocht naar de Rioolwaterzuivering.
-Verrassende theateruitingen in het enigszins sinistere decor van diezelfde Rioolwaterzuivering.
-En niet te vergeten, op de hoek van de Hendrik Zwaardecroonstaat: een mooie, ranke, slanke jongedame die ons tracteerde op een demonstructie straatnaambordpaaldansen. Jammer dat ze bij ons onlangs de straatnaambordpalen hebben vervangen door bordjes aan de huizen. Het zou mooi zijn in de wijk als van tijd tot tijd op elke hoek een demo straatnaambordpaaldansen. De foto's van de paaldanseres zijn allemaal mislukt...

03 06 06 - 10:01Benkske = Social Sofa

Kreeg een mail van de buurtburgemeester. Over een Social Sofa. Of we ideeën hebben waar die zou moeten komen en hoe die eruit zou moeten zien. Social Sofa? hoor ik je denken. Ja, in goed Nederlands: een Benkske. Het is -denk ik- een jaar of acht geleden dat we bij TV8 Brabant samen met Karin Bruers bedachten dat we een wekelijks tv-programmaatje wilden dat geïnspireerd was op de banken die overal en nergens staan. Banken waarop mensen elkaar treffen om het wereldleed en kleingeluk met elkaar te bespreken: "Ja, 't is wa." Het werd 't Benkske. Het moest zo low budget mogelijk, want geld hadden we nauwelijks. Karin Bruers, Richard Storms en Patrick Smulders deden mee. Met weinig middelen werden ze opgenomen. Weinig middelen, maar ongelofelijk veel plezier. Vanuit 't Benkske ontstond ook "De Zanzibar" waar de toen nog onbekende Marc Marie Huybrechts een rol in had. Opgenomen in een café in Breda en -niet te vergeten- de Zanzibar op de camping, op een camping in Middelbeers als ik me niet vergis. Ik was er vaak bij, bij de opnamen. Het meeste à l'improviste, een idee werd al uitgevoerd voordat het goed en wel uitgesproken was. We hebben veel gelachen, gehuild van het lachen. 't Benkske, de Zanzibar: het was een echte hype. Iedereen in Brabant kende het. Òns Benkske dus eigenlijk. En nu krijgen we een Social Sofa in onze wijk. Naar een idee van Karin Bruers die vindt dat er te weinig sociale contacten zijn en daarom met het idee kwam om 1000 benkskes in de stad te plaatsen. Alleen heet het dan nu een Social Sofa...

01 06 06 - 19:31Bestelling

Weet je wat, we kopen er honderd, dan wordt het in de hele straat warm en lente: klik hier

01 06 06 - 07:49Boek

Tommy Wieringa (die van Joe Speedboat) deed het slim, zo wil de overlevering. Hij zou honderden mensen een mailtje hebben gestuurd met de vraag of ze in de boekhandel naar zijn boek wilden vragen. Boekhandelaren zijn middenstanders en voldeden aan de wens: ze bestelden het boek. Zo kwam het in de winkels te liggen en....inderdaad. Je weet nooit of het anders ook gelukt zou zijn. Richard Osinga doet het anders: webloggers kunnen een stuk van zijn nieuwe -nog niet verschenen- boek "Wembley" op hun site krijgen. Zo krijg je een ketting....Goed idee Osinga...ik doe mee:

01 06 06 - 03:24Afscheid

Ik heb officieel afscheid genomen van het bestuur van de Vriendenkring van Kamp Vught.Ik ben er na zeven jaar mee gestopt, omdat ik vind dat je zulke dingen nooit te lang moet doen. Voor je het weet behoor je tot het meubilair en dat wil ik graag voorkomen. Bovendien is het vanwege allerlei ontwikkelingen nu een gepast moment. Ik heb het als een voorrecht ervaren om de afgelopen jaren zo actief bij alles betrokken te mogen zijn. Hier en daar was er wat gedoe en miscommunicatie, maar waar is dat niet? Ik hoop dat ik mijn steentje heb bijgedragen om in elk geval altijd alle lijntjes open te houden en dingen weer op de rit te krijgen. Ik heb de afgelopen jaren op verschillende niveau's mensen ontmoet die op een of andere wijze een deel van hun tijd in het Nationaal Monument Kamp Vught steken of staken. Steeds opnieuw was ik onder de indruk van de inzet, de betrokkenheid en het engagement. Of het nou om de rondleiders (allemaal vrijwilligers) gaat, om het personeel of het bestuur: iedereen doet het met hart en ziel. En dat is erg mooi. Dat is ook de kurk waarop het Kamp Vught drijft volgens mij.
Terugkijkend ben ik bij veel dingen betrokken geweest. Hoogtepunten: deelname in de conceptuele werkgroep voor het nieuwe bezoekerscentrum, die van scretch af de plannen gemaakt heeft voor het prachtige gebouw dat er nu staat. De realisatie van een kopie van een barak (uiteindelijk tòch, na heftig doordouwen en zwoegen) en natuurlijk de realisatie van het Kindermonument dat herinnert aan de vele honderden kinderen die vanuit Vught de dood in gejaagd werden (as zondag is de jaarlijkse herdenking!).

Ik treed terug als bestuurslid en ik ga mijn energie in andere dingen steken. Maar tegelijk heb ik iedereen laten weten dat ze altijd een beroep op mij kunnen doen als er wat moet gebeuren. Want ik ben destijds niet zomaar toegetreden tot het bestuur van de Vrienden. Dat had te maken met persoonlijke gevoelens over datgene waar het Nationaal Monument en de Vrienden voor staan en tegen vechten. En dat gevoel blijft. Altijd.