Ik ben in sommige dingen geen held. Bloedprikken bijvoorbeeld. Niet om het bij iemand te doen, maar dat komt nooit voor. Maar ook niet om het bij mij te laten doen. Gaatjes laten prikken in mijn lijf, waarvoor dan ook, is niet zo mijn ding. De verpleegster zag het aan mijn ogen en zei lief: "We doen het voorzichtig, maar als u er liever even bij wilt gaan liggen..." Nou, dat hoefde nou ook weer niet, zei ik. En ze deed het voorzichtig, terwijl ik aandachtig het pastel landschapje in het dunne zwarthouten lijstje aan de andere wand bestudeerde. En vroeg of het zo is, dat mannen kleinzeriger zijn dan vrouwen. Ze had daar in haar korte carrière nog geen lijn in kunnen ontdekken. "Klaar!" zei ze. Voorzichtig draaide ik mijn hoofd van het kunstwerk naar de krater die ik in de holte van mijn arm dacht aan te treffen. Ik zag het gaatje niet eens. Ik had niks gevoeld. Net als al die andere keren. Drie buisjes bloed lagen broederlijk naast elkaar met een (mijn?) streepjescode. En nou maar even wachten op de uitslag. Dag zuster, bedankt.