Dat de man niet deugde staat vast. Maar de doodstraf? Onbegrijpelijk. De doodstraf past niet. Past nooit. Je bereikt er niks mee. En geen mens heeft het recht om andere mensen dood te maken. Dat niet iedereen zich daaraan houdt is al erg genoeg, maar regeringen moeten minstens het goede voorbeeld geven. Saddam had de rest van zijn leven in een eenzame cel moeten zitten, ontdaan van alle macht. Daar hadden ze hem pas mee kunnen straffen. Maar nee, ondanks veel oproepen van zelfs twijfelachtig kant, hebben de Amerikanen het laten gebeuren. Nee, ze hebben het zelfs toegejuicht. De wereld heeft er een martelaar bij en de Amerikaanse politieke bazen hebben weer eens laten zien waar ze staan en wie ze zijn: kwaad met kwaad vergelden. Goed bezig jongens.

Ik ben dit jaar voor de vijftiende keer in HH met Kerst. HH staat voor Hansestadt Hamburg. Eigenlijk heet deze stad aan de Elbe officieel: Freie- und Hansestadt Hamburg. Ik mopper op mijn blog met enige regelmaat op het land waar ik geboren ben, woon, leef en werk, omdat ik vind dat de kwaliteit van leven zienderogen achteruit gaat bij ons. Ik zie nu dat het in het land waar ik nu ben dezelfde kant op gaat: de kloof tussen arm en rijk wordt zichtbaar groter. Gisteravond laat zag ik in de binnenstad ("city" zeggen ze hier in goed Duits) letterlijk in elk portiek daklozen die daar lagen te slapen onder smerige dekens met naast hen lege flessen, veel lege flessen. Op straat is het een zooi, waar twee jaar geleden nog een keer per week buurt en straat werden schoongemaakt, gebeurt dat nu een keer per maand. Alles wat maar enigszins te privatiseren is, wordt geprivatiseerd. En terwijl je de amoede ziet toenemen rijden cruise er in diezelfde city NOG meer vette cabrio's door de felverlichte winkelstraten, met de kap open, dat wel, want hier is het ook geen echte winter.

Gisteravond wezen eten met het Donders-gedoe en aanhang. Met één broer en één moeder heb ik een vrij overzichtelijke en compacte familie. We hangen best wel een beetj eaan tradities (hoe ouder je wordt, hoe meer, geloof ik) en gisteren was het zeven jaar geleden dat ons vader de hemel in vloog. We gaan niet zover dat we dan symbolisch één stoel leeg laten, maar in gedachten was-ie er wel bij. Hij zou mee genoten hebben en met graagte de rekening betaald hebben, maar niet voordat hij bij het aanschouwen van het eindbedrag gezegd zou hebben: "Nondeju!" Want dat zei-ie altijd bij het betalen van rekeningen in restaurants. Ik geloof dat ik het een beetje van hem heb overgenomen. De plek des onheils was dit keer -jawel- de Karpendonkse Hoeve in Eindhoven: hoogsjiek, stevig aan de prijs en nog steeds trefpunt voor oud en nieuw Eindhovens rijk. Niet dat wij daartoe behoren: niemand woont in Eindhoven en niemand van ons is rijk. Maar we zijn dus tich binnengeslipt. Èn? Het was uitermate gezellig, iedereen zat op zjn luister- en praatstoel. Het eten was goed en lekker. Niks mis mee. Geweldige bediening. Maar wat mij steeds vaker overkomt in dat soort gelegenheden is het gevoel van moet het nou echt zoveel kosten, s het ècht zoveel waard. Want ik sta zelf ook met graagte in de keuken en doe soms niet onder voor wat ik buitenshuis krijg... Ok, de ambiance is anders en je hoeft zelf niks te doen. Maar zo'n honderd euri per persoon, ik vind het nogal wat...

Het is plotseling stil aan het weblog-front.
Founding-father Tim van Vitamine-T is er mee gestopt.
Hij liep voorop. Logde al web voordat zijn omgeving wist wat het was.
Nam ons mee in zijn leven en vertelde over zijn gelukjes en zijn pijntjes. Over zijn E. en de katten.
En nu is-ie gestopt, zomaar, zonder verder veel te zeggen.
Dat heb je met voorlopers, die zijn ook het eerst weer weg.
Heb nog even gedacht om een actie te gaan voeren: Vitamine-T moet blijven!!!!
Ook overwogen om de informateur daarbij te betrekken, maar die krijgt niet eens een regering op de rit, dus...
Ok, arrivederci Vitamine-T!! Va bene !! Het leven zal nooit meer zijn zoals het was...

Wauw! Het Koningstheater in Den Bosch. "Ik kon verdomme den Bosch niet vinden met mijne GPS!" mopperde Johan Verminnen gisteravond op het podium. Na enig gewurm ontdekte hij dat het "apostrof, s, streepje, grote h" moest zijn. Het is gelukt, want hij stond er gisteravond (en vanavond: "Den Bosch, pas op want er zijn vanavond zes Belgen in de stad!").
Wat een man, wat een concert. In de heerlijke intimiteit van het leukste theater van Brabant, met drie klassemuzikanten. Liedje-praatje-liedje. Als ik dat zo opshrijf klinkt het naar niemandalletjes, maar dat niet dus. Verminnen heeft de wereld wat te vertellen. Hij zing letterlijk uit volle borst, maar ook enorm ingetogen. Hij maakt plezier met zijn muzikanten: ze hebben er allemaal zin in. En, hij heeft prachtige pretogen. Het is een oud woord, maar toch maar: schalks, Johan Verminnen maakt schalks oogcontact met zijn publiek. Hij geeft je het gevoel dat hij echt blij is dat je d'r bent en sluit een verbomd met iedereen in zaal en op het podium. Heerlijke man....

Het is me nog nooit zo overkomen en ik zit toch al ff in het vak. De redactie draaide vandaag op volle toeren. Wat binnenkwam als "een moord in Hoogerheide" ontwikkelde zich in korte tijd tot een drama dat zijn weerga niet kent. Iedereen doet zijn journalistieke werk. Een geoliede machine. Snelle beslissingen nemen. Goeie mensen die weten wat ze moeten doen. Extra uitzendingen op radio en televisie, nog snellere updates op internet en teletekst. Nieuws druppelt binnen. En op een bepaald moment is het verhaal duidelijk.
Een kind, veilig op school, is neergestoken door een man die -waarom weet niemand- in die school rondliep met een mes. Je zit er middenin en tegelijk speelt het zich ver van je af.
Maar plotseling kreeg ik een tik vandaag. Het werd geprojecteerd op de binnenkant van mijn voorhoofd: kind, gang, school, even uit de klas, alleen op een gang, man, mes.
Een halve minuut was ik even verdoofd, zag mijn kind toen-ie negen was op zijn school...zijn veilige school.
Maar de verdoving loste snel op, we moesten verder...nieuwe ontwikkelingen, nieuwe beslissingen, het nieuws gaat verder.

Vanavond naar De Dijk geweest. Ze speelden op het mooiste podium van Nederland en omstreken, een steenworp van mijn huis: 013. Die jongens zouden eens een cd-tje moeten maken. Tsjongejonge....Huub van der Lubbe voor president???

Het gaat goed! Een voetballer zegt: "Blinde tyfuslijder" tegen een scheids. Zegt met een stalen gezicht dat dat niet tegen de scheids is, maar tegen een speler, terwijl de beelden duidelijk wat anders laten zien. Alsof je dat tegen een speler wel zomaar kan zeggen. De trainer maakt de scheidsrechter uit voor 'moraalridder', terwijl die trainer volgens mij niet eens weet hoe je dat spelt, laat staan dat-ie weet wat het betekent. Wormen in Naarden!

Sommige dingen sluipen er zo maar in. Voor je het weet, is het er. Plotseling. Ik heb het over ondermaatse Sinterklazen en Zwarte Pieten. Ik zag ze vanmorgen toen ik net wakker was, aan de overkant lopen. Ik zag ze bij Albert Heijn, ik zag ze vorig weekeinde in Groningen. Kinderen verkleed als Sint & Piet!

Uh?! Ja, vroeger -toen alles beter was- waren Sint en Piet autoriteiten. Een strenge, tevens rechtvaardige oude man die door ouders misbruikt werd om die wendingen aan de opvoeding te geven waartoe ze zelf niet in staat waren: "Sint heeft gehoord dat jij soms heel onvriendelijk bent tegen je zusje..." Ja, ja en van wie had Sint dat dan wel niet gehoord? Gelukkig was er dan altijd Piet die zorgde dat je je weer wat kon ontspannen. Maar lieve lezers, het leven neemt een rare wending. De Zeemannen en V&D's van deze wereld verkopen Sint & Pietpakjes in mini-formaat. En het klein spul rent daarmee over straat en neemt zelf de rol van de Goedheiligman en zijn Knechten over. Wie heeft dat bedacht? Waar gaat het heen? Straks hebben we geen Sint & Pieten meer nodig. Iedereen doet het zelf, het lijkt de Praxis wel. Voor de kinderen wordt het misschien leuker, want de oude truc die ook mijn ouders toepasten door Sint in te zetten voor de oplossing van opvoedkundige vraagstukken, lukt niet meer. Daar doen kinderen natuurlijk niet aan mee. Ander voordeel: die kleine dreumesen in die kostuumpjes glijden wèl met gemak door schoorstenen. Lang leve de vooruitgang !

Klaar! De verkiezingen. Het wordt weer even rustig in het Koninkrijk aan de Noordzee. Je kunt ook zeggen: nu begint het pas. Als enige land ter wereld hebben we dieren in de Tweede Kamer, althans mensen die de belangen van dieren extra behartigen. Wat hoorde ik de Tovenaar van Oss ergens zeggen: het is afgelopen met de kilte die in Nederland heerst! Als dat nou eens echt waar was....Ik hoop het ècht.

Gelukkig is het leven met enige regelmaat een groot feest. Vier dagen op cursus in Groningen. Bezig met de basis. Niks cursus leidinggeven, niks cursus 'hoe voer ik een functioneringsgesprek dat vooral niet over mijzelf gaat', niks....Nee. Basic! Hoe maak ik een televisiereportage? Verzin een onderwerp. Doe research. Denk na wat je wil en ga op pad. En dan materiaal bekijken en monteren. Dus eigenlijk gewoon een keer hands on. Wat de mensen aan wie ik leidinggeef elke dag doen.

"En?"

Wat: "En?"

"Nou, hoe was 't?"

Heerlijk!

Ik ben eruit.

Qua stemmen volgende week.

Maar of het uiteindelijk allemaal goed komt, weet ik niet.

Ik doe een schietgebedje als ik mijn stem uitbreng, misschien helpt dat.

Oh, nee! Het CDA is van de schietgebedjes. Moet ik iets anders verzinnen.

Ze liepen op het plein voor het Pantheon, één van de meest indrukwekkende gebouwen van Rome. Hij, verkleed als Romeinse Ridder, met een houten zwaard. Harige benen, een verfomfaaid rood hesje dat ooit een jurkje geweest was. En een helm op zijn hoofd. Zij, ach: zie foto zou ik zeggen. Ze duiken op meer plaatsen op in Rome, waar toeristen zijn. Hun nering: samen met toeristen op de foto en daar iets voor vangen. Echt succes hebben ze niet, want je staat goed voor lul als je met z'n foto thuiskomt. Alleen een groep herriemakende Nederlandse mannen, die wilde wel....ach je bent er 'ns uit. In elke geval beter als met een gedrilde, gemuilkorfde en gedresseerde beer op de foto, zoals ik ooit in Istanbul zag. Als je met dez vrouw op de foto wil, neem een ticket naar Rome en ga naar het Panthéon, ze is er altijd, zo zei ze me. Nee, er is geen foto van mij gemaakt in deze uitdossing...

De trouwe lezer had ze nog tegoed, de foto's van de paus. Zoek de verschillen.Hieronder. Eerst de foto van mijn zeer gewaardeerde collega, mede Italie-liefhebber en begenadigd blogger: de ongekroonde koning van Stroomwaarts. Daaronder die van mij. Ik vind -bij nader inzien- die van mijn collega mooier. Maar oordeel zelf:

Oh ja, die zijn er ook nog, die van D66. Zag vandaag een poster die mij vertelde dat ooit 30% van de mensen D66 gestemd heeft. Dat herinner ik me niet meer, dus dat moet ver voor 1966 geweest zijn. En dan (zie onder) die arme Sukke;

Het lijkt wel een wedstrijd wie het best en met meest kan draaien en Woutertje Bos is aan de winnende hand daarbij. Nu is er ineens weer geen genocide geweest in Turkije. En, sprèèkt-ie zich een keer uit over zijn favoriete coalitie, roept-ie een dag later dat dat een grapje was. Ik dacht dat het CDA patent had op draaien, maar dat blijkt niet meer zo te zijn. En gewoon op de partij stemmen waarvan het programma je aanspreekt, is ook alweer uit de tijd. Strategisch stemmen!! Dat is het parool. Nou is mijn zoon beter in Stratego dan ik, dus ik zal eens bij hem te rade gaan. Dus als je dàt wil, moet je niet op de partij stemmen die dàt ook wil, maar op een partij die er misschien voor kan zorgen dat de partij die dàt wil, niet in zee gaat met een partij die dàt niet wil. Want dan kon het weleens gebeuren dat dàt verzuipt in de compromissen en het gedraai van de coalitieonderhandelingen. Klopt het zo? Ik ga er nog even over piekeren. We hebben nog twee weken.

Vroeger, toen ik jong en ongeschonden was en razende radio-reporter, had je ook al verkiezingen. Dan kwamen landelijke lijsttrekkers langs omdat ze in het gebouw waar ik werkte via een lijntje met Hilversum konden praten. Hedentendage komen ze ook langs, omdat ze voor ons eigen publiek op televisie willen. De Bossen, Balkenendes en Wildersen komen met dikke driedrubbel gepantserde bolides en een partij kleerkasten met oortjes in. Vantevoren wordt het hele gebouw gechecked. Oh nostalgia...ik herinner me een avond dat Joop den Uyl langskwam, met een chauffeur. Via de achterdeur. Hij moest wachten tot hij op de radio mocht. Hij kwam de redactie opgelopen en vroeg of er iemand zin had in een potje tafeltennis. Hij had de tafeltennistafel boven zien staan. Tsja wat doe je dan als jong verslaggever? Inderdaad, werk uit je handen laten vallen en pingpongen. En natuurlijk verliezen, want hij was niet slecht in dat spelletje.

Kun je 'eigenlijk' tegen de doodstraf zijn? Volgens mij niet. Onze huidige en toekomstige minister-president kan dat wel. Wat een gedraai. De doodstraf deugt niet. Je mag namelijk mensen niet dood maken. Nooit niet. Je kunt er begrip voor hebben dat mensen heel erg boos op iemand zijn, of nòg meer boos en woedend dan boos en woedend. Maar dood maken hoort niet. Jas iemand die het verdient voor de rest van zijn of haar leven in een gevangenis, eventueel niet al te luxe. Maar we knopen geen mensen meer op of andere varianten.... Toch?

Roma in november. De mensen mopperen dat het koud is, maar als de zon schijnt (en dat deed-ie de afgelopen dagen) is het meteen heerlijk. Roma is rustig omdat veel Romeinen een lang weekeinde weg zijn. Maar gelukkig zijn er nog genoeg Romeinen over. De Paus bijvoorbeeld. Een collega van me liet lang geleden op zijn blog een artistimpression zien van de Paus (die aan hem voorbijflitste). Ik ga hem de loef afsteken als ik thuis ben. Paniek, panico eergisteren bij de Sint Pieter. Alle verkeer werd geblokkeerd, politiefluitjes klonken continu, mopperende taxi-chauffeurs en andere automobilisti die moesten omrijden. Che cosa è? De politieman keek me aan en zei blij:Il papa va a casa. Jawel, de Paus komt naar huis. Een sliert motoren, Alfa's met zwaailichten en ergens halverwege in die tocht een dikke (gepanserde?) Mercedes. Bij ons ging het raampje achter rechts open en de goede man zwoei en lacht ons toe. Zijn chauffeur reed bijna over mijn tenen. Mensen omme heen pinkten een traantje weg. Ik heb persoonlijk niks met hem, net zo minals ik met het instituut zoals dat nu functionert wat heb. Maar toch, als de Paus over de punten van je schoenen rijdt....het gebeurt niet elke dag. Niemand geloof dat,maar als ik thuis ben zal ik de foto's laten zien. En nu een caffè in de boekhandel/bar/intertetcafè om de hoek van de Trevifontein, waar Anita Ekberg ooit in sprong in opdacht van Fellini voor La Dolce Vita. Van Ekerg vandaag geen spoor. Wel duizenden toeristen, gewapend met camera, poserend voor Bernini's protserige kunstwerk.

Het is een graadmeter. Als DONLOG rustig is, heeft de directie/hoofdredactie van Donlog het druk. Er is een kogel door een kerk. Ik ben er al maanden mee bezig en heb nu groen licht. Ik ga samen met een paar vrienden/collega's een film maken. Jawel! Op een ander moment zal ik daar meer over vertellen. Nu geen tijd, want ik ben bezig met Essent. Dàt is pas leuk. Internet van Essent: op klachten reageren ze niet eens meer. Gas van Essent: we hebben een lek, ok dat hebben ze gerepareerd. Maar je wil niet weten wat ik heb moeten doen om erachter te komen wat het was en hoe nu verder...ècht niet te geloven. En verder? Verder even druk, druk, druk. Werken. Eind van de week een date in Rome voor de film. Verkiezingen komen eraan en ik mag het debat met Rouvoet eindredactioneel begeleiden. Kijk dan gaat het ergens om. En verder? Beetje veel. Weekeinde Rome voor de boeg, weekeinde Hamburg, weekeinde Groningen voor een cursus.....en dan zal het wel een keer december zijn...

Zo. Weer terug. Eén dag cadeau gekregen, had me -voor de zoveelste keer- vergist bij de boekingen. En? Nou, citroenen geplukt en gesnoeid.  En gelezen en geslapen. Boodschappen gedaan. En gelezen en geslapen. Twee jongemannen elke morgen hondsvroeg naar zee gebracht voor jun dagelijkse duik, gevolgd door een capucco en een cornetto. En gelezen en geslapen. Lege flessen en afval weggebracht. En gelezen en geslapen. Verse dorades gekocht en klaargemaakt. En gelezen en geslapen. OLijfbomen gemest. En gelezen en geslapen. Het was nodig, dat lezen en slapen.

En wat was hier het belangrijkste nieuws??? Lingo verdwijnt !! Heeft het nog zin om daar actie tegen te voeren? Heb het nog never gezien, maar mijn moeder heeft Lingo inmiddels in de genen. Dus ik ben er tegen dat dat wordt opgeheven.

Op de radio vandaag: ontsnapte wasbeer is gevangen. In Eindhoven. Even los van het antwoord op de vraag of ik als wasbeer in Eindhoven zou willen wonen, hij is dus gevangen. En hij is overgedragen aan het Papegaaiencentrum in Veldhoven. Een wasbeer, in een papegaaiencentrum. Deed me vandaag denken aan een prachtdicht van stadgenoot Erik van Os. Ik heb er aan gesleuteld, want bij hem was de wasbeer een pinguin. Maar nu we toch aan het husselen zijn:

Dag papegaai, zei de wasbeer
Dag papegaai, zei de papegaai.
Nee, zei de wasbeer, jij moet dag wasbeer zeggen.
Nee, zei de papegaai, jij moet dag wasbeer zeggen.
Nee, zei de wasbeer, ik ben een wasbeer.
Jij bent een papegaai, zei de wasbeer,
Jij bent een papegaai, zei de papegaai.
Stomme papegaai, zei de wasbeer.
Stomme wasbeer, zei de papegaai.

Later in het bericht hoorde ik dat de wasbeer van het papegaaiencentrum wordt overgedragen aan de Stichting Aap.

Dag aap zei de wasbeer...

Jongens en meisjes en andere trouwe lezers: ben ff weg uit dit land waar wasberen tot waanzin en razernij en een identiteitscrisis gedreven worden. Waar de Zelfbenoemde Grootste Schrijver in plaats van de Nobelprijs een vage ster naar zich genoemd krijgt, waar....vul in, vul in...

Ciao e a la prossima volta!

Ik weet het nu zeker. Bij de grenzen van de Gemeente Eindhoven staan apparaten die een signaal opvangen als ik de stadsgrenzen passeer. Dat signaal komt uit in de kantine van de parkeerwachters van de Lichtstad, mijn geboortestad (jawel!). Het schijnt een soort fluitsignaal te zijn, gevolgd door een ingeblikte stem: Attentie, attentie, target is in town (in Eindhoven doen ze alles in het Engels, zie: Eindhoven, leading in technology). Alle parkeerwachters onderbreken bij dat signaal hun pauze en/of maaltijd. Ze zetten allemaal hun petten op, trekken hun riem recht en kijken of de sporen van hun laarzen goed zitten. Dan gaan ze de straat op. En verdomd, na een half uur schrikt heel Eindhoven wakker (Eindhoven schrikt altijd wakker, omdat het er rustig en saai is, altijd): "Hebbes!! hebbes!" De parkeerwachter in kwestie fixeert zich op mijn leasebank, krijgt wat speeksel in een mondhoek, begint wat te slikken en te sidderen. Hij of zij pakt een pen en een blokje en begint te schrijven. Het noteren van het kenteken bewaart hij/zij bijna voor het laatst, wat dat brengt hem/haar bijna tot een orgastisch genoegen. Bijna, want de èchte orgastische ontploffing komt bij het invullen van het bedrag. Aaaaahhhhhhh!!! 130 euri gisteravond. HONDERDERTIG EURI en vorige week VIJFTIG EURI ! Daar kom je mooi klaar mee als parkeerwachter (m/v).

Honderddertig plus vijftig, dat is 396 oude vaderlandse guldens! Daar kun je van op en naar Rome vliegen of Napels en dan hou je nog geld over voor een drankje en een hapje. Ok, gisteren stond ik in een parkeerhaven bestaande uit drie parkeerplaatsen voor gehandicapten. Maar die andere twee waren gewoon vrij, dus een eventuele gehandicapte die het Stratumseind had willen bezoeken, had er zijn aangepaste auto nog gemakkelijk kwijt gekund. En de vorige keer was bij PSV-Feijenoord, ik stond een stukje op een stoep. Mag niet, klopt. Mea culpa, maar ze kunnen toch ook weleens iemand anders pakken? Of zou de kick dan kleiner zijn?

Geachte heer van Basten, beste Marco,

Na ampel beraad heb ik besloten dat ik mij zelf niet meer beschikbaar stel voor het Nederlands elftal. Ik heb deze beslissing met pijn in het hart genomen, temeer omdat ik weet dat ik nu waarschijnlijk nooit meer het Vaderlandse Oranje zal verdedigen. Maar ik kan niet anders.

U bent er oorzaak van dat mijn collega's Van Bommel en Van Nistelrooij zich hebben teruggetrokken. Zij hebben voor zichzelf gekozen in plaats van Oranje-roem en wat exta inkomen. Dat siert hen. Eindelijk voetballers die laten zien dat ze een ruggegraat hebben en zich niet laten piepelen. Grote klasse! En ik verklaar me solidair met hen. Ik realiseer me heel goed dat u nu een nog groter probleem hebt en met u het Nederlands elftal. Ik heb alleen in de indruk dat u en uw KNVB-bonsbazen het allemaal nog niet zo goed begrijpen. Maar dat komt wel. Sommige dingen hebben tijd nodig. Ik heb mijn besluit ook niet zomaar op een achternamiddag genomen.

Ik wens u desondanks succes op het komende EK ofschoon ik eigenlijk verwacht dat u daar niet bij zult zijn als bondscoach. Als dat het geval is, meld ik mij direct weer in Zeist, samen met Van Bommel en Van Nistelrooij. 

 Vriendelijk gegroet!

LD

Ik was op het ergste voorbereid. Sprak onlangs mensen die als personeels-uitstapje "stadsgolf" hebben gespeeld in de binnenstad van Den Bosch. Met een klein balletje, een draagbare hole en golfclubs dwars door het winkelend publiek. Het kan nog erger: met een Skippybal door de stad. Stel je voor... Maar het viel erg mee. Het feestcomité dat in het grootste geheim het personeelsuitstapje had voorbereid, maakte ons blij met een tocht per step. Op de step, op de step, ik ben zo blij dat ik hem heb....in 'Ja zuster, nee zuster' bezongen ze hem al. Ik had vroeger een groene, een super-exemplaar, maar dat kon ook niet anders met een fietsenmaker als vader. Ik heb geen flauw idee waar het ding gebleven is. Gisteren hadden we van die moderne dingen, met handremmen zelfs! Jawel. We reden van kroeg naar kroeg, van biertje naar biertje. Dwars door een druk en zonovergoten 's-Hertogenbosch. De stad liet zich van haar beste kan zien..

Vanwege zijn Nederlands/Duitse nationaliteit vinden wij het belangrijk dat onze zoon ook wat weet van de zwarte kant van Duitsland, de tijd van 40-45. Dus dachten we welgemutst: laten we naar de bioscoop gaan. Naar "Zwartboek" gaan kijken. Oma ook mee, dat leek ons wel iets. Op naar de Helmondse Pathé-bioscoop. De kaartjes hadden we al, dus een kwestie van doorlopen. Een dame bij de ingang vroeg of zoonlief al zestien is. Hij schutterde even en dat siert hem: hij heeft er nog niet voor doorgeleerd om met een stalen gezicht iets te zeggen wat niet waar is. Ik wel: Ja natuurlijk, dat ziet u toch wel? Hij is van april 1990. Gelogen dus, maar vooruit. We mochten verder. Maar net na de tweede reclame gingen de deuren van de zaal open. Twee mannen en drie vrouwen, allemaal bioscoop-personeel, omsingelden ons. We moesten bewijzen dat de jongeman zestien was. Ik schutterde nog wat met mijn paspoort, maar van mij geloofden ze wel dat ik die leeftijd al heb bereikt. We konden niets bewijzen. En dus moesten we opstappen. Geld terug, dat wel. Wat moet je nou doen? Boos worden omdat ze de regels hanteren, in de wetenschap dat ons kind die film prima aankan? Zij hebben -net als wij van de televisie trouwens- afspraken gemaakt met de kijkwijzer. Regels, zijn regels: legitimeren. Als dat niet kan, kan het niet. Geen Zwartboek dus. Ook wel weer boeiend dat er mensen zijn die die regels ècht hanteren. Dàt had ik nou weer niet verwacht.

Zo. Dat was Wende. Ze was haar roem al vooruitgesneld, die Wende Snijders (1978), dus we moesten er een keer naar toe. A new star is born, is zo'n beetje de algemeen geldende boodschap. Nou dat viel dus tegen. In de prachtige zaal van het Philips Muziekcentrum in Eindhoven, zaten we gisteravond om ons te laven aan haar talenten. Samen met een stuk of zes hele goeie muzikanten, deed de blonde jongedame haar ding. Vòl enthousiasme dat wel: Franse chansons, wat eigen Nederlands werk en voorzichtig wat Engelstalig jazzy gedoe. Ze heeft ons hart niet veroverd. Het was het allemaal nèt niet. Met name van het soort Franse chansons dat ze op haar repertoire heeft staan, moet je kippevel krijgen. Maar het drong niet door. Het ging niet onder mijn huid. Ik moet eerlijk zeggen: we hebben het een beetje zitten uitzitten. Maar de rest van het publiek was wèl razend enthousiast. Dus, misschien ligt het aan ons...

De eerste keer was ik er vanmorgen tegen half vijf. Maar de poort was dicht en geen levende ziel te bekennen. Dus terug naar huis, terug naar bed. Tegen zevenen,  toen de klokken opnieuw luidden, weer terug gegaan. De poort was open. Nog steeds geen levende ziel te bekennen, ik ging op zoek naar een ingang.  Eén deur was open: een grote hal. Nog een grote deur, een lange hoge gang. Links een grote deur, hij piepte toen ik hem open deed. Ik was waar ik zijn wilde: in de kapel van de Trappisten van abdij de Koningshoeven. Ik wilde dat al heel lang een keer doen, gewoon aansluiten bij de lauden (het ochtendgebed) in die prachtige serene omgeving, op die plek van arbeid en devotie. Achttien moniken zaten links en rechts tegenover elkaar in de koorbanken. Ze zongen prachtige liederen. Niets en niemand kon hen van de wijs brengen. Ze doen dat elke dag een paar keer. Een moment van rust, een moment van eerbied. Mooi dat je daar zomaar bij mag zijn.

Hij lag nog op het stapeltje "things to do" voor deze blog. Eén van de gedichten van Tilburgs stadsdichter Nick J. Swarth  . Hij schreef het en droeg het voor toen de social sofas gepresenteerd werden. Inmiddels staan er een stuk of wat social sofas verspreid in de stad en er komen er nog meer bij. Swarth declameerde op de van hem bekende wijze twee weken geleden onderstaand gedicht. Die man is leuk !

Sociale Verkilling

Omdat zij zich door
beveiligingscamera’s wisten bespied
kusten twee anonieme
bankzitters elkaar maar liever niet.
Hoewel ze zin hadden
in zoveel meer, bleef het die dag
bij een praatje over het weer.

En als we dan toch Swarth aan het citeren zijn, hier is zijn oer-gedicht over zijn stad:

dans de Orang Tilbo

dans de Orang Tilbo, dans de Willem II
schud je schriele bats, doe de Typisch T

dans de Kruikezeiker, doe de Rooie Stien
geef een rondje gas met de tegel in je tas

dans de Orang Tilbo, op ’n klötje, ugskes toe,
vuutje vur vuutje nòr veure, zuinig om de brij

dans de Willem II, ik wosse wiese wèsse won
ge hèt wir peut gebeurd, tis nie zoas et heurt

dans de Appetjoek, lopt rond als ene koekwous
bakt oew tietaaj brèùn, zo zòt as drie kòp jèùn

doe de Typisch T, zaai de wietplant in de schuur
zeven kleuren stront? – ja, doe maar lekker duur

doe de Kruikezeiker, mòkt broelie meej oew braoj
doeget mar op staoj, aanders wòrret wir oreemes

dans de Koosje Koosje, dans de Lidl aan de Leij
doe de kleine boodschap, draogt oew krökske bij

dans de Willem II, mòkt mènne zèèk mar lauw
klòpt de stobber öt oew broek, doe de Appetjoek

dans de Orang Tilbo, de vlamme öt oew kont
schriele bats, schriele bats en nôot gin kwats

Vijf Mafkezen uit Melbourne, Australia. The Ennio Morricone Experience. Gisteravond in Tilburgs prachtige Concertzaal. Alleen die zaal is elke keer opnieuw een genot. Vijf volslagen maffe mannen uit Australië, hele goeie muzikanten die in een avondbullende show aan de haal gaan met de muziek die Ennio Morricone componeerde voor films als Once upon a time in the west..en al die andere films die bol staan van paardengegaloppeer, rokende revolverlopen, dronkenlappen in saloons en zo. Het is niet na te vertellen. De mannen maken muziek op muziekinstrumenten en met allerlei andere dingen die niets met muziekindstrumenten te maken hebben. Met als hilarisch hoogtepunt: een pak cornflakes. Geloof je 't niet? Je kunt nog gaan kijken: aanstaande woensdag in Breda, de 30ste net over de grens in Leopoldsburg. Niet dat je na zo avond zegt: doe mij de cd maar. Maar wel heel erg ontpannen, heel verrassend en vooral maf.

.....dat je allerlei afspraken maakt en het plotseling benauwd krijgt als je je agenda vervolgens doorbladert? Benauwd van alle afspraken, leuk en minder leuk door elkaar? Vannacht zat ik rechtop in bed. Aan de binnenkant van mijn hoofd werd de agenda voor de komende weken geprojecteerd. Vergaderingen, vergaderingen, bijeenkomsten, bijeenkomsten, theater (Wende! God treft Darwin! Ennio Morricone), etentje met een oude vriend, etentje met een lieve vriendin (moet ik nog plannen, maar die heeft het net zo druk), feestje met de collega's, feestje vanwege een ronde verjaardag van een goede vriendin, vergaderen met de redactie, vergaderen over verkiezingen, twee dagen brainstormen over de toekomst van de regionale omroepen, een dag brainstormen over hoe wij als bedrijf de toekomst te lijf gaan en dan een secretaresse die doodleuk glimlachend zegt: de functionerings-gesprekken komen eraan, ik ga alle gaatjes in je agenda dichtplannen. En een werkgroep over de jubilerende Broeders van Liefde die me nodig heeft, net als een werkgroep die aan de slag is met een museum over mijn illustere familiegenoot Peerke Donders en een kleine serie debatten met de landelijke lijsttrekkers. En dan nog....van alles wat ik nu nog niet weet. Het is doorstampen en zorgen dat je tussendoor tijd voor jezelf neemt en even iets leuks doet. Ach en uiteindelijk staat er half oktober in Keulen een vliegtuig te wachten dat mij naar Italië brengt om daar een weekje uit te rusten....

Ja, dat zijn ze: indrukwekkend. De reuzenfoto's die fotograaf Yann Arthus-Bertrand op dit moment laat zien op grote borden rondom de Stopera in Amsterdam. De man is de hele wereld rondgevlogen om "een luchtportret van onze planeet" te maken. En die reuzenfoto's zijn (nog tot 3 december) in de openlucht, in hartje Amsterdam te zien.

Het zijn foto's gemaakt vanuit de lucht, dat is iets anders dan luchtfoto's. Ze zijn te mooi om echt te zijn. Als je in de buurt bent, ga even kijken. Als je niet in de buurt bent, zorg er dan voor dat dat wèl gebeurt, het is echt de moeite waard. Gisteren in de middagzon was het helemaal genieten. Ik heb van de foto die ik het mooiste vind, weer een foto gemaakt. "Worker resting on bales of cotton" in Ivoorkust. Is dat relaxed of niet?

Meer weten, zien of bestellen?  Ga naar www.earthmatters.dk

Het was -zoals verwacht- nostalgie in optima forma. Mijn vader had -voor mijn gevoel wel honderd jaar- dezelfde plaats op de tribune van PSV. En hij zat -voor mijn gevoel al honderd jaar- tussen dezelfde mensen. Die kenden elkaar alleen maar van die plek. Als ze elkaar elders tegenkwamen wisten ze dat ze die ander wel vaag kenden, maar geen flauw idee waarvan. Als een van zijn vrienden niet kon, mocht ik mee. Hand-in-hand tussen de menigte naar die vaste plek. Vóór de wedstrijd analyses avant la lèttre (Derksen, Mulder noem ze maar op, bestonden nog niet), tijdens de wedstrijd stevige discussies over het spel: blij als het goed ging, mopperen als het slecht ging. En die stemmingen gingen in één wedstrijd tig keer naadloos in elkaar over. Er is niks veranderd: Kluivert werd vandaag met een enorm applaus voor de eerste keer in het rood-wit verwelkomd, het overstemde het "moordenaar, moordenaar" dat vanuit het Feijnoord-vak geklonken schijnt te hebben. Drie weken geleden riep iedereen nog dat ie moest wegblijven. Naast mij zat iemand zich stevig op te winden, in de tweede helft: "Als het dit is, hoef ik volgend seizoen geen tribunekaart meer...." gromde hij. Ik moest even in mijn arm knijpen, want dat heb ik mijn vader als kind ook vaak horen zeggen. Vervolgens lag de nieuwe seizoenkaart een paar maanden later gewoon weer op de deurmat. PSV bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik zat vandaag op dezelfde plek en kende niemand meer......allemaal dood of allemaal geen tribunekaart meer?

Mmm, de Volkskrant -niet geheel onpartijdig- zegt dat de PvdA in november gaat winnen en dat Jan Pieter meer vertouwen geniet dan Woutertje B. Bij Woutertje B. kan ik alleen maar denken aan een uitspraak van iemand destijds toen-ie partijleider werd: "Hij heeft tenminste een lekker kontje." Op zich een prima eigenschap, zowel voor mannen als voor vrouwen, want daar kun je het een eind meebrengen. Maar verder heb ik hem niet kunnen betrappen op echte diepte en wijsheid. Dus: Woutertje als minister-president? Nou, nee. Maar wat dan? JP maar weer? Over zijn al dan niet lekker kontje heb ik nooit iets gehoord of gelezen. Maar opnieuw een kabinet van een paar maanden (veel langer zal het niet duren o.l.v. het orakel uit Zeeland...mm nou nee. Is er nou onderhand niet een sterke vrouw die het roer kan overnemen? Nee, Rita, jou bedoel ik niet!

...zou je alles wat je zo in een week of op een dag beleeft en voelt willen opschrijven in je blog. Maar dat kèn niet altijd. In mijn werk doe ik dingen die één op één zijn en waar anderen niets mee te maken hebben. En dat geldt ook voor sommige dingen die ik als privé-mens beleef en voel en denk en wil of niet wil. Zelf ben ik nogal van de categorie Open Boek, maar er zijn ook nog andere mensen die er op een of andere manier bij betrokken zijn, danwel dingen meebeleven, danwel zich het slachtoffer voelen. En dus kun je niet alles opschrijven. Maar ik vond wel dat ik vandaag een stukje moest schrijven. Dus schrijf ik vanavond een stukje waarin ik uitleg dat ik wèl veel beleefd heb en veel voel, maar er niet zoveel over kwijt wil. Ik maak me op voor een bijzondere ontmoeting morgen. Een kleine vijftig mensen die betrokken waren bij 's lands eerste commerciële regionale zender komen morgen bij elkaar. Herinneringen ophalen en oude bandjes  (bloopers!!) kijken. En zondag: drie ereplaatsen om te zien hoe PSV Feijenoord afslacht, samen met zoonlief en zijn beste vriend. Ik zit in het Philips-stadion -geen toeval- op de plaats waar mijn vader vele jaren zat. Ik weet nu al dat ik het daarom niet droog houd. Want alles komt terug: hoe ik met hem naar het stadion ging. hoe hij kon mopperen maar toch door-en-door supporter bleef. Hoe hij standaard nà de wedstrijd bij de eerste kroeg (nu een koffieshop) zei: zullen we hier iets drinken, want bij de parkeerplaats is het toch alleen maar wachten...

Hij is gevonden! Zie "Op de knieën". Hij is terug. De Aarle-Rixtelse gelovigen hebben waarschijnlijk ook nog stiekem gebeden. En dat heeft geholpen. Het telefoontje lag bij de collega thuis op zijn bureau...

Ik was er niet bij, dus ik kan vrij opschrijven hoe ik denk dat het was. Ik heb een collega -en dat is niet leuk- die om de haverklap wat kwijt is. Als het zijn sleutels niet zijn, zijn het zijn aantekeningen. Zijn het zijn aantekeningen niet, is het zijn telefoon. Dit weekeinde was hij in de kerk in het altijd dynamische Aarle-Rixtel, alwaar een botje van een Zalige priester in de kerkmuur werd gemetseld. Na afloop ontdekte de hoofdpersoon dat hij zijn GSM-tje kwijt was. Overal gezocht. Paar keer het nummer gebeld: voicemail. Shit, shit, shit. De volgende morgen de pastoor van Aarle-Rixtel gebeld. En zo kon het gebeuren dat tijdens de hoogmis alle kerkgangers in de preek de oproep kregen om op te staan en onder de bank te zoeken naar een GSM-tje van een meneer van Omroep Brabant. Nogmaals, ik was er niet bij, maar het moet en prachtig beeld geweest zijn: heel katholiek Aarle-Rixtel op de knieën kruipend door de kerk. En deze keer niet op de kneën voor Onze Lieve Heer, maar voor Omroep Brabant.

Een van mijn vaste stekken op het wereldwijdeweb is villamedia van de NVJ, met het laatste nieuws over het vak. Soms lees je daar bemoedigende berichten, zoals vanmorgen. Maar het is ook weer een bericht waar je alle kanten mee op kunt.

80 Procent van journalisten straks onnodig

Slechts 20 procent van het aantal journalisten blijft over. Dat is volgens Paul Molenaar, uitgever van Ilse media, de toekomst van de journalistiek. "Er zijn nu te veel doublures in nieuwspublicaties en te weinig hoor en wederhoor," zo zei hij tijdens het NVJ-debat over Web 2.0. Peter Kentie, van PSV.tv beaamt dat. "Webloggers duiden het nieuws." Toch worden er ook kanttekeningen geplaatst. Volgens een gedeelte van het aanwezige publiek gaat de journalist juist een goede toekomst tegemoet. Mensen zouden door de bomen het bos niet meer zien en willen betalen voor kwaliteit. Wel is de algemene tendens dat journalisten zich meer moeten verdiepen in de verschillende communicatievormen.

Sommige dingen begrijp ik niet. Vooral als het om politiek gaat. Hanja, onze plaatselijke commissaris der Koningin, heeft verordonneerd dat er een verkiezing komt: wat is het Brabantse volkslied ? Het is een hete aardappel die alsmaar doorgeschoven wordt. Het is een politiek issue, jawel!
Er zijn drie keuzes. Keuze a, keuze b en keuze c. Hanja wil een soort informele verkiezing, parallel aan de landelijke verkiezingen, want dan is toch zo'n 40% in het stemhokje. Hoe ze het wil organiseren weet niemand. Hanja, bespaar je de moeite ! De kijk- en luistervrienden van Omroep Brabant hebben zich al tig keer uitgesproken. Wedden? Het wordt dit:

Ik loop hier alleen in een te stille stad
Ik heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad
Maar de mensen ze slapen, de wereld gaat dicht
En dan denk ik aan Brabant, want daar brandt nog licht

Wat ik van de tekst vind, doet er ff niet toe (want zò verlicht is Brabant nou ook weer niet), maar dit gaat het worden. Mijn stadgenoot Guus Meeuwis schrijft geschiedenis.

"Er was veel humor, veel zwarte humor ook. En humor die je op het verkeerde been kon zetten. Toen ik trouwde, zei mijn vader: 'Trouwen is zo leuk, je kunt het niet vaak genoeg doen'

* Clairy Polak, dochter van Alexander Pola, in Volkskrant Magazine 2/9/06

Het lijkt rechtse praat, maar het komt uit onverdachte hoek. Steve Stevaert, gouverneur van Belgisch Limburg, heeft meegewerkt aan het verkiezingsprogramma van de PvdA. Tijd voor een interview, dacht de Volkskrant. "Iets meer bevlogenheid graag" staat er boven. Hij vindt Nederland een 'net' land, één van de beste plekken om te leven. "Slecht spreken over Nederland, daar wil ik niet aan meedoen. Wat mij wel uitermate stoort en waar Nederland echt ontspoort, is dat waanzinnige idee dat opgang maakt over het recht de andere mens te mogen kwetsen. Dat stoort mij vreselijk, het gaat tegen elke fatsoensnorm in. Mensen hebben de verdomde plicht om verdraagzaam te zijn. Onverdraagzaamheid is zo slecht..." Stevaert noemt de 'bijna geïnstitutionaliseerde ruwheid' een kwaal. Stof tot nadenken.

Mijn achterbuurman neemt weleens zijn auto van de zaak mee naar huis. Een blauw bestelwagentje waar O.K.Z. op staat. Het is van een drukkerij in Tilburg en O.K.Z staat voor Overmorgen Klaar Zeker. Maar de drie letters O.K.Z. hebben inmiddels ook een andere betekenis. Voor een van 's lands beste columnisten, Ephimenco van Trouw, staan die letters voor Onstabiel Koninkrijk aan Zee. Nederland dus. Alleen voor Ephimenco zou je al een abonnement op Trouw nemen, maar dat terzijde. Vandaag fulmineert hij briljant op de VVD. Hoe ze het in vredesnaam in hun hoofd hebben gehaald om Docters van Leeuwen op de lijst te zetten. Lees even een stukje mee:

".....Maar je bent naïef en, geholpen door wat chianti, pasta en zon, droom je van een spoedig herstel. Bij terugkomst moet je sneller dan je lief is een toontje lager zingen: het is weer regen en bloemkool met zure maïzenasaus. Dezelfde egotrippers die stampvoetend niet verder dan hun eigen hachje wensen te kijken. Aan de rechterflank volg je de titanenstrijd der dwergen die elkaar zidaneske kopstoten verkopen om de etensresten van Pim te mogen oprapen. Ach, het zijn maar uitgehongerde lilliputters op zoek naar kruimels, probeer je te relativeren....."

Gezien? Zidaneske kopstoten. Mooi hè? Een nieuw bijvoeglijk naamwoord is geboren. De betekenis? Iets van: geweld uit frustratie, terugslaan na getreiterd te zijn? Dat kan dan letterlijk geweld zijn, maar ook een ongemeen felle verbale reactie. Het moet maar op de lijst van nieuwe woorden. Als iedereen die dit leest het nou gaat gebruiken, gebeurt dat vanzelf. Proef het eens even op je tong: "O.k., dat had ik niet moeten doen, het was een zidaneske streek van me...." Zoiets? We houden hem erin.

Oja, en als je de hele column wil lezen. klik dan maar even hiero.

In mijn vak en met mijn functie kom je op plekken waar gewone stervelingen nooit komen. Wij journalisten zijn gebenedijden! Neem nou gisteren. We mochten op de borrel/buffet bij de Commissaris van de Koningin Hanja Maij-Weggen. In de voormalige Statenzaal van het huidige Noord-Brabants museum, voorwaar een bijklans heilige plek in onze provincie. Hanja's woordvoerders hadden bedacht dat het journaille (hoofdredacteuren, maar ook schrijvend, filmend en pratend voetvolk) haar maar weer eens informeel moeten treffen. Er was een prima buffet er waren drankjes die rondgebracht werden. Er waren loslopende hoofdredacteuren van de Brabantse kranten die wel lachten maar toch ook heel zorgelijk keken vanwege de situatie bij hen op het bedrijf.
En er waren toespraken. Daar gaat het over vandaag: Hanja heeft ons een kijkje gegeven in haar mediagebruik. Ik dacht altijd dat een Commissaris hoofdzakelijk bezig was met bellen. Bellen met de Koningin om te zeggen dat alles nog o.k. is in Noord-Brabant. En dat een Commissaris van de Koningin een paar keer per week bij de provinciegrens staat om een Oranjetelg te begeleiden als die door Brabant raast danwel wandelt. Nee, een Commissaris -althans die van ons- houdt voor iedereen de media in de gaten. Als ze op teletekst of internet iets ziet, belt ze meteen een directeur van een van haar diensten of haar woordvoerders om hen erop te wijzen. Veel journalisten hadden vroeger ook wel ooit zo'n hoofdredacteur die in de avonddienst van thuis uit belde om te vragen of wij al wisten dat.......terwijl het hele apparaat daar allang mee bezig was.

Èn, Hanja leest kranten. Elke dag. Zes maar liefst, die worden allemaal bij haar thuisbezorgd (wat dat wel niet kòst!). Ze begint met de landelijke kranten. Ik heb de volgorde niet opgeschreven, maar ze eindigt in elk geval steevast met de Telegraaf, want, zei ze met zoveel woorden, dan weet ze wat er ècht gebeurd is en wat ècht belangrijk is. En in de auto doet ze ook nog het Brabants Dagblad van de dag zelf en BN/De Stem van de dag tevoren, want het is niet mogelijk om die van de dag zelf zo vroeg te pakken te krijgen. Zo weten we dat ook weer. Mmm, de Telegraaf om te weten waar het ècht om draait. Ze staat er zelf wèl regelmatig in bij de society-rubriek van Stan Huygens...mmm, waar het ècht om draait...

Is een nieuwe weblog een concurrent en moet je die doodzwijgen? Of moet je open zijn, over je hart strijken en blij zijn dat het net van bloggers zich uitbreidt, zodat we op een bepaald moment de wereld kunnen overnemen? Bovendien: C&A gaat ook tussen concurrenten zitten, om meer klandizie te krijgen. Ok, daar komt-ie dan: welwel.punt.nl is de naam van de boreling. Hij is van de buurman van de buren. De buurman die op dit moment een complete armee aan bouwvakkers heeft gevraagd of ze bij voorkeur 's morgens vroeg willen beginnen met hakken, boren, kloppen en weetikveelwat, omdat zijn huis zo nodig verbouwd moet worden. Dat heb je met die wat oudere yuppen. Het is niet gauw goed meer. Hup, een nieuwe keuken, hup een aanbouw eraf, een aanbouw erbij. Maar ze doen maar. En intussen -de bouwvakkers herrieën (hoe schrijf je in vredesnaam herrieën??) rustig verder- richt hij een weblog op, in plaats van zelf een kruiwagen ter hand te nemen. Maar, ik moet zeggen, zijn blog is niet slecht voor een beginner. Hier en daar zelfs geestig. Ga maar eens een keertje kijken, da's leuk voor 'm. Komt-ie nog een keer: welwel.punt.nl.

Heb eigenlijk geen zin om een stukje te schrijven. Maar in mijn mail komen vragen: waar blijf je nou? Ik heb geen zin om iets over de naturalisatiedag te schrijven, die biedt zòveel inkoppertjes dat het niet meer leuk is.
Ik heb ook geen zin om te schrijven over Vennegoor danwel Hesselink en Ooijer die er alletwee tussenuit naaien.
Ik heb ook geen zin om te schrijven over de avondzon die vandaag prachtig was, net als de ochtendzon.
"Gaat het niet goed Donders???" hoor ik de trouwe blogfreak denken. Het gaat UITSTEKEND!! Echt. Maar ik heb ff geen zin. Hoewel...vandaag de baas van een hoerenkot twee keer een half uur aan de telefoon gehad op mijn werk. Zijn overburen hebben een gloeiende hekel aan hem, althans aan zijn nering, en hebben allerlei processen aangespannen. Steeds verloren. Dus naar 's lands hoogste orgaan: De Raad van State. De klacht van de overburen ? 's Nachts knisperend grind en veel inschijnende koplampen. Ja, als je buitenshuis van bil wil, doe je dat niet om de hoek. Dus pak je je auto. Lijkt me. En aangezien seks zich toch nog heel vaak in de avond- en nachturen afspeelt, doe je je lampen van de auto aan. Ik zie het voor me: die overburen. Eerst schijnen die koplampen van de hormoonkanonnen in hun slaapkamer en daarna horen ze de brede Mercedes-diesel-banden op het grind van de parkeerplaats knisperen. Kift of om gek van te worden? Leek ons wel aardig voor een kort stukkie met twee shots in het nieuws. De eigenaar belde woedend op nadat-ie onze cameraman had gezien. "...@#@$@^*&$#$^&&*(())$%+@#$%...advocaten...%$##@%*&*&)(_ verboden....*&^^%$^$@#^&*( ...mij kapotmaken...." Toen viel-ie weg. Half uur later was-ie er weer: "Sorry, beltegoed was op." Of we die beelden niet wilden uitzenden. Nee het was geen bordeel, maar een privéhuis...en...meneer...we hebben het al zo moeilijk....we worden kapotgemaakt in de branche door deze regering...het is sappelen in de business...en of ik wist hoe fatsoenlijk het er eigenlijk aan toegaat, de uitnodiging lag op het puntje van zijn tong... "Het is zeker alleen maar interessant omdat het om seks gaat hè?" zei die. Ik zei: "Ja meneer, als u kruidenier of bakker gweest was....." Hij: "Ja, maar dan had ik geen zak verdiend..."

Gelezen wat hier boven staat? Ben je d'r nog? V E R W E R V I N G S C R I M I N A L I T E I T.
't Is dat ik niet meer Scrabble, omdat ik toch altijd alle spelletjes verlies. Stel je voor bij Scrabble: verwervingscriminaliteit en dan met een beetje mazzel hier en daar wat letterwaarde en drie maal woordwaarde. Nee, ik heb het woord niet zelf verzonnen. Hoorde het vandaag op Omroep Brabant radio. De baas van Novadic die verslaafden probeert van de zooi af te helpen. Dus als je een junk bent en je kruipt op een zondagmorgen in een auto -pakweg, die van mij- met een schroevendraaier om daar enige elctronische apparatuur uit te schroeven om die vervolgens te verkopen, zodat je geld hebt om zooi te kopen, dan hou je je bezig met verwervingscriminaliteit. Ik zou er nooit zelf op gekomen zijn.

In het Mauritshuis, naast het torentje van Balkenende heb ik maanden geleden met open mond een tentoonstelling bezocht met kunstwerken van Hollandse oude meesters die zich hadden laten inspireren door alles wat van Italië Italië maakt. Ik was erg onder de indruk. Dus moest ik nu ook naar Museum Het Valkhof, hartje Nijmegen, voor de expositie De Italiaanse Verlokking. Voor die expositie hebben hedendaagse kunstenaars Italië als inpiratiebron gebruikt. Ok, is even wat anders, iets meer dingen die ik niet begrijp, maar wel de moeite waard en somtijds zeer verrassend. Je kunt er nog naar toe, volgende week zondag voor het laatst. Ik vond eigenlijk onderstaand plaatje dat ik in het museumcafé gemaakt heb, ook al een beetje kunst. Toch ?

Weet je waar ik blij van word? Wandelen op een zwoele zomeravond in en om het Vondelpark in Amsterdam. De zon straalt de laatste stralen van de dag. De Amsterdamse Marokkaantjes op het bankje naast me, bieden me een glas rosé of een biertje aan. En als ik mee wil blowen...nee dank je jongens, ik blow al automatisch mee als ik naast jullie zit. Een gedegenereerde reiger wandelt langs de talloze groepjs mensen die liggen te picknikken en schoept hier en daar wat. Achter me suizen allerlei joggers langs: hijgend, puffend, steunend, kletsend. Te voet, op skates, op de fiets. Aan de overkant van de plas oefent iemand zijn Kung Fu kunsten in opperste concentratie. Een kind jaagt alle eenden met geweld het water in. Amsterdam in de zomer. In alle kleuren en geuren. Met alle nationaliteiten. Met de avondzon, dikke wolken en vliegtuigen erboven die weet-ik-waar naartoe gaan. Het groene gras. De geluid van de trams. De terrasjes. De passanten. Amsterdam. Het blijft de mooiste stad van het land...

Het stamt nog uit de tijd dat ik razende radioreporter was: ik kan slapen als een blok, maar ik hoor alles en ben direct klaar wakker en actiebereid als ik iets hoor. Vroeger moest ik er regelmatig 's nachts uit voor een brand of zo. Maakte een reportage, ging weer naar huis en sliep weer meteen verder.
Vanmorgen om zes uur zat ik rechtop in mijn bed. Hoorde buiten wat. En, jawel: het portier van mijn auto onder het raam stond wagenwijd open en er staken twee benen uit. Schreeuwen en vloeken, dat is de primaire reactie. De man in mijn auto schrok zich wezenloos en keek mij aan: "Meneer deze auto was open en ik was aan het kijken of ik een briefje kon vinden met een adres, zodat ik dat even kon gaan zeggen,"z ei hij, mij recht aankijkend. Hij in een spijkerjasje, ik achter het gordijn in mijn blote kont. Geloofde er natuurlijk geen bal van. "Wat heb je eruit gehaald??" "Niks meneer, ik wilde helemaal niks jatten, ik wilde alleen maar helpen."
Een snelle kansberekening: wat denk je zelf Donders, zou die meneer even blijven wachten tot ik wat aangetrokken zou hebben en naar beneden zou komen.....dacht het niet hè? En om nou in mijn blootje achter hem aan te gaan....
"Ok, je weet zeker dat je niks in je zak hebt??"
"Nee, meneer, ik zweer het."
"Weet dat ik je gezien heb, ik weet dus precies hoe je eruiziet beste vriend...."
En toen sjokte hij weg en mompelde nog iets van goede morgen.
Een minuut later was ik beneden....hij had zo te zien niks meegenomen. Wel alles doorzocht.
Ben nog wel op zoek geweest naar hem, want hij was zijn schroevendraaier vergeten. Die lag nog op de stoel...

Aangezien ik er vragen over krijg: het is meer geworden. Met het roeien. Deze week al vijf keer. Elke keer ruim drie kilometer (terwijl ik geen meter vooruitkom), dat maakt ongeveer zo'n zestien kilometer.

Soms is het aanbod te groot. Het aanbod in aanleidingen voor een blog. Las vanmorgen dat zebravisjes ongeveer dezelfde soort hersens hebben als mensen. Ik zo dadelijk met een ander gevoel tussen de mensen. Las ook dat katten vanwege een of andere parasiet het karakter van hun baasjes en bazinnetjes kunnen beïnvloeden. Ik ga zo dadelijk met weer een andere blik tussen de mensen.
En ik las in de Brigitte, zeg maar de Duitse tegenhanger van de Libelle- eindelijk iets begrijpelijks over testosteron. Brigitte beantwoordt elke week een prangende vraag van een BD-er (Bekende Duitser). Deze week vraagt acteur en filmmaker hoe het nou eigenlijk allemaal zit rond testosteron bij "ons mannen". Nou, lees maar even mee, altijd nuttige wetenschap:
Het "männliche Königshormon" wordt continu aangemaakt en in de bloedsomloop gebracht. En vervolgens zorgt het goedje voor alles in en aan het lichaam dat mannen onderscheidt van vrouwen, maar ook voor de spierontwikkeling (Landis?), zin in seks en een donkerbruine stem. De productie is tussen acht en elf uur 's morgens hoger, maar ook daar merk niemand iets van. Kortom het gaat allemaal automatisch. Maar, er kan ook iets gebeuren waardoor de produktie omhoog schiet, bijvoorbeeld als je de Lotto wint of een beslissend doelpunt bij een spannende voetbalwedstrijd ziet. Dus, zegt Brigitte, àls je nou -om wat voor reden dan ook- de testosteron productie omhoog wil brengen, moet je een Oscar winnen, Federer verslaan in een tenniswedstrijd, je laten adopteren door Angelina Jolie en de Mount Everest bedwingen en dat dan wel allemaal op één ochtend, tussen acht en elf 's morgens... Wat een gedoe...

Vroeger -"toen de guldens nog van hout waren" zou mijn zoon zeggen- zag je af en toe weleens een reiger. Maar die waren zo schichtig dat ze al wegvlogen als je van vijfhonderd meter afstand je oogwimpers bewoog. Je ziet ze nu veel meer en ze worden ook tammer. Ik heb er sinds een week of twee een vriend bij. Als ik bij het krieken van de dag met de hond wandel, zit-ie op een dikke massief houten paal die in het kanaal staat. Een wat pluizige, sjieke, reiger. Kees van Kooten schreef ooit: Reigers zitten aan de kant van het water met een blik alsof ze iets belangrijks zijn bij Rijkswaterstaat. Zo zit die van ons ook. En hij wacht tegenwoordig tot we echt vlakbij zijn. Dan voert-ie zijn nummer op, speciaal voor ons: met langzame, grote slagen eerst even dalend over het water en dan omhoog met een grote boog over ons heen. Elke morgen opnieuw. Een prachtgezicht.

Trouwe lezers weten het. Ooit heb ik een roei-apparaat aangeschaft. Gekocht van een mevrouw in de buurt van Rotterdam. Het ding was van haar man die zijn gezondheid en conditie weer op peil wilde brengen. Maar na een paar keer viel-ie dood van het apparaat. Maar dat weerhield mij er niet van. Vervolgens enthousiast aan de slag gegaan. Maar op een bepaald moment heb ik het roeien gedelegeerd, tsja je bent leidinggevende of niet. En dus hoorde ik bijna dagelijks hoe een verdieping boven mij tientallen virtuele kilometers werden afgelegd. In het begin met een gevoel van: blij dat iemand het apparaat nog gebruikt. Tegelijk zag ik de maandelijkse bijdrage aan de sportschool van mijn bankrekening vloeien, met een gevoel van: als ik een abbonement heb, heb ik tenminste iets. De bezoekjes van mij aan de sportschool zijn op de vingers van een viervingerige hand te tellen. Maar, er zijn momenten van inkeer! Het roeiapparaat staat nu op een plek waar ik er bijna dagelijks over struikel. Het denkhoofd zit zò vol met dingen, dat het er op één of andere manier uit moet. Vanmorgen was het moment. Meteen maar al mijn eigen records gebroken. Het voornemen is: drie keer per week. We'll keep in touch.

Ze stopt ermee. Ursie. Zonder het eigenlijk aan de grote klok te hangen. Wat eigenlijk wel jammer is. Want de partij mag dan wel niks voorstellen, Ursie deugt. Ik heb het over de rakkers van D'66. Ik geloof dat iedereen vergeten is waarom die partij ooit werd opgericht. Geeft niks. Dingen komen, dingen gaan. Lousewies kwam en ze ging. Zo gaat dat. Boris kwam en ging. Zo gaat dat. Ze komen allemaal best wel terecht en dat hoop ik zeker ook voor Ursie, het Brabantse boegbeeld in die rare partij. Blijft Pechtold over met Bakker en die halen samen één zetel. Blijft Pechtold over..gaat Pechtold in de oppositie vechten voor een gekozen burgemeester. Ach, dingen komen, dingen gaan, net als mensen. Mensen komen, mensen gaan.

Een verborgen kant van mij. Ok ik geef het toe....roep maar van alles...maar ik vind dat soms prachtig.
Vandaag werd het nummer van Stef Ekkel op mijn verzoek weer een keer gedraaid op onze radiozender. Volgens mij wordt het een hit...
Let in de tekst vooral op het woordje "het". Het is namelijk "de" woonboot", dus eigenlijk "hij" ligt in de Amstel. En volgens mij moet "ligt" eigenlijk "legt" zijn.
Kun je zingen, zing dan mee...ik ga hem morgen weer aanvragen

De Woonboot

Nelis en Leentje dat waren twee mensen
Heel doodgewoon net als de rest
Ze wilden graag trouwen maar hadden geen woning
En daaraan had Leentje geweldig de pest
Maar op een dag toen moest het gebeuren
Ze kochten een bootje hett was wel geen pracht
Maar het kon hun niet schelen, ze waren gelukkig
En legden hun bootje bij ons in de gracht

En we hebben een woonboot, het ligt in de Amstel
We hebben een schuitje, "t is ons ideaal
En ben je een keertje bij ons aan de Amstel
Kom dan in ons bootje gerust allemaal

Maar op een morgen zei plotseling Nelis
Kijk nou eens Leentje hoe dat nou toch komt
Ik zit hier verdorie met m'n voeten in 't water
Er zit een gat als een vuist in de romp
Het water steeg snel en de meubels die dreven
De kans op verdrinking die was toen heel groot
Want geen van beiden konden ze zwemmen
Ze dreven de deur uit op een tafelpoot

En we hebben een woonboot, het ligt in de Amstel
We hebben een schuitje, "t is ons ideaal
En ben je een keertje bij ons aan de Amstel
Kom dan in ons bootje gerust allemaal

We hebben de schuit naar de helling getrokken
Daar stopten ze heel vakkundig het lek
Leentje kon toen haar meubels gaan poetsen
Want de stof van de cluppies zag blauw van de drek
Maar ze lagen niet lang bij ons in de Amstel
Toen kwam er een smeris zo een met een pet
Hij zei, jullie moeten hier wegwezen mensen
Jullie hebben de Amstel met dat bootje besmet

En we hebben een woonboot, het ligt in de Amstel
We hebben een schuitje, "t is ons ideaal
En ben je een keertje bij ons aan de Amstel
Kom dan in ons bootje gerust allemaal

Ze hebben de schuit uit de Amstel getrokken
Ze protesteerden maar 't gaf hen geen biet
Want je moet weten 't is "Jan met de Pet" maar
Die moeten ze hebben, en de groten dus niet

En we hebben een woonboot, het ligt in de Amstel
We hebben een schuitje, "t is ons ideaal
En ben je een keertje bij ons aan de Amstel
Kom dan in ons bootje gerust allemaal

En we hebben een woonboot, het ligt in de Amstel
We hebben een schuitje, "t is ons ideaal
En ben je een keertje bij ons aan de Amstel
Kom dan in ons bootje gerust allemaal

Kan dat gezeik over de Stones nou eens ophouden? Ja, het zijn zo langzamerhand oudere mannen die niet meer echt voor verrassingen zorgen. Maar dat geldt voor meer oudere mannen op de wereld en vrouwen ook, denk ik. Er is niemand op de hele wereld die iemand anders verplicht om een kaartje te kopen. Dus iedereen zit er uit eigen vrije wil. En als je er dan bent, dan weet je dat je JumpingHonkytonkSatisfactionRubyTuesdayStartmeup etc. etc voorgeschoteld krijgt. En je weet dat het weer iets anders zal zijn dan al die vorige keren. En misschien wel iets minder goed. Ik doe tegenwoordig ook dingen die ik vroeger anders of beter of vaker deed. Maar ze doen het toch maar wel even. Laat die mannen toch. Wie van ons valt stoned uit een palmboom, breekt bijna alles en staat vervolgens binnen afzienbare tijd weer op het podium? Kijk dat bedoel ik. Mannen, ik was er dit keer niet bij, maar ik ben trots op jullie! Ga door, tot je niet meer kunt. En laat die azijnpissers die kankeren over jullie concert maar pissen. Het is de kift, ze kùnnen niet eens in een palmboom klimmen, als ze er al een hadden.

In m'n eentje naar de bios geweest. United 93. Over 'het vierde vliegtuig' dat zich op nine/eleven niet in een regeringsgebouw boorde, maar neerstortte omdat de passagiers het er niet bij lieten zitten. Iedereen in dat vliegtuig was ook dood trouwens. Nou had ik al niet zoveel vertrouwen in overheids-strategen en beslissers, maar dat werd doorn deze film nog eens aangedikt. Volledige paniek bij alle mensen die in zulk soort gevallen over ons moeten waken. Mooie film, een mooie en indringende blik op wat er gebeurt met een groep mensen in zo'n vliegtuig, maar ook wat er gebeurt in een groep die als verkeersleiding opereert. Opvallend was op de titelrol dat een heleboel mensen "himself" of "herself" gespeeld hebben. Dat moet ik nog eens uitzoeken, want die hebben het dus twee keer meegemaakt...

En? Al gesmolten? Opgelost? Gebraden? Vandaag wordt het heel warm, dus zuinig aan met bewegen en doen. Daarom maak ik me er hier vandaag ook maar met een Jantje van Leiden vanaf. Wel een leuk Jantje van Leiden, dat ik kreeg van een collega: een leuke link.
Drie jaar geleden gaf de Amerikaaan Matt Harding zijn baan als gamedesigner in Brisbane, Australië op om met het geld dat hij gespaard had de wereld rond te reizen. Om zijn familie en vrienden op de hoogte te houden waar hij was, maakte hij de site www.wherethehellismatt.com

Nee, we gaan hier niet zitten mopperen over het weer. Iets minder mag best, maar het is zoals het is. En het is wèl heavy! Want dit weer lokt ook allerlei mensen in een wel bijzondere outfit de straat op. En soms denk ik dat dat in mijn stad juist nog iets meer het geval is. Ik pleit dan ook voor de instelling van een soort welstandscommissie voor zomerkleding. Dat mensen eerst aan een groepje deskundigen laten zien hòe ze van plan zijn om de straat op te gaan. En als de outfit niet door de beugel kan, geen gelul: straatverbod. Binnenblijven! Da's trouwens vaak sowieso veel beter met dit weer. Opwaaiende zomerjurkjes, helemaal o.k. (ze waaien trouwens niet op, want er is geen wind), maar met name de varianten op korte broeken en naveltruitjes, veroorzaken een vorm van kortsluiting bij mij. Gottegot, wat kunnen mensen zich uitdossen. Volgende week ga ik weer werken, misschien stel ik wel voor om dààr eens een reportage op tv over te maken. Zonder woorden, want dat hoeft niet eens bij zo'n onderwerp.

Heb van mijn vader een paar dingen overgenomen waar ik niet blij mee ben. Maar daar wil ik het hier en nu niet over hebben. Heb ook van hem geleerd dat je, waar je ook bent, alles moet proberen als het om eten gaat. En dat heb ik ook. Daarom heb ik slangen in Peking gegeten, hondenvlees in Nanjing en vage vleesballen op straat, van een verkoper die ook tweedehands kuntsgebitten verkocht, in Jaipur in India. Wie niet probeert...dat geldt voor eten en nog voor veel meer dingen in het leven. Ik heb een zoon die net zo nieuwsgierig is als ik. Vanavond hebben zijn we met zicht op de zee en met aangepast gereedschap de volgende zeevruchten te lijf gegaan
La praire, la palourde, la langoustine, driedubbele porti huitre creuse, le bouquet breton, le tourteau, l´araignee de mer en le bigorneau. We twijfelden even of het genoeg zou zijn, maar de dubele portie oesters maakte het goed. We hebben het uitpulken en de buit samen verdeeld. Jezus, wat is dat lekker. En wat is het heerlijk om te zien dat hij het ook lekker vindt. We gaan nog een keer terug deze vakantie, hebben we afgesproken.

Het was weer even geleden dat ik in het land van Chirac, baguettes en Pernod was. De laatste vakantie hier leverde een downgevoel op. Chagrijnige Fransen, lege dorpen, slecht eten. Dat is hier nu anders, in de Bretagne anno 2006. De sfeer is anders, het is allemaal wat luchtiger, lichter en vriendelijker. En! En! En, nog geen een keer slecht gegeten. Om de hoek zit een traiteur die ervoor zorgt dat ik mijn lievelings kookboek nog niet ter hand heb genomen. Vandaag schafte de pot: lot in cidersaus. Om je vingers bij af te likken. Gisteren bood hij ons gevulde kool en tomaten aan. Mmmm! En morgen...weet ik nog niet. We kunnen nog altijd uitwijken naar de heerlijke gegrilde kippen die hij ook heeft. Zoonlief beschuldigt mij ervan dat ik elke dag fastfood haal..tsja. Ik probeer hem duidelijk te maken dat fastfood iets anders is dan kant-en-klaar.
En dan zijn er ook nog de restaurants in alle maten en soorten. Betaalbaar en goed! Ook om de hoek hebben we geluncht (da's namelijk veel lekkerder dan avondeten) bij een restaurant aan een oude haven. Allen maar "fruits de mer" op de kaart. Ge-wel-dig! Op zijn bord aan de straat staat: "Nous n'avond pas de pommes frites". Vroeg hem: "Pourquoi pas?" Omdat vis en zeevruchten van zichzelf zò lekker zijn, dat je daar niks bij moet doen, was het antwoord. Duidelijker kan het niet. Mensen die frietjes willen moeten maar ergens anders naartoe. Net als bij mijn buurman Tejo van Café Zomerlust in Tilburg. Als zijn gasten vragen om grenadine in de Trappist, dan weigert hij dat: "Als de Trappisten vonden dat er grenadine in moet, dan hadden ze dat wel gedaan....." Ik heb al heel wat mensen daar verbijstert Trappist zonder grenadine zien drinken....

Het blauw van de lucht en zee kleuren hard azuurblauw hier in de Bretagne. Alsof het de Fransen nog even moet worden ingepeperd. Zizou was inmiddels met zijn maten op bezoek bij Chirac. Want ook de verliezer van een finale wordt hier gehuldigd. Raar, want bij sport telt toch alleen plaats nummer één!? En nu gaat het er nog om of Matarazzi wel of niet 'terrorist' tegen Zizou gezegd heeft (Zizou is Algerijn). Waarbij het dan nog de vraag is of je iemand dan op zo'n manier een knal moet geven...Ok zand erover.
Vanuit onze campement hebben we een prachtblik over een baai die om de zes uur vol en leeg loopt, met water. Eb en vloed dus, maar dat had de lezer al begrepen. Vloed brengt allerlei beestje en wier. Het water gaat wet, beestje blijven achter. Dan komen de meeuwen die eten de beestjes weer op. En zo gaat dat door elke dag, elke week, elke maand, elk jaar al Godweet hoelang. Ik aanschouw dat vanaf het terras van ons asielzoekershuis. Was namelijk ooit redelijk ontdaan na een bezoek aan een Bhutaanse asielzoeker in Den Bosch die met drie Russische bonken in een container woonde. Bijna onleefbaar. Nou zo'n soort container is ons "huisje" ook. We hebben wel een eigen douche en wc, dus we hoeven niet met een onschuldig gezicht gewapend met een wc-rol onder de arm, dwars over de camping te wandelen, zodat iedereen weet wat zo ongeveer de plannen zijn. En wij kunnen elke dag ergens gaan eten (oesters, elke dag vers). Dus de vergelijking met asielzoekers gaat niet op, alleen qua privacy. De buren hebben ook zo'n kartonnen huis en elke beweging, elke scheet, elke erotisch of anderszins getinte oprisping, je krijgt het allemaal mee...Ik zei toch al ooit: Kamperen is leuk !!

"Cruel" schreef de Liberation vanmorgen hier in Frankrijk over 'Le Match'. Gruwelijk. En dat terwijl de kranten hier gisteren als één leger van nationalistische patriotten hun mannen (Les Blues) de hemel in schreven. We hebben de Match op de camping gezien, tussen Engelse, Nederlandse, Franse en Duitse gasten die allemaal voor Frankrijk waren (behalve wij dus) en op hun wangen de Franse driekleur hadden geschilderd. In de supermarkt was ook alles rood, wit blauw. Ik heb de hele dag tegen iedereen gezegd dat dat 'les couleurs de Pays Bas' zijn. Ze keken me meewarig aan. Maar vanmorgen was alles weer over. In Bar 'l Escale (vanwege twee traptreden voor de ingang) werd een beetje gemopperd achter een glas witte wijn...maar meteen ook zo'n sfeer van: shit happens. Zo snel slaat dat om, het lijkt het weer hier in de Bretagne wel. L'Équipe schrijft een open brief aan Zizou (zoals de nationale kuffel Zidane genoemd wordt). De krant vraagt zich af waarom hij Matarrazi die kopstoot moest geven....En vraagt in en poll aan de lezers of dit een onuitwisbare smet op zijn blazoen is. Dacht het het wel. Interessant is de Liberation die constateert dat het Franse elftal met al die kleuren (van wit, via licht bruin naar zwart) een voorbeeld is voor een echte multiculti samenleving...Kijk, dàt dan weer wel. Maar intussen zijn Gli Azuri mooi wereldkampioen. En zo hoort het...althans na de uitschakeling van Oranje.

Zeg dames en heren in Brussel en in alle Europese hoofdsteden, als jullie echt iets van Europa willen maken, organiseer dan elk jaar een WK voetbal. Wij begonnen, nationalistisch als we zijn als Oranjefans aan de WK. Aangezien Van Basten het toch niet echt allemaal goed begrepen heeft en zich door Cruijff niet echt goed heeft laten influisteren, lag Oranje eruit. In een huis met een Duitse vrouw en dus een NL/D kind, schakelden wij naadloos over op het fanschap van Ballack en de zijnen. Tricky in Nederland, maar toch. Maar de Duitse Helden haalden het ook niet. En nu? We hebben veel met Italië, maar we zijn nu in Frankrijk. Eergisteren -op de camping waar we zijn- bleken Engels voetbalfans plotseling met de Franse driekleur op hun wang rond te lopen. Zo snel gaat dat. En Duitse campinggasten gingen (nog even) voor Portugal... Wij gaan zondag in de kroeg in het dorp kijken. Zo'n kroeg waar ik 's morgens een koffie drink, een hand krijg van iedereen (zonder dat ze je aankijken: ca va?) En we zijn nu maar voor Italië, zolang als het duurt.

We gaan even dicht. Voor de jaarlijkse evaluatie van 365 dagen Donlog. We gaan naar het land dat nog wèl een nationaal team in de WK heeft. Ik ga daar maar eens uitleggen hoe het hier gaat. Kabinet valt over paspoort (hè Agnes??). Knuffelallochtoon steekte alle vuurtjes aan en roept nu vanuit de VS dat dàt nou ook niet meer had gehoeven. Minister-president (hij is nog jong) valt om, omdat later op de avond de verkeerde woorden uit zijn mond komen. Òf, dat dan pas de eerlijkheid bovenkomt. Majesteit roept alle mensen bijeen. Tegen Femke H. zei de Majesteit: "Had je nou echt niks anders kunnen aantrekken als je bij mij op de thee komt?" En wat komt er uit de Grote Toverkroon? Juist, de man die onder meer de geschiedenis ingaat als De Grote Internationale Billenknijper, mag in achterkamertjes kijken hoe de zaak op de rails te zetten. Jongens, we zitten ècht in een Bananenrepubliek op dit moment....Ik ben even weg en ik hoor het verder wel.

Ik ken mensen bij wie ik de indruk heb dat het leven een grote zee van rust en duidelijkheid is. Bij mij gaat dat anders, van tijd tot tijd raast er een tsunami door hoofd, lijf en hart. En dat brengt me uit mijn evenwicht. En daar heb ik dan weer last van. Maar mijn persoonlijke tsunami is grotendeels weer overgetrokken, ach het houdt ook de beweging een beetje erin. Maar mijn persoonlijke tsunami leidde er wel toe dat ik die andere D'66 tsunami slechts in grote lijnen heb gevolgd. Prioriteiten heet dat. Maar goed, het kan nog. Eigenlijk is het een feestweek omdat dit kabinet eindelijk gevallen is. Betoogde ik hier een poosje geleden nog dat D66 zichzelf moet opheffen, ik ben blij dat ze niet naar me hebben geluisterd. Lousewies, ik hou van je! En als je dan zo alles langs ziet komen...de Koningin die even geen tijd heeft voormn dat kabinet-geneuzel omdat ze naar een rundveedag moet. Kijk dàt is nou leuk. Zo zie je maar: ook Bea heeft prioriteiten. En ik zag ook nog een mevrouw langskomen die al een hele poos minister blijkt te zijn -Agnes heet ze- die voor de camera zei dat ze woest was omdat D66 het kabinet heeft laten ontploffen "vanwege een paspoort". Hoe dom kun je zijn!!
Het is goed zo. Ik hoop alleen dat Bea nu wel een slimme beslissing neemt. Majesteit, als u goede raad nodig hebt, bel gerust. Ik ben moboel bereikbaar, ook tijdens mijn vakantie.

Ik heb niet alles gezien vanwege een geheimzinnige date. Soms is het leven kiezen.
Maar met wàt ik gezien heb, sluit ik mij aan bij Van der Sar: "Wij waren sterker, hun waren slimmer".
Mijn beste vriend zit in Moskou op dit moment. Hem direct geïnformeerd (ik sms sinds 'n week als de beste, en snèl!).
Hij sms-te terug: "Moskou huilt..." Kijk, da's nou solidariteit!

Mensen hebben vrienden. Althans de meeste mensen hebben vrienden. Wat zou je zonder vrienden en vriendinnen moeten? Dieren hebben ook vrienden, zo heb ik gemerkt. Elke morgen wandel ik met hondenvriendin Baika (over vrienden gesproken) de brug over het kanaal over, het groen in. Even poepen, even plassen, even rennen. Altijd richting zonsopgang. Meestal -vooral in deze tijd van het jaar- erg mooi.
Elke morgen langs een weiland waar zes prachtige jonge paarden staan. Ze weten tegenwoordig wie we zijn en wanneer we eraan komen. Eén van de paarden, een donkere, heeft het erg op Baika en komt in galop naar ons toe. Elke keer. En de rest komt er trouw achteraan gerend, met achter zich een grote stofwolk. De grond dreunt dan, soms denk ik: ze remmen niet op tijd. Maar dat gaat toch altijd goed. De paarden snuffelen aan de hond en omgekeerd. Soms schiet de hond de wei in en gallopperen de paarden in een pracht dreunkadans achter haar aan. De hond is wendbaarder, maar soms scheelt het maar heel weinig. En als de paarden ècht dreigen te winnen, schiet de hond het weiland uit, onder de draad door. In de wetenschap dat de paarden dan niet verder kunnen. Althans dat hebben ze tot nu toe nog niet gedaan. Vanmorgen heb ik de vriendenclub bereid gevonden om even te poseren:

Je hebt soms van die momenten dat je in de war bent. Dat je zorgen hebt, of dat je dènkt dat je zorgen hebt. Of dat je in de war bent van het in de war zijn, terwijl er rationeel eigenlijk niks is om in de war te zijn. Soms zelfs integendeel. Er zijn misschien mensen die denken dat dat bij mij een permanente gemoedstoestand is, maar dat is niet zo. Dezer dagen even wel. En laat ik nou vanmorgen vroeg in een interview met Medy van der Laan in de Volkskrant-bijlage lezen dat zij de meer dan prachtige zin van dichter Bert Schierbeek op haar werkkamer heeft hangen:

"Hoe, als je je met zorgeloosheid kon omringen, en dat dat je ruimte was..."

Komt-ie binnen? Zegt van der Laan: "Als je je geen zorgen maakt - wat kun je dan allemaal wel niet bedenken! Je zorgen maken staat voor mij gelijk aan: niet kunnen" .Zij is, zo zegt ze, iemand die kijkt naar wat er wèl kan, in plaats van wat er niet kan. Kijk Medy, ik vind dat je politiek gezien rare dingen doet, maar dit heb je wel mooi gezegd. Ik sla hem even op, op mijn blog als je het niet erg vindt.

Kijk. De journalist in mij zegt: timmer dicht wat je vantevoren dichttimmeren kan, dan heb je meer ruimte en energie voor de onverwachte dingen.
De mens in mij zei even niks toen-ie dit bericht vandaag op het internet zag:

Doodskisten soldaten mogen gefilmd
Nederland zal de terugkeer van eventuele doden onder de militairen in Uruzgan niet afschermen van het publiek. In tegenstelling tot de VS en Canada, zal de thuiskomst-ceremonie van lijkkisten zo veel mogelijk openbaar zijn, mits de nabestaanden hiermee instemmen. "We gaan niets wegstoppen voor het publiek. Wij hebben er niets op tegen dat hun terugkomst straks geregistreerd wordt door de media", aldus een woordvoerder van Defensie. Bron: de Volkskrant

Goed dat het goed geregeld is. Dichttimmeren is misschien in dit verband niet zo'n fijn woord....Die van mij heeft gelukkig niks met legergroen, da's geen toeval. Maar stel dat-ie dat wel zou hebben........nee, laat maar. En als het straks zover mocht komen staan onze mensen er wel te draaien..... pffffff

Vandaag is het 22 juni 2006. Vandaag zou mijn vader jarig zijn. Hij zou tachtig jaar geworden zijn. Hij was 73 toen-ie er er na een slecht jaar tussenuit piepte. Hij was heel erg ziek en heel erg broos. Als de dag van gisteren zie ik nog hoe hij na een zware tijd in het ziekenhuis naar huis kwam. Een oude versleten zieke man. De ziekenverzorgers hadden hem op een bankje in de lift naar zijn flat gezet, een beetje leunend tegen de wand, want hij kan zichzelf nauwelijks meer overeind houden. Ik stond boven toen de liftdeur automatisch openging. Dat moment vergeet ik van mijn leven niet meer. Mijn vader, die grote altijd aanwezige man, ziek, bleek, klein in zijn kamerjas met een wandelstok leunend tegen de liftwand. Ik hielp hem omhoog en begleidde hem naar het speciale thuiszorg bed dat we in de huiskamer hadden laten zetten. Hij was blij dat ie weer thuis was, zag ik aan zijn ogen. Maar zijn lijf kon niks meer. O, ja één ding, met zijn wandelstok wees hij naar een kuiltje in de vloerbedekkig waar eerst een stoel had gestaan. En hij schudde zijn hoofd. Mijn vader was niet erg van de details, maar dit stoorde hem blijkbaar. Ik heb zijn fragiele lichaam mee op het bed gelegd en een poosje bij hem gezeten. Veel hadden we niet te vertellen, want daar had ie de energie niet meer voor. Rum twee dagen later piepte ons vader er tussenuit. Ik was te laat om er nog bij te zijn.
Vandaag zou-ie tachtig geworden zijn. Gek, mensen die doodgaan worden niet meer ouder, dus ik kan me er geen voorstelling van maken hoe mijn vader van tachtig zou zijn. Hoe die eruit zou zien, hoe hij zich zou gedragen. Een oud mannetje van tachtig? Zou er nog iets over zijn van dir grote sterke man? Mannen van tachtig van tegenwoordig zijn soms niet te vergelijken met mannen van tachtig van pakweg dertig jaar geleden.
Ik ga vandaag een bloemetje naar hem brengen en we gaan zijn verjaardag vieren met een etentje in het restaurant waar heel veel voetstappen van hem liggen. Want dat vond hij belangrijk: als er iets te vieren was, moest dat ook gebeuren. Ik hoorde mij leven lang al dat ik erg op mijn vader lijk, daar was ik nooit zo blij mee. Zo gaat dat. Vanaf de dag van zijn begrafenis hoor ik dat nòg meer. Overal waar ik kom bij mensen die hem gekend hebben. En ik ben steeds meer gaan zien aan de gezichten die ze erbij trekken, dat dat een compliment is. Het kan verkeren, nu ben ik er trots op als mensen dat zeggen. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat ikzelf ook wel zie dat ik dingen van heb, de positieve dingen, maar ook de wat ingewikkelder kanten. Eén ding vind ik opmerkelijk, dat had ik nooit van mezelf verwacht: er gaat geen dag, voorbij, letterlijk geen dag, dat ik niet even aan hem denk. In allerlei situaties: dit had-ie moeten zien, hierbij zou ik zijn reactie weleens willen horen (hoewel die vantevoren al kende), wat zou-ie hiervan genoten hebben...van die dingen. Vanavond gaan we met hem eten, hij zal nog wel wat mopperen over de voetbalwedstrijd van gisterenavond, want dat kon-ie ook nooit laten.

Er zijn van die dagen dat het slapen niet zo goed wil lukken, omdat er van alles door hoofd, buik en hart speelt. Ik sta dan maar op en ga iets doen. Wandelen met de hond bijvoorbeeld, zoals vanmorgen rond zes uur. Door de Moerenburg, het prachtige stukje bij ons letterlijk om de hoek, tussen Tilburg en Oisterwijk. De zon geeft al warmte op dat tijdstip. Paarden in de wei kijken loom op hun horloge. Je ziet ze denken: die zijn vroeg. Koeien warmen hun kont in de eerste zonnestralen. Konijnen en hazen dartelen in de laatste dampen die van de akkers en weilanden komen. Een kievitpaar slaat alarm als de hond (blijkbaar) te dicht bij een nest komt. We zijn de enigen op dit matineuze uur en hebben het gevoel dat we helemaal één zijn met het ontwakende landschap. Sinds een paar weken is er een soort van wandelroute met hier en daar bordjes die een toelichting geven op wat je ziet of wat er was en wat je niet meer ziet. Zo weet ik intussen dat de eeuwige plas in het weiland waar de hond altijd stoeit met vier paarden, een overblijfsel is van de slotgracht van een huis/kasteel dat daar vroeger stond. Zo weet ik intussen dat de visvijver "De Lange Jan" zo heet omdat daar vroeger een fabriek stond met een heel lange schoorsteen die zo genoemd werd. Sleepless in Moerenburg: genieten en je wordt er ook nog wat wijzer van op de vroege ochtend.

Mag een burgemeester op uitnodiging van een bevriend bedrijf naar een wedstrijd van Oranje en is het juist als de gemeente de reis- en verblijfkosten betaalt? We hadden een rondje langs tien gemeenten gemaakt. Een bestuurder gaat inderdaad. Uitgenodigd en wel. "Nou èn? zegt de ene flank van het journalistieke smaldeel van ons bedrijf. "Schande, profiteur" zegt of denkt de andere flank. We hebben het er de afgelpen 24 uur intensief over gehad. En toch maar een verhaal erover gemaakt. Natuurlijk doet zo'n burgemeester goede contacten op bij zo'n wedstrijd, want tout Niederlande is daar. En natuurlijk bestaat de kans dat de stad daar best op een of andere manier beter van wordt. Maar moet je het willen? Is het niet veel slimmer om alle gezeur voor te zijn en die paar honderd euri zelf op te hoesten? Zo slecht is een burgemeesters-salaris nou toch ook weer niet...

Het was een andere verjaardag dan anderen. We zouden naar een concert van Guus Meeuwis in het Philips Stadion gaan. Met vooraf Servië-Nederland op grote schermen in het stadion. Het publiek was heeelemaal in oranje. Beschaafde en bedaarde bankemployees liepen in Bavaria Leeuwenhosen, met daaronder zwarte kousen en dichte schoenen en zopen zich een stuk in hun kraag. Op de grote schermen was de wedstrijd slecht te zien. Dus van verveling: nog meer bier en nog meer bier. Tegen half zes was Guus aan de beurt. Ik wilde erheen omdat Guus een beetke van ons is. "Ons" bedoel ik heel breed. En omdat ik het een heel leuke vent vind. Maar na een dik half uur zijn we vertrokken. Vrouwen die ontroerd meelallen, is meer dan oké. Maar hun mannen waren over het algemeen allemaal zò in de lorem dat er niets meer met hen te beginnen viel. Gewoonweg vervelend bij een concert. De akoestiek was slecht, we hoorden alleen maar een hoop geschreeuw. Of dat aan het stadion ligt of aan de electroninca, weet ik niet. Maar het was gewoon niet goed. En dat lag niet aan Guus. Ik vind dat ie gewoon voor overzichtelijke hoeveelheden publiek moet blijven zingen en spelen. Guus straalt altijd iets uit van "dicht bij de mensen", dat is zijn kracht, zijn charme en zijn succes. En dat was allemaal verstopt in het grote geweld. Dus zaten we na een half uur weer in de auto naar huis. Sorry Guus.

Soms ben ik trots op de stad waar ik woon. Gisteravond bijvoorbeeld, tijdens de 7 stadswandeling, dit keer in onze wijk. Een stadwandeling is in Tilburg een tocht langs verrassende plekken en gebeurtenissen. Het voert te ver om alles gedetailleerd te noemen, daarom in telegramstijl:
-Start in het klooster waar ruim honderd Polen wonen, met een typisch Pools hapje en (voor het eerst) een rondleiding door het klooster.
-Bezoek aan Hein Geers, een wereldautoriteit op het gebied van chocolaterie.
-Een concert vanuit Oranje vogelhuisjes in de avondschemer.
-Een quasi-Gregoriaans concert in de voormalige Willem ll HBS.
-Een indrukwekkend relaas naar aanleiding van een ex-NSB-er die in de wijk woonde en vermoedelijk nogal wat Joodse gezinnen verraden heeft.
-Een virtuoos optreden op een stenen depressief makend ("Je komt hier om weg te gaan") achterplaatsje, door onze eigen stadsdichter Nick J. Swarth.
-Een lieve zangeres in een prachtige avondjurk in het hol van de Tilburgse Watersport Vereniging.
-Een trieste korte eenakter in een schip dat ter restauratie op de werf ligt.
-Een boottocht naar de Rioolwaterzuivering.
-Verrassende theateruitingen in het enigszins sinistere decor van diezelfde Rioolwaterzuivering.
-En niet te vergeten, op de hoek van de Hendrik Zwaardecroonstaat: een mooie, ranke, slanke jongedame die ons tracteerde op een demonstructie straatnaambordpaaldansen. Jammer dat ze bij ons onlangs de straatnaambordpalen hebben vervangen door bordjes aan de huizen. Het zou mooi zijn in de wijk als van tijd tot tijd op elke hoek een demo straatnaambordpaaldansen. De foto's van de paaldanseres zijn allemaal mislukt...

Weet je wat, we kopen er honderd, dan wordt het in de hele straat warm en lente: klik hier

Tommy Wieringa (die van Joe Speedboat) deed het slim, zo wil de overlevering. Hij zou honderden mensen een mailtje hebben gestuurd met de vraag of ze in de boekhandel naar zijn boek wilden vragen. Boekhandelaren zijn middenstanders en voldeden aan de wens: ze bestelden het boek. Zo kwam het in de winkels te liggen en....inderdaad. Je weet nooit of het anders ook gelukt zou zijn. Richard Osinga doet het anders: webloggers kunnen een stuk van zijn nieuwe -nog niet verschenen- boek "Wembley" op hun site krijgen. Zo krijg je een ketting....Goed idee Osinga...ik doe mee:

Dit is fragment nummer 188 van het boek "Wembley" van Richard Osinga.

'Leolo...'
Hij trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt me indringend aan. Hij wil dat ik zwijg. Hij wil niet dat ik vragen stel, dat ik hem tegenspreek, maar ik doe het toch. Ik zie geen uitweg meer. Ik wil hem niet ongehoorzaam zijn, maar ik moet vragen naar het waarom.
'Waarom ben ik niet illegaal?'
'Zou je liever illegaal zijn? Wil je illegaal zijn? Dat kan Leolo ook voor je regelen.'
'Nee.'
'Nou dan. Doe niet zo moeilijk, Wembley. Vertrouw Leolo. Ik regel het voor je. Ik zorg voor je. Heb ik gedaan vanaf de dag dat je in Amsterdam aankwam. Toch?'
'Ik wil weten waarom jij voor mij dat huwelijk geregeld hebt. Cantona is illegaal. Waarom ik niet?'
Leolo kijkt me strak aan. Hij steekt een sigaret op, neemt een trek, glimlacht. Zijn gouden tand glinstert, een sliertje speeksel verbindt het goud met zijn onderlip.

Naar het begin - Doe mee - Lees verder >>

Ik heb officieel afscheid genomen van het bestuur van de Vriendenkring van Kamp Vught.Ik ben er na zeven jaar mee gestopt, omdat ik vind dat je zulke dingen nooit te lang moet doen. Voor je het weet behoor je tot het meubilair en dat wil ik graag voorkomen. Bovendien is het vanwege allerlei ontwikkelingen nu een gepast moment. Ik heb het als een voorrecht ervaren om de afgelopen jaren zo actief bij alles betrokken te mogen zijn. Hier en daar was er wat gedoe en miscommunicatie, maar waar is dat niet? Ik hoop dat ik mijn steentje heb bijgedragen om in elk geval altijd alle lijntjes open te houden en dingen weer op de rit te krijgen. Ik heb de afgelopen jaren op verschillende niveau's mensen ontmoet die op een of andere wijze een deel van hun tijd in het Nationaal Monument Kamp Vught steken of staken. Steeds opnieuw was ik onder de indruk van de inzet, de betrokkenheid en het engagement. Of het nou om de rondleiders (allemaal vrijwilligers) gaat, om het personeel of het bestuur: iedereen doet het met hart en ziel. En dat is erg mooi. Dat is ook de kurk waarop het Kamp Vught drijft volgens mij.
Terugkijkend ben ik bij veel dingen betrokken geweest. Hoogtepunten: deelname in de conceptuele werkgroep voor het nieuwe bezoekerscentrum, die van scretch af de plannen gemaakt heeft voor het prachtige gebouw dat er nu staat. De realisatie van een kopie van een barak (uiteindelijk tòch, na heftig doordouwen en zwoegen) en natuurlijk de realisatie van het Kindermonument dat herinnert aan de vele honderden kinderen die vanuit Vught de dood in gejaagd werden (as zondag is de jaarlijkse herdenking!).

Ik treed terug als bestuurslid en ik ga mijn energie in andere dingen steken. Maar tegelijk heb ik iedereen laten weten dat ze altijd een beroep op mij kunnen doen als er wat moet gebeuren. Want ik ben destijds niet zomaar toegetreden tot het bestuur van de Vrienden. Dat had te maken met persoonlijke gevoelens over datgene waar het Nationaal Monument en de Vrienden voor staan en tegen vechten. En dat gevoel blijft. Altijd.

Een jaar geleden kreeg ik door omstandigheden de kans om in een nieuwe functie te stappen. Jawel, nadat ik mede bedacht had dat het wel met een laagke minder konm in de organisatie: mijn eigen laagje. Ik stapte toen met twee collega's in een nieuw avontuur. Zag het wel zitten: dichter bij de mensen die bezig zijn met hetgeen waartoe wij op aarde zijn. Maar het was ook wel een avontuur. Want dichterbij is wel dichterbij, met alle voordelen, nadelen en risico's. Vandaar dat we alledrie in die baan stapten, in eerste in instantie voor een jaar. Ook dàt was spannend: wat als het allemaal niet lukt of niet leuk is? Vandaag had ik mijn gesprek dat hom of kuit moest geven. Het was geen verrassing meer: ik mag blijven Maar wat veel belangrijker is: ik wìl het ook graag. Druk bezig met -meestal- zeer betrokken, enthousiaste, kritische en hardwerkende mensen. En elke dag weer proberen om er iets moois van te maken. Want dat is het wel, ondanks gemopper soms hier, soms daar. Dus: kmagblijve en kwilblijve. Goed toch ?

Ik wist niet dat er zoveel verschillende kleuren groen waren. Natuurlijk wist ik dat wel. Maar de afgelopen dagen heb ik ze weer eens allemaal bij elkaar gezien. Wat is het toch mooi, twee uur van huis, in de Ardennen. Je eet er goed. Je slaapt er lekker, in een klasse hotel, in een prachtomgeving.Aardige mensen (dus niet meer zeuren over stugge Walloniërs) die zelfs moeite doen om Nederlands te praten. We hebben kiiiiiilometers gewandeld, berg op, berg af. We hebben gechilled in chambre 60. De hond heeft op het bed geslapen (en ons er 's nachts uitgeduwd). Junior heeft mij getracteerd (als jaarlijkse vergoeding van de helft van de kosten van zijn GSM). We hebben mannen en vrouwen gezien die zich verkleed hadden als soldaten, die een stukje tweede wereldoorlog naspeelden (volwassen mensen zoals jij en ik, die zich een paar dagen onderdompelen met hun oude jeeps en geweren). En....er zijn nogal wat gevaarlijke supermarkten in de Ardennen. We hebben namelijk nogal wat borden gezien met de tekst: Carrefour Dangereux......Het was heerlijk.

We gaan er vandaag even voor een paar dagen tussenuit. "We" zijn junior, hond et moi. Op zoek naar de lente. Misschien verstopt die zich wel in de Ardennen. Voor de vijftiende (!!) keer een vader/zoon vakantie. Elk jaar. Volgend jaar (de zestiende) staat New York op het programma. Maar nu eerst wat dichter bij huis: een hotelletje in Dinant. We gaan wandelen en lezen en zwemmen en wandelen en lezen en zwemmen en zo. Nu even inpakken: boeken, zwembroek, drie onderbroeken (drie dagen) en nog wat spul.

Zò, was dat een mooie lente of niet? De jonge meesjes van de heer en mevrouw Mees piepen van de kou. De Jacob Jenssen thermometer (met een buitenvoeler) wijst onverbiddeloos 10,5 graden. Raar woord trouwens: buitenvoeler. Drie keer tot op het bot nat geworden vandaag. De mevrouw van de asperges vertelde hoe fijn het is om met dit weer het witte goud te moeten steken. Als ik asperge zou zijn, zou ik me terugtrekken zei ik nog leuk. Dit was het weer voor even dames en heren. De lente van 2006. Onthoud hem goed...

Voorop: ik heb niks met Ayaan. Dat heb je soms met mensen. Met Rita heb ik ook niks. Soms heb je dat met meer mensen. Gisteravond het kamerdebat gevolgd (Kan Sharon Dijksma een ander plekje krijgen, die zit daar steeds met een blik op de achtergrond alsof ze net uit de peuterspeelzaal komt..). Het was vuurwerk. Geen medelijden met Rita. Maar ik zit steeds maar met één vraag: Waar was je JP? Dit kabinet dat in moeilijke tijdens eensgezindheid speelt, was gisteravond niet present, behalve Donner, maar die is er altijd. Een gekozen volksvertegenwoordiger wordt het land uitgekieperd (ok, beetje kort door de bocht). Is dat niet belangrijk genoeg voor de Grote Baas om er minstens bij te zitten?

Brinkhorst gaat contact zoeken met Essent over de zoveelste exhorbitante salariskwestie van Essent-baas Boersma. Nou Laurens Jan, succes!! Hoop dat de boodschap goed terecht komt. Ik ben al drie dagen met Essent aan het communiceren. Plotsklaps kreeg ik een gelikt pakket bezorgd, met veel draadjes, een zwart doosje en stekkers. Jawel, een nieuw modem!! Ik ben bang van alles wat met de diepere krochten van computers en verbindingen te maken heeft, want als ik me daarmee bemoei, gaat het standaard mis. Dus: Essent bellen. Veel mooie wachtmuziekjes, dat wel. Een vriendelijke mevrouw die net op het moment dat ik bel haar pc ziet crashen. Ze gaan me terugbellen, binnen 48 uur, vanaf vandaag. Dus, het kan zijn dat dit voorlopig mijn laatste contact met het Wereld Wijde Web is. Want vannacht wordt er iets omgezet en dan doet mijn kastje het niet meer....

Er zijn mensen die in deze dagen even lekker rustig in de tuin kunnen zitten, al dan niet na gedane arbeid. In de tuin zitten gaat natuurlijk bij ons ook, maar lekker rustig laat er maar af. Het is een drukte van belang. Oudenrijn en Knooppunt Deil zijn er niks bij. In de klimop van de garage vliegen vader en moeder Merel af en aan. Luid kwetterend, want eigenlijk vinden ze dat we te dicht bij hun nest-in-aanbouw zitten. Maar ze zetten wel door. Vertrekken en elders opnieuw beginnen is er niet meer bij, de eitjes zullen wel zo langzamerhand komen. En zeg nou zelf, dan heb je geen zin om alsnog te gaan verhuizen of -nog erger- om even snel een nieuw huis te bouwen. Dat is dus de Familie Merel. Dan hebben we de familie Mees. Kees de Mees en zijn vrouw. Het tempo waarin die in- en uitvliegen is ongelofelijk. Dat ze niet af en toe frontaal tegen elkaar botsen is een Godswonder. Het is prachtig om te zien. De één komt aangevlogen, zoekt een plekje, fluit een paar keer zodat de ander weet dat-ie eruit moet en hùp, er wordt weer een lading nestmateriaal binnengesjouwt. Over productiviteit gesproken! En dan hebben we tegenover de Familie Mees, in de blauwe druif van de schutting, de Heer en Mevrouw Duif. Die zijn daar met een nest bezig. Dat gaat met een hoop gedoe en gekreukel in het groen gepaard. De duiven hebben een merkwaardige afvliegroute: laag over steeds dezelfde hoek van het gazonnetje, op zo'n meter hoogte. En daar ligt -als ze de kans krijgt- onze hond die elke keer de weg vliegende duiven dreigt te grijpen. Het is nog niet gelukt, maar ik sta nergens voor in. Ik heb de Heer en Mevrouw Duif al verteld dat ze miscchien beter een andere route kunnen nemen, maar ze luisteren niet. Eigenwijze beesten...

Ze zijn er weer. De tig jonge paarden in de wei langs de A58 als ik naar mijn baas rijdt om daar waar voor mijn geld te bieden. In de ochtend is het een geweldig gezicht: ze dansen in de ochtendnevel, bekeken door de opkomende zon en de automobilisten. Achter elkaar aan, door elkaar heen. Lente ! Wat verder, langs diezelfde A58, de aspergevelden. Daar gaat het minder. Waar andere jaren 's morgens met man en macht asperges uit de grond gehaald worden, zijn nu twee mensen bezig. Lente, maar dan die van 2006. Op diezelfde A58 gisteravond een familiedrama. Ik reed terug van het bieden van waar voor mijn geld en zag hoe op de vluchtstrook een dikkige mamma-eend aanstalten maakte om met haar kroost -zeven of acht in getal- de snelweg over te steken. Ik hoefde niet uit te wijken, want ze waren nog niet op de rijbaan. In mijn spiegel zag ik achter mij het drama voltrekken. Moeder redde zich, geloof ik. Maar de kiddies....ik weet het niet....lente 2006.

Ga je nou alweer op vakantie? Ik kan de vraag eigenlijk niet meer horen. Net als de meeste andere collega's heb ik 29 vakantiedagen. Naast de grote vakantie probeer ik een paar keer per jaar nog wat te pikken, bij voorkeur om naar onze stek in Cilento (Campania, Italië, het land van Prodi) te gaan. Want dagen moeten op en er zijn ergere dingen in het leven dan in Italië zitten. Ik probeer gewoon mijn dagen op te maken, want als ik dat niet doe kirijg ik op mijn lazer van mijn baas. Dus, ga ik niet WEER op vakantie. Nee, ik ga er even tussenuit. Ik verheug me nu al op een caffé in Bar Bellevue waar -hoop ik- de discussies over de Italiaans verkiezingen nog niet uitgeraasd zijn. Ben zo weer terug.......arriverderci!

Brabanders roepen hoera met hun handen in hun zakken, dan kunnen ze nog altijd terug. Het is een gezegde van Nol van Roessel, lang geleden een icoon bij Omroep Brabant radio. En het sluit aan bij de "Alleswordtmindermannen" van Joe Speedboot. Vanmorgen vroeg: een prachtzonnetje. Liep met de hond langs het water. Moest wachten bij de brug, omdat er twee schepen door moesten.
"Weertje, hè" zeg ik tegen een buurtgenoot die ik alleen maar ken van honduitlaten.
"Werd tijd," zegt hij, "want is al weer bijna herfst, nog vier maanden...."
Ja, zo kun je ook tegen het leven en het weer aankijken.

Het is 20 april vandaag. In ons leven een bijzondere datum. We hebben hem ooit geprikt als de dag waarop wel elkaar ontmoetten. Rare dag eigenlijk, want 20 april is de dag waarop in 1945 in Hamburg twintig kinderen werden vermoord door zieke Nazi's. Rare datum om daar je "feestdag" aan te koppelen. Ja, dat wel, maar we ontmoetten elkaar ooit omdat ik over die vermoorde kinderen een radioprogramma maakte, waarin mijn lief ook (toevallig) langskwam. 20 april. De zon schijnt. Voor ik ga werken moet ik naar Eindhoven om een bos bloemen neer te leggen bij het monument van de Gebroeders Hornemann, twee van de slachtoffertjes van destijds. Meestal leggen we daar samen die bloemen neer. Dat lukt deze keer niet. Maar een twintigste april zonder bloemen in dat plantsoen aan de Dommel, dat kan niet. Dan maar alleen.

En het kwam toch nog goed. Terwijl Nederland zich van Oma, via Meubelboulevard naar het Tuincentrum beweegt, heeft Jezus besloten om alsnog neder te dalen, want er schijnt een lekker lentezonnetje. Komt het toch nog goed...

Ik kreeg vanmorgen een bericht. Ik keek buiten en zag het Paasweer: somber, nat, dicht, treurig. Het bericht dat ik kreeg kwam ergens van boven. Jezus heeft vanwege het weer besloten zijn herrijzenis die voor vandaag gepland stond uit te stellen tot het beter weer is. Zou ik ook doen als ik heb was...

Warm aanbevolen. Nee, ik heb geen aandelen in De Bezig Bij, maar toch: warm aanbevolen. Joe Speedboot van Tommy Wieringa. Ik mocht het lenen van goede vrienden. Het leest als een trein. Wieringa speelt met de taal en heeft prachtassociaties. Een van de mooiste taalvondsten vind ik: de "Alles-wordt-minder-mannen". Je hoeft niet eens uit te leggen wat dat is. Ze zitten op een bankje en praten over.... juist.
Kopen dat boek en lezen, als de wiedeweerga !

Pasen?? Eh....iets met Jesus, geloof ik en open dag van de Meubelboulevards. Pasen?? Eh....Dag van het Landschap en eieren zoeken. Pasen?? Eh...toen heeft Jesus zich opgehangen. Goede Vrijdag? Eh...de vrijdag voor Pasen. Witte Donderdag?? Eh..toen gingen ze met zijn allen eten... Wie 'ze' ? Ja Jezus natuurlijk met zijn vrienden. En toen? En toen ging het goed mis, want de volgende dag was-ie dood. Hoe kwam dat? Eh....tsja. Judas?? O, ja, de verraaier... Van wie?? Jezus. En wat gebeurde er dan met Pasen behalve Paashaas, Dag van het Landschap en drukke Meubelboulevards? Het was iets met Jesus, de geboorte of zo? En Kerstmis dan? Dàt weet ik: toen stierf-ie. We hebben het ook nog over Pinksteren gehad....maar dat was een heel moeilijke.

Eigenlijk hou ik niet van gepruts aan mijn hoofd, lees ik bij een blog-collega. Gôh, ik vind dat juist haast het toppunt van zaligheid. Wie het doet, maakt me niet, als het maar lekker is. Tim heet-ie, degene die mij gisteren verwende. Tim werkt bij de beste kapper van het westelijk halfrond, Hardy's in Tilburg. Ik heb altijd iemand anders, maar die werkt niet op maandag en ik bedacht mij maandagmorgen: ik moet naar de kapper. En als ik dat in mijn hoofd heb, moet het ook meteen, dezelfde dag. Da's dus nòg een afwijking. Vandaar ook dat ik op meer dan honderd plekken op de wereld bij de kapper geweest ben. Want, als ik wil, dan moet het meteen, wherever I am. Zo ben ik in Jaiphur in India ooit geknipt en geschoren door een man die tevens een handel in tweedehands kunstgebitten had en op Kreta door een kapper die er ook een groothandel in meloenen bij deed. In Peking heb ik me ooit laten scheren met een mes waar je nog geen doorgekookte aardappel mee doormidden kreeg en in Fort Collins deed de barbier een drupje cola in het scheerschuim, dat gleed beter, zei-ie. Tim dus. Tim van Hardy's. Hij knipt als de beste. Geeft moed: "Nee hoor, jouw haar is niet dun, het lijkt dun omdat het nat is." En complimenten: "Je ziet er weer goed uit...en een stuk jonger..." Kijk dààr doen we het voor. Alleen waarschuwt Tim, anders dan zijn collega's, niet bij het wisselbad: warm, koud, warm, koud. Dus moet je wel naar adem happen. Maar verder deugt-ie wel die Tim.

Iedereen heeft recht op zijn of haar afwijking. Ik heb er ook een ('hoezo één' hoor ik collega's en andere mensen denken). Koffie. Of liever espresso. Ik al thuis espresso voordat in welkde Nederlandse horecagelegenheid dan ook iemand van het woord gehoord had. Mijn eerste machine kocht ik ooit tijdens een persreis naar Sienna en omgeving, in een heel klein winkeltje met huishoudelijke artikelen. Met een enorme doos kwam ik destijds op Schiphol aan. Het was een prachtmodel Gaggia. Maar machines verslijten, ondanks dat ik ze koester en poets. En ja, ik praat er zelfs tegen. Nadat ik met tranen in mijn ogen afscheid heb moeten nemen van mijn Gaggia, kwam er een Rancilio. Simpel, stevig, niks mis mee. Maar die doet het nu ook al weer een jaar of zeven en begint -ondanks koesteren en poetsen- nukken te vertonen. Bovendien is mijn koffiemolen vastgelopen. Koffiemolen? Ja, ik maal mijn bonen zelf en maak mijn eigen melanges. Ben al weken op zoek en heb vandaag een knoop doorgehakt. Ik ga nu voor het echte werk. Alleen de naam al: La Vibiemme Elletronica. Daar zou je toch al verliefd op worden. Ik heb 'm vandaag besteld en verwacht hem in de loop van de week. En dan duurt het een paar weken voor je één bent met je machine, maar dat gaat lukken. Da's altijd gelukt. Natuurlijk heb ik ook even gekeken naar de volautomatische espressomachines. Toen ik het daar in Italië met Massimo (de eigenaar van mijn lievelings bar) over had, keek hij mij meewarig aan. "Ok, ok", heb ik hem beloofd, "ik doe het niet". Over vier weken ga ik hem vertellen dat ik een La Vibiemme heb. Hij zal tevreden en trots zijn, want zelf heeft hij er ook zo een, maar dan viermaal groter. Wil je de mijne vast zien? Ok, komt-ie:

Ik ben niet echt opgevoed met de lasten van de Tweede Wereldoorlog. Ondanks dat mijn ouders die als jonge mensen wel volop hebben meebeleefd. Het was geen zwaar gespreksthema thuis. Toch ben ik door toeval erg intensief betrokken geraakt bij Kamp Vught, destijds het enige officële concentratiekamp dat de Nazi's in Nederland hadden. Gisteren mocht ik op de jaarlijkse Vriendendag een aantal mensen van eigen generatie interviewen. Mensen die ouders hebben of hadden die in het verzet hebben gezeten en die daardoor in Vught terecht zijn gekomen. De vraag was: Wat hou je er nou eigenlijk van over? Het was een emotionele middag, met tranen. Met woede, maar ook trots. We hebben allemaal weleens gehoord van de tweede generatie maar als je met hen aan tafel zit, tegenover een zaal vol met ervaringsdeskundigen, dan wordt het toch wel wat anders. Het sneed af en toe door de ziel. En: wonderlijk om te horen en te voelen hoe verschillend mensen daarmee omgaan. De een heeft haar leven nooit op de rails kunnen krijgen, de ander keek er altijd heel nuchter tegenaan en voelt nu pas wat. Het was heavy, maar het was mooi en goed. Fijn dat ik dat kon doen en dat ik de gave heb meegekregen dat ik het ook kan, waardoor veel op tafel kwam. Ruim zestig jaar na dato, is het voor veel mensen nog niet over, zo bleek heel duidelijk.

We liepen vanavond in de ondergaande avond Het Wilde Beest uit te laten. Zoonlief en ik. Dejavu...deed ik vroeger ook met mijn vader. En praatten dan bij over van alles. Doen wij nu ook. Halverwege ter hoogte van de Leye -onze Tilburgse rivier- moest ik piesen. Zoonlief werd daardoor geïnspireerd en moest ook. Wie het verste kan. Lachend pieste hij twee meter ver in de stromende rivier en zag hoe ik mijn schoenen nat sprietste. Ik word misschien toch wat ouder??

"Het hele jaar hebben we uitgekeken naar dit concert. Toen ik vandaag tegen vrienden zei dat ik naar het Chassé-Theater in Breda ging voor een concert, zeiden ze in koor: "BOFKONT"!" Zo kwam Barry Hay het podium op, eerder deze week bij een unplugged concert van Golden Earring. Vier oudere mannen op een sober podium, met minimale apparatuur. George, Barry, Cesar en Rinus. "The rainbow hides no treasure, o believe me it's not thrue..." Jawel, ze kwamen natuurlijk allemaal langs, de oude hits. Een volle zaal met overwegend vijftigers en zestigers, die uit hun dak gingen. En vier mannen op het podium die er echt zin in hadden...heerlijk om te zien. Ik constateerde dat het publiek wel grijs en kalend was....in de spiegel op het toilet zag ik.....nou ja laat maar. Het was mooi, even terug in de tijd. Even zwijmelen. Even terug in toen. Heren, bedankt!! Ga zo door...

Ok, bij penetratie denk ik niet gelijk aan gsm-etjes of handies zoals ze in Duitsland zeggen. Maar ik las toch een bericht waarin beide zaken aan elkaar gekoppeld werden. Er zijn op dit moment meer handies dan mensen in Nederland. De penetratie is 103%. Dat betekent dus dat drie op de honderd mensen minstens twee telefoontjes op zak hebben. Denk, denk, denk. Wat doe je daar mee? Jezelf opbellen?

Zo, weer terug. Terug van een week bomen zagen, putten leegmaken. Ratten vangen. Weer wat Italiaans bijleren. Lekker eten bij Luigi en Mario en anderen. Heerlijk een week met je handen ploeteren. Niet nadenken. Op tijd een dutje. Olijfbomen snoeien. Lekker op tijd naar bed. Goed eten. Joe Speedboot lezen en andere werkjes. Bezoeken aan Pompeï, Ercolano (Herkolaneum) en Vietri. En daar zagen we onderstaande Heilige Moeder aan een muur. Je moet voor haar stoppen, maar als je dat doet word je weggesleept....

De hoofdredactie en de voltallige redactie van Donlog, laten de gewaardeerde lezer even weten dat we er een weekje uit zijn om na te denken over het redactionele beleid voor het komende seizoen. Gaat Donlog verder op de ingeslagen weg? Of moeten er andere keuzes gemaakt worden om het hoofd in het woelige medialandschap boven water te houden? Kortom even weg om te denken en gelijktijdig wat uit te rusten en om in Italië dertig tuinstoelen en zes tuintafels in elkaar te zetten aan de hand van een Chinese gebruiksaanwijzing. En verder beetje verven, koken, eten, drinken, Pompeï bezoeken enzovoorts. De huisgenoten blijven gewoon thuis. Om het het wachten op terugkomst wat te veraangenamen is hier een vrolijk stemmend fotootje:

Tsjongejonge, wat was-ie boos. De NS-machinist gistermiddag op het perron van spoor 2 van Amsterdam CS. Samen met mij en niemand minder dan Bernlef (diep verzonken in een artikel in de NRC met als kop: 'Schrijven is zilver') wachtte hij op de trein die ons om 16.10 uur naar het Zonnige Zuiden zou brengen. De informatieborden bleven leeg. Ik genoot -zoals altijd- van het gedoe op het station. Mensen die komen, mensen die gaan. Mensen die afscheid nemen met een traan en met een lach. Mensen die bellen: 'Ik kom eraan!' Mensen verdiept in een boek of de krant. Mensen die eten en vreten. Plotseling explodeerde de NS meneer naast mij. In onvervalst Eindhovens: "Godverdomme!! Heddedagehurd?" Ik hoefde niet te vragen wat ik gehoord had moeten hebben, want hij ging pauzeloos verder, zelfs Bernlef keek even op uit zijn krant. "Hij komtnie. Munne trein.." Ik ben niet zo'n frequente treinreiziger, maar ik hoor en lees weleens wat: "Maar dat gebeurt toch vaker, een vertraginkje hier, een vertraginkje daar of een trein die uitvalt?" De man brieste verder: "Ja, mar di was menne trein!"
Ik: "Als u het zo ziet, was het ook die van mij en die van meneer Bernlef en van die van dat mesije met die veel te vette cheeseburger en dat van die meneer met die laptop en al die hoger militairen...toch?"
Hij: "Mar ik ben de MACHINIST, godverdomme. Gullie moppert da wij de mensen slecht informeren, mar ik hoor ook nou pas uit de luidspreker da menne trein, mènne trein nie rijdt...was ook m'n leste ritje vandaag....m'n ritje naor huis. Godverdomme, wa 'n k...bedrijf." En weg was-ie. Briesend en mopperend. Ons radeloos achterlatend...Bernlef las verder. Ik ook. Anderen deden ook hun ding. Achttiewn minuten later kwam er wel een trein naar het Zonnige Zuiden. Maar daar zat al een machinist in....dus of onze vriend thuisgekomen is, weten we niet.

Op veelvuldig verzoek, hier is ze dan, Baika. Onze jongedame:

Zo. Dit was het dan. Het staat vast. We moeten het land uit. We hebben alledrie de inburgeringstest gedaan. En niet gehaald. Maar we bevinden ons in goed gezelschap: niemand minder dan Jacques d'Ancona heeft het ook niet gehaald. Moet ook het land uit, net als die ene voetballer van wie ik de naam steeds vergeet. Nou vind ik dat d'Ancona al veel eerder het land had moeten verlaten, zelfs zonder inburgeringstest. Maar toch. Wij hebben hem alledrie ingevuld en niet gehaald. We pakken onze koffers, voordat de brigade van Rita V. ons ontdekt. Want ik weet dat de AIVD en de IND en de politie meekijken wie de test doen. 200.00 mensen (zo las ik in een folder van Het Rijk) waken daarop. Ok, ik weet het, die waken over terroristen. Maar dat is toch hetzelfde? Als je de inburgeringstest niet haalt, ben je toch latent terrorist? Of sla ik nu door? Ik hoor een busje buiten stoppen en er flitst blauw zwaailicht door het raam van mijn werkkamer..ik denk dat we te laat zijn....we moeten nu echt snel weg!! Tot ziens in een ander land. Zelf nog even testen? Hier is de link:Rita's Nationale Inburgerings Test

Zo. Voor het eerst in mijn leven (geloof ik) heb ik op een partij gestemd die ook de verkiezingen gewonnen heeft. Betekent dat dat ik tot de jaren der wijsheid gekomen ben? Dat ik het ware inzicht heb in het hier en het nu en waar het om draait? Ik ga daar eens over nadenken.

Kan iemand die Wiegel niet onderhand eens als ongewenst vreemdeling naar de Bahama's sturen? Of liever nog naar Antartica? En snel graag. Liefst nu, want anders roept-ie morgen nog wat voor de gemeenteraadsverkiezingen. Die man is passé. Wiegel=vroeger. Wiegel=uit. Out. Over. Dank voor de bewezen diensten (hoewel?) en wegwezen nu.

We gaan er even uit voor een commercial break:

Waarde Lout,

Bananenijs heeft zijn subculturele activiteiten uitgebreid met een weblog: http://bananenijs.blogspot.com/. Kan het moderner? Een weblog werkt sneller dan een website, vandaar.
De komende maanden krijgt de website www.bananenijs.nl een nieuw jasje. Daar komen de grotere projecten op te staan; het meer eenvoudige weblog is voor het (actuele) korte-baanwerk. Toch zitten er genoeg verrassingen verborgen in het weblog. Klik op titels, klik op links en je zult bijzondere zaken zien. Speciaal aanbevolen: Men in coats!

Veel kijk- en leesplezier.

Groet,
Joseph Haehn
namens De Gevulde Heren

Tot zover de reclame. Terug naar de wereld van vandaag.

Het verdriet was heftig, anderhalf jaar geleden toen we onze jonge hond Coco moesten laten afmaken. Coco staat nog bij ons in een mooi blauwgeglazuurde urn. We konden niet meteen weer een andere hond nemen. Hondenliefhebbers snappen dat: emotie, verdriet, angst voor herhaling. De tijd heeft haar werk gedaan en sinds gisteren zijn we weer met zijn vieren in huis. Baika is erbij gekomen. Van de Labrador-familie en (weer) chocoladebruin. We vonden haar via internet. Een jonge vrouw in Zeewolde. Relatie naar de knoppen, moet meer gaan werken en dus minder tijd voor het hondebeest. Toen we haar zagen, waren we verkocht. Het was voor haar heel verdrietig om afscheid te moeten nemen van haar maatje, maar ze heeft ook tegelijk met een gerust hart afscheid genomen. Want haar hond is bij ons in goede handen. Vierentwintig uren later is ze al flink gewend. Ligt op haar rug in de zonnestralen die de kamer binnenkomen. Is mee geweest naar de derby Were Di- 't Zand, met zoonlief in de selectie. Rent over akkers die klaarliggen voor een nieuw seizoen. Verzamelt al stokken en is tegen iedereen aardig. Een ding kan nog lastig worden, haar eigenaresse vertelde dat Baika wat tegen buitenlanders heeft, omdat een paar Turkse mannen haar ooit gepest hebben. Dus we hebben een latent racistische labrador. Ik heb haar vandaag verteld dat dat niet betekent dat àlle Turkse mannen...ik hoop dat ze het snapt. Dat dat hetzelfde is als mensen zeggen: ik haat alle chocoladebruine labradors...Maar sommige mensen snappen dat ook nog steeds niet.

En zo kon het geberen dat ik weer eens in mijn oude dorp was, om een politiek debat te leiden. In "De Gouden Leeuw", waar een stukje van mijn verleden ligt. Even gegeten in een eetcafé dat vroeger Café de Valk van Jan en Marietje was en waar ik erg veel voetafdrukken heb achtergelaten. Zowel aan de toog, als achter in de keuken, want sommige cafégasten hadden dat privilege. Bijna driehonderd mensen kwam op het debat af. In het dorp hingen hier en daar affiches met een foto van mij erop, alsof ik lijsttrekker ben van een nieuwe partij. Het was ook best wel een beetje thuiskomen. Veel bekenden, oud school- en klasgenoten in het publiek. Af en toe ging het er venijnig aan toe. En zo hoort dat ook. De balans? De lokale belastingen worden de komende vier jaar hoger. Het doorgaande vrachtverkeer is de komende jaren nog niet uit het dorp. Niemand zegt met wie hij of zij het liefst samen zou willen regeren. En het dorpshuis komt òf op de plek waar het nu gepland is, òf ergens anders...Dorpspolitiek. Dat blijft leuk.

Ik neem me al lang voor er over te schrijven. De ochtendgeluiden. Mijn dag is haast ontregeld als er een ontbreekt of als de volgorde anders is. Het begint steevast tussen 04.15 en 04.30. Onze buren, de Cisterciënsers die op een steenworp van ons huis wonen in hun kloostercomplex Koningshoeven staan dan op. Een lief, ingetogen klokkegelui helpt hen daarbij. Soms lijkt het alsof een paar monniken zich nog een keer hebben omgedraaid, het lijkt dan of de klokken wat langer en harder luiden. Ze zullen er wel geen 'snooze'-knop op hebben. Hoe dan ook, de heren worden steevast om 04.30 bij de metten verwacht, de eerste gebeden van de dag. Als dat geluid verstomt, is er alleen nog het zachte, maar penetrante geruis van de snelwegen. En dan plotseling duikt-ie op: een bromvlieg. Korte stukjes, brrrrrrrrm, stil, brrrrrrrrm, stil, brrrrrrrrm, stil. Een paar minuten en dan sterft het weg. Het is de Somalische krantenbezorger die de Telegraaf rondbrengt. In den beginne deed hij het stilletjes op de fiets, mar ook Somalische krantenbezorgers zijn niet gek en gaan met hun tijd mee. Als de bromvlieg een andere wijk onveilig maakt, beginnen -steeds meer nu!!- de merels. En hoe! Er zit er altijd een in een boom in onze tuin. En die zingt dat het een lieve lust is. Hij zingt dat ie zin heeft in de nieuwe dag. En -zo te horen aan de andere kant van het kanaal- zit er ook eentje die antwoord geeft...in een soort echo-ritme. Dàt is pas wakker worden. En vooral die merels, die doen het hem nu. Want elke morgen zijn ze wat luider en vrolijker. Zou de lente dan toch al een beetje in de lucht hangen? I hope so. Het is mooi geweest met deze trutwinter.

De zalmsnippers vlogen weer door de lucht de afgelopen dagen. Eigenlijk moeten we maar eens ophouden met mopperen op dit kabinet. Want we wilden meer actie in de politiek? Nou, dat krijgen we. Zalm die onzin roept. Zich laat terugfluiten door alles en iedereen en die dan deemoedig het hoofd buigt....sorry Jan Peter, sorry mensen in het land. De ene minister die een onschuldig buitenlanfs schoolmeisje het land wil uitkieperen en daarbij geen enkel middel schuwt en de andere collega-minister die doodleuk zegt dat dat kind hier alle kansen moet krijgen. Vervolgens: sorry Jan Peter, sorry collega, sorry mensen in het land. Het springt alle kanten op, zo'n beetje als meer mensen op één trampoline. En uiteindelijk komen ze allemaal op het matje bij JP die ze de oren wast. Is dat actie of is dat geen actie? Is dat levende politiek of niet? Ik zou wel eens bij dìe gesprekken willen zijn, als ze op het matje moeten komen. Om de een of andere reden heb ik het gevoel dat JP dan iets zegt van: "Potverjandriedubbeltjes...nog aan toe.." of andere ferme woorden.

Zo, dat waren de dagen wel. Twee dagen in Lattrop. Inspirerende dagen met veel collega's. Een halve dag in Den Haag, waar vij collega's een drillcursus volgen bij een goeroe. En nu een dag in Brussel. Ons 'kleine' neefje terugbrengen, die als aankomend jurist stage loopt bij onze Neelie Kroes. Hij heeft ons vandaag 'zijn' Brussel laten zien en dat is weer een heel ander Brussel dan 'mijn' Brussel, waar ik regelmatig kwam. Brussel bruist nog steeds. Brussel is Europa. Het is verbazingwekkend om te zien hoe er elke keer als je er weer komt, quasi-wolkenkrabbers zijn bij gekomen om een of andere nieuwe dienst van Europa te huisvesten. Fascinerend ook, om te zien hoe ze op de kleinste plekjes weer nieuwe kantoortorens wegfrotten, tussen de bestaande bebouwing. Brussel zinderde vandaag een beetje, want zo ongeveer de hele stad wilde het vernieuwde Atomium zien. Na jaren van verval is het gevaarte opgeknapt. De chromen bollen lijken wel met chroompoets aangepakt te zijn. De zonnestralen deden vandaag de rest. Koffie gedronken bij een Indiaas kofiehuis. Tartare met friet gegeten bij Falstaff...tegeover de Beurs....en veel gewandeld....heel veel gewandeld. Onze rondleider bracht ons bij de Kafka-Index. Helemaal nieuw voor mij. Een rijksdienst die onder het prachtige motto Eenvoud maakt Macht de bureaucratie te lijf gaat. Ze hebben een heldere website met onder 'de absurditeit van de maand'. Buiten aan de gevel van het pand in de Weststraat -recht tegenover het kantoor van de premier!- hangt de Kafka-Index, met snippers papier van overbodige wetten en regels. Hij staat op dit moment op 63.

Het valt niet mee in ons vak. De ene dag praat je met een goeroe-professor uit Amsterdam, die zegt dat de post moderne media consument wel nieuws wil, maar geen versiering eromheen. Een dag later zegt een Amerikaanse camjo (journalist die zelf zijn camera bedient) dat het allemaal bullshit is. Dat de consument het allemaal luchtiger en directer wil. Nee, ze spreken elkaar niet tegen, maar er zit genoeg licht tussen om 'hetkanlinksomhetkanrechtsom' gevoel te veroorzaken... Eerlijk gezegd -ok: arrogant- denk ik wel dat ik het weet. Het is een beetje van alles. Maar het belangrijkste is dat je je mensen meekrijgt. En we hebben er gelukkig genoeg die mee de toekomst te lijf willen gaan.....

Een collega vond dit bericht op het ANP net en stuurde het rond in ons bedrijf.
AMSTERDAM (ANP) - Ruim 60 procent van de werknemers heeft wel eens seks op de werkvloer gehad met een collega. Dat blijkt uit een enquête die de website voor vacatures Jobtrack op zijn internetpagina heeft geplaatst.
Opvallend is dat mannen veel vaker dan vrouwen aangeven dat zij meerdere keren met verschillende collega's de liefde hebben bedreven tijdens werktijd. Met name mannen van boven de 45 jaar zijn erg actief, zo blijkt uit de antwoorden van ruim 750 mensen.
Bij Omroep Brabant werken zo'n 150 mensen. Zestig procent daarvan, maakt negentig. Nadat ik dit las heb ik het smoelenboek van ons bedrijf nog eens bekeken. Lijkt er ineens heeeeel anders uit te zien. Wie zijn die andere negenenvijftig die net zo braaf zijn als ik?

Na mijn coming out over de strippenkaart, komt er nu nog een. Keepyoufest! Ik ben alleen maar in het NVJ bestuur gaan zitten, zodat ik een alibi heb om ongeveer één keer per maand naar Amsterdam te gaan. Want ik kwam daar te weinig. Nu niet meer. Het is en blijft een genot...binnenrijden in H.M.'s hoofstad met alles wat Amterdam Amsterdam maakt. De mensen, de zon (ja, echt, vandaag scheen daar de zon !!, bij jullie in het zuiden ook ?) , de trams, de zooi, de opbrekingen vanwege de N/Z-lijn, de toeristen. Als ik tijd heb, loop ik een stuk, om dan ergens lijn 16 of 24 op te pikken, die mij bijna bij de voordeur van de NVJ brengt. Ok, nog een coming out: bestuurslid zijn is wat meer dan alleen maar een half dagje Amsterdam. Er is veel aan de hand in de wereld van journalistiek en dat komt daar allemaal langs. Daar buigen we ons over, daar vinden we wat van en daar doen we wat mee. En dat gaat van cartoons, via verlies van arbeidsplaatsen, CAO's, tot de discussies die op allerlei fronten gaande zijn...

Toen ik bijna veertig werd -al weer even geleden- zeiden mensen die vijftig waren: "Een belangrijk moment om voor jezelf de balans op te maken. Ga je zo verder, wt doe je met wat je weet en ervaren hebt..." Ja, ik had toen wijze vrienden. Dit jaart wordt een politieke partij in dit land 40. Een partij die in 1966 werd geboren en democratisch wilde zijn. Yes indeed, Her Majesties D'66. Ik hoop dat die ook de balans opmaken bij hun veertigste. En wellicht is het een suggestie om het maar bij die veertig te laten. Meestal adviseer ik mensen te stoppen op een hoogtepunt, maar in dit geval is een dieptepunt ook wel een aardige aanleiding. Los van wat ik vind over wel of niet gaan naar A. Je moet niet draaien. Daarmee heeft deze partij zelfs die andere partij met groen als huiskleur overtroffen. Wat mij betreft staat d'66 vanaf gisteravond voor Dag66.

Ik wil roeien. Niet in het kanaal om de hoek, niet de sportschool. Nee, gewoon thuis. Net als mijn beste vriend, gewoon, drie keer in de week thuis. Moderne man als ik ben, met iPod in het oor (althans de oordopjes daarvan), lekkere muziek en roeien maar. Kijken op een schermpje. Het moest een Concept2 zijn. State of the art. Mijn beste vriend heeft er ook een en kijk naar zijn lijf. Dat wil ik ook! Marktplaats. Vandaag stond er eentje. En zo kon het gebeuren dat ik na mijn werk in Hellevloetsluis landde bij een nog treurende weduwe die van haar Concept2 af wilde, omdat haar man drie weken gestorven is en hij het ding kocht omdat ie wat aan zijn conditie wilde doen, maar dat bleek te laat. Hij had kanker en stierf. Ik mocht het maschien meteen meenemen. Het geld? "Ik zie aan je ogen dat je te vertrouwen bent, dus maak het maar over,"zei ze. En of ik toevallig maat 45 had, want ze had nog enkele paren nieuwe schoenen en trouwens ook nog een paar warme truien. Ik heb een glaasje met haar gedronken. Ze vertelde over haar verdriet. Ze was naar Hellevloetsluis gekomen omdat hij daar werkte. Maar ze gaat weer terug naar de roots, naar Zeeland. Samen laadden we het monster in de auto. Ze vroeg of ik niet echt nog een glaasje wilde, desnoods water. Jawel, ze had vrienden en familie, maar die wilden alleen maar over hem praten. En ze wilde ook weleens met iemand anders niet over hem praten. En zo gebeurde. Ik ga nu nu even het geld overmaken.

Tsja, het is even stil aan dit front. Erg druk met een heleboel dingen en mensen. Bovendien is mijn programma waarmee ik Donlog vul, uitgekleed. Ik kan geen foto's en/of daverende links meer toevoegen. En dan wordt het allemaal een beetje kaal. Maar, geen zorgen, ik meld me weer op het gepaste moment....wel nog even wat over mijn loonstrookje. Jawel, dat heb ik natuurlijk weer: minder netto dan eerst. Ik wist al dat het 'zoet' dat Zalm en Balk beloofd hadden, zou tegenvallen. Maar ik zit nog lang niet in de categorie mensen die moet schrapen om in leven te kunnen blijven...

Tsja, er waren wat technische problemen met Donlog. We waren even off air. Maar het is weer gerepareerd, op de "reactietool" na. Ja, zo heet dat ding waar je een reactie kwijt kunt. Ik associeer het woord reactietool met iets geheel anders, maar dat heeft met mijn dirty mind te maken. We gaan dus voorlopig even op de dictatoriale toer: donlog denkt, vindt dingen en schrijft die op. De grote schare fans leest ze, neemt zich in op. Wind zich er al dan niet over op en moet het daarbij laten, want mijn blog-professoren zijn nog aan het nadenken over dat ding waar dus de reacties in moeten....het is even niet anders.....wordt aan gewerkt, under construction.

Alsof het om een excoot gaat! Anno 2006! Jawel. Een vrouw! Jazeker! Het Brabants Dagblad krijgt een nieuwe redactiebaas. Redactiebazen zijn in dit land mannen. Meestal. Bij kranten altijd. En nu heeft het Brabants Dagblad een primeur. Jawel, eindelijk weer eens een primeur. Een vrouw aan het roer. De huidige hoofdredacteur gaat -naar verluidt onder  warme en riante condities- dagelijks een stukje schrijven. En maakt plaats voor.............jawel een vrouw. Nou ken ik die vrouw toevallig. Ze heet Annemieke van voren en Besseling van achteren. Een prima journalist en een leuke collega. En dan lees ik een interview met haar, over haar vriend en de kinderen. Dat doen ze bij mannen toch nooit of wel ? Nou ja, Annemieke: proficiat, zet 'm op! En stop weer eens wat peper in die krant! En tegelijk wens ik je sterkte: Wegener gaat er de bijl in hakken. Collega's komen op straat te staan. Besseling, ik benijd je wel en ik benijd je niet....

Het is mooi geweest. Sparen? Waarvoor? Straks heb je geld op een rekening en ben je de pijp uit. Ik stop ermee, met sparen. We hebben vorige week een tv gekocht. Een platte en mooie. Niet bij de MediaMarkt, want daar doen we niet aan. Gewoon in een winkel van een middenstander die verstand van zaken heeft en die thuis komt helpen met instellen. En de videorecorder produceerde al jaren meer sneeuw in beeld, in alle seizoenen, dan iets anders. Weg ermee! Een harddisk recorder die zo simpel te bedienen is, dat ik er voor het eerst van mijn leven in geslaagd ben om het juiste programma op te nemen terwijl ik niet thuis was. Ik heb nog geen tijd gehad om het terug te kijken. En ook nog een komisch kastje waardoor ik in Tilburg nu ineens naar 45 zenders kan kijken, waaronder mijn regionale collega's uit den lande. Dus volgen we nu het nieuws uit Drente en -pakweg- Friesland. Nu gaan we ook nog een hoekbank kopen, want onze meubels zijn respectievelijk vijftien en dertig jaar oud. Kunnen we languit naar al die zenders en die opgenomen programma's kijken. En dan is het spaargeld op. Lekker poeh...

Oké, ik schaam me. Vandaag mijn eerste vergadering met het bestuur van de Nederlandse Vereniging van Journalisten in Amsterdam. Met de trein natuurlijk. Boek mee, iPod (doet iedereen tegenwoordig) mee. Strippenkaart gekocht in Tilburg. "Tien of vijfentwintig?" vroeg het Bruna-meisje. Voorzichtig als ik ben (opvoeding: meer kan altijd nog, minder niet): "Doe maar tien." Amsterdam CS. Naar lijn 24 (ja, dat wist ik: 16 of 24). En daar zat ik. Met mijn strippenkaartje. Dit wordt mijn coming out: ik had geen flauw benul wat ik ermee moest en hield het in mijn hand. Een struise Surinaamse Amsterdamse lachte al haar tanden bloot en zei: "Denk je dat er een conducteur een gaatje in komt knippen of zo?" Ja, dat dacht ik. We raakten vervolgens over Suriname in gesprek, ik was geweest op de plek waar zij nu graag zou willen wonen. Op de terugreis heb ik het gewaagd: ik heb het kaartje in het gleufje gestoken en het zei 'pinggggg' . Ik had een bingo-gevoel. Thuis liet ik het mijn buitenlandse echtgenote (die tegen webloggen is!) zien. Tanden bloot: je hebt helemaal geen strip afgestempeld, maar de bovenkant van dat ding, schrijf dàt nou maar eens op je weblog....

Over inburgering gesproken...volgens mij ben je hier ècht ingeburgerd als je de strippenkaart snapt. Dus ben ik uitgeburgerd. Moet ik toch nog het land uit ?

PS Ben trouwens benieuwd of alle mensen die dit lezen wèl weten wat je met een strippenkaart moet doen. Nou zeg 'ns eerlijk?

Waarom kom ik elke morgen in de file dezelfde mensen tegen die hun routeplanner hebben aanstaan? Weten ze de weg nou nog niet? - Wat bezielt die mannen toch die 's morgens met hun vinger tot aan hun kleine hersenen in hun neus zitten, om vervolgens de buit na uitvoerige bestudering, op te peuzelen? Zouden ze denken dat niemand hen ziet? - Waarom steken Japanse brandweermannen in Shimohetsugi hun eigen kazerne in de fik tijdens een personeelsbarbecue? - Waarom is er nu pas een Nederlandse middelbare school die tarnscendente meditatie als keuzevak aanbiedt? - Waarom komt het CNV nu met het recht op meditatie in de CAO? Omdat dat de arbeidsvreugde, de zingeving en bezieling op de werkvloer kan bevorderen. Zomaar een dag in 2006.

Een nieuw jasje! Jawel. Deze weblog heb ik ooit cadeau gekregen van mijn collega en vriend Tim. Hij weblogde (of logde al web?) toen ik nog niet eens bestond. Avant la lettre dus. Er zijn mensen die zeggen dat hij de eerste op de wereld was, maar dat ontkent-ie zelf hardnekkig. Tim weet heel veel van internet en zijn diepste krochten. Van hem kreeg ik dus ooit Donlog cadeau. En van tijd tot tijd vindt hij dat ik mijn vormgeving -althans die van mijn blog- moet aanpassen. Ik ben wat ouderwetser namelijk. Hij zegt dat mensen blijven komen, als je van af en toe vernieuwt. Eigenlijk zou ik het moeten weten. Vandaag kreeg ik weer zo'n mailtje van hem. Dus heb ik een foto uitgekozen en hij is er mee aan de slag gegaan. Hij is gemaakt door weer een andere vriend in Pompeï. Het is een beeld van een man met uitgestrekte armen. En dat is dan weer een lichaamshouding die ik zoveel mogelijk probeer aan te houden....letterlijk en overdrachtelijk...een nieuw jasje dus. Kom in mijn armen lezers en lezeressen...

Ik had het beloofd, ik zou terugkomen als ik zijn boekje gelezen had. Net toen ik de laatste bladzijde aan het lezen was, hoorde ik van zijn vermeende vrijage met 's lands Christendemocraten. Op een moment dat de PvdA hoog in de polls staat, net als de de andere linksige partijen. We hebben het over Wouter Bos. Het boekje kostte net geen tientje, dat maakt veel goed. Ik ben niks wijzer geworden: we moeten het in dit land hebben van saamhorigheid en lotsverbondenheid, luidt de boodschap. Lijkt me een goed idee, maar dat vind ik al van mijn geboorte en met mij heel veel andere mensen, dat weet ik zeker. Maar -en ik heb het echt nagezocht- hòe we dat doen, hoe we daar (weer?) komen? Ik kan het bij Bos niet vinden. Het spijt me echt. En nu hij ook nog tegen de Christendemocraten aanschurkt weet ik het echt niet meer. Gelukkig zijn er voorlopig nog geen landelijke verkiezingen. We hebben nog volop tijd, de heer Bos en ik.