...zou je alles wat je zo in een week of op een dag beleeft en voelt willen opschrijven in je blog. Maar dat kèn niet altijd. In mijn werk doe ik dingen die één op één zijn en waar anderen niets mee te maken hebben. En dat geldt ook voor sommige dingen die ik als privé-mens beleef en voel en denk en wil of niet wil. Zelf ben ik nogal van de categorie Open Boek, maar er zijn ook nog andere mensen die er op een of andere manier bij betrokken zijn, danwel dingen meebeleven, danwel zich het slachtoffer voelen. En dus kun je niet alles opschrijven. Maar ik vond wel dat ik vandaag een stukje moest schrijven. Dus schrijf ik vanavond een stukje waarin ik uitleg dat ik wèl veel beleefd heb en veel voel, maar er niet zoveel over kwijt wil. Ik maak me op voor een bijzondere ontmoeting morgen. Een kleine vijftig mensen die betrokken waren bij 's lands eerste commerciële regionale zender komen morgen bij elkaar. Herinneringen ophalen en oude bandjes  (bloopers!!) kijken. En zondag: drie ereplaatsen om te zien hoe PSV Feijenoord afslacht, samen met zoonlief en zijn beste vriend. Ik zit in het Philips-stadion -geen toeval- op de plaats waar mijn vader vele jaren zat. Ik weet nu al dat ik het daarom niet droog houd. Want alles komt terug: hoe ik met hem naar het stadion ging. hoe hij kon mopperen maar toch door-en-door supporter bleef. Hoe hij standaard nà de wedstrijd bij de eerste kroeg (nu een koffieshop) zei: zullen we hier iets drinken, want bij de parkeerplaats is het toch alleen maar wachten...