Ik houd niet van jaaroverzichten. Ik weet niet waarom niet, misschien omdat ik mijn hele leven al met nieuws bezig ben en nieuws is nieuws op het moment dat het nieuws is. Vind ik tenminste. Maar voor wie zich niet beheersen kan, een paar jaaroverzichten: New York Times, Time, Reuters, MSNBC en Omroep Brabant .

Ik denk al dagen na over het belangrijkste nieuwsfeit van 2005 voor mij persoonlijk, als mens. Ik weet het nog niet helemaal zeker, maar als het zover is, laat ik het hier weten. Voor nu: mooie jaarwisseling voor iedereen! Doe voorzichtig met vuurwerk, drank en seks. Denk niet na over je eerste loonstrookje, laat je niet naaien door de ziektekosten verzekeraars, laat je trouwens überhaupt door niemand naaien, ben lief tegen de mensen om je heen en je baas, doe veel aan beweging (maakt niet uit welke, het mag ook best fijn zijn), huur een kamer in ons huis in Italië, want de schoorsteen moet ook daar wel roken. Over roken gesproken: stop ermee, op 1 januari, als je nog tot die paar mensen behoort die dat nog niet gedaan hebben, drink (bijna) dagelijks en doe er één alcoholvrije dag bij (per week), en geniet van de dingen en de mensen om je heen (zelfs als ze daar niet altijd de gelegenheid voor geven....)

 Het was mijn vijftiende Kerst in HH, Hanzestadt Hamburg. Had nog wat langer willen blijven, maar het lichaam wilde even niet. Daarom zelfs -voor het eerst in mijn leven- een dag in het ziekenhuis doorgebracht. Pijn in hartstreek, arm, hand en zo. Geweldig lieve mensen hebben me op Kerstavond in dat ziekenhuis opgevangen. Aan metertjes gehangen. Het was niet wat het leek, maar wat dan wèl, moet morgen duidelijk worden. Vandaar dus wat eerder terug. Wel geschrokken. Enorm. Dat wel.

De vijftiende Kerst dus. Een van de reisdoelen al die jaren, is er niet meer: Oma. Het was raar om haar in de sneeuw te bezoeken op een idyllisch kerkhofje in haar piepklein dorp onder de rook van Hamburg. En ook bijzonder, wat dit jaar pas opviel: alle kleine nichtjes en neefjes worden groot. Toen ik er voor het eerst kwam waren het kleine snotneuzen die die nieuwe Nederlandse vriend van hun tante wel leuk, maar ook en beetje raar, vonden. Nu zit ik met diezelfde mensen aan tafel, die mij toen die rare oom met dat accent vonden. Eentje is nu rechter in Hamburg en stuurt mensen de gevangenis in. Eentje is nu ingenieur in München en weet alles van verkeer en op- en afritten (is ze op gepromoveerd) en is nu bezig met een project in Moskou. Eentje is nu bijna jurist en doet praktijk-ervaring op bij onze Nelie Smit in Brussel. Eentje is psycho-therapeute in Parijs en tevens theater-regisseuse en heeft volgende week een première. Eentje is ook bijna jurist en denkt nu na: welke kant op. Fascinerend, hoe al dat grut zich ontwikkelt. Die laatste zin, da's pas ouwelullentaal !

'En hoe weet ik nou dat de pakketten die ik jou geef, ook goed terecht komen?" Was mijn vraag. De gevulde donkere Medemens keek mij diep aan. "Kijk in mijn ogen...geloof jij of geloof jij niet? Als jij niet gelooft dan moet je ze niet aan mij geven." Ik behoor -God, Fortuna en mijzelf zij dank- al mijn werkend leven lang tot de categorie die genoeg of meer dan genoeg verdiend. Daarom voel ik me altijd een beetje ongemakkelijk als ik met een kerstpakket, tegen het eind van het jaar, naar huis ga. Ik heb alles al. En als ik het niet heb en ik wil het ècht graag, dan komt het er ook wel. Kerstpakketten....ik had het mijne en nog een paar van vorig jaar, die nog rondzworven, meegenomen. Met de gedachte dat ik er iemand blij mee kan maken. Het is gelukt, in de stad stuitte ik op een busje waar voedselhulp op stond. Drie donkere mannen sjouwden dozen van het busje een kerkje in. Of ik hen een plezier kon doen met een paar paketten? Ze reden direct achter me aan en laadden met plezier de pakketten in hun busje, want morgen is de grote uitdeeldag. Schrijf ik dit op omdat ik graag wil dat iedereen weet hoe hartverwarmend sociaal ik wel niet ben? Misschien ook, maar vooral omdat ik me steeds, nog steeds en steeds opnieuw ongelofelijk boos maak dat er in dit land dat zwelgt in weelde en luxe, nog steeds mensen zijn die niks hebben, niks krijgen en dus ook tot niks worden. Fijne Kerstdagen allemaal !

Vorige week brak bijna de Nederlands-Belgische oorlog uit, omdat een Belgische politica wat onaardige dingen gezegd had over Nederlanders. Iets van dat we stijve harken zijn geloof ik, en horken en mopperaars en zeurpieten. Wij wonen bijna aan de grens en we hebben met eigen ogen gezien hoe de legers van beide landen zich ieder aan hun eigen kant groepeerden om tot de aanval over te gaan. Maar het bleek nèt op tijd weer uitgepraat te zijn en de troepen hebben zich teruggetrokken in hun kazernes om zich -wat Nederland betreft- al of niet voor te bereiden op een tripje naar Afghanistan. Al dat gedoe was niet nodig, vandaag las ik dat Nederlanders er zèlf hetzelfde over denken. Want, waar heeft de Nederlanfder de grootste hekel aan, als hij/zij op vakantie gaat? Jawel, aan Nederlanders. Het blad Reizen heeft er zeshonderd Nederlanders over ondervraagd. Zelfkennis is toch wel een van de mooiere menselijke gaven. Heerlijk, dat generaliseren: Dè Nederlanders zijn onaangenaam op vakantie (dus jij en ik ook). Dè Fransen moeten we ook niet meer (want arrogant, allemaal!). Hun land is in het hetzelfde onderzoek verdrongen van de eerste plaats van favoriete vakantiebestemmingen. Op één staat nu: Italië. Kijk dat wisten wij nou al veel langer, maar het is niet de bedoeling dat àlle Nederlanders nu naar Italië komen. Voor de favoriete (en minder favoriete) bestemmingen:

De technische vooruitgang gaat soms aan mensen voorbij. En dat is dan weer ontroerend. Telefoon vandaag.

U spreekt met...eh...voorheen de secretaresse van...eh..voorheen mijnheer Philips. Kan ik een VHS-bandje krijgen met de prachtige beelden van het afscheid? Als herinnering?

Ik weet niet zeker of er enige nadruk op het woord 'krijgen' lag, maar ik geloof het wel. Natuurlijk doen we dat, maar het wordt wel een DVD mevrouw.

Een DVD?

Ja, maar ik denk dat er ergens in de grote Philips-familie wel iemand is die daarmee kan omgaan, er zijn honderdduizenden DVD-spelers waar de naam van Philips op prijkt.

Kun je daar dan VHS van maken? luidde de aandoenlijke vervolgvraag.

Nee mevrouw, maar dat hoeft niet als er een DVD-speler in huis is en daar kunnen ze binnen de familie wel aan komen, maakt u zich geen zorgen....en zo geschiedde. Het leek mevrouw ook wel leuk als we dat nog voor de Kerst geregeld krijgen, want dan zijn ze met zijn allen bij elkaar. We doen ons best mevrouw, waar moet het naartoe?

Naar de Wielewaal natuurlijk! klonk het bijna verontwaardigd.

Maar ik bedoel postcode enzo. Dat moest even ergens heel ver weg opgezocht worden, want een beetje postbode in Eindhoven (Strijp) weet blind waar de Wielewaal is. Even later belde ze nog terug:

De chauffeur van mijnheer Philips kan het ook komen halen deze week, want die is nog in dienst...

Als het om politiek gaat, ben ik vrij hard. Als wij mensen vertrouwen geven en hen kiezen, dan moeten ze doen wat ze beloofd hebben en daar moeten ze keihard voor werken. Als ze dat niet doen, of gaan zwalken, deugen ze niet. Ik hik al lange tijd tegen de hoofdhopman van de PvdA, de heer Wouter Bos aan. Voor mij kon het geen toeval zijn dat je van zijn initialen ook het woord WindBuil kon maken. WB is met een publiciteits-offensief begonnen. Interviews, een boek. Hij wil zelfs MP worden. Dit weekeinde lag een groot Volkskrant-interview met WB op me te wachten. Raar, maar ik had het echt klaarliggen. Met de gedachte: Ik hoop dat hij me overtuigt en dat ik daardoor misschien van gedachten verander. Want eigenlijk wil ik wel iets met Hare Majesteits Sociaal Democratische Partij. Vroeger -ja vroeger, ik heb nog tafeltennis gespeeld met Joop den Uyl- was het ook mijn club. Maar op een bepaald moment werden de PvdA-kopstukken allemaal samen Koning Nero's in het kwadraat en heb ik elders politiek onderdak gezocht. WB wordt nu gelanceerd. Maar ik ben nog steeds niet onder de indruk. Een paginalang niks bijzonders zeggen, da's ook een kunst. Ik ga nu -ten einde raad- toch maar zijn boek kopen, want eigenlijk wil ik wel. En als dat boek ook niet helpt, wacht ik op de film. Maar als dat ook niks is...

Preluderend op Keek op de Week, een voorzichtige aflevering van Koek op de Woek. Een woek waarin een Belgische politica zegt dat Nederlanders stijf zijn en zo. In een van mijn kranten wordt zij plotseling als 'n Babe. Wanneer ben je dat nou eigenlijk? Als je blond bent en vrouw? Als je iets doms doet (zij zei gewoon de waarheid..)? Als je....raar land. Een woek met veel activiteiten buitenshuis en lekker eten. Ik ga een actie voeren om het restaurant Bij Wijze van Klijsen te laten benoemen tot het beste restaurant van Tilburg en omstreken. Was daar samen met een goed vriendin. Geweldig, ga erheen en laat me weten wat je ervan vindt. Minder goed is Den Tent in de Hinthamerstraat in Den Bosch.....doe maar niet. En -reeds bekend en geliefd- het beste Italiaanse restaurant van Zuid-Nederland: La Dolce Vita aan het kanaal in Son. Echt een aanrader, niet goedkoop, maar zò goed. "Èn meneer Donlog, is dat zo'n beetje uw leven? Eten in restaurants?" hoor ik de trouwe Donlog-fan denken. Nee, geachte vragensteller, was het maar waar. Hoewel, er zijn ook veel matige kokenden ondernemers. Maar deze week wel. De overblijvende vrije avonden boden een kerstborrel met een buffet en -thuis- hutspot-met-spek-braadworst-scharrelrookworst-vettejus. Klinkt dat goed of niet?

CZ heeft nu een polis waar je 100 condooms per jaar bij krijgt. Zegt een collega van mijn leeftijd: die ga ik nemen, daar heb ik genoeg aan voor mijn hele leven. Mompelt een jonge collega: 100 per jaar, hoe moet het dan na januari? Wat een gedoe met die ziektekostenpolis. Voor het eerst moeten mensen daar zelf over nadenken en dat hoefden we nooit en willden we niet. Wij zouden ons al bij de KBO kunnen aansluiten, zag ik tot mijn verbijstering (boven de 50). Maar dat gaat wel erg ver. Onze verzekeraar blijkt erg duur te zijn en pakketten aan te bieden die je helemaal niet nodig hebt...ik wil hier niet over hoeven nadenken! En dan ook nog die levensloop ! Schandalig is wel dat niemand weet wat ie in januari verdient. Er is geen mens die daar een zinnig antwoord op kan geven...

Weekeindje weg. Met zijn tweeën. Maastricht. Aken. Teuven. Epen. Eten. Drinken. Wandelen. Prachtweer. Bijpraten. Bekeuring: vanwege mistlampen aan. Lezen. Uitrusten. Museum. Stadslenteren. Kerstmarkten. Mist. Rode Ochtendzon. Zes soorten brood aan het ontbijt. Vier verschillende verse sappen. Zorgzame mensen. We kunnen er weer even tegen.

Geheimtip, lekker en goed eten: In Den Roden Leeuw van Limburg en Moeder de Gans in Teuven(B). Tegen niemand zeggen!

Geheime websites:

www.indenrodenleeuw.nl  en www.moederdegans.be

Ze is over de tachtig. Ik ken haar al een tijdje. Zondag zaten we tegenover elkaar aan een interviewtafeltje in het bezoekersgebouw van Nationaal Monument Kamp Vught. Zij was de geïnterviewde, ik de interviewer. Lotty Huffener heet ze, Lotty Huffener-Veffer, Amsterdamse. In in de tweede wereldoorlog in Amsterdam opgepakt, met haar vader, moeder en zusje Carla en naar Kamp Vught gebracht. Dat het zusje erbij was, was toeval. Zij zat ondergedoken, maar kwam nèt even snel naar huis om de familie te zien. In de zomer van 43 werden Lotty's moeder, zusje en vader afgevoerd naar Duitsland. Moeder zei nog: "Blijf jij maar hier, dan is er iemand als we terugkomen...." Ze kwamen nooit terug. Daar hebben we het over gehad in een redelijk vol zaaltje in Vught. En over de rol van vele Nederlanders in die tijd (Lotty:  "De Nederlandse Aufseherinnen, gewone vrouwen met een gezin en kinderen, uit Den Bosch en omgeving die in het Kamp werkten, waren vaak erger dan de Moffen"),over haar terugkomst in Amsterdam ("Ik had helemaal niets meer, niets."). Na het interview mocht het publiek zich erin mengen. Hartverwarmend was een vrouw die vertelde dat ze aangedaan was door het verhaal van Lotty: "De band met uw moeder, moet nog steeds heel intens zijn, want eigenlijk heeft zij ervoor gezorgd dat u nu nog hier zit in leven en welzijn..." Ja, als je daar over nadenkt....

PS Lotty weet dat ik mijn leven deel met een lieve Duitse. Ze vraagt mij dan ook altijd toestemming of ze het in mijn bijzijn over "Moffen" mag hebben. Standaard is antwoord dan: "Oké, maar dan hebben we het over die van toen en niet die van nu."

Het heeft me beziggehouden, die man in de Verenigde Staten die als mens in de herinnering van de wereld wil blijven voortbestaan en niet als "Nummer 1000". Hij is nu al dood. Hij heeft rugnummer 1000, omdat hij de duizendste is die in Het Land van de Toekomst ter dood veroordeeld is, nadat de doodstraf daar weer werd ingevoerd. Want, zo dachten ze daar, je moet op beslissingen kunnen terugkomen: voortschrijdend inzicht. En dus kwam de doodstraf weer terug. Het geeft de armoede van een rechtsstaat aan. Niemand, niemand, niemand kan en mag beschikken over iemand anders' leven. Opsluiten? Ok! Een heel leven opsluiten? Ook goed. Maar doodmaken? Nee dat niet. Maar of-ie nou wil of niet: hij zit nu daarboven met Rugnummer 1000, zeker nu hij ook nog wereldwijd de mensheid heeft laten weten dat hij dat niet wilde....tsja...

Hoe is het met jouw/jullie eiwitten ? Ik geloof er geen bal van, van dat onderzoek van de Universiteit van Pavia. Lees zelf maar even mee:

Nee, ik geloof er helemaal niks van. En verder ga ik er niks over zeggen.

Ik was een jaar of vijftien/zestien toen ik haar ontmoette. We waren verliefd. We zijn betrapt tijdens het vrijen achter een oude dikke boom, door een "Broeder van Liefde". Ik zat op kostschool bij die broeders, zij kwam op de fiets uit Aalst daar naar school. Die keer dat we betrapt werden, droeg ze een rood jasje, zo vertelde ze me afgelopen vrijdag toen we samen gingen eten. Dat van dat rode jasje wist ik niet meer, waarschijnlijk was ik destijds op dat moment met mijn aandacht bij andere dingen: bij haar en bij die broeder die ons betrapte. Dat is dus ongeveer 35 (!!!) jaar geleden, VIJFENDERTIG !! Nadat we elkaar op een reünie eind vorige eeuw weer eens zagen, zijn we twee keer samen gaan eten. Ik ben iets boven de vijftig, zij is nog nèt geen vijftig. En als we dan samen zijn, is er zoveel te vertellen. Over gezin, over kinderen (zij heeft er vier, ik één), over partners (zij heeft al jaar leven lang dezelfde, ik ben -zonder enige spijt- aan een herkansing begonnen. De kids van haar studeren volop en wonen in binnen- en buitenland, die van mij is nog onder moeders paraplu. Over wonen en werken en leven, zij in Boekelo, ik in Tilburg. Over de toekomst, zij met haar bankdirecteur, ik met mijn lerares.....Mijn hart klopt elke keer even sneller als ik haar tref en dat mag ook.

Ze vertelde me over onze gezamenlijke school in Eindhoven, waar ik intern was en ze vertelde dat ze één keer op de verdieping was geweest waar de kamertjes van de leerlingen waren. Dat genoegen heb ik niet mogen smaken, wij zijn samen nooit zover gekomen. Het was dan ook, zo vertelde ze me vrijdag, met iemand anders. Onderweg door weer en wind, werd ik in de auto met terugwerkende kracht nog even jaloers....ik weet met wie het was, als ik hem tegenkom....oude liefde roest dus echt niet....althans deze.

Opmerkelijk, vanmorgen in het Brabants Dagblad: Brand in Crematorium. Volgens mij komt dat vaker voor. Sterker nog, volgens mij worden ze daarop gebouwd. De brand ontstond tijdens een crematie, in de schoorsteen. Het is zo'n berichtje dat vragen oproept. Hoe kan dat nou? Zou de overledene iets brandbaars hebben ingeslikt? Waren het resten van alcoholische dampen? En hoe ging de crematie verder? Het zal je maar gebeuren, dat je daar zit. Nog treurend en iemand roept: "Brand! Brand!" Want daarvoor waren ze juist allemaal gekomen, inclusief de overledene...raadsels, raadsels op een doordeweekse maandagmorgen.

Zo, dat was weer eens even een ouderwets partijtje moddervechten! Zonder modder, helaas. Maar met woorden. Ayaan en Hans. Zou ze trouwens best wel eens letterlijk willen zien moddervechten. Zij met haar mooie bruine huid, hij met waarschijnlijk hier en daar wat handige handvatten. Of discrimineer ik nu? Voor velen is Hans inmiddels prehistorisch, een raar orakel dat veel roept en weinig doet. Maar wij, die hen live in de politiek hebben meegemaakt, wisten dat al. Met name dat veel roepen, de juiste dingen op het juiste moment in het juiste klimaat: de Grote Pim moet het van hem hebben afgekeken.

Maar in het moddergevecht van afgelopen week waag ik het toch om te kiezen voor het Orakel uit Diever. Over de inhoud wil ik het niets eens hebben, maar wel over de toon en de sfeer. Ik ben het geschreeuw van Ayaan een beetje moe. Veel opvattingen deel ik met haar, maar dat kun je ook normaal en met respect overbrengen. Of is het inmiddels wet dat het dan niet meer aankomt? Ik geloof er helemaal niks van.... Overigens hoop ik nou ook weer niet dat het Geachte Partijlid uit Diever ècht weer een zichtbare hoofdrol gaat spelen in 's Lands politiek. Als we niet oppassen komt Dries van Agt dan ook nog terug van de Gazastrook en dat gaat wel èrg ver....

En zo kon het gebeuren dat ik onverwacht op vrijdagavond op de tribune zat bij Willemll-Vitesse, samen met vijf pubers. "Het is een beladen wedstrijd, de positie van trainer Maaskant staat onder zware druk, het kan wel zijn Waterloo worden, " verzekerden mijn vijf jonge metgezellen mij. Ze kijken tv, lezen kranten en zijn derhalve kenners. Een plekje tussen de Harde Kern, naast de supporters van de bezoekende club biedt toch weer een nieuwe dimensie op voetbal en mensen. "Yes, yes, yes, de homo's van Vites.." was de aanvangsslogan die ik eerst niet kon verstaan, maar mijn vijf deskundigen hielpen me gelukkig. Ik vroeg nog: Zijn het allemaal homo's bij Vitesse?. Mijn begeleiders keken me aan met een blik van: pffffffffff.  "Goale maoke!!" klonk het uit vele door tabak en bier gesmeerde schorre kelen en:  "Voetballe!!!!" Dat was op zich best een nuttige tip. Bij de doelpunten van Vitesse, ontstaken mijn tribune-genoten in woede vooral in de richting van de Vitesse-supporters die vrolijk: "Always look at the bright side of life..." zongen naar de Willem ll-ers. "Dè doe pèn, dè doe verrekte pèn....ik kom al sind negenzeuventig hier...dè doe pèn,"  zei mijn kleine dikke opgewonden achterbuurman. "Veendam en Hellemond zèn ook skòn plaotse...." zei zijn maat. De kenners weten wat ze daarmee bedoelen. "Wij gaan naar Omniworld, wij gaan naar Omniworld, wij gaan naar Omniworld, wij gaan naar Omniworld..." Het mooiste in zo'n wedsrijd zijn de contrasten. Schelden, schelden: "Maaskant rotop!" Komt er een doelpunt, is er lof en vreugde: "Maaskant blijf hier, Maaskant blijf hier..." Maar de Tricolores verloren smadelijk....het zal wel rotop worden..

Het is voorspelbaar wat ik ga schrijven over een mus. Dus daarom ga ik het maar niet doen. Wie mijn blog af en toe leest kan het wel invullen. Dacht zelf al een beetje: "Je wordt voorspelbaar Donders." Een mus die dominostenen omgooit. De mus wordt meedogenloos neergeknald, naar beneden gehaald, gefusillieerd, vermoord, omgebracht. En er komen onderzoeken, van de dierenbescherming en de inspectie. Vannacht hoorde ik De Minister van Justitie op een inderhaast belegde persconferentie zeggen dat er adequaat gehandeld is door de mensen die daar de verantwoordelijheid droegen. De crisisstaf en de terreur-coördinator zijn ook vannacht nog bijeengekomen. De hal in Friesland wordt nu extra bewaakt. Buiten schijnen inmiddels honderden bossen bloemen te liggen, als eerbetoon en stil protest. De mus wordt in de loop van de week begraven, daar worden erg veel mensen verwacht. De familie van de mus, moet Friesland uit, direct nadat ze gehoord zijn. Het is nog niet duidelijk of de mus helemaal alleen gehandeld heeft, of dat hij deel uitmaakt van een complot. De Nationale Recherche onderzoekt dat samen met de AIVD en ze doen daar geen mededelingen over. JP weet nog niet of hij terug komt uit Doebai.....WA en zijn mooie a.s. Koningin hebben hun reis in Maokko direct afgebroken en zijn onmiddeloos naar huis gekomen.

We hebben er in ons land een nieuwe probleemgroep bij. Ergerden we ons al gemeenschappelijk aan hondepoep-op-de-stoep, knetterende scooters, kauwgomkauwende mensen, "deze-kassa-gaat-dicht"-cassières, oplichtende apk-keurders, quasi-vriendelijke telefoonverkopers, hebben we er nu een nieuwe groep bij: de hangouderen. Mensen die tijd over hebben (want met pensioen of ergens buitengelazerd) en elkaar ergens treffen om over het weer ("tsss, het is al november en nog steeds geen winterjas....") of andere belangrijke zaken te bomen. Uit een onderzoek -weet niet meer waar ik het las- blijkt dat wij ons daar allemaal enorm aan ergeren. Wij? Wie? Ik? Wat een onzin. Staan of zitten ze iemand in de weg? Moeten ze dan binnen blijven? Achter de vensterbank, thuis. In mijn vroegere dorp had je "de liegbank". Daar troffen steeds dezelfde mensen elkaar om het wereld- en hun eigen leed door te nemen....hangouderen avant la lettre. Niemand had er last van. Als ik de regering was, zou ik er een adviescommissie opzetten die concludeert dat het afgelopen moet zijn. De ME erop af! Uit elkaar jagen! Verspreiden! Maar ja, ik ben de regering niet...

Ik besef nu pas hoe gemakkelijk en goed allerlei dingen geregeld waren. Levensloop. Wablief? Daar hoefde je nooit naar om te kijken. Je werkt, krijgt daar geld voor. Netto veel minder dan bruto en van het verschil betalen de baas en ik zelf premie voor verzekeringen en oude dag. En dat kabbelde vrolijk verder. En nou moet ik hierover zelf gaan nadenken...wil ik doorwerken tot het niet meer kan (eigenlijk best wel) of wil ik eerder ophouden? En als ik langer wil, kàn ik dat ook? Of ben ik in mijn vak een bejaarde Alien van de planet Mars tussen (dan nog steeds jonge collega's, die steeds jonger worden). Ik weet het niet. Heb via mijn verzekeraar al een paar invuloefeningen op internet gedaan en kom niet veel verder. Levensloop, pfffffffff, nou ga ik daar zèlf ineens over. En dat wil ik helemaal niet.. En dan ook nog de ziektekosten...maar ik geloof dat dat gemakkelijker is...hoop ik ik, denk ik.

Achttien maanden, is de gemiddelde levensduur van een gsm-tje. Althans marketingtechnisch gezien. Dan zijn de meeste mensen zò gek gemaakt door reclame en marketing, dat ze een andere willen. Een betere. Een kleinere. Een meerkunnende. Die van mij deed het niet meer en dus komt er van bedrijfswege een nieuwe. Een betere. Een kleinere. Een meerkunnende (ofschoon ik alleen maar bel en gebeld wordt). Maar, geachte meneer Nokia, leg mij eens uit waarom ik niet gewoon mijn dingetjes (simkaart en geheugen) kan overzetten, zodat ik alle nummers die ik nodig heb weer meteen bij de hand heb. En zodat ik niet door menu's hoef te wandelen om van alles in te stellen. En zodat ik niet één voor één al mijn wisselende contacten via bluetooth of zo hoef over te zetten. Heeft trouwens een collega voor me gedaan, want ik word nerveus van apparaten die het niet doen of die ingewikkeld zijn. Waarom, meneer Nokia? Waarom? Hebt u er last van als het allemaal heel simpel is? Ziet er een diepere marketinggedachte achter? Ik snap het niet. Morgen moet ik weer een collega lastigvallen die gprs kan instellen. Want dat kan ik ook al niet.....Het merk dat bedenkt dat het gewoon simpel kan, krijgt van mij de hoofdprijs....

Het zat er al enigszins in. In sommige kringen is het enthousiasme voor vriwilligerswerk zò groot dat je al een functie hebt als je aangeeft dat je wel wat zou willen doen. Afgelopen woensdag was het zover, in een prachtige vormalige schuilkerk in het hart van Utrecht. Twee flinke handenvol journalisten uit het hele land bij elkaar. Jong, oud, werkend, gepensioneerd, mannen, vrouwen en allemaal één gemeenschappelijk punt: werkzaam in wat toch nog steeds het mooiste vak van de wereld is. Nèt toen het agendapunt "verkiezing nieuw bestuurslid" aanbrak, kreeg ik een dringend telefoontje. Eruitgerend, afgewerkt. Toen ik terugkwam in de zaal werd er onder leiding van NVJ-voorzitter Kees Schaepman gestemd over mijn kandidatuur. Er waren geen tegenkandidaten en niemand was tegen mij. Dus, hùp, zo ben je bestuurslid van de Nederlandse Vereniging van Journalisten. Vragen mensen aan mij: "Heb je niet al genoeg op je bordje....?" Ik heb daar zelf ook over nagedacht, maar ik vind dat elk mens met gezonde hersenen en/of een paar handen aan zijn/haar lijf iets moet doen dat buiten het gewone wereldje van werken en gezin ligt. Wàt dat dan precies is, is om het even: een keer in de week gaan wandelen met een demente alleenwonende bejaarde, wilgen knotten in de natuur, langs de deur met een collectebus of taalles geven aan vluchtelingen. Het doet er niet toe wàt, als je maar wat doet. Het geeft je ook zèlf weer nieuwe inspiratie. Dus vandaar....

De Koningin uit de Regering: Goed idee! MP en burgemeester direct kiezen: Goed idee! Bindend referendum: Goed idee! Eerste Kamer afschaffen: Goed idee! Ontwikkelingshulp omhoog van 0,8 naar 1 procent: Goed idee! Gratis openbaar vervoer: Goed idee! Pensioenleeftijd van 65 naar 67: Mwah... Softdrugs legaliseren: Goed idee. Kwartje van Kok terug: Goed idee! Elke burger met zijn DNAprofiel in een databank: Nou, nee! Sociale dienstplicht: Geweldig idee! Moet ik nou PRDV stemmen?

Ik geef het op. Zomertijd. Wintertijd. Hele volksstammen hebben geprobeerd mij uit te leggen hoe het werkt. Tot ruzie toe. Ik weet het nog niet: moet-ie nou vooruit of achteruit en waarom ? Vanmorgen in alle rust en stilte op mijn eentje mijn mooie Philip Starck-klokkie verzet. Dat ging snel dit keer. Uren later kwam ik tot de ontdekking dat ik het verkeerd gedaan had. Weer ! Vervolgens aanhoudend geprobeerd om hem weer goed te krijgen. Lukt niet. Ik laat het nu zo. Mijn Starck gaat nu de kast in en komt er weer uit als de zomertijd ingaat. De winter doe ik het met mijn mechanische Raketa die ik ooit in de vorige eeuw illegaal kocht op het Rode PLein in Moskou. Jawel, die doet het nog steeds, als ik hem maar elke twee dagen opdraai. Wablief? Opdraaien, ja vroeger draaide je horloges op.

Wat een land, wat een mensen, wat een regering. We stoppen mensen -die soms gedwongen hun lichaam volstoppen met bolletjes troep- die op 's lands Luchthaven gesnapt worden in een gevangenis die niet voldoet. Er breekt brand uit en er vallen doden onder 'de vreemdelingen'. En wat doet de grote baas van justitie het allereerst? Juist, handen wassen in onschuld. Nog voordat hij de echte feiten kent, roept hij al dat het niet aan "ons" ligt. Man, onderzoek nou eerst eens eens iets en laat nou eerst eens merken dat je meeleeft met de nabestaanden van de slachtoffers, die ook een man of vrouw, een vader en moeder en wellicht kinderen hebben. En die zelf trouwens ook gewoon mensen van vlees en bloed waren. Ja, ècht ! Vreemdelingen zijn ook mensen. Bij sommige bestuurders begin ik daar steeds meer aan te twijfelen. Ja, ik ben boos.

 Toekomstbeeld

         De vergrijsde bibliothecaris
         liet zijn blik weiden langs de planken
         en hij pakte er een boekje uit
         wat hij zelf geschreven had

         Hoofdschuddend om zijn overmoed van vroeger
         herkende hij zichzelf als een vergeten dichter
         en hij wist dat dichters vergeten worden
         als hun werk niet best is

         Maar om in de herfst van zijn leven
         te erkennen dat hij gefaald had
         dat was teveel voor de grijze man
         en hij zette het boek weer terug.

         Kees Winkler (1927-2004)

In ons vakblad "De Journalist" stond de afgelopen week dat het bestuur van de Nederlandse Vereniging van Journalisten mij voordraagt voor een plek in het Algemeen Bestuur. Natuurlijk kwam dat niet als een verrassing voor mij. "Kan er nog wel bij," was de reactie van sommige mensen. Toch wil ik het wel, omdat ik vind dat de vakbond/belangenvereniging harder nodig is dan ooit. Er gebeurt ontzettend veel in medialand. Nieuwe technische en technologische ontwikkelingen buitelen met de snelheid van het licht over elkaar heen. Wat vandaag een proefballonnetje is, is morgen al weer achterhaald. En de mensen die in ons mooie vak werkzaam zijn die sjeesen daar tussendoor. Vaak met veel plezier en betrokkenheid, maar het is allemaal wel veel. Zo'n bericht gisteren van Wegener -je kon erop wachten- dat er een grote reorganisatie aankomt bij de regionale kranten ook in onze provincie. Ons eigen bedrijf dat net een reorganisatie achter de rug heeft. Een media-staatssecretaris die in een media-nota niets schrijft over regionale zenders. Provinciebesturen die wel erg dicht op de regionale zenders zitten. Collega's die al jaren meedraaien en nog heel lang verder moeten. Ouderotten die straks moeten gaan podcasten danwel webloggen ("straks" betekent eigenlijk: "morgen"). Diversiteit die maar niet echt van de grond wil komen: meer kleurtjes op de redacties....Luiken opengooien, zodat mensen gemotiveerd en enthousiast aan het werk kunnen blijven. De strijd om behoud van kwaliteit in een tijd van sparen en bezuinigen. Het zijn allemaal dingen die me bezighouden en waar ik wel wat breder mee aan de slag wil. Vandaar dus. Bovendien: een keer in de maand tussen andere collega's met andere achtergronden praten over de dingen die ons bezighouden, dat trekt me ook wel aan. Daar is nog nooit iemand slechter van geworden. En ik hoop dat ik wat kan betekenen voor de collega's die overal -de een meer, de ander minder- in zwaar weer zitten.

Het was een week van bloeiende bougainvilles, van rijpe amandelen, van goed groeiende citroenen, bijna rijpe olijven, hout zagen en houthakken, lekker eten, elke dag een siësta in de warme zon, voeg naar bed, vroeg op, verse cornetti en een straffe caffé, van weerzien hier en daar, lampen repareren, opruimen, asfaltweg maken, afvoeren schoonmaken en vervangen, douchekoppen ontkalken, bloeiende trompetplanten, PSV-Milan in Bar La Piazetta....en zo nog veel meer...mmmmmmmmmmmmm

Het opent ook de ogen, zo'n gebeurtenis van gisteren. Vandaag samen teruggegaan. Het dadertje fietste rond om ons op te vangen en zijn deel van de schade te betalen. Vier briefjes van vijf. De rest betaalt zijn maatje zondag. Of zijn moeder ervan weet? Nee en die euro's had hij ook via een smoesje van haar gekregen. Hij wil het zijn moeder niet vertellen, want dan krijgt hij problemen. Moraalridders als we soms zijn eisen we van hem dat-ie het thuis vertelt. Wij laten het in elk geval nog weten aan zijn broer en moeder. Dan op zoek naar de andere medeplichtige. Kleine straatjes, veel mensen op straat, van allerlei soorten. Hier en daar troosteloos. We sporen de moeder van het andere jongetje op. Een Bosnische Roma, twaalf jaar geleden gevlucht, draagt sporen van de oorlog met zich mee, zegt ze. Getrouwd met een Franse Joegoslaaf die werkloos is. Zelf heeft ze ook geen werk. Vijf kleine kinderen die worden erbij geroepen. Eentje wordt naar binnen gestuurd als moeder hoort dat hij geslagen heeft. De anderen weten van niks, maar vinden uiteindelijk wel in een bosje de DVD die nog kwijt was. Van het verhaal klopt niks. We weten niet meer wie nu de waarheid spreekt. We worden belazerd waar we bij staan. Maar wat een troosteloosheid. We hebben het nu zelf opgelost, zonder politie. Is dat de weg ? Ik denk daar al uren over na en weet het niet. We hebben hen wel laten zien dat we niet onze schouders ophalen en we hebben zowaar het gevoel dat we een zo'n mannetje ook wat meer duidelijk hebben kunnen maken, maar of het beklijft ?

Het gebeurt elke dag duizenden keren. Overal. Altijd. En nu is het te dichtbij. Kind komt thuis. Boos. Verdrietig. Machteloos. Lastiggevallen door een paar jochies. Vastgehouden. Geslagen. GSM-etje uit zijn zak gehaald. Gehuurde DVD meegenomen. Dikke lip. Maar vooral woedend en verdrietig. Het gebeurt elke dag duizenden keren. Overal. Altijd. En nu is het te dichtbij. Schrijf het van je af. Fijn dat er een blog is. Mijn lief en ik zijn met z'n tweeën het buurtje ingegaan. We vonden een paar getuigen: "Hup mee in de auto, vier van die kleine mennekes..." Ze leiden ons linea-recta naar het huis van de verdachte. Daar was een grote broer die met ons meedeed, Godzijdank. Dadertje (14 jaar) opgespoord. Had GSM-etje al weer doorgegeven aan ander jongetje "in Noord". "Stap maar in, dan gaan we hem halen..." was ons dwingende voorstel, anders: politie. De jongeman vond dat niet zo'n goed idee. Sprong op zijn fiets en was na tien minuten terug met het GSM-etje. Morgen gaan we terug, € 43 vangen vanwege kosten gekraakte Sim-kaart. En op zoek naar de verdwenen DVD. Die is namelijk gestolen door hetzelfde jongetje dat ons zo fijn naar het GSM-diefje bracht...Welcome to the world.

"Ja! Ik leef nog." Een paar notoire bloggers vroegen daarnaar, omdat het hier even rustig is. Ja ik leef nog, maar het is erg druk, ik ben rg moe, veel te doen en weinig blog-inspiratie. Maar dat komt wel weer. Stuff genoeg: ruzie in de VVD, Schröder die zegt dat hij niet meer zo nodig hoeft en vervolgens zijn partij laat zeggen dat ze niet zonder hem willen (is dat doorzichtig of niet?). Liesbeth L. die een hoge Franse onderscheiding krijgt (EN TERECHT!). En nog veel meer, maar vandaag nog even niet. Ik moet me ook nog verdiepen in mijn levensloop-regeling en mijn ziektekosten-verzekering. Doen we er ook nog allemaal bij. Dus nu even niet. Sorry, het komt weer. Kijk gewoon maar even elke dag en je zult het zien.......

Wij, van de journalistiek, ontkennen het massaal. Maar we weten dat het wel waar is: we kakelen elkaar allemaal na. Velen van ons zijn slordig. We vragen ons niet meer, zoals we ooit geleerd hebben, af: waar, waarom, wanneer, hoe en hoezo ? We hebben haast en soms worden we daarvoor genadeloos afgestraft, en terecht. Zie hier.

Vaak niet. Soms een beetje en soms best wel. Trots op mijn stad. Trots op Tilburg. Ik. Vaak niet, omdat het geen mooie stad is en omdat er dezelfde horken in het wild rondlopen als in veel andere steden in Nederland en elders. En omdat er heel veel moois is verdwenen, waarvoor heel veel lelijks is teruggekomen. Maar de mooie plekjes zijn er ook en die kennen we inmiddels. Vandaag was ik weer een echt trots. Vanwege een expositie die alleen maar in Tilburg mogelijk is. Namelijk in het onmetelijk grote complex van de voormalige AaBe fabrieken aan de zuidelijke rand van de stad. Daar is een expositie "Space_now  and then". Adembenemend, vooral vanwege de unieke combinatie van het leegstaande gebouw en de moderne kunst die daar bescheiden in gedrappeerd is. Hoe architectuur en kunst kunnen samengaan. Ik kan er heel veel over schrijven, maar je moet gewon gaan kijken. Ècht doen, tot en met 23 oktober. Waarschijnlijk ook de laatste kans om die verlaten fabrieken nog een keer van binnen te zien, want ze schijnen plat te gaan, zoals zoveel andere historische gebouwen. Gààn dus. Kijk maar eens even hier.

Hij is dood, de oude reus. Een ikoon. Symbool uit mijn jeugd. Joop Doderer, onsterfelijk in zijn rol als Swiebertje, maar ook -gelukkig maar- in andere rollen. Uit de tijd van zwart-wit tv. Op woensdagmiddag. Het was te lezen in de verschillende in memoriams, hoe die tijd in elkaar stak en welke rol Swiebertje daarin speelde. Ik ben van die tijd. Nu ik dat allemaal zo lees, denk ik: tsjé, zò oud al ? Het klinkt allemaal zo ver weg en eigenlijk is het dat ook. De tv-serie ging nergens over, wat dat betreft is er eigenlijk niet veel veranderd op televisie. Maar om Swiebertje hebben we heel erg veel gelachen. Als zò iemand sterft, sterft er een stukje leven. Niet al te dramatisch over doen, maar het ìs wel zo. Hazes zit trouwens al weer een jaar in Café 't Hemeltje. Ben benieuwd wat-ie allemaal denkt daar op zijn barkruk, als-ie naar beneden kijkt. Hij heeft in elk geval sinds eergisteren leuk gezelschap van de Oude Doderer.

Trouw had vanmorgen een overzicht van het Nibud. Die hebben het hele zaakje van modaal, niet modaal, beetje modaal, toch maar twee keer modaal in de centrifuge gedaan met de koopkrachtplaatjes van Zalm. Het is een lange lijst en wat valt op ? Althans wat valt mij op? Dat juist de mensen die weinig te makken hebben, er op achteruitgaan. Echt waar. Volgens het Nibud zijn het b.v. de alleenstaande WAO-ers die 20.000 tot 25.000 per jaar hebben, die wat inleveren. En de alleenstaande die in de bijstand zit. En de paren zonder en met kinderen, waar een alleenverdiener alles binnenbrengt en die aan de lage kant zitten. Het gaat allemaal om cijfers onder de één, achter de komma. Maar het is toch een schril contrast met de de stijgingen van alle anderen die sowieso al meer hebben. Begrijpen doe ik het niet...

'twordtweereenstijdvooreenfoto, gemaakt in ............wat denk je zelf ?

Wat doet iedereen die vandaag de krant openslaat? Kijken waar hij of zij staat in de koopkrachtplaatjes. Ben ik modaal? Bovenmodaal? Nèt niet twee maal modaal? En wat betekent dat dan voor 2006? Jan Peter zegt: "Let maar op de loonstrookjes van januari..." Denk dat ik dat maar doe, want ik kom er niet uit. Ik sprak onlangs een fractievoorzitter van de tweede kamer die vertelde dat Zalm hem ongeveer honderd verschillende koopkrachtplaatjes kan voorleggen. Kom daar maar eens uit. De meest opmerkelijke zin uit de troonrede vond ik die over het vertrouwen in kabinet en politiek. Je kèn zeggen wat je wil, maar open en bloot zeggen dat daarin iets scheefzit getuigt weer wèl van realiteitszin en lef.

In een Nederlands-Duits gezin als het onze, volgen we natuurlijk op de voet wat er gebeurt bij de buren. Talloze discussies met Duitse vrienden de afgelopen maanden. Belangrijke brieven van de Freie Hansestadt Hamburg, met stemformulieren en bevestigingen. Sinds gistermiddag staat de tv aan om te kijken wat er gebeurt. En wat is het toch mooi: twee mensen die elk van zichzelf zeggen dat ze gewonnen hebben, terwijl ze allebei verloren hebben. Ronkende mannen over niet falende vrouwen. Macho's van de bovenste plank. Angie die, als je goed kijkt, er soms angstig uitziet, maar dat niet mag tonen van haar spindoctors. Schröder, de toparrogantie voorbij. En in dat hele circus die immer briljante Joshka Fischer van de Grünen. Hij was leuk vandaag toen hij het had over de eerste Bundeskanzler met dreadlocks. Want, jawel, een Jamaica-coalitie behoort tot de mogelijkheden. Jamaica? Ja, Jamaica, het land dat de kleuren zwart, geel en groen in de vlag heeft. Die kleuren staan bij onze buren voor Christendemocraten, liberalen en groen links. Probeer je het eens voor te stellen bij ons: Balkenende, Van Aartsen en/of Zalm met Femke Halsema....

Ze heeft nergens spijt van, zegt ze aan het einde en ze zingt vanuit haar buik en hart: Je ne regrette rien. La List, vuurtorenwachterdocher van Vlieland. We kwamen puur bij toeval bij de eerste try-out terecht van "Dichterbij Liesbeth". Het is een programma meer of minder over haar leven, beetje biografisch. Samen met een man, maar wie dat is, is elke keer een verrassing. Wat, zo zegt ze, ze heeft er genoeg van om altijd alleen in het theater te staan. Deze try-out was Albert Verlinden haar maatje op het podium. En dat was verrassend. Best wel. Maar het draaide om List zelf. Wàt een mens nog steeds! Klein, frêle, breekbaar op het oog. Maar wàt een uitstraling, wàt een emotie. Het programma bevat aan het begin wat te veel quasi komisch gedoe. Dat hoeft niet. Later als het alleen nog maar om muziek, om zingen gaat, dan zindert het. Nog steeds, na al die jaren spat de liefde, het plezier en de overgave ervan af.

Soms kom ik nog dingen op het Wereld Wijde Web tegen waarvan ik denk: Kaniewaarzijn. Via een stukkie over Google en blogs op www.villamedia.nl, landde ik op www.telegraaf.nl en vandaar kwam ik op http://blogsearch.google.com. Om vervolgens te kijken of mijn blog daar ook makkelijk te vinden is. Nee dus, heeft iets met plings te maken, wat dat dan ook mogen zijn. Ik kwam op http://donlog.blogspot.com en daar stuitte ik toevallig op de site die ik bedoel met 'Kaniewaarzijn'. Een site met als slogan 'Geniet, maar drink met maten!'die dagelijks de bierprijzen van 's Lands supermarkten scant en vaststelt waar welk kratje het goedkoopst is. De die-hearts kunnen -echt waar- ook dagelijks via SMS een berichtje krijgen over de aanbieding van de dag. Vandaag is de aanbieding van de week:

Geloven of niet geloven ? Kijk maar op http://www.goedkoopbier.nl en voeg hem eventueel toe aan je favorieten. Toepasselijk staan er ook tips tegen een kater, zoals deze: drink voor je gaat slapen een liter melk en als je opstaat een liter cola. Neem tijdens het cola drinken ook nog eens 400 mg ibuprofen in, dan ben je er in no-time overheen!

Ik moest en zou bij de padvinderij. Als kind dan. Vond dat wel leuk: zo'n pakje, zo'n akela. Zoals later in mijn leven ook zou blijken: gewoon onderaan beginnen Donders. Welp dus. Met zo'n petje, groen, en sokken, met flosjes. En een 'manchesterse boks'. Wat wàs ik trots. Op appèl moesten we: 'Akela wij doen ons bèst!' roepen, zo hard als het kon. Ze hadden me opgejut, die anderen. "Jij durft niet er achteraan te roepen: trek uw rok uit en wij doen de rest," luidde de uitdaging. Ik was geen held, maar ik liet me die keer wel verleiden, zo klein als ik was. Zonder overigens maar enig idee te hebben wat 'de rest' dan wel niet zou zijn. Einde welp-carrière. Omdat ik vrij eenvoudig in elkaar zit, heb ik sinds die tijd niks meer met welpen, padvinders, kabouters, akela's, hopmannen en Baden Powell. Maar vandaag hoorde ik dat Máxima beschermvrouwe wordt van de padvinderij. En met Máxima heb ik nou wèl weer wat. Onze eigen, allochtone, ingeburgerde Máxima. Zou ik alsnog bij de padvinderij kunnen? Of ben ik te laat? Niet dat ik op een appèl nu nog een keer zou roepen wat ik toen riep, pieker er niet over. Maar Máxima als akela, ach dat lijkr me wel wat.

Het CDA was afgelopen zaterdag met man en macht op bezoek in de Efteling. Want het CDA jubileert en er moest een startschot gegeven worden voor de naderende gemeenteraadsverkiezingen. De Python in de Efteling doet het sinds zaterdag niet meer. Is er een causaal verband? Kan het zijn dat de Python een gebaar wilde maken, een daad wilde stellen? Diezelfde zaterdag scheen er een mooi licht over Nederland. De Linkse Lente werd aangekondigd. Femke H. lijkt ontwaakt te zijn uit de winterslaap, waar de rest van Hare Majesteits Oppositie al weer lange tijd in lijkt te verkeren (Leeft Wouter Bos eigenlijk nog?). Femke wil links Nederland in beweging krijgen. Mooie daad, mooie wens. Het werd tijd ! Linkse Lente heeft al een mooie site, ga maar eens kijken. Klik maar hier

A propos: wie het hele verhaal wil lezen, hij/zij klikke HIER en lees dan vooral de talloze reacties, die zijn leuker dan het verhaal.

Webloggers aller landen, verenigt u! We moeten een daad stellen! De straat op! Met spandoeken! Actie! Harde actie! We pikken het niet. Dit plukte ik van het Wereld Wijde Web: 

Geringe rol weblogs voor meningsvorming
Weblogs spelen vooralsnog nauwelijks een rol als het gaat om meningsvorming bij de gemiddelde Nederlander. Dat blijkt uit "online kwalitatief" onderzoek van Dotwise onder 278 personen van 18 t/m 55 jaar. Men hecht meer waarde aan sites en nieuwsbrieven van dagbladen, nieuwsrubrieken en consumentenorganisaties. Belangrijkste kritiek: weblogs zijn lang niet altijd up-to-date en de informatie is vaak al op andere manieren in het nieuws geweest zonder wezenlijke toegevoegde waarde.

 Zitten we dààrvoor met zijn allen op zolderkamertjes of aan eettafels ons suf te denken en te schrijven? Gooien we dààrvoor onze diepe ontboezemingen meer of minder op straat? Wij webloggers hebben de wereld wat te vertellen. Maar de wereld snapt het blijkbaar niet. Er wordt een actiecomité gevormd, dat het gevecht aangaat. We zitten te denken aan een petitie, aan de Koningin of aan Jan Peter B. Andere ideeën ?

In onze kringen praten we natuurlijk over de Talpa's en nieuwe AD's van deze wereld. Er komt iets nieuws, iemand steekt zijn nek uit en wij journalisten branden het af. Direct en massaal. Nou heb ik te weinig Talpa gezien om te kunnen oordelen. Het zogenaamde nieuwsprogramma met ene Beau, heb ik twee keer gezien: ik vind het niks. Maar verder weet ik het niet. Het AD heeft een aantal regionale kranten opgeslokt, ofschoon je dat niet zo mag noemen. En die nieuwe krant wil met haar thermometer in de reet van de samenleving zitten. Veel luisteren naar de lezers, daar kan niks mis mee zijn. Maar dan gebeurt er toch weer iets raars. Zie wat ik vond op het Wereld Wijde Web:

AD sluit forum na te veel klachten
Vanwege het grote aantal klachten van lezers over het nieuwe AD op het nieuwsforum van de site heeft de krant de rubriek gesloten. De krant verklaart op de site nogal overvallen te zijn door het aantal reacties.

Buiten is het rumoerig. Vlaggen hangen aan de huizen. Slingers van de ene naar de andere kant. Spandoeken. Beste Buurman is al vanaf gisteren aan het zwoegen. Hij hangt luidsprekers op waaruit straks applaus zal gaan klinken. Praktische man, die Beste Buurman, hoeft-ie zelf niet te klappen. Het is de dertiende Ten Miles. De dertiende keer dat ik niet meeloop. Al jarenlang vertel ik de avond tevoren en op de dag zelf dat ik " 'm altijd 's morgens vroeg even doe, omdat ik niet van publiek en aandacht houd". Steeds opnieuw zijn er mensen die even denken dat het ècht zo is. Het blijft wel een geweldig spektakel, die duizenden mensen die hier door de straat rennen, galopperen, ploeteren, zwoegen. Fascinerend om vast te stellen dat geen mens hetzelfde loopt. Het wordt warm vandaag, dus velen zullen het snot voor de ogen krijgen. Knap. Misschien volgend jaar toch maar doen, maar dan wel 's morgens vroeg. Zonder publiek, in alle bescheidenheid. Past wel mij bij....

Ik probeer het voor me te zien. Hare Majesteits Ministers, in het Catshuis aan die tafel die zò groot is dat ze elkaar onmogelijk goed kunnen verstaan, wat op zich wel weer praktisch is in de politiek. Buiten is het warm. De minister die eigenlijk boer wil zijn heeft op zijn donder gehad vanwege onduidelijkheid met zijn bedrijven. "Maar," heeft hij stiekem gemopperd bij De Grote Goeroe, "da's niet eerlijk, die anderen doen ook van alles...." De goeroe sloeg een uur later bedremmeld met zijn vuistje op de grote Catstafel: "Ik vind dit niet leuk, ik wil dit niet....dus jullie moeten alles opgeven." En toen kwam het moment: de leukste van het stel, die van Binnenlandse Zaken, dook onder de tafel en pakte een fles jenever. En dàt om drie uur 's middags, er was nog niet eens een vijf in de klok. Gniffeldegniffel deden ze allemaal, wetend dat De Grote Goeroe sowieso alleen maar Spa en tomatensap drinkt. Gniffeldegniffel....wat zou er nu gebeuren? Even leek De Grote Goeroe zijn altijd goede humeur te verliezen, maar hij herpakte zich en bepaalde dat de fles naar de minister moest die eigenlijk boer wil zijn, omdat die zo knap de volksvertegenwoordigig van zich af had geschud. En zo geschiedde. Het parlementaire jaar is begonnen, 's Lands Leider heeft zijn eerste daad alweer gesteld.

En dan ineens gebeurt het weer. Een telefoontje. Dood. Hartaanval. 53 jaar. Een collega die ik al heel erg lang ken, zo'n 27 jaar ongeveer. Gezond geleefd, wel altijd en veel en hard gewerkt. Teveel. Hoofdschuddend had ik het er laatst nog met hem over. Grappen en grollen makend over zijn bankrekening die onderhand wel zou moeten overlopen, omdat hij als freelancer NOOIT neen zei als hem wat gevraagd werd. Wat het ook was, weliswaar gestuurd en aangestuurd door zijn vrouw, hij kwam altijd om zijn klus te doen. Maakte min of meer deel uit van het peloton van de Tour de France en kende dat wereldje als zijn broekzak. Schreef talloze boeken over zijn wielersport. Laatst hadden we ter redactie dus zo'n gesprek: "Hoe lang doe je de Tour de France eigenlijk nog Wim? Op een gegeven moment moet je toch wat rustig gaan doen...?" Hij zei: "Daar ga ik mee door, tot ik er bij neer val...." Het kwam uit de grond van zijn hart. Vanmorgen gebeurde dat dus. Hij viel erbij neer. Dood. Hartaanval. 53 jaar. Als het zo dichtbij is komt het wel erg dichtbij...

Ik zal wel in de prehistorie leven. Niet meer van deze tijd zijn. Deaf, dump and blind. Maar ik kan er nog niet aan wennen, ik wìl er niet aan wennen, aan zo'n bericht op de voorpagina van NRC-Handelsblad:

Ajax-Feyenoord zonder rellen fans

AMSTERDAM-29 aug. De voetbalklassieker Ajax-Feyenoord is gisteren in de Arena zonder supportersrellen verlopen. Feyenoord won met 2-1 van de Amsterdamse rivaal.

Ik weet het. Ik ken de voorgeschiedenis. Maar het blijft toch bijzonder dat het nieuws is vanwege het woordje zonder. Toch ?

Journalisten zijn gebenedijden, zei Martin -God hebbe zijn ziel- van Amerongen ooit. Terwijl ik dit schrijf denk ik: zou de generatie van aanstormend journalistiek talent eigenlijk wel weten wat gebenedijden zijn? However, gebenedijd voel ik me dit weekeinde omdat ik een boek heb gelezen waarvover ik niks mag zeggen. Geschreven door een vaderlandse schrijver die al geruime tijd hoog in de top tien qua kwaliteit staat. Pas in het begin van de septembermaand begint het publiciteitscircus. Ik zeg er niks over, ondanks dat ik tegen embargo's ben. Maar ik heb het ook nog niet helemaal uit. Dat ga ik nu doen....we'll keep in touch.

Zo, het staat er allemaal op. 1433 nummers. Voor 4,3 dagen muziek (computers kunnen rekenen!). 5,68 Gigabyte. Het witte iPodje van Apple heeft de ruimte voor 20 gigabyte. Dus er is nog wat ruimte. Vandeweek in een krant gelezen dat 1,6 miljoen Nederlanders een mp3 speler hebben. Dus ik ben in (goed) gezelschap. Heb nu ook al gepodcast. Wazeggu? GEPODCAST heb ik. (Ik podcast, jij posdcast, hij/zij podcast, wij podcasten...etc.). Podcasten: radioprogramma's ergens vandaan getoverd, opgeslagen en op mijn appeltje gezet. En tussendoor muziek die ik al jaren niet meer gehoord heb....alle genres, voor alle stemmingen. Voor het slapengaan, met een boek, nog even zachtjes luisteren.....ben benieuwd wanneer nou eens de ene of andere blogger dit alles genadeloos neersabelt.....

En zo kan het dus gebeuren dat in één weekeinde bijna achthonderd nummers (2,4 dagen muziek! zegt het bijbehorende programma iTunes -kleine "i" grote "T"-) van mijn cd-verzameling naar mijn i-Pod verhuisden.  Muziek waarvan ik niet eens meer wist dat ik die (nog) had. Gered van de ondergang, gered van het definitief verstoffen. Van Allison Moyet tot Candy Dulfer ("Jammer dat je er niet was," schreef ze op hoes, met een kusafdruk !), van The Hilliard Ensemble tot het vertelde verhaal van De Kleine Prins. Van......teveel om op te noemen. Eén nummer miste ik. Get Ready van Rare Earth, de 21 minutenversie. Niet meer te vinden, maar na een oproep op Marktplaats kreeg ik tientallen behulpzame reacties. In Arnhem is nu iemand die ik niet ken voor mij het nummer op een cd-tje aan het zetten. 'Want," zo mailde de onbekende, "die mag in geen enkele collectie ontbreken.." Mooi dat dingen zo makkelijk gaan. Inmiddels heb ik voor de eerste keer mijn eigen oordopjes (Wat een rust !) van mijn eigen Appel in mijn eigen oren: "Alle cried out!!!" zingt Moyet zelf, helemaal voor mij alleen.

Het moest er een keer van komen. Na lang snuffelen, twijfelen en oriënteren, de afgelopen week toegeslagen. Met een kleine "i" en een grote "P". Een iPod. Via internet besteld en betaald bij Apple. Alleen het vervolg van zo'n bestelling al! Om de dag krijg je een mailtje waar het ding ongeveer is, nadat de appel-fabriek het heeft geshipped. Waar het nou precies vandaan komt weet ik niet: Amerika, California? China, want daar is in elkaar gezet? Het ding heeft 20gb. Ben nu al uren de CD's die er toe doen op mijn pc te zetten. Ben nog niet op de helft en zag dat ik net ongeveer voor "1,2 dagen (410 nummers)" heb opgeslagen. Dat zijn nog geen 2 gigabyte. Dat ding krijg ik dus nooit van mijn leven vol. Interessant is ook de selectie die je in zo'n geval maak. Hoeveel in de kast staat dat nu over de rand valt en niet in het Wondere Witte Appeldoosje terecht zal komen. Dat is het lot van de tijd en de smaak, blijkbaar. Interessant is ook dat hetzelfde appel-doosje dat gisteren bezorgd werd, met hetzelfde appeltje erin, bij de plaatselijke V&D 40 euri minder doet. Daar had ik weer via Musicminutes of andere programma's prachtmuziek van kunnen kopen. "Maar op deze iPod (kleine "i", grote "P") staat wel je naam gegraveerd, dat heeft die van V&D niet..." zei mijn Kleine Vriend gisteren troostend. "Da's ook weer waar," zou Mat Herben zeggen.

Het gaat steeds gemakkelijker tegenwoordig. De politiek spreekt af hoe slecht dec lucht mag zijn. Door het verkeer wordt die norm niet gehaald. Dus wordt de norm bijgesteld. De politiek spreekt af dat een Scharrelkip een Scharrelei legt als die kip buiten gescharreld heeft. Nu moeten de kippen even naar binnen. Dus wordt de wet even veranderd: het ei van die binnen scharrelende kip blijft toch een scharrelei. Tsja.

Nu ik toch "tsja" zeg: wat moet ik ervan denken?Ik schrijf een stukkie over fitness en ik krijg veek reacties. Herkenbaar? Af te raden? Jaloers? Weetniet.

Hij is een paar jaar ouder dan ik. Ging door het leven als bon vivant en bereisde alle wereldzeeën. Stortte zich in gewaagde en minder gewaagde avonturen, met meer en minder succes. Had wel vaak iets eenzaams, maar was ook open, hartelijk en had een prima gevoel voor humor. Droeg de mooiste kleren en reed in de meest extravagante auto's. Had van tijd de meest exotische vriendinnen. Ik heb het over een familielid van me. Twee jaar geleden kreeg hij een hersenbloeding. Zocht hem destijds een keer op in het ziekenhuis en daarna heb ik het laten sloffen. Zò close waren we nou ook weer niet, was het alibi. Gisteren was hij -gehaald en gebracht- op familiebezoek. Hij begrijpt alles wat je zegt, maar kan niet antwoorden. Hij weet de woorden, maar het lijntje naar het uitspreken is geknapt. Hij fluit als hij wat vertelt en gebruikt veel gebaren. Tekent op tafel denkbeeldige tekeningen, om wat duidelijk te maken. Maar lacht als vanouds en geniet als hij tussen de mensen zit. Wordt boos op zichzelf en op de anderen als ze hem niet begrijpen. Zijn vocabulaire is tot bijna nul gereduceerd. Wat er regelmatig en hartgrondig uitkomt is: "Godverdomme !". Bijna elk gesprek eindigt in een fluitsignaal waarbij hij een bergafwaartse beweging maakt. Dat begrijpt iedereen: "Bedoel je te zeggen dat het bergafwaarts, steeds slechter gaat?" Dan komt met stevige overtuiging een van de weinige andere woorden uit zijn mond: "Ja!!!!!!!!" De uitroeptekens horen erbij. Wat een confrontatie. Hoe triest. Hoe dichtbij.

Straks gaat het gebeuren. Niet dat het echt nodig is. Hoewel. Op zich ziet alles er zo op het eerste oog nog vrij strak uit, zeker als ik naar anderen om me heen kijk. En nu ik de trouwe strakke Levi's 501 vervangen heb door wat wijdere exemplaren, lijkt het ook beter. Maar toch. Fitness. Deze week een rondje gemaakt langs de Wondere Wereld der Fitness-tempels in mijn woonplaats. Vandaag ga ik aan de slag, sterker nog: zo dadelijk. Het voornemen is: twee keer in de week. Beetje op zo'n lopende band rennen, stukje roeien zonder water en waterkant, beetje buikspieren, beetje sauna, beetje zwemmen. Op de fiets ernaartoe en terug. De afgelopen zes jaar had ik prima smoezen ("geen tijd") om het niet te doen. Maar nu ik wat meer in een diensten-ritme ga draaien, moet er wat meer ruimte zijn. Ik was van plan oud te worden, dus dan moet het lijf wel in conditie blijven. Ik ben benieuwd, ik verheug me op de intake van zo dadelijk.

Een van de mooie dingen van ons werk is dat je sms tegen bijzondere berichten oploopt:

De politierechter in Breda heeft een man veroordeeld die had gedreigd naaktfoto’s van zijn ex te verspreiden, als hij zijn invalidenparkeerkaart niet van haar terug zou krijgen. De verdachte uit Drunen had al van alles geprobeerd om zijn kaart na de scheiding terug te krijgen maar niets hielp. Daarom schreef de man een brief aan zijn ex-vrouw waarin hij dreigde naaktfoto’s, uit de tijd dat ze nog getrouwd waren, naar kennissen, de buren, de sportschool en haar werk te sturen. De man uit Drunen heeft erkend dat het ‘gênant’ was. Hij kreeg 20 uur werkstraf en twee weken voorwaardelijk.

Bij zo'n bericht probeer ik me voor te stellen hoe dat nou zo gaat. Verliefd, verloofd, getrouwd. Seks. Spannende seks. Steeds een stapje verder: "Zal ik eens foto's maken...." En dan jaren later: de vlam is uit, uit elkaar, ruzie. Alles geregeld behalve die vermaledijde parkeerkaart. Ieder woont weer op zichzelf en bij het overhuizen vindt hij de foto's van toen.....als ik nou eens....

Als je een paar jaar geleden aan mijn lief zou vragen wat zij opmerkelijk vond aan ons Kaaskoppen, kwam steevast een opmerking over zegeltjes en punten. Hoofdschuddend zag ze hoe wij overal waar het maar kan ja zeggen op de vraag: "Zegeltjes erbij...?" Nu is ze er inmiddels aangewend. Ik kan het ook niet laten. Altijd zegeltjes en punten, als ze voor niks zijn. En vervolgens lopen de AirMiles, Freebees, Powerpoints en weet-ik-veel wat nog meer maar op. Ooit heb ik gelezen dat organisaties zouden omvallen als heel Nederland op slag alle rondzwervende punten en zegeltjes zou inleveren. Enfin, hoe kom ik hierop ? Gisteren wilde ik cd's van Jack Johnson kopen. Bij de Freerecord-shop. En ik bedacht net op tijd bij het afrekenen dat Freerecord toch iets heeft met Freebees van BP. Dus, vraag aan verkoper: "Ik heb een Freebees-kaart, kan ik daar wat mee?" Zegt de verkoper glimlachend: "Ja, betalen. Geef maar hier." Kaartje in een gleufje. Klik-klik-klik. "U hebt betaald meneer." Ik hoefde geen een harde eurocent bij te betalen. Sterker, ik had nog veel meer kunnen kopen zonder te betalen. Soms zijn er leuke verrassingen. Toch ?

PS Wie Jack Johnson nog niet kent: fiets maar eens even hier naartoe.

Heb nog even geen zin om te zitten en te schrijven. Ben na mijn vakantie aan een nieuw (werkend) deel van mijn leven begonnen en moet mijn ritme vinden. Daarom doe ik het maar even met een foto. Gemaakt door mijn buurman die wij geheel en al toevallig met zijn gezin tegenkwamen in Italië. Op een boottocht door de delta van Caorle kwamen we dit beeld tegen. Ik wist het al: in Italië kun je alle kanten op....

Tsjongejonge wat zijn ze bij Defensie bij de tijd. Sturen ze van die flinke "onze jongens" naar Afghanistan. Met in hun gezelschap, voor het vermaak, Albert West. Ik heb niks tegen Albert West, echt niet. Maar volgens mij zit er een verschil van wel vier generaties tussen de doelgroep en de opgetrommelde artiest. Toch ? Lief dat-ie mee wil, maar The way to Amarillo is toch wel different cook, dan datgene dat deze jongens tot zich plachten te nemen....je zag onze jongens op tv ook wat schutteren: afserveren is ook weer zowat...

Het tegenovergestelde van "gesloten" is in het Italiaans"aperto. Jawel, we zijn er weer. En in deze eerste verse aflevering geen woord over mensen in bikini danwel zwemslip (het woord alleen al: zwemslip). Ik ga hier niet vetellen dat sommige mensen toch ècht beter wat anders aan kunnen trekken, op vakantie. Ik heb het ook niet over de Nederlandse ontbijttafels op de camping die allemaal vol staan met pindakaas en hagelslag. En bij het avondeten: ketchup en ketchup en mayonaise en mayonaise. En we hebben het ook niet over blikken Boterhamworst en Smac, van thuis meegebracht. En ook niet over de Nederlanders die kost wat kost moeten proberen om zelfs de meest eenvoudige campingregeltjes te negeren. En ook niet over veel te veel prachtige jonge mensen (ok....meisjes vooral) in de mooiste bikini's. Daar ga ik het dus niet over hebben. Het was goed en mooi en buiten de camping was gelukkig veel moois te zien en te beleven in het altijd gastvrije en dansende Italië. Het was wel even wennen vanmorgen bij de Jumbo: "Houdoe" in plaats van "Arrivederci e buon giornata...."

Even is het loket open. Even maar. Dan nog een weekje dicht. De overburen in hun tent koken zelf: Smac (van thuis meegebracht), met saus en macaroni. In de supermarkt doet niemand enige moeite om minstens de broodjes in de landstaal te bestellen: Six! Sieben! Drie ! Het personeel veronderstelt -door ervaring wijsgeworden- dat daarmee het aantal broodjes bedoeld wordt. Wat is dat toch dat veel mensen niet de geringste moeite doen om een heel klein beetje de taal te leren van het land waar ze gastvrijheid genieten. Tellen, goede morgen en ja, dan wel nee, is toch niet zo moeilijk ? Ik kan het ook dus...........

Het campingleven ? Ach......het campingleven. Alles went....

De hoofdredactie en de voltallige redactie van Donlog nemen even gas terug om bij te tanken en energie op te doen voor een nieuw jaar met genadeloze waarnemingen, nutteloze woorden over nutteloze gedachten, knipogen en mopper-de-mopper-de-mopper. Tot dan, tot Donlog !

Van masturberen word je doof. Heb ik op kostschool vroeger geleerd. En van Viagra blind, zo is mij net geworden. Neen, ik was niet bezig met een bestelling van Viagra. Nee, ik ga nu ook niet zeggen dat ik die niet nodig heb, hoewel ik af en toe als ik naar mijn POSTVAK IN kijk, wel het idee heb dat ik midden in de doelgroep zit. Kwam het bericht net tegen op het wereldwijdenet:

WASHINGTON - Pfizer, de Amerikaanse producent van het middel tegen erectieproblemen Viagra, waarschuwt gebruikers voor de kans op blindheid. Het FDA, de Amerikaanse voedsel- en medicijnenautoriteit, heeft Pfizer en andere producenten van impotentiepillen hiertoe gesommeerd.

Ik zou het hierbij kunnen laten, maar verder lezend is enige nuancering wel nodig, zou ik ook doen als ik de Baas-Pillendraaier bij Pfizer zou zijn: De farmaceut liet vrijdag weten te hebben ingestemd met nieuwe bijschriften. Pfizer is echter nog geen enkel bewijs op het spoor gekomen dat het gebruik van Viagra blindheid bevordert. Ook het FDA weet niet zeker of de potentiepillen een negatieve bijwerking op het gezichtsvermogen hebben. Bij de toezichthouder zijn tot nu toe 38 Viagra-slikkers bekend die last hebben van een zeldzame vorm van gezichtsverlies. Bij de andere erectiebevorderende pillen staat de teller op vijf. Wereldwijd namen de afgelopen zeven jaar ruim 23 miljoen mannen Viagra. Doe ik een bekentenis als ik zeg dat ik er zelfs nog nooit over gepiekerd heb om die dingen te kopen, dan wel in te nemen? Ik heb er altijd een visioen bij dat ik niet kan loslaten: een visioen van bronstige manspersonen die met een eeuwigdurende erectie door het ganse land gaan. En dat lijkt me niet prettig en vrij ongemakkelijk. Volgens Pfizer zou ik overigens in alle rust en veiligheid kunnen viagra-en, want:  De risicogroep bestaat volgens Pfizers nieuwe bijschrift uit 50-plussers die lijden aan diabetes, hartklachten, te hoge bloeddruk en een te hoog cholesterolgehalte. En daar heb ik allemaal geen last van. Er zijn dus nu 43 mensen blind nadat ze deze blauwe pilletjes hebben geslikt. Zouden ze er toch wel een beetje plezier aan gehad hebben?

Als je een mailadres hebt dat met "happyjuffie" begint, dan zegt dat wat. Ze is ergens in de twintig. Limburgse en geeft in de weekeinden zeillessen aan landrotten die willen leren hoe je je door wind in beweging kunt brengen. In het dagelijks leven is ze schooljuffie. "Op een wat andere school dan anderen..." zegt ze, wat afwachtend. "O, vertel eens..." vragen de drie in knalrood zwemvest gehulde journalisten in het kleine Valkje (dat is een type boot). "Een Islamitische school," weer afwachtend, want, zo zegt ze, daar reageren mensen verdeeld en lang niet altijd positief op. Uithoren dus, want wij willen natuurlijk alles weten. Ze is happy op die school, schatten van kinderen en leuke ouders. En dat gedoe over integratie ? "Ach, die Marokkaanse vader die mij nu nog geen hand wil geven, doet dat volgend jaar wel als hij ziet dat anderen dat ook doen. Gewoon stapje voor stapje en niet zoveel douwen..eigenlijk hebben wij het met zijn allen prima op ons schooltje.....die kinderen trekken hun ouders wel mee....

Hij moet net zijn Gntbijt in Edinburgh achter zijn kiezen hebben gehad, toen hij hoorde dat zijn stad, zijn hoofdstad in brand stond. Bommen in de ondergrondse en een dubbeldekker die in stukken geblazen was. Tony Blair, de politieke baas van Engeland. In de loop van de dag stond ie improviserend voor de camera's van de hele wereld. Tsjonge wat een verhaal, wat een man. Ik heb politiek niet zoveel met 'm, maar ik neem mijn pet diep af. "Barbaars" noemde hij de aanslagen. Gewone mensen die gewoon in de gewone bus of gewone ondergrondse naar hun gewone werk onderweg zijn. Gewoon dood of gewond. Door een bom. Barbaren. Mr Blair, ik had geen juister woord kunnen bedenken.

Wie kent het niet? De "cc" of nog erger: de "bcc". De carbon copy of de blind carbon copy. Bovenaan een nieuw email bericht. Karbonpapier komt er niet meer aan te pas, maar vuile vingers kun je er nog steeds van krijgen. Lezers van het blad Managementteam hebben onlangs in een poll met 20% sterk gezegd dat aan werknemers VERBODEN moet worden om de cc te gebruiken. Een kwart beschouwt een cc-bericht als niet echt voor hem of haar bestemd. En ruim de helft (55%) ziet geen problemen. Het cc-tje wordt (te) vaak gebruikt als indekmiddel ("Bij het versturen van e-mails wprdt vaak een cc-tje naar de baas gestuurd: hij weet er nu van, dus ik ben veilig"). Reacties op de poll: kijk maar eens hier.

Als Tilburg ergens iets organiseert, is er bijna altijd een braderie. De Poorten ging open, een fantastisch gemeenschapshuis IN de Hasseltse kerk. Een hoogstandje om te zien. Een gewaagde en prachtige combinatie van oud en nieuw in een voormalig Godshuis. En op zo'n dag is er in Tilburg feest. En feest is braderie met muziek, verse stroopwafels, Vietnamese loempia's, de modernste Italiaanse zonnebrillen, kleding die in en uit de mode is en nog veel meer in de aanbieding......strings bijvoorbeeld.

Hoofdpijn van het lachen. Zware westenwind. Valsspelers vanwege ongelijk verdeelde algen aan de onderkant. Rondvliegende boeien. Frisse rosé. Miss Wet-T-shirt 2005. Overstag en gijpen. Dubbele mastworp. Stuurboord. Vegetarische barbecue. Bakboord. Te kleine zwemvesten. Regen. Geen zon. Wel zonnige gezichten. Voor de wind. In de wind. Achter de wind. Geen wind. Vastlopende boten. Diepzinnige gesprekken. Persoonlijke openbaringen. Zware wolken. Poolse schaaksters. Jawel, dat allemaal op het uitstapje van de redactie TV Nieuws. Klik op DEZE link....

Wat fijn nieuws: het gaat goed met Trouw, de beste krant van Nederland. Sinds ze op een normale-mensen-formaat zijn overgegaan krijgen ze meer abonnees. Da's mooi. In zijn wekelijkse brief snijdt de hoofdredacteur wel het probleem van de nietjes aan. De meningen zijn verdeeld: wèl nieten, niet nieten. Ik heb me er nog geen mening over gevormd. Net zoals ik het van de NPS ook niet helemaal weet: goeie programma's moeten natuurlijk blijven, maar heb je daar de NPS voor nodig? Frits Spits heeft er vandaag een helder verhaal over in de Azijnpisserskrant van Nederland (Volkskrant). Tsja, na dat ik dat las, repeteerde ik in mijn hoofd de historische uitspraak van de bij leven al onsterfelijke Mat Herben: "Dat is ook weer waar..." En dan nog zo'n twijfelgeval: Grad Damen. Wie ? Grad Damen ! Gekend volksliedjes zanger te Brabant. Is vader geworden. Opwinding gisteren ter redactie: moeten wij dat melden? Je kunt er 'ja' en 'nee' op zeggen. Vandaag stond-ie ook trots in de krant met een grote foto. Ben benieuwd of daar ter redactie ook zo gediscussieerd is. En dan nog een waar ik niet uit ben: Gluurpoppen. Trouw vertelt dat onder 'het gewone volk' een nieuwe trend heerst: buiten voor het raam poppetjes die naar binnen gluren. Overgewaaid uit Australië. Ik vond die beschilderde dakpannen naast de huisdeur al zo erg. Nu dit weer. Maar (vraag) als de mensen het leuk vinden ?  Gluurpoppen dus. Het schijn dat mensen de kinderbescherming al gebeld hebben omdat ze dachten dat er dagenlang een kind was buitengesloten.

Ze heeft wèl lef, die Medy van der Laan. Tegen een zaal vol boze omroepmedewerkers (van nature gezegend met een grote bek en een ruim ontwikkeld slachtoffergevoel) brullen: "Laat me verdomme uitpraten...." Dat ze er al naar toe gaat om haar verhaal te doen in het hol van de leeuw. Chapeau. En dan een notitie over de toekomst van de omroep in Nederland schrijven met de titel: "Met het oog op morgen..." Dan heb je kloten. Inhoudelijk ? Ik weet het nog niet. Vanavond zei iemand in de pauze van een vergadering: "Dit is de wraak van Balkenende en de zijnen tegen de kritische Hilversumse media....." Ik ben niet te beroerd om Balkenende en de zijnen van iets te beschuldigen, maar deze complottheorie gaat zelfs mij te ver. Ik schort mijn oordeel gedeeltelijk op (lijk het CDA wel?!), maar weet zeker dat het tot verdere verschraling zal leiden. En daar hadden we nog geen last van in dit land...Verdomme Medy, ik vind dat een heleboel mooie NPS programma's moeten blijven!

Hebjedanouook? Dat je ergens (bij voorkeur in de stapel zaterdagkranten) wat leest. Dat je denkt: damoekwamee op mijn blog. En dajenut daarna niet meer kunt terugvinden? De leeftijd ? Zal wel, maar gelukkig is de porté van het bericht wel blijven hangen. Na de wekelijkse persconferentie zou onze Minister President Jan Peter Balkenende volgens een krant tegenover journalisten verklaard hebben dat zijn kabinet 'lekker bezig' is. Ik schrijf "zou hebben", want ik was er niet bij en ik heb het maar uit een bron. Dus, met een "zou"-slag om de arm, voordat je iemand meteen brandmerkt.

Lekker bezig dus, JPB en zijn hofhouding. Ik meende dat zelf de afgelopen tijd ook te constateren. Dus enige vorm van realisme kan onze Grote Roerganger niet ontzegd worden. Of zou hij er iets anders mee bedoelen dan ik ? Denk je ?

Ik ben de naam van de winkel kwijt. Het is een winkel waar je van alles op het gebied van sieraden en zo kan kopen. In de winkelstraat van Harlingen, tussen de Blokkers, Kruidvatten en andere dynamisch middenstanders. Drie blote navelmeisjes staren in de etalage. Op de ruit hangt een plakaat waar reclame wordt gemaakt voor een avondje blingen (met gratis lijm en twintig steentjes). "Wat doe jij....? Ik denk dat ik mijn riem ga blingen en jij?  Ik heb mijn riem al geblingt, maar nog niet helemaal, dus misschien maak ik die wel af. Mijn mobieltje heb ik al gedaan, maar ik vind 'm toch niet zo mooi... Mijn mobieltje is heel mooi geworden, het lijkt wel een groot juweel. En jij wat doe jij?  Ik heb het er allemaal afgehaald. Iedereen blingt wel iets, ik vind het niet meer mooi en apart. Was wel een gedoe om het weg te krijgen... trends komen en gaan sneller dan het licht. Zelfs in Harlingen.

Bling bling staat al in het woordenboek

Heet, maar de barometer zegt dat we regen krijgen. Hoogervorst en Veerman willen een verbod op de verkoop van (kippe)vlees met salmonella, heb ik net gelezen. Lijkt me een goed idee. Hoezo heeft dit kabinet geen daadkracht? Een Nederlandse rechter zit in het gevang op Aruba. Hoezo bevoordeling? Dood? Okee, dan wel goed. Begraven in een exclusief mausoleum in de Verenigde Staten. Tarieven van $ 300.000 tot $ 1,5 miljoen. Hoezo gekke wereld ? Toch nieuwsgierig? Ok: hier-is-ie.

In mijn (journalistieke) leven word ik altijd het warmst van mensen die over hun passie praten. Als die passie hun passie is, praten ze er met passie over. Het mooiste wat er is, waar het ook over gaat. Vandaag met mosselkwekers op een zonovergoten Waddenzee de mosselen geïnspecteerd. Altijd spannend voor die mannen (ja: mannen, vrouwen werken daar niet): wat heeft de natuur gedaan? Zijn de mosselen er überhaupt nog of heeft een of andere storm de hele oogst meegenomen? Of hebben de zeesterren de halve oogst opgegeten (één zeester eet één mossel per dag) ? Na vandaag weet ik alles van mosselen. Van de risico's en zorgen van de mosselkweker. Maar vooral ook van hun liefde voor hun vak. Generatie op generatie. Het mooiste beroep wat er is, ze zeggen ze allemaal. Mosselkwekers varen op en neer tussen de Waddenzee en Zeeland, waar ze thuis zijn. In de Waddenzee huist hoofdzakelijk de jonge kweek, thuis in Bruinisse, Yerseke of Zierikzee worden ze geveild en groeien ze nog een beetje bij. "En weet je wat het mooist is? Als ik naar Harlingen vaar, dan weet ik dat dat tien uur duurt. Altijd. Geen file, geen stoplicht. Gewoon tien uur varen....altijd. " Ik heb twee kilo mosselen meegenomen, in trossen, want zo groeien ze. Stevig moeten schoonmaken (anders dan die kant en klaar in een zakje). En lekker ! Let maar op, over een week of twee komt de nieuwe aanvoer....

In onze stad is gisteren Festival Mundial officieel van start gegaan, met een zomeravond vor muziek en dans in het Leijpark. Het zal wel weer een groots spektakel worden. In een joekel van een tent traden gisteren veelkleurige artisten uit vele verre landen op. Verrassende combinaties: Fontus-dansacademie studenten met jonge aankomende dansers uit verweg. Braziliaanse jonge mensen in rolstoelen, dansend met normal bewegende leeftijdgenoten. En vooral veel kleur, in huid en kleding. Sneu moet het geweest zijn voor een Vietnamese zangeres. Zioj behoort tot de top in haar land en werd in haar optreden ondersteund door Het Metropole-orkest. Verrassend en voor één nummer, of twee, heel mooi. Maar zij was voor veel mensen toch nog een artistieke brug te ver. Langzaam liep de grote tent leeg en als ze aanstalten maakte voor het volgende nummer ging door het publiek zo'n zucht van: "Nog een?" Sneu, want beslist bijzonder, maar ik kon het op een bepaald moment ook niet meer volhouden. Ze moet dat gevoeld hebben, maar ze ging stug door. Sneu, kom je daar helemaal voor van Vietnam. Vandaag en morgen is er nog van alles te doen. Misschien wordt het coolechill sfeertje vandaag in Tilburg nog af en toe verstoord door capriolen in de luct, want hemelsbreed zo'acht kilometer verder, vliegbasis Gilze Rijen, vergaapt half Nederland zich aan militair spul dat aan de belastingbetaler getoond schijnt te moeten worden.

The bullet is through the church. Ik ga datgene wat ik deed, met twee andere collega's doen. Op het nieuws, met verschillende redacties en daarnaast nog wat andere taken, maar aanzienlijk minder dan ik had. Ik kan weer wat meer bezig zijn met het vak en met de mensen die uitzendingen maken. Ik verheug me daarop. Misschien iets verder van het Centrum van de Macht, maar dat geeft ook lucht en ruimte. Hoop ik van harte.

Verjaardag gedrieën gevierd in Amsterdam, die heerlijke stad. In de Westergasfabriek -alleen dat gebouw al!- naar "IL Silenzio" geweest, indrukwekkende, vaak surrealistische voorstelling van de Compagnia Pippo Delbono. Over de stilte na de aarrdbeving in het Siciliaanse dorp Gibellina in 1968. We waren zeer onder de indruk. Een nacht in een hotel en een zaterdag slenteren door Amsterdam. Langs de deca's in de PCHooft en Van Baerle. Langs de wondere wereld van het Waterlooplein. Door de kronkelstraatjes rond Nes en Rokin. Rozengracht met de prachtige Duitse boekenwinkel "Die Weisse Rose", waar kopere  en kijkers (Gemengd Dui/Ned) bijna altijd met elkaar de wereld doornemen. Biertje in een van de duizend bruine café's. Ik hou nog steeds van Amsterdam.

Soms ben je -ben ik- zo druk dat ik even niet alle kranten lees op een dag. Dus pas vandaag -bij het examineren van aanstormend journalistiek talent- zag ik de GVK van WN (Gezond Verstand Krant van Wakker Nederland). Er was een onderzoek geweest n.a.v. de herrie die een Belgische minister maakte. Jawel, zo'n tachtig procent van de Nederlanders is het eens met die Vlaamse authority: JPB ìs Potter en zijn krachtdadigheid laat te wensen over. Meneer de MP, TACHTIG procent !!!!! Ik zou het wel weten....spullen pakken en iets ècht leuks gaan doen. Filmster misschien ?

Ik ga iets nieuws doen bij de firma waar ik werk. Na een tijd van veel vergaderen, steeds opnieuw (te)ver van de plaats waar het echt gebeurt, ga ik een functie vervullen waarin ik dichter op de inhoud kan gaan zitten. Daar verlang ik al langer naar. Als je een beetje hoger zit, is het altijd opnieuw lastig om je intensief met de dagelijkse productie bezig te houden. Voor je het weet loop je anderen voor de voeten. Zoals het er nu naar uitziet gaat dat veranderen. Ik zal minder "op de derde" zijn en zelfs minder "op de tweede". Nee, het wordt meer begane grond en daar verheug ik me op....

In deze tijd van ruis en rumoer, kijk ik af en toe maar eens naar foto's. Ik heb er een paar die mij blij maken. deze bijvoorbeeld. Gemaakt in mei dit jaar, tijdens één van de duizend processies in Castellabate.

Ik reageer nooit op columns en columnisten. Maar vandaag kon ik het niet laten. Ephimenco van Trouw. Ik heb hem via het www gevraagd vooral toch maar hier te blijven. Zijn column:

Ephimenco / Het gat van de deur
door Sylvain Ephimenco
2005-06-04  

Het is niet alleen een chauvinistisch 'nee', het is ook nog een bekrompen 'nee' dat druipt van de onverdraagzaamheid. Dat krijg je dan als het post-fortuynisme en de Linkse Kerk in een verlaten sjoelbakfabriek samen aan het copuleren slaan.

Voor iemand als ik, die van stevige tegenstand houdt en andermans venijn gulzig consumeert, zijn het natuurlijk gouden tijden. Niet dat ik de laatste jaren niet aan mijn trekken kwam. Dankzij onderwerpen als de oorlog in Kosovo en Irak, de monarchie, het orthodoxe christendom en vooral de islam, werd ik regelmatig door lezers op een bad van warm gif getrakteerd. Maar met Europa als thema heeft mijn genotmeter de rode cijfers bereikt. Hier enkele van de reacties op de Trouw-site betreffende mijn laatste stukje.

'Misschien een ideetje om Ephimenco tot ongewenst vreemdeling te verklaren?'

'Ik hoop dat alle mensen die Nederland eng vinden, zoals de heer Ephimenco, snel vertrekken.'

'Ga jij maar ergens elitair je verongelijktheid koesteren. Liefst ver weg.'

'Misschien tijd voor je om naar Turkije te verhuizen.'

Ja, ja, onze geachte medeburgers annex nee-stemmers hebben aan een overweldigende overwinning niet genoeg, ze eisen ook nog de totale stilte van de kant van de verliezers. Een totalitaire reflex met een gespierde wijsvinger als voornaamste wapen: daar is het gat van de deur. Nou, eerlijk gezegd lijkt het me wel wat, daar onder de knoflookgrens. In het zonnige, seculiere en hoofddoekvrije Istanbul. Maar alvorens onder druk van anti-democraten mijn biezen te moeten pakken, nog een paar opmerkingen.

Willen jullie eens ophouden met het fabeltje dat deze Grondwet een instrument was in handen van de grote enge buurlanden om polder-Calimerootje te bestelen? Als dat zo is, waarom hebben de Fransen deze buitenkans niet aangegrepen en niet met 90 procent oui gestemd?

Willen jullie ophouden deze regering, de enige die jullie verdienen, te beschimpen? Haar belangrijkste componenten, CDA en VVD, zijn sinds mensenheugenis Atlantisch ingesteld en hebben aan een politiek verenigd Europa een broertje dood. Van Lubbers tot Bolkestein hadden ze de grootste dwarsliggers van de Nederlandse politiek in huis als het om de fundamentele eenwording van Europa ging. Daarom ook was hun ja-campagne flets, zwak en soms ronduit beschamend. Ze hebben de rode loper voor jullie uitgerold. Amper 24 uur na hun nederlaag hebben ze hun EU-lompen en hun gestrande schepen blijmoedig achter zich verbrand, zijn overgelopen en verklaren nu al de oorlog aan Brussel. Zo diep zat hun euro-ideaal. Even diep als het rempedaal kan gaan. Met 61 procent nee-stemmers voelen ze zich nu vrijgepleit en durven in het volle daglicht hun eeuwige masker te laten vallen. Het wordt straks hartstikke gezellig op dit stukje ex-Europa. Laat ik maar alvast een plekje op de volgende vlucht van Onur Air reserveren.

Het is altijd opnieuw een klein feestje om er te zijn. Dit keer als jurylid voor de beste afstudeerproductie, zeg maar de beste televisiereportage die de afstuderende studenten hebben gemaakt. Ik het het over de opleiding van Fontys in Tilburg, waar journalisten worden opgeleid. Een feestje, omdat daar veel jonge mensen zijn die zich met hoge verwachtingen en veel enthousiasme voorbereiden op een leven in 'Het Vak'. Journalisten weten wat ik bedoel, als ik het over 'Het Vak' heb. Eerder deze week mocht ik daar met docenten en een aantal collega's meepraten oer de ontwikkelingen in Het Vak: hoe ziet de wereld van de media er over -pakweg- vijf jaar uit? Wat voor mensen willen wij straks van de scholen hebben? Met veel betrokkenheid werden daar stevige discussies gevoerd. Gisteren bij de prijsuitreiking (de eerste prijs ging naar een indringende, ontroerende reportage van een zwaar autistische vrouw die -als uitlaatklep- zichzelf dagelijks interviewt over dagelijkse gebeurtenissen) waren studenten die vorig jaar hun papiertje kregen. Gediplomeerde journalisten. Enkelen hebben een baan in Het Vak. Maar velen zoeken zich suf, vinden niks en doen dus klussen die nada met het vak te maken hebben. Da's triest, want er is talent en drang, maar geen werk. Overal in Het Vak zitten de ingangen zwaar op slot en staat de uitgang wijd open. Bij regionale zenders, in Hilversum, bij de kranten. En àls er ooit een kentering komt, krijgen deze mensen geen baan, omdat ze geen aantoonbare ervaring hebben...triest.

De verleiding was groot. Toen JPB ergens zei dat hij in zijn hemd zou staan als Nederland "Nee" zou zeggen. Noem nou eens een betere reden. Maar ik behoor toch tot de minderheid die 'ja' aantikte op het touchscreen van stembureau 8. Ik moest even in de rij staan om mijn stem uit te kunnen brengen. Ja? Hoor ik je denken. Inderdaad, ik wilde al ik 'Nee' zou touchen stevige argumenten hebben als mensen mij zouden vragen: en waarom dan wel ? En niet van die flut argumenten als: dure euro, duur parlement etcetera. Ik kon het niet en dus werd het 'ja', maar ik haast mij te zeggen dat JPB en de zijnen mijn 'ja' niet moeten beschouwen als een steun in de rug voor hem en de hunnen. Waar het allemaal toe leidt? Non lo so, zeggen de Italianen, ik weet het niet. Maar dat 'Neen' moet wel iets teweeg brengen bij onze vaderlandse politieke elite. Slechte communicatie, slechte argumentatie. De arrogantie vierde weer even hoogtij en toen ze aan zagen komen dat het fout zou lopen, kwamen ze in actie. Nog eens keer met slechte arumentatie en slechte communicatie. Tsja en dan krijg je "nee". Eigenschuld, dikke eurobult.

Het is er te mooi om waar te zijn. Het kerkhof waar we afgelopen week noodgedwongen waren in een dorpje onder de rook van Hamburg. De doden hebben uitzicht op een prachtlandschap van groen, velden en weilanden. Het kerkhofje zelf lijkt zo weggerukt uit een mooie Italiaanse of Franse film. Terwijl we toch ècht in Noord-Duitsland waren. Elke keer als ik daar ben, ben ik verbijsterd door de prachtige natuur. Die dit seizoen op z'n groenst en volst is. Er is onmeetbaar veel ruimte. Je kunt er uren in de bossen wandelen zonder iemand tegen te komen en zonder het geluid van verkeer op de achtergrond. Ik heb nu eenmaal besloten dat ze mij tzt maar in een urntje mee naar Italië moeten nemen en uitstrooien over de heuvel waar we vaak komen. Mocht dat nou niet lukken, is de plek waar we vorige week waren een redelijk alternatief. Te mooi om waar te zijn. Een roodborstje begleidde ons, springend van zerk naar zerk, op onze droeve tocht.

Als ik later groot ben en niet meer hoef te werken (waarschijnlijk ben ik dan 75 of zo, want de pensionleeftijd blijft lekker doorschuiven) wil ik hier gaan wonen. Hier, is Hamburg dus. Ondanks alle treurigheid en spanning van deze dagen, hebben we gisteren een mooie dag in de stad gehad. Natuurlijk, kan niet anders, naar de haven. In de volle zon zomaar een stuk met een veerboot meegegaan. De eeuwige bedrijvigheid van de haven ondergaan, reusachtige schepen die langzaam, maar doelgericht op weg zijn naar een plekje om van hun lading af te komen. Daartussendoor krioelt allerlei ander varend klein en groot grut. Een scholletje met spek (jawel, specialiteit hier) gegeten. Nog wat door onze lievelingswijk Ottensen geslenterd. Hamburg is een prachtbiotoop: veel water in de stad, veel contrasten, veel groen en een frisse open mind. Ik voel me hier altijd goed.

Ze werd geboren toe de eerste wereldoorlog uitbrak. Als baby en peuter onderging ze die oorlog in een dorpje oostelijk van Hamburg. Ze groeide op en landde in een ander dorp, waar ze trouwde en vervolgens op de grens van meisje/vrouw met haar schoonvader een boerderij moest runnen, omdat haar man zijn dienstplicht moest vervullen. Ze kreeg drie kinderen, een ervan is mijn lief. Ze overleed gisteren en zaterdag gaan we haar begraven, de moeder van mijn lief, de oma van mijn zoon. Als je kijkt wat er in de wereldgeschiedenis is gebeurd in die ruim negentig jaren dat zij leefde.............

Op de onvolprezen website van omroep brabant las ik dat Toon Brusselers dood is. 71 jaar werd hij. Toon Brusselers. Gedachten dwalen naar PSV. Toen. Af en toe samen met mijn vader naar het voetballen. Op zijn vaste stek op de eretribune die ontzettend hoog leek. Jarenlang tussen dezelfde mensen op dezelfde stoelen. Als ze elkaar in de stad tegen kwamen herkenden ze elkaar niet. Maar op hun stek in het stadion speelde iedereen zin eigen rol en wisten ze elkaar te vinden in kritiek en complimenten. Toon Brusselers, Gerard Hoenen, Willy van der Kuylen. Ik word oud. Na het voetballen hand-in-hand met mijn vader in de drukte het stadion uit. Lange jassen. Na-mopperen. Naast de Steentjeskerk even het café in "want dan zijn we straks sneller van het parkeerterrein af". De film komt terug. Elke keer ook als ik met mijn zoon naar een voetbalwedstrijd ga....dan zie ik mezelf weer...hand in hand....het café van toen is er nog steeds, alleen als ik er nu langskom ruikt het er anders. Niet naar bier en sigaretten, maar naar wiet. Times are changing.

Vandaag is-ie er voor het laatst. Mijn baas, met wie ik in drie jaar tijd ook goed bevriend ben geraakt. Hij gaat iets leuks doen in Hilversum, net als mijn vorige baas trouwens. Ik hecht aan mensen en maak mezelf daar ook meteen kwetsbaar mee. Het is fantastisch als je in je werk (en trouwens ook daar buiten, met anderen) met mensen kunt lezen en schrijven. Nooit beducht hoeft te zijn voor dubbele agenda's. Altijd kunt zeggen wat je vindt en denkt. Vaak maar drie woorden nodig hebt of zelfs slechts een blik. Het wordt herschikken en opkrabbelen en dat in een tijd waarin het sowieso heel erg moeilijk is. Ik pink vandaag een traantje weg...

Weet je wat hard werken is? Koolmees zijn, dà's pas hard werken. Kees de Mees en zijn aanminnige hebben jonkies. Voor de nieuweren alhier: Kees de Mees is onze huismees die elk jaar terugkomt in hetzelfde huisje in onze tuin om daar weer een nieuw gezinnetje te stichten, samen met mevrouw Kees de Mees. Als ze weg zijn, haal ik het nest uit het huisje, heb ergens ooit gelezen dat dat moet. Ze hebben eerst een kleine maand gebouwd. Onvoorstelbaar hoe veel, hoe vaak, hoe snel ze in en uitvlogen met bouwmaterialen.

Maar nu zijn de jonkies er, we horen ze piepen: 'honger, honger, honger' (wij verstaan hun taal na al die jaren inmiddels uitstekend). En wat doe je dan als vader en moeder? Juist, vullen die bekjes, als de wiedeweerga. Het gaat in een razend tempo, vader en moeder vliegen allebei af en aan. Volgens een uitgestippelde vliegroute, de in-route is een andere dan de uit-route, anders zouden ze tegenelkaar botsen. Als één van de twee komt aangevlogen geeft hij of zij een piepsignaal (notabene met volle mond!), zodat de ander weet dat-ie uit het huisje moet zijn. En bij het verlaten van het huisje nemen ze altijd wat afval mee: poep of etensresten. Efficiënte onderneming daar bij de familie Mees. En een tempo!! Je gelooft het niet. Gistermorgen heb ik het even bijgehouden. In één minuut vliegen ze vier tot zes keer af en aan: voedsel in de bek...piep,piep...de ene vliegt eruit met afval, de ander erin met voedsel...weer eruit met afval....piep,piep....de ander erin met voedsel.....en dat continu. Zou er een CAO voor mezen zijn, met regelde arbeidsuren, verplichte pauze en zo? Laat de Arbo-dienst het maar niet merken.

Twee weken geleden gemaakt bij Paestum, een Griekse opgraving vlakbij ons huis in Castellabate in Italië. (c) Toine Donders

'Goedenavond'. 'Dag meneer'. Ken je dat ook -of heb ik dat alleen, vanwege mijn vergrijzing- dat je ergens binnenkomt, iemand ziet. Denkt: die ken ik. "Dag" zegt en vervolgens ondanks diep graven geen flauw benul hebt wie het is en waar je hem of haar van kent. Gelukkig ben ik als goed journalist erg bedreven in het luisteren naar wat er aan andere tafeltjes besproken wordt en daardoor viel het dubbeltje: George Kooymans ! Mijn grote held uit vroeger tijden. Met Cesar Zuiderwijk. Rinus Gerritsen en Barry Hay waren er niet bij, in het het restaurant in Helmond waar ik gisteren was. Golden Earring! Ik was al fan toen ze het nog Gelden Earrings waren, met een S. Ik heb niet alles afgeluisterd, want dat is niet netjes, ook niet tegenover degene met wie ik aan tafel zat. Maar het dubbeltje viel toen ik hen hoorden praten over de nieuwe wereldtoernee van mijn andere helden: The Stones. Ik ban al fan toen ze nog The Rolling Stones heetten en Brian Jones nog leefde en er bij was. De twee Earrings aten wat in Helmond. In Helmond? Ik kon het niet laten: "Zo heren, de weg kwijt, zomaar in Helmond?" Ze moesten gisteravond optreden en daarvoor moesten ze even wat eten. Zelfs Earrings hebben honger. Ze spraken met bewondering over Mick Jagger c.s. die de wereld nog een keer ronddtrekt en over hoe ze zelf dingen tijdens hun optredens nog beter zouden kunnen doen.  Het was eigenlijk een soort van werkbespreking.....want een concert is gewoon weken. "Tsja," zei Kooymans, "het is wat hè als je op deze leeftijd op vrijdagavond nog het land in moet om te werken...." Maar hij zei het met een twinkeling in zijn ogen. Old heroes never die.

Willem, ik weet niet welke Willem, reageert op een stukkie op Donlog waarin ik Zalm een "engerd van de vvd" noem. Volgens Willem zegt dat dat ik een salonsocialist ben. Misschien best wel waar, maar toch wel even rechtzetten dat ik Zalm niet eng vind omdat hij VVD-er is. Nee hoor, ik ken hele aardige VVD-ers. Nee Willem, ik vind Z. gewoon een eng mannetje in het politieke spel wat hij speelt. Ok ?

Vandaag lukte het eindelijk om bij een afleverig van het literaire café van een goede vriend van me te zijn. Tout crea Tilburg was er. En, als gast: Frank Westerman. De kenners weten over wie ik het heb, de niet-kenners moeten maar eens even rondgoogelen. Zijn mooiste uitspraak deze avond: "Hoe groter de bevlogenheid, hoe groter de brokken" Laten we daar nou eens even allemaal over nadenken....

Woensdagavond. Bar La Piazzetta in Castellabate. De televisie is naar buiten verhuisd, want de Nederlandse gasten van villa poggio al sole willen PSV-AC Milan zien. Komt goed uit, want Zuid-Italië is geen fan van Milan, niet van AC noch van Inter. En da's zacht uitgedrukt. Nederlanders, van wie enkele in een bescheiden PSV-outfit, broederlijk samen met Castellabatianen. Allemaal samen juichen bij de mooie momenten van PSV, allemaal samen fluiten als Milan wat uitfreet. Het schept een band. En dan dat trieste einde voor de Eindhovenaren.....zelfs de Italianen vonden het oneerlijk.....althans die bij ons. En verder? Verder een prachtweek gehad in ons huis. Met de nadruk op òns, want het wordt steeds meer een eigen nest daarginds ten zuiden van Napoli. De zon gaat ons helpen om de kosten een beetje in de bedwang te houden, de afgelopen week zijn er zonnecollectoren gemonteerd voor de warmwater voorziening....want zon hebbeen meer dan genoeg daar.....

De mooiste functie die Bille Gates in zijn Outlook heeft gestopt is de "Afwezigheidsassistent". Vooral het veld waarin je moet invullen dat je aan- dan wel afwezig bent. Ben even weg. Geniet maar even van deze foto die hoogzwanger is van de symboliek. Iedereen kan het zijn of het hare in vinden. Vorig jaar gemaakt in Napels.

Let op ! Ik ga iets voorspellen. Over een paar maanden kraait Zalm -die engerd van de VVD die 's lands schatkist beheert- dat hij een meevaller heeft. Volg de media maar: Nuon-baas ziet af van zijn bonus, Essent-baa idem, Laurus-bazen van hetzelfde laken een pak. Ikzelf zat ook in die richting te denken, alleen heb ik geen bonussen in het vooruitzicht, dus dat schiet niet op. Het kan ook geheel en al anders lopen: Zalm heeft een probleem, want die bonussen zijn waarschijnlijk bruto en nu mist-ie de belastingafdrachten. Dus eigenlijk moeten al die mensen met hun topsalarissen nòg hogere bonussen krijgen, dan betalen ze meer belasting. Toch ?

Ik ben opgevoed door een PSV-vader. Mocht van tijd tot tijd mee naar de Mathildelaan, toen de eretribune ongeveer rijkte tot de huidige eerste twintig rijen. Althans in mijn herinnering. Mijn vader had PSV bloed. Op de tribune zat hij vele jarenlang tussen dezelfde mensen die elkaar alleen maar van die ene zondag -voetballen was toen nog alleen op zondag- in de twee weken kenden. Als ze elkaar in de stad tegenkwamen wisten ze bij God niet wie ze waren: "Waar ken ik die man toch van....?". Ik heb het ook wel in bloed zitten, maar minder. Mijn zoon heeft het stokje van zijn opa overgenomen: PSV-supporter in hart-en-nieren. Vindt het ook niet meer dan normaal dat hij vandaag de hele dag door deze en gene is gefeliciteerd met het kampioenschap. Maar wat moeten we nu op 29 mei, als de bekerfinale PSV-Willem ll gespeeld wordt? Want voor Willem ll hebben we ook een zwak. Mij huisanalist: "Als Willem ll tegen een andere club speelt ben ik voor Willem ll ("Bloed, zweet en goale..."). Als Willem ll en PSV tegen elkaar spelen ben ik voor PSV, alleen als Willem ll beter speelt, maar dat gebeurt niet, ben ik voor Willem ll." Zo kan ik het ook.

Nog een paar nachtjes slapen en 'Stranders' is een feit. Stranders: de Brabantse Kust. Langgeleden maakten mensen bij Omroep Brabant een historische fout. Twee gebouwen in Eindhoven was veel van het goeie en dus moest er één gebouw komen. En dat kwam te liggen tussen een magneetfabriek, Ikea, de destructor en een bedrijf dat chemisch afval verwerkt. En dat allemaal op een flitsend industrieterrein. De culinaire maat in de directe omgeving wordt bepaald door Burger King en de eeuwige zalm van Ikea, die naar meubels smaakt. In de verste verte geen kroeg te vinden en dat is de dood in de pot voor een journalistiek bedrijf. Journalisten horen in de kroeg! Punt uit. Maar er gloort licht: Stranders gaat bijna open. Stranders is een "sfeervolle hotspot aan het water, met lounge-terras en strandpaviljoen. Direct bij ons om de hoek, aan Aquabest. Lunchen aan de waterkant, of even wat drinken aan het eind van de dag. Geopend van 11.00 tot 23.00. Waarom ik hier reclame maak ? Allereerst omdat ik blij ben dat er iets kroegachtigs in de buurt komt, maar vooral ook omdat Strranders van een goede vriend en buurtgenoot is en ik graag wil dat het een succes wordt. Dus: op naar Stranders ! Zondag 8 mei is de opening voor het publiek.

Gôh. Zit je zomaar op een doordeweekse donderdag in het theater van het altijd dynamische Drunen met een kruising van collega en vriendin bij een voorstelling van een orkest dat we beide niet kennen, maar waarover een andere -door mij zeer gewaardeerde en gerespecteerde- weblogster ooit zò enthousiast schreef dat meteen twee kaartjes bestelde. We zaten daar dus. En het begon. En we keken elkaar niet aan, want dit was niks. Dat kòn toch eigenlijk niet, die collega die het gerecommendeerd had is niet de eerste de beste. We keken elkaar aan, het was nog steeds niks en het werd steeds meer niks. Drunen amuseerde zich overigens wel, dus lag het aan ons. En toen plots sprong er een vonk van het podium naar die twee kritische bezoekers. En toen kwam het toch nog goed: zes werkelijk virtuoze muzikanten die een scala van muzieksoorten afwerken en daar tussendoor -wat teveel mini-en-max-achtige grappen uithalen. Maar als je grappen kunt maken terwijl je heel goed muziek maakt, dan ben je goed. Mini (van mini en maxi dus) was de regisseur, hij drukte iets teveel zijn stempel op het program. Maar het was uiteindelijk "best leuk". Voor wie nog wil: vanavond nog in Oldenzaal.

Al weet ik hoe lang ligt op mijn bureau en/of naast mijn bed "Een levensregel voor beginners" van Wil Derkse. Bendictijnse spiritualiteit voor het dagelijkse leven. Je leest dat als lectio divina. Dat wil zeggen dat je zorgvuldig leest en op het moment dat je iets voedzaams in hetgeen je leest tegenkomt, stop je. Zodat dat wat je gelezen hebt de tijd en de ruimte krijgt op op je in te werken. Het is mijn bijbeltje. Vanmorgen heb ik er weer even in gelezen, voordat ik mijn knop om zet om naar een heidag te gaan waar we het over imago van ons bedrijf gaan hebben. Interessant dat mijn Benededictijnse bijbel dezelfde naam draagt als de nieuwe paus. Ratzinger. Een aartsconservatief. Tegen feminisme (dat kan ik nog billijken), maar ook tegen een heleboel andere dingen van de mensen van deze tijd. De heren kardinalen geven een signaal af: jullie gelovigen kunnen ons wat, het moet blijven zoals het is. De RK-kerk kan niet met de winden van tijd en maatschappij meewaaien....

Ze is bijna honderd. Tante Ans. Ze woont negen hoog in Tuindorp in Utrecht, met blik op de stad en de Dom: "Ik heb geen gordijnen, zodat ik de hele dag en avond naar de levende stad kan kijken...". Ze had twee Eindhovense neefjes die, toen ze 8 en 12 waren werden omgebracht in een school aan de rand van Hamburg. Met twintig andere Joodse kinderen hoorden de twee neefjes van tante Ans tot een groepje dat gebruikt werd voor onzinnige, overbodige en vooral onmenselijke medische experimenten, door een Nazi-arts. Ze werden vermoord toen de deur naar de bevrijding op een kier stond. Het is het verhaal van de "Kinder vom Bulenhuserdamm" dat zich als een rode draad door mijn leven beweegt. Tante Ans hoorde ergens in de zeventiger jaren pas dat haar lievelingsneefjes echt nooit meer terug zouden komen. Ze dacht toen nog dat ze in Rusland leefden. Komende week is het zestig jaar geleden en dat wordt in Eindhoven en in Hamburg herdacht. Tante Ans zal erbij zijn in Eindhoven, zei ze me. Ik heb -met onze cameraman Leon- een uur met haar gesproken. Herinneringen opgehaald, teruggeblikt, waarneming vastgelegd in het hier en nu. Ze had het af en toe moeilijk, verdomde moeilijk. Ik ook, want het is een onvoorstelbaar verhaal. Maar we hebben het tot een goed einde gebracht. Haar verhaal is vastgelegd. Veel is me bijgebleven en zal me bij blijven. Bijvoorbeeld: "Ik denk elke dag nog een keer aan de kinderen, letterlijk, als ik 's morgens voor de spiegel sta. Maar dat is ook moeilijk, want ze zouden nu allebei rond de zeventig zijn...." Haar neefjes, haar lievelingsneefjes.

Het leven is kiezen, luidt het adagium. Klopt soms niet, soms hèb je geen keuze of valt er niet te kiezen omdat anderen dat voor je doen. Weblog schrijven is ook kiezen: waar wil k het vandaag over hebben? Dat lukt deze keer ook niet, want weinig tijd vanwege de verjaardag van degene die mij het allerdierbaarste is: mijn zoon. En zeg nou zelf, als jij moest kiezen uit al de onderwerpen van deze dagen:

+ Tapegate: Justitie en politie zetten op mijn werk de tent op zijn kop, op zoek naar banden. De interne saamhorigheid heeft er in elk geval een turbo-shot door gekregen.

+ Leuke buren die een stapel VHS-jes op de vensterbank hebben liggen met een briefje "Ruw" erop.

+ Lezers van het Brabants Dagblad die (56%) vinden dat we in zulke gevallen materiaal moeten afgeven, als het er zou zijn.

+ Een prachtmiddag bij een bijna 100-jarige vrouw in Utrecht die ik mocht interviewen. Het gesprek begon -stel je voor- met haar herinneringen aan een schuddend bed tijdens.....de eerste wereldoorlog.

+ Staatsecretaris Cees v.d. Knaap van Defensie wil dat ministers en staatssecretarissen voortaan weer met 'excellentie' worden aangesproken. Kijk dàt is tenminste een standpunt en getuigt ook van realiteitszin, want 'excellent' staat voor uitmuntend. En je kunt veel van ons kabinet zeggen, maar....

Het is altijd een leuke combinatie: pers, politie, justitie. De afgelopen dagen veel gedoe omdat justitie bij Omroep Brabant bandjes wilde halen die niet waren uitgezonden. En die geven we nu eenmaal nooit uit handen. Punt uit. Veel aan de telefoon gezeten vandaag: media, collega's, vakbonden en met collega's gesproken die wel erg stevig door de autoriteiten werden aangepakt. Hier en daar werd het ervaren als pure intimidatie. De mooiste reactie kreeg ik via mijn handy toen ik thuis voor de deur stond. Zomar een luisteraar/kijker: "Meneer Donders, ik heb respect voor jullie standvastigheid. Hou vol!! Laat je niet kisten. Rug rechthouden." Dat zijn de mooiste. Ik hem beloofd dat we met zijn alle onze ruggen recht houden.

Over de hufterigheid en horgerigheid waarmee sommige justitie-mensen mijn collega's hebben benaderd, wil ik het hier niet hebben. Ik was er niet bij, maar -naar wat ik hoorde- moeten ze vrij grof geweest zijn. Dat betekent dus dat ze hun "ik doe ook maar gewoon mijn werk" niet kunnen scheiden van hun eigen egootjes. Daar zijn cursussen voor heren.

De magnolia bij de achterburen heeft zijn jaarlijkse kunstje er al weer opzitten, het vroege witrose lentevuur van de bloesems is al weer gedoofd. Twee eksters zijn als ware bouwvakkers in een jonge boom bij mijn werk hun nest aan het bouwen. Twee kraaien doen hetzelfde in de schoorsteen van ons afzuigkap. De Catalpa's (ambtenarenboom) in onze tuin geven met enige schroom het begin van nieuw leven bloot. De rozen zijn al wat verder op scheut. De tulpen in de potten laten zien hoe mooi paars kan zijn. De lavendel loopt zich warm om lekker geurtjes af te geven. De koolmeesjes in ons hangkastje heb ik al dagen niet meer gezien, nadat ze eerst twee weken af- en aanvlogen. Het nest zal wel klaar zijn, de eitjes kunnen komen. De plataan staat op het punt om de blaadjes open te vouwen. De trompetplant idem, net als de kiwi en de wingerd. Wat moet ik nog schrijven ?

Wie een gezond stel hersens heeft, moet zich -vind ik- buiten werk en zo, inspannen voor iets waar (een stukje van) de wereld beter van wordt. Ik ben al jaren actief in het bestuur van de Vrienden van Nationaal Monument Kamp Vught. Een gemêleerde groep van ruim zevenhonderd mensen. Gemêleerd: ex-gevangenen, kinderen van ex-gevangenen, zomaar belangstellenden en nog veel meer. Een keer per jaar komen ze bijelkaar en dat was gisteren in Vught. We draaien elke keer een programma in elkaar.

Ik mocht dit keer een stel uit Sleeuwijk voor de zaal interviewen. Hij: 85, zij 81, beide zaten in het verzet. Hij heeft in Vught en in Duitsland gevangen gezeten en is door ongelofelijk veel geluk heel teruggekomen. De mooiste zin: "We marcheerden met een grote groep -goed bewaakt- naar een volgend kamp. We liepen ergens achteraan. Ik zei tegen een maatje: we kunnen twee dingen doen: meelopen, dan gaan we ons einde tegemoet. Of, nu uit de rij weglopen. Als we dat doen hebben we twee kansen: ze schieten ons dood of we zijn vrij." En dus stapten ze uit de rij en ontdekten ze een paar minuten later, toen ze zich verstopt hadden in een schuttersputje, dat ze vrij waren. Ze werden gevonden door een Poolse militair, die hen onderbracht bij een Duits gezin, als onderduikers. En daar bleven ze tot het eind van de oorlog.

"Voldoening" staat boven dit stukje. Waarom? Omdat na ons gesprek van een half uur een vrouw naar me toe kwam. Haar moeder is destijds omgekomen bij het bunkerdrama en dochterlief heeft nauwelijks informatie over haar moeder. Gaandeweg het gesprek dat ik met de man uit Sleeuwijk had, kwam ze tot de ontdekking dat hij deel uitmaakte van de groep waar haar moeder ook toe hoorde. En mijn Sleeuwijkse vriend had nog stukken en vooral herinneringen aan die vrouw. Toen ik wegging zaten de twee in een gespannen gesprek. Ze schoot me nog even snel aan: Ik ben diep geschokt en ontzettend blij, eindelijk heb ik iemand gevonden die me wat mee kan vertellen over mijn moeder hier in Vught. Voldoening ja, omdat ik eraan kon bijdragen dat ze nu zijn samengebracht na zestig jaar. Dat doet goed.

De leukste onderzoeken zijn die, die bevestigen wat je zelf graag wil horen en lezen. Bingo vandaag. Uit onderzoek (een groot onderzoek) blijkt dat mensen die zich voeden en laven volgens de Kretensische gewoonten, het langst leven. Snel even naar het lijstje gekeken. Veel groente en fruit (dat zou wel wat meer mogen bij mij), niet veel rood vlees (zit op peil), regelmatig vis (zit wel goed), matige zuivel (is in orde), plantaardige oliën en vetten (gebruik al jaren alleen maar olijfolie bij het koken en bakken) èn redelijk wat wijn. Bier mag ook. Dat zit dus wel goed. Ik ga verder op de ingeslagen weg en word dus heel oud. Dat geeft een mens weer moed op zo'n zonnige doordeweekse zaterdag.

Getverdegedver. SBS6. Probleemwijken. Uitzending gisteravond. Mensen in een volkswijk in Den Bosch. Een wijk met mooie en ook veel minder mooie kanten (ik weet dat, want ik was er verschillende keren). SBS6 stuurt een verslaggeefster met de opdracht om vooral niet de diepte in te gaan en om de ellendigste gevallen te portretteren of liever: te laten leeglopen. Gevolg: herrie in de wijk, omdat een bewoner voor de camera vertelde dat hij ooit niet van zijn stiefdochtertje van acht kon afblijven. In die wijken is alles toegestaan, behalve aan kindertjes komen. En dus vloog gisteravond de vlam in de pan. En wat zegt SBS6?? Dat ze niet verantwoordelijk zijn voor de effecten van hun programma's. Dankjedekoekkoek ! Da's makkelijk ! En een woordvoerder zei ook nog dat zulke dingen in zijn wijk niet gebeuren. Hij zal wel niet een een sociaal zwakke wijk wonen. Ranzigheid ten top. Ondoordacht. Goedkoop winbejag. Nog meer ?

NRC opende vandaag prominent dat het in 2006 wat beter gaat. Er komt wat lucht voor de mensen in in dit koude land. Voor iedereen. Iemand van die krant heeft beslag gelegd op vertrouwelijke stukken. Eén ding intrigeert me. De kwaliteitskrant noemt als één van de meevallers het verscheiden van Prins Bernhard. Dat scheelt de staatskas 600.000 per jaar. Daar heeft een electriciteitsbedrijf nog niet eens een directeur voor.

Gôh, nou die Rainier ook al. Zouden Charles en Dian....eh...Camilla hun huwelijk nòg een dag uitstellen? Want driekwart van die meute die bij de begrafenis van JPll is, moet de volgende dag natuurlijk ook bij Rainier zijn. Toch? Zeker die mannen van Koninlijke Bloede, want velen van hen hebben ooit iets gehad met zijn dochters, of hoopten daarop. Ik was daar vroeger altijd helemaal weg van die twee en probeerde dan te dromen dat ik met één van hen het leven deelde. Op hèèl vrijmoedige momenten probeerde ik zelfs een droom af te dwingen waarin één van hen (Stephanie of Caroline, wie maakte niet zo uit) mij vroeg of ik mijn leven met een van hèn zou willen delen. Maar het werden niet eens echte dromen, de verzonnen start was mooi, maar het liep nooit verder door. Ken je dat? En ook in het echte leven hebben onze paden elkaar nooit gekruisd. Maar goed ook waarschijnlijk, blijft er nog wat mystieks hangen en wie weet hoe het gelopen zou zijn, want zij verslijten meer mannen in één leven dan ik schoenen. Klopt die zin ?

In mijn algehele top drie van de beste boeken ooit staat Tom Wolfe's "Vagevuur der IJdelheden", samen met "De Oorlog van het Einde van de Wereld" van Mario Vagas Llosa. Nummer drie is nog een twijfelgeval. Kom ik nog ooit op terug, moet nog een beetje speling overhouden. Ben nu aan Tom Wolfe's laatste nieuwe begonnen: Ik ben Charlotte Simons. Moet nog even op gang komen.

Wolkers

Tegelijk ben ik met De Oude Meester zelf bezig: Wolkers. Schrijf ik ook nog wel wat over.

De Paus is dood. Drie keer op het hoofd tikken met de zilveren hamer door de camerlengo (de Brown-lezers kennen dit ritueel) bracht geen sjoege meer, net als het apparaat dat de hartslag moet meten. Op Rai Uno praten ze al vierentwintig uur aan één stuk, de ene professore volgt de andere dottore op. En ze hebben er allemaal verstand van en een mening over. CNN kan eindelijk het balkonnetje tegenover het Pauselijk paleis, waar ze al jaren voor betalen, optimaal uitnutten. Veel zenders waren vanmorgen al weer vroeg in de weer. Behalve onze eigen trouwe NOS natuurlijk, die had tot 8.00 uur op alle drie de netten tekst-tv. Intussen gaat alles verder. Johannes Paulus ligt inmiddels keurig opgebaard met -volgens mij- nieuwe schoenen aan. En binnen en buiten het Vatikaan is de lobby in volle gang voor een opvolger. En dat gaat er stevig tegenaan, zo heb ik inmiddels wel begrepen...

Op deze plek ga ik met enige (on)regelmatigheid iets vertellen over de boeken die ik aan het lezen ben. Vaak zijn dat twee boeken tegelijk. Da's om het makkelijk te maken.

Bij elke verhuizing kwam-ie boven water en nu kan ik 'm niet meer vinden. Een gelikte dikke plastic ordner met de letters JP ll erop. Binnenin een berg papier met onder meer de minitieuze draaiboeken van het bezoek van Johannes Paulus ll aan Nederland. Het was in 1985. Ik was radioverslaggever en uitverkoren om dat bezoek mede te verslaan voor de radio. Niets was aan het toeval overgelaten. Dranghekken, veiligheidsmensen, veel politie. Ik was in Den Bosch. Bij een bevriende kroegeigenaar aan de Parade had ik een kamer met uitzicht op de Sint Jan geregeld. Zodat ik boven de drukte uit mijn werk koen doen. Het was een aanfluiting. Katholiek Nederland had blijkbaar andere prioriteiten dan het aanschouwen van de Heilige Vader. Er kwamen nauwelijks mensen op af. De koek en zopie tenten hadden voor niks grote voorraden ingeslagen. De dranghekken stonden vooral zichzelf tegen te houden. Politiemensen stonden met man en macht met hun veters te spelen. Ik herinner me nog dat ik de deceptie live op de radio vertelde. Er kwamen in de studio telefoontjes binnen van boze luisteraars die vonden dat we stemming maakten. Het kan soms verkeren met de Rooms Katholieke kerk en de waarheid, bedacht ik me gisteren nog eens toen ik ergens hoorde dat de Oude Pool nog even een paar bisschopsbenoemingen er door had gejast...wie gelooft dat nou nog ? Laat hem toch met rust die man...

Het ritme is eruit. Het ritme in het dagelijks denken/schrijven in Donlog. Het ritme van de cursus Italiaans. Het ritme van een dagelijkse wandeling. Da's een slecht teken bij mij. Maar gelukkig signaleer ik het. Er gebeurt veel om me heen en in me. Ingewikkelde tijden. Uitersten in gevoel en gedachten. Maar ik houd mezelf wel bijelkaar. We zijn nu aan het werk (zie rechts) aan Louts boekenhoekje. Zodat de wereld ook weet wat ik aan het lezen ben. Voor zover de wereld daar in geïnteresseerd is tenminste. Dat is trouwens het fijne van een blog: het maakt niet uit of er iemand in geïnteresserd is, je kunt het toch lekker opschrijven. Meestal lees ik twee boeken tegelijk, soms drie. Nu: Wolkers en Wolfe. Ik vertel daar nog wel over. En verder ? Verder voel ik me een beetje D66: het kan naar links, het kan naar rechts.

Het is een verplicht nummer voor wie met mij in Berlijn is: Sachsenhausen. Het KZ dat voortkwam uit een als gevangenis gebruikte leegstaande brouwerij in Oranienburg, ver van de stad Berlijn zelf. Destijds, net na de Wende was het ook al een plek van herinnering en herdenking, maar nog op z'n DDR's.  Nu wordt het gemoderniseerd, met veel moderne middelen (touchscreens, dvd's etc.). Het blijft een adembenemende plek, waar meer dan 100.000 mensen de dood vonden. "En zo", staat hier boven. Want er wordt veel herdacht in het jetzige Duitsland. In het hart van de nieuwe Duitse hoofdstad wordt de laatste hand gelegd aan het indrukwekkende monument voor de omgebrachte Joden. Het woerdt ptrachtig, maar tegelijk woedt er een discussie in Berlijn: als de Joden dat krijgen, moeten de Roma's en Cinti's er ook een, net als de homo's. Want ook dat waren vervolgde groepen. Net als de de mensen die er andere politieke opvattingen op na hielden en weet ik wie nog meer....Zestig jaar na dato vragen mensen zich -terecht- ook af: kunnen we niet met één pracht indrukwekkend monument volstaan?

Unter den Linden was destijds het "Schaufenster" van de DDR. Een brede boulevard met een paar quasi sjieke café's waar bijna niks te krijgen was en mensen desondanks in de rij stonden, een paar ambassades van de toenmalige communistische vrienden en de pompeuze Russische ambassade, waar de Volga's met hoogwaardigheidsbekleders af en aan reden.  Die  ambassade is er nog steeds, de Volga's niet meer. Evenmin zie je hier nog Trabantjes in het straatbeeld. Maar er is hier op Unter den Linden gelukkig wel iets voor in de plaats gekomen: reuzeshowrooms van Peugeot, Volkswagen, Skoda, Bugatti en Bentley en wat verder Opel en Mini.  Allemaal met een (internet) café erbij. En veel bezoekers, veel mensen die met evenveel goesting snuffelen aan de nieuwste Golf als aan de nieuwste Bentley. Wie hier rondliep toen de Brandenburger Tor aan het einde van Unter den Linden nog onbereikbaar was vanwege de Muur (ik dus) loopt hier nu nog enigszins met verbazing: Wat kan er veel veranderen in korte tijd. Wat is er veel decadentie voor in de plaats gekomen.

Wandelend over Alexanderplatz heb ik geteld het hoeveelste bezoek dit aan Berlijn is. Ik kom op ongeveer tien. Ik heb iets met deze stad, die ik in al die jaren zo heb zien veranderen. Vanuit de Fernsehturm -die vroeger in Ost stond- zie je wat er allemaal anders is. En het blijft in beweging. Veel gelikte nieuwe gebouwen, maar ook nog veel plekken waar het is zoals het was, toen de Muur stand en land nog verdeelden. De Muur is weg, verdeeldheid is er nog steeds. Een op de vier Wessies vindt dat de Muur maar weer terug moet komen, las ik vandaag in een Berlijnse krant. Berlijn, stad van contrasten. Decadentie en armoede. Ultramoderne scene en burgerlijke truttigheid. Dat maakt Berlijn Berlijn. Op het programma staan vandaag Checkpoint Charly, het museum. Omdat ik mijn jonge reisgenoot het een en ander over de geschiedenis wil vertellen. De geschiedenis waarvan ik zelf zoveel van nabij heb meegemaakt. Hup, in de U-bahn !!!!

Oude tijden herleven. Vroeger reisde ik vaak en veel en vlak achterelkaar, van hot naar her. Deze week lijkt het daar een beetje op. Maandag terug uit het heerlijke Castellabate, vanmiddag naar Berlijn voor de jaarlijkse vader/zon-vakantie. Van kleins af piepeen we d'r één keer samen tussenuit. Heerlijke momenten zijn dat. Dit keer dus Berlijn. Logeren bij vrienden in Prenzlauerberg in het voormalige oost-Berlijn. We hebben een vol programma: resten Muur, Holocaust-museum, Reichstag, Checkpoint Charly, Sachsenhausen en nog veel meer. We flitsen een paar dagen met U-bahnen en bussen door de metropool die ik de eerste keer bezocht toen ik een jaar of zeventien was. Ben er daarna regelmatig geweest, heb de stad zien veranderen. Berlijn blijft me boeien. We stappen vanmiddag in de trein in Tilburg en landen om een uur of elf op het Bahnhof Zoologischer Garten. Alleen die treinreis al.....Dit loket gaat dus weer even dicht. Slecht voor de klandizie, maar het is niet anders....fijne Paasdagen aan eenieder.

Het eerste waar mijn oog op viel na terugkomst uit Italië was een krantenknipsel dat mij kond deed van het feit dat bekende artiesten (ik kende er geen een van) gesigneerd ondergoed beschikbaar stellen voor een goed doel. Welkom thuis ! Het tweede was het gefluit van de vogels in de vroege ochtend. Lente ! Welkom thuis ! In de bagage wat eigen citroenen van onze bomen in Castellabate en een warm gevoel. Het was daar volop lente, wel wat later dan normaal. De amandelen begonnen net voorzichtig te bloeien. De olijven vormen nog geen vruchten, maar de natuur is daar 1800 kilometer zuidelijk wel al verder. Elke morgen ontbijten in de ochtendzon, daarna aan het werk met de kettingzaag en zo. En voorzichtig een beetje Italiaans proberen te praten. Even een bezoekje aan mijn taallerares van vorig jaar in Salermo en aan de Bar waar ik elke morgen mijn caffé met cormetto con ciocolatta nam. Alsof een verloren zoon terugkwam. Ze knuffelden me haast dood. Da's Italië, da's òòk Italië. En nu weer thuis en aan het werk. Er is heel veel te doen, maar ik heb er zin in.

Er zijn tal van redenen voor. Het loket van Donlog gaat even dicht. Met een goede vriend ga ik even naar Italië, naar ons paradijs. We (liever hij, want ik kan dat niet) gaan de Ape (onze gemotoriseerde driewieler) aan de praat proberen te krijgen. Drinken en eten in zero-otto-nove in Salerno. Biertjes drinken in Bar Bellevue. Kijken naar de zonsondergangen. Verse vissen kopen om daar iets lekkers mee te doen. En even afschakelen en nadenken. Nadenken over het leven, de diepere zin daarvan en zo. In de bagage: de nieuwe Tom Wolfe, Italiaans voor Dummies, Tao voor Gesprekken. Verder ga ik natuurlijk bij de autoboer in Santa Maria een bod uitbrengen op de rode Landrover die daar al drie jaar staat en steeds € 100 goedkoper wordt. En: wandelen en genieten. Het is er twintig (20!!!!! Ik zeg: 20 !!!) graden. Ciao e arrivedolci !

Het zal wel niet politiek correct zijn. Tranen met tuiten gelachen in de bioscoop. Lang geleden dat ik zo gelachen heb en dat maakt ruimte en lucht. Meet the Fockers. Een verhaal dat nauwelijks een verhaal is, maar een aaneenschakeling van lachwekkende sketsjes. Met de Groten der Aarde qua Witte Doek: La Streisand zelf, met in haar kielzog de heren Hoffman en DeNiro. Al een half leven lang roep ik dat ik in een volgend leven met Barbra Streisand wil samenleven. Ik heb even wat gegoogled en zag dat de film stevig werd afgekraakt. Maar deze buitencategorie filmhelden heeft mij (ons, we waren met zijn tweeën, zoonlief en ik) een heerlijke bioscoopmiddag bezorgd, met popcorn, icetea en buikpijn van het lachen.

Vroeg op. Te vroeg. Vanwege piekeren en denken. Teveel piekeren en denken. Zò vroeg, dat ik ze allemaal persoonlijk goedemorgen heb kunnen wensen, de krantenbezorgers. Eentje keek verbaasd toen ik zei: wil je koffie? Hij had geen tijd, moest nog door, maar beloofde dat-ie een keer terugkomt. Heerlijk, in een rustig huis met stevige koffie de zaterdagkranten doorspitten: eerst Trouw, dan de Volkskrant (tegenwoordig heb ik daar een zaterdagabonnement op, want zo goed is-ie nou ook niet meer) en dan het Brabants Dagblad. Het leukste bericht? In een ver land (weet niet meer welk) stuurt de belastingdienst trommelaars naar wanbetalers. Die trommelen net zo lang voor de voordeur, totdat de wanbetaler er zò gek van wordt dat-ie toegeeft en zijn schuld betaalt...dat lijkt me een geweldige oplossing voor veel problemen.

Ik ben geen lid van een politieke partij, want ik vind dat je dat als journalist niet kunt doen. Ik ben ook geen lid van een omroep, omdat ik bezwaren heb tegen de vorm van het nationale omroepbestel. Ik ben wel lid van een vakbond, de NVJ. Al zo lang, dat ik volgens mij al drie keer een Zilveren Lepeltje had moeten hebben. Ik vind dat iedereen lid moet zijn van een vakbond, ook als je van het echte werk bent doorgelanceerd naar het leidinggeven. Bovendien betaal je als leidinggevende de maximum contributie, dus dat zit goed. Ik ben ook lid van de Vereniging Het Baksche Ven, die eigendom is van een natuurplas bij ons om de hoek. En van de ANWB natuurlijk (kun je daar eigenlijk onderuit ?). Verder doe ik in Airmiles en Freebees, maar daar ben je geen lid van, net zo min als van de Bonuskaart van AH en de ziektekosten verzekeringen. Wel ben ik overtuigd lid van de Pater Donders Vereniging, die met warmte en genegenheid de herinneringen aan ONZE Peerke Donders vasthoud. Maar nu gloort er bij mij behoefte aan een nieuw lidmaatschap. Jawel, de Brabantse afdeling van het Republikeins Genootschap of het Nieuw Republikeins Genootschap. Ik vind de Oranjes op zich (het worden er trouwens wel veel ....) best aardig. Hoewel, sommigen ook niet zo. Maar hoe dan ook, het Koninkijke Sausje mag er van mij vanaf. Het is niet meer van deze tijd, zo'n familie die grote macht heeft, omdat ze toevallig familie zijn. Willem ll mag blijven staan in het centrum van Tilburg (als ze tenminste het plein wat mooier maken). Maxima mag -nee, mòet- blijven. Maar dan gewoon als mevrouw van Oranje-Nassau-Zorregieta. Ik heb zelfs niks tegen Bea, betrokken, goed mens, beetje kak, maar het hart op de goede plek. En zelfs Pieter-met-de-grote-oren mag blijven zolang er grote ongelukken gebeuren in dit land. Maar het past allemaal niet meer in deze tijd en het kost scheppen met geld. Dus: republikeinen, laten wij ons samen sterk maken. We kiezen een president en vragen Thom de Graaff (D '66) om daar een mooi systeem voor te bedenken. Met de burgemeesters heeft-ie een stuk van zijn keutel moeten intrekken, dus hij heeft tijd en krediet....

Tsjee, weer een baas weg. Ruim drie jaar geleden overkwam het me: hoofdredacteur Martin Fröberg verliet Omroep Brabant om de IKON op zijn kop te zetten. Gisteren belde mijn baas mij -notabene op de Dag des Heren- omdat hij me moest spreken. Hij, hoofdredacteur Jan Kriek, gaat weg. Naar de EO. Een zekere lijn zit er wel in: na ongeveer een jaar of drie pakken ze hun biezen. Na een jaar of drie trekken ze naar een nieuwe werkgever die iets met geloof en religie heeft. Na een jaar of drie laten ze me wel mooi achter, weliswaar met veel fijne mensen, maar toch. Het is een knip in iets moois, want als je zo intensief met iemand samenwerkt dan ontstaat er het een en ander. In dit geval: grenzeloos vertrouwen, geen dubbele of driedubbele agenda's, aan drie woorden genoeg, vaak zelfs zonder woorden al op dezelfde lijn. Ik ben blij voor 'm, want hij gaat naar Netwerk en da's niet niks in journalistiek Nederland, maar ik ga hem wel missen. Hij mij ook, zei-die vandaag een paar keer. En dat voelt goed.

We hadden een storing. Mail deed het -gelukkig- wel, internet niet. Dagenlang. Komt er een collega langs die ervoor heeft doorgeleerd, doet een beetje dit en een beetje dat en nog een beetje dit en: hoppa ! Alles werkt weer. Ik kan dat niet, ik leer dat nooit. Maar gelukkig is er dan iemand anders die dat wel kan en wil doen. Dus ik heb weer verbinding met de rest van de wereld. Zei vandaag aan tafel: raar, dat je je onthand voelt als internet niet meer werkt.....tien jaar geleden....ok, dat bedoel ik.

Vanwege niet nader te noemen redenen -het heeft iets met Crème de Cassis uit de kelder en jongens van dertien te maken- heerst er sinds afgelopen zaterdag grote stilte in huis. De televisie blijft een week uit een het pc gebruik is voor een enkele huisgenoot verboden. Wat een rust ! Wat een gezelligheid ! Hier en daar -voor zover dat kan in een huis met drie bewoners- hangt, zit of ligt iemand te lezen in een boek of een tijdschrift. Dan weer klinkt de roep om een gezelschapspelletje. Dan weer is iemand iets voor zichzelf aan het doen. 't Is dat het gedeeltelijk mijn broodwinning is, anders zou ik hem ècht weg doen, die televisie.

Had in het weekeinde ruim driehonderd jaar levensbagage verenigd in vier personen op bezoek. Ons moeder met haar broer, zus en schoonzus. Gedenkwaardig en indrukwekkend. Zo hoorde ik dat ik bijna geen moeder meer had gehad. Sterker nog, ik zou er bijna niet geweest zijn. Ze was een jaar of twaalf, ons moeder. Het was dik oorlog, 1942. Ze had een broer die alles verzamelde op het gebied van oorlog en zo. Iemand in de Achelse Kluis, die ze kenden, wist dat en had iets moois: een bom, glimmend en onbeschadigd. Het ding ging achter op de bagagedrager van de broer van ons moeder. Ons moeder nam plaats òp de bom. In Valkenswaard kregen ze een lekke tuup. Wat doe je dan? Juist, dan zet je een fiets op zijn kop, in dit geval mèt bom. De band werd gerepareerd, de tocht vervolgd naar Eindhoven. Ons moeder weer op de bom. Thuis raakte haar vader -mijn opa- in opperste paniek. De politie kwam het ding ophalen. "Niet waar," zegt mijn oom, "dat was de Marechaussee...". Het ding werd elders tot ontploffing gebracht.

Was even weg. Naar Lattrop, heel ver weg in Twente. Voor de jaarlijkse Roos-dagen. Nee, geen meeting van rozen-liefhebbers, maa van collega's die bij de dertien regionale zenders in Nederland werken. Dag om inspiratie op te doen en om bij te praten met collega's, van Maastricht tot Leeuwarden. Natuurlijk zijn er dan ook sprekers. Die voorspellen dat de regionale tv-zenders alleen maar kunnen overleven als ze snel over gaan op camjo's en veejees. Camjo staat voor: camera jourmalist en veejee voor video journalist. Het is hetzelfde: televisiejournalisten de alleen op pad gaan met de camera, zelf hun beelden maken, zelf monteren. Niet alleen om te besparen, ook omdat je dan andere, intiemere televisie kunt maken. We hebben wat voorbeelden gezien van collega's uit binnen- en buitenland. Dan zie je dat het bij bepaalde onderwerpen inderdaad een ander verhaal oplevert. In deze gevallen een mooier en een beter verhaal, dat zo stevig is dat je eventueel wat minder kwaliteit niet eens ziet. Wij moeten daar ook mee aan de slag. Het enthousiasme van sommige mensen daar in Lattrop werkt aanstekelijk en heeft in elk geval een paar zeer kritische afhoudende collega's van mij een beetje op een ander spoor gezet.

Ben ik blij dat ik een zoon van een fietsenmaker ben. Las net in de krant dat kinderen van schilders vijf tot zes maal meer kans hebben op afwijkingen omdat hun vaders allerlei giftige dingen inademen. Fietsenmakers ademen alleen maar de lucht van kapotte banden in en daar zit nauwelijks meer lucht in. Of ik nu, omdat ik een zoon van een fietsenmaker ben, geen afwijkingen heb? Ach het antwoord op die vraag laat ik graag over aan de mensen om mij heen en ik sta open (cursussen gevolgd!) voor het antwoord. Het andere goede nieuws van vandaag: er ligt één miljoen euri klaar voor de campagne voor het referendum over het antwoord op de vraag: wil je wel of geen Europese grondwet? Vier euroton voor de voorstanders, vier euroton voor de tegenstanders en twee euroton voor de neutralici. Verder staat de datum en de formulering voor de vraag nu vast. Gelukkig maar, is dat tenminste geregeld! Mocht je overwegen om te gaan referendummen: de paladijnen van Balkenende hebben al gezegd dat ze zich geen zak aantrekken van de uitslag. Ik wil niet eens meer weten wat er in die grondwet staat.

En verder? Verder wordt Hans Wiegel de nieuwe Vader des Vaderlands, gaat Grolsch weer terug naar de roots en is het salaris van Gerard Kleisterlee (Philips) bevroren op 1.02 miljoen euri. Ik zie hem al thuiskomen: "Schat, ik heb slecht nieuws. Mijn salaris is bevroren....nee, ik kon daar niks aan doen....." Maar hij had nog een beetje goed nieuws voor het thuisfront. Als-ie goed zijn best doet en dat levert het bedrijf ook wat op, krijgt-ie een bonus. En die is van zestig verhoogd naar tachtig procent. Dus, dat maakt....tachtig procent van 1,02 miljoen is..... Als ik mevrouw Kleisterlee was, ging ik van hem af, want dit schiet niet op.

Nou dat weer. Nog voordat ik echte baardgroei had, kreeg ik van mijn vader een scheerapparaat. Een Braun, want daar zweerde hij zelf ook bij. Ik hoor nog hoe hij zich schoor in zijn badkamer, gelegen naast mijn slaapkamer. Dwars en puber als ik was, ging ik bij het verschijnen der eerste drie baardharen direct over op 'nat'. Schuim, lauw water, kwast, mes, als het enigszins kan met blote borst voor de spiegel. Èchte mannen en vooral niet hetzelfde als mijn vader. Het begon met een simpel mesje in een simpele houder en een gewone kwast. De kwast onderging een upgrade in Frankrijk, in een exclusieve winkel kocht ik een wantstaltig dure, die heb ik nu inmiddels al ruim twintig jaar. En de mesjes, die veranderden ook: van één naar twee, van twee naar drie, van drie naar drie met gelstrip, van drie met gelstrip naar drie met gelstrip en iets met turbo (??), van drie met gelstrip en iets met turbo (??) maar iets met Mach (???). Tja en je doet elke keer mee, want natscheren is een cult die je moet koesteren. Maar nu stop ik met de vooruitgang, ik hou het nu bij de drie mesjes (gel, Mach, Turbo), want er is nu weer iets nieuws: The best a men can get, zelfs David Beckham gebruikt ze. Er zit een batterijtje in het handvat, waardoor de haartjes recht overeind gaan staan, zodat ze nog beter en sneller gescalpeerd kunnen worden. Alleen van het idee al, gaan mijn haartjes recht overeind staan.

"Wat denk je," vroeg een collega deze week ter redactie, "als uit een onderzoek blijkt dat 71% van de Europeanen in God gelooft, gaat dat dan over alle Goden, of alleen over die ene ?" Goeie vraag. Interessant ook wie hem stelt, want als een moslim-collega (die hebben we inmiddels ook, weliswaar als stagaire, maar toch) exact dezelfde vraag zou stellen, zou 'die ene' een heel ander zijn. Zo zie je maar dat het perspectief van waaruit altijd heel belangrijk is. Inmiddels is mij wel duidelijk dat het over christelijke God gaat in dit onderzoek. Van alle Europeanen gelooft dus 71% in God en 53% in een leven na de dood. In Nederland gelooft 51% in God en 45% in een leven na de dood. Ik hoor daar nog bij, want ik geloof daar ook in. Vraag me af hoe het met Lubbers zit in deze. Okee, die is zo gelovig dat-ie zich niet door een akkefietje uit het geloofsveld laat slaan, maar het is me toch wat. Ik deed gisteravond thuis -nadat ik het gevraagd of het even mocht!!- even met en bij mijn eigen lief na wat ik net in de NRC had gelezen en wat vanmorgen zo op een licht ranzige nieuwe gossip-site staat : In de stukken staat letterlijk: "Meneer Lubbers plaatste, zonder enige waarschuwing of daartoe zijn uitgenodigd, zijn handen op Cynthia's heupen om haar vervolgens tegen zich aan te trekken, waarbij hij zijn geslacht tegen haar billen drukte en haar op die manier secondenlang vasthield". We waren het snel eens: als dit niet naar seksuele intimidatie ruikt, wat dan wel.

En als het nou eens allemaal niet waar is of nèt iets anders ligt? Want: Lubbers zelf noemde het nadat Cynthia een klacht tegen hem had ingediend lachend "een speels tikje op de bilpartij" dat hij zijn medewerkster bij het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen vlak voor kerst 2003 na afloop van een vergadering gaf. Alleen de betrokken vrouw zag dat toen al heel anders...

Ingewikkeld, want ook dàt heb je niet te doen, niet als hoge functionaris bij de VN, maar ook niet als je niet zo hoog bent. Als het nou inderdaad om iemand gaat die vanwege ernstige privé-omstandigheden in de war is en dingen groter maakt dan ze zijn? Rook=vuur? Ik denk nog steeds: als het wel waar zou zijn, zou zo'n man toch meteen zijn spullen pakken? Het is verwarrend: soms gaan mensen inderdaad over de schreef, maar soms hebben mensen er ook belang bij om willens en wetens leugens en onwaarheden over anderen rond te strooien, om daarmee mensen te beschadigen. However: of het allemaal waar is of niet, Lubbers heeft de voor hem enig mogelijke beslissing genomen.

De vrouw van de kroonprins gezien ? Babbeldebabbelbabbel. Het leek wil of Jeroen Pauw met zijn mooie schoenen aan een RvD-touwtje hing. Gelukkig scoorde mevrouw Zorregieta zelf af en toe een punt. Bijvoorbeeld toen P. vroeg hoe ze Nederland in één woord zou omschrijven. Ze dacht even na en zei: "Praktisch". Daar gaan we met honderden jaren historie en cultuur, met onze grote denkers, schrijvers en schilders, met onze legendarische tolerantie en openheid, met ons zelfbewustzijn, met alles wat we denken te hebben. Een intelligente scherp observerende vrouw uit Argentinië, die ook al een beetje levensbagage heeft, zet ons op onze plaats. We zijn praktisch. Meer niet. Net als een Brabantia keukentrapje. Praktisch. Laat het eens even in je mond hangen: Praktisch. Vandaag werd het bevestigd door ene staatssecretaris Nicolai. Die is pas praktisch, want hij laat weten dat het kabinet zich niks aantrekt van de uitslag van een referendum over de Europese grondwet. Als Nederland 'neen' zegt, gaat het kabinet het toch namens alle Nederlanders accoord met die wet. Dà's pas praktisch.

Je kunt van hem vinden wat je wil. Minstens dan toch de eeuwige Kroonprins. Maar ik vind toch wel dat je guts hebt, als je over de vijftig bent en naar je moeder stapt (omdat dat moet) om haar te vragen of je mag trouwen met een nog iets oudere vrouw die eigenlijk een jeugdliefde is. Zeg nou zelf ? Heerlijk, Engeland staat weer eens op zijn kop. Wat moesten ze daar zonder Koningshuis? Het Jeugdjournaal meldt dat The Queen blij is met het voorgenomen huwelijk. NRC schrijft dat de wat oudere jongeman sinds hij openlijk verkering heeft, op geen enkel familiefeestje meer mag komen. Ach wat doet het er toe. Het gaat nergens over. Net als bij dat Koningshuis van ons. Ongetwijfeld lieve mensen, allemaal. Maar met dat aangeboren superioriteitsgevoel kan en wil ik niks. Maar toch: Charles, nu vast: veel geluk toegewenst met je Camilla. Maak er iets moois van samen !

Moest even de zinnen verzetten vanwege veel zware beslissingen. Dus: carnaval. Naar de plek waar ik jarenlang de mooiste carnavalsmomenten heb beleefd: Lind. "Leende" voor niet kenners, inmiddels "Heeze-Leende". Alleen dat al. Twee rivaliserende dorpen die plotseling één zijn. Vroeger, ver terug in de vorige eeuw, was het hele dorp op carnavalsdinsdag afgesloten voor alle verkeer, zo druk was 't. Nu kon ik bijna aan de bar van "De Scheuter" mijn auto parkeren. Niksismeerwathetwas. Kgeleufdakoudwor. Hier en daar bekenden gezien, die waren allemaal ouder geworden. Het lieve mooie jonge spul (M/V) blijken allemaal de kinderen te zijn van de mensen met wie ik me daar in carnaval onderdompelde. Ik hoor je denken: dat moet een drama geweest zijn voor 'm. Neen hoor, met een paar oude -eeuwige- vrienden was het net alsof ik niet was weggeweest. En, dat blijft, ik geniet van blije mensen. Of ze nou van mijn generatie zijn, of van de vorige en/of de volgende...

Ik heb veel collega's. Ik heb ook vrij veel collega's van wie ik eigenlijk best wel een beetje houd. Eentje is onze Chef Carnaval. Ik noem geen namen hier. Maar ik het over een collega met wie ik samen in 1976 bij Omroep Brabant begon. Ik heb tussendoor andere dingen gedaan, hij is gewoon gebleven. En maakt zich nu sterk voor de dingen die Brabanders aan Brabanders in Brabant binden. Worstebroodjes bijvoorbeeld en Knotskrakers (het beste carnavalslied) en Dweilradio (vier dagen lang carnavalsradio).  Eergisteren, gisteren en vandaag kwam ik hem tegen in zijn eigen outfit, met vlecht. En steeds opnieuw enthousiast aan het werk. Superprofessioneel ("doe mij maar cola-light want ik werk") met het juiste gevoel en de juiste toon op het juiste moment. Ooit moet hij standbeeld krijgen....

In de jaren zeventig, ik was jong en had al besloten dat ik de journalistiek in wilde, heeft een grote zaak mij ademloos beziggehouden: The Watergate Affaire. Voor de jongere lezers: Er was een een Amerikaanse president die dacht dat hij...ach, zoek het trouwens zelf maar op op internet of zo. Ik heb destijds de hele kwestie gevolgd en er zo ongeveer alles over gelezen wat er over geschreven werd. Met natuurlijk Bernstein en Woodward, journalisten van The Washington Post, als De Grote Helden. Het is een droom gebleven: zo'n grote scoop, het is me (nog) niet gelukt. Waarom schrijf ik dit op? Omdat de heren B&W hun archief openbaar hebben gemaakt, via een universiteit in Texas. En die heeft een heleboel op het internet gezet. Klik maar een hier. Het enige wat ze nog niet onthuld hebben, is de identiteit van Deep Throat, hun geheime tipgever. Dat doen ze pas als-ie dood is. Ze hebben nu al gezegd dat de wereld verbaasd zal zijn als bekend wordt wie het is.....Op de site zijn allerlei orginele aantekeningen te vinden, zoals dit eerste briefje na een tip over de inbraak in het hoofdkwarier van de Democraten:

"Drie uurkes veuraf" is zolangzamerhand een niet meer weg te denken traditie met carnaval, bij Omroep Brabant. Met veel artiesten, sommige wisselende kwaliteit. En vooral veel vrolijke mensen die op vrijdagmiddag eigenlijk een voorzichtige start maken. Voor de kenners natuurlijk pure heiligschennis, want carnaval begint eigenlijk pas op zaterdag. Maar vooruit. Ik was erbij, gisteren. Sprak veel mensen. Onder meer drie vrouwen op gevorderde leeftijd. "Wie bende gij ?" luidde de vraag. Naar waarheid was het antwoord: "Lout Donders".  De reactie: "Aououaoaoaw, witte gij da'k nog elken dag nar oe luister op radio brabant, ben blij da ik nou 's zie hoegederuitziet......" Op de jaarlijkse eenmalige presentatiekans met carnaval na, is het vijftien jaar geleden dat ik voor het laatst op de radio was....tja..... "Fijn om te horen mevrouw....kom we vatten 't nog een...."

Al mijn hele leven, nou ja bijna mijn hele leven, vraag ik mij twee dingen af: waarom zijn de kranten zo groot in Nederland en waarom hebben bierflesjes geen schroefdoppen ? In mijn krantentijd heb ik daar verschillende keren over geschreven, elke keer als ik weer eens in een buitenland was geweest, waar ik makkelijk bierflesjes openkreeg en met één hand de krant kon lezen. Achterlijk land, wij.

In de bierdoppen zit nog steeds geen beweging, althans ik heb op dat gebied niks waargenomen. Maar in de kranten wel. Het Parool doet het al een poosje op halfformaat en is daardoor alleen maar leuker geworden. En morgen -spannend- gaat de beste krant van Nederland over op "compact". Trouw noemt zichzelf "misschien wel de beste krant van Nederland", maar dat misschien mag er van mij vanaf. Komop jongens en meisjes van Trouw: als je de beste bent, moet je dat vooral ook zelf roepen!

Morgen gaat dus de beste krant van Nederland over op het beste formaat dat een krant kan hebben. Ik hoop zò dat het een succes wordt, want het is voor Trouw erop of eronder. De geldwolven van PCM draaien elke krant onverbiddeloos de nek om als-ie niet rendeert en Trouw zit al erg lang in de gevarenzône. Vandaag hangt een gewaagde reclame van Trouw in Amsterdam. Voor de jongeren: in 1967 zat een dame (Phil Bloom) op de televisie (VPRO) een krant te lezen. Op een bepaald moment liet ze de krant zakken en zat ze daar helemaal bloot. De krant was Trouw (christelijker kon toen niet). Ik was 13 en keek mijn ogen uit...

Ook gemerkt? 's Lands grootste oppositiepartij is uit een lange winterslaap ontwaakt. De jongeman W.Bos staat ineens in alle kranten, praat uit alle luidsprekers en beweegt op alle televisiezenders. Eindelijk. De spindoctors moeten gezegd hebben: "Nou is het mooi vriend, met je ouderschapsverlof ! Aan het werk !" Of woorden van gelijke strekking. Niet dat ik vind dat mensen die ouderschapsverlof genieten niet werken, integendeel, ik ken mensen die het allemaal doen: werken, kinderen, ouderschapsverlof, zorgverlof en daar heb ik groot respect voor. Maar de jongeman Bos was wel erg ver "weg vom Fenster". Maar goed, niet zeuren. Hij is er weer. Kijken wat-ie ervan maakt. Het wordt tijd Wouter, tijd voor een groot gevecht! Met de PvdA van hedentendage ben ik er niet helemaal zeker van dat het allemaal wat gaat brengen, maar wat moeten we anders? De andere progressieve partijen zijn te klein om echt wat te veranderen. Dus, wie wil dat er wat verandert, zal het in dit land toch (ook) voor een groot deel van de PvdA moeten hebben. Dus zeg ik van harte: Hup Wouter !

Weet je waar internet ook goed voor is? Af en toe gewoon lachen. Van een collega kreeg ik een link. Die moet iedereen een keer geklikt hebben. Dus klik en ga rustig achterover zitten, tot het einde. Max en ik hebben tranen met tuiten gelachen. Doehoei!

Soms tref je mensen op je weg die het leven nog echt te lijf gaan. In onze buurt is de afgelopen jaar praktisch alles wat er aan middenstand was verdwenen. Toen we hier kwamen, begin jaren negentig van de vorige eeuw, was er een slager, een drogist, een snoep/tabak/lectuur winkel. Gewoon tussen de woonhuizen. Aan sommige huizen zie je dat er voor die tijd nog veel meer winkels geweest moeten zijn. De drogist sloot de tent, daar is nu een bloemenzaak, dat wel. Maar drogistenspullen heb je vaker nodig dan bloemen. De slager sloot zijn tent, zijn winkel is omgebouwd tot een mooi woonhuis. De snoep/tabak/lectuur winkel is nu een handel in tweedehands platen en boeken. Leuk, maar die heb je niet elke dag nodig. Ok een eindje verder is een Aldi, een keurslager, een groentewinkel en een bakker, maar dit zitten in zo'n ongezellig modernerwets gebouw. Waarom schrijf ik dit op? Omdat we sinds anderhalve week een RESTAURANT in de straat hebben. Jawel. Twee jonge mensen uit het vak van de communicatie en journalistiek zijn een eethuis begonnen: Aan Tafel!. We hebben er gisteravond gegeten: het mag er zijn. Geen culinaire orgasmes, maar eenvoudig en goed (en dat kun je van steeds minder restaurants zeggen). De meisjes uit de buurt hebben er een weekeindbaantje bij, de serveersters zijn dochters van vrienden of bekenden. Het leek gisteravond een beetje op de huiskamer van de buurt. Eén ding is me ook bijgebleven: de eigenaresse, jong en vrolijk, vertelde en passant dat ze overdag gewoon haar eigen werk (iets met communicatie) nog heeft, twee kinderen (11 maanden en 2 1/2 jaar) op de wereld heeft gezet, maar het niet kan laten om ook volop in het restaurant mee te draaien...tsja, sommige mensen....

O, ja het restaurant heet dus: Aan Tafel. Ze hebben een website: www.allemaalaantafel.nl. Reserveren: 013 577 11 37.

Gisteren een marathontrip gemaakt. Om half zes met de fiets het huis uit en om kwart voor één 's nachts weer thuis de sleutel in het slot. Tussendoor: Den Bosch-Utrecht-Duivendrecht-Schiphol-Stansted-Norwich-Standsted-Schiphol-Duivendrecht-Utrecht-Den Bosch-Tilburg. OP bezoek bij collega;s van een regionale BBC zender om te kijken hoe ze daar de dingen doen, vooral naar de manier van werken en de computerprogramma's die ze daar gebruiken. Jaloers ! Daar waar wij op een ongezellig doods industrieterrein zitten waar het meest opwindende Ikea is (I HATE IKEA, de enige winkel waar wij samen altijd, maar dan ook altijd ruzie krijgen), zitten onze vrienden van de BBC in het hart van de stad. In een nagelnieuw gebouw, met onevenredig veel glas, samen met de bieb (altijd aanloop), een paar winkels en op een steenworp: een pub. De overburen? De plaatselijke krant. Zo hoort het. Journalisten moeten werken tussen de mensen. Journalisten moeten lunchen in een café. Journalisten moeten afzakken in een café, voor ze naar huis gaan. Ik ken journalisten die dat laatste -naar huis gaan dus- vergaten, omdat het afzakken langer duurde vanwege noodzakelijke discussies over -meestal- het wereldnieuws. Tegenwoordig werken journalisten op industrieterreinen en gaan ze na hun werk snel naar huis om vervolgens te gaan sporten in de sportschool. Times are changin'

Alleen de bioscoop zelf is elke keer opnieuw al een genot. Ik heb het over Cinecittà in Tilburg. Knus, niet te glad, goede koffie en vooral ook de beste films. Omdat twee collega's erg enthousiast waren ben ik na hun aanbevelingen gisteravond meteen naar Un long dimanche de fiançailles geweest, samen met drie vrouwen. Mijn gezelschap was niet zo enthousiast: "mooie plaatjes, maar verder...." Ik vind hem mooi. Erg mooi. Een liefdesverhaal. De jeugdliefde van Mathilde (Audrey Tautou) lijkt omgekomen bij een veldslag in WO1. Lìjkt, want uiteindelijk.....Een film naar de beste Franse traditie, met tederheid, geweld, klungeligheid en werkelijk prachtige beelden. Een aanrader....ook al omdat Jody Foster nog even langs komt...

De blog van gisteren vereist een kleine toelichting. Het gaat om de Medion Crosstrainer. Zo'n ding waar je op gaat staan, waarbij je aan twee ijzeren staven trekt, waarbij je dan tegelijk je voeten en benen beweegt, waarbij je het ontzettend heet krijgt, waarbij je je afvraagt waarom je dat eigenlijk doet, waarbij je dan wacht op het ultieme moment van genot en trots, waarbij je transpireert als nooit tevoren, maar waarbij je na gebruik het gevoel hebt dat je qua conditie en lijf de hele wereld aankunt. Indedaad, zo'n trainapparaat met een computer en zo. Ik ga eerst eens even nadenken of ik dat wel wil...eigenlijk heb ik al een goddelijk lijf. Toch ?

Vanavond hebben zoonlief en ik iets leuks gedaan. Een ding in elkaar gezet. We hebben drie ringetjes en twee merkwaardige rubberen dingen over, twee schroeven tekort en er zwerven nog wat revetjes. Maar hij doet 't. Met de complimenten aan Aldi:

Spannende vraag: en nu? Wie gaat ermee aan de slag? U hoort nog van ons en anders ziet u het wel aan ons....

Freek met de Nits. Henny Vrienten unplugged met Frank Boeyen. George -Paloma Blanca- Baker met orkest. Corrie -Apart Gevoel van Binnen- Konings. En nog veel meer. 013, dè enige echte poptempel van Zuid-Nederland was uitverkocht. Tilburg helpt Azië. Het publiek: jong, ouder, oud en piep. Van alles door elkaar. En oproepen om zoveel mogelijk te drinken want de winst van de baromzet gaat ook naar Azië. Een muziekmarathon van 15.00 tot 23.00 uur. Het mooiste waren toch wel die twee: Henny en Frank. Twee inmiddels wat bedaarde mannen, op twee rode stoeltjes ieder met een gewone gitaar: "Als je wint, heb je vrienden. Rijen dik, altijd vrienden.......nooit alleen......"

Onze eigen persoonlijke Majesteit werd vijfenzeventig, afgelopen vrijdag. Ons moeder dus. Ik mag haar niet "ons moeder" noemen, maar als ik het over "mijn moeder" heb, heb ik het niet over mijn moeder. Zelf heeft ze het, als het over haar kleinzoon gaat, trouwens wel over "onze Max". Rara. Enfin. Vijfenzeventig dus. We hebben alle familieleden uit het hele land ingevlogen: uit Veldhoven, uit Helmond (de jarige zelf) en uit Tilburg om een theaterdiner te ondergaan. Met Trijntje Oosterhuis en Amsterdam Sinfonietta. Op het program: Beatles en Bernstein.  Prachtige muziek, met een leger aan strijkers op het podium. Met pracht arrangementen van de Houdini's. De ene kleinzoon vind de orginelen mooier. De andere vond de strijkers ongelofelijk saai, terwijl ik daar nou weer een paar hele mooi vrouwen tussen vond zitten. Kortom iedereem kwam aan zijn trekken. Maar het leek een beetje veel voor Trijntje. Ze zag er moe uit. Ze zingt desalniettemin mooi en bewogen, maar ze zocht geen contact met het publiek in de Tilburgse Concertzaal. Dat was jammer. Maar ik geloof dat ze een beetje moe is, want zwanger of net bevallen (ik hou de bladen niet bij). Maar het allerbelangrijkste: H.M. was blij en tevreden. En daar was het allemaal om te doen.

Het was even stil hier. Da's geen goed teken. Als het hier stil is, zijn er te weinig rust- en/of afschakelmomenten. En dat klopt ook, de afgelopen twee weken. Veel te doen, veel om over na te denken en dat houdt de grijze cellen zò bezig dat er geen ruimte is voor meer of minder waardevolle bespiegelingen. Verbijstering begin deze week. Zoonlief begon na twee weken relaxen in de kerstvakantie, weer aan school. Met gedoseerd enthousiasme. Hoe de eerste schooldag was? Och, eigenlijk wel goed, ze hadden de eerste twee uur vrij. O? De leraren hadden een nieuwjaarsontbijt. Wablief? Ongelofelijk, twee weken vakantie en de eerste uren om weer te starten, moeten de leraren samen ontbijten, onder schooltijd ! Dames en heren docenten en schoolleiders, natuurlijk moeten jullie samen even knuffelen aan het begin van een nieuw jaar. Da's goed voor de saamhorigheid en de positieve flow. Maar dat kan toch ook aan het eind van de dag. Na school bijvoorbeeld? Of op een avond ? Hoe moeten die kinderen nou leren dat afspraken (een rooster is toch een afspraak?) nou moeten worden gekomen, als jullie te pas en te onpas gaten laten vallen? Neen, ik zeg niet dat leraren een gematste baan hebben, met teveel vakantie en zo. Ik zeg dat leraren les moet geven aan de kinderen als dat op het rooster staat. Zoals wij ook uitzendingen maken zoals we beloven en zoals de bakker 's morgens ook vers brood heeft. Of zeg ik nou iets geks ?

Ik mag een column schrijven voor 'De Journalist', over onze inzet voor de slachtoffers van Azië. Een bescheiden radioactie leverde in een dag 30.000 euro op. Het zal gaan over bescheiden aanhaken -want we kennen onze beperkingingen- en dan toch een klapper maken vanwege keiharde inzet van collega's die eigenlijk allemaal al meer dan genoeg aan hun hoofd hebben. Maar intussen houdt mij toch de vraag bezig: waarom springt het westen er zo massaal op? Waarom zoveel? Waarim zo eensgezind? Terwijl er toch meer dan genoeg andere rampen zijn waar ook heel veel mensen bij zijn omgekomen? Waarom? Ik vrees dat ik het weet. Ik vrees omdat iedereen wel mensen kent die in dat deel van de wereld vakantie vieren of vierden. Ik vrees omdat er ook veel Westerlingen bij betrokken waren. Dat maakt het tastbaarder. Denk ik. Zo tastbaar dat we er in Nederland een show van moesten maken, met vrolijk kautende en schreeuwende presentatoren. Ok, het leverde ongelofelijk veel geld op en da's goed, maar de manier waarop.....

Bericht op de website van Omroep Brabant:  DEN HAAG - De Staatsloterij-hoofdprijs van twintig miljoen euro is in Brabant gevallen. Volgens een woordvoerder is het lot niet gekocht bij een officieel verkooppunt, maar heeft de winnaar een abonnement op de Staatsloterij. Wie de prijs heeft gewonnen, is niet bekendgemaakt. Hetzelfde geldt voor de plaats waar de prijs is gewonnen. De winnaar zelf wist van niets. Hij hoorde het begin deze week van een medewerker van de Staatsloterij.

Shit. We hadden het geheim willen houden. Ok, een paar mensen moeten het gemerkt hebben, ondanks dat ik het probeerde te verbergen. Wij zijn het. We hebben besloten het low key te houden. Dus: geen groot feest. Geen dikke auto. Ons huis blijft ons huis. En de Twingo blijft onze tweede auto. Misschien kopen we nu die multigekleurde bank die we al zo lang mooi vonden en laten we een electricien de buitenlamp repareren, maar verder niks bijzonders. We geven wat weg, hier en daar. Maar het streven is wel dat we daarna vijftien miljoen -minimaal- overhouden. Sportauto? Hoeft niet. Stoppen met werken? Nee, hoor, er is nog zoveel te doen en er zijn zoveel leuke mensen om het mee samen te doen. Wat we wel doen, is het abonnement op de Staatsloterij opzeggen. Dat is nu niet meer nodig. Stel je voor dat we nòg een keer winnen......

Gesprek: Wat doen we jongens ? Drie minuten stilte, woensdag? Wat? Stilte op de radio ? Moeten  we dat wel doen ? Ik hoor weleens dingen waarvan ik denk 'stilte zou hier ook mooi geweest zijn'. Ha, ha, maar wat doen we nou.  Stil, een ANPtje, Hilversum heeft wat besloten:

Radiozenders niet drie minuten, maar één minuut stil

     HILVERSUM (ANP) - Publieke, commerciële en regionale radiozenders in Nederland geven woensdag gevolg aan de oproep stil te staan bij de slachtoffers van de zeebeving in Azië. Ze zijn niet drie minuten stil, waartoe is opgeroepen, maar zwijgen één minuut. Dit omdat drie minuten voor een medium als radio wel heel erg lang is, legt J. Westerhof, zendercoördinator van Radio 1 en 747 AM, dinsdag uit.   ,,Wij zijn doorgaans heel terughoudend met het houden van een minuut stilte op de zender'', aldus Westerhof. ,,Dit vanuit de filosofie dat wij denken dat de luisteraar er het beste mee gediend is als wij onze mond opentrekken. Maar de impact van deze ramp is zo groot dat we gevolg geven aan de oproep. Drie minuten vinden we te lang, want dan denken mensen dat hun toestel kapot is. Op de publieke zenders beginnen we daarom na één minuut stilte met een nieuwsbulletin.''

Het was een mooie week in Hamburg. Als altijd. Een prachtstad en veel fijne vrienden daar. Een stad van contrasten. Een staed met veel water. Een rijke stad (in een schoenwinkel aan de Jungfernstieg was de uitverkoop uitgebroken, een paar schoenen was afgeprijsd: nu nog maar € 1000 !). Een mooie stad. Als altijd verschillende films gezien die hier nooit zullen draaien. Als altijd alleen en samen aan de wandel door de stad. Als altijd, naar de kapper (doe ik altijd als ik ergens ben). De kapsalon om de hoek is van een Jordaniër. Hij knipt prima en heeft mij even bijgepraat over islam, katholieken, geloof in het algemeen en het respect dat iedereen daarvoor moet hebben. Mij valt iets op: hoe zo integratie? In Hamburg werken in èlke winkel witte en andere mensen. In de supermarkten zijn ook de chefs Turken of Indiërs. Het is zò gemêleerd dat het niet meer opvalt. In het onderwijs zijn ook veel Turkse leraren. Op televisie zie je veel meer buitenlandse woordvoerders en journalisten. Er is nog wat te winnen hier...

Ik vond het jaren geleden al een prachtwoord in het Duits: Quietschen. Het betekent iets tussen piepen en kraken in. Een bed kan bijvoorbeeld quietschen, als je met zijn tweeën (of meer) de liefde bedrijft. Hoe kom ik hierop ? Ach....alles is betrekkelijk. De regionale krant van de wereldstad Hamburg, het Hamburger Abendbatt, opende de afgelopen week de regionale pagina met een zeskoloms kop: "Die Quietsch-S-Bahn von Blankenese". En foto's van boze mensen, want sinds enige tijd komt de S-Bahn (zeg maar de metro) daar piepend en krakend voorbij, waardoor de mensen niet meer kunnen slapen. Klein nieuws op het oog, maar het zal je maar overkomen. En dan klinkt het toch weer lieflijk als dat gekraak en gepiep van die treinen "quietschen" wordt genoemd, alsof het dan weer minder lastig is.

Terug van een weekje Hamburg. Kon daar niet op mijn donlog inloggen, dus was het hier even stil. Iedereen een goed 2005 toegewenst: vol gezondheid, warmte, liefde, medemenselijkheid en meer van dat moois. Eerst de kranten snel bijgelezen. Natuurlijk in Duitsland ook alles meegekregen van de ramp in Azië, maar als je het in je eigen krant nog eens leest, is het nog erger. Wat een verhalen, wat een ellende...ik ben er eerst nog even stil van. Wilde nu alleen maar even laten weten dat ik er weer ben.....voor mijn fans als het ware........