Gôh. Zit je zomaar op een doordeweekse donderdag in het theater van het altijd dynamische Drunen met een kruising van collega en vriendin bij een voorstelling van een orkest dat we beide niet kennen, maar waarover een andere -door mij zeer gewaardeerde en gerespecteerde- weblogster ooit zò enthousiast schreef dat meteen twee kaartjes bestelde. We zaten daar dus. En het begon. En we keken elkaar niet aan, want dit was niks. Dat kòn toch eigenlijk niet, die collega die het gerecommendeerd had is niet de eerste de beste. We keken elkaar aan, het was nog steeds niks en het werd steeds meer niks. Drunen amuseerde zich overigens wel, dus lag het aan ons. En toen plots sprong er een vonk van het podium naar die twee kritische bezoekers. En toen kwam het toch nog goed: zes werkelijk virtuoze muzikanten die een scala van muzieksoorten afwerken en daar tussendoor -wat teveel mini-en-max-achtige grappen uithalen. Maar als je grappen kunt maken terwijl je heel goed muziek maakt, dan ben je goed. Mini (van mini en maxi dus) was de regisseur, hij drukte iets teveel zijn stempel op het program. Maar het was uiteindelijk "best leuk". Voor wie nog wil: vanavond nog in Oldenzaal.