'Met de Rabobank, wat kan ik voor u doen?' Daarmee begon het. Ik had een mail gestuurd: er is een bankrekening van mijn moeder bij jullie opgeheven. Ik doe haar bankzaken. Kunnen jullie mij een nieuw pasje sturen voor een andere rekening?. Ik ben gevolmachtigd, dat document hebben jullie. Het goede nieuws: de rekening was in een mum van tijdn opgeheven. Het andere nieuws: eindeloze serie telefoontjes, steeds opnieuw het verhaal uitleggen, steeds iemand anders, iemand die het h e l e m a al niet begreep.

Hoe moeilijk kan het zijn: een nieuw pasje voor iemand die gevolmachtigd is. Na afloop een mail met de vraag of ik tevreden ben over de dienstverlening. Nee dus, helemaal niet. Netjes ingevuld. Paar dagen later weer dezefde mail van Rabo: Uw mening over uw contact met de Rabobank. @Rabobank: vinden jullie het erg als ik niet meer reageer en ga overstappen? Ik hoor het wel.

Waar gebeurd. De bel gaat. Een jongeman met zijn hond aan de deur. De hond: zo'n kleine gedrongen spierbundel, beetje nors kijkend, maar zo is-ie geboren. 'Meneer, sorry dat ik stoor. Ik weet dat u een hond hebt. Hebt u misschien een nieuw poepzakje? Want die van mij heeft hier op de stoep gepoept en ik heb niets bij me." Het moet niet gekker worden.

Ik zit te dubben. Zal ik af en toe weer ns wat gaan schrijven? Soms heb ik drang. Maar ik wil me ook niet verplicht voelen. Dat is mijn valkuil. Vooruit klein stukje dan, afgelopen week in de trein geschreven:

De trein van Amsterdam naar Tilburg. Tweede klas. ‘stilte silence’ staat op ramen. ‘Sssst’ zegt een pictogram, een gezicht en profile met een vinger voor de lippen. Twee dames nemen luid de dag door. En die van gisteren en morgen. Met schroom, maar toch: ‘Weet u dat u in een stilte deel van deze trein zit? Ik ben moe na een lange dag en ik wil graag wat rust, daarom ben ik hier gaan zitten’. De reactie: ‘Ga dan lekker ergens anders zitten.’