Word steeds vroeger wakker. Maar ga ook steeds vroeger naar bed. Misschien komt het daardoor. Goodbye Berlin is niks geworden. Wilde Max niet alleen thuis laten komen van de training en alleen laten eten. Dus hebben we samen boerenkool met worst en spekjes gegeten. Marlies gruwelt van dat soort gerechten, dus die eten we als zij er niet is. Behalve zuurkool (stamp). Dat moet ik echt alleen doen, want daar krijg ik Max ook niet in mee. Vandaag een lange dag, met aan het einde een vergadering van het bestuur van de Vrienden van Monument Kamp Vught, in Amsterdam. We doen dat in Amsterdam omdat Lotty (ex-gevangene en bestuurslid) in A'dam woont en niet meer zo goed in staat is om ver te reizen. Dus trekken wij één keer in de twee maanden vanuit heel Nederland naar 's lands hoofdstad. Zijn altijd fijne vergaderingen omdat het een groep betrokken en bijzonder fijne mensen is.

Quoot van de dag van gisteren: "Een goede economie begint met een goede ontsluiting." Zo is het maar net. Zei een economisch onderlegde man bij Omroep Brabant. Twee dagen van allerlei gesprekken op het personele vlak. De ene wil het een, de ander het andere. Hoe kunnen we tegemoetkomen aan het probleem van de een en wat voor nieuwe problemen (oh nee: uitdagingen !) levert dat op. Het is veel puzzelen en daarbij ook fijn dat we een paar mensen gewoon blij en gelukkig kunnen maken. Max's Klaascadeau is gekocht. Pfff. Bij Dixons. De aanbieding hadden ze niet meer. "Ja meneer, wie komt er nou ook drie dagen vantevoren....." Ik werd publiekelijk vermanend toegesproken door de verkoper. En passant werd heel inkopend Tilburg ook nog even aangepakt: "Ze hebben geen geld, ze kopen zich groen en blauw, komen allemaal op het laatste moment en als ik een vakantie wil boeken in mei -ik zeg: in mei meneer- dan is alles uitverkocht. Snapt u het, snap ik het." Enfin de PS2 staat klaar. Doorslaggevend was dat hij ook als DVD speler gebruikt kan worden door verstandige ouders die weleens een mooie film willen zin. Zon schijnt vandaag achter een wolkenhemel. Prachtige zonsondergangen de afgelopen dagen. Vanavond naar de film. Goodbye Lenin....we'll keep in touch

Mijn ex-buurman en nu beetje-verder-overbuurman G. vindt dat ik in mijn weblog niet teveel over voetbal mag zeuren. Of liever: helemaal niet. Want hij heeft daar heeeeeeeelemaaaaaaal niks mee. Ok G. even ogen dicht, Max voorspelt een finale in Portugal tussen Oranje en Italië. We wachten af. M. heeft nu het griep-estafette stokje overgenomen. Er is trouwens geen sprake van een officiële griepgolf.
Ben in Tijmen Trolsky begonnen. Eindelijk. Voor de niet kenners: dat is het pseudoniem van de gekende -en nog volop levende- auteur/columnist Jasper Mikkers. Ik had het al een tijdje geleend. Sorry Jasper, maar een griep moest mij eerst het bed induwen voor ik eraan toe kwam. Ik ga eerst verder lezen en vertel er dan wat over.

Een paar jaar geleden hebben ze boven het centrum van mijn stad een fragmentatiebom laten vallen. De krater die overbleef is de huidige Heuvel. Hèt plein, hèt pulserende, bloeiende, levende hart van een pulserende, bloeiende, levende stad. Tien helikopters kunnen er tegelijk landen, de wieken raken elkaar dan nog niet. En wat nu? Het gaat weer gebeuren. Nieuwe plannen: het verkeer wordt allemaal éénrichting (tien jaar later weer tweerichting, wedden) en de Heuvel wordt opnieuw ingericht mèt inspraak van de burgers. Nou als dat net zo gaat als met de inspraak die mijn buurtgenoten hebben gehad in de plannen rond haven en kanaal, dan weet ik het wel. Nog iets moois hier in de Vijfde Stad van het Land: De politiek sluit de Volksuniversiteit ! Jawel, de plek waar vele duizenden mensen tegen een redelijk bedrag nog het e.e.a. kunnen leren: mind open, de volwassene als nieuwsgierige leerling. Niks: weg daarmee zegt Baas Els Aarts, daarbij gesteund door haar kornuiten. Wat zou Stekel daarvan gevonden hebben ?

Dadelijk stort ik me met Max in de stad. Koopzondag. Ja, het moet even. We moeten naar een Playstation2 gaan kijken. Vraagt-ie aan Oma. We zijn al bezig met het opstellen van regels: samen bepalen we welke spelletjes wel en welke niet ("Stom, dat hoeven andere kinderen niet"), samen afspreken hoelang, vóór of na het huiswerk ("liever in plaats van"), de verhoudinh ten opzichte van televisiekijken etc. Vanmiddag hebben we aan de eettafel familievegadering daarover. Dank voor het medeleven...

Vanmorgen voor de buis screentests bekeken. Meer dan twintig collega's, uit alle hoeken en disciplines van het bedrijf (tot en met de helpdesk, huismeesters, secretariaat en de administratie.....Hugo waar bleef je?) hebben hun nek uitgestoken en de rol van nieuwspresentator gespeeld. We hopen er nieuw talent uit te halen. Het komt erg nauw. Je hebt mensen die in het wild een uitstraling hebben en op het scherm niet. En je hebt mensen van wie je zegt als je tegenkomt: "Mmm, gewoon." Maar die dwars door het scherm komen...dat is een rare kant van tv-maken.
Ik vind met name........ja ha,ha, ik ga hier een beetje zeggen wie kansen maakt. Maar ik was een paar keer aangenaam verrast! Mooi is in elk geval dat al die mensen concluderen dat TV-presenteren a) een vak is (wat ze voorheen niet dachten) en b) dat de Omroep Brabant presentatoren op een klote kruk zitten. Komende week gaan we er verder mee.

Ok, die laatste zin van gisteren had niet gehoeven. Kwam door mijn griep. Weet nog steeds niet of ik NRC ga vragen waarom ze dat zo gepubliceerd hebben. Ander goed nieuws: Erica Terpstra is erelid van de VVD geworden. Ik dacht dat ze dat bij geboorte al was, net zoals die Oranje-rakker al Koninklijk is voordat de navelstreng is doorgeknipt. Ik ben erg blij voor haar en voor alle VVD-ers. Ik dacht trouwens dat ze dood was, want haar dagboek op haar eigen site houdt op 12 augustus abrupt op.

Iemand nog een beetje in herinnering hoe Oranje zich uiteindelijk plaatste voor Portugal? Is het dan niet een beetje overdone dat een biermerk een "woordenboekje Nederland-Portugees" uitgeeft met teksten als: O outro lado está muito calado (Het is stil aan de overkant) ? Maar gelukkig zet hetzelfde "boekje" dat Max meebracht ons weer op onze plek: "Petiscos? Prefiro uns croquetes" (Tapas? Doe mij maar bitterballen). Zo kennen we elkaar weer. Doe maar gewoon. Raadselachtig is wat een Oranjefan in Lissabon straks moet met: "O van Basten é o meu melhor amigo". Je begeep het al: Van Basten is mijn beste vriend. Volgens mij doet die helemaal niet meer mee. Hadden we dat niveau nog maar. Hoewel: de nieuwe jonge garde ?
Om compleet te eindigen: Não vamos para casa por enquanto não, por enquanto não.
Yes: En we gaan nog niet haar huis, nog lange niet, nog lange niet.... Wat een land.

Achter mijn ogen lopen kleine mannetjes met hamers, die als maar tegen mijn ogen slaan. De hele nacht heb ik politie- en brandweersirenes gehoord. Het voetballen van ons buurjongetje tegen de muur, klonk als een serie aardverschuivingen. Spierpijn op plekken waarvan ik niet eens wist dat er spieren waren....griep. Nog een zware griepnacht achter de rug. Het gaat nu een beetje beter. De bank belde dat het geld dat ik anderhalve maand geleden had overgemaakt naar een verkeerd nummer in Italië, eindelijk terug is. En het andere goede nieuws: Het wapen voor de kinderen van Maxi en Alexander is klaar. Gelukkig maar. Ik stel me dat voor: de familie aan het open haard vuur. "We moeten ook nog een wapen. "Een wapen?" zegt Maxi, die dacht dat ze daar in dit land niets meer mee te maken zou krijgen.
Volwassen mensen die daar over praten. Die andere volwassen mensen de opdracht geven om daar over na te denken en om daar geld en tijd in te stoppen. NRC bracht het in vier kolommen in full colour op de voorpagina. Zou dat cynisch bedoeld zijn of zou de kwaliteitskrant het echt belangrijk vinden?
Ik stoor me steeds meer aan dat Koninklijk gedoe. Sorry: Koninklijk Gedoe. Gedoe moet met een hoofdletter als het Koninklijk is. Een wapen, 4 x 101 kanonschoten (wat dat kost: kannonnen moeten er naar toe, er wordt munitie verbruikt, ze hebben al geoefend). Zou de firma Oranje-Zorreguieta in deze tijd van koopkracht vermindering voor de minima, voedsel-paketten voor gewone burgers, toenemende armoede, niet eens een bij de tijds signaal kunnen afgeven: "We doen het wat minder...." In plaats van "Twee leeuwen van goud, getongd en genageld van keel. Alles geplaatst op een mantel van purper......" Ach, hou maar op. Getongd ? Getongd?! Zouden Maxi en Alex al ooit echt hebben......ieieieieieieieieieieiek.

PS: Odessa Star is uitgelezen. Een must? Nou nee. Leuk? Ja, best wel. Een vondst vond ik de quizmaster die een een kandidaat met knipogen en gelaatsuitdrukkingen naar de hoofdprijs van 10 miljoen probeert te leiden. Het is een conctie: de kandidaat krijt een miljoen, de quizmaster een paar miljoen en een maffia-baasje -die iedereen aan het lijntje heeft- de meeste miljoenen. Zou me niks verbazen als dat in het echt ook gebeurt....

Gerard van Maasakkers heeft ooit een lied gemaakt: "Griep" De melodie dwarrelt al twee dagen in mijn hoofd rond. Griep. Koorts. Spierpijn. Hoofdpijn. Niet ademen als je dit leest, want dan krijg je het ook. Het enige vrolijke is af en toe een paar pagina's van Odessa Star van Herman Koch. Bekend van Jiskefet en ander ongerief. Een zwarte jeep Cherokee, een langbenige vrouw, een nieuwe vriendenkring - daarvan droomt de hoofdpersoon in Odessa star. Ooit rende zijn zoontje hem enthousiast tegemoet wanneer hij thuiskwam. Nu begint het joch al te zuchten vóór hij is uitgesproken en mijmert zijn vrouw over haar leven na zijn dood. Bovendien hangt er een onuitroeibare, dierlijke stank in zijn huis en laat de benedenbuurvrouw haar mottige hond uit in de benedentuin. Zijn leven draait in cirkels rond, tot hij in de bioscoop Max G. tegen het lijf loopt, een oude vriend over wie op school al het gerucht ging dat hij handelde in verdovende middelen. Max imponeert achteloos, met zijn mobieltje, zijn kameraad Richard H., zijn langbenige Sylvia, zijn Oekraïense vriendin en zijn zilverkleurige cabriolet. Onweerstaanbaar is de lokroep van de macht: de hoofdpersoon infiltreert in Max' kringen en is er getuige van hoe deze mannen de wereld naar hun hand zetten.
Odessa Star is het spannende en onderkoeld komische verhaal van een mid-lifecrisis die eindigt in een nachtmerrie.

Bij de nachtmerrie ben ik nog niet, want ik kan niet meer dan drie bladzijden achter elkaar aan. Verder veel pilletjes van Weleda en proberen gewoon uit te zieken. Toelaten, accepteren Donders. Nee, je gaat niet dood...pffffffffff

PROBLEMEN voor webloggers. Dit las ik bij Blogger:

What to do if your Mom discovers your blog...
Answer:
What to Do When Your Mom Discovers Your Blog
By Blogger Support
"With the raw materials in my blog, [my mom] could actually construct an accurate picture of who I am. This is f***ing serious." –The Onion
Do you blog about stuff that you would never tell your Mom? Does your Mom surf the web? Don’t panic, we've got answers. Deleting your blog and abandoning your loyal readers is a last resort and should only be undertaken under dire circumstances. Our experts here at Blogger Support have come up with a list of suggestions to help you navigate around the dreaded “Mom Scenario” (or prevent it altogether).

Use a Pseudonym
Join the prestigious ranks of literary superstars like Samuel Langhorne Clemens (Mark Twain) and Eric Arthur Blair (George Orwell) who, just like you, required pen names to keep their Moms blissfully cloaked in ignorance. To do this, you can edit your Blogger user profile and change your name. If you make an alias out of your pet’s name and the street you grew up on, (for me: Bruce Upwey) be aware that your Mom will see right through that. Be creative.

Contrasten. Gisteren was de Sint bij Omroep Brabant. Leuk om al die collega's met hun partners en kinderen in een andere rol te zien. Ik geloof dat er wel veertig kindertjes waren. Veel cadeautjes, veel snoep. Tussendoor moest ik even weg. Naar het het ziekenhuis. Naar mijn lieve neef Jos, paar jaar ouder dan ik. Ligt daar al een week of twee na een hersenbloeding. Ik ben me rot geschrokken. Rechts beweegt er niks meer van zijn lichaam. Praten lukt niet meer. Helemaal niet. Niks. Hij knikt dat hij me begrijpt, dat hij hoort wat ik zeg en dat hij me begrijpt. Kijkt vervolgens interessant, heft een hand omhoog in een gebaar van: "Ik ga iets belangrijks zeggen...." en strompelt dan vast in onverstaanbaar gebrabbel. Echt onverstaanbaar. Er komt geen zinnig woord uit. Tsjonge, jonge. Dit mogen ze een mens niet aandoen. Ik ben heel erg benieuwd naar en bang voor de toekomst van hem. Aangeslagen weer even terug naar de Sint....contrasten...blije kinderen, drukke ouders, een vermoeide Sinterklaas.....

Het was weer even stil hier. Was een paar dagen in de bossen in Havelte voor een Itip-workshop: "You ain't got a thing, when you don't have that swing. Het ging erom hoe je swing in je leven kunt krijgen, vinden, houden, met muziek als instrument daarvoor. Het was geweldig! Geweldige trainer, Paul van Olffen (die man ìs muziek en swing). Prachtige omgeving. Bijzondere mensen in de groep en een een prima (vega)kok. Het was weer voeding voor lijf en leden, ziel en hoofd. Dit moest in het ziekenfondspakket, voor iedereen !
Intussen hebben al ruim 300 mensen onze villa-site bezocht. Veel enthousiaste reacties en zelfs al een enkele boeking. Ik hoor dat sommige collega's achterovervallen van onze prijzen. Nee, direct hoor ik dat niet. Jammer, want dan had ik kunnen zeggen: je hoeft het niet te huren als je niet wil èn trouwens: waar vind je een tweepersoonskamer voor maximaal vijftig euri per nacht ? Toch ?
Het is buiten grijs. Van die regen waar je niet snel genoeg nat van wordt. Ik ga vandaag even naar sinterklaas kijken bij de Omroep en naar mijn neef Jos die met een hersenbloeding in het ziekenhuis ligt. Dat is weer een andere kant van het leven.

Een off-day. Het hele weekeinde griepte al. Vannacht het hoogtepunt ? Veel snot in het hoofd. Thuisgebleven, maar achter (of voor?) de pc toch het e.e.a. gedaan. Paar dingen moeten klaar. Intussen is de website van ons gezamelijke huis in Italië on air gegaan. Rondgemailed. Leuk om te zien hoe snel mensen vanuit de meest interessante plekken op de wereld reageren. Het blijft toch een wonder, dat internet.
De site? http://www.villapoggioalsole.com.

Zo, dat was dan Schotland-Nederland. Gewapend met chips en cola hebben Max en ik gekeken. We vonden van der Meijde uitblinken, Stam -als vanouds- uiteindelijk de dan-zal-ik-het wel-weer-even-doen. Over van Nistelrooij hebben we mot gehad, volgens Max kon-ie niet beter want hij kreeg geen goede ballen aangegeven. Volgens mij was-ie niet thuis. Sterren van de uitzending waren wat ons betreft Foppe de Haan en Jan Mulder (zou de laatste van de drank af zijn, of was het nog te vroeg voor een slok?). Mulder heeft wel gelijk: je moet dat veld opkomen met een een air van: wij gaan het hier doen, meteen visitekaartjes afgeven, niet afwachten. Ben benieuwd wat er a.s. woensdag gebeurt als Oranje thuis tegen de Schotten moet.

Twee dag training achter de rug. "Opgesloten" in De Poort in Groesbeek, midden in de bossen die nu op zijn mooist zijn. Als ik daar ben en ik heb even lucht nodig wandel ik door de prachtigste Beukenlaan die ik ken. Ik weet niet hoe oud ze zijn die beuken daar, maar ze zijn zo majeusteus, ze groot. Ze stevig. Je voelt je er heel klein, maar ook heel beschermd. Over de training zelf schrijf ik niks, alleen dat het zwaar was. Heel zwaar. Ik ben er nu, op zaterdagmiddag, nog niet mee klaar. Ik heb nog erg veel te doen. Ik weet niet of ik dat in dit leven allemaal nog haal.

Twee dagen stilte. De pc lag eruit vanwege gedoe met de provider of zo. Maar vooral ook vanwege de stemming. Waar ik zondag abrupt mee eindigde bruppelt verder in hoofd en lijf. Jong, gelukkig, vrolijk, problemen onder de knie en dan......weg uit dit leven. Het is niet te bevatten. Wil ik ook niet proberen. Ik blijf nog even stil..

Een rustige zondag. Collega T. meldt zich op zijn weblog vanuit Berlijn. Qua Westen lange tijd mijn lievelingsstad. Vaak geweest. Maar de veranderingen hebben de stad niet op alle fronten goed gedaan. Hildegard Knef zong ooit "Ich habe einen Koffer in Berlin...." Dat gevoel heb ik eigenlijk ook nog steeds wel. Wil er wel weer eens keertje naar toe, vooral Prenzlauer Berg, waar goede vrienden van ons wonen, is bijzonder. Een rondgang door de tuin brengt ons bij verschillende struiken (een roos, een kamperfoelie, een paar stukken beuk) die onze huisvriend Coco naar de filistijnen geholpen heeft. Stomme hond. Halve weekeinde gewerkt aan een stuk dat ik voor mijn werk klaar moeten hebben...de telefoon...de man van een heel lieve collega is gestorven. Zomaar.............

Kortsluiting. Ben al weken bezig met hypotheken. Nog iets lagere rente. Allemaal voor het huis in Italië. De krant van vanmorgen: hier, in deze stad, maken mensen (vrijwilligers) wekelijks voedselpakketten voor mensen die zelf geen (fatsoenlijk) eten kunnen betalen. Nee, niet in de derde wereld land, maar hier, in Tilburg. De vijfde stad van het land, van Nederland, dat hoogstandje van tolerantie, cultuur, ontwikkeling. Maar gelukkig heeft het kabinet gisteren wel besloten dat er bij de geboorte van een kleine Oranje-Guilermo 101 kanonschoten worden afgevuurd, op vier plaatsen in het Koninkrijk. Toemaar. Wat zou dat nou kosten, 404 schoten, met het benodigde personeel erbij en de spullen en zo? Daar kan je ongetwijfeld veel mensen van te eten geven. Maar dat kan je ook van het geld dat je in een stukje van een Italiaans huisb stopt. Kortsluiting. Ik ga boodschappen doen, de huis-tuin-en-keuken dingen bij de Jumbo. De lekkere dingen bij de visboer op de markt, de Scharrelslager en AH.

Deze weblog is onder de loep genomen door een kritische collega die in een kritisch blad een stukje schreef over de verschillende weblogs die door verschillende collega's worden bestiert. Ik kwam er niet zo goed van af. Shit. Ik denk dat ik er toch wat smeuiger dingen en kleine geheimen moet instoppen over allerlei dingen die binnenskamers gebeuren. 's Kijken of ik dat wil. Ik hoop nu op een weekeinde met niks, zodat ik tijd heb om even tot rust te komen. Het is allemaal weer veel op het moment. Thuis niet zo, maar daarginds op Slot Ekkersrijt wel. Ik stuur af op het tweede jaar van mijn Itip-training. Jaar één heeft mij erg goed gedaan. Ik kijk uit naar jaar twee. Ik wil er niet teveel over schrijven (jammer hè), maar het is intensief, met een groep hele goeie, open, betrouwbare mensen en een geweldige coach. De afgelopen week veel gedacht over de affaire "Anne Frank". We hebben stevig de publicaties in twee mannenbladen (Panorama en Gay Krant) gemeld over de wandelgangen van twee prominente mannen. Hadden we dat anders moeten doen? De twee bladen zijn door het stof gehaald door de rechtbank. In dit land is het oordeel van de rechtbank heilig, gelukkig maar. Maar zou het dan echt allemaal lucht zijn geweest? Hadden we ons voorzichtiger moeten opstellen? Hadden we kritischer moeten zijn tegenover de boodschappers? In het hier en nu, zeg ik "Ja". Want ook door uitvoerig te melden wat die anderen melden, doe je wel mee. Dus: voorzichtiger zijn? Nog meer stoeien en nadenken over de mogelijke consequenties. Ja, maar er blijft toch iets bij me hangen.....

Veel vergaderen. Veel gesprekken. Stevig. Maar wel leuk. Nu: moe thuis. Ik zou vanavond naar de Ouderraad van Max zijn school gaat, maar nu even niet. Want morgenavond en donderdagavond is het ook raak. En ik wil dat er grenzen zijn. We worstelen met de begroting voor het komende jaar. We krijgen nauwelijks geld bij en de (loon)kosten stijgen wel. Ra,ra, politiepet.

IBAN en BIC. Jawel. Als je geld moet overmaken naar het buitenland, bijvoorbeeld omdat je (een stukje) van een huis koopt, dan raak je in het kand van IBAN, SWIFT, BIC en ander ongerief. Eindeloze cijferreeksen die in het gunstigste geval leiden tot de bankrekening van iemand anders in een fraai of minder fraai buitenland. Karin uit Hannover kreeg geld van mij. Ze wilde het op haar account in Italië omdat ze met mijn geld een stukje van een lening wlde aflossen. Op een dag twee stevige bedragen overgemaakt......naar een verkeerd Iban-nummer dat ik van die lieve Karin gekregen heb. Twee gelijke bedragen. Het ene kwam na drie dagen terug van een vermoeiende heen en weer reis naar Italio. Het ander zwerft nu nog ergens rond. Waarschijnlijk heeft iemand het eerste bedrag netjes gemeld: 'ik kreeg plotseling plenti euri op mijn conto'. Maar dacht hij of zij bij de tweede keer: 'het is mooi geweest'. Interpol, ABNAMRO, Credito Cooperativo en Karin zijn op zoek. Het leven is te ingewikkeld. De volgende keer neem ik het cash mee...

Zondag. Een prachtige herfstzon staat aan de hemel. De bladeren van de bomen waar ik vanuit mijn werk/denkzolder op kijk, zijn prachtig geel. Het is een bijzonder weekeinde. M's moeder was op bezoek (met de trein vanuit Hamburg). Twee dagen maar. Ze ging verdrietig weg, omdat ze er met haar negentig jaar van overtuigd is dat dit de laatste keer was dat ze hier was. Nu ik het opschrijf rilt mijn rug. Feit is dat mensen vaak (onbewust) weten dat ze naar het einde toe kachelen. Vrijdag een telefoontje dat een van mijn fijnste neven in het ziekenhuis ligt: twee hersenbloedingen. Jawel. Ik geloof dat hij drie of vier jaar ouder is dan ik. Het linkerdeel van zijn lichaam is verlamd en hij kan (nog) niet praten. Pfffffffffffff. Carpe Diem, zegt het cliché. Dan, ook nog dit weekeinde een uitvoerige mailwisseling (die nog verder loopt) met een oud-krantencollega en goed vriend over het geloof. Hij is toegetreden tot de Anglicaanse kerk omdat hij daar iets vindt wat hij elders niet vond. Hij legt het me nog verder uit, heeft hij belooft. Tenslotte een tip:
"Iedereen moet dit boek kopen, iedereen moet dit boek lezen en iedereen moet dit boek net zo mooi vinden als ik", aldus de recensent van The NYT Book Review. Het gaat over Adam Haslett: "Je bent geen vreemde hier..." Doen! Kopen ! Lezen ! Heel bijzonder. Vind ik. "Adam Haslett is een zeldzame verschijning: een ouderwetse, jonge verhalenverteller die iets belangrijks en iets nieuws en iets heel erg intelligents te vertellen heeft. Haslett is begiftigd met een onbevreesdheid, die op haar beurt een gift aan de lezers is. Wie deze verhalen leest, zal ze niet alleen erg mooi vinden, maar zal zich na het lezen ook sterker voelen." Dat zegt Jonathan Franzen (van de Correcties) over Haslett en dit boek. Enfin je moet het zelf weten.

Toch maar een keer naar de Bauers gekeken, de reality soap rond Frans Bauer, zijn Mariska, de rest van de familie en de vooral ook zijn fans. Ik heb Frans een paar keer ontmoet en in een vorig leven iets met hem gemaakt. Een door en door goed mens, die zijn fans net zo serieus neemt als zijn fans hem. Frans was een beetje alleen, want Mariske was met kind op vakantie in -jawel- Alicante. Quoot van de dag van FB: "Een man alleen, da's niks..."

Beugel. De jongeman -Max dus- heeft een beugel. Zo'n plastic elastiek over zijn hoofd met een klomp kunststof in zijn mond. Praten is onmogelijk en onverstaanbaar. Maar dat hindert hem niet, hij praat gewoon door. Ik vind het licht misdadig dat zo'n kind met zo'n ding moet lopen. Hij draagt hem alleen thuis, maar toch. Maar hij doet het met verve, want het is "maar" voor een halfjaar. Ik weet het niet, maar ik heb wel een beetje het gevoel dat er een soort van beugelmaffia bestaat. Er is bijna geen kind dat niet met zo'n apparaat rondloopt. Misschien is er over twintig jaar wel een parlementaire enquete naar dit verschijnsel..

Tsjonge, het valt niet mee om elke dag de tijd te vinden om wat te schrijven. Italië ligt weer twee dagen achter ons. Veel gedaan. Gesprekken met mauro, hydraulico en andere mensen die ons de komende tijd moeten gaan helpen. Intussen ook verder bezig met een multi linguale website (ned, dui, it, eng) om het huis ook bekend te krijgen, want we hebben huur nodig om onze extra hypotheken te betalen en om het voor de gasten (en onszelf) beter en mooier te maken. Ook kennisgemaakt met de Italiaanse buraucratie. En wij maar denken dat het in Nederland strak georganiseerd is. Je mag in Italië nog geen schilderij ophangen of verhangen zonder dat je daarvoor vergunning hebt. Dat wordt allemaal nog wat. Thuis op de aanrecht staat een emmer met (onze eigen) olijven in zout water. Dat is toch wel wat. Bij thuiskomst hebben mijn fijne collega's mij verwend met 760 mailtjes. Jawel. Collega R.B. zegt: ik gooi de maltjes die tijdens mijn vakantie komen altijd weg. Zou dat de manier zijn ? Een goede collega heeft tijdens mijn vakantie besloten dat hij weggaat. Moet kunnen, altijd goed als mensen op tijd de neus de andere kant op steken. Alleen kwam dat op het verkeerde moment: we hadden mooie plannen met hem. Ik ben blij voor hem, maar boos voor ons. Verder merk ik dat ik nog moeilijk op gang kom. Watten in het hoofd. Temperatuur verschil ? Zo diep ontspannen geweest dat ik er lastig uitkom? Ik weet het niet. Maa het komt wel weer.

Het is zaterdag vandaag. Zaterdag in Italy (ik kan geen "e" met trema vinden op dit Italiaanse toetsenbord. Ben nu bijna een week hier. Nu echt helemaal alleen in het hele grote huis. Ik heb matig geslapen: de hele nacht regen en je hoort alle (vreemde) geluiden. Ik heb de hakbijl maar in mijn slaapkamer gezet. Je weet het nooit. Markt: lekker dingen gekocht voor M & M & B die morgen komen. Ben heel erg benieuwd naar e reactie van Max. Misschien vindt hij het wel te hoog. Ik geniet en ontspan tot in het diepst van mijn vezels. En daar gaat het om. Plannen gemaakt voor nieuwe badkamer, tegels uitgezocht. Samen met Sylvio. Sylvio is onze steun en toeverlaat hier. HIj isde locale taxichauffeur, kent iedereen en alles.

Zo, dat was het dan. Vandaag drie stevige sollicitatiegesprekken gevoerd. Neen, ik ga niet weg. Maar we zoeken een nieuwe eindredacteur bij de radio (de grootste zender van Brabant!). Kost veel energie, maar is ook fijn om te doen. Niemand leest deze Donlog, dus ik kan best zeggen of we eruit zijn. Maar dat doe ik niet. Daarna even gaan eten met mijn oude moeder en M & M. Bij La Dolce Vita in Son, een van de betere Italianen in de buurt. Een kakelverse gegrilde zeetong en oesters. Een mens heeft toch al zo weinig in zijn leven. Morgen koffer pakken en dan: op naar de Poggio.

Help. Help. Er is gisteravond een computer op hol geslagen. Daardoor heeft Omroep Brabant TV in de reclameblokken, in Tilburg en omgeving gemeld dat prinses Juliana niet meer onder ons is. Via een verklaring hebben we snel de buitenwereld verteld wat er aan de hand was. De RVD gebeld om te zeggen hoe vervelend we het vinden. Dat is het ook. Suf gebeld door collega's van andere media. Ja, dit is natuurlijk wel smullen. Het aandoenlijkst was de collega van 'Barend en Van Dorp' die vroeg om een bandje waarop een en ander te zien was. "Wat denk je zelf?" vroeg ik. Dat was het dan. Eind van de middag doorgebracht in Amsterdam. De tweemaandelijkse vergadering van het bestuur van de Vrienden van Kamp Vught. In Amsterdam? hoor ik je denken. Jawel, want Lotty -oud gevangene, inmiddels stevig op leeftijd en fit bestuurslid- woont daar. En daarom gaan wij naar haar in plaats van dat zij naar het zuiden moet komen. Zijn altijd prachtvergaderingen. Een mix van zakelijkheid, emotie en plezier. Belangrijk dat dit in stand blijft.

Het is een verhaal geworden. De minister van justitie reageert als door een wesp gestoken. Er is niks van waar zegt hij en hij pakt iedereen aan die een naam noemt. Ben toch erg benieuwd hoe het afloopt. Zelf vandaag een tam dagje. Gelunched met mijn lieve vriendin R. die bezig is met een bijzondere opdracht. een opdracht die zij zichzelf heeft opgedragen. We zien elkaar een keer of wat per jaar. Wandelen dan samen, lunchen en nemen het leven door. Zeer intensief. We zijn elkaars eyeopeners. Dat hebben wij alleen maar samen. Een van de waardevolste mensen in mijn leven. "Heb jij vrienden dan?" vroeg een collega vanmorgen gekscherend. Hij moest eens weten...ik gun iedereen de vrienden die ik heb. Niet teveel, maar wel de goeie.

Een lange en een late vanavond. Maar het was het waard. Met het verhaal uit Panorama en de Gay Krant aan de slag gegaan -na eerst nog een constructieve vergadering met de mannen en vrouwen van de radio- op tv en radio. Twee collega's J. en G. koesteren hun contacten over het Anne Frank Plantsoen. Voor de details: luister en kijk naar Omroep Brabant en/of koop de Gay Krant van Henk Krol of de Panorama. Spannend, balanceren langs de grenzen. Maar met goeie mensen is dat leuk.

Bezig met aftellen. Het weekeinde vlieg ik in mijn eentje naar Napels, dan met de trein naar Agropoli, dan met een twintig jaar oude Golf naar Castellabate...."Bij Hotel Eden linksaf en dan de berg op....." We gaan aan de slag met de eerste werkzaamheden in het huis. Collega P. kwam snel tot de conclusie dat we vlak bij de Vesuvius zitten. Klopt, maar wie vier jaar Omroep Brabant overleeft is niet bang voor welke vulkaan dan ook, zeker niet voor de oude Vesu. We komen vandaag met een stevig vervolgverhaal over het Anne Frankplantsoen. Volgens mij krijgen een paar mensen problemen door dit verhaal. We wachten af. Vandaag een andere collega gehuldigd: W.A. Een zilveren freelancer. In zijn prijzenpakket zat een bioscoopbon: "Gò, moet ik met ons Annie naar de bioscoop...." sprak hij. Met bloemen, een dinerbon en een fraai pennenset keerde hij huiswaarts.

Vertrouw op God, maar zet wel je fiets op slot....

Deze is niet van mezelf. En toch leuk. Gevonden op een site over Erik van Os. Gekend kinderboekenschrijver uit Tilburg. Een kei !

Ik heb twee collega's (M en T) gezegd dat ik weer aan het Donloggen ben. "Moet ik hem dus weer linken..." zei T. "Want aan een dood log heb ik niks." Dat betekent dat ik weer elke dag aan de slag moet. Ik wil het wel. Dus probeer ik het ook. Ben nu aan het aftellen. Nog vier werkdagen en dan pak ik the plain naar Napoli. Naar ons huis, dat we met vier mensen hebben. Althans nu een beetje, heb de afgelopen dagen via internet geprobeerd stevige bedragen over te maken. Toch een gek gevoel als je op 'verzenden' drukt voor een bedrag met vier nullen. Dan vraag je je toch af, zou het wel terecht komen daar in Italië ? Ben ook bezig met de website voor het huis. Een noodsite is er al, maar dat moet allemaal beter en mooier en in drie talen. Ben nu al drie dag aan het vechten met Frontpage. Maar ooit lukt dat wel. Collega B. helpt me wel, maar die is nu even weg.

We hebben een nieuwe! Haar portret is in dahlia's uitgevoerd. Het zal je maar gebeuren. Ze heet Hanja. Weggen van achteren en vanwege haar huwelijk met Carl Maij heet ze Maij-Weggen. Zij is de nieuwe commissaris van de koningin in Brabant, opvolger van de zwaar onderschatte Frank Houben. Ze is bepaald niet hartelijk ontvangen. Een groot afzeikverhaal in de Telegraaf. Provinciepersoneel werd door collega's en eigen omgeving gecondoleerd toen de benoeming afkwam. Dat komt natuurlijk ergens door. Maar ook zij moet toch warme en zachte kanten hebben?? Misschien moesten we daar maar eens naar op zoek gaan.

Met collega's van de redactieleiding een uitje. Ja wij mogen dat oook, net als alle andere medewerkers. Begonnen in het Vogelopvangcentrum in Zundert. Altijd opnieuw fascinerend hoe mensen hun liefde, tijd en energie steken vrijwilligerswerk en hoe Charles, zeg maar het hoofd, erover vertelt. Daarna naar een wijnboer in Ulvenhout. Proeven en praten over Brabantse wijn en andere dingen. De hete zomer van 2003 zorgt voor prachtwijnen. Altijd mooi en daarna een goed maal bij collega Benno thuis in een wel heel mooi stukje van Breda. Fijn om ook een keer ontspannen bij elkaar te zijn. Het ging trouwens wel veel over werk. Benno's lieve partner zit in een spannende tijd. Bij het bedrijf waar zij werkt moet één op de drie mensen weg. Zij hoort dinsdagmorgen of ze mag blijven of niet.

Bingo ! Omroep Brabant Radio heeft het weer gepresteerd: we zijn het best beluisterde station van de provincie. Da's mooi. D'r wordt wat afgemopperd bij ons. Soms terecht, soms onterecht. Wat zou het mooi zijn als alle makers zulke cijfers gewoon als een mooi positief compliment zouden zien. We doen het toch maar even met zijn allen in een landschap dat onveilig gemaakt wordt door allerlei dunne, zwevende muziekzenders. Proficiat collega's! Proficiat aan mijn collega's. En ook wel een beetje aan mijzelf en de andere leidinggevenden. Want een beetje invloed hebben we daar zelf toch ook op. Toch ?

Zo, dat is een tijd geleden. Nu gaan we er maar eens (meer) werk van maken. Proberen toch elke dag even wat op te schrijven. Nog anderhalve week werken en dan twee weken vakantie. Ben er aan toe nadat de zomervakantie vanwege gezondheidsongemakken in duigen viel. Ik ga eerst alleen naar de Villa, waar dan ook al vrienden zijn. M&M komen een week later. Ik verheug me erop. De komende weken vliegen alle kogels door de kerk, qua Italië. Het geld moet van de hypotheekbank komen. Nog dingen regelen in Italië en dan zou het rond moeten zijn. In maart heb ik mezelf geboekt voor een week taalles in Venetië. Want ik wil me wel verstaanbaar kunnen maken.

Het is zaterdag 21 juni. De zomer begint vandaag. De zon schijnt. Max loopt zingende door het huis. Hij gaat maandag met school op zeilkamp. M en ik gaan zo dadelijk via Schiphol naar Napoli. Misschien het begin van een nieuw avontuur. We gaan naar een huis kijken dat we misschien met een aantal andere mensen kopen. In Santa Maria die Castellabate. Anderhalf uur rijden-in zuidelijke richting- van Napels. Het zingt in in mijn hoofd, een beetje spanning. Ook omdat ik gisteren afscheid heb genomen van mijn Itip-vrienden. Een jaar lang een training gedaan met toen mensen en een geweldige coach. Het was een mooie dag, maar ook eentje met weemoed. Alle emoties vechten om voorrang vandaag. Maar nu: Italy, here we come !

Het is zaterdag 26 april. Na een mooie zonnige week, regent het nu dat het giet. De hele dag al. Vanmorgen begon het al tijdens de wedstrijd van het jaar: Were Di D1 tegen 't Zand. Were Di kon kampioen worden. Were Di wèrd kampioen. De uitslag weten we niet meer precies, iets van 6-1 of 5-1. Maar die was ook niet zo belangrijk. Bij gelijkspel zouden onze mannen al kampioen geweest zijn. Max heeft niet gescoord, maar wel hard gewerkt en een paar mooie aangevers gemaakt. Zijn pappa was trots. In de stad hebben we net nog even wat spulletjes gekocht voor de vakantie. Morgen gaan Max en ik naar Brussel. Overmorgen vliegen we naar de Turkse zon. Met z'n tweetjes.

Zondag is achter de rug. Een prachtdag. Om meerdere redenen Marlies was onderweg om haar moeder (bijna 90) te halen. Ze blijft bijna twee weken bij ons. Dat heb je, als je een schoonmoeder op afstand hebt. Je hebt er weinig last van, maar als ze komt, dan komt ze en dan blijft ze. Maar het is een lieve schat, dus geen probleem. Gisteren de hele dag bij Kamp Vught geweest. Kennisgemaakt met een mevrouw van 105 die het bunkerdrama in Kamp Vught heeft overleefd. Later vertel ik dat nog wel. Nu moet ik naar bed. Een potje Stratego spelen met mijn kleine reus Max. Hij wint altijd, maar ik kan daar goed tegen......

Gek dat ik gisteren de nieuwe dag donderdag noemde, terwijl het woensdag was. Misschien een beetje veel aan het hoofd? Zou best kunnen. Vandaag was het donderdag. Nog steeds koud. Maar wel lekker warm geworden bij "She got game too". Zes vrouwen, waarvan enkele hele fijne, die een geweldige show op het podium zetten. Met een prachtband. Vorig jaar ook geweest. Leoni -ex-jeugdjournaaldiva- is de bindende factor. Voor mij is Astrid Seriese de absolute ster. Een geweldige vrouw. Zingt als een huis. Is mooi en lijkt leuk. Mijn hart klopt sneller als ik haar zie en hoor. Mooie avond na een enerverende dag.

Een nieuwe dag. Donderdag. Gisteren was het mooi, zonnig, maar wel te koud. Waar blijft de lente ? Die was er even, maar is weer terug in haar schulp gekropen. Een onverwachte mail van mijn vriend en ex-collega Johan van Grinsven, alom gekend Sinatra- en Pretpark-kenner en nog veel-meer-kenner. Geen tekst in zijn mail, alleen de naam van een site. Johan is namelijk ook ijsliefhebber en -kenner. Zijn tip gaat over bananen. Kijk zelf maar even. Verder niks nieuws. De Amerikanen jubelen dat ze Bagdad hebben ingenomen en trekken met veel bombarie een beeld van SH om. En een tijd dat dat kostte, ik heb het live gezien. Mensenkriebels. Nou snap ik waarom ze nu pas in Bagdad zijn. Ik zie het allemaal aan met gemengde gevoelens. Natuurlijk is SH een hufter die wegmoet. Maar de zoon van PappaBush heb ik ook niet zo hoog. Niet hoog eigenlijk. en bericht vandaag over 150 kinderen die bevrijd ziin uit een gevangenis in Bagdad, schudt mijn geweten en verstand en gevoel helemaal doorelkaar. Co Colijn maar eens vragen.... Ik denk dat ik Johan vraag om mee te donloggen. Johan laat even weten of je dat wil aan de baas van Donlog.

Een nieuwe dag achter de rug. Mijn Donlog is nu twee dagen oud en nog steeds te zien. Zou het dan toch gaan lukken ? Dat zou mooi zijn. Ik ga eens nadenken of ik een paar mensen -verspreid over de wereld- vraag om mee te donloggen. Vandaag was het een mooie dag. Veel zon, wel koud. Maar de lente doet haar best. Hier en daar is al een vleugje groen aan de bomen te zien. Verder vandaag even niks bijzonders. Niet alle inspiratie, maar dat geeft niks. Moet er even inkomen. Ik vond net elders bij een andere blogger de volgende link over slimme mannen in Irak.

Wie al wil reageren kan dat doen bij Lout Donders, de baas van Donlog.

Dit is het laatste van vandaag. PSV heeft gelijk gespeeld tegen Willem ll, aan elke kant een doelpunt. Het zal toch niet zijn dat ze de kans op het kampioenschap in het zicht van de finish verspelen ? Ik ga nu proberen een email link te maken. Zodat iemand die dat wil gaan reageren. Dus mail maar naar mij: Lout Donders, de baas van Donlog.

Nou dat van die link lukt dus niet. Maar eens verder zoeken. Ik wil ook fotootjes kunnen publiceren. Maar nu ga ik eerst wandelen met mijn lief en mijn hond Coco. Lekker in de Moerenburg, straat uit, brug over en we zijn er. Max gaat niet mee, die rijdt net op de fiets naar het Willem ll stadion. Alwaar de wedstrijd Willem ll - PSV wordt gespeeld. Max is PSV-supporter in hart, ziel en nieren. Heeft-ie van zijn opa. Maar hij heeft een tribunekaart (gekregen) van Willem ll. Bijna alle thuiswedstrijden bezoekt hij, met twee volwassen, grijzende buurmannen die beide al honderd jaar naar de verrichtingen van Willem ll gaan kijken. Een mooi gezicht altijd, die jongeman met zijn twee oude voetbalvrienden. Toch nog een keer proberen met die link. Ik werk dus bij Omroep Brabant.

Het ziet er naar uit dat het gelukt is. Althans, ik vind mijn tekst terug via een ingewikkeld inlog ding dat ik in mijn mail kreeg. Nu ben ik nog benieuwd hoe de wereld mijn weblog -die dus donlog heet- vindt. Gaan we proberen. Intussen kan ik vast een linkje invoegen. Ik doe alle stappen maar in het openbaar, dan kan iedereen meegeniet. Een linkje dus: . Dat is de link van het bedrijf waar ik werk.

Het is zondag 6 april. Het zou kunnen dat dit het begin is van Donlog, de weblog van Lout Donders. Maar aangezien ik niet zo handig ben met computers, internet en zo, kan het even goed gebeuren dat er helemaal niets op Donlog te zien is. Of dat Donlog zelf helemaal nergens te zien is. We gaan dat zo maar eens even bekijken. En als het werkt, dan werkt het.