Vandaag had ik het weer. Ik moest even het rekenmachien erbij halen. 2028 - 1954= 74. Ik kwam erop omdat op de site van Omroep Brabant de vraag werd gesteld of ik het leuk zou vinden als de Olympics in 2028 naar Nederlane (en dus naar Brabant)zouden komen. Niet gehinderd door gedachten over schending van mensenrechten, gebrek aan persvrijheid dan wel gebrek aan vrijheid van meningsuiting heb ik enthousiast: "Ja" ingevuld. Ik ben in de minderheid. Kijk maar:

Reacties Vraag van Vandaag

Waarom eigenlijk "nee"? Zelfs ik zat vanmorgen in mijn vuisten te knijpen toen onze waterpolovrouwen wonnen van Italië en toen onze lichte twee vrouwen met hun kano goud haalden. Jazelfs ik, want ik heb het niet zo met water.

We hebben er thuis discussies over: kun je het genieten van de sporters los zien van de situatie eromheen? Ik ben eerlijk: als we winnen ben ik wel blij. Los van dat er in het land waar de spelen nu zijn, heeeeeeel erg veel mis is. Ik ben er een paar keer geweest als journalist, een beetje weet ik hoe het is.
Maar goed: 2028 de Olympics in the Netherlands. Dan ben ik dus 74, als ik dan nog leef. Dus, zelf deelnemen zit er sowieso niet meer in. Misschien ergens een keer op een tribune? Het is wel ver weg, twintig jaar. Maar de meerderheid zegt nu "nee" op onze site. Dus misschien gebeurt er wel helemaal niks.....stemmen? Ga naar deze site en scroll een beetje naar onderen....

Hij sluipt verdacht dichtbij. De dood. Ik kom de laatste tijd te vaak naar mijn zin in een crematorium of kerk om afscheid te nemen van iemand. Gisteren een hele goede vriend uit een vorig leven. Geleefd voor twee, of drie. Dat wel. Maar toch. Van hem kreeg ik bij het overlijden van mijn vader een prachtbrief per mail. Een paar zinnen uit die mail die nu al bijna tien jaar meeverhuist van pc naar pc:

Tijdens de indrukwekkende afscheidsbijeenkomst, met veel muziek en mooie worden sprak ook de zoon van mijn goede vriend. Hij gebruikte dezelfde woorden in de richting van zijn vader: jij leeft voort in mij. Het stokje is overgedragen.....

Teveel Tatorts gezien? Baantje kan niet, want die zie ik nooit. Op mijn dagelijkse hondenuitlaat route ligt de oude waterzuivering. Niet meer als zodanig in gebruik. Het is nu een soort van overloop, voor het geval Tilburg onder water staat en de andere zuivering het niet meer aan kan. Verder is er in de zomer van alles op cultrureel gebied te doen. Altijd wel bijzonder in die rustige omgeving van bassins en grote rietvelden, met in een hoekje de overblijfselen van Kasteel Moerenburg dat een aantal onverlaten ooit heeft gesloopt.
Enfin, elke dag dus minstens twee keer langs de waterzuivering (de oudste in zijn soort van Nederland trouwens). Bij de poort - afgesloten met een in een rood gepakt kettingslot- staan al bijna twee weken twee fietsen. Omafietsen. In prima staat. Er staat wel vaker ergens een fiets van iemand die verder gaat wandelen, danwel joggen. Maar deze twee staan er al lang en zijn niet van hun plaats geweest. Teveel Tatort gezien? Zou er iets aan de hand zijn...? Dagenlang getwijfeld. Vanmorgen toch maar even de politie gebeld. Tsja...meneer, ik zal het doorgeven. Wij kunnen daar ook niet zomaar gaan kijken, dan hebben we een bevel van de rechter nodig. Nou ja, misschien is het niks. Ik heb mijn burgerplicht gedaan.

Gotsamme! Duyvendak heeft ingebroken in een ministerie. Ooit. Lang geleden. Beetje stoer vond-ie het wel om dat nu bekend te maken, maar daar kwam ie weer van terug. Het zal wel verjaard zijn, maar toch. Een volksvertegenwoordiger die de dief uithangt, in een ministerie nog wel. Jeugdzonde? Zien in de tijd? Onzin, hoe bevlogen en hoe goed hij ook is, dit kan niet. Hij beschadigt niet alleen zichzelf en zijn partij, maar de hele politiek. En daar is al niet zoveel vertrouwen in. Ik zou maken dat ik wegkwam als ik Duyvendak was.

Zo, terug van bijna vier weken Italië. Wat doet dàt een mens goed: vier weken eruit. Nauwelijks mail. Geen kranten. Geen stress. GSM af en toe checken of ie het nog wel doet, want wekenlang geen bellers. Wat een rust. Veel boeken gelezen, veel en lange siësta's. Ergens gelezen dat een 'powernap' heel goed is. Kijken of we dat op het werk kunnen invoeren. 

Langzaam de draad weer aan het oppakken. Op de agenda stond als eerste een bezoek aan Lustwarande 08 . Moderne kunst/sculpturen in het prachtige Warandepark aan de rand van onze stad. Wat mij betreft de mooiste plek van Tilburg. Een prachtpark, met stevige oude beuken. Veel groen. Donker hier en daar, met felle licht plekken. Het oudste en enige sterbos van Nederland. Ga erheen en geniet. Geniet van park en bos en geniet van de verrassende kunstwerken. Ik dacht: ik zet hier een paar foto's op deze site. Maar dat doen we mooi niet: kom zelf en geniet!

Het is een cliché en la vita is lang niet altijd even dolce hier in dit land (ik ben in Italia), maar voor ons de afgelopen weken wel en de komende ook nog hopen we. Het zijn dagen in ledigheid. Volkomen ledigheid. Op tijd naar bed. Vroeg opstaan. Beetje druiven snoeien. Beetje klussen. Recepten lezen. Boodschappen doen: verse vis bij de visboer, groent bij de alimentari. Rustig koken met een Peroni erbij, of twee of drie. Eten in de avondzon, genieten van de mooiste zonsondergangen ter wereld. Veel lezen, bijna door mijn voorraad boeken heen. Beetje wandelen (niet te veel, het is heet), beetje lanterfanten. De olijven hangen er goed bij, de citroenbomen zien er ook veelbelovend uit. Ik zie resultaat van mijn snoeiacties van vorig jaar aan de amandelbomen. Afgelopen weekeinde was het feest: de harmonie van ons dorp bestond 160 jaar. Uit stad en land waren andere muziekkorpsen gekomen om de feesteling te eren. De kleinzoon van onze huisbeheerders hier is ook in de harmonie, dus we konden niet wegblijven. Een serie concerten in het middeleeuwse kasteel dat op een steenworp van ons huis ligt. Het dorp vierde feest en wij mochten erbij zijn. Ik had het gevoel of ik in de film "Fanfare"  van Bert Haanstra was, als figurant.

Misschien ben ik te vroeg weggegaan, want de collega van de krant was best wel enthousiast. Maar ik vond het maar zeer matig, de try-out van Doe Maar in onze eigen poptempel 013. In de regen op de fiets naar huis kwam een zin op in de trant van: soms moet je ook het lef hebben om dingen die je nog eens graag zou doen, toch maar niet doen. Soms is het gewoon over en komen daar weer andere dingen voor in de plaats. Nee, na een stuk of vijf nummers had ik het wel gezien en gehoord. En ik had niet het gevoel dat het rest van het volle 013 vol uit de bol ging. Beetje bedaard, beetje bedaagd. Jammer, want ik bewaar goede herinneringen aan de Doe Maar-tijd. Als radioverslaggever stond ik reportages te maken tussen de gillende fans detsijds. En hier in huis hoor ik onze eigen vertegenwoordiger van de Einstein-generatie de oude nummers meezingen. Maar mischien ben ik zelf te ver weg daarvan of zijn mijn verwachtingen te hoog gespannen geweest.....en breken ze de Kuip straks wel een paar keer af.

Het was een treurige gang vanmorgen naar de dierenarts. Hondje wegbrengen. Gezwel dat moet worden weggehaald. Kan van alles zijn. Zo'n beest is een kameraad geworden. En daar moet het goed mee gaan. Pas over een week of zo weten we meer, of het goedaardig of kwaadaardig is en eventueel hoe kwaadaardig. We hebben het al een keer beleefd met een jonge hond, niet weer hè? Duimen dus maar.

Ze liggen dicht bij elkaar: vreugde en verdriet, euforie en treurnis. Wil je een analyse? Nee? O.k. komt-ie: ze waren beter, daar begint het mee. En de coach is beter, meer een mensenmens. Het was opvallend hoe de Oranje-coach eenzaam, zich verbijtend, in zichzelf gekeerd, na afloop over het veld liep. Geen contact met zijn mannen. Juist niet op zo'n moment, als het zo nodig is. Daar zit toch voor een groot gedeelte de sleutel. Maar onze jongens waren gewoon niet goed genoeg en niet samen genoeg.
En volgens mij kun je ook niet voluit gaan als je een rouwband om hebt. Dat drukt. Dat voel je.
Het feest is over: verdrietige mensen.
En terecht, want het was zo mooi.
De oranje ballonnen in de straat verschrompelen al een beetje.
Het rood-wit-blauw lijkt een beetje fletser.
In Oostenrijk en Zwitserland worden koffers gepakt.
En hier in het thuisland moeten we allemaal even bijkomen.

Zo gaat dat dus: schrijf ik wat op mijn blog, lees ik (zie "Finale") een reactie van mijn eigen zoon. Communicatie anno 2008. Niet dat we elkaar niet spreken of zo hoor, want we wisselen natuurlijk informatie uit over de kansen van deze en gene op het EK, die van Oranje in het bijzonder. Had je dat nou ook gisteren: blijdschap delen met de Turken? Heb toch het gevoel dat die ook een beetje bij ons horen. Anders dan -het spijt me- Kroaten. Het was een daverend feest na afloop in de stad hier. Bij Albert Heijn zaten de Turkse cassières (m/v) met kleine oogjes te kassa-piepen. Maar goed dat ze niks meer zelf hoeven aan te slaan.
Overal auto's met rode Turkse vlaggetjes. In een lantaarnpaal op de Heuvel hing een eenzame Turkse vlag, zó hoog dat ik me afvraag hoe die daar gekomen is.
Het is mooi, het geeft mensen een positieve boost en dat is goed. Hoe betrekkelijk zo'n wedstrijd of zo'n toernooi ook is. Dat geldt ook voor Nederland, het gesomber en gemopper is even achter slot en grendel. Ook weleens fijn.
Nu vanavond nog. Hier in de straat is het toevalig straatfeest in Spaanse sferen. Extra programmapunt: Nederland - Rusland met een beamer. Het restaurant in onze straat serveert vandaag een Russisch menu voor de wedstrijd, inderdaad met Borsjt. Het wordt spannend tussen San Narco en Tsaar Guus.

Zo, nou wordt het spannend in dit huis met twee nationaliteiten. Zoonlief is qua paspoort 50/50. De ene helft NL, de andere BRD. Vrouw/moederlief is 100% BRD. Et moi: 100% NL. Vanavond waren we blij voor BRD. Want we hadden nog wat te verhapstukken met de Portugezen. Bovendien deden die Jungs het erg goed. Maar wat nou als het NL/BRD wordt, misschien wel een finale? Oeps, zeggen de NL-ers. Ups, zeggen de BRD-ers. We hebben het al eerder samen beleefd en overleefd. En bovendien: niks aan de hand, want NL wordt Europameister. Toch? Doch?

Wat zou het worden gisteravond? Candy & Anouk of Ruud, Wesley, Giovanni, Arjen c.s.? Moeiljik, moeilijk. Mundial ging in onze stad van start (Jawel: in Tilburg, dáár gebeurt het!). De openingsavond stond in het teken van de campagne 'Because I'm a girl' van Plan Nederland. Jawel, met optredens van Candy Dulfer en Anouk. Top of the bill. Toen ik vroeger muziek maakte in een gerenommeerde band, had ik alwyas een foto-in-een-lijstje van Candy in mijn muziekkoffer. Pas als dat opgesteld was op de tafel in het oefenlokaal van Café de Zwaan, kon mijn repetitie een aanvang nemen. Zij was mijn inspiratiebron. Dus moest ik erbij zijn, gisteren. Het blijft een geweldig mens, speelt de sterren van de hemel, funkt heel Tilburg bij elkaar. Maar, lieve Candy, we vonden wel dat je wat meer saxofoon mag spelen in plaats van zingen. Zangeressen zijn er al meer dan genoeg, wat zeg ik, die zijn er teveel. En dan Anouk! Pats! Daar staat ze, meteen vol erin, ook Neerlands trots. En uiteindelijk hoefden we niet eens te kiezen, want we haalden die andere Neerlands Trots ook nog. In een huis met zes brommende jongemannen, die blikjes bier drinken en wijze analyses op het spel loslaten. Zegt er een na het vierde oranje-doelpunt: "Dit heb ik nog nooit van mijn leven meegemaakt, Frankrijk verliest van Nederland met 4-1" Nee, hij niet alleen. Na elk doelpunt moest het zestal even de straat op om de vreugde te delen met andere burgers en buitenlui. Om vervolgens weer terug te keren naar scherm, bier en wijze vrolijke praat.

Vroeg laatst iemand: wat betekenen die foto's in jouw header op jouw blog eigenlijk? Voor de leken: dat zijn de fotootjes bovenaan de blog. Ze zijn pas een beetje vernieuwd.
Welnu, de meest linkse is van het Kindermonument van Kamp Vught. Ik ben daar lang bij betrokken geweest als bestuurslid van de Vrienden van Kamp Vught . Het zeer indrukwekkende monument herinnert aan de transporten door de Nazi's van Vught naar Duitsland. Als ik er ben, raakt me elke keer nog tot in het diepst van mijn ziel. Ook omdat ik nogal wat mensen ken die een relatie hebben met de kinderen van wie de namen op het monument staan.
Nummer twee is de olijfboom op het terras van ons huis in Italië, gezien vanuit de hangmat. Geen woorden meer nodig.
Nummer drie zijn de heerlijkheden die je kunt kopen op de markt in Santa Maria di Castellabate, waar ons huis staat.
Nummer vier heb ik ooit in Napels gemaakt. Een foto met grote symbolische waarde voor mij: zo'n rij vogels en eentje vliegt weg. Naar iets leuks? Naar iets lekkers? Op de vlucht? Kort afscheid of per sempre?
En de laatste: wie kent 'm niet? Peerke Donders. De man over wie ik een film aan het maken ben en die mij op een aantal vlakken steeds meer fascineert.

Je zou het niet verwachten, maar mijn vrienden in Italia zijn niet in droefenis gehuld. Geen tranen. Ze zijn blij voor ons, want we waren beter. Tsja, zo zijn ze dan ook wel weer, die Italianen die ik ken tenminste. Niet mopperen op Giovanni, Wesley, Ruud en Marco. Nee, het hoort bij het spel: je wint of je verliest. En als je verliest, dan heeft de ander gewonnen. Zo eenvoudig is dat. Het zou een uitspraak van Cruyff kunnen zijn, bedenk ik nu: "Als je verliest, dan heb de ander gewonnen."

De eerste week zit er bijna op. Het is even raar, als je niets meer met nieuws doet. Zelf op de dagen dat ik niet ter redactie was, zat nieuws toch ergens te jeuken. Ik ben nu met andere dingen bezig en ik weet niet meer alles het eerst en het snelst. Ik wordt door het nieuws op onze site en zenders net zo verrast als ons publiek. Da's ff wennen. Maar er gebeurt meteen al veel. Nadenken over nieuwe programma's voor het seizoen dat al weer op de stoep staat. Proefdingen doen. Praten, veel praten met makers en doeners. En hier en daar al vast een knoop doorhakken....

Ik heb een broer. Ik had een vader. Die vader zou op 22 juni a.s. weer jarig zijn. Hij zou -als onze Lieve Heer hem niet gehaald zou hebben- tweeëntachtig worden. Raar, je kunt je niet voorstellen hoe iemand die er al lang niet meer is, in het hier en nu zou zijn. Hoe zou-ie er nu uitzien? Hoe zou hij in het leven staan? Vragen die er niet meer toe doen.
Maar goed, we hebben dus een feestje zonder jarige (voor de trouwe lezers: alweer?!) op 22 juni. Die broer van mij vindt "alles goed en wel, maar dan wel 's middags, want 's avonds speelt oranje in de kwart finale." Kijk, dát zijn nou fans!! In dit huis zit al iemand die zich helemaal voorbereidt op de finale van oranje. Ik denk zo langzamerhand ook dat we die EK gaan winnen....Ons vader zou er trouwens ook wel iets van vinden....

Nieuwe ronde, nieuwe prijzen. Vanaf gisteren ga ik niet meer over het nieuws. Een geruststelling: het nieuws gaat door. Altijd. Dag en nacht. Overal. Van Oss tot Roosendaal, om over de rest van de wereld nog niet eens te spreken. Mijn eerste nieuwe werkdag morgen begint met een lange bespreking. Pionnen uitzetten. Spannend! Kweet niet of en hoe ik blijf bloggen....weet niet of ik genoeg stuff heb en tijd. We wachten af, jij en ik...

Het is stil in de tuin.
Het mussennest in de klimop is een week of drie geleden verlaten door de hele familie Mus. Eén kleine heeft nog wat dagen rondgehangen in de tuin, kon nog niet echt vliegen. Pa en ma Mus bleven het maar voordoen en uiteindelijk heeft de mini-mus ook het ruime sop gekozen.
Een familie Mees heeft vrij geruisloos het pand (een vogelhuisje dat bungelt aan een tak van onze plataan) verlaten. De andere familie Mees was wat lastiger. De vader noemen wij al jarenlang Kees, inderdaad: Kees de Mees. De moeder heeft eigenlijk nooit een naam gekregen (sic!). Ook die famile de Mees is uitgevlogen, op één mini-mees na. Die zat eerst in de bijkeuken te piepen, vraag niet hoe die daar kwam.
Kees en zijn vrouw piepten terug: kom maar, kom maar!! (Wij verstaan dat inmiddels na al die jaren, wij spreken ook redelijk Mees intussen). Maar het kleine wurm snapte het niet. Met mensenhanden is-ie naar buitengebracht, maar toen dacht het wurm plotseling dat zoonlief zijn moeder was: bek open als hij hem zag. Pa en ma scheerden over de tuin, riepen en piepten. Maar mini mees snapte het niet. Zoonlief was nog net op tijd om te voorkomen dat Remy de Buurkat het wurm in één hap opat. Wat een consternatie!!
Gisteravond tolde het ding om zijn eigen as. Het waren de laatste stuiptrekkingen. Wurm viel dood neer. Zo'n jong leven nog, in de knop gestorven. Maar life goes on! Er kwam een leger mieren aangemarcheerd. Vanmorgen was het wurm weg. Verdrietig allemaal, maar dat is de natuur.

Zondagmorgen in de vroege ochtendzon in Moerenburg, onze eigen achtertuin. Met fiets en hond. Het is stil en een beetje heiig. De hond gaat op konijnenjacht, maar krijgt er geen een te pakken. Konijnen zijn slimmer en sneller. Een fazantenpaar zit zich te koesteren in het zonnetje. Twee reigers scheren langs en gaan aan de rand van een plas zitten en kijken alsof ze iets belangrijks bij Rijkswaterstaat zijn (vrij naar Kees van Kooten). De hond duikt in de Leye, op zoek naar een stok die er niet is. Namijmeren van een concert van het mooie Tilburgse kamerorkest Magogo, verheugen op een voorstelling van Kicktheater in Breda. En in een weiland met buffels, ezels, lama's, pony's en een kameel staat hij te schitteren: deze gouden boom. Vorige week legde kunstenares Marieke Hurkens er de laatste hand aan. Een gouden boom aan de rand van een weiland. En dan die ochtendzon. Prachtig!

't Was even stil hiero. Vakantie-tje in Italië. Uitgerust, ontspannen, beetje snoeien, beetje klussen aldaar. Met goede vrienden. De amandelbomen staan er weer tip-top bij. Een paar druivenstammen hebben het moeten ontgelden. Hier en daar nog wat citroenen geoogst. Mijn super sofa, die ik vorig jaar met een aantal mensen in Spanje heb gemaakt staat nu op haar definiteve plek: onder een dikke oude eik, met blik op de Thyrreense zee en op Santa Maria. Prachtplek voor een boek of wat in de verte turen. Lekker gegeten. Dingen gerepareerd. En Martin Brils verslag van een passie, over Napoleon gelezen. De moed opgegeven om Extreem luid & ongelooflijk dichtbij van Jonathan Foer door te lezen. Was er een poos geleden al aan begonnen, maar het lukt niet. Ondanks lovende recensies en enthousiaste reacties in mijn omgeving.
En nu weer aan het werk: laatste loodjes. Dingen aan het opschrijven voor een opvolger. Dingen aan het overdragen. Dingen nog aan het regelen die ik geregeld wil hebben voor mijn overstap op 1 juni. Intussen gaan andere zaken verder: dfe filmcrew was de afgelopen week weer een paar dagen aan het werk. We naderen de laatste opname dag. Bauer trouwde met zijn Mariska, voor ons als regionale zender betekent dat: alle registers open. En tussendoor proberen te genieten van het weer. Wat wil je nog meer?

Het is stil in huis. Alleen elke morgen de fluitende vogels van de Philips super wekker uit de slaapkamer van zoonlief. In het begin dacht ik met dat ding nog dat onze tuin vol vogels zat, maar dat terzijde. Zoonlief is uitlandig (zeggen ze in Suriname). Op schoolreis, naar Italië. In een moordend tempo doen ze de bezienswaardigheden van Toscane. Prima, hoe meer-ie van de wereld ziet hoe beter. Maar het is een raar moment: woensdag was zijn verjaardag en toen was-ie ook al weg. Een verjaardag zonder jarige. Dat wil je eigenlijk niet, ondanks dat-ie al zeventien is. We hadden zelf allebei die avond andere afspraken. Ergens tegen middernacht hebben we het even gevierd: samen één flesje bier....want het was al laat....snuf

Het roer gaat om. Nieuwe uitdagingen liggen klaar. En nu iets geheel anders: ik ga hele andere dingen doen bij mijn baas.
Voor de leken: we hebben twee programma-afdelingen, grofweg. De ene is nieuws en de andere heet varia. Zoals deze woorden al doen vermoeden houdt de ene afdeling zich bezig met het dagelijkse nieuws op televisie, internet en radio. Vele tientallen mensen werken zich dagelijks een slag in de rondte om dat nieuws bij ons publiek thuis te brengen. Alle andere programma's, die dus niet onder nieuws vallen noemen ze bij ons varia. Ook daar een club enthousiaste, gemotiveerde, creatieve mensen die er voor gaan. En dààr ga ik de komende tijd leiding aangeven. En dat lijkt me erg leuk. Nieuws is de backbone van zenders als de onze, maar met de andere programma's kun je je onderscheiden, kun je je publiek verrassen en kun je contact met je publiek zoeken. Kun je de zender 'neerzetten'. Dat ga ik dus doen. Inderdaad, iets heel anders en vooral hartstikke leuk !

Angela gaat niet. En George uit Londen ook niet. JP twijfelt nog, net als Maxime. En ze twijfelen ook nog of Alex nou wèl of niet mag gaan en zo ja, welke visitekaartjes hij dan mag uitdelen. Die van Kroonprins der Nederlanden of die van het Internationaal Olympisch Comité? Ikzelf twijfel nog. Ga ik wel of ga ik niet? Heb twee keer strootje getrokken: één keer was het: ja, gaan en één keer: nee, niet gaan. Op sportief vlak mist de wereld niks als ik niet ga. Vroeger was ik in tal van sporten een ster. Zo was ik bijvoorbeeld wereldrecordhouder in het horden omlopen. Was?? Dat ben ik nog steeds, nog niemand heeft mijn record verbeterd. Qua gezelligheid is het natuurlijk jammer als ik niet opduik in Peking. Ook voor mijzelf. Ik was er al ooit en dat was heel bijzonder.
Ik denk dat JP en Maxime en Alex gewoon gaan. Mensenrechten of niet. Dan moet ik maar een daad stellen. IK GA NIET! Nou heb ik ook geen uitnodiging gekregen, dat maakt het wat makkelijker. Maar toch: IK GA NIET!!

Zeg 'ns eerlijk, ben jij een nomofoob? Weet je wat een nomofoob is? Volgens mijn lief ben ik een nomofoob. Nomfoob staat voor No Mobile Fobia en dat is angst om onbereikbaar te zijn. Toegegeven, ik zet geen stap meer zonder handy. We zijn nu wèl zover dat ik hem niet naast mijn bed heb als ik geen standby-dienst heb en dat-ie uit gaat in het theater. En tijdens het eten neem ik niet op. Volgens Trouw van vandaag is in Groot Brittannië gebleken dat 13.000.000 mensen nomofoob zijn. En hier?
Ik sprak laatst iemand die had vier handy's om toch maar ècht overal en altijd belbaar te zijn en te kunnen bellen. Maar ik sprak laatst ook iemand die had zijn handy eruit gedaan: weg, helemaal weg. Ook niet voor noodgevallen. Gewoon wèg, abonnement opgezegd en toestel weggeven en gewoon een telefoon-aan-een-draadje thuis. Dat gaat nou wel weer èrg ver. Voor mij tenminste....Madonna zei pas in Vogue dat ze haar Blackberry onder haar kussen heeft liggen en haar man trouwens ook: twee Blackberries in één bed. Kijk zò erg is het met mij nou weer niet.

Wat een feest deze week in onze prachtige Tilburgse Concertzaal. Ik kan het niet genoeg zeggen: alleen de zaal is al een feest. Eerst was het even slikken: ongevraagd kregen we Stravinsky voorgeschoteld, op twee vleugels. Dat viel niet mee. Ik kan niet zo goed tegen die muziek, ga ervan hyperen. Maar daarna! Zoals gezegd: een feest!! Carl Orffs Carmina Burana zoals die ooit bedoeld is. Met het Brabant Koor dat zò ongelofelijk mooi zong, zòveel kracht. Met het Magogo Kamerorkest in zijn volle omvang. Met drie solisten die hun deel zò mooi zongen en met jonge dansers en danseressen van Fontys die er zò'n mooi spektakel van maakten. De lofzang op vrouwe Fortuna kent iedereen wel zo'n beetje, die is al duizenden malen bij allerlei gelegenheden in allerlei vormen gebruikt. Maar dit was de oorspronkelijke versie van delen van het middeleeuwse manuscript (meer dan tweehonderd liederen) waar Orff een selectie uit gemaakt heeft. Ik heb niet heel veel verstand van klassieke muziek. Bij mij is het òf heel mooi, òf mooi, òf gaat wel, òf niet geweldig, òf niet mooi. Magogo en alle anderen zijn met hun Carmina bij mij toegevoegd aan de categorie: heel mooi.

Jaren geleden maakte ik kennis met de enige asielzoeker uit Bhutan die Nederland rijk was. Een journalist die zijn land ontvlucht was. Kleine, frèle man. Heel aardig. We hebben samen geprobeerd de wereld te verbeteren en hij heeft mij veel over zijn land verteld. Zijn vrouw en kind (een baby nog) zaten in een vluchelingenkamp in Nepal. Hij woonde in Den Bosch in een container die hij deelde met drie gevluchtte stevige Oostblokkers in mouwloze hemdjes die de dag doorbrachten met de nodige alcohol. Af en toe hoorde ik nog weleens wat van mijn Buhtanees. Hij wilde werk in ons vak, maar de taal bleek een te groot probleem.
Op de harddisc-recorder had ik nog een docu staan, want Bhutan is een democratie geworden. De Vierde Koning had daartoe besloten. Het zag er allemaal heel verlicht uit: een Minister van Bruto Nationaal Geluk, hebben ze daar. In de wetenschap dat elk mens op zoek is naar geluk, maakt de minister zich daar sterk voor: "Geluk wordt bepaald door een evenwicht tussen materiële en spirituele zaken..." Zo'n minister zouden wij ook moeten hebben, volgens mij zouden er dan een paar andere ministeries opgeheven kunnen worden. De bevolking is verdeeld. Er zijn er die bang zijn voor de democratie en er zijn er die het wel zien zitten: "Eindelijk McDonald's en KFC in Bhutan."
Ik ga mijn Bhutanese vriend eens opsporen, ben benieuwd hoe het nu met hem is.

Almelo heeft de naam, maar in Tilburg is ècht altijd wat te doen. Vandaag aapjes gekeken. Geen echte, want die zijn er niet. Nee op de plek waar vroeger de Tilburgse dierentuin was en waarvan bijna geen spoor meer is terug te vinden staan grote foto's van die oude dierentuin. En half Tilburg liep er vandaag op zondag weer rond in de eerste wat frissige lentezon. Veel mensen wisten zich allemaal nog te herinneren hoe ze als kind op zondag naar de dierentuin gingen, om bijvoorbeeld aapjes te kijken...

‘Dat wij Nederlanders in ons eigen land steeds maar moeten opschuiven en ons moeten aanpassen aan nieuwe culturen, daarvan zeg ik: genoeg!’. De zin galmde lang na. De zin van Rita. Zit ik nou in de verkeerde film? Ik heb helemaal niet het gevoel dat nieuwe culturen mij wegduwen, dat ik moet opschuiven, dat ik mij moet aanpassen. Integendeel, ik ontmoet op allerlei plekken steeds meer 'andere' mensen en dat vind ik leuk. De Volkskrant bracht vandaag een onderzoek. Rita zegt dat ze haar beleid laat leiden door 'Het Volk'. En 'Het Volk" wil: doodstraf terug, boerkaverbod, meer asfalt, geen nieuwe moskeeën meer.
Daar sta ik dan: ik ben pertinent tegen de doodstraf (never, ever). Ik vind boerka's niet mooi, maar van mij het. Ik wil niet nòg meer asfalt. En ik vind de meeste moskeeën mooi, d'r mogen er best nog een stel bij. Wat moet ik nou?
Ik las vandaag ook al dat er wat plaatselijke "Trots op......"afdelingen zijn opgericht.

Ik heb ook maar even een rondje gemaakt op het wereld wijde net. Trots op Eindhoven en Trots op Den Bosch zijn gereserveerd. Trots op Tilburg en Trots op Breda zijn lieve websites met tips. Trots op Helmond moet je maar even aanklikken, dat begint ergens op te lijken: KLIK . En verrassend is Trots op Brabant. Kijk zelf maar: OEPS !

Er is al veel over geschreven en gezegd, over het draaiende huis op een rotonde in mijn stad. De commentaren variëren van: grappig, leuk, apart (let op als een Nederlander: "Oh....apart!" zegt), raar, geldverslinding, levensgevaarlijk en hoezo kunst?
Ik vind het grappig en een prachtige blikvanger.
Onze stadsdichter Frank van Pamelen schreef er een mooi gedicht over dat ik vanmorgen las op de voorpagina van De Tilburgse Koerier:

Draaien gaat ze, draaien, draaien

Met haar ogen en haar kont

Draaien met haar naveltruitje

In de Breakdance en dan vlug

Met een jongen tongen draaien

En weer naar de Kets terug

Draaien, denkt hij, draaien, draaien

Draaien met een lekker ding

Draaien wil hij met haar, draaien

Draaien in de Efteling

Even draaien in de Droomvlucht

En dan rondjes van formaat

Onder Vogel Rokjes draaien

Tot hij weer naar Tilburg gaat

En dan ergens halverwege

Pythonrit en Heuvelring

Komen ze elkaar weer tegen

Bij het Huis van Körmeling

Waar ze voortaan verder draaien

Eeuwig samen, eeuwig speels

Kunst zet heel wat in beweging

Kunst zet liefdes op de rails

Frank van Pamelen

Ha, ha. Daar komt hij eindelijk ook nog eens over Fitna, hoor ik je denken. Nee hoor, van mij geen woord erover. Ik las vanmorgen aan het ontbijt in het hotel waar ik verbleef iets veel belangrijkers: dure horloges gaan kapot als ze om de pols zitten van iemand die een stevig afslag doet bij golf. Ik heb een best wel duur horloge. Nu weet ik waarom ik geen golf speel. De Telegraaf had er een tweekolommer voor ingeruimd. Weer een primeur!

"Ik heb een beetje last van jetlag..." zegt zoonlief, languitliggend vanuit zijn warm bad. Logisch, een weekeind Middelburg, mèt wisseling van de zomer/wintertijd. Lekker gewandeld aan het strand. In zon, wind en regen. Met dartelende en energievolle hond die een paar keer van achteren wordt overvallen door de branding. Met oesters die nèt uit het zilte Zeeuwse water komen. Met lekker eten en Zeeuwse meisjes in de bediening. Met een bezoek aan een van de mooiste boekenwinkels van het land. Met lezen, relaxen en niksdoen. Zeeuwse jetlag....

Ik heb een broer. Jazeker, één broer.
En dat is het dan ook.
Niet meer broers en geen zussen.
Maar het is o.k. met die broer.
We zien elkaar niet elke week. maar als we elkaar zien is het fijn.
Hij is qua werk afhankelijk van het weer, want:
1) Hij verkoopt gas en heeft er dus belang bij dat het heeeeel lang heeeeel koud is.
2) Hij verkoopt grills (outdoorkitchens), dus heeft hij er belang bij dat het vroeg in het jaar lekker weer is.

Hij wist ons gisteren gerust te stellen: Pas in 2160 valt Pasen weer zo vroeg. Kijk, daar heb je nou een broer voor.....voor de geruststellende mededelingen.
Ik liep vanmorgen in de sneeuw mijn hond uit te laten. Maar ik weet nu: de volgende keer is dus 2160.
Of was het 2140?? Ik ga vast een dikke jas kopen....

'Tragisch mooi' zegt de Vlaamse tv-presentator. "Formidabel zulle" zegt de oude Vlaamse ster. "Straf", zegt de zanger zelf. Hij is de liefste en leukste Vlaming die ik ken. Hij is een begenadigd filmer. En ik heb hem al vaak meegemaakt als hij zijn kennis en ervaring deelt en overbrengt aan anderen. Ik heb het over Geert Verdickt van de Vlaamse groep Buurman. Afgelopen vrijdag zat hij met zijn groep in een contest programmaop de Vlaamse televisie. Hij had vriend en vijand opgeroepen om via sms op hen te stemmen. Zo gevraagd zo gedaan!! En ze werden tweede. Het nummer kennen wij van Corrie Brokken, maar in Vlaanderen kennen ze het van Jo Leemans. Twee filmpjes waarin mijn goede vriend Geert met zijn Buurmannen schittert.

Mijn lief gaat zich bemoeien met inburgeren. Van andere mensen dan hè. Want zelf is zelf is ze als ervaringsdeskundige al flink ingeburgerd. De overheid vindt dat mensen die niet van hier zijn, moeten inburgeren. Vervolgens is er nauwelijks geld om dat door professionele mensen te laten doen en dus zoeken ze daar vrijwilligers voor. Zo werd ik onlangs in Tilburg-Noord van mijn sokken gereden door een mooie Somalische die fietsles kreeg van een fors uitgevallen Tilburgse vrijwilligster: "Veur oe kèèèke" riep ze nog! Maar 't was te laat. De botsing geschiedde en ik moest de Somalische oprapen en op haar fiets zetten. En dan te bedenken dat ze van haar geloof helemaal niet door andere mannen aangeraakt mag worden. Maar dit keer was het o.k., anders was ze nooit op die fiets gekomen. Over inburgeren gesproken!
Maar goed, mijn lief gaat dus ook buitenlanders helpen te aarden in Nederland. Ben benieuwd hoe dat gaat. Want je blijft je verbazen denk ik.
Voorbeelden?
Vraagt de inburgeraar: wat is een grondgebonden woning? Ja, dat staat op een heleboel borden bij nieuwbouwprojecten.
Of, vraagt de inburgeraar: Waarom heet tomatensap in Nederland 'Appelsientje''? Net als tomaten-groentensap trouwens en allerlei andere sapjes. Altijd 'Appelsientje'. Snap jij 't?

Ja. Heftig maar waar. Soms (steeds vaker trouwens) komen stellen tot de conclusie dat het samen niet meer leuk is of dat het niet meer gaat. Of dat het verstandiger is om het leven niet meer te delen. Of dat er iemand anders is. Of dat er misschien wel iemand anders komt. Of........scheiden dan maar. Zit niks anders op. Je bent tegenwoordig niet meer in de minderheid als je dat besluit. En het biedt vaak ook nieuwe kansen. Maar het is toch: 'scheiden doet lijden'?  Neem nu Heather Mills die na jaren vechten van Sir Paul McCartney af is. Die van 'Yesterday, all my sorrows seem so far away'. Ze gaan uit elkaar kaar. Zij krijgt 29,4 miljoen mee. Shit! Negenentwintig komma vier miljoen! En dan moet de arme ziel ook nog 50.000 betalen per jaar voor hun dochter Beatrice. Je zou er haast 'Obladi, oblada' van gaan zingen. Maar de pijn valt mee. Sir McC heeft een geschat vermogen van 1,6 miljard. Dus hij houdt nog wat over terwijl hij net 65 geworden is. De bedragen doen een normaal mens stuiteren, een 'Magical Mystery Tour' lijkt het wel. Maar ach: 'We can work it out'. Het geeft geen zin om 'Help' te roepen. Ik realiseer m nu dat ik niet eens weet of het om ponden, dollars of euri's gaat. Maar zulke bedragen: It doesn't matter.

Het was me het weekje weer wel. De zachte landing na drie weken Suriname vertroebelde in de waan van de dag. Zo gaat het altijd. Ook weer inwerken in het nieuws van hier en nu. De afgelopen week nieuwstechnisch samengevat: vloeken mag binnenkort wèl en seks met dieren mag binnenkort niet meer. Wat dat eerste betreft, sinds ik wat mensen ken die er wat van zeggen als je stevig vloekt of die gewoon aangeven dat ze er last van hebben, probeer ik daar wat rekening mee te houden. Lukt soms al, maar vaak ook nog niet. Dat andere -seks met dieren- daar ben ik geen ervaringsdeskundige in. Seks wel, maar met dieren, nee dat niet. Ik moet ook zeggen dat ik bijna tegen een lantaarnpaal reed toen ik hoorde dat je via internet een geit voor een uur kunt huren, om seks mee te hebben. Hoe gek kun je zijn. In een fractie van een seconde heb ik geprobeerd om me daar iets bij voor te stellen. Maar gelukkig was het beeld weer snel weg. Nu is de discussie of seks met dieren in het algemeen strafbaar is, of alleen als het dier er last van heeft. Alsof die geit kan zeggen dat ze het niet lekker vindt. Ik zie er nog van komen dat er een onderzoekscommissie komt.....

Vooruit, vast één foto.  Er volgt meer. In de tijd van Peerke Donders woonden er Indianen in Kalebaskreek aan de Coppename-rivier. Hij kwam daar aan land en probeerde met hen in contact te komen. Zo'n honderdvijftig jaar later wonen er nog steeds "inheemsen". Kalebaskreek een langgerekt pad in het groen met aan weerszijden huisjes, een kerkje en een school. Inwoneraantal: 105. Een dik uur varen van Boskamp, waar de weg naar Paramaribo begint. Met een dorpshoofd die ervoor zorgt dat alles schoon is en goed loopt. Met aan de ene kant de rivier en aan de andere kant de jungle. Je kunt er alleen maar per boot komen. Ontroerend mooi, ontroerend rustig. Twee kleine Kalebaskrekenaren ontdekten onze spiegels die we gebruikten bij de opnmamen.
Een half uur waren de twee mannen bezig: gekke bekken trekken, rare bewegingen en snel aan de achterkant kijken of ze daar hun tweelingbroertjes zagen.....we hadden de spiegels nog nodig anders hadden we ze daar gelaten.

We zijn weer thuis. Weinig jetlag last, ik heb het geluk dat ik al in slaap val als ik een vliegtuig zie en wakker word als iedereen al opstaat om de handbagage te verzamelen voor het uitstappen. De laatste dag in Paramaribo was toch nog bijzonder. Onze mecenas, die het overgrootste deel van onze film financiert, was naar Suriname gekomen. Wij hebben even bijgepraat. Het is en blijft toch bijzonder dat een succesvol ondernemer geld geeft voor projecten als dat van ons, vanuit een persoonlijke betrokkenheid en overtuiging. Ik heb het over Jacques de Leeuw, die van krantenjongen opklom tot grote uitgever en distribiteur van geschreven en gedrukte waren. Een bijzondere man. Niet al teveel woorden, maar scherp. Niet lullen, maar poetsen. Hij heeft een stichting opgericht die naar hem is genoemd: de Stichting Jacques de Leeuw. Vanuit die stichting doet hij goed. Hij schenkt eenvoudigweg geld aan dingen die hij goed en belangrijk vindt. Wij zijn gezegend met hem. Ik zou mijn volgende film wel over hem willen maken.....want een volgende film moet er wel komen. Ik heb aan iets moois geroken.

We zijn klaar!! Althans in Suriname. Twee dagen gedraaid op Sorgvliet, een voormalige koffie-plantage, in en om een heel bijzondere directeurswoning. Daar hebben we de gastvrijheid genoten van de Nederlandse familie Koenraadt -twee voormalige Brabo's- die daar al sinds jaar en dag wonen en werken. Het zal je maar gebeuren: twee dagen zo'n ploeg van een man of twintig in je huis, plus een halve dag nog eens tien journalisten van alle media hier erbij, plus een traditionele dans- en muziekgroep van een man of dertig. Onze gastvrouw en gastheer hebben er ook van genoten. We hadden een lastige laatste dag. Regen, regen, regen. "Wit aleng"  noemen ze dat hier: witte regen. De hele dag regen, omdat het weer uit de richting van Brazili"e kwam. Wat we moesten doen, kon alleen maar tussendoor. Het kostte moeite, maar het is gelukt. En we hadden bezoek van de Surinaamse media: kranten, televisiezenders, radiozenders. Leuk om dat een keer van de andere kant te zien en te doen. Vanavond zijn medeproducent Jeroen en ik te gast in een live talkshow op televisie hier. Dan nog de " wrap-party"  het eind feestje bij onze steun en toeverlaat The Back Lot, van Hennah Draaibaar en Eddy Wijngaarde. De vluchten voor morgen zijn al gereconfirmed. Op naar huis. We hebben 26 banden vol gedraaid, 13 uur materiaal. Mooi materiaal. Ontroerende momenten! Interessante mensen. We gaan nu verder met opnamen in Nederland en met de montage. We zijn klaar, maar er is nog veel te doen ! Suriname, bedankt voor alles!  We gaan er iets moois van maken en komen het hier vertonen.

Een mooiere en meer toepasselijke naam had hij niet kunnen hebben. Onze producer Tom. Hij is van Veldkamp Produkties en nu lid van de Peerke-crew. Ja, zo noemt de crew zich. De term "Peerke-power"  valt ook met regelmaat, als er iets goeds is gedaan of gedaan moet worden. Tom Admiraal dus, de NL-producer. De stuwende en drijvende kracht die de hele dag regelt en checkt en rent en " prima" zegt of moppert. Samen met onze Suri-producer Michel, loopt hij zich het vuur uit de schenen. En dat is een prestatie met de temperaturen hier. Het zijn van die onmisbare krachten op de achtergrond. Zoals er ook bij onze vrienden van The Back Lot (ons Suri productiebedrijf) in stilte volop gewerkt wordt. Er moet dagelijks veel geregeld worden: transport van mensen en spullen. Overnachtingen, wisselingen van hotels, bagage moet mee of opgeslagen worden. Nelida, onze kokkin, moet precies weten hoe de draaischema's eruitzien, zodat ze de pauzes kan benutten om ons te laten eten. Nelida is de schat van de set, van wege haar kookkunsten en vanwege wie ze is. Ze geniet zelf ook zichtbaar. We hebben chauffers die met een busje en een vrachtwagen van locatie naar locatie  rijden. En elke avond krijgt iedereen een strak schema, want zo'n film maken is een bijna militaire operatie. En zonder al die krachten op de achtergrond zou het onmogelijk zijn.

We hebben een rustdag vandaag. Althans de meesten van de crew. Niet allemaal natuurlijk, want er is altijd werk te doen. Mijn maatje mede-producent is vandaag met onze producer hier, Michel, vast naar de lokatie van de komende twee dagen kijken. Naar een heel mooi, historisch plantage huis. Ik moet nog een " geld-afspraak"  doen. En  de regisseur Ellen van Kempen, cameraman Robert Berger en zijn rechterhand Hester Jonkhout gaan vanmiddag de lucht in. Ze gaan vanuit een heli opnamen maken van twee of drie lokaties die in de film een belangrijke rol spelen. Spannend! Gisteravond een Surinaams verjaardagsfeest beleefd van iemand die ons hier veel geholpen heeft. Veel, heel veel eten! Lekkere dansmuziek ! Maar de energie was een beetje op. Op tijd het bed in en als een blok in slaap. Toen merkte ik ineens dat we enorm veel gedaan hebben hier. De twee laatste draaidagen staan voor de deur. Nog een afspraak hier en een afpraak daar en dinsdagavond een wrap-party: einde van onze tijd hier. Maar we hebben eerst nog wat te doen.

Kalebaskreek, zo heet de nerzetting aan de Coppenamerivier waar we vandaag opnamen maakten. Met een decor van de groenste begroeing die ik ooit van mijn leven heb gezien. Destijds liet Peerke Donders zich daarheen peddelen om de "inheemsen"  te bezoeken. Nu komt peter Esteban Kross er met regelmaat. De inheemsen wonen er nog steeds, het zijn van oudsher indianen. Een strook parallel aan de rivier met kleine houten huisjes en een schooltje. Iets meer dan honderd inwoners, onder de bezielende leiding van een dorpshoofd (" waarnemend dorpshoofd, de mensen hebben mij al voorgedragen, ik wacht nu nog op de bevestiging van president Venetiaan" ) We hebben er prachtige opnamen gemaakt waaroer ik hier nu niks ga zeggen. Hetzelfde geldt voor de opnamen die we gisteren op Batavia maakten. Het gaat mooi worden! En dat komt door een geweldige ploeg mensen. Iedereen weet wat hij/zij doen moet. Er wordt kei- en keihard gewerkt. Ik ben er trots op. Op de set wordt hard gewerkt en op de achtergrond ploeteren anderen weer door voor de volgende dag, zowel hier als in Son, bij Veldkamp Produkties. Het is elke dag spannend, elke dag pinkt er wel iemand een traantje weg omdat er zulke mooie dingen gebeuren.

Het is een dorp, Paramaribo. Een dorp aan de rivier. Aan de Surinamerivier. Een dorp met tweehonderdduizend inwoners. Gisteravond op een terrasje met Hennah Draaibaar (bekend o.m. van het NOS journaal). Het was als vroeger op het terras van caf'e De Zwaan in Heeze. Iedereen kent iedereen, iedereen groet iedereen. Even een brasa en een bosie (een 'hug' en een kus). Als we worden voorgesteld aan deze en gene, weet iedereen al lang wie we zijn en waarom we hier zijn. Wereldberoemd in Paramaribo. Paramaribo is heerlijk: de stad, de mensen. Veel dynamiek, gecombineerd met het juiste relaxte tempo. Soms wat erg relaxed als er garen op de klos moet komen, maar dat went. Het gaat anders dan bij ons. "Jullie hebben een klok, maar wij hebben de tijd" is een gevleugelde uitspraak hier over ons jagende en jachtige Nederlanders. En dan de hartelijkheid!! Die is haast niet te beschrijven. Nogmaals, het gaat anders dan bij ons, maar het komt goed. Bijna altijd. En altijd met een glimlach, met bereidheid en inmiddels met wat meer zelfbewustzijn. Ik voorspel: Suriname is booming. Let maar op!

Het gaat her on and on. Gisteren weer een stevige draaidag in Paramaribo. Regisseur Ellen van Kempen en camaraman Robert Berger hebben zich laten rondrijden op een open pick up, door de straten van Paramaribo om sfeerbeelden te maken. Bij een goudhandelaar moest een scene worden gedraaid en de avond eindigde in de Rosakerk waar een speciale viering was rond onze hoofdpersoon. Wauw, wat een devotie daar! Wat doen producenten nou eigenlijk? vroeg iemand mij. Het is een boeiend bestaan. We opereren los van de crew, doen onze andere dingen en duiken van tijd tot tijd op op de set. We houden het verkeer tegen als dat voor een bepaalde scene moet, we rijden de bisschop op-en-neer en anderen. We halen even hier iets op en brengen daar iets weg. We praten veel met mensen over het vervolgtraject: komt ie hier op televisie, welke zender? Komt ie hier op het filmfestival in december? Kunnen we er nog een lesbrief met DVD aan koppelen? En we zijn nog op zoek naar geld en dat vergt ook veel tijd. Het meest verrassende was afgelopen zondag. Een totaal onverwachte zijde van deze rol: we hadden voor een scene eten voor zwervers en daklozen in de auto. Na afloop hadden we zo'n dertig voedselpakketten over. Uiteindellijk hebben wij met onze auto een deel van de wekelijkse froute gemaakt die vrijwilligers hier elke zondag maken, langs plekken waar daklozen een maaltje krijgen. Eten uitdelen aan zwervers en daklozen in hartje Paramaribo....wie had dat gedacht?

Het contrast kan niet groter zijn. Drie dagen op Batavia aan de Coppenamerivier, waar mijn naamgenoot vele jaren tussen de lepra-pati"enten leefde. Het was er voor ons nu nog afzien. Drie dagen geen douche. Niks afzien natuurlijk in vergelijking met toen. En dan weer terug in Paramaribo, in het Torarica hotel. In bad! Kamer met parketvloer. Zwembad! Levende muziek bij het ontbijt. Contrasten. Vandaag in Paramaribo gedraaid, onder meer bij het uitdelen van eten (gemaakt door vrijwilligers). Uiteindelijk was my brother in arms Jeroen bezig met uitdelen. Het is vastgelegd. We draaien steeds (letterlijk) tussen de buien door. Het gaat allemaal net, maar het gebeurt met liefde en aandacht en we hebben een fijne ploeg. Het gaat mooi worden!

We hebben het hartstikke druk hier. Vanavond komt de hele crew aan. Wij checken hier nog van alles. Elke dag een vergadering bij onze vrienden van The Back Lot, die hier de productie voor de film doen. Kleine dingen, grote dingen, we moeten nog van alles doorspreken en afspreken. Tussendoor bezoeken aan de bisschop (wat een fantastische man!) hier, een bankdirecteur (die ons gaat helpen met financi"en), de rotary (fundraising), de telefoonwinkel (opwaardeerkaarten voor onze telefoons hier), de bouwopzichter van de kathedraal (die het graf van Peerke Donders voor ons op poetst), de styliste (die met kleding in de weer is en fantastisch werk heeft geleverd), de propsman (die een kruisbeeld van een meter of drie gaat maken), een televisiezender hier (die ons spullen verhuurt), de cultureel secretaris van de Nederlandse Ambassade (die met ons hartelijk en hardop meedenkt). Vandaag op inspectie naar Zorgvliet waar volgende week opnamen worden gemaakt. We hebben nauwelijks tijd voor een Parbootje en liggen na het eten voor Pampus in bed. Het begint menens te worden. Morgen de eerste opnamen op Batavia......

't Is warm en nat in het vriendelijkste land van de wereld. Ook hier weet de natuur het niet helemaal weer. Het is kleine droge tijd, maar af en toe dondert er een bui uit de hemel die de straten helemaal blank zet. Wachten tot het water weer weg is en life goes on. No spang! We zijn twee dagen aan het rondrakken van afspraak naar afspraak. Dingen nog checken, verifi"eren. Er is al veel geregeld, maar ook nog veel niet. De rest van de crew komt morgenavond, maar dan zitten wij -in het pak- bij de rotary alhier. Fundraising, want we hebben nog wat nodig. Vandaag bij de bisschop de koffie en bij de directeur van een bank Temperatuur is aangenaam, eind twenties. Gisteravond aan de oever van de rivier buiten gegeten in een zacht windje bij 26 graden. We bewegen ons hier in een Isuzu, een PC Hoofttrekker avant la lettre. Straks weer op pad.

'Waarom maak je die film over Peerke Donders nou eigenlijk?" vragen veel mensen. "En is-ie familie?" Ja hij is familie, dat schept naturlijk een band. Maar ook omdat hij een bijzonder levensverhaal heeft. Een sober mens, van zeer eenvoudige afkomst, die met grote regelmaat afgewezen wordt, maar zich vanuit een rotsvast geloof niet laat afwijzen en die zijn leven helemaal in dienst stelt van andere mensen. Het is een bijzonder verhaal, temeer omdat hij nu -199 jaar na zijn geboorte- nog van grote betekenis is voor veel mensen. Mensen zoeken steun bij Peerke Donders, of troost. Of bezoeken zijn geboortehuis uit dankbaarheid voor iets dat hen overkomen is. Dat blijft erg bijzonder, of je er nou in gelooft of niet. In het kapelletje bij zijn geboortehuis ligt een boek waar mensen wat inschrijven. Het geeft een inkijk wat mensen zoal overkomt: vreugde en verdriet. 

O,ja familie? Dat was ook de vraag. Jazeker. Neen, geen nazaat, want Peerke was een keurige katholiek, maar we hebben dezelfde over, over, over,over.....grootvader

The Kite Runner, de Vliegeraar, stond nog op het lijstje. Gisteravond gedrieën (de hele familie dus) heeb geweest. Het boek is bijzonder en soms adembenemend. De film ook, misschien wel een beetje omdat ik wist wat er ging gebeuren. Prachtig gedraaid, in China trouwens, want in Afghanistan schijnt een beetje lastig te zijn. En een mooie uitvergroting van de dubbele moraal die veel mensen er over de hele wereld op na houden. Moslims evengoed als christenen. Er zijn goeien en er zijn er die niet deugen. Maar dat geldt overal, onder alle bevolkingsgroepe, in alle religies, in alle landen. Ik was in New York toen de publiciteit over de film The Kite Runner begon en in de boekenwinkels meters hoge stapels van het boek lagen. Ik vreesde het ergste, maar hij is de moeite waard!

Die "R" van Peterrrr  R, die doet 't 'm wel. Natuurlijk was hij ook ter redactie gespreksonderwerp Nummero Uno. Journalisten zijn net mensen.
Wat we ervan vonden? Een van onze receptionisten was er zelfs wat ontdaan over. Over de manier waarop "R" het allemaal presenteerde. Ja, zo gaat dat tegenswoordigs. Ik heb ademloos zitten kijken. Natuurlijk heb ik er ook zo mijn gedachten over, maar "R" heeft daar een televisieprogramma gemaakt dat zijn weerga niet kent. Want daar gaat het om: televisiemaken en kijkers trekken. Ik denk dat het in de statuten van het programma staat. "MIssie geslaagd dus" zou ik zeggen. Toch?

De tijd schreidt voort. Nog een week of twee en we zijn onderweg met de crew, naar Suriname, voor de filmopnamen van Peerke the Movie. Spannend. Laatste loodjes. Script nog een keer doorwerken. Bijslijpen, kill your darlings. Dit checken, dat checken. Daar hebben we een paar fantastische producers voor die de laatste dagen bijna continu met Suriname liggen te bellen. Het reis- en draaischema is klaar, de locaties zijn opgepoetst. Het worden intensieve dagen, maar mooi. Alleen al vanwege de ontmoetingen met vele mensen ginds. Jammer is dat we niet veel tijd zullen hebben om andere dingen te doen, terwijl er zo veel moois te zien is. Maar dat komt wel weer een andere keer. Nu eerst maar vast een tas klaar zetten waar de komende dagen langzaam maar zeker de reisbagage in landt.

Hebben wij in het Nederlandse een woord dat één op één hetzelfde betekent als het Duitse "Heimat"? Thuis....nee. Huis....helemaal niet. Roots, ja dat is het, maar dat is geen Nederlands. Wortels dan? Nee, ook weer net niet.
We kwam erop nadat we in Plaza Futura de Zwitserse film Heimatklänge op de namiddag van afgelopen vrijdag. Met twintig mensen in de zaal. Een bijzondere documentaire over mensen, muziek en het leven. Over, jawel, jodelen. Maar dan jodelen als oer communicatiemiddel. Drie portetten van drie fascinerende mensen die in het Zwitserland van nu oude tradities in ere houden met een hedendaags gevoel. Prachtig gedraaid! Prachtige regie in alle simpelheid. De moeite waard, maar hij draait al bijna nergens meer. Ontroerend is een(zang) ontmoeting tussen een van de drie bijzondere hoofdpersonen met een aantal zware bassen in een tent op de steppen van Mongolië.

Leuk om een greep te doen uit Duits/Zwitserse recensies (kun je je Duits weer even ophalen):

Op straat vroeg een (blijkbaar) trouwe Donlog-lezer waarom ik nog niks over Eveline Herfkens heb geschreven. "Is wel echt een kwestie voor jou....." zei mijn fan. Ik keek mijn wenkbrauwen omhoog. 
Ok, ik gebruik mijn blog om me af en toe op te winden over dingen die volgens mij niet deugen. Maar dit? Wat is er nou werkelijk aan de hand?
Een sociaal-democratische Nederlandse dame krijgt een een topbaan bij de VN. In haar functieomschrijving staat dat ze de armoede op de wereld moet bestrijden. Ze krijgt een dijk van een salaris en daarnaast nog een kleine 300.000 euri van de Nederlandse regering zodat ze in Manhattan niet in een appartementje "met uitzicht op een muur" hoeft te wonen. En verder wil ze graag altijd business class blijven vliegen en een speciaal pasje zodat ze zich tussen de zelfbenoemde groten der aarde kan bewegen. Is dat nou alles? Iemand moet zich toch sterk maken voor de armoedebestrijding ?

Ja, je moet even goed kijken. De afgelopen dagen was ik veel in de bunker onder het Provinciehuis. Een grote oefening met veel militairen, politie, ambtenaren. Grote waterproblemen. Overstromingen. Evacuaties. Rampenzender.
De bunker bestaat uit een flink aantal zaaltjes, met gangetjes. GSM-tjes doen het niet daar. Altijd handig bij een echte ramp.
Ik mocht kijken en een beetje meedoen. Tijdens een rondwandeling kwam ik in een piepklein hokje met een wonderlijke telefooncentrale. Die laat ik nog weleens zien. En met een kastje uit vroeger tijden: Kernwapen, Strijdgas staat boven de vakjes. In die vakjes konden formuliertjes gelegd worden. Wat voor formuliertjes? Waarop stond dat er een kernbom gevallen was en waar, of zoiets. Een oude perforator staat er boven, wellicht om bij meerdere gevallen van "Kernwapens" meerdere formulieren van gaatjes te voorzien en samen te voegen zodat het allemaal wel een beetje bij elkaar blijft.

Poeh! Bij de lijstjes van "beste boeken van 2007" kwam ergens "Ver van huis" tegen. Geschreven dor Ishmael Beah. Herinneringen van een kindsoldaat. Ik heb het gekocht en gelezen. Poeh! Er zijn van die dingen die je weet en die je toch ook weer niet weet en vooral ook niet wil geloven. Op de flap: "Oorlog wordt tegenwoordig gevoerd door kinderen die, opgefokt door drugs, met speciaal voor de kinderhand gefabriceerde AK-47's lopen te zwaaien. Wereldwijd zijn meer dan vijftig gewapende conflicten aan de gang, waarbij naar schatting zo'n driehonderdduizend kindsoldaten betrokken zijn."
Ja, je leest het goed. Er zijn dus zieke geesten in de wapenindustrie die het verzinnen om speciaal wapens te maken die door kinderhanden bediend kunnen worden. Om te doden dus. Ishmael is zestien als hij uit de zooi komt. Daarvoor werd hij van vluchtend kind een agressieve kindsoldaat die net zo makkelijk mensen dood schoot als dat hij water kon drinken. Verbijsterend.