Jaren geleden maakte ik kennis met de enige asielzoeker uit Bhutan die Nederland rijk was. Een journalist die zijn land ontvlucht was. Kleine, frèle man. Heel aardig. We hebben samen geprobeerd de wereld te verbeteren en hij heeft mij veel over zijn land verteld. Zijn vrouw en kind (een baby nog) zaten in een vluchelingenkamp in Nepal. Hij woonde in Den Bosch in een container die hij deelde met drie gevluchtte stevige Oostblokkers in mouwloze hemdjes die de dag doorbrachten met de nodige alcohol. Af en toe hoorde ik nog weleens wat van mijn Buhtanees. Hij wilde werk in ons vak, maar de taal bleek een te groot probleem.
Op de harddisc-recorder had ik nog een docu staan, want Bhutan is een democratie geworden. De Vierde Koning had daartoe besloten. Het zag er allemaal heel verlicht uit: een Minister van Bruto Nationaal Geluk, hebben ze daar. In de wetenschap dat elk mens op zoek is naar geluk, maakt de minister zich daar sterk voor: "Geluk wordt bepaald door een evenwicht tussen materiële en spirituele zaken..." Zo'n minister zouden wij ook moeten hebben, volgens mij zouden er dan een paar andere ministeries opgeheven kunnen worden. De bevolking is verdeeld. Er zijn er die bang zijn voor de democratie en er zijn er die het wel zien zitten: "Eindelijk McDonald's en KFC in Bhutan."
Ik ga mijn Bhutanese vriend eens opsporen, ben benieuwd hoe het nu met hem is.