Het is zover, alles is rond. Anderhalf jaar nadat we voor het eerst in Castellabate in Italië waren, heeft een notaris in Rome bekrachtigd dat we eigenaar zijn van een kwart van Villa Poggio al Sole. Het huis op de heuvel, met blik op de Tireense zee, op de Amalfikust, vijf minuten van het middeleeuwse dorp, tien minuten van zee en strand. Het duurde allemaal even, vanwege de stempelcultuur in Italië en allerlei officiële mensen en instanties die zich daarover moeten buigen. Gek genoeg heeft ons dat er niet van weerhouden om er het afgelopen jaar al energie, tijd en geld (geleend van de bank) in te steken. De vier partners -in verschillende samenstellingen volslagen onbekenden voor elkaar- hadden vanaf dag één het volste vertrouwen in elkaar. Er werd verhuurd, er kwam al geld binnen, er ging weer veel geld uit, plannen werden ontwikkeld. En dat allemaal alsof we ons deel allemaal al officieel hadden. Op een bepaald moment werden we zelfs officieel erfgenaam van één van onze toekomstige partners, om bepaalde dingen zeker te stellen. Nu is alles definitief en horen we bij het gestaag groeiende leger van Nederlanders die er een tweede huis op na houden. Decadent, zo voelt het wel. En te laat natuurlijk, want vrienden om me heen deden dat allemaal veel eerder, toen het fiscaal nog interessant was. Maar we zijn er blij mee, een prachthuis op een prachtplek. In maart ga ik er weer even naar toe met een goede vriend, om de zaak zomerklaar te maken voor de gasten die het gehuurd hebben, want die hebben we wel nodig, gasten. Om de hypotheek en zo te betalen. Dus, wie nog een plekje zoekt onder de Italiaanse zon...

Ik kreeg gisteren een foto toegestuurd van "ons" strand in Santa Maria in deze tijd van het jaar: Santa Maria by Night:

Bob Spaak. Jan Cottaar. Vroeger. Sport in Beeld op de televisie en 's middags voetbal op de radio. Met m'n vader mee naar PSV als zijn vaste maatje op de eretribune niet meeging. Op de grens tusseen overdekt en niet overdekt. Bij verkeerde wind, voerde het niet overdekte gevoel de boventoon: nat en koud. Na afloop even langs een café dat nu coffeeshop is "omdat we anders vastzitten in het verkeer". In dat café gemopper als ze verloren hadden. En 's avonds nog even kijken wat Jan Cottaar of Bob Spaak -in zwart wit- ervan vonden. Sport in Beeld bestaat niet meer. Studio Sport roept vandaag krampachtige dat ze nog genoeg andere dingen hebben. En de clubs? De clubs voelen zich niet verbonden met de publieke zenders. De clubs waren vroeger van de mensen. Nu zijn het bedrijven. Het grote geld. En dus gaat ene Talpa op Nickledion het allemaal doen. En RTL. Niets is meer zoals het was.

"Waar komt u vandaan?" "Uit Sierra Leone meneer." Zaterdagavond, Nederland zit aan de dis, voor de tv, of wast af. De bel. In de donkere avondkilte staat een pikwarte jongeman die de mooiste glimlach van de wereld toont. In krom Nederlands vertelt hij dat hij degene is die 's morgens (meestal vóór half zes) het Brabants Dagblad in de bus stopt. Terwijl ik hem wat vraag komt er een tweede pikzwarte jongeman bij. Die is van de Volkskrant. "En ik kom uit Benin, meneer." Van beide krijg ik een kaartje van hun krant. Benin, Sierra Leone. Hoever is dat hiervandaan ? Hoe leefden ze daarginds? Hoe zag hun dag er daar uit? In wat voor omgeving woonden ze? Hadden ze zich als kind ooit kunnen voorstellen dat ze hier zes dagen in de week, 's morgens in alle vroegte, op een fiets (!) kranten zouden rondbrengen? Wat doet hun familie? Hebben ze het een beetje leuk hier? Duizend vragen. Ik bedacht ze pas toen ze weer verder gingen. Ik neem me voor om bij de bezorger van de NRC wat  door te vragen, als-ie komt. Oh nee, dat is de zoon van een van onze buren, dus dat werkt niet...

Onder het motto: 'Jij kunt dat beter dan ik', laat ik mij een paar keer per jaar met mijn zoon de stad in sturen, om met hem kleren te komen. Altijd opnieuw weer een avontuur, omdat de jongeman precies weet wat-ie-wil en zijn vader oog heeft voor: twee halen, een betalen; drie voor de prijs van twee; vandaag bijna voor niks etc. Om nog maar te zwijgen over de discjockey die in winkel X (iets met jeans of zo) een teringherrie maakte. Althans dat vond mijn zoon, ik vond het wel swingen en liet dat ook merken ("DOE NORMAAL PAP!!!!!!") . Diezelfde vader zegt af en toe, bijvoorbeeld na een blik op een prijskaartje van € 59,90: "Hè, dat is 120 piek !!! Dat doen we niet." O.k. bloglezer, je kunt het wel raden: "Pap, de tijd van de gulden is voorbij...dingen kosten nu eenmaal wat ze kosten. We leven niet meer in vroeger." We komen er elke keer wel weer prima uit. En ik heb ontdekt dat mijn kleine vriend ook een tactiek heeft: mij eerst uitputten door me door wel zeven winkels te sleuren. Op een bepaald moment komt het omslagpunt dat ik gewoon naar huis wil en het verschil tussen euri en guldens voor lief neem. Het is allemaal gelukt, vooral ook door de ongelofelijke begripvolle meisjes-met-blote-buiken (het is winter dames !!) en de jongens met hippe kettingen die in die winkels werken. Die zijn zo hulpzaam en begripvol....laten we 'ns ophouden met het gezeik over de jeugd van tegenwoordig.

Als je blogt, die je dat anoniem, alleen achter (of vòòr?) je schermpje. Zoals het goede journalisten betaamt: vooral zonder oog in oog te komen met je lezers. Want, stel je voor. Vandaag liep ik iemand tegen het lijf die opmerkte dat het wat rustig is op mijn blog. Gottegot, ik stel mijn publiek teleur. Dat kan niet. Zat al twee dagen te dubben over een stukkie omtrent "lijden aan het leven". Maar ik ben er nog niet uit. Een pilletje voor mensen die er gewoon genoeg van hebben. Die het wel mooi geweest vinden. Ik moet nog even broeden, maar ik wil graag bouwstenen voor mijn stukkie daarover. Dus als nou iedereen wat opschrijft als reactie, krijgen we een stukje multimeningsvorming. Alleen die lezer die ik vandaag tegen het lijf liep fotografeert op het moment paperclips en reageert nooit op weblogs. Misschien dit keer? Stiekem?

Het mooiste vond ik dat hij en mammie elkaar de laatste vijf jaar nauwelijks meer hebben gezien. Hij in de ene vleugel, zij in de andere van Soestdijk. Dat zinnetje was ook uit het artikel en wat groter apart gezet. Maar in het interviews stond er nog wat bij. Namelijk dat de artsen die Haar behandelden dat verstandiger vonden, anders zou ze zich teveel opwinden als ze hem regelmatig zou zien. En stond er alsof met dat opwinden iets positiefs bedoeld was. Lief hè ? Ik ben jaloers op Tromp en Broertjes. Mijn scoops vallen in het niet.

"En waarom doe je dat nou eigenlijk? " vroeg een vriend nadat ik hem had uitgelegd wat ik zoal op mijn weblog schrijf, nadat mijn lief verteld had dat ze er een gruwelijke hekel aan heeft door mensen over iets aangesproken te worden dat ik geschreven heb op mijn blog. "Eh...om mijn gedachten te ordenen. Omdat ik af en toe iets in mijn hoofd heb waarvan ik vind dat andere mensen, bij voorkeur de hele wereld, dat ook moeten weten. Beetje ijdeltuiterij ook wel ja. Beetje uitlaatklep, mopperplek. Voel me soms één van die twee moppermannetjes in het balkon bij The Muppets. Deze week schreef iemand ergens op een weblog dat er ergens in het land een groepje journalisten is die mijn baas wel als hun baas zouden willen hebben. Los van het feit dat hij nog lang niet transferrijp is, bracht dat wel iets teweeg. Zomaar een gedachtenspinsel van misschien wel één persoon, landde op verschilende andere plekken op het wereldwijdeweb. Landde bij snuffelende collega's. Landde in het interne mailsysteem van ons bedrijf. Leidde tot een reeks telefoontjes: heb je het al gelezen, heb je het al gehoord, zou het waar zijn? Hendrik Haan uit Koog aan de Zaan, heeft de kraan open laten staan...!!!!!! De man over wie het allemaal ging wist van niks, maar hij moest toch wel even reageren...anders ging het allemaal een eigen leven leiden. Of we het willen of niet: weblogs doen er toe. Die van mij misschien niet zo, maar in het algemeen is het een medium geworden met miljoenen eigen hoofdredacteuren die miljoenen boodschappen, ontboezemingen en berichten de wereld in sturen: zinnige en onzinnige, leuke, saaie, mooie, ontroerende, ontwapenende, vunze....noem maar op. Interessant is ook om te zien hoe mensen hun blog soms gebruiken om iets te zeggen wat ze vis-à-vis eigenlijk niet durven te zeggen...

Voortplanting

Droogbloeier, muurbloem, prikneus, franjezwam,

en witte onschuld, nimfkruid en scharlei,

brandende liefde, wilde chichorei,

bruidssluier, levensboom en hanekam.

Venushaar, gulden roede en karwij,

de brave hendrik en de tripmadam,

de springkomkommer en de borstelvlam,

vergeten blaasjeskruid en akelei.

Donsnachtschade en rimpelzaadwolfsmelk,

de zwarte vlekziekte en moederkoorn,

ooievaarsbek en basterdwederik.

Smak, kleinbloemdrakekop en dubbelkelk,

engbloem, de twijfelachtige andoorn,

de vreemde ereprijs, de bolderik.

Jan Kal (1946)

Het staat met zijn voeten in het water, het gebouw van de Langenfoundation in Neuss, net over de grens in het Duitse Ruhrgebied. Het is een nagelnieuw (Germanisme: Nagelneu) museum tegenover het inmiddels steeds bekendere Insel Hombroich. We zijn zondag even wezen kijken samen. Een adembenemend gebouw van de Japanse wonderarchitect Tadao Ando die hier en daar op de wereld al zijn sporen heeft nagelaten in de vorm van gebouwen die zo ongelofelijk mooi zijn. En die bijna allemaal met hun voeten in het water staan. Het museum staat op de plek van een vormalige raketbasis uit de tijd van de koude oorlog. Sommige omliggende gebouwen en hangars herinneren daar nog aan. In die gebouwen werken kunstenaars. Het is een ritje van niks, maar o zo de moeite waard. Snuffel maar eens op de site. En als je d'r toch bent, ga dan ook langs bij de buren: Insel Hombroich. Hier onder een stiekem fotootje van de Langenfoundation, om je adem bij in te houden...

In een huis waar de Duitse en de Nederlandse nationaliteit samen komen, zoals het onze, heeft alles wat met de tweede wereldoorlog te maken heeft extra dimensies. Gisteren zijn we naar Der Untergang geweest. De laatste dagen van de tweede wereldoorlog, maar meer nog de laatste dagen van Adolf Hitler met zijn staf in een Berlijns bunkercomplex. Bruno Cranz speelt Hitler. Ongelofelijk indrukwekkend, soms aandoenlijk, vaak afschrikwekkend. Maar zo mogelijk nòg afschrikwekkender zijn de paladijnen, de meelopers, de hooggeplaatsten die zo ongelofelijk ver mee gaan. In Duitsland is kritiek op de film: het verhaal zou niet genoeg in perspectief worden geplaatst. Ik zie dat niet zo. Dat perspectief kennen we zo langzamerhand wel. Juist daarom is het zo bijzonder om dat geïsoleerde portret van de Grote Boosdoener zelf te zien.

Zou-ie het nog meegekregen hebben? Dat er wat korter getreurd en gerouwd gaat worden dan bij het verscheiden van zijn Juliana? Ik denk het niet. Vraag me trouwens of hij er bezwaar tegen gemaakt zou hebben. Hij stond boven veel dingen. Geen pink champagne meer in de koeler omdat ZKH op bezoek komt, geen verse anjers meer in zijn knoopsgat. Vandaag heeft onze zender een prachtverhaal van twee vliegeniers die veel met Bernhard onderweg waren, onder meer van en naar zijn vakantieverblijf in Italië. Ze moesten soms met twee vliegtuigen vliegen om alle spullen te brengen en te halen. Waaronder de papegaai van de Prins, die ging ook altijd mee....

"Ik wacht wel op de film, " zei een collega gisteren toen ik het met een andere belezen collega over The Da Vinci Code had. Hij wordt op zijn wenken bediend. Onderstaand bericht plukte ik vanmorgen van het net. Hij moet nog wel even wachten...

LOS ANGELES (Reuters) - Oscar-winning actor Tom Hanks has been cast to star in an upcoming movie adaptation of Dan Brown's best-selling mystery "The Da Vinci Code," film studio Columbia Pictures said on Tuesday. Hanks will play the role of Robert Langdon, the Harvard professor who undertakes a modern-day quest for the Holy Grail in a thriller steeped in purported secrets about the early Christian church. The film will be directed by Ron Howard from a screenplay by Akiva Goldman and produced by Howard's business partner, Brian Grazer, the same team behind the 2001 Oscar-winning film "A Beautiful Mind." The studio, a unit of Japanese electronics firm Sony Corp., said the film is slated for release on May 19, 2006. Sony Pictures Entertainment Motion Picture Group Chairman Amy Pascal called it "the cornerstone" of the studio's movie slate for that year. "The potential that exists through this collaboration of material and talent is extraordinary," Pascal said. She added that "job one is to be as faithful as possible to the book and respectful of the fans who love it worldwide." The book has been on nationwide bestseller lists almost nonstop since it was first published by Doubleday in 2003, including 87 weeks at the top of the New York Times bestseller list. The studio said more than 20 million copies of the novel are in print worldwide. According to trade publications, the studio acquired rights to Brown's book last year in a reported seven-figure-deal brokered by then-Columbia executive John Calley before he stepped down as chairman and CEO of Sony Pictures Entertainment. Calley remains attached to the project as producer with Grazer. Hanks, currently featured in the animated holiday feature "The Polar Express," previously teamed up with Howard and Grazer in the space drama "Apollo 13" and his breakthrough comedy film "Splash." The 48-year-old star won back-to-back Academy Awards as best actor for his dramatic turns in "Philadelphia" and "Forrest Gump." He also earned Oscar nominations for his roles in "Big," "Saving Private Ryan" and "Cast Away."

Zat nog even verder te snuffelen. Wie het leuk vindt: op de site van Brown  is veel te vinden over Het Boek. Met ook foto's en andere afbeeldingen die in het boek een rol spelen, zoals het portret van deze dame hieronder....

Was de afgelopen dagen even bezig. Veel gelezen. De Da Vinci Code. Toen het boek me te pakken had, moest het uit. Het verhaal kan er mee door, maar de historische, religieuze achtergronden zijn zeer interessant. (Jezus was getrouwd met Maria Magdalena, ze hadden kinderen. Dat zet dus de hele rk wereld op zijn kop) Ben vervolgens begonnen in een boekje dat een aantal dingen uit het boek zelf uitlegt. Dat moest ook uit. Daarna landde ik op een website over de Da Vinci Code en kon daar ook even niet vanaf blijven. Nu even adem halen en dan, eindelijk, beginnen aan Goethe's Italienische Reise 1816 - 1817. De zoon van BBW (Beste Buurman Wim) heeft een antiquariaat in boeken. Hij kon mij het boek leveren.

Ik weet het niet meer. Moet ik over iedereen die op de wereld sterft, verdrietig zijn? Kan het zijn dat ik over de ene die sterft minder verdrietig ben dan over de ander? Kan het zijn dat ik er soms niet zo mee zit als iemand dood gaat? Kan het zelfs zijn dat ik het eigenlijk wel o.k. vind wanneer bepaalde mensen doodgaan? De dictators van deze wereld? De gevoelsloze misdadigers? Mag ik zeggen dat ik eigenlijk best zou willen dat sommige mensen doodgaan, omdat de wereld daardoor misschien beter wordt? Bijvoorbeeld diezelfde dictators of zwaar criminele gewetensloze misdadigers (is dat niet hetzelfde ?). Mag ik zeggen wat ik denk en wat ik voel ? Mag ik, als ik moslim zou zijn, best wel opgetogen zijn, als iemand die mijn geloofsgenoten stelselmatig beledigt, dood is, zonder dat ik oproep tot moord? Mag ik zeggen dat ik het prima vind als een politicus die zich vijandig en generaliserend tegenover mij en mijn geloofsgenoten gedraagt er niet meer zou zijn.... of mag dat niet? Hebben we nou vrijheid van meningsuiting of niet? Of hebben we alleen vrijheid van meningsuiting als het om anderen* gaat of tegen anderen gericht is? Wat zijn dat eigenlijk? Anderen, na drie of vier generaties? Ik weet het niet meer. Ik weet niet meer wat ik mag zeggen en wat ik mag denken.

* anderen: mensen die niet wit zijn.

PS: En die Knevel is ook een lekker dier. Zie hieronder, gestolen van de weblog van Martin Volder:

Andries Knevel

Maar u wilt eigenlijk misschien ook wel dat Geert Wilders doodgaat..?
... Als u héél eerlijk bent?
- Nou hij gaat dood. Hij gaat ooit dood.

Ja, maar, binnen nu en twee jaar, ik noem maar effe wat?
Dat wìlt u eigenijk diep in uw hart...
- Dat wil ik eigenlijk.

Zing je nachtmerrie, Brigitte Kaandorp

Het gaat niet altijd goed met mij, vaak zelfs ronduit slecht
Meestal ben ik met mezelf en alles in gevecht
Toch denk ik vaak als ik weer boos mijn voordeurstoepje boen

Wel fijn dat ik het niet met Andries Knevel hoef te doen

Ook ben ik vaak verdrietig, heb ik het weer eens verbruid
Zo is het weer aan met iemand, zo is het weer uit
Maar zelfs al zit ik snikkend op een bank in het plantsoen
Dan denk ik:

Fijn dat ik het niet met Andries Knevel hoef te doen

Ik ben ook eens opgenomen, want ik was volkomen knots
Ik sneed mezelf met messen en ik zat onder de kots
Ik riep toen ze me haalden voor het gekkenpaviljoen:

Als ik het daar maar niet met Andries Knevel hoef te doen!

Liever met een paard
Of met een schaap of een kameel
Dan dat ik mijn lakens met Andries Knevel deel
Liever midden in de nacht in een moeras verdwaald
Dan dat Andries Knevel plots zijn ding tevoorschijn haalt!

Ik word liever in een UFO door een marsman meegenomen
Dan dat ik Andries Knevel tot een hoogtepunt voel komen
Liever in een buitenwijk tongen met Henk Binnendijk
Ook al zie dan waarschijnlijk helemaal geel en groen!

Als ik het maar niet met Andries Knevel hoef te doen!!!

huuhuuhuuhuuhuu

Ik zie me op mijn sterfbed eindelijk tot rust
Al die nare angsten van me eindelijk gesust
En denk terwijl mijn dierb'ren droevig om mijn sponde staan:

Wel fijn dat ik het nooit met Andries Knevel heb gedaan

Dan sta ik voor de hemelpoort en word daar opgewacht
Door God enzo en, oh mijn hemel, als ik het niet dacht...
Ik zie hem staan en God zegt: "je mag heus naar binnen gaan:

Maar pas als je het eerst ..."

Gisteren het afscheid van onze Kantineke. Overvolle kerk. Heel veel bloemen. Veel tranen en keelbrokken. Voor mij een extra dimensie. Het was in de kerk waar ik als kind kwam. Tot mijn dertiende. De Lambertuskerk im het stadsdeel Gestel in Eindhoven. Na 1967 nooit meer geweest. Ik was perplex gisteren. Zoals een collega zei: "Een kerk zoals een kerk in Brabant hoort te zijn, majestues, reuzegrote torens, pracht en praal..." Volgens mij is er niks veranderd. Een enorm hoofdaltaar met veel gouden frutsels. Een tabernakel met gouden deuren en een echte sleutel. Ik zag de Heilige Theresia, de Heilige Antonius en een gigantische Christoffel. Een enorme Maria die als het ware uit de hemel kwam. Ik zag mezelf als klein jongetje in die enorme kerk. Ik geloof niet dat ik er mijn ouders veel ben geweest. Die hadden dat uitbesteed aan onze Surinaamse huisgenoot. Achter op de fiets met hem naar de kerk. Krakend zadel. Alle rituelen van toen. Het deed me wel wat om daar weer even terug te zijn. Dat gevoel werd nog versterkt omdat ik op dit moment de Da Vinci Code aan het verslinden ben. Wie het gelezen heeft weet wel waarom.

Üit de Volkskrant van gisteren. Zou die daar nou blij mee zijn ?

Mohammed B. mag kranten lezen

Het gevangenisregime van Mohammed B., verdacht van de moord op Theo van Gogh, wordt iets versoepeld. Hij mag vanaf vandaag weer kennisnemen van Nederlandse televisie, kranten en tijdschriften....

Mevrouw Doortje van Poppel-Schellens uit Valkenswaard is een vrouw naar mijn hart. Doortje -ik ben maar zo vrij om Doortje te zeggen, want zo ondertekent zij- schrijft haar opwinding en verontwaardiging vandaag van zich af in een ingezonden brief in NRCHandelsblad. Doortjes klomp brak, zo schrijft zij. Waarom? Omdat de opbrengst van de snuisterijen van oud-minister -zelf noemde hij zich liever "staatsman"- Joseph Luns naar de familiale erfgenamen gaat. Het ging om sabels, een borstbeeld van Zijne Excellentie zelf en nog veel meer prullaria. Het bracht 170.000 euri op. Voor de nabestaanden en/of efgenamen dus. Terwijl, zo schrijft Doortje van Poppel, hij die spullen allemaal heeft gekregen omdat hij Nederland vertegenwoordigde als minister van buitenlandse zaken. "Immers, giften aan ambtenaren, bestuurders en hoogwaardigheidsbekleders worden niet gedaan vanwege hun blauwe ogen, maar in de verwachting er iets voor terug te krijgen. Dat is nu een strafbaar feit, een ambtsmisdrijf, strafbaar gesteld in artikel 363 Wetboek van Strafrecht. " Dus vindt Doortje van Poppel uit Valkenswaard dat de opbrengst aan de staat ten goede moet komen. Aan de gemeenschap dus, aan ons eigenlijk. "Zo niet, dan moet er alsnog vervolging komen van hen die deze 170.000 euro in het handje krijgen. Er zijn nogal wat bestuurders en ambtenaren voor heel wat minder vervolgd."  Doortje, zèt 'm op! Nu doorbijten ! Wie A zegt.....! Doe aangifte bij de politie in Valkenswaard ! Kijken wat er gebeurt.

PS In de brievenrubriek wordt Doortje "Van Popel" genoemd. Ik twijfelde al: die bestaat niet. Van Poppel....voor de kenners...er was toch iets met een oud-wethouder van Poppel uit Valkenswaard die later als burgemeester het veld moest ruimen. Zou Doortje....

Gezien op de website van Omroep Brabant, vanavond om 22.57 uur:

Verkeersinformatie

Files: 1
Lengte: 0 km

Als het minder dan 0 kilometer is, is het dan een file? Wanneer noem je een file een file? Bij tien auto's? Bij twintig ? Laten we samen nadenken.

Was erg vroeg vandaag. Gelukkig ver voor alle files uit. Het gebouw van mijn broodheer was bijna helemaal donker, behalve op de plek waar de redactie werkt. Want redacteuren en journalisten zijn bijna altijd in touw. Er was een ander lichtje dan normaal. Op de receptie, een kaarsje. Bij een foto. Een brok in mijn keel. Ineke is er niet meer. Ineke, één jaar jonger dan ik. De baas van de kantine. Ineke die altijd voor iedereen klaarstond. Die precies wist wat iedereen wilde. Die van mijn blik genoot, als ik zag dat we knakworsten hadden. Zorgzaam, aardig, belangstellend. Zomaar weg. Van de trap gevallen, in coma geraakt en gestorven. Man en twee kinderen blijven achter. En wij. Al die journalistieke knoesten waren er vandaag op hun eigen momenten even stil van.

Hoe amusant kunnen dingen plotseling weer anders zijn. Hoe was het ook al weer? Er waren racistische aanslagen bij onze buren en wij schreven massaal aan de baas van Duitsland dat we "wütend" waren. Mooie daad van dat kleine tolerante landje aan de Noordzee. Nu hebben de Groenen (notabene: De Groenen !!) het in Duitsland over "Holländische Zustände" als ze het over kwesties als onverdraagzaamheid, racisme, aanslagen en het doodschieten/steken van kritikasters hebben. Het kan verkeren. Misschien moesten we maar eens een beetje dimmen hier in dit lieve kleine tolerante landje aan de Noordzee.

Niet Pim Fortuyn, maar Willem van Oranje blijkt de grootste te zijn (zie gisteren). Zou haast zeggen: ik blijf maar hier. Maar er zijn nog genoeg andere redenen om dit land de rug toe te keren. Daar komen de sombere najaarsdagen zonder zon nu ook nog bij.

Het volk spreekt. Pim Fortuyn is de grootste Nederlander. Ik wil emigreren. Maar waar naartoe ?

Hoe zat het ook alweer met 'brood en spelen' ? "Weet je wat we doen," zei Job uit Amsterdam tegen Ivo uit Rotterdam, "we geven ze spelen, dan wordt het vanzelf weer rustig....in ons landje" Ivo: "Uh?" Job: "Olympische !!" Ivo: "O, die." Ze spraken af dat Job Wim in Den Haag zou overhalen en Ivo die van Utrecht ("Hoe heet die ook alweer?" vroeg Ivo nog even aan Job die zei: "Tik op Google maar burgemeester en Utrecht in"). Het was even zoeken naar "die van Utrecht", maar een paar uur later was het rond. "Wie maakt er een persbericht?" zei Job. "We moeten er wel in zetten dat de regering mee moet betalen...anders hangen we er straks alleen in. " En zo kon het gebeuren dat ik gisteren in Het Parool las dat De Vier de Olympische Spelen van 2016 willen organiseren. Een dag tevoren had de penningmeester van de Atheense Spelen zijn boeken afgesloten. Kosten: ruim 9 miljard euri. Ze zijn goed bezig, onze boys en girl van De Grote Vier.

.....het land waar mijn wieg heeft gestaan. Daar heb ik voor altijd mijn hart aan verpand.......zo begint het fraaie lied over Brabant. De provincie waar de afgelopen week een Islamitische school in brand werd gestoken. Waar een bomaanslag was op een andere Islamitische school. Waar een verdachte werd opgepakt omdat-ie Ger Wilders (die is ook wel weer héééééél eng) bedreigd had (hoe eng die ook is, bedreigen doen we niet in dit land). Waar de PKK een trainingskamp lijkt te hebben in -of all places Liemde, Liemt voor intimi)...Het land waar mijn hart sneller slaat.....

Kreeg vandaag een mail van mijn Vietnamees/Duitse vriend (geboren in Saigon, woont nu in Friedrichshafen in Duitsland, 69 jaar, "doet" elk jaar een andere taal. Eigenlijk is hij techneut, werkte bij Daimler-Chrysler. Met hem en een jonge Hamburgse verpleger woonde ik samen tijdens mijn corso Italiano in Salerno. Hij leerde mij dat een taal eigenlijk wiskundig te benaderen is. Zijn kamer in ons appartement aan de Via Gisolfo tegenover Il Duomo hing vol met wiskundige Italiaanse schema's. Hij studeerde meer dan wij. Wij hadden het (ook) erg druk met cultuur snuiven. Hij sprak het dus ook veel sneller beter dan wij. Vandaag kreeg ik een mail van hem: 

Cher Lout,

Mi dispiace moltissimo il quale che è passato in Olandia. Incredibile l´assasinato di van Gogh. C´è una tragedia per l´Olandia. Per sfortunata la situazione sarebbe peggio e io non so come Olandia potrebbe uscire di questa "merda".

Cari saluti.

En ineens moeten we elkaar allemaal vasthouden!! Balkenende zei het vanavond, Alexander Sakkers, de burgemeester van Eindhoven, zei het eerder deze week. Wat nou vasthouden ? Er lopen in dit land heel veel horken rond die ik helemaal niet wìl vasthouden en die mij misschien ook wel helemaal niet willen vasthouden. Dus, dat doen we maar even niet. Reed vanmiddag in Eindhoven, vanwege een boodschap. Voor mijn neus een aanrijding: een dikke Renault en een aftandse Panda. Eén van de twee deed iets verkeerds en het knalde op elkaar. De twee chauffeurs stapten uit de beide auto's. Twee mooie vrouwen. Ze liepen samen naar de stoep, lieten hun gehavende auto's midden op de straat staan,  en.....ze gaven elkaar vriendelijk een hand. Ik ben eigenlijk verbaasd dat ik er zò verbaasd over ben dat dat zonder boosheid en herrie gebeurde. Waarom ben ik daar eigenlijk verbaasd over ? Juist, daarom......

Bang ??!!?? Nee, ik ben niet bang. Voor niks en niemand. Niet voor gekken die achter-achter-neven van Vincent van Gogh doodschieten en -steken. Ook niet voor gekken die moskeeën, Islamitische scholen en weet ik wat nog meer in brand steken of zo. Ik wil niet dat we we elkaar een gevoel van bang aanpraten. Tegelijk hoor ik vandaag bij ons op de radio en op tv wel gewone mensen die bang zijn. En boos. En ongerust. Moslims, kaaskoppen, Turken, Marokkanen, ze hebben er allemaal last van. Bij de commerciële afdeling van Het Parool (de mooiste en fijnste en wakkerste krant van het hele land) springen ze daarop in.  Ze hebben een T-shirt in de aanbieding. Ik ben niet bang, maar ik heb er wel een besteld, want ik hou van rood. En ik doe het aan bij oud en nieuw, in plaats van vuurwerk, want daar ben ik wèl een beetje bang voor.

Zo, Youp van 't Hek was de laatste. Dit weekeinde alle columnisten van Nederland aan mij voorbij zien trekken in een strijd om de helderste boodschap over de moord op Theo van Gogh te brengen. Aandoenlijk was Max Pam in Het Parool. Niet in zijn verhaal, maar in de schaakrubriek, die hij er ook bij doet. Dit keer wat losse zetten, want zijn hoofd staat niet naar het schrijven van een normale aflevering, omdat een vriend van hem is doodgeschoten. 's Lands columnisten springen alle kanten op: van 'eigen schuld' tot 'martelaar van het vrije woord'. Laten we met die polemieken nu maar even stoppen. Dinsdag wordt hij gecremeerd: een creatieve, soms aandoenlijke, vaak irritant provocerende vader van een jongen van een jaar of twaalf/dertien. Een collega regionale omroep benaderde ons deze week met het plan om "Submission" a.s. dinsdag met zijn allen gelijktijdig uit te zenden. Wij waren daar snel klaar mee: wat een onzinnig provocatief idee. Las net op het ANP dat het gelukkig niet doorgaat. Wedden dat er dadelijk iemand opstaat die zegt dat de collega's zich de mond laten snoeren door angst ? De proporties zijn geloof ik eventjes helemaal weggestopt.

Ik had en heb niks met Theo van Gogh. En dat verandert niet, nu hij "afgeslacht" is. Ik heb en had niks met Connie Palmen. Ik had en heb iets met Ischa Meijer. Palmen ook. En toen Meijer dood ging, gooide Palmen allerlei boeken en geschriften de markt op. Thema: haar dode vriend/man/minnaar Ischa. Ik vond dat onsmakelijk. Bovendien kan ze niet schrijven. Vandaag haalde ik mijn gelijk: ze deugt niet. In NRC Handelsblad een in het oog springende advertentie voor een boek dat al even bij de boekhandel ligt: "Een kleine filosofie van de moord." Misschien best een leuk boek -hoewel, van iemand die niet kan schrijven????- maar walgelijk om daar nu extra mee te adverteren. Palmen moet blijkbaar scoren via de doden...

Toneelgezelschap Jonghollandia heeft eieren voor zijn geld gekozen. Een voorstelling moest "Killing Berlusconi" heten. Maar vanwege de dreiging van "achthonderd advocaten" van de president-directeur-eigenaar van Italië, hebben ze er maar "Everybody voor Berlusconi" van gemaakt. Tja, je moet tegenwoordig voorzichtig zijn.

Treurnis bij John Fentener van Vlissingen. Vorig jaar stond hij nog 3. Dit jaar 7, op de lijst van de rijkste Nederlanders. Hij heeft slechts 1,6 miljard euro. Gottegot wat een ellende in de wereld tegenwoordig. Maar gelukkig meldt 's lands grootste grutter dat de Alladin poppenkastpoppen worden bijgemaakt, dus "bewaar de couponnen goed". Komt het uiteindelijk toch allemaal nog goed in ons fijne, tolerante, evenwichtige landje.

De gelukwensen van Balkenende volgden op de officiële mededeling dat de Democratische senator Kerry in een telefoongesprek met Bush zijn verlies had aanvaard.

Ik had iets in mijn hoofd vanmorgen. Swinging States. Een nieuw begrip. Swinging steeds. Steeds swingen. Een woordspelletje. Wilde het vanavond doen. En toen werd de Jonge van Gogh vermoord. De jonge ja, want de oude, zijn over-achter-over-weetikveel-oom, maakte lange tijd geleden een eind aan zijn leven, nadat hij eerst een oor had afgesneden. Oor, daarmee luister je. Onder meer naar woorden. Naar lieve woorden, gewone woorden, naar kritiek, naar grappen, naar cynisme, naar verdriet. Iemand zei: Het Vrije Woord is vermoord. Dat gaat me tever. Maar ik ben wel in de war en heb geen zin meer in Swinging States. Ik mocht 'm niet zo, die van Gogh. Maar ik ben wel geschokt. Dat dat kan gebeuren, hier in mijn land, ruim honderd kilometer van mijn huis. En de Kneet is ook nog dood.

Rùzies dat ik erover gehad heb. Moet-ie nou vooruit of achteruit? En de eerste keer (ja dat heb ik nog meegemaakt) ging ik 's nachts om drie uur mijn bed uit om alle klokken te verzetten, want dat was le moment suprème. Die eerste keer had ik ze trouwens wel allemaal vooruit gezet in plaats van achteruit. Of andersom. Mijn lief doet dat anders. Die laat de klok in haar Twingo gewoon staan. Op een bepaald moment staat-ie vanzelf weer goed en dan weer even verkeerd. Las vanmorgen op mijn PDA dat dat in Engelstalige landen "Daylight Saving Time" heet.  Wist ik niet.

Het stukje ligt al een paar dagen hier naast me. Uit de NRC: "Vaticaan: in AZG 'nazi-praktijken'". Wat is er aan de hand? In het AZG hebben (natuurlijk na veel wikken en wegen) een protocol gemaakt over levensbeëindiging bij ongeneeslijk zieke kinderen van onder de twaalf jaar. Ga d'r maar aan staan. Ik wil niet proberen me er iets bij voor te stellen. Volgens de krant is het inmiddels drie keer gebeurd (sinds dat protocol er is) dat de levens van zulke kinderen op verzoek beëindigd zijn. Als dat geen drama's zijn.... En wat zegt L'Osservatore Romano, het lijfblad en de spreekbuis van de Paus daar dan wel niet over?  "Nazi-praktijken..."  Het ziekenhuis is woedend. Lijkt me terecht. Moet je dan het leven van dood- en doodzieke kinderen, van wie je weet dat het alleen maar erger zal worden en dat ze toch doodgaan, rekken tot ze er -letterlijk- bij neer vallen. Onbenullen zijn het daar in Rome. Niet meer van deze tijd.

Volgende week begin ik met mijn cursus Italiaans bij ILC in Waalwijk, want ik moet het nu wel vasthouden. Wist vandaag al niet meer wat een lepel en mes was. En dat zijn toch dingen die je nogal eens nodig kunt hebben. Voor mijn studiegenoten heb ik de Salerno foto's op het wereldwijdeweb gezet. Misschien zijn er ook Donloggers die ze willen zien. Mag wel, hoeft niet. Ze zijn te vinden als je hierop klikt:  Salerno, ciao, ciao.

We leven in een uniek land. Want, zeg nou zelf, waar elders op de wereld valt een minister (Brinkhorst) uit, vanwege een botsing op de fiets ? Waar elders op de wereld valt de minister-president uit vanwege gepeuter aan zijn voet ? JP is herrezen. Ik zag 'm op een krantenfoto aan het bier in het regeringsvliegtuig. Onderweg om het e.e.a. in Europa te redden, in Rome. Zijn vliegtuig moet zo ongeveer dat van Arafat gekruist hebben. Wat er toch allemaal gebeurt op een gewone vrijdag....

Hij was er weer. Of zijn vriend. Of zijn broer. Mijn vriend de auto-inbreker. De vorige keer sloeg-ie één ruit in en nam m'n radio mee. Nu dacht-ie waarschijnlijk: hé, die meneer heeft een nieuwe autoradio, dus het frontje zal ook wel ergens in de auto liggen. Alles doorzocht, helaas. Zelfs Donders stoot zich geen zoveelste keer aan dezelfde inbreker. En toen werd-ie boos en sloeg nog een ruit in. Dank, beste vriend. Wat een zooi.

Hoe snel je toch (ook maar even) kunt vervreemden. Twee weken in een ander land, een andere stad, een ander huis, andere omgeving, andere gewoonten. Hoe snel neem je ze over. Twee weken lang in een stevig ritme in de schoolbanken. De pauze deed me aan vroeger denken. Toen zaten we ook al twintig minuten voor het begin van die pauze in onze banken te draaien. Maar we kregen ook nu geen seconde cadeau. Er was een heuse bel die de pauze inluidde. We stoven naar buiten naar Bar Rosa, waar we bij een enigszins chagrijnige man eerst moesten betalen voor onze caffé. Dat moet altijd in Italië: eerst betalen en dan met je bonnetje naar de bar om te bestellen. Ze kijken nooit op het bonnetje. Da's alleen maar voor de belasting. Als je naar buiten gaat en de Guardia di Finanza vraagt om het bonnetje en je kunt het niet laten zien, krijg je een boete en de bar-baas ook. Vandaag heb ik uit al mijn zakken nog verfrommelde bonnetjes gehaald. De meesten waren van Bar Rosa, relikwieën van de ochtendpauze.

Musso….

Dacht dat het voor mij moeilijk was om met la lingua Italiana (per stranieri) te klungelen. Maar wat dacht je van mijn Japanse vrienden? Die moeten eerst die merkwaardige letters van ons proberen te kennen, kunnen en begrijpen (sapere, conoscere en povere). Daar deden Yumi en Tomo (twee klasgenoten, de een uit Osaka, de ander uit Kawasaki) ongeveer een jaar over. En toen kwamen ze de “R” tegen. En laat dat nou nog steeds een lastige zijn voor alle Aziaten. Dus wordt allore, allole en fruiti di mare, inderdaad, flutti di male. Maar die twee van ons die kregen het klaal ! Buongiolno werd buongiorno. De Ostelia waar we vaak aten werd Osteria. De naam van de Osteria: Il Brrrrrrrrigante, was eerst nog Il Bllllligante, maar na een paar dagen werd de “l”een “r”. Kunst, we hadden de meiden een glappa beloofd als ze het goed deden en ze moesten ons een grappa geven als het fout ging. We hebben voor een klein kapitaal aan Grappe (una grappa, le grappe) uitgedeeld en gekregen.. De voorlaatste avond dook een nieuwe Japanse student op. Ito. We hadden –IN HET ITALIAANS!!- een gesprek over het Leven, God en de Wereld en landden bij la guerra di monde secundo. De lieve Ito had zijn “r” ook stevig  aangepakt. En dus had hij het in ons gesprek hardnekkig over Mussorrini. Ik heb het maar zo gelaten. We hebben er een paar glappe op gedronken.

Het zit erop. Twee weken (due settimane) klungelen met de Italiaanse taal. Twee prachtweken. In een klas met twee Japanse meiden, een Hondurees die ook Zweed is. Een Zwitserse die ook Poolse is. Een Hamburger die Spaans bloed heeft en drie topolinos uit Duitsland die van hun baas in drie weken Italiaans moeten leren, omdat hij iets verkoopt dat de Italianen leuk vinden. Een lerares, Pina, vol levenslust. Een Italiaanse op best wel gevorderde leeftijd, zoals je die je voorstelt. Een vakvrouw, levensgenietster, met alle drama die Italianen hebben. In Salerno, een stad die veel mensen niets zegt, maar mooi wel een paar maanden de hoofdstad van Italië was, omdat de geallieerden er destijds landen. Een stad met een pracht van een dom (Duomo), waar tegenover ik woonde in een appartemento met een Duitse Vietnamese en de Hamburger met Pools bloed. Elke morgen een caffé met een cornetto a la cioccolatta in dezelfde bar om de hoek, waar Il Matina (de krant) ligt en het tv-journaal door de tent schalt. Elke morgen een appel bij de fruttivendola. Elke morgen met de appel op een bank aan de zee naar de wachtende schepen kijken. Een geweldige ervaring met een melancholisch ochtendrondje gisteren. Overal arriverderci zeggen  en horen(wat betekent dat ze ervan uitgaan dat je terugkomt). Een knuffel hier en daar. En veel kussen. Na twee weken word je een beetje (een beetje maar) een deel van een deel van zo’n stad. Ik heb een paar traantjes weggepinkt toen ik in mijn zesdehandse Punto de stad uitreed. Het was mooi. C’é bellissimo. Dit weekeinde hier in Castellabate nog houtzagen en zo. En nog een beetje genieten van het weer: 28 graden en volop zon.

Voor ik wegben, een toegift.

"Met de Slegte..."

"Dag mevrouw, u spreekt met uitgeverij Querido. Klopt het dat u nog honderden exemplaren van "De kinderen van de dood" hebt?

"Klopt, die hebben we maanden geleden voor een prikje van jullie overgenomen, omdat jullie ze aan de straatstenen niet kwijt konden...waarom vraagt u dat eigenlijk ?"

"Eh....zouden we ze kunnen terugkopen, voor een iets hoger bedrag....?"

"Ogenblikje" (gefluister: Van wie is De kinderen van de dood? Wie? Elfrida Jelinek? Nooit van gehoord. Wat? Nobelprijs...?) Dag mevrouw, daar ben ik weer. Nee u kunt ze niet terugkopen. Als we ze nog kunnen vinden, leggen we ze vanaf vandaag op de toonbank, voor € 7,99...."

"Ook niet als we jullie het dubbele betalen van wat jullie ons hebben betaald...?"

"Neen..."

Lekker pûh.

"Met Don...."

"Met Gerrit Zalm hier. Zijn jullie daar bij het planbureau helemaal belazerd...wil je je baan soms kwijt of een halvering van je budget?"

"Eh...."

"Jullie zetten ons mooi te kakken met dat doorrekenverhaal over de afschaffing van vut en zo. We staan voor joker..."

"Eh...misschien hadden we het iets anders moeten presenteren..."

"Anders presenteren? Je had het niet moeten onderzoeken of onder de pet moeten houden..."

"Ok, het ware beter geweest als we dat anders hadden gedaan, maar de cijfers en de conclusies kloppen wèl!"

Lekker pûh.

Het wordt de komende twee weken wat rustig op donlog. Het genie achter deze site is even weg. Naar Italië voor een twee weekse cursus Italiaans. Jawel. Zes uur per dag blokken. O.k., de school staat aan het strand, maar toch. Als ik terug ben, hoop ik dat ik wat verder ben dan 'ciao bella' en de mannelijke variant daarop. Ben benieuwd hoe het in NL is als ik terug ben. Waarschijnlijk is Balkenende opgestaan (letterlijk en figuurlijk) en besluit hij als Vader des Vaderlands dat een paar bezuinigingen toch wat te heavy waren. Als-ie slim is doet-ie dat. (Met een collega bouwden we deze week een theorie op: Balkenende heeft helemaal niks, niets aan zijn voet, niets nergens. Het was een plan: Hij gaat het ziekenhuis in, het kabinet zet het land op zijn kop met bezuigingen en kijkt hoever ze dingen kunnen afbreken.Tegen dat het oorlog wordt is JPB er weer en die kan dan met schone handen een beetje gas terugnemen. Briljant. ) Engin, we zien wel. Donlog is dus een beetje gesloten: un poco chiuso. Misschien dat ik me af en toe even meld, vanuit een zonnig Salerno of Castellabate, vanuit het land van die andere verlichte despoot die daar de leiding heeft en wiens naam ook met een B. begint.

Ze waren schoon, want net gewassen. En groot waren ze ook. Aandoenlijk. Was vandaag in Breda. Na een goed gesprek en een lunch bij Dante op de Grote Markt, even slenteren langs wat winkels. Taart en koffie bij Heerlijk & Heerlijk. Wat een naam voor een ouderwetse tearoom, hartje stad met het mooiste gebak en de liefste oude dames. Eén espresso en één capucino bestelden we. De kleine oude dame achter de koek- en taart- en bonbongevulde vitrine keek ons lief aan: "Espresso zijn toch die kleintjes hè?" Zo is het. We gingen nog even naar buiten om in de etalage het gebak te bekijken. Van binnenuit expliceerde de kleine oude dame tot in de kleinste details wat daar allemaal voor lekkers lag. Zelfs Bossche Bollen, maar die eet een beetje Brabander niet in Breda. Twee mooie taartpunten werden de onzen, samen met een espresso en een capucino. We zaten aan een klein hoektafeltje, ons gesprek ging verder, over het leven, het vak, de taal, de toekomst, het nu, het later. Even dwaalden mijn ogen af naar de kleine oude dame achter de koek- en taart- en bonbongevulde vitrine......het is niet waar ! Het is wel waar, ze stond haar vers gewassen onderbroeken stuk-voor-stuk keurig netjes op te vouwen. Onverstoord. Achter de toonbank. Tussen de taartjes. Volgens mij rook ik de wasverzachter. Ze deed het met net zoveel liefde en routine waarmee ze onze taartpunten aanprees. Ergens anders zou je denken: waar ben ik nu aangeland. Maar bij Heerlijk & Heerlijk vonden we het alleen maar heerlijk, zelfs het vouwen der onderbroeken. Ga d'r maar eens langs: Veemarkstraat 27 in Breda.

De Hulk komt naar Berkel-Enschot. Wie? De Hulk!! Redactievergadering. Welke Hulk? Die groene ? Ja, alleen is-ie in het echt niet groen. Hoezo die groene? Is die witte dan niet dezelfde als die groene ? Zijn dat echt twee verschillende mensen? Ik sta thuis voor de spiegel en dan springen ook de knoopjes van mijn overhemd, maar een beetje lager dan bij de Hulk, zegt een lieve collega. Dus dat zijn twee mensen? De groene spierbundel en de witte "spargeltarzan" (vergeef me dit germanisme, maar ik vind het zo'n mooi woord: spargeltarzan, voor de niet taalvirtuozen: spargel=asperge en tarzan=tarzan). Gôh, twee mensen. Een illusie aan diggelen. Ja, maar Lassie waren ook zeven honden...... hè? Echt waar? Dadelijk vertellen ze ook nog dat Hos van Bonanza eigenlijk Little Joe was en dat Ivanhoe......ik wil het niet weten. De Hulk komt naar Berkel-Enschot. Dat is het nieuws, niet kapot nuanceren.

Nannie woont bij ons in de buurt. We zien haar weleens op feestjes. Ze opent half oktober een zaak in Tilburg. Alleen de naam al: "Hartenvrouw". Ze gaat daar de betere gebruikte kleding verkopen. Wie kent het niet: je koopt wat duurs en moois, je hebt het drie keer aan en het blijft daarna in de kast hangen. Bij Hartenvrouw lever je die kleren in. Naar verwachting komen er dan andere vrouwen die die mooie stukken kopen. Ik dacht, dat kun je dan ook met mannenmode doen (niet dat ik aan mannenmode doe trouwens). Maar dat is niet zo. Mannen kopen kleren, soms ook dure dingen. Maar die denken er niet over na dat het op een bepaald moment niet meer zo past of lekker zit of niet meer staat of 'uit' is. Mannen dragen het gewoon af, want: "ik heb er voor betaald"....dus een mannelijke versie van Hartenvrouw is gedoemd te mislukken. Wij kennen het begrip "miskoop" niet zo goed, net zo min als "spijt van een aankoop". Toch ?

Ok, Nannie, je mag even reclame maken:

Hartenvrouw is een kledingzaak voor inbreng en verkoop van best second fashion:
eigentijdse, (niet of nauwelijks) gedragen kleding voor de modebewuste vrouw; smetteloze kwaliteitskleding van alle betere merken.

Bij ons vindt u merken als Part Two, Mexx, Cora Kemperman, Kenzo, DonnaKaran, Diesel, Indian Rose, Dries van Noten en veel andere interessante merkkleding.

Met een ruime keus uit trendy en sportief, zakelijk en chic, avond- en feestkleding.

In alle maten en voor alle leeftijden.

"Als ze onder de vijftien en boven de vijftig zijn, dansen ze alleen nog maar met elkaar, vrouwen..." bespiegelde een buurman, terwijl we -samen op een feest, met ieder een pilsje in de hand- het gedoe op de dansvloer aan een analyse onderwierpen....

Nog even gedacht dat ik toch maar naar Amsterdam zou gaan. Demonstreren. Niet zozeer tegen delen van het pakket maatregelen van deze regering, maar meer om mijn boosheid tegen de algemene afbraak de ruimte te geven. De algemene afbraak waar mensen die toch al weinig hebben het grootste slachtoffer van worden. Ik heb maar liefst twee treinkaartjes van de vakbond gekregen. Verf en kwast lagen al klaar voor een spandoek. Het idee voor de tekst was er al: "Ik wens dit kabinet beterschap!" O.k, kauw er maar even op. Maar ik ga niet. Nu de verf en kwasten toch tevoorschijn zijn gehaald, kan ik net zo goed twee wandjes verven. We moeten even een proefrit maken in een Twingo (niet dat we er een gaan kopen, maar we maken kans op een luxe weekeinde Parijs), we moeten boodschappen doen, naar het voetballen van Were Di C2 tegen Jong Brabant, naar twee verjaardagen.......kortom geen tijd voor Amsterdam. Smoesjes Donders !! Als je echt zou willen........

Ieder mens, ieder land, ieder dorp heeft zo zijn gebruiken. In Veen (in het westen van Brabant) steken ze met nieuwjaar nietsvermoedende auto's in brand. In de Kempen wordt elk jaar de dorpskerstboom omgezaagd. Hier en daar op de wereld rennen met nieuwjaar blote mannen het ijskoude water in. Zo heeft iedereen recht op zijn of haar eigen afwijking. Maar bijgaand stukje uit het Brabants Dagblad van gisteren deed mij zodanig flabergasteren, dat ik de krant vandaag alsnog uit de oud-papier bak heb gehaald om het nog eens na te lezen. Het hield me sluimerend twee dagen bezig. Het bericht zèlf, maar ook dat het zo'n klein pielstukje was. En dat ik het nergens heb teruggehoord. In geen enkele andere (kwaliteits?)krant teruggezien. Niemand gesproken die het ook gelezen had. Maar ja, het is ook ver weg en het zijn er ook niet zoveel. Enfin, lees zelf maar:  

Ik vond deze afscheidsceremonie in de Arena toch meer hebben dan de laatste twee Koninklijke. Misschien een idee voor een volgend Oranje-sterfgeval? Vijftigduizend mensen met tranen in hun ogen en weetikhoeveel ook nog thuis voor de (al of niet platte)buis. Dan moet het toch om een fenomeen gaan ?! Interessante discussies vandaag met journalisten. De verschillen in opvattingen zijn groot: we moeten er niks meer aan doen, we lopen achter de hype aan. Anderen zeggen: meedeinen, natuurlijk is het een hype en kijk hoe je daarop in kan spelen. Ben heel benieuwd naar de kijkcijfers. De tranen die ik op tv bij het publiek zag, waren echt. Dat mag toch ?Zou JP in zijn ziekenhuisbed ook gekeken hebben? Trouwens: het openbaar vervoer staakt en vijftigduizend mensen komen zonder enig probleem in de Arena. Hebben we wel openbaar vervoer nodig? Okee, over tot de orde van de dag.

Een themadag gehad. Met allemaal witte mensen die bij Omroep Brabant werken. Het ging om bewustwording. Dat er ook mensen met andere kleurtjes in Brabant leven en werken. En dat je als publieke zender die ook moet willen bereiken. En wat je daarvoor zou kunnen doen. En hoe wij door ons eigen leven en achtergrond geprogrammeerd zijn en daardoor ons niet bewust zijn van de visie en de gevoelens van die gekleurde mensen. Ik dacht onderweg naar huis: ok, ik snap dat je moet inburgeren als je hier komt leven en werken, dat je daar dus wat voor moet doen als vluchteling of gewoon als buitenlander. Is ook beter voor jezelf als je -Afghaan, Somaliër of weet-ik-veel wat zijnde- naar de Lage Landen komt, want dan nemen de kansen op een enigszins prettig leven tussen die Kaaskoppen toe. Maar als wij Kaaskoppen nou ook eens allemaal verplicht andersom een cursus doen ? Zodat we een beetje inzicht krijgen in de andere kant.....? Zou dat een idee zijn ? Of zouden we daar met zijn allen niet nieuwsgierig genoeg voor zijn?

.....de hoogste tijd. Dat was het dan, weer een episode afgesloten. Al jaren zat deze foto in mijn computer. Vraag niet waarom. Ik had iets met hem. De dramatiek. Het sentiment. Zijn kapotte ziel. Zijn come back. Zijn verdrietige ogen. Zijn te kleine hoedjes. Zijn liefde met Rachel. Zijn liefde voor zijn kinderen. Ik heb "Zij gelooft in mij" wel zes keer gezien....een juweeltje. 

Iemand de spotjes gehoord of de affiches gezien ? Kan iemand mij helpen ? Hoe meet je twee seconden afstand als je op de snelweg zit? Ik weet het echt niet....

Ik moet dit afmaken. Het hondebeest is gisteren hier thuis uit haar lijden verlost  Heel mooi, heel liefdevol. Eigenlijk is ze gewoon heel rustig in slaap gevallen. Veel verdriet en tranen van ons allemaal. Met een paar diepe snurkgeluiden sliep ze in. Daarna hebben we haar weggebracht naar een dierencrematorum in Boxtel. Daar wordt ze vandaag gecremeerd en vrijdag komt de jongedame -als het ware ingeblikt- weer naar huis. Dan krijgt ze een ereplaatsje. Verdiend, vanwege twee jaar onvoorwaardelijke vriendschap en liefde. Dat is het waarom het zo verdrietig is: de vriendschap en liefde van zo'n hond is puur en onvoorwaardelijk, wij grote mensen voelen dat, maar Max -onze zoon- voelt dat nog veel meer. Zijn maatje, zijn steun en toeverlaat, zijn vriendin waar hij troost kon zoeken als het allemaal even niet zo lekker liep. Ja, die onvoorwaardelijkheid. Kunnen mensen heel veel van leren. Tsjongejonge, komt dat allemaal hard aan.......

Coco. Steeds duffer en suffer. Weer naar de dierenarts. Doorgestuurd naar Utrecht. Echo. Leukemie. Pretnison of chemo brengt uitstel, geen genezing. Verdriet, veel tranen. Morgen gaan we afscheid nemen van onze kleine vriendin. Waarom schrijf ik dit op? Omdat gedeelde smart, halve smart is.....

Vandaag onderweg in de auto schoot het me te binnen. Fado....daar was toch iets mee? Het was op Madeira. Ik was er voor de krant. Een mooi eiland, geheel en al ingenomen door hoofdzakelijk Britse oude-van-dagen. Op de mercato (markten en kappers, dat waren altijd de toppics) kwam ik in gesprek met iemand die me uitnodigde om 's avonds mee te gaan naar een Fado-café, alwaar zijn vrouw het Fado-gedeelte verzorgde. We zijn vreselijk dronken geworden, de man en ik. Zijn vrouw ook, maar die bleek alcohol nodig te hebben om enigszins te kunnen Fado-en. Althans dat dacht ze en daarom dronk ze als een kanon. Toen ze begon te zingen, was het snel duidelijk: geen talent en geen stem. Het café liep vrij snel leeg. Ik bleef zitten, uit beleefdheid. Totdat de man van de Fado-iste zei: "Als je weg wil, ga rustig....het was al leuk dat je er was, je was het eerste buitenlandse publiek voor haar ('voor haar', let wel, zijn vrouw).  Voorzichtig probeerde ik hem te zeggen: "Is het niet beter dat je haar zegt dat ze er niet zo veel van kan....eerlijk, open?" Waarop hij de historische woorden sprak: "Heb ik nu al drie keer gedaan en ze heeft me drie keer in elkaar geslagen...." Ik wist het, er zat nog iets in mijn hoofd, qua fado.

Vorig weekeinde in het zuiden van Limburg geweest, met wat ik in de wandelgangen noem: mijn  Itip-vrouwen. Jazeker, met vier vrouwen in één huis in het glooiende Limburgse land. Een van hen heeft mij op het spoor gezet van Cristina Branco, een Fado-zangeres die waarschijnlijk de hele wereld al kent, maar ik nog niet. Dat gaat vaker zo. Eén CD is werkelijk klasse: O descobridor, Cristina Branco canta Slauerhoff. Inderdaad, gedichten van (sombermans) Slauerhoff, vertaald en gezongen. En zò ongelofelijk mooi. En als je de Nederlandse gedichten erbij pakt nog indrukwekkender. In deze wat wankele tijden met een zieke huisgenoot, de juiste toon en sfeer. Aan te bevelen !

"Ik vind het een zielig verhaal, maar ik heb niks met honden"en huisdieren in het algemeen," zei een collega deze week nadat ik over onze gezinstreurnis had verteld. Dat kan. Veel anderen vragen elke dag even hoe het gaat. Het houdt niet over. Drie dagen nierdialyse. Nu weer thuis en twee weken afwachten en aansterken. Maar dat gaat langzaam. Als je -zoals wij- gewend bent aan een levendige enthousiaste viervoetige huisvriend die plotseling niet meer vooruit te branden is en verdrietig kijkt, heeft dat invloed op alles. Of je wil of niet. We worden er allemaal een beetje down van.

De jongedame (zie Coco eergisteren) is weer thuis na drie dagen spoelen. Het lijkt goed te gaan, maar er moet nog tijd overheen. Het zou goed kunnen komen. Interessant is -zoals vaker wanneer je wat beleeft- dat hele huisdierhoudende volksstammen ervaringen hebben met hun dieren die uit een pension komen. Totaan het verhaal van iemand die haar hond gewoon dood kon komen ophalen. Want dat er in het pension wat goed fout gegaan is, is ons nu wel duidelijk. We zoeken contact met die mensen om opheldering te krijgen. Intussen knuffelen we Coco helemaal weer terug. Hopen dat het werkt.

AOW-ers komen structureel zeventig euro per jaar tekort. Huurders hebben steeds vaker geldproblemen, waardoor ze moeten bezuinigen, de markt van tweedehands kleren vaart er wel bij. Nederland scoort bijna het hoogst als het gaat om het percentage hoog opgeleide jongeren. Mensen gaan minder naar de tandarts, omdat het duurder is geworden. De minister-president ligt in het ziekenhuis met een ontstoken teen of voet. We zijn goed bezig met zijn allen

Mensen die geen huisdier hebben en daar niet van houden: klik weg naar een andere site. Coco, onze chocoladebruine huisvriend, is plotseling ernstig ziek. Kwam met een lam pootje uit het pension. Kreeg daar een medicijn voor. Dat heeft waarschijnlijk haar nieren aangetast (staat ook in de bijsluiter: kan in zeer bijzondere gevallen de nieren.....etc.). Verdriet en zorg. Je kunt met zo'n beest niet praten. Ze keek steeds droeviger (Labradors kunnen al sowieso goed droevig kijken) en bewoog bijna niet meer. Ze heft nu twee dagen overdag aan de dialyse gelegen bij de dierenarts. Ik ga haar dadelijk weer halen. Het is alsof een kind erg ziek is. We duimen. We steken een kaarsje op bij Peerke Donders. Max heeft vannacht naast haar geslapen (bed naar beneden en zo). En we zijn lief en zorgzaam voor haar. Sommige mensen begrijpen hier allemaal niks van.....

Hoe zie jij je toekomst ? Vraag aan Bram Vermeulen in het jongste nummer van Happinez, mindstyle magazine. "Dat wat we met z'n allen geloven, bepaalt onze toekomst. Zo simpel is het. Ga maar eens tijdens Ajax-Feyenoord in het Feyenoord-vak zitten en probeer dan maar eens te geloven dat Ajax gaat winnen. Dan moet je wel heel sterk zijn. Daarom, als we in staat zullen zijn om ons los te maken van de programma's die er in de wereld heersen, kan die wereld er heel anders uit gaan zien. Ik denk dat het een kwestie van tijd is. Als we allemaal geloven dat het gaat lukken, lukt het altijd! Geloven werkt!"

Onder het interview staat dat Bram Vermeulen de komende maanden door de Nederlandse theaters toert.....

Fotootje gezien in rechter (moblog) kolom ? Het was een prachtgezicht. Dertig seconden eerder zaten ze alle drie broederlijk naast elkaar in een middagzonnetje bij de oversteekplaats van het Waterlooplein naar de Stopera hun bakjes frites-mèt leeg te peuzelen. Ik kan het niet laten. Als ik in Amsterdam ben, moet ik naar het W-plein en drie broodjes eten in het Koffiehuis aldaar (altijd: lever, tartaar met ui, altijd ei en altijd die kleffe zachte witte broodjes die ik verder nooit ergens eet). Het moet iets met mijn vader te maken hebben. Ik herinner me dat hij mij als kind altijd meenam naar Broodje van Kootje op het Leidseplein. Altijd als we in Amsterdam waren, het hoorde er gewoon bij en dat zit er nu nog in. In het Koffiehuis op het Waterlooplein zitten altijd dezelfde mensen: handelaren van het Waterlooplein, mensen zoals die alleen maar bestaan in Amsterdam: goochem, humorvol, sluw en dat pracht accent. Het leeft en sprankelt altijd. Deze week was ik getuige van een prachtmoment. Een Amerikaanse toeriste was onder de indruk van een flink verroest Droste-blik dat in een kraampje lag en van twee ijzeren medailles. "How much?" vroeg ze aan de koopman. Bijna zonder te kijken zei hij: "Seven euros". Ik schraapte mijn keel, hij keek me aan en zag dat ik ik getuige was van een bescheiden poging tot afzetterij. De vrouw betaalde en zag nog een klein sieraad. "How much is this?" De man keek mij aan en mikte het kleinood in de tas van de Amerikaanse: "Is ok so, meid". Gelukkig en verrast zei ze:"Thank you". Toen ze weg was, keek de koopman mij aan: "Zo goed meneer?" We hadden samen even een mooi moment in de Amsterdamse middagzon.

Het is om moedeloos van te worden. We hebben een regering waar onder meer mensen inzitten met een christelijke levensopvatting. Volgens mij betekent dat dat je samen opkomt voor mensen die minder hebben of minder kunnen, voor mensen die het niet zomaar allemaal maken in het leven. Je vraagt je af -ik zeg 'je' maar ik bedoel eigenlijk gewoon 'ik'- wat daar nog van overblijft. Ongetwijfeld zijn we in de naoorlogse jaren doorgeslagen in sommige dingen, maar we schuiven naar een maatschappij van 'ieder voor zich en God (of zo) voor ons allen...' En dan zijn de mensen die minder hebben of kunnen de lul.

"Als je het maar laat !!!" De boodschap van zoonlief is duidelijk. Ik oppperde dat ik me alsnog zou aanmelden voor de ouderraad van het Koning Willem ll College in Tilburg. Niet voor de gezelligheid, maar vanwege misstanden. Al een jaar staat in onze agenda dat op maandag 7 september de school van Max weer begint. Daar plan je op, daar jou je rekening mee, als gezin. Bovendien lijkt me achte weken wel voldoende. De realiteit luidt: maandag 7 september om half twaalf op school zijn, papier en gum meenemen, je krijgt je nieuwe rooster en je mag om één uur naar huis. Was dat vroeger ook zo ? Ok alles klaar, boeken gekaft, roosters duidelijk. Het kan beginnen. De realiteit: dinsdag 8 september roostervrij vanwege een studiedag van de docenten. Het is toch niet te geloven. De corebusiness is volgens mij lesgeven. En de corebusiness moet altijd voorrang hebben. Ik ga een dezer dagen voorstellen dat wij onze redactievergaderingen (waar collega's 's avonds voor terugkomen) voortaan overdag doen. Hangen we een bordje voor de camera: wegens vergadering geen uitzending en draaien we op de radio nonstop muziek uit de computer met af en toe tekst: sorry, even geen nieuws, we zijn aan het vergaderen.... Woensdag 9 september, de realiteit: ik hoor gestommel en licht gemopper. De eerste gang naar de tweede klas van het gymnasium gaat nu echt beginnen. Denk ik.

"En als ik doodga, huil maar niet.

Ik ben niet echt dood.

't Is maar een lichaam dat ik achterliet.

Dood ben ik pas als jij me bent vergeten."

Bram Vermeulen (1946 - 2004)

Vandaag en morgen is het zestig jaar geleden dat het Konzentrationslager Herzogenbusch (Kamp Vught) werd "ontruimd". Wie denkt dat dat een groot feest was, met bevrijders die de gevangenen hun vrijheid teruggaven, zit er naast. Juist in de laatste dagen waren er veel executies en werden nog veel mensen afgevoerd naar concentratiekampen in Nazi-Duitsland. Ik mocht vandaag een rondetafelgesptrek doen met drie vrouwen (alledrie boven de tachtig) die het destijds allemaal hebben meegemaakt en die op transport werden gesteld naar Ravensbrück. Deze drie overleefden het en vertelden vanuit hun eigen gevoelens en geheugen over hun belevenissen en herinneringen. Over het verdriet, de pijn, maar ook het plezier de humor die heb overeind hield. Indrukwekkend, steeds weer opnieuw. We zaten vandaag in het paviljoen van "De IJzeren Man" in Vught. Buiten klonk het geluid van bad- en waterplezier. Een ex-gevangene had me een paar jaar geleden al verteld dat dat zo bij haar was blijven hangen: de gevangenen in het kamp en de vrolijke geluiden van het nabij gelegen natuurbad. Het maakte haar destijds soms ook wel vrolijk. Zo van: hier vlakbij is nog gewoon vrolijk leven, vlakbij ons.... wie weet, komt het nog goed. Zo was het vandaag ook: binnen de emotionele verhalen, buiten een af en aanlopen van jong en ouder grut in de meest vrolijke zomer en strandoutfits....hetzelfde contrast als zestig jaar geleden...

Godzijdank is het mooi weer....in Nederland. Ja, we zijn weer thuis. Afgedaald van de poggio in Castellabate, geleidelijk aan terug naar het normale leven. Met in de bagage een zak met verse vijgen, nog snel meegekregen van onze steun en toeverlaat daarginds, zorgvuldig ingepakt in vijgebladeren. En in de bagage een heerlijk relaxed gevoel. Wat heb ik genoten. En nu maar weer wennen aan het gewone leven hier. Kranten doorgebladerd: eigenlijk niet zoveel gemist. Post doorgekeken: eigenlijk ook niet zoveel gemist. Mail gechecked: ook niet zoveel gemist. Wat zegt dat ? Hm....over nadenken. Ga me voorbereiden op een 'optreden' aanstaande zondag. Het is dit jaar zestig jaar geleden dat Kamp Vught werd opgeheven. Zondag is er een herdenking en de jaarlijkse vriendendag. Ik ga proberen een aantal ex-gevangenen te interviewen over hun herinneringen aan de laatste 24 uur in Vught. Moet me nog inlezen, spannend, maar interessant.

Als Nederlanders ergens gaan zitten, zeggen ze: hè, hè. Dat komt ergens vanuit hun buik of zo. Probeer het maar eens hardop….zeker weten dat je het herkent. We doen het allemaal. Duitsers zeggen: “So”. Gewoon: ‘zo’ dus. Daarna komt er niets meer. Italianen? Italianen pakken hun mobieltje, tikken een willekeurig nummer in en roepen: “Pronto!?” En als ze klaar zijn, werken ze het nummerbestand in hun telefoon door om te kijken wie ze nu nog even kunnen bellen. En als ze geen gehoor krijgen, proberen ze de volgende. Er is geen Italiaan zonder handy. Als ze op het strand zijn en ze zijn even in het water geweest, dan is het eerste wat ze doen, zelfs nog vòòr het afdrogen: kijken of er niemand gebeld heeft. En of er nou wel of niet een gemiste oproep is, ze bellen iemand op. We zaten een dezer dagen in een restaurant boven op de berg, naast twee gezinnen aan één lange tafel. Ik schat twaalf mensen in totaal. Ze hadden elf gsm-tjes bij zich (de jongste had een speen, dus nog niet gsm-fähig). En de één na de ander zat te bellen, liet zich bellen of speelde een spelletje met zijn handy. En dat allemaal tussen het eten door…..Ik verdenk ze ervan dat ze elkaar aan dezelfde tafel zaten te bellen….pronto ! En daar waar wij ons hier nog weleens druk maken dat bellen in gezelschap storend is.........in Italië doen ze het allemaal nog luider èn natuurlijk met hun gebarentaal erbij. Rare Chinezen, die Italianen.

Zoals elke morgen bij het wakker worden, naar de zee kijken. De schepen die langzaam voorbij varen. Het dorp beneden wordt langzaam wakker. De meeste vakantiegangers zijn al weer weg, het gewone leven gaat weer beginnen. De zon kruipt langzaam over de eerste heuvels en is er ineens volop. Laatste dag. Morgenvroeg zit het erop. Terug naar Nederland, na drie weken hier in onze gezamenlijke trots, in Castellabate in Il Cilento. Vakantie gehouden. Beetje geklust, niet teveel. Wat geschilderd, lampjes opgehangen. Hout gezaagd voor de herfst. Douche gerepareerd. Nieuwe deuren van haakjes voorzien. Elke dag geveegd. Om de dag de geraniums water gegeven. Elke dag even een rondje langs de druiven die er prachtig bijhangen, de olivio's die vol hangen voor de oogst in oktober. Amandelen geplukt, die zijn nu rijp. Een kleine gifslang op sterk water gezet. Twee brandjes geblust. Lekker gekookt. Niet teveel gedronken. Vooral genoten en vastegesteld dat we ons hier erg thuisvoelen. Zò thuis dat ik zelfs niet aan donloggen toekwam. Zelfs de oude dame te Helmond (ons moeder) miste mijn gedachtenspinsels. Voor haar en de trouwe fans: ik pik het weer op als ik thuisben. Even het tempo weer te pakken krijgen. Daar moet ik wel even voor omschakelen, want hier is het tempo prettig anders. Wat de allermooiste ervaring was? Dat onze gasten (bekenden en onbekenden) stuk voor stuk allemaal net zo enthousiast zijn over het huis en de plek, als wij.  En dat ze allemaal voelen dat we er niet alleen geld en energie insteken, maar vooral ook liefde en zorg. Dat zeggen ze allemaal, of ze schrijven het in het gastenboek. En steevast schrijven ze: we komen terug. Dat is het grootste compliment. Dat maakt blij !

In heel Italië is één mug die weet hoe-die in een klamboe moet doordringen. En die mug brengt dit jaar zijn (haar?) vakantie door in Castellabate. Om exacter te zijn: in villa poggio al sole. Om nog exacter te zijn: in kamer zes van villa poggio al sole. Het was oorlog vannacht. Na een (bescheiden) slachtpartij,  waarbij drie muggen het leven moesten laten, wel nadat zij zich eerst tegoed hadden gedaan aan mijn bloed, dus zijn ze met een voldaan gevoel gestorven, een nieuwe poging tot slaap ondernomen. Eentje, een onzichtbare, bleef gonzen en zoemen en pesten. Aan mijn kant, om mijn hoofd, rond mijn oren. Uiteindelijk dan toch maar het gevecht met een klamboe aangegaan. Voordat zo’n ding goed strak rond en boven je bed hangt, ben je toch weer een half uur verder, maakt de nacht korter. Na een kwartier was het echt oorlog: die ene klamboe-bestendige mug was door de vijandelijke linies gebroken. De rest van de nacht hebben we samen in de klamboe doorgebracht, want ik kon hem niet vinden. De schade is te overzien, een paar bulten hier en daar. Maar wel een onrustige nacht. Ongerief in Italië zou ik het willen noemen. Net zoals ik geen idee heb waar ik met gebruikte batterijen naartoe moet (ik haal het niet in mijn hoofd om ze bij het gewone huisvuil te doen, dus mee naar huis nemen ?). Net zoals de luiheid van sommige mensen (trouwens best wel veel) die hun zakje met huisvuil/afval consequent tien centimeter naast de daarvoor bestemde container gooien, of –nog mooier- die het zakje met afval aan zomaar een boom hangen. Als ze dat al doen, want op sommige plekken laten ze gewoon hun zooi achter. Viespeuken !! Natuurlijk is meer ongerief: hoe zit het met de kleuren van de electriciteitsdraden, wat is plus en wat is min? Wat een problemen ! De zon schijnt. Elke dag heerlijk eten, buiten, verse vis op de grill. Boekje lezen, beetje de buurt verkennen. Beetje strand. Een caffé in een bar…..wat een problemen. We mogen nog even.

Ooit aangekomen op het Centraal Station van Peking? Ik wel. Is niks bij Ikea in Napels. Ondanks traumatische gevoelens (ik word gèk bij Ikea!!), omdat we dingen moesten kopen en ruilen voor de keuken van onze bovenverdieping. Zijnde één ruimte: woonkamer, slaapkamer, keuken, boven òp het huis, alleen voor de eigenaren. De mooie verdiepingen zijn voor de verhuur, opdat wij onze hypotheken kunnen betalen (allemaal geleend geld !!!!). We zien wel elke avond de mooiste zonsondergangen!

Ikea dus. Sinds begin juni ook in Napoli. We zagen ergens een slogan: Napels hoort er nu ook bij, eindelijk cultuur, want Ikea is er….tja. Het was een pokkeherrie. Alsof heel Napels eerder van vakantie was teruggekomen om nog even Scandinavisch te shoppen. Alsof het Mekka in Zweden ligt. Sommige complete showinrichtingen waren met rood-wit lint afgesloten, omdat de klanten dachten dat ze de spullen daar gewoon konden meenemen. Zo werkt dat niet bij Ikea. Zelfs de messen in de messenblokken waren vastgekleefd…hoe zo vooroordelen ? Ze kochten zich –zoals de Duitsers zo mooi zeggen: dumm und duselich. En na afloop van het inkopen, jawel: een hotdog en/of een hamburger. Vooral èn, inplaats van òf. Daarom lopen er zoveel ongelofelijk dikke vette mensen rond hier. Vooral kinderen. Italianen zijn gewone mensen.

“En zo is het goed,” moet God gedacht hebben. Hij was bijna klaar met de schepping toen Hij de ingeving kreeg dat blond en mooi en groot en vrouw ook nog wel een mooie combinatie zou kunnen zijn. Het steeg gisteravond uit een sportauto en kwam hand-in-hand met haar twee turven hoge Italiaanse lover ons café Manhatten binnen. Jawel, hemelsbreed vijfhonderd meter hiervandaan, ligt, nog iets hoger op de heuvel, café Manhatten. Internetcafé, poolcafé (ons rituele avondspel), ijscafé, televisie-café en ontmoetingsplek voor jong en mooi uit het dorp (oud niet, lelijk trouwens weer wel).

De kleine macho en zijn blonde schoonheid zetten zich aan de bar, hij kan maar net met zijn voeten aan de grond, zij heeft daar geen moeite mee, want benen tot aan haar oksels. Hij springt van de kruk om te kijken of zijn haar nog goed zit. Zij hoeft dat niet, alles zit goed. Het zal wel altijd goed zitten bij haar. Ze bestellen wat en gaan naar buiten. Max en ik volgen haar met open mond. Na onze poolpartij en het dagelijkse ijsje moeten we terug. Pal vóór het terras, achter hun glanzende sportauto, hebben wij onze bedrijfsauto geparkeerd: onze groene Piaggio Ape (zie foto links). We gebruiken onze avondtocht ook altijd om het afval weg te brengen met dat kleine herriemonster. Als in een skybox volgen de terrasbezoekers inclusief de blonde schoonheid ons met hun ogen. Nadat we ons in de cabine gewurmd hebben en ronkend de motor starten, vertrekken we met veel misbaar. Zo’n ding maakt een kolereherrie. Een vliegende start vanuit de parkeerplek. We schampen nèt niet hun bolide, omdat je met dat ding de bochten haaks kunt nemen. Ze kijkt ons na, is het een geamuseerde blik of een medelijdende ? Ik roep nog dat we ook een twintig jaar oude rode Golf hebben (met 167.000 km op de teller) en dat we thuis….ach…..het heeft geen zin. Van ons bedrijfswagenpark moeten we het hier niet hebben. O, ja we hebben ook nog een motorino (een scooter), vijftien jaar oud. Wit, met lila turbostrepen. Het rijdt allemaal....

Je moet alles een keer meemaken. Vannacht, terwijl de disco beneden in het dal -zo tegen vieren- er nog een tandje bijzette, lichte paniek in het huis. Iemand had brand gezien, redelijk dicht in de buurt. Als 'huisbaas' (één van de huisbazen) moet je dan actie ondernemen. Buurman Mario uit zijn bed gehaald. Hij spreekt geen Nederlands, ik nauwelijks (eufemisme) Italiaans. Maar we begrepen elkaar. Met zijn zware jeep op zoek en ja, dikke kilometer van ons huis had de berm gebrand. Het smeulde nog en hier en daar een sliertje rook. Maar het is kurkdroog allemaal. Dus met een grote jerrycan water terug. Hier en daar wat gesprenkeld. Brandweer bellen had geen zin, aldus Mario, die komen alleen bij hoge vlammen. 't Is maar dat we het weten. Iedereen kon weer rustig gaan slapen, hoewel, de disco ging nog even door. Twee tot drie weekeinden in het jaar dreunt die beneden in het dal, rond feragusto, het grote zomerfeest. Maar het went, ik heb geslapen als een roos.

"Scheiding  erin? Neen, dank u. Aha comme il vento !" Als de wind dus. Al zo lang ik me kan herinneren ben ik pas ergens anders geland, als ik naar een kapper ben geweest. Het is een tik. Knippen of scheren hoort erbij. En altijd krijg ik daarna op mijn donder van Sabrina, mijn vaste kapster: "Wie heeft er aan je haar gezeten!" moppert ze altijd, alsof het haar haren zijn. De mooiste en de raarste kapsalons van binnen gezien: in India in de open lucht, in Peking boven een rioolputje, op Lesbos tussen groenten en fruit, in Athene tussen het verkeer en nog veel meer. Nog een tik: te weinig spullen meenemen, ondanks erg veel reiservaring. Dit keer ontbreekt er niks in mijn toilettas (een prestatie, bijna altijd vergeet ik wel iets). Nee, nu heb ik te weinig kleren meegenomen. Vraag niet waarom of hoe: voor drie weken drie t-shirts. Ik ben een viespeuk, maar dit gaat mij zelfs te ver. Dus ben ik al met een eerste handwasje bezig. En verder? Kijken hoe de amandelen rijp zijn, bewondering voor de bloeiende algave, een dood slangetje gevonden (gaat vandaag op sterk water), afval weggebracht met onze Piaggio Ape, gekookt, gelezen, gepoold (biljart) met Max (verloren). Vandaag is beneden Fer agosto. In een feestelijke processie wordt de Maagd Maria rondgedragen door Santa Maria di Castelelabate. Heel Napels is hier neergestreken om het allemaal mee te beleven. Een half dagje katholiek zijn en ze kunnen er weer even tegen.

Ze is honderd kilo te zwaar, maar heeft een paar prachtige ogen.  Met een waaier begeleidt ze haar puffen en kreunen. Het is heet in de trein die staat te wachten om van Napels naar Agropoli te gaan. Bij het fluitsignaal maakt ze drie kruistekens. Doet ze altijd, zegt ze, bij het vertrek...of het nou met de trein is, de bus of de auto. "Nee, vliegtuig niet, daar krijgen ze haar niet in. Trouwens die gaat niet omhoog met mij erin...." ze schatert erbij. Haar man, klein, met zijn broekspijpen opgetrokken als remedie tegen de warmte, lacht bescheiden mee. Zij mag de grap maken, hij mag er niet te hard om lachen. Uit zijn reusachtige strandtas pakt hij een flesje met koude espresso. Ik krijg ook een slokje. De trein doet zijn ding. Ik zag het stel later terug op het strand. Zij puffend....voeten in het water. Hij met een wit bovenlijf. Toen ze me zag keek ze me aan en maakte het gebaar van een kruisteken. "Zie wel , dat het helpt ? We zijn nu heelhuids hier...."

Kijken hoelang het duurt voordat heel Nederland begint te mopperen en de treinen niet meer kunnen rijden vanwege gesmolten spoorstaven:

 ANP 149-(1710845)
Hittegolf dient zich aan

DE BILT (ANP) - Na een week zweten en ijsjes eten is maandag naar
alle waarschijnlijkheid de eerste hittegolf van het jaar te
noteren. Het KNMI verwacht dat tegen 13.00 of 14.00 uur voor de
derde opeenvolgende dag de 30 graden in De Bilt wordt bereikt. Als
dat gebeurt in een serie van vijf dagen boven de 25 graden, spreekt
men officieel van een hittegolf.
Afgelopen week liep de temperatuur al op tot boven de 25 graden.
Zaterdag steeg het kwik voor het eerst naar de 30 en zondag kwam
het daar ruim boven. Dat is ook de verwachting voor maandag.
Daarna is het even gedaan met het voor Nederland extreem warme
weer. Volgens het KNMI verdrijven buien en onweer vanaf dinsdag of
woensdag de hitte. ,,We spreken dan van een iets mindere periode,
maar de temperatuur blijft tussen de 20 en 25 graden, dus toch nog
heel aangenaam'', aldus een woordvoerder.
Lang blijft de hitte niet weg. Na volgend weekeinde verdwijnen,
zoals het er nu uitziet, de buien en loopt de temperatuur weer op
tot boven de 25 graden.

De wereld verandert. Vroeger (ja daar gaan we weer: vroeger) zag je zonnebloemvelden alleen maar in het warme buitenland, waar ze zich koesterden in de zon. En zie daar, nu kom je zulke velden hier en daar ook bij ons tegen. Zoals bijvoorbeeld langs de weg die van Nuenen naar Gerwen gaat. En -toeval?- op een bijzondere plek, want recht tegenover het veld ligt het huisje waar de mensen woonden die Vincent van Gogh inspireerden om 'De Aardappeleters' te schilderen. En, die van Gogh had ook wat met zonnebloemen. Links, bij mijn moblog, zie je het zonnebloemenveld. Daar word je vrolijk van.

Kamervragen stellen is hogere sport. De PvdA heeft vragen gesteld aan onze onkreukbare Minister van Justitie. Ik kon de vragen nergens vinden, dus heb ik ze zelf maar geformuleerd. Kamervragen over tenenlikken, da's pas oppositie voeren !!!

-Heeft de minister kennisgenomen van de berichtgeving in verschillende media over een persoon die verdacht wordt van het likken van tenen van, hoofdzakelijk vrouwen, in openbare parken en andere groenvoorzieningen, voornamelijk in Rotterdam en omgeving?

-Heeft de minister kennisgenomen van de berichtgeving, die aangeeft dat een zogenoemde tenenlikker burgers lastigvalt en dat hij/zij daarom door de politie is aangehouden ?

-Heeft de minister kennisgenomen van het door de media opgevoerde feit dat de verdachte is vrij gelaten, omdat de Nederlandse wetgeving geen specifiek verbod legt op het likken van tenen van mannen of vrouwen, al of niet in openbare parken of op andere openbare plaatsen, althans wanneer dat niet geschiedt na nadrukkelijke toestemming van de eigenaar of eigenares van de tenen?

-Is de minister met ons van mening dat het in deze kwestie gaat om een hiaat in de Nederlandse wetgeving ?

-Is de minister bereid om binnen redelijke termijn een voorstel naar de Tweede Kamer te sturen waarin een onvoorwaardelijk en expliciet verbod wordt opgelegd op het likken van tenen, op openbare plaatsen, althans wanneer dat niet geschiedt na nadrukkelijke toestemming van de eigenaar van de tenen?

-Is de minister bereid om in het kader van het nieuwe normen en waarden debat, in dat voorstel het likken van tenen en alle andere lichaamsdelen, van mannen en vrouwen en dòòr mannen en vrouwen, strafbaar te stellen, zowel wanneer dat gebeurt mèt of zonder toestemming van de betrokken likkers en gelikten ?

-Is de minister ook bereid om in dat wetsvoorstel direct de strafmaat vast te leggen......

Ik zei al, ministers lastigvallen met kamervragen is een sport....Hulde aan de oppositie ! De mogelijke dader/verdachte heeft zich inmiddels op het web gemeld: http://www.sudesh.nl/weblog/

Er zijn er inmiddels tien miljoen van. Webloggers of bloggers. Tien miljoen wereldwijd. Verreweg de meesten zijn jonger dan dertig. Fijn dat ik daar ook een plaatsje heb en dat ik me daar best wel welkom voel. De meest gelezen is van een Amerikaans prof die elke dag 105.000 surfers op bezoek krijgt. Dat haal ik niet. De meeste weblogs hebben een gemiddelede levensduur van 126 dagen. Daar ben ik al ver overheen. Bloglezers zijn met een gemiddelde leetijd van 31 tot 40 jaar ouder dan de blogschrijvers. Bloglezers hebben een gemiddeld inkomen van zestig tot negentigduizend dollar. De meeste bloglezers zijn mannen. Dit heb ik alemaal uit de mooiste krant van België, De Morgen. Het hele artikel "Liefste weblog" vindt je hier....

De tarieven van de Nederlandse Spoorwegen gaan omhoog. Met drie procent. De Nederlandse Spoorwegen hebben dat extra geld nodig, om een treinstel oranje te spuiten. Want dat kost een paar centen. Ze gaan dat doen omdat ze sponsor zijn geworden van sportend Nederland. Op zich nobel, maar zou het nou niet slimmer zijn om eerst de dienstverlening tip-top te krijgen? Gewoon treinen waar je plaats hebt, treinen die op tijd rijden, omroepers die uitleggen waarom treinen niet komen, treinen die tegen herfstbladeren-op-de-rail kunnen, treinen die tegen warme spoorstaven kunnen, treinen die gewoon doorrijden in weer en wind. Of is dit te gemakkelijk allemaal? En verder, verder is Henrie Cartier-Bresson dood. De fotograaf die de moord op Ghandi, de bevrijding van Parijs in beeld bracht. De grondlegger van Magnum, waar de beste fotografen ter wereld bijelkaar zitten. En verder komt er een televisiesoep over de broertjes De Boer (met ondertiteling neem ik aan). En verder is zelfs Prinses Irene 65 geworden. Dacht altijd dat die nooit ouder zou worden, het witte en zwarte zwaantje van de Oranje-clan. En verder is de Rotterdamse tenenlikker vrij. Al drie jaar lang likt de man in Rotterdamse parken de tenen van vrouwen die in het gras liggen te zonnen. Hij werd opgepakt, maar moest weer worden vrijgelaten. Nergens in de wet staat dat je geen tenen mag likken. Je zult toch een paar zweetvoeten tegenkomen, of hebben vrouwen nooit zweetvoeten ?

"Ondanks zorgvuldige selectie en voortdurende kwaliteitsbewaking van ons assortiment...." zo begint een advertentie van klusbedrijf Praxis. De EK Barbecue blijkt niet te voldoen "aan de eisen die u als consument mag verwachten". Toeval bestaat niet, het geklungel van Oranje en de barbecue die terug moet. Een prachtding volgens de foto: wit met zwarte vlekken, inderdaad nèt een grote voetbal. Hoe kwamen ze ooit op het idee. Maar goed, iedere dwaler krijgt de kans om op zijn sporen terug te keren. Even kijken of niemand kijkt, EK barbecue in de kofferbak en terugbrengen, Praxis is altijd erg lang open. Met een beetje geluk kan het in de avondschemering en het hoef niet persé bij je eigen Praxis-vestiging. Naar verluidt komt er deze week een VDB-barbecue, in de vorm van een zwemslip van Van den Hoogenband en er wordt nog nagedacht over een barbecue in de vorm van een paard, vanwege Anky van Grinsvens deelname aan de Olympische Spelen. Wat een land, wat een mensen.

Vandaag is het bewijs geleverd: kinderen kijken vanuit de hemel op de aarde en besluiten zelf wanneer ze naar beneden gaan en bij wie ze zich voegen. De kleine van Bommel is het bewijs. Zijn vader is profvoetballer bij de Philips Sport vereniging te Eindhoven. Pappa ligt wat overhoop met zijn club, hij wil weg, maar dat lukt niet vanwege allerlei omstandigheden waar een pasgeborene niks van begrijpt. Ik ook niet trouwens. Maar nu wilde de club dat pappa persé meespeelde -schreef het Eindhovens Dagblad- in een wedstrijd die er toe doet (en dat zijn er nogal wat bij die club). Maar het kon weleens zo zijn dat pappa zijn snelle noppen-Nikes niet kon aantrekken, omdat de kleine Bommel zo komen. Want -zeg nou zelf- een vader moet mee persen als het zover is. Volgens de krant had de club daar wat opgevonden: inleiden, zorgen dat het kind geboren zou worden vóór die belangrijke wedstrijd. Opwinding alom. En terecht. De ethiek ging hiermee het putje in. Het werd gechecked (dat doen journalisten weleens als ze elders iets lezen of horen). De club wist van niks en bovendien: de kleine van Bommel was al geboren. Die had het natuurlijk ook gelezen in de krant (want die wordt in het Paradijs, waar al die kinderen in de startblokken zitten, ook bezorgd). Hij dacht: dat zal mij niet gebeuren....en floep daar was-ie.

Zwarte sokken. Als ik in Amsterdam op het Waterlooplein ben, koop ik altijd een pak met een stuk of wat paren. En hoe we het ook wenden of keren: er blijven na verloop van tijd altijd eenlingen over. Ik weet dat iedereen dat heeft. Ik weet ook dat niemand weet hoe het komt. Het is gewoon één van de dingen van het leven, net als ziek zijn en streven: verdwijnende sokken. Er moet iets of iemand achter zitten. Een organisatie of zo, mensen die er belang bij hebben of die genieten van leedvermaak. Ik persoonlijk gok op de sokkenindustrie, die daardoor elke keer opnieuw paren kan verkopen. Misschien kan de Mededinginsautoriteit eens gaan uitzoeken of er sprake  is van een wereldwijde conctie. Van een ZSM (zwarte sokken mafia) of BSM (black socks maffia) Ja wereldwijd, want op internet is het ook een issue en natuurlijk heeft iemand een oplossing:

BLACKSOCKS - Nie wieder Socken-Sorgen

Als Socken-Abonnent erhält man mehrmals im Jahr drei Paar schwarze Socken per Post zugeschickt. Bei der Farbe gibt es kaum eine Wahl, alle Socken sind schwarz.
Dafür kann zwischen verschiedenen Modellen ausgesucht werden: schwarze Wadensocken oder Kniestrümpfe.
Auch beim Lieferrhythmus gibt es Wahlmöglichkeiten: 3, 4 oder 6 Lieferungen à jeweils 3 Paar Socken ab € 69.- / CHF 98.- pro Jahr.
Das Socken-Abo ist selbstverständlich auch als Geschenk-Abo erhältlich.

Inderdaad, je neemt een abonnement en je krijgt met regelmaat je sokken toegestuurd. Kijk zelf maar op de site hoe het werkt. Op het Waterlooplein zijn ze trouwens wèl goedkoper.

Las vandaag ergens een artikel over iemand die artiesten en zo begeleidt in hoe ze eruit moeten zien. Al zo oud als de weg naar Christus. Wat wil je uitstralen, wat wil je dat de mensen oppikken van je boodschap, van je verhaal. Denk dan na over hoe je dat communicieert. Hoe je het opschrijft, hoe het eruit ziet. Hoe je er zelf uitziet. Ik voel me soms een ouwe lul als ik tegen een jonge collega zeg dat hij echt niet altijd in T-shirtje naar een klus kan gaan, omdat de mensen die hij of zij moet interviewen daardoor afgeleid worden of de interviewer niet serieus nemen en dat dat dus uiteindelijk zijn weerslag heeft op het verhaal waarmee je thuiskomt. Neen, altijd stropdas hoeft ook niet (meer). Op tv is het nog belangrijker: als je er niet gewoon, goed fatsoenlijk uitziet, niet tè, niks tè, dan blijft je boodschap niet hangen. Als je er slordig uitziet, blijft bij een kijker alleen hangen dat die man of vrouw er slordig uitzag. Maar waar het over ging ? In het artikel kwam ook Maxima aan bod. Dat ze er tegenwoordig niet meer goed uitziet. Ik denk dat dat de invloed is van de Garderobe-Generaal van Bea. Maar goed. Ik bedacht me dat ik al maanden een heel mooie foto van haar heb. Zomaar ergens van het net geplukt, omdat-ie zo mooi is. Vraag me af wat de imago-mevrouw daar nou van zou vinden...

Goed dat het in Nederland bijna nooit regent.  De nieuwe portfoons van de politie doen het niet goed als ze vochtig worden. "Maar ja," zegt het Ministerie van Binnenlandse Zaken: "Nergens staat dat ze waterdicht moeten zijn...." ABNAMRO heeft haar knopen geteld. Kreeg iedereen twee weken geleden een bericht dat enveloppen en afschriften voortaan geld gaan kosten, deze week werd er een brief rondgestuurd dat ze er toch mar vanaf zien. De rijkere klanten hadden aangegeven dat ze dit toch wel onoverkomelijk vinden. Ja, logisch, die mensen zijn niet voor niks 'rijkere klant' geworden: op de kleintjes letten. De grap is dat ik ook zo'n brief kreeg. Rijkere klant? Ik ? Constant in het rood en een hypotheek zo hoog als een berg in Italië. Haha. En dan de hosties. De Benedictijnen in Vaals stoppen met het bakken van hosties. Wat zeg je? Wat zijn hosties? Sorry, dat zijn kleine platte stukjes brood die in een Heilige Mis door een priester worden omgetoverd tot een deel van het lichaam van Christus en als je ter communie gaat, krijg je zo'n plakje, waardoor al het ware een stukje van Jezus in je komt. Het klinkt als kannibalisme, maar dat is het niet.  Niets is meer als het was: de Benedictijnen stoppen ermee, geen mankracht meer. En V&D sluit ook al een hoop winkels. Het land gaat naar de verdoemenis.

Gullit is boos: figureert in de Story met zijn (mooie) dochter, staat in het verhaal dat hij aan de rol is met een andere vrouw. Boos dus. Een Hagenaar is boos: hij was bezig met het schilderen van een zebrapad voor zijn huis. Dat mocht niet. Kinderen zijn boos, want de scoubidous gaan uit de schappen. Fons Spooren is boos (en beduusd) wat hij moet terug het gevang in. Twee Engelse broers zijn boos: ze hebben achttien jaar onschuldig in de cel gezeten. Ze krijgen een schadevergoeding, maar moeten wel voor achttien jaar kost en inwoning betalen. De wilde bij is boos, want die verdwijnt. Maria Henneman is (weer) boos omdat in de Volkskrant weer eens werd geschreven dat ze het ooit deed met de huidige Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen. Hells Angel Big Willem is boos omdat hij zijn wapen moest afgegeven. Televisiekijkers zijn boos omdat Frits Bom geldleningen probeert te verkopen in tv spotjes. Wat zijn er toch veel mensen boos op een doordeweekse vrijdag.

Mijn baas woont vanaf deze week in Brabant. In de provinciehoofdstad. Zijn hele gezin heeft de spullen gepakt om van Huizen -waar het hele gezin al een leven lang woonde- de Grote Rivieren over te jumpen. Om een of andere reden bracht mij dat bij het gedicht van Harriët Laurey over Brabant. Laat zij nou net deze week het aardse voor het hemelse verruild hebben. Dat gedicht. Vroeger vond ik het heel mooi en heel waar. Inmiddels heeft het meer iets van: als het zo allemaal zou zijn, zou het wel heel mooi zijn. Want veel mooie kanten zijn ook weg, zowel in het landschap als bij de mensen. Maar het is en blijft altijd: wat je er zelf van maakt en soms kan het ook heel mooi zijn, ook in Brabant. Even de ogen half dicht, in gedachten een mooi peppel-landschap tussen Rooi en Best....

Op weg naar Brabant

Op weg naar Brabant wordt de wereld warmer,
Inniger leven doet zich aan mij voor,
Vanuit de lage hoeven dringt het door
En rekt zich uit in de gestrekte armen
Van populieren duizelend van licht.
Dit licht, ik kom het in de mensen tegen.
Ik zie het in hun oogopslag bewegen
En rimpels krijgen op een oud gezicht.
En nergens is het kinderlijk geluid
Zo zuiver afgestemd op vogelzingen,
En nergens komen de gewone dingen
Zo openhartig voor zichzelve uit.
En nergens ligt een glimlach zo gereed
Als waar de wereld land van Brabant heet

Even een update: één motorfiets en vijf autoradio's was de totale buit van afgelopen week.

OJ Simpson had er een, althans een voorloper. Een vriendin van me reed er mee door Paramaribo, met geblindeerde ruiten. Je komt ze steeds vaker tegen in stad en land. S.U.V.'s, Sport Utility Vehicles. En vaak zitten er verrassende lieden in. Je verwacht vadsige, goudbearmbandde, verkeerde mannen. Maar als je ze inhaalt -als dat lukt- zitten er vaak verkeerde vrouwen in. Nouveau riche, neu reich. Net iets te oud voor zo'n ding. Hier en daar een liftje en wat Botox om lijf en gezicht nog bij de tijd te houden. Ze hebben het ding vaak gekregen van hun lief, nadat het Minicoopertje (met 25.000 op de teller) niet meer leuk was of omdat er maar twee doosjes sushi's van de Japanse traiteur in het kofferbakje passen. Of nadat het cabriootje toch meer bleek te tochten dan gedacht. S.U.V's. Elk nadeel heeft zijn voordeel, want het groeiende aantal van die ronkende beesten brengt meer geld in de staatskas, omdat ze zwaarder zijn (dus meer belasting). Maar elk voordeel heeft ook een nadeel. Parijs en Londen overwegen om die dingen niet meer de stad in te laten, vanwege het gewicht en de grootte. Heb je eindelijk je man zo behaagd dat je er een krijgt, mag je er de grote stad niet mee in. In Amsterdam mag het nog wel. Zo lang als het duurt. En weet je hoe ze die dingen in Amsterdam noemen? PC Hoofttrekkers. Wat mij betreft het woord van de dag, met de complimenten aan De Volkskrant. Inmiddels is de strijd tegen de SUV's elders al aangebroken. Kijk maar, je kunt al bumperstickers kopen:

PS Realiseer me plotseling dat BBW (beste buurman Wim) ook zo'n beest heeft, maar dat telt niet mee. Die had hem al voordat ze in de mode waren. Dus dan is het ok

Gedeelde smart is halve smart. Zie gisteren, de inbraak in mijn auto. Gisteren bleek dat dezelfde nacht de nagelnieuwe, gekoesterde motor van een buurman is gestolen. Vanmorgen bij het uitlaten van het hondebeest, zag dat ik het achterruitje van een buurtgenoot met plastic was dichtgeplakt. Ook uit zijn dashboard hingen alerlei gekleurde draadjes. Gedeelde smart....maar het blijft hufterig.

Denk je in een redelijke wijk te wonen, waar de criminialiteit van de Grote Stad aan voorbijgaat. 'Pats', hoorde ik vannacht. 'Raar geluid,' dacht ik nog, draaide me om en sliep verder. Vanmorgen om zeven uur zag ik 't. Ruitje van de auto ingetikt. Radio keurig verwijderd. Draadjes -alle kleuren van de regenboog- hingen wat triest uit het dashboard. Ik schat dat het de vijfde keer is dat me dat overkomt. Ik beperkte me tot een stevige vloek. Dat alles gebeurde onder het raam van onze slaapkamer. M -nog in bed- had de vloek gehoord en belde in de auto: 'Een dag met een vloek beginnen, is niet goed....' Toen ik zei what happened, was het o.k. Vroeger werd ik er nog heel erg boos om. Voelde me aangetast in mijn privacy, mensen zaten aan mijn spullen. Alles went. Nu was ik alleen maar geïrriteerd vanwege het gedoe. Terwijl eigenlijk iedereen efficiënt meehelpt: de collega die over de auto's gaat, de huismeester die de auto wegbrengt, de garage die aan de slag gaat en zelfs de politie die mij via internet een aangifte laat doen. Wat wil je nog meer. Het wordt bijna leuk. Bijna, zei ik.

We waren even weg. Eerst naar Trier, omdat in mijn hoofd zat dat ik Trier persé een keer wilde zien. Het viel me te tegen, een gewone Duitse stad, wel met hier en daar prachtige overblijfselen uit oude tijden. Mijn verwachting was anders en dus: teleurstelling. Wat fijn dat ik dan een partner heb die zegt: "Je wilde er altijd naar toe. Pas als je dat doet weet je hoe het is en dan kan het meevallen of tegenvallen." Blij dat er iemand in onze relatie is die zo wijs is. Ik ben dan meer van sombermans: heb ik weer, verkeerd geboekt, niet goed geïnformeerd en zo....  Dus, na een avond en een nacht opgebroken en links en rechts door de Eifel getoerd. Wat een prachtig gebied en dat hemelsbreed zo'n tweehonderd kilometer van huis. Prachtige vergezichten, bergen en dalen. Uitgestrekte goudgele korenvelden die ik nog uit het pre-mais-tijdperk ken. Verstopte historische schatten. Gastvrije mensen. Een uitsekend pensionnetje in Hellenthal, een dorps van niks. Leeg en stil, maar een uitzicht en wandelpaden.

Ik heb maar weer een keer 'ja' gezegd. Tegen Dailycom. Deze week was het weer feest. Maandag: telefoon. "U spreekt met KLM, spreek ik met de L.A.M.M. Donders ?" Hoezo? Heb ik een reis rond de wereld gewonnen? "Nee, maar ik heb wel een heel bijzondere aanbieding speciaal voor u...." Een half uur later: "Spreek ik met de heer L. Donders ?" Hoezo? "We hebben een bijzondere opportunity voor u...." Het ging over beleggen in milieuvriendelijk, vegetarisch, antroposofisch tropisch hardhout... Dinsdag: drie stuks. Parket, beleggen, telefoon provider. Woensdag: weetikniet meer, maar ook twee. Donderdagavond: een reisverzekering boer en een telefoon provider. Geweldig aanbod ! In het weekeinde maar eens even kijken waartegen in precies ja gezegd heb.

Negentwintig komma vijf, wijst de (buiten)thermometer vandaag aan als ik naar huis rijdt. Zon hoog aan de hemel. Vocht in de lucht. Volgens mij krijgen we vanavond of vannacht weer een paar liter water. Ik loopt te puffen. Aan vakantie toe. Morgen gaan we met zijn tweetjes een weekeindje weg. Naar Trier, de oudste stad van Duitsland. Ben erg benieuwd. Sowieso al heerlijk om er even samen uit te zijn. Is eigenlijk niet zo heel vaak gebeurd de afgelopen dertien jaar, sinds we Max hebben.  Over Max gesproken, die heeft zijn vijfde zeilschooldag bijna achter de rug. Niks gehoord. Geen nieuws is goed nieuws. En verder ben ik aan vakantie toe.....pffffff

Vandaag normaal gewerkt. Fijne dag. Paar problemen opgelost, dat geeft altijd een goed gevoel. Ook buiten gekeken: regen. Regen. Regen. Regen. Max is aan het zeilen. Vandaag dacht ik: hij had net zo goed onderzeeles kunnen nemen. Want boven het water was ongeveer net zoveel water als in het water zelf. Kan dat eigenlijk ? In het Duits zeggen ze (vertaald): ik zou best wel muisje willen spelen om te kijken hoe het onze grote jongeman gaat. Verder even geen inspiratie om te bloggen. Spijt me, slechtvoor de klantenbinding, maar het is even zoals het is. Ben aan vakantie toe....

En dan is je kind zomaar ineens weg. Voor het eerst een hele week. Op zeilkamp. Loslaten ! Heet dat. Raar, eigenlijk gaat Max heel erg zijn eigen gang, maar om hem dan ineens echt, voor een week aan anderen te geven.....Meer tekst heb ik nu niet, want ik ben er teveel mee bezig....

Het is prachtig buiten. De vogels vliegen wat langzamer dan normaal, vanwege de hitte. Verschillende bloemen in de tuin draaien gezellig met de zon mee. De parasol moet opgezet worden, want in de zon zelf is het te heet. Onder onze plataan is het heerlijk. We hoeven helemaal niet op vakantie. Het is hier zalig, droog wit wijntje, lekkere salade, lekker visje. Mmmmmmmm, zomer. Ik word wakker en kijk buiten: het regent, het is vijftien graden, het is zelfs ìn huis koud. Fijn dat er ook nog dromen zijn. Maar nu eerst even een trui zoeken.

Hoe op North Sea Jazz was, vroeg iemand (zie "Prijs"). Goed, geloof ik. Maar ik was gezondheidsmatig gezien niet in staat om mij in het swinggeweld te mengen. Ik heb mijn twee kaarten weggegeven aan een goede vriend die er met zijn zoon heen is gegaan. Cadeautje. Hij stuurde me een enthousiast bedankmailtje, wenste me beterschap, maar deed daarbij wel het dringende verzoek om een volgende keer, als ik weer eens kaarten voor iets moois heb, wèl te zorgen dat ik met angina of iets anders in bed lig. Zodat hij dan weer kan gaan. Van je vrienden moet je het hebben. Toch ?

Mijn anti-biotica zijn bijna op. Voor mij betekent dat dat ik dus bijna beter ben. Mijn lichaam zegt hetzelfde. En de dokter had het voorspeld. Dus iedereen heeft zijn werk gedaan. Blijft nog over het antwoord op de vraag: waarom overvalt die Angina mij en waarom nu? Want daar geloof ik zo langzamerhand wel in, dat komt niet alleen maar zomaar toevallig langs. Ik denk er over na.

Maar goed, van mijzelf mocht ik ervandaag voorzichtig uit. Op naar Schijf. Schijf, dat zeg ik. Wie nu denkt: nooit van gehoord, krijgt onze hele redactie west over zich heen. Schijf is een bescheiden metropool in het westen van de provincie, zo'n acht kilometer oostelijk van die andere metropool: Roosendaal. Nou Schijf was vandaag meer metropool dan Roosendaal, maar in Schijf was het dan ook kermis en een soort jaarmarkt. Hamburger en friet- en currylucht, veel herkenbare Nederlandstalige muziek uit de luidsprekers., de clown Coco en het hele dorp netjes aangekleed aan de wandel. Het deed me denken aan mijn dorp Heeze tijdens de kermisdagen, in de tijd dat ik kind was. Ik heb nog even geprobeerd een hyperlink voor Schijf te maken, maar een beetje Googelen leverde me op: harde schijf, Angela Schijf en de Schijf van Vijf. Dus dat schiet niet op. Waarom we in Schijf waren, hoor ik je denken. De vrouw van een collega is kunstenares, ze maakt keramiek en daar ben ik dol op. Ze heeft midden in Schijf een galerie, in de voormalige woning van het Hoofd der School. Daar wilde ik graag heen. En dat was de moeite waard, zowel haar werk als dat van twee andere kunstenaars die bij haar exposeren.  De feestvreugde van Schijf kregen we er als een toegift bij. Via Roosendaal naar huis, daar leek het wel of ze een kanon hadden afgeschoten. Niks te doen. Schijf heeft vandaag voor ons gewonnen

Heel veel jaren geleden hoorde een chauffeur die bij mijn vader werkte uit de radio een nieuwsbericht waarin de woorden Paus en Angina voorkwamen. Hij reageerde met de historische woorden: "Is-ie nou weer op reis, ik dacht dat-ie ziek was...." Ik heb Angina en lig al twee dagen in bed met joekels van pillen die ik niet kan slikken, omdat slikken erg veel pijn doet. Dus die ik ze in een watertje, fijngestampt. Dan doet het nog pijn maar minder.....Er staan vier dagen voor, zegt mijn fantastisch huisarts. Hij heeft bijna altijd gelijk. Dus: nog tweeëneenhalve dag. Ik hou er een stopwatch bij en de nieuwe (extra dikke) Henning Mankell.

We zaten vandaag bij de staatssecretaris. We, zijn drie mensen van het bestuur van de Vriendenkring Nationaal Monument Vught. We zaten daar om te praten over het voornemen van het Monument om entree te gaan heffen. Daar zijn wij mordicus tegen, want voor herdenken moet je niet hoeven betalen, voor gedenken evenmin en om mensen (jong en oud) te laten zien wat mensen elkaar kunnen aandoen en daarvoor te waarschuwen, moet je geen drempels opwerpen, geen enkele, dus ook gen entree. Dat wilde de staatsecretaris ook wel eens uit onze eigen mond horen, want zij had ons geïnviteerd. In het gebouw van VWS (...."dezelfde architect van Disneyland..." vertelde staatssecretaris) krijg je een pasje en dan mag je naar 'Het Liftje' Alleen voor mensen die naar de minister of de staatssecretaris moeten. Bij ons in Het Liftje stond ene Margriet met op een serveerwagentje de lunch voor de minister, de staatssecretaris en de sg. Gewoon goeie luxe broodjes met melk, maar niet echt weelderig. We hebben ruim een uur met elkaar gesproken. De staatssecretaris had haar standpunt al bepaald en gaf weinig mee. Alleraardigst, absoluut, gewoon een aardig belangstellend mens, best wel warm, ook wel, weet waar ze het over heeft, maar onbuigzaam. Ik geloof dat ze daarop in dit kabinet geselecteerd zijn.  Na een dik uur piepte een secretaresse om de deur: 'Het is tijd....' We praatten nog even door. Wat later kwam de secretaresse weer: "De minister vraagt waar u blijft......" Dat hielp. Ik sluit niet uit dat dat de standaardzin is van een secretaresse van een staatssecretaris als die bezoek heeft dat weg moet: "De minister vraagt waar u blijft...." Of-ie nou in huis is of niet. Vandaag was-ie in huis, want dat wist ik van Margriet die de broodjes ging serveren.

RSI klachten? Niks te doen ? Ga maar eens over tot actie ! Klik op het woordje actie ! Maar dat had je zelf al bedacht, misschien zelfs al gedaan in de zin die hiervoor staat. Paaldansen maar dan met je vingers. Wie het binnen nu en 24 uur nadoet, mag voor niks een stukje schrijven op donlog.

Ik heb een prijs gewonnen! Voor het eerst van mijn leven, terwijl ik al duizenden euri's, voorheen guldens naar postcodeloterij, grote clubactie, jan driessen loterij voor het gilde, de ponyclub (ik haat pony's: te klein, te dik en vals) etc. etc. heb gebracht, heb ik nooit wat gewonnen. En nu, vanwege deelname aan een eenvoudig puzzeltje van De Bank, krijg ik twee opgetuigde toegangsbiljetten voor North Sea Jazz. Even wachten wat de post brengt. Misschien ga ik er wel twee dagen rondhangen of zo. Richard Bona treedt op en Carlos Santana. Collega J. is een kenner, hij maakt voor mij een prioriteitenlijstje. Nu nog iemand vinden die mee wil.

De nieuwe foto links in de kolom Moblog, maakte ik gisteren tijdens het koken. Bij visboer Bas de grootste en mooiste kabeljauw gekocht. En volgens aloud Napolitaans ( Aqua Pazza) klaargemaakt. Simpel en lekker. Deze zeevriend is niet voor ons alleen uit het ater gekomen. We hadden vrienden op bezoek. Een keer per jaar treffen we elkaar (je moet niet ovedrijven). En elke keer is het bijzonder. Gewoon omdat het fijne mensen zijn. Maar ook vanwege de verrassende levenswending die hij is aangegaan. Vroeger redelijk welvarend ondernemer, met de mooie en minder mooie kanten die daarbij horen. Op een bepaad moment zijn winkel verkocht. Nu trekt hij door het land met het Nationaal Toneel in een rol in Cyrano de Bergerac, begeleidt hij jonge theaterstudenten en komt hij af en toe op tv langs in reclamespotjes. We hebben gemijmerd over 'stappen zetten in het leven'. En het lef hebben om een draai te maken. Onder het motto: het leven is te kort om.... etc. Het is heerlijk om hem te horen vertellen. Respect voor zo'n wending. Maar gelukkig slaag ik er elke keer opnieuw wel in om het lefvolle enigszins te relativeren: met het geld van een verkochte zaak op de bank op de achtergrond, is het natuurlijk wel iets makkelijker om de steven een totaal andere windrichting op te sturen.

Als je een nieuwe burgemeester hebt, moet-ie in de markt worden gezet. Tilburg is nu met die operatie bezig. De Ruud Vreeman Roadshow. En dat doen ze goed in deze stad (zie Vreeman Road Show 1). Vanmorgen dacht ik: even proberen wat er gebeurt als ik www.ruudvreeman.nl in tik. En zie daar....... Ik probeerde hetzelfde met andere burgemeesters van grote steden. www.alexandersakkers.nl levert een error op. Net als www.tonrombouts.nl . Voor de niet ingewijden, de eerste is de burgemeester van Eindhoven, de tweede van Den Bosch. Errors dus, zou dat iets meer betekenen ? Een troost: www.sakkers.nl levert wel wat op, net als www.rombouts.nl trouwens. Jammer dat het nog lang geen kerstmis is en dat mijn feest net achter de rug is. Slimme jongens die Tilburgse spindocters achter de Vreeman Road Show.

Sommige dingen doe ze toch wel heel goed in onze stad. Ruud Vreeman is sinds een weekje burgemeester alhier, als opvolger van de bij zijn leven al legendarische Johan Stekelenburg. Vanmiddag was Vreeman in Tilburgs trots 013, voor een soort talkshow. Tilburg kon kennismaken met de nieuwe burgemeester, de nieuwe burgemeester kon een beetje ruiken aan Vreeman. Een band, met Vreemans lievelingsmuziek (jaren zestig, Buddy Holly en zo), een koor met het Tilburgs volkslied. Vreeman geïnteviewd door twee vaardige collega's van het Brabants Dagblad. Een leuke manier om binnen te komen. Ja, Vreeman heeft al een beetje rondgekeken in de stad, met de fiets door Broekhoven, met twee wijkagenten. "Zo onveilig is het daar nou ook weer niet," reageerde presentator Rob Oostelbosch.

Vreeman heeft iets met allochtonen. In dit verband roemde hij de "onverschillige tolerantie" tegenover of met allochtonen in zijn voormalige gemeente Zaanstad. "Onverschillige tolerantie...."  mooi om even over na te denken. Hij legde uit: "Gewoon van elkaar accepteren dat we er zijn, Turkse mensen, Marokkaanse mensen, Nederlanders....en af en toe op klein niveau dingen organiseren waardoor mensen elkaar leren kennen en begrijpen. "Onverschillige tolerantie........niet te zwaarmoedig allemaal..."

We, Max en ik, keken gisteren naar Oranje bij de ouders van een vriendje van Max. Lieve mensen met vier kinderen. De lieve dochter becommentarieert de leuke woordspelingen van haar vader met een verveeld: "Leuk Pap...." Voorbeeld? Overmars schiet over en 'pap'zegt lachend: 'Over ....  Mars"  "Ja, pap, leuk!" Het gesprek neemt een wending, moeder, dochter en oma over het antwoord op de vraag: welke speler is nou een lekker ding. De meningen lopen uiteen. Figo ? Neeeeeeeeeeeeeee! Nistelrooij ? Mmmmmmm, kan. Maar dochterlief gaat verder dan het uiterlijk, zij kijkt ook naar hersens en ziel. Daadkrachtig stelt ze vast dat een op zich knappe Portugees er wel aardig uitziet, maar "de IQ van een visstick" heeft........zo. Da's helder.

Mijn hele journalistieke leven lang heb ik er al wat mee. Als jonge radio-journalist maakte ik er dee mooiste reportages, ik was het liefst op die plekken, want daar trof ik de mooiste en de puurste mensen. Ik heb het over de Kruidenbuurt of Edisonwijk in Eindhoven. Maar die staat in mijn gedachten voor al die pure volksbuurten. Gisteren was ik even op hetr Lariksplein in de Graafsewijk in Den Bosch. Deur-aan-deur oranje partytenten. De bomen op het plein oranje ingepakt. Duizenden vlaggetjes. Twee dichtgetimmerde huizen": "'n paar weken geleden is hier gevochten en nou zijn die families allebei weg'. Met gastvrije mensen die hun hart op hun tong hebben. Ik was in vijf minuten bijgepraat in de trant van: 'Ons Hannie hè 'ne nieuwe scooter. Ons opa was in het ziekenhuis. Met ons Chantal gao 't op school best wel, alleen sommige misters....een kettingrokende, wat stevige vrouw, die op haar linker kuit een tatoo heeft van het portret van Frans Bauer.....een mevrouw vertelt enthousiast dat ze haar televisie (en de tv van iedereen die maar wil) in smeert met Lourdes-water op de dag dat Oranje voetbalt. Het heeft niet mogen baten....Maria was voor de Portugezen.

Vanavond was het zover. Een afspraak maat Bas Mulder. Drieënzeventig jaar, missionaris in Paramaribo en even op vakantie in Nederland. Zijn vakanties hier zitten overvol: familie, de verschillende kloosters van de Redemptoristen, hier en daar een huis zegenen (Surinaams gebruik), hier en daar een mis en hier en daar geld inzamelen. Wie hem treft heeft geluk, want hij heeft het druk. We (Max en ik) hadden geluk. We hebben Bas opgepikt in een pastorie in Tilburg en hebben met hem gegeten. Hij vertelt honderduit: over zijn zwervers, hiv-, aids- en andere patiënten, verslaafden, bendes dakloze jongetjes die 's nachts uit inbreken gaan - "En twee dagen later hadden alle kinderen in het weeshuis nieuwe sportschoenen....."- Over de politiek: er gebeurt daar niks, want volgend jaar verkiezingen. Zelfs Bouterse lijkt weer in de race (30% aanhang). Over zijn leven: ik zou volgend jaar stoppen en terugkomen, maar ik plak er nog wat aan om mijn -Braziliaanse- opvolgers verder op te leiden. Wat een man, vijfenveertig jaar werkt hij al in Suriname, vooral voor de mensen die veel of alles tekort komen. Ik was blij dat ik hem € 2815 kon aanbieden. Samengebracht door alle mensen die dat voor mij verjaardag hebben geschonken. Hij is er erg blij mee. Max zegt: "Hij was er even stil van..."

En wat doet een mens op zondagmorgen als alle geliefden, tevens huisgenoten, elders zijn? Beetje klooien aan de pc. Wat nog moest gebeuren was een nieuwe kop voor Donlog. Ik ben daar niet zo goed in, maar intensief mail- en telefoonverkeer met collega en vriend Tim, leidt wel tot iets. De nieuwe Donlog kop is een deel uit een foto die ik gemaakt heb toen ik in juni vorig jaar voor het eerst in Castellabate was. Ik lag in een hangmat, met boven mij de glinsterende blaadjes van een oude olijfboom, die me als een parasol beschermden tegen de zon. Het was daar, op dat moment, dat ik bij mezelf zei: we doen het ! "Knip" zei het fototoestel; plek en moment lagen vast.

Onze vrienden deden ook mee en de bank was bereid een hypotheek te geven. En nu hebben we het huis, samen met vijf anderen. Althans bijna, want de administratieve afwikkeling is ingewikkeld. We hebben er al veel aan gedaan en de verhuur (we hebben geld nodig, want die genereuze bank wil wel iets terugzien) loopt redelijk goed. We hebben nog wat plek in juli trouwens.

Muziek ! Een ware verrassing. Voor mijjn verjaardag heb ik van een lieve collega een cd gekregen. Richard Bona. Never heard of. Vanmorgen zocht ik hem even op bij Google: honderden hits. Alweer is er iets in de wereld om mij heen gebeurd zonder dat ik het wist. Richard Bona dus. Reverence heet de CD. Ik heb de gewoonte om tijdens het koken een stapeltje cd's onder handbereik te hebben voor de bescheiden gettoblaster die we in de keuken hebben. De afgelopen tijd waren de remixen van 99 Luftballons favoriet, maar Nena heeft nu plaatsgemaakt voor Richard Bona.

Ik kan mijn oranje bolletje nog steeds op mijn antenne laten zitten ! Gezien hoe blij Ruud van Nistelrooij was? Die jongen deugt. Maar eigenlijk is het niks, dat penalty-gedoe. Gewoon blijven spelen, net zo lang tot er eentje wint. In de natuur gaat dat al eeuwen zo. Toch ?

'Iemand nog iets voor de rondvraag?' zegt JPB aan eind van de wekelijkse kabinetsvergadering. De notulen zeggen niet wie -want zorgvuldig met typex weggewit- maar iemand mompelt: 'Eh....onze salarissen...'. Alle anderen kijken hun collega dankbaar aan, want het is altijd fijn als iemand anders de kastanjes uit het vuur haalt.

'Ja?' zegt JPB, 'Wat is daarmee?' De weggetypexte minister: 'Mag het wat meer zijn?' Want ook hij heeft meer maand dan salaris. En hij baalt ervan dat-ie zich altijd na de twintigste van de maand moet laten inviteren door zijn topambtenaren die meer hebben dan hij. 'En als we nou eens een daad stellen en de salarissen van die top-ambtenaren verlagen?' vraagt onderkoning Z. Ze vallen over hem heen: 'We moeten wel met die mensen verder en als we die ook nog tegen ons hebben....''

Okee, okee, okee. Had je ook een idee over de hoogte van de verhoging?' zegt Z. 'De helft erbij....!!' zegt de Held van de Dag voor die kabinetsvergadering. 'De helft van de helft,' biedt Z. opkijkend van zijn zakjapanner. 'Veertig procent,' zegt De Held die er nu in begint te komen. 'Dertig' zegt Z. 'Bingo', zegt JPB. 'Dertig. Afgesproken !!' en hij denkt: da's toch mooi 33.600 euri d'r bij voor mij.

'Ahum,' zegt een andere bewindsman van d'66:  'We doen toch nullijn dit jaar?' Het wordt stil. Het is altijd dezelfde die de pret drukt. 'Ok,' zegt JPB, 'ik polder wel naar een compromis....we spreken nu af dat we bij de volgende verkiezingen hoe dan ook weer samen 'n kabinet vormen, desnoods met de SP d'r bij, want die willen onderhand ook weleens een fatsoenlijk salaris en we vertellen de buitenwereld dat die verhoging pas voor het volgend kabinet is. En dat zijn we dan zelf !!! Ze rollen van hun stoel van het lachen. En het geld is er, want de rest van Nederland moet op de nullijn blijven zitten.

Pfffffffffff....ik kan het oranje bolletje op de antenne van mijn automobiel nog laten zitten.

Vroeger bestelde of kocht je een coca cola. Toen werd het een cola. Toen werd het: "Doe mij 'n coke' Diezelfde cola heet nu Coca Cola Classic. Een paar jaar geleden kocht je een Magnum. Diezelfde gewone simpele recht-toe-rechtaan Magnum heet nu Magnum Classic. Wat is er aan de hand in de wereld ?

Ze is altijd vrolijk. Mevrouw van Hooijdonk van De Bank, hoofdkantoor aan de Heuvel in Tilburg.  Nee, mevrouw van Hooijdonk is geen familie van. Maar wel een schat. Als zij achter de balie zit heb je altijd het gevoel dat ze de hele dag alleen op jou zit te wachten. Kom daar nog maar eens om. Ik moet om een bedrag te krijgen mijn pasje door de pin-automaat halen, ter identificatie. Maar zij doet het wel even voor mij. Ze biedt nog nèt niet aan om mijn pincode te tikken, die ze overigens zò gekregen zou hebben. Waar dit stukje nou eigenlijk over gaat ? Nou komt 't, tegelijk zeggen mevrouw van Hooijdonk en ik: "Waarom zijn die pin-apparaten overal anders?" De ene keer met de strip naar je toe, de andere keer van je af. En het wordt nooit, nooit duidelijk uitgelegd. Wij snappen het niet, mevrouw van Hooijdonk en ik. "Dat hoeft toch niet zo moelijk te zijn....gewoon overal hetzelfde....overal òf naar je toe, òf van je af..." Sommige dingen zijn moeilijker dan ze schijnen.

O, ja, mevrouw van Hooijdonk gaat vanavond ook kijken en heeft dan toch een fijn gevoel als Pi-Air speelt: "Gek hè, geen familie, maar toch wel een bietje van ons...." lacht ze. Prettige wedstrijd mevrouw van Hooijdonk....en over die automaten hebben we het nog weleens. Misschien kunnen we samen een actiecomité oprichten.

• Ikzelf vind hem wel heel erg leuk, want zelf verzonnen. En dan houden we op met dat gezeik over de bondscoach ok ?
• Dick Advocaat krijgt de Wissel-trofee. Meteen voor de houwes.....Ha,ha,ha,ha !
• En om ook nog even te lachen, gevonden via een prachtsite www.lmfd.nl , een filmpje over een training van de Duitse Mannschaft (sorry Marlies)

Het is 22 juni vandaag. De dag van mijn vaders verjaardag, althans tot november 1999. Want toen stierf hij. Wie kent niet de rijmelarij over vaders (ouders) die je als kind eerst aanbidt, vervolgens (als puber) verguist, om dan langzaam weer de andere kant op te gaan. Het eindigt met -als ze dood zijn- een zin in de trant van: 'k wou dat ik er nog 'ns met hem over kon praten'. Welnu dat is precies mijn gevoel. Kind groeit op, wereld is in beweging, zelf in beweging. Zou daarover graag nog eens willen bomen. Niet dat we het -ook niet aan het einde- altijd eens waren. Nee zeg, stel je voor. Maar ik mis 'm wel. Dat gaat niet over, sterker, ik heb het gevoel dat het toeneemt, dat gevoel van missen. Niet elke dag in tranen, maar ik draag 't wel altijd met me mee. Vandaag ga ik even op verjaarsvisite bij 'm, in z'n stalen urn, achter een marmeren tableautje op een kerkhof in Helmond. Daar staat-ie sinds eind 1999. Ik vergeet het nooit meer, Max en ik gingen hem met de auto ophalen bij het crematorium. Max zat achterin, zijn armpjes om de urn: "Opa zit nu bij mij op schoot....." Het is al weer viereneenhalf jaar geleden...

Eerst maar even het huiswerk. Max heeft morgen latijn. Hij is zeer gemotiveerd: "accusativus, nominativus en al die andere tifus..... " We praten over Oranje. Onze huisbondscoach Max ziet het zo: "Tsjechië is door, dus die zetten een B-elftal in. Maar die zijn fanatiek en willen scoren en dus winnen ze van Duitsland.....nu Oranje nog tegen Letland....de Letten vinden Oranje een moeilijker tegenstander dan de Tsjechen en de Duitsers, omdat ze technisch sterker zijn. Ik denk dat Nederland wel kan winnen, de eerste helft zal Letland verdedigend uit de counter spelen en de tweede helft krijgt Oranje alle kansen: 3-0 voor Nederland. " Als dat allemaal zo uitkomt, heeft een bakker uit Haps voor niks deze taart bedacht die vanaf morgen (?) in zijn winkel ligt:

Het is de nationale volksport. Lees Martin Bril in de Volkskrant van vandaag. Zie de voorpagina van De Telegraaf van vandaag. Advocaatje leef je nog ? Wordt het geen tijd voor een publiekswissel? Hiddink zit toch in Portugal.....

Tja, Oranje. Vanmorgen het live-verslag van de training gezien ? Engbers bakte er niks van. En Smeets hem maar voeren vanuit de studio. Er zat wat publiek op de tribune. Applaus bij elke speler die binnenkwam. Extra applaus voor Arjan Robben. En toen kwam Advocaat in zijn trainingspak dat van hem zo'n klein gewoon burgermannetje maakt dat op zaterdagmiddag boodschappen doet met de Datsun en waarbij je dan niet verbaasd bent dat zijn vrouw naast hem hetzelfde trainingspak draagt.

Engbers en Smeets wilden het anders, maar er zaten ook mensen op de tribune die riepen: "Dick, het kan nog!" En zo is het. Ik wil dat truttige Oranje bolletje nog niet van mijn antenne halen. Het kan nog, zij het dat Oranje daarbij voor een groot gedeelte afhankelijk is van anderen. En dat maakt het ook weer lekker spannend. Ik ben in de war. Ik zat gisteravond te juichen bij het derde doelpunt van de Tsjechen....waarom? Omdat ik vond dat ze zò ongelofelijk hard werkten.....maar ik heb geen verstand van sport. Ben trouwens erg benieuwd, we aten gisteren met vrienden bij andere vrienden. Asperges....mmmm...waarschijnlijk voor het laatst dit seizoen. Vertelt vriend F. dat zijn vader vandaag -gisteren dus- in alle vroegte naar Portugal is vertrokken met zijn kleinzoon. Die laatste had twee kaartjes voor De Wedstrijd plus een vlucht heen en terug gewonnen. Kleinzoon en opa zijn dus samen binnen 24 uur op en neer geweest naar Portugal. Niks bijzonders? Opa is 89 ! 

We hebben vandaag onze boodschappen in Oisterwijk gedaan. Weer eens wat anders. Waarom? Omdat we Oisterwijk Sculptuur nog niet gezien hadden. Een openlucht tentoonstelling van sculpturen, voornamelijk aan de Lind, de hoofdstraat van Oisterwijk. Morgen is de laatste dag, dus laatste kans!

Advies aan eenieder die dit leest: gaat dat zien! Prachtige beelden. Hieronder een exemplaar, niet representatief, want er zijn heel veel verschillende stijlen, vormen en materialen. De foto is gemaakt met mijn telefoon (ja, ik telefoneer soms ook met mijn camera, welkom in de Wondere Wereld der Techniek). Koningin heet het dit sculptuur. Als ik Willem-Alexander was zou ik me even vrijmaken van dochter, vrouw en het managen van Het Water, ik naar Oisterwijk gaan om het te kopen voor mijn moeder. Zijn moeder dus. Per slot van rekening kon De Prins ook zomaar even op en neer naar Onze Jongens te Irak. Maar ik ben WA en niet en mijn moeder is de Koningin niet.

We waren een paar weken geleden in ons gezamenlijke huis in Italië, Villa Poggio al Sole in Castellabate. Vanwege de verjaardag van één van onze groep trotse en gelukkige eigenaren. We waren met tweeëntwintig mensen. Uit alle hoeken en gaten. Jong en oud. Niks moest, alles mocht. Antionetta, de eigenares van het café op het plein van Castellabate en dochter van onze steun en toeverlaat Monica aldaar, deed een eerste rondleiding door het dorp. Onze gasten waren haar proefpersonen, want ze had het nooit gedaan. Wij waren voor de feedback. Een van de gasten, nog net niet gediplomeerd historicus, maar wel kenner, deed rondleidingen in Pompeï en Paestum. En ik? Ik heb geklust. Lampen opgehangen, een pomp mee gemonteerd en meer van dat soort dingen. Een andere gast, Dieter Gollnow uit Hannover, was van tijd tot tijd kwijt om met zijn schetsboekje ergens een tekeningetje te maken. Via de mail stuurde hij dit cadeautje. Het huis op de heuvel, de poggio.

Bovenstaande kop slaat op twee huisbewoners: hond Coco en ik.  De jongedame Coco is hedenmorgen gesteriliseerd. Jawel. De meerderheid onder ons dak wil namelijk geen puppies. Hoewel, bedenk ik nu, Max was vòòr, Marlies en ik tègen een nest. Als Coco zelf meegstemd had, was het gelijkspel geweest. Bij het voetbal leidt dat tot penalty schieten, maar in dit geval ? Als we nu maar niet de Partij voor Dieren over ons heen krijgen. Affijn, de jongedame op vier poten is gesteriliseerd en gedraagt zich nu als een echte patiënt. Aanvaardt gelaten de knuffels, maar kijkt met een blik van: 'Wie heeft dit mij aangedaan?' Ik ben onschuldig, want ik had vandaag mijn afsluitende dag van mijn tweejarige Itip training. Daar zou ik heel veel over kunnen vertellen en bloggen. Maar dat doe ik maar even niet...... Laat ik volstaan met de medeling dat het mij erg goed gedaan heeft en dat ik in die twee jaar een stel prachtige en fantastische mensen heb leren kennen.

Een speciaal gemaakt kartonnen bakje.  Met daarin het geld dat ik zaterdag heb opgehaald op mijn feest. Geld dat bedoeld is voor een Verre Vriend die in Paramaribo erg goed werk verricht. Ik liep met het bakje vanmorgen het grote bankgebouw in en voelde me even als dat kleine jongetje van Donders, dat heel erg lang geleden met zijn spaarpot hetzelfde deed bij de Boerenleenbank in Eindhoven. Dit keer kon ik wel over de balie heen kijken. Dat ging vroeger niet, toen was ik te klein om een blik door het kogelvrije glas te kunnen werpen. Het ABNAMRO-meisje achter de balie moet vanmorgen mijn gedachten gelezen hebben, want ze zei met een nieuwsgierig gezicht: "Nou, laat maar eens zien wat je erin hebt zitten...." . Ze wilde alleen de biljetten. De munten moest ik zelf in een ingenieus apparaat gooien, pasje erin en slurp, slurp, slurp: € 51 zei het display en meteen werden mijn muntjes in dezelfde machine omgesmolten tot cijfertjes op mijn bankrekening. Er komen ook nog giften binnen op mijn bankrekening, vandaag zelfs eentje van € 500 . We gaan de € 2000 overschrijden, want er komt nog wat. Bas Mulder, de man die het geld in Paramaribo mag besteden aan zijn opvang van dakloze volwassenen en kinderen, komt het een dezer weken halen. Ik ben blij dat ik hem flink wat kan geven, namens al mijn feestelingen.

Zo, dat was dat.  1 -1. Verdiend? Mwah. Goed gespeeld ? Mwah. Spannend? Best wel. Brabo-gehalte? Niet slecht. Kunnen we met opgeheven hoofd verder ? Wel hoor. Ook die zweetoksels van Advocaat gezien? En de immer intelligente blik van zijn Kromme waterdrager? En Cruyff's Duits gehoord? Jack van Gelder kan op dat gebied veel van de oude meester leren. Ook al die geweldige reclamespotjes gezien die inhaakten op de Oranjekoorts ? De kop is eraf. Mischien wordt het nog wel iets. Ik heb aan geen enkele pool meegedaan, maar gisteren natuurlijk net als iedereen, meevoorspeld, want ik hoor bij de zestien miljoen bondscoaches. Wat mijn voorspelling was? 1-1. Echt waar.

Zeg niet dat mijn zoon Max geen humor heeft. Zitten we gisteren voor de tv, bord op schoot, naar Denemarken - Italië te kijken. Zegt ie bij een moie kans van de Denen: "Skör die böl !!" en dat terwijl hij niet eens Deens op school heeft. Vanavond is onze familiematch: Oranje - Die Manschafft. We gaan bij vriend Chris kijken, die woont een stukje verder. We nemen geen vlaggen mee, geen Oranje en geen Duitse vlaggen. We wachten af en doen geen voorspellingen. Ik trouwens wel dat Oranje wint. Ondertussen komen er nog na-berichten over Het Grote Feest. Alleen maar enthousiaste mensen. Iedereen heeft genoten, volop. Ik kan er nog niet helemaal over uit: die kwamen allemaal voor mij. Ik ga deze week inventariseren qua cadeau's. Heb niet opgeschreven wat van wie is, dus daar moet ik nog wat op verzinnen.

Blij dat ik gisteren of vanmorgen die crematie waar ik het gisteren over had, niet doorging. Anders had ik mijn eigen feest gemist. Het was geweldig. Ik had een voorstelling in mijn hoofd:

Alleen maar fijne en lieve mensen om me heen die echt iets voor me betekenen. Dat is gelukt, slechts enkelen moesten afzeggen. Die mensen ècht verwennen, dat is gelukt, door het geweldige, gastvrije team van Villa de Vier Jaargetijden in Tilburg. Dat al die mensen de stap zouden zetten om uit hun eigen kring te stappen en ook eens met anderen contact zouden zoeken. Dat is gelukt, mede door een prachtintroductie van mijn lieve Marlies die de mensen in grote lijnen voorstelde. Dat er op tijd en hevig gedanst zou worden. Dat is gelukt, door onze stil-water-diepe-gronden dj Rob Blokland. Dat iedereen blij, moe, tevreden en stralend naar huis zou gaan. Dat is gelukt. Geweldig, een avond, mijn avond, met alleen maar fijne mensen. Mijn fijne mensen....

Vanavond is het Grote Feest. De barometer doet vandaag niet wat ik wil. Iets te vaak geroepen dat het op mijn verjaardag ALTIJD mooi weer is. Afwachten, het zou erg fijn als we allemaal buiten kunnen zijn, maar als dat niet kan, kan het niet. Op deze gedenkwaardige dag valt mijn oog op een artikel over begraven in de NRC. In Limburg is het het goedkoopst. In Zuid-Holland het duurst. Raar, dat ik dat juist vandaag lees. Qua geld zou ik me dus in Limburg moeten laten begraven. Daar zijn mooie plekjes, maar ik geloof toch niet dat ik dat wil. Een paar weken geleden heb ik gedroomd dat ik de pijp uitging en dat Max en Marlies mij in een urn in hun handbagage meesleepten naar Castellabate. In de droom moesten ze extra betalen, omdat hun handbagage overgewicht had. Ze hadden geen geld meer, maar toen ze de baliemevrouw toefluisterden wàt (of liever gezegd: wìe) er in die handbagage zat, pinkte ze een traan weg en liet hen zo doorgaan. Zonder papieren, zonder gedoe. En bij een mooie zonsondergang (de hebben we daar elke dag een, meestal aan het eind van de dag) strooiden ze mij uit over de poggio waarop ons huis staat, met blik op zee. Lijkt me mooi, mooier dan op een kerkhof in Tilburg, of in een urnenwand ergens in een kil crematorium. Maar goed eerst mijn verjaardagsfeest, vanavond. Cremeren komt later wel een keer. Ik had een foto van mijn taart hierbij willen zetten, maar dat lukt me nog niet. Het was een mooie die Marlies gebakken had, met dik 50 erop....

Nog steeds ben ik jarig. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Veel kaarten van vrienden, een prachtbos witte rozen van ons moeder. Jawel. Op mijn werk heb ik iedereen een mailtje gestuurd dat er tien taarten staan, interessant te zien dat er ook collega's zijn die me niet feliciteren. Systematisch ontwijken. It is the way it is....

Vijftig jaar. Max kroop vannacht bij ons. Ik was wakker en vroeg: zie of voel je iets anders aan mij, nu ik vannacht vijftig geworden ben ? In zijn halfslaap mompelde hij: het vel op je armen is wat rimpeliger geworden. Er zijn ergere dingen. Toch? Vanmorgen vond ik in mijn mail een boodschap van vriend en collega Tim Z. Hij heeft samen met zijn Evelyn ("E." voor de trouwe lezers van zijn weblog ) een nieuwe Donlog voor mij gemaakt, een èchte Donlog: www.donlog.nl . Da's pas een cadeau ! En thuis -ik was vroeg wakker, als je ouder wordt heb je minder slaap nodig- kreeg ik handgemaakt boek met daarin bijdragen van veel lieve mensen over mij. Ik heb het nog niet allemaal kunnen lezen, maar de sniktranen waren er minder om. Gevoelig tiepje, altijd al geweest.

We leven in een land van horken. "Tot hoe laat bent u open?" vraag ik aan de mevrouw van de grote bouwsupermarkt in Tilburg. "Tot vijf uur," zegt de andere kant van de telefoon. Ik denk: "Zo'n baan zou ik ook wel willen...." maar -ouder en wijzer geworden- dat zeg ik niet. "Fijn, dan kom ik nu even een pallet terugbrengen, ik ben er zo...." De pallet droeg gisteren de drainerende terrastegels die wij op ons balkon leggen. De hork staat achter de toonbank. Buigt eroverheen en zegt:
"Wa is dè veur 'n pallet..."
"Een houten...."
"Jè da zie ik òk wel...."
"Fijn, hij is van u en ik heb er statiegeld voor betaald, zeventwintig euri en die wil ik graag....."
"Da kèn nie...."
"Wat kan niet?"
"Dees is un wegwerppallet...daor zit gin staosiegeld op..."
"Meneer, gisteren heeft een vriendelijke collega van u met een heel grote vrachtauto die tegels voor mijn huis afgeleverd, op dit pallet. En hij zei nog: met de bon inleveren en u krijgt uw statiegeld terug....daarom ben ik nu hier...."
"Dees pallets hebben wij hier nie..."
"Meneer, wat denkt u, dat ik zo maar ergens een pallet van de straat pik en een afleverbon van jullie namaak om...."
Het gaat zo even door. Ik ben niet boos geworden. Mompel nog iets van "don't shoot the pianoplayer..." maar die komt niet aan vanwege gebrek aan kennis van de Engelse taal....Er komt nog een vrouwlijke collega van hem tussen die-een-klant-aan-de-telefoon-heeft-die-iets-moest-weten-over-een-bestelling-van-veurige week.

Het kwam goed, maar ik had bijna de neiging me te verontschuldigen dat ik het hem lastig maakte met zijn eigen pallet....we leven in een horkenland ! Morgen ben ik vijftig...

Ik snap niet dat ze zo'n doorgaande straat afsluiten voor het verkeer, voor die kinderen, mopperde de chauffeur van de oplegger die 99 terrastegels bij ons moest afleveren. Hij kon onze straat niet in. Ik zeg: Hoezo, da's één keer per jaar, is toch leuk voor die kinderen ? Jamaar, waarom deze straat, ik moet bij u stenen afleveren. Omdat hier actieve mensen met kleine kinderen wonen....en het voor die kinderen best wel leuk is, zo'n dagje... Affijn, de bijna grootste attractie was de oplegger die achteruit de straat in kwam...de lege straat. Ik heb geen klein kind meer, die van mij was op school en ging daarna op zijn eigen houtje langs de kapper...maar de echte kleintjes hadden een prachtdag. De moeders -daar hebben we er veel van, in vele soorten- genoten ook, zo'n dagje in de zon, blik op spelende kinderen...

Nog drie nachten slapen en ik ben vijftig. Het houd me toch bezig. Had ik niet verwacht. Niet negatief trouwens. Ik wilde eigenlijk elke dag deze week wat schrijven over de vijf decennia van mijn leven. Maar gisteren kwam ik er niet aan toe, dus ben ik nu al achter. En weet je wat er dan gebeurt? Nou, dan maar niet. Ook goed. Ik verheug me op mijn feest. Interessant gesprek met een interessante collega vandaag.
"Ik hoor dat de crème de la crème van ons bedrijf is uitgenodigd...."
"Nou, zo ben ik niet te werk gegaan, meer....."
"Ik ben niet uitgenodigd....."
"Klopt, omdat ik weet dat je toch niet zou komen, want je komt nooit op feestjes....".
"O, ja, dat is waar...."
Heerlijk, met dat soort mensen mag ik elke dag werken....als het aan Balkenende en zijn bende ligt, nog vijftien jaar. Collega's, zet je schrap, ik ben nog hartstikke fit en sterk...

Zij had een onvoldoende voor aardrijkskunde die dag
Een week later wist zij precies waar Treblinka lag.
Even maar.

Het kan zijn dat het niet woordelijk hetzelfde is, maar dit gedicht las Donald de Marcas met zijn prachtstem vandaag voor bij de herdenking van 'Het Kindertransport' van 6/7 juni 1943 vanuit Kamp Vught. 1296 kinderen moesten weg en kwamen niet meer terug. Het hakte erin vandaag bij ons, bij Marlies, Max en mij. We kennen het verhaal, beter dan velen. En toch hakt het erin. Diep. Nu weet ik weer waarom het van onmetelijk belang is dat ik een deel van mijn vrije tijd in de Vriendenkring Nationaal Monument Kamp Vught steek.

Heb jij dat nou ook? Dat je met een hoop gedoe met de pc iets voor elkaar krijgt en dat je dan achteraf geen idee hebt hoe je het gedaan hebt? Ik riep altijd: ik hoef geen foto's op mijn blog, ik moet het van mijn tekst hebben. Maar soms is het natuurlijk wel weer leuk....nou het is me gelukt. Eentje. De verkeerde trouwens. In de veronderstelling dat mijn proef zou mislukken, had ik onderstaande uitgezocht.....dus beschuldig me niet van ijdelheid in deze laatste week dat ik nog onder de vijftig ben. Althans, niet van overmatige ijdelheid....

Kijken of het lukt om een foto op mijn blog te krijgen. Voor het geval het lukt: die linkse meneer is onze goede vriend Silvio Franciulli, die samen met zijn vrouw Monica heel goed voor ons (gezamenlijke) huis in Italië zorgt. Die rechtse...

Vandaag neemt Berghem afscheid van de drie jongetjes die precies een week geleden werden gedood. Gisteravond op een feest met iemand uit Berghem gesproken die wat meer ins en outs vertelde. Raar dat gisteren veel mensen ineens anders onder de indruk zijn, na het zien van een foto van een gelukkige moeder met haar drie kanjers. Dezelfde moeder die een week geleden een eind maakte aan de drie jonge levens en dat van haarzelf. Het was voor mij een week van afwegen. Wat moet je doen als zender? Iedereen is geschokt, niet alleen de mensen in Berghem. Als publieke zender heb je de taak te berichten over dingen die leven. Nou daar is hier geen twijfel over. Tegelijk zijn er twee families, nabestaanden, die hun eigen wensen hebben. En dat botst. We hebben er veel over gediscussieerd: wat doen we wel, wat doen we niet? En onze mensen hebben het prima gedaan: met gevoel en met respect. De komende week zullen we nog wel een keer in Berghem gaan kijken....als de draad van het dagelijkse leven weer voorzichtig wordt opgepakt. Het leven gaat weer verder, maar voor veel mensen daar met een ongelofelijke wond.

Ik ben in sommige dingen geen held. Bloedprikken bijvoorbeeld. Niet om het bij iemand te doen, maar dat komt nooit voor. Maar ook niet om het bij mij te laten doen. Gaatjes laten prikken in mijn lijf, waarvoor dan ook, is niet zo mijn ding. De verpleegster zag het aan mijn ogen en zei lief: "We doen het voorzichtig, maar als u er liever even bij wilt gaan liggen..." Nou, dat hoefde nou ook weer niet, zei ik. En ze deed het voorzichtig, terwijl ik aandachtig het pastel landschapje in het dunne zwarthouten lijstje aan de andere wand bestudeerde. En vroeg of het zo is, dat mannen kleinzeriger zijn dan vrouwen. Ze had daar in haar korte carrière nog geen lijn in kunnen ontdekken. "Klaar!" zei ze. Voorzichtig draaide ik mijn hoofd van het kunstwerk naar de krater die ik in de holte van mijn arm dacht aan te treffen. Ik zag het gaatje niet eens. Ik had niks gevoeld. Net als al die andere keren. Drie buisjes bloed lagen broederlijk naast elkaar met een (mijn?) streepjescode. En nou maar even wachten op de uitslag. Dag zuster, bedankt.

We hebben er een nieuwe bij. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. "We" zijn wij webloggers. De nieuwe is collega Jan de Vries, journalist bij Omroep Brabant en ook getrouwd met Marlies, net als ik. Niet dezelfde Marlies, maar misschien wel net zo lief als die van mij. Jan is een scherp waarnemer en best wel een beetje erudiet. Best wel. Hij zit, net als ik, al ruim honderd jaar in het vak en heeft daarin, net als ik, al erg veel gedaan en meegemaakt. En nu heeft-ie een log. Een blog, zoals de mensen van mijn Blogger-familie dat noemen. En hij heeft een vliegende start gemaakt. Zien ? Lezen ? Ga er maar eens heen en klik hier.

Hij sloeg terug in zijn eigen krant, Tony van der Meulen. Boos, erg boos. Wat voor hem pleit is dat hij het laat bij een reactie in zijn blad en niet naar rechters of -nog erger- de raad van de journalistiek stapt. Want, zo zegt T., de persvrijheid is hem heilig. Nou da's nou weer mooi. Zou trouwens raar zijn als hij anders zou reageren, want in zijn column is hij soms ook niet flauw. Duidelijk is wel dat het dorp 's Hertogenbosch smult van het relletje en dat wij er -voor zover ik weet- vandaag niet in slaagden om de heer van 't Hek nog te laten reageren...omdat de man niet wilde, flauw. Veel belangrijker vandaag, de nasleep van de moord op drie kinderen in Berghem. De moeder heeft het gedaan, zegt de politie. De details die ik daarover gehoord heb, schrijf ik hier niet op. Ze moet radeloos geweest zijn, of nog erger. UIteindelijk heeft ze aan haar leven ook een einde gemaakt. Het is niet voor te stellen wat er in de laatste minuten van al die levens gebeurd is. Vandaag contact gezocht met onze mensen die er verslag van gedaan hebben. Want, dat vergeten we weleens, die doen gewoon hun werk, maar kunnen net als anderen die daar gewoon hun werk doen, een dreun krijgen. IK weet dat uit eigen ervaring, toen ik jong verslaggever was en bij iets heel ernstigs was. Dagen later kwam het eruit. Wat ik nu kan doen ? Niet veel. Zeggen dat ze bij me terecht kunnen als ze dat willen en dat ze ervan afgehaald worden als het teveel wordt.