Vandaag en morgen is het zestig jaar geleden dat het Konzentrationslager Herzogenbusch (Kamp Vught) werd "ontruimd". Wie denkt dat dat een groot feest was, met bevrijders die de gevangenen hun vrijheid teruggaven, zit er naast. Juist in de laatste dagen waren er veel executies en werden nog veel mensen afgevoerd naar concentratiekampen in Nazi-Duitsland. Ik mocht vandaag een rondetafelgesptrek doen met drie vrouwen (alledrie boven de tachtig) die het destijds allemaal hebben meegemaakt en die op transport werden gesteld naar Ravensbrück. Deze drie overleefden het en vertelden vanuit hun eigen gevoelens en geheugen over hun belevenissen en herinneringen. Over het verdriet, de pijn, maar ook het plezier de humor die heb overeind hield. Indrukwekkend, steeds weer opnieuw. We zaten vandaag in het paviljoen van "De IJzeren Man" in Vught. Buiten klonk het geluid van bad- en waterplezier. Een ex-gevangene had me een paar jaar geleden al verteld dat dat zo bij haar was blijven hangen: de gevangenen in het kamp en de vrolijke geluiden van het nabij gelegen natuurbad. Het maakte haar destijds soms ook wel vrolijk. Zo van: hier vlakbij is nog gewoon vrolijk leven, vlakbij ons.... wie weet, komt het nog goed. Zo was het vandaag ook: binnen de emotionele verhalen, buiten een af en aanlopen van jong en ouder grut in de meest vrolijke zomer en strandoutfits....hetzelfde contrast als zestig jaar geleden...