Zo dat was Kerst 2007. Alleen thuis, wat werken en af en toe in bed vanwege een griepje. En op de bank tv gekeken. Jeeeezus wat komt er overdag een hoop shit langs op dat ding. Ik heb allerlei programma's gezien die ik helemaal niet wil zien en waarvan ik me afvraag waarom ze gemaakt worden. Ik heb het idee dat Omroep ax wel heeeeel veel zendtijd heeft, trouwens met een hoog Willeke-gehalte. Maar die vind ik nou toevallig lief, net als Frans Bauer. Wat me opviel, was dat er weinig te lachen was. Niet dat ik dat kon met mijn hoestbuien, maar toch. Gezapig en truttig en dat twee lange Kerstdagen lang. Morgen meer weer gewoon aan het werk, terwijl veel mensen vrij hebben...

Soms lees je berichten in de krant waarop elk, al dan niet cynisch, commentaar geheel en al overbodig is. Uit de Telegraaf van gisteren:

Wijlen Jos Brink leidt top 10 van condoleances Van onze correspondent
	AMSTERDAM, zaterdag        De nabestaanden van de overleden tv-coryfee Jos Brink hebben het afgelopen jaar verreweg de meeste onlinecondoleances ontvangen.         Dat blijkt uit de ’condoleancetop 10’ over het afgelopen jaar. Onder de noemer ’Het medeleven van 2007’ is een overzicht gemaakt van het aantal condoleances dat via internet binnenkwam op de website www.condoleance.nl.        Jos Brink ’klopte’ met 2047 condoleances majoor Bosshardt, voor wie 1852 sympathiebetuigingen binnenkwamen. Op de derde plaats in het overzicht staat de onverwacht overleden acteur Roef Ragas (1637 condoleances).  In de top 10 staan vier militairen die zijn gesneuveld tijdens de missie in Oeroezgan, van wie Tim Hoogland uit het Twentse Vroomshoop op een vierde plaats staat.        Hij wordt overigens op de voet gevolgd door de onlangs overleden zanger Arne Jansen. Jan Wolkers is slechts op een achtste plek terug te vinden.

It will be lonely ths Xmas. Maar eigen keuze. Het spul is volgens de traditie naar het hoge Duitse Noorden. Hond & ik: thuis. Uitrusten, lezen, niksdoen en tussendoor gewoon ijverig werken. Ik hou niet zo van Kerst. En ook niet van alle gedoe. Vanmorgen ruzie op de P-plaats van Albert Heijn XL, waar vrouwen (sorry) in veel te grote patsbakken van hun man voor een mensenleven eten kwamen inslaan. Ruzie omdat ze die bakbeesten niet fatsoenlijk kunnen parkeren. 't Is niet mijn aard, maar ik heb een geplamuurde, geblondeerde quasi sjieke Tilburgse die haar eigen Sorrento klem zette, de huid vol gescholden alsof er iets van een jaar uit moest. In de trant van "Stom wijf in je veel te grote pooierbak....." Toen het over was heb ik haar nog wel fijne kerstdagen gewenst en de hoop uigesproken dat ze met al dat eten in haar auto zòveel aankomt dat er het er zelfs tegen de zomer niet meer af kan, als ze haar bikini..... kortom: het was leuk vandaag. Fijne dagen allemaal....

In Duitsland hadden ze het al even: de verkiezing van het woord van het jaar. Hier begint het ook te komen. Comazuipen, dàt vind ik wel wat. Niet de bezigheid op zich, maar het woord. Ook omdat het een beetje aangeeft in wat voor tijd we leven. Zelf stemmen? Doe maar hier: Klik

Mijn stad heeft de primeur dit jaar. Waar de hele wereld wacht op 25 december is in Tilburg het Kindeke Jezus al ter aard gekomen. Ja ik zag het goed. Op de Heuvel, het lelijkste stadsplein van het westelijk halfrond (op dat van Eindhoven na), staat met de rug tegen de fietsenstalling en blik op een paar kroegen, de gemeentelijke kerststal. Onder toezicht van niemand minder dan Koning Willem II zelf.
En wat zie je daar op 12 december? Jawel, Maria heeft Jezus al op schoot. Dertien dagen te vroeg! Nog net geen couveusekindje vanwege een te vroege geboorte. Ik weet 't. In Nederland doen we daar niet zo moeilijk over. Bij ons thuis kwam de stal met stro, Kindje èn Drie Koningen ook in één keer op het dressoir. Maar er klopt niks van. In ons qua nationaliteiten gemixte gezin wordt de kerstgroep neergezet zònder Kindje Jezus. Die landt pas in de nacht van 24 op 25 december in de kribbe. En de Drie Koningen staan nu in een hoekje en doen elke dag een paar stapjes, zodat ze op 6 januari (Ja op 6 januari pas!)perfect getimed aankomen bij de stal. En geen dag eerder ! Anders zou Kindje Jezus toch zeggen: "Caspar, Melchior, Balthasar, gullie zèt 'r vruug bè..".
Tilburg, je bent te te vroeg, maar we kunnen het kindje nu niet meer terug in de moederschoot stoppen....

Ik ben een fan van Maxima. En, om iedereen maar voor te zijn, dat is niet alleen maar hormoongestuurd. Ik ben een fan van haar omdat ik weet hoe het is als je vanuit het buitenland komt om je bij je geliefde te voegen en hoe het dan is om je het leven hier eigen te maken. In ons huis-tuin-en-keuken kringetje hebben we dat van nabij meegemaakt. En dat was niet altijd even gemakkelijk. Hoe moet het dan zijn in het Huis-Tuin-En-Keuken-kringetje van de Oranje Nassaus?
Afgelopen weken waren we op een feest waar Maxima ook was. In mijn hoofd zat dat ik naast haar wilde zitten om eindelijk eens bij te praten. Maar oud-minister Hans van de Broek was mij voor, net als de directeur van de Wereldomroep. Zij boven in de loge, wij bij het gewone volk in de zaal van het meer dan prachtige Concertgebouw in hartje Amsterdam.
Na afloop, tijdens een relaxte borrel, kwamen plotseling mannetjes-met-oortjes langs, of we even wilden opschuiven, terwijl er plek zat was in de lange gangen rondom de zaal. En daar was ze dan, stralend in een pracht jurk, met een bulk aan hotemetoten om zich heen, die haar naar de uitgang begeleidden. In het groepje waar we stonden hadden we -toen ze nog even naar ons omkeek- allemaal het gevoel dat HKH het liefst nog ff gebleven was, gewoon even rondlopen. Hier en daar kletsen, kennismaken en zo. Maar dàt kan dus niet. Als HKH zit je in een stalen protocol. Of ze zich dàt destijds allemaal gerealiseerd heeft???

Het gerucht is hardnekkig dat hij kandidaat is voor het burgemeesterschap van Eindhoven. Gerucht ja, zoals er ook wat andere namen ronddwarrelen. Hijzelf spreekt hierover natuurlijk niet in de openbaarheid. Want dan kun je het wel schudden. Maar hij is nu toch in het nieuws, de PvdA-wethouder en loco-burgemeester van Nijmegen. Zelfs de beschaafdste krant van Nederland, dagblad Trouw, heeft het erover dat de bestuurder zich "in de fietsenstalling oraal heeft laten bevredigen" door een raadslid. Kijk, dààr gebeurt nog eens wat, in dat Nijmegen. En wij denken dat ze alleen maar de Vierdaagse hebben.
Even bij de nieuwsberichten op de site van de stad zelf gekeken, daar wordt geen melding gemaakt van het voorval. Het maakt veel los. De orale bevredigster zou een vrouwelijk VVD-raadslid zijn, da's dan toch weer mooi voor de stad: coalitie en oppositie treffen elkaar. Da's beter dan altijd dat geruzie. Toch?
In de Telegraaf wordt beweerd dat "het raadslid overigens ontkent dat zij de politica is die voor de locoburgemeester door de knieën is gegaan." Zij heeft het over een onbewezen gerucht. Dat zou dus betekenen dat er een ander raadslid samen met de loco in de Nijmeegse fietsenstalling is geweest en daar iets anders heeft gedaan dan een fiets stallen. Wie dan? Nou, de bewakingscamera's zouden het een en ander hebben vastgelegd, dus zo moeilijk moet dat nou ook weer niet zijn.
Het boeit me wel. Herinneringen gaan terug naar de fietsenstalling van mijn kostschool, waar gelukkig ook meisjes zaten. Camera's waren er niet, maar wel broeders die op en neer marcheerden om toezicht te houden. Wij hadden een grenzeloze solidariteit met elkaar. Als iemand met iemand wat in de fietsenstalling wilde doen dat helemaal niets met het stallen van fietsen te maken had, stonden er altijd twee anderen op de uitkijk. Daar kwam dus nooit iets naar buiten. Bij een fluisterend "Broeder in zicht" kwamen de twee vrolijk fluitend uit de stalling. Niet precies tegelijk natuurlijk, want dat zou opvallen.
Tsja, die bewakingscamera's in Nijmegen....maar goed hij schijnt dus kandidaat te zijn voor Eindhoven. En hij zou al eerder iets met een Randstad-meisje gehad hebben, waardoor hij een staatssecretaris-job in Den Haag zou hebben misgelopen. "Zou, zou, zou" . Blijft de vraag: ben je een slechte bestuurder als je pijpt of gepijpt wordt? Ik ga er 'ns over nadenken.

Kwens 't iedereen toe: een inspiratieweekeinde. Een erfenis van een jaar of twee coaching-zelfspiegeling-naar binnen kijken en nog veel meer bij het ITIP na een genadeloze burnout: onze intervisiegroep.
Jawel: vier vrouwen en één man. En die man, jawel, die ben ik.
Dit weekeinde hebben we ons gevijven teruggetrokken om met elkaar te praten, naar elkaar te luisteren, om elkaar te inspireren. 't Is niet na te vertellen en dat hoeft ook niet. Maar het is wel bijzonder: in de beschutting van de muren van een huisje in het door God en Alleman verlaten Burgh-Haamstede, hebben we naar elkaar geluisterd. Ieder zijn/haar eigen gedoe op tafel gelegd. En tussendoor twee hele mooie, lange wandelingen in de blakende zon door de duinen en langs het strand. Bijtanken heet dat. En hoe! Zou iedereen moeten kunnen en doen en durven. Maar dat moet je wel eerst zo'n groep vormen. En dàt hebben wij dus al gedaan...waardevol!

Koud terug uit NYC was ik gisteren in de Nederlandse stad met de meeste wolkenkrabbers. Zoveel hebben ze er, dat ze binnenkort een wolkenkrabbersdag gaan houden. Rotterdam dus. Was te gast bij de politie aldaar die hun meldkamer in het World Port Centre hebben, op de Kop van Zuid, leunend tegen Hotel New York. Het is wat met die vooruitgang. Vroeger kwamen de mensen met de boot de Rotterdamse haven binnen en de eerste blikvanger was het trotse gebouw waarin nu Hotel New York zit. Een mooi, stevig, massief gebouw. Met de moderne torens van nu er omheen is het een klein bescheiden gebouw geworden, maar wel erg mooi, die contrasten.
Wolkenkrabbers dus. We hadden het er in New York over: "Als ik wolk was in Nederland, zou ik toch wel een beetje moeten lachen, want ze zijn wel mooi de hoge gebouwen in Rotterdam en op andere plekken in Nederland, maar het is niks bij de gebouwen in The Big Apple waar we op de top van "The Top of the Rock" waren, ruim tweehonderd meter hoog. En dan te bedenken dat de WTC-torens nog veel en veel hoger waren. En een uitzicht! Maar dat had ik gisteren in Rotterdam ook, een prachtblik over de stad, met in de verte Den Haag en de zee. Mijn telefoon/fotocamera levert het bewijs, gemaakt van de 23ste verdieping:

Het schijnt gelukt te zijn, blijkens een sms-je. Maar nader telefonisch research heeft nog geen bevestiging opgeleverd. Ik heb het over "Mijn Social Sofa", het kunstwerk dat ik met een aantal mensen heb mogen maken in Spanje. Nadat-ie klaar wa smoest ie van spanje met zijn 1800 kilo eerst terug naar Nederland, naar het altijd dynamische Eersel, alwaar de Social Sofa-fabriek staat. Ons kunstwerk moest nog een beetje bijgevijld worden. Daarna zou-ie naar Italië gaan, naar onze plek maar de oplegger die de rit van Eersel naar Castellabate trotseerde en de Alpen afdeed als een uitgebreid niemandalletje, kon onze heuvel niet op. De oplegger was te groot en kon de bochten niet nemen. Dus werd de sofa even ergens anders in Italië opgeslagen. Eergisteren belde de chauffeur (Bert) vanuit Italië: "Ik moet eerst even tulpenbollen naar Napels brengen, ja de eerste alweer van het nieuwe seizoen! Daarna Hollandse kaas naar Caserta en dan doe ik jouw bankje. Hij stuurde later een sms-je:  "Alles goed. De bank staat op de aanhanger van je Italiaanse buurman Mario en die zorgt ervoor dat-ie op zijn plek komt." Ben benieuwd! Over een week of acht ga ik kijken...

Het is al weer lang geleden dat ik met een baby alleen op vakantie ging. Het zit al vanaf het begin in ons gezinsprogramma: vader & zoon trekken er een keer per jaar samen alleen op uit. We waren al samen aan Turkse stranden, in de Ardennen, in Berlijn, Londen en de Noordzee. Zestien is een kroonjaar, voor dàt jaar hebben we ooit samen New York op de agenda gezet. Morgen is het zover, we vliegen naar The Big Apple. Hotelletje in hartje stad. Veel op het programma, maar toch ook relaxen. Verheug me erop, ze zijn bijzonder en waardevol, die vakanties met zijn tweetjes....

Ik ben niet zo van direct in een condoleanceregister schieten als een bn-er dood gaat. Ook bij zulke mensen, zelfs bij zulke mensen, hoort de dood bij het leven. Kreeg net een nieuwsalert van de Volkskrant: Jan Wolkers (81) overleden.
Uh!
Die hoorde voor mij bij de zeer beperkte categorie mensen van wie ik dacht dat die nooit zouden sterven.
Als je het over iconen hebt, als je het over bijzondere mensen hebt, als je het over mensen hebt die iets meer dan één steen verlegd hebben....
Wolkers is dood, maar hij laat prachtige dingen achter, niet in de laatste plaats de herinneringen aan de mens die hij was.

 

Pijnlijk was het eergisteravond in het leukste theater van Nederland, het Koningstheater, "No Spang" een programma van Manouschka zeegelaar Breeveld. Het had een muzikaal avontuur moeten zijn. Prachtvrouw, prima muzikanten. De Surinaamstropische landerigheid gemixed met het Surinaamse temperament. Maar het bleef allemaal hangen. We zaten op rij twee en rij één was leeg, dus meer dan oog-in-oog met de zangeres. Ik schaam me, maar ik geloof dat ik minstens twee keer -in gedachten- ongegeneerd heb zitten gapen terwijl ze me recht aankeek met haar prachtogen. Het zaaltje was meer leeg dan vol en ik geloof dat iedereen na een kwartiertje op zijn stoel zat te draaien. En nog erger: volgens mij voel je dat op zo'n podium in de vergrotende trap terug. Nul interactie en dan nog weten dat je nòg 'n nummer moet en nòg een en nòg een. IK stelde mij voor dat een artiest er een volgende keer geen doekjes om windt, gewoon in zo'n situatie vragen: Dames en heren hebt u er nog een beetje zin in of zullen we gezellig n bakkie doen in de foyer? Daarmee verlos je iedereen. Maar of het publiek dan zou zeggen: laten we dat bakkie maar doen.....?

Als je eigen lief optreedt en ze zingt een prachtig liefdeslied en kijkt je daarbij aan. Je voelt het diep binnenkomen en je voelt dat de rest van het publiek dat ook ziet en voelt, dàt hakt er pas in. Les vieux amant, half van Brel half van Herman van Veen. Ik zit nog bij te komen. Pfff...

Jeeezus nou gaat het in Den Haag nog steeds over die koekjes. Daar moet de MP zelfs voor komen opdraven in het parlement. Wat een land. En niemand die het in dat parlement over de inhoud van het verhaal heeft. Of is mij dat ontgaan? Ik ga Maxima bij ons thuis uitnodigen en dan krijgt ze zoveel koekjes bij de koffie als ze wil. Want dat doen we hier altijd zo. En daarna een goed glas wijn en een lekker maal. Of moet zo'n uitnodiging via de MP en/of het parlement? En schuiven die dan ook aan? Dat zal toch niet?
Verder alles goed? Nou nee: koorts, keelpijn, bijna dood, meer het krabbelt weer op.
Rijkman Groenink krijgt 26 miljoen omdat-ie gefaald heeft bij het gedoe rond de overname van mijn bank. En als-ie niet gefaald zou hebben, zou ie 22 miljoen gekregen hebben. Ben je er nog? Snap jij 't? Ik niet.

Zo nu gauw Maxima uitnodigen.

En wat die andere typisch NL-dingen zijn (zie Koekje), vroeg iemand.
Nou, hier komt er nog een:

Hèhè.
Als een Nederlander gaat zitten, ergens binnenkomt, iets gedaan heeft, zegt-ie: hè..hè en dat komt dan uit zijn buik.
Zeg het maar eens hardop, met tegelijk een zucht...hè,hè....
Voel je 'm al?
Hardop doen hè?
Nog een keer: sta op, ga zitten, ontspan je....adem in, adem uit en zeg tegelijk : Hè,hè... 
Herkenbaar hè?
Dat doen ze nergens anders, ook niet in Argentinië, hè Maxima?

Mijn vrouw komt uit het buitenland. Uit Duitsland om precies te zijn ( "Die moeten er ook zijn," zei onze enigszins gehandicapte buurman ooit tegen haar, waar hij op zich gelijk in heeft.) Ik geef toe, Duitsland is iets minder exotisch dan Argentinië. Maar in zekere zin heeft haar levenssituatie veel overeenkomsten met die van Maxima Z. de vrouw van WA. Ok, het paleis ontbreekt en de auto's met chauffeurs en de koninklijke schoonmoeder, maar verder...ook zij reisde haar hart achterna voor een Prins op het Witte Paard in een ander land. 'All pigs are equal' schreef Orwell ooit, zonder dat ik daarmee mijn lief en die Argentijnse schone met varkentjes zou willen vergelijken, maar het is wel waar. 'All pigs are equal, but some pigs are more equal then others....' Het leven van de ene M. is anders dan het leven van de andere M. Maar allebei stuitten ze bij hun komst in dit rare land op de koekjes. Juist: één koekje bij de thee. Het is gewoon wààr! Ik hoor dat al zestien jaar. Mijn lief was net in Nederland en was ergens op de thee. Ze kreeg één koekje aangeboden, daarna ging de deksel op de trommel die vervolgens weer snel in de kast werd gezet. Die opwinding die nu over Maxima's koekje heerst, bewijst het: mensen die op iets betrapt worden dat waar is, gaan herrie maken, verontwaardigd doen. Daarmee leid je de aandacht af van de waarheid. Althans dat is de bedoeling.... Een koekje bij de thee...er zijn nog veel meer bijzondere eigenschappen hier in de Lage Landen. Andere keer meer....

Zoals in veel huishoudens murmelen wij wat over het wereldnieuws tegen elkaar als we 's ochtends -gewapend met muesli en een ongeneerde mok koffie-met-heel-veel-melk, de kranten lezen. Trouwens, ik zeg wel 'veel huishouidens', maar dat zijn er dus steeds minder, want: geen krant meer. Wij hebben er twee. Gelukkig zijn het alebei tabloids, dus hebben we de ruimte. M. zei vanmorgen: "Kijk dàt vind ik nou leuk: Björn Borg is huisman, dat is niet niks". Ik was verdiept in Hirsi (weet trouwens nog ècht niet wat ik daarvan vinden moet) en mompelde spontaan, zonder een seconde na te denken: "Kunst als je 50 miljoen op de bank hebt staan..."  Fijn hè hoe zo een vrolijk verhaal de grond in geboord wordt....tsja...of toch de kift: èn 50 miljoen èn huisman....?

We hebben een nieuwe (virtuele) huisgenote. Georgette heet ze.
Georgette is de uitbaatster van gastenverblijf De Granaetappel in het hartje van Antwerpen.
Over haar verblijf heb je eerder al wat kunnen lezen: kost goud geld, maar is prachtig en ligt petrfect.
Georgette regelt de zaken. Het lijjkt van niet, maar toch.
Zondagmorgen wilden we na een overdosis jacuzzi en massagedouche ontbijten, wij zijn vroeg wakker. De benedenverdieping, waar de ontbijtzaal is, was hermetisch afgesloten. Dan maar een wandeling. En nog een. En nog een. No way, de deur bleef dicht.
Dan maar 'ns Georgette gebeld. Achhhh! Die was onderweg, nam vandaag een trein later, want het was de afgelopen maanden al vermoeiend genoeg geweest. Je zou wedend worden als (dikbetalende) gast. Maar niet op Georgette. Fladdert binnen met een stralende glimlach. "No spang", zeggen ze in Parimaribo, geen stress. Alle gasten zitten aan tafel en hebben in een mum van tijd wat lekkers op tafel. G. fladdert: "Ha ik heb gevraagd of je nog koffie wilde, moet ik wel het potje meenemen, ha ha ha." Sinaasappelsap? "Komt zo, maar dat kost altijd zoveel tijd.....een voor een...."
Ze fladdert en ze wervelt, aan één stuk door en lacht en lacht. Een voorbeeld!
In onze keuken hangt nu een papier: Denk aan Georgette. Wie de neiging heeft tot stress en dat leest....glimlacht...

Achhhchch!! Ik ga er vandaag niks van meekrijgen, van "de Slag van Veldhoven" (las ik vanmorgen ergens, omdat ik niet in het land ben.
Hare Majesteits Liberale Partij, de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie beleeft vandaag de meest turbulente dag uit haar geschiedenis. Het meest bijzondere vind ik dat Rita èn nog niet weet of ze vandaag komt èn nog niet weet of ze een partij gaat oprichten èn nog niet weet of ze überhaupt in de politiek blijft. Natuurlijk weet ze dat allemaal, maar die gespeelde onduidelijkheid maakt dat Rutte en de zijnen vandaag nòg meer bungelen. Als dit geen SM meer is, dan weet ik het niet meer...

Stoer roep ik altijd dat ik met mijn zoon een contract heb dat hij op de dag dat-ie achttien wordt de ouderlijke woning verlaat. Lijkt me namelijk wel gezond. Hij was deze week twee hele nachten weg met school. Shit, wel stil in huis. 's Kijken of we dat contract eigenlijk allebei wel hebben getekend.

....vroeg iemand vandaag. Hij had het op geen beter moment kunnen vragen. "De Film" is de film die we gaan maken over mijn familiegenoot Peerke Donders. Bergen werk zijn er al verzet door fantastische mensen. Alle ideeën en gedachten beginnen op hun plaats te vallen. Het scenario begint vorm te krijgen. Het wordt iets moois. Nee, geen recht-toe-recht-aan historisch portret. Het wordt òns verhaal over Peerke Donders. Een bijzonder verhaal over een bijzonder mens.

't Was lang geleden dat ik hem gehoord had, qua optreden. Qua mens kom ik 'm weleens tegen, maar op het podium lang niet. Tè lang niet, bleek vandaag. Ik was er getuige van toen hij begon. Hij kwam over de vloer bij de omroep waar ik toen werkte en waar ik nu werk. HIj was een exponent van Brabants patriotisme. Wij tegen de rest. Als omroep omarmden we hem. Maakte liedjes die ons allemaal raakten. Gevoelig. Herkenbaar. In het hart. Ik heb het over Gerard van Maasakkers, zoon van een tuinder uit Nuenen. Hij groeide en groeide. Ik ging andere dingen doen en we verloren elkaar uit het oog. Vandaag stonden we oog-in-oog. Hij op een podium met zijn Vaste Mannen, ik in het publiek. Ik heb stiekem wat traantjes weggepinkt. Hij had het publiek in zijn greep. Het zal je maar gebeuren als artriest, dat je een of twee woorden zegt en het volk weet al wat er komt èn...zingt mee. Hij stààt op het podium. Hij lacht. Hij heeft geweldig contact met zijn publiek en hij straalt mèt zijn Vaste Mannen uit dat-ie er zin in heeft, dat ze er zin in hebben. Heerlijk, een zondagmiddagconcert in een bijna herfstzonnetje.  Dit jaar is het dertig jaar geleden dat hij zijn eerste elpee uitbracht ( "Zo'n grote zwarte schijf die ge aan twee kanten kont afspele"....). Volgens mij heb ik hem nog ergens, gekregen destijds van die jongen uit Nuenen, die tuinderszoon.

Qua lijf is het bij mij overduidelijk van welke kunne ik ben. In m'n blootje voor de spiegel is er ook geen twijfel mogelijk. Dat ik zachte vrouwelijke kanten heb, wist ik al (mijn zoon noemt dat: "watje"). Maar vanaf vandaag ben ik toch echt aan het twijfelen. Ik ga voor mezelf een abonnement nemen op de Libelle. "Want," hoor ik je denken (vroeger reageerden mensen met "waarom?", tegenwoordig is het "want?"). Nou, want je krijgt er een aanbieding voor navigatiesysteem voor vrouwen bij. Jazeker. Want vrouwen laten zich anders navigeren dan mannen. Daar speelt het apparaat nog niet ècht op in. Wel heeft heeft het een eenvoudiger menustructuur, zo schrijft de Volkskrant vandaag. Nou dat is al een beetje mijn ding. Maar als ze ècht een vrouwending hadden willen maken, zou het ding zeggen: "Bij het gele gebouw op de hoek, rechtsaf", in plaats van "Over driehonderd meter rechtsaf". Want vrouwen kijken meer naar concrete objecten.  Kijk en dààr herken ik mezelf nou weer in. Zeg tegen mij niet: rijd verder in oostelijke richting, ik sta altijd te draaien met kaarten om het mezelf makkelijker te maken en bij stadplattegronden draai ik mijn hoofd net zo lang tot het beeld van de kaart overeenstemt met de ligging van de plek waar ik sta. Nekkramp krijg ik er soms van en voorbijgangers zien mij imn de raarste houdingen bij zo'n plattegrond. Enfin, een abonnement op de Libelle dus, misschien. Ja misschien wat aan het eind van het verhaal staat dat het eigenlijk weer allemaal meevalt en dat de hersenen (ook die van vrouwen blijkbaar) zich vormen naar het werk dat ze met regelmaat doen. Dus eigenlijk is er geen probleem.

Een week per jaar is bij ons op de radio alles anders. We merken dat zelf ook in ons gebouw. Om de haverklap wordt ergens een radio even keihard gedraaid vanwege een nummer dat in onze Top 900 staat. En aangezien de luisteraars die top 900 hebben vastgesteld, springt het alle kanten op. Er is altijd wel iemand die iets heeft met 'n nummer heeft. Van The Cats, via Led Zeppelin, langs Frans Bauer eindigend bij Guus Meeuwis. Het lijkt wel of er meer fluitende mensen door de gangen lopen en in hun hokjes zitten. Het gaat de hele week nog door.

Vooruit, een primeurtje op Donlog. Binnenkort gaat de eerste Social Sofa de grens over. Naar Italië, jawel. Trouwe lezers hebben het meegekregen: een paar weken geleden was ik met een bijzondere groep mensen in Spanje om betonnen sofa's mozaïektechnisch op te pimpen. Onze sofa kreeg de titel "De Jurk" (ofwel: "Bolletjesjurk op een koude keukenvloer") mee. Het ontwerp is van Saskia van Haeren, die in haar beeldend werk vrolijk fladderende en opwaaiende stippeltjesjurken verwerkt. "De Jurk" is van Spanje naar Schepens Beton in Eersel gebracht. Daar werd-ie maanden geleden geboren en daar wordt-ie nu afgewerkt. Schepens is de betonfabriek waar elke dag een sofa gemaakt (=gegoten) wordt. Trots op het kunstwerk -want dat is het!- heb ik besloten om hem aan te schaffen voor het huis in Italië dat we met een aantal mensen hebben. Het transport is bijna geregeld, we moeten alleen in Zuid-Italië nog een carrello elevatore (=vorkheftruck) regelen die het gevaarte van zo'n 1600 kilo straks uit de vrachtwagen haalt en op zijn plek zet.
En als het dan zover is, dan is het zover: dan is de eerste Social Sofa de grens over. Social Sofa goes international. Dat er nog maar veel mogen volgen.

Ik ben er vanaf. Het werd ook te gek. Ik bedoel van dit soort rommel:

What is CIALIS?

CIALIS is the only ED (Erectile Disfunction) tablet clinically proven to work both up to 36 hours and in as fast as 30 minutes. And because CIALIS has an extended period of effectiveness, you don’t have the pressure to perform within a few hours. You and your partner can relax and take your time choosing the moment that is right for both of you. Benefits of CIALIS : Works up to 36 hours, Works fast , Works Effectively , Keeps you ready , No need to plan around meals , Used by millions of men.

Of deze: Over 1,500,000 bottles sold worldwide. Life is short... so make the most of it !! XtraSize+. Tested and sold to over 300,000 Men worldwide. Be careful of cheap imitations. Enlarge your manhood today and reap all the benefits, be the most confident man in town!

Ik weet niet wie de spamfilter van athome bediende, maar die bakte er niks van. De laatste maanden was 80% van mijn mail van zulke rommel. Maar ik heb nu spamfighter geïnstalleerd. Valt al die shit gezellig in een mapje bij elkaar. Ik zie ze niet meer.

Los daarvan: "Works up to 36 hours..." Zouden die spammers niet weten dat er ook nog gewoon gewerkt moet worden? "Maar je hebt het weekeinde toch?" hoor ik je denken. Ok, vrijdagavond zo'n pilletje. Da's dus zondagochtend uitgewerkt. Wie doet dan de boodschappen op zaterdag en wie brengt de lege flessen weg?

Ik ben geen lid van een politieke partij. Dat kan niet als journalist, vind ik. Dat betekent niet dat ik ergens een politieke positie inneem qua mens. Zeker wel. Ik zie met lede ogen dat Hare Majesteits Sociaal Democratische Partij aan het wegglijden is naar een zwabberig, amorf geheel dat er nauwleijks toe doet. Soft. Geen èchte ruggegraat. Principes  versmelten. En dat heeft te maken met regeringsgeilheid en de kwaliteit van enkele mensen aan de top. Lees daar: vooral Wouter Bos.
Maar er gloort hoop! De oude olifant is nog een keer opgestaan voor zijn laatste kunstje. De man uit het tijdperk van Joop den Uyl, van de vechtende, progressieve, standvastige PvdA. Jawel: Jan Pronk wil voorzitter worden van de PvdA. Ik ben niet van die partij, dus ik stem niet, maar ik hoop wel dat het lukt. Misschien dat die vanuit zijn sociaal-democratische hart die partij weer kan brengen waar-ie hoort. Inderdaad, zoals Trouw gisteren zo treffend opmerkte: Jan Pronk, de Foppe de Haan van de politiek. Maar dan moeten er ook wel een stel jongeren onder de 21 opstaan die de oude leider gaan volgen.

Burgerjournalistiek. Filmpjes, foto's, verhalen van gewone mensen. De tijd dat journalisten exclusief en alleen bepaalden wat tot de mensen kwam, is voorbij. De sluizen zin open via de YouTubes van deze wereld. Wij van Omroep Brabant gaan er ook op tv mee beginnen, samen met een aantal collega's. En: nee dat betekent niet dat alle shit van iedereen aan iedereen vertoond gaat worden. Alles wordt gesceend, maar dan nog zal de gevestigde orde van de journalistiek soms het wijze hoofd schudden. Times are changing. Onderstaand filmpje stond op YouTube. Gemaakt door mensen die op safari waren in het Paul Krügerpark. Toeval. Zij waren daar op dàt moment. Gelukkig maar, anders had niemand dit gezien. Kijk maar, ruim twaalf miljoen mensen gingen je voor. Dàt zijn nog 'ns kijkcijfers!

D'r wordt wat afgeblogt in de wereld. Allemaal mensen die de wereld wat willen vertellen, of ze nou wat te vertellen hebben of niet, of ze nou wat te zeggen hebben of niet. Bloggers zijn niet zo bezig met "kijkcijfers". Het is meer een beetje een beetje uitlaatklep. Om wat gedachten te ordenen, om een gevoel op te schrijven. Om verontwaardiging of klein geluk de ruimte te geven. Maar er dreigt eeuwige roem! Want sinds een paar dagen is BrabantBlogt on air. Dat moet een verzameling worden van bloggende brabo's. Where ever they are. En wat ze ook doen. En zo kan het gebeuren dat dit stukje ook meteen op BrabantBlogt verschijnt en daardoor zijn er misschien wèl een paar lezers meer. En dat is dan toch weer leuk...

Ik kom eigenlijk uit het dorp. Geboren weliswaar in de saaiste stad van Brabant, maar vrij jong verhuisd naar de Parel van Brabant. Anders dan ze in Oisterwijk denken, komt die titel het dorp Heeze toe. Heeze en niet Heeze-Leende, want dat is weer een moderniteit van veel later.
Ik kom er niet vaak. Maar gisteren was ik er. Vanwege de start van de Brabantse Dag-activiteiten. Ze hadden een glorieuze intocht van de wagenbouwers bedacht en het leek hen wel leuk als ik die zou binnenpraten.
Vereerd. De verloren zoon even terug. Na zeventien jaar zo tussen alle mensen van het dorp. Veel leeftijdgenoten met grijze koppen ( "Nee, gij !).
Vijftienhonderd wagenbouwers mocht ik binnenpraten. Het blijft iets bijzonders daar in mijn oude dorp: viijftienhonderd mensen die maanden lang ploeteren en zwoegen in ambachtelijkheid en gezelligheid om iets prachtigs te maken voor de optocht op de laatste zondag van augustus. En wat zo mooi is: veel, heel veel jonge mensen. Ik ga dit keer bij de vijftigste zeker weer eens kijken!

Vandeweek de 21minuten enquete ingevuld. Veel vragen, dat wel, maar wel leuk. Geeft je ook de gelegenheid tot enige zelfreflectie. Bovendien levert de enquète over een paar weken aardige inkijkjes in ons Nederlanders, hoe de vlaggen erbij hangen.
Na het invullen krijg je nog een toegift: hoe zit het met je zelf? Hoe sta je in het leven, wat voor waarden-profiel heb je?

Jawel, ik ben een K O S M O P O L I E T. Er zijn ergere dingen in het leven.

   De kosmopoliet
De open en kritische wereldburger die postmoderne waarden als ontplooien en beleven integreert met moderne waarden als maatschappelijk succes, materialisme en genieten.

     Het milieu van de kosmopolieten kenmerkt zich door ambitie (hard werken en maatschappelijk hogerop komen), behoefte aan zelfontplooiing en sociale betrokkenheid. Nieuwe ervaringen en kennis opdoen om zich persoonlijk te verrijken vormen belangrijke drijfveren. Men toont een sterk geloof in het realiseren van persoonlijke en sociale ambities. De leefstijl van de kosmopolieten is actief en veelzijdig. Zij hebben een brede interesse op het gebied van kunst en cultuur. Werken neemt in dit milieu een belangrijke plaats in, zowel met het oog op persoonlijke groei als met het oog op maatschappelijke erkenning. Niet alleen werk, maar ook activiteiten in de vrijetijdssfeer worden aangewend om zich persoonlijk te verrijken. Mensen binnen dit milieu hebben een uitgebreid netwerk van sociale contacten. Vervolgens zijn op mij de volgende waardenprofielen van toepassing, van meest naar minst passend:

Postmaterialisten

Postmoderne hedonisten

Opwaarts mobielen

Nieuwe conservatieven

Gemaksgeorienteerden

Moderne burgerij

Traditionele burgerij

Meer weten? Mentality-achtergrond en Mentality-onderzoekstools.

-Parkeerbon
-Kelder weer nat
-Aandelen gekelderd
-Te volle agenda
-Hardnekkig hoestje
-Teveel hooi op mijn vork

Vraagt mijn moeder van 77 via een mailtje: wat is chillen. Je moet weten: wij praten al jaren niet meer samen. Zij leest mijn weblog, opdat ze weet hoe de vlaggen erbij hangen. En verder mailen we wat. Grapje.

Het online hedendaags woodenboek van Van Dale:

U hebt gezocht op chillen:

chil·len (onov.ww.) 1 zich ontspannen, met name op een houseparty in een ruimte met rustige muziek

Alleen geldt dat allang niet meer voor houseparties.
Chillen doe je op de bank, voor de tv.
Of op je kamer achter je pc.
Of zomaar buiten ergens.
Gewoon niks doen.
Beetje relaxen. Beetje kletsen. Beetje MSN-en.
Wat drinken.
Er zijn ook mensen die op hun werk chillen, maar dàt is dus niet de bedoeling.
Eigenlijk is chillen dus gewoon een beetje lamballen dan wel lamzakken.
Maar chillen klinkt wel leuker. Toch ?

Times are changing, bedacht ik mij vanmorgen in bed.
De ochtendkrant was eerder in huis dan zoonlief die was chillen in Goirle.
Hij loopt niet in zeven sloten tegelijk, maar het geluid van de sleutel in het slot van de voordeur is toch fijn.
Kleine kinderen worden groot, om er nog maar eens een ander cliché tegenaan te jassen.
Maar zo moet het ook.

Oeps?! Wat staat hier boven? Mag je dat wel zeggen en schrijven? Je mag niet zeggen dat de koningin een hoer is. Wat trouwens bij mijn weten ook bezijden de waarheid is, want dan zou zij met het aanbieden van seks geld moeten verdienen. En dàt geloof ik echt niet, dat ze dat doet, die Koningin van ons.
Maar mag ik wel zeggen dat Wilders gek is? Of kom ik dan in het gevang?
De Koran verbieden. En, de bijbel dan ook, het Oude en het Nieuwe Testament en al die andere religieuze werkjes?
Wat een ongelofelijk respectloze domme zet van die Wilders. Alleen maar om te stangen, of zou-ie erover nagedacht hebben?

De symboliek was mooi. Alsof er een feestelijke loper werd uitgerold om de naderende zomer welkom te heten. Een loper van oude kinderkopjes tussen de oever van het kanaal en het groen aan de rand van de waterzuivering. Ik ben nogal gauw onder de indruk als ik mensen iets zie doen wat ik niet kan. En als het dan nog mooi wordt….Maar er was één raadsel: plotseling houden de kinderkopjes op… 
De voorbodes waren planken om de bomen te beschermen èn een kantinewagen. In korte tijd was de hotsknotsweg parallel aan het kanaal weg. De kinderkopjes op een grote berg in het groen. Voorbereidende werkzaamheden zijn meestal saai, zo ook hier: zand, veel zand, egaliseren en zo.
En toen begon het. Onder de begenadigde leiding van een paar oude rotten in het vak der stratenmakers ging een stel leerlingen, stevige knullen, stratenmakers-in-de-dop, aan de slag. Zo’n twee meter per dag.
Het was elke morgen een vast ritueel bij het honduitlaten: “Nog niet klaar mannen?”. Na drie dagen reageerden ze alleen nog maar met een grijns. Die grijns werd groter als ik dan steevast zei: “Het ziet er prachtig uit!”
En dat is ook zo. Puur handwerk. Elk kinderkopje apart in de hand, even kijken naar vorm en kleur. Nee deze niet, een andere. Weer een rijtje klaar. Ze waren trots op hun werk, dat straalde ervan af. En hun bazen, stratenmakers sinds mensenheugenis, waren minstens even trots ondanks “dè vruuger alles anders woar…”. “O ja, wat was dan anders?” Was mijn argeloze vraag.
“Jè, alles. ’t Moet allemoal vlugger en veur dees dingen is ègelijk ginnen tèd meer..”
Helemaal snappen deed ik het niet, want inmiddels lag er toch al een prachtweggetje. Bijna kunst, gemaakt in warme samenwerking tussen jong en oud.
Op een dag lagen er enorme stapels splinternieuwe betonnen klinkers. Uh? Het is toch een kinderkopweggetje, mooi authentiek, dacht ik. En ik ging aan het fantaseren. Het laatste stukje worden klinkers want dat was al zo. Of dat moet vanwege de uitgang van waterzuivering. Of…..

Vergat het steeds te vragen bij het honduitlaten, tot een van de laatste dagen. “Waarom houden jullie hier op met kinderkopjes, welke diepere gedacht zit daar achter….?” luidde de vraag aan de voorman.
Hij keek me licht grijnzend aan: “Wà denkte gij?”
Ik dacht niks, dat heb ik wel vaker. 
“Ze zèn op.”
“Hè?”
“Jèhè, ze zèn op.”
“Wat is op..?”
“Wa denkte? De kinderkupkes.” Zijn blik verraadde dat hij het zelf ook lachwekkend vond.
“Zijn er dan op de hele wereld niet voor een meter of twintig kinderkopjes te krijgen?”
“Gij zegt ‘t….” En hij ging verder kijken bij zijn mannen die de laatste paar stenen aan het leggen waren.
Prozaïscher kon het niet: de kinderkopjes waren op. Op = op.

Het gebeurt me steeds vaker als ik hier op mijn prachtige eigen verdieping zit te werken. Even pauze, even naar Youtube en een leuk muziekfilmpje zoeken. Je bent er even uit en er zoveel leuks te vinden. Tik een een willekeurig zoekwoord in en je komt altijd verrassingen tegen. Deze is nou niet zo'n verrassing, maar wel leuk:

Ik heb een collega en ook collega-weblogger die naam/beroep-combinaties verzamelt. Bijvoorbeeld een visboer die "Snoek" heet of transporteur "Vlug". Iedereen heeft recht op zijn of haar afwijking. Zie zijn weblog: stroomopwaarts .
Moest aan hem denken toen ik vandeweek las dat Bill Gates met zijn schamele 59,2 miljard na dertien jaar onttroond is als de rijkste man ter wereld. Schijnt overigens ook dat hij daar niet zo'n moeite mee heeft. Tsja.

Waarom ik aan mijn stroomopwaarts-collega moest denken?
Welnu de eerste plaats wordt nu ingenomen door een Mexicaan.
Carlos van voren en....jawel Slim van achteren.
Carlos Slim dus, goed voor 67,8 miljard.
Is-ie slim of is-ie slim?

PS Kreeg net bericht dat ik € 50 heb gewonnen in de postcodeloterij. Denk niet dat ik die Slim nog inhaal, maar je moet ergens beginnen, toch?

Ok. Een peepshow is geen kunst dus....

AMSTERDAM - Advocaat-generaal Cees van Ballegooijen, adviseur van de Hoge Raad, meent dat peepshows niet zijn te vergelijken met een normale toneelvoorstelling. De exploitant van peepshow Sexyland op de Amsterdamse Wallen dient derhalve het normale btw-tarief van 19 procent te betalen en niet het lage tarief van 9, zoals het gerechtshof van Amsterdam begin dit jaar bepaalde. In het advies van de advocaat-generaal, donderdag in bredere kring bekendgemaakt door het vakblad Fiscaal up to Date, noemt Van Ballegooijen de peepshow ‘een product van de seksindustrie, aan welke sector de overheid geen subsidies toekent’. Ook al is er een podium waarop iemand een voorstelling geeft aan een betalend publiek, het is volgens hem geen culturele prestatie, zoals ‘muziek- en toneeluitvoeringen, daaronder begrepen opera’s, operettes, dansen, pantomimes, revues, musicals, cabarets alsmede lezingen’.

Antwerpen. Zomaar een dag in Antwerpen. Na jaren. Het kwam er niet van en de sfeer was er ook niet optimaal. Ooit een toer door Antwerpen per fiets gemaakt met een paar fantastische gidsen. Vergeet ik nooit meer. De stad van een heel andere kant leren kennen. Daarna ging het -voor mijn oog- een beetje bergafwaarts: politiek ging het mis, veel leegstand, veel bouwputten, de mensen werden chagrijniger. Het werd weer eens tijd voor een re-meet met de stad waar ik zo vaak was en genoot.
Het was een groot genoegen! Antwerpen zingt weer. Het laisser faire is weer terug geloof ik. Gelukkig maar.
We deden ook een vondst! In de Hoogstraat (waar verschillende leuke boekhandels zijn). Op nummertje 30. Tegen niemand zeggen! Daar zit een klein hotelletje. De vrouw des huizes deed de ramen en dus stapte ik erop af. We kregen spontaan een rondleiding. Prachtige kamers, met jacuzzi en op verzoek puur linnen beddegoed. Niet echt goedkoop, maar wel heel bijzonder. Voor als je wat te vieren hebt en je wil dat in Antwerpen doen. "De Granaetappel" heet het. Het is de bedoeling dat er beneden (weer) een klein restaurantje komt. Kijk zelf maar eens op de website van De Granaetappel.

Vakantie is lezen. Eindelijk Joris Luyendijk gelezen: "Het zijn net mensen" over zijn tijd als correspondent voor NOS, Volkskrant en Nrc in het Midden-Oosten. Eigenlijk wisten we het al, maar L's boek maakt het nog eens duidelijk: eenzijdige berichtgeving, manipulatie, vooringenomenheid, regeringen beïnvloeden de media, oorlog is meer iets van de media dan in het veld. We kunnen het er als journalisten mee doen.
En een andere eyeopener was: "Een halve gele zon" van Chimamanda Ngozi Adichie. Een dikke roman over de strijd in Nigeria in de jaren zestig, de tijd van Biafra. Van honger en ellende daar. Met schaamrood stelde ik vast dat ik daar eigenlijk heel weinig van wist, terwijl het zich toch allemaal afspeelde in een tijwaarin ik al redelijk tot de jaren van verstand was gekomen. Een mooie persoonlijke inkijk. Een gruwelijke zinloze oorlog, in stand gehouden door Westerse landen (wapenleveranties), een oorlog met ongelofelijk veel slachtoffers. Gezien door de ogen van mensen met idealen. Knap beschreven. Verbijsterd over hoe dingen gaan en wat er mensen gebeurt in zulke omstandigheden.

Hij woont met zijn vrouw en kleine zoon in de buurt van het Engelse Stratford. Is projectontwikkelaar en heeft grote plannen in Dubai waar hij de afgelopen paar jaar als meer dan twintig keer geweest is. "Als ze daar geen gekke dingen doen zoals atoombommen maken en zo, wordt Dubai het New York van de 21ste eeuw," vertelt hij met glinsterende ogen. "Als je geld hebt, moet het het in onroerendgoed in Dubai stoppen," is zijn dringende advies. Cas heet hij. Diepdonkerbruine ogen en gitwart haar. Zijn grootvader kwam uit Pakistan naar Engeland. Hij is in Engeland geboren net als zijn vrouw en zijn tweejarig zoontje met wie ze Engels en Urdu (de officiële landstaal) spreken. "Want hij moet wel wat van zijn roots meekrijgen..." Projectontwikkelaar in het hart van Engeland en zijn mooie Pakistaanse vrouw onderwijst Engels aan mensen die geen Engels kennen.
"And you, where are you from?" vraagt Cas. 
"From Holland".
"Ah, Holland. Ehhm is that the country where they sometimes don't have a night?"
Even snap ik het niet. Wil yes zeggen omdat ik denk dat hij onze Koninginnenach bedoelde.
"Where sometimes the night aint dark?"
Stik, hij bedoelt de midderzomernacht, het noorderlicht!
"No you means Norway!" zeg ik.
Vindt-ie ook goed: "O.k. Norway. Mhmm Holland, actualy I don't exactly know where it is.
Komende week is ie weer thuis. Hemelsbreed woont hij -wat zal het zijn- een dikke zeshonderd kilometer van ons.

Je kunt tussen half twaalf en half vijf maar beter niet in de zon komen. Er zijn extra energiekaarten zodat je de airco inje kamer kunt aanlaten als je er niet bent. Het hotel herbergt 1000 mensen. Hoofdzakelıjk Kazachstanen dıe het kunnen betalen. Tıen procent van de Kazachstaanse bevolkıng heeft geld, dıe zıjn hıer. De rest ıs thuıs om voor weınıg geld door te ploeteren voor de nouveau rıche dıe dus hıer zıt. De letter i van een Turkse pc heeft normaal gesproken geen puntjes, of lıever: ze hebben er een mèt en een zonder en dıe zonder zıt op het totesenbord waarbıj ons dıe mèt zıt. Maart dat terzıjde. Het ıs te heet. Te druk. Te toerıstısch. Vrıendelıjke mensen van het hotel, dat absoluut en volop heerlıjk eten, maar -hoe decadent- ook dat gaat vervelen. We gaan naar huıs om daar een beetje verder te chıllen.

Ik heb een nieuwe vriend.
Johan Havik heet hij.
Hij reageert met vrolijkheid op mijn schrijfsels.
Zo vindt hij dat ik beter kan emigreren, omdat ik af en toe wat positiefs schrijf over menig buitenland.
Hij heeft ook een leuke suggestie gedaan, na mijn bezoek aan Tilburgs tweede wolkenkrabber: namelijk dat hij grag had gezien dat ik van de toren naar beneden was gesprongen. Nou wil ik iedereen best wel een plezier, zelfs mijn nieuwe vriend, maar ik heb het leven op dit moment nog best wel lief. Dus: geen sprong naar beneden.
Omdat hij mij steeds alle goeds toewenst, was ik wel benieuwd wie nou die Havik is. Het was even zoeken, maar met de juiste (technische) mensen en goede contacten bleek het een fluitje van een cent te zijn om te achterhalen wie zich achter de naam Johan Havik schuilhoudt.  Niets blijft geheim in de virtuele wereld van IP nummers en zo. "Waarom wenst de heer Havik jou van alles toe," hoor ik je denken. Ach...

Het was even als heel vroeger, klein jongetje: stiekem iets doen en hopen dat je niet betrapt wordt. Ik parkeerde gisteravond mijn auto in een nieuwe Tilburgse parkeergarage voor een eetdate met een goede vriend. Liep langs "De Stadsheer" de tweede hoge woontoren in mijn stad. Ik was er nog nooit in geweest. Woontorens fascineren mij, misschien wel omdat ik eigenlijk hoogtevrees heb. Toen ik er langs liep kwam er een dame uit en de deur ging heel langzaam dicht. Ik keek of ze keek en zette mijn voet er tussen. Keek nog eens en glipte naar binnen. Eén keer naar de bovenste, dacht ik. De lift in en op 30 gedrukt. Beetje beschaamd, stel dat-ie halverwege stopt en er iemand bij komt. En wat als ik bovenaan ben en daar staat iemand? Niets van dat alles. Ik zoefde naar boven, dacht nog even: als ie maar op tijd stopt. En: ping ! Arrivato. In het trappenhuis zag ik een raam (op de deur naar het trappenhuis een waarschuwingsbord dat de luchtdruk daar anders kan zijn). En toen: een meer dan wijds uitzicht in noord, noordoostelijke richting: Universiteit, Loon op Zand, Breda (?). Mooi. En toen weer snel stiekem naar beneden. Niemand tegengekomen, leuk hè?

Dàt zou ik nou ook weleens willen: per ongeluk winnen. En dan bij voorkeur een etappe in de Tour, de Moeder van alle Wielerronden. Kijk, een etappe winnen, ach dat kan iedereen. Maar per ongeluk....dat zou mooi zijn. Zou je daar op kunnen oefenen? Ik ga het maar eens proberen.

Nog één keer dan: de Sofa. Terwijl ik al thuis was en bezig aan een zachte landing, hebben de werkers in Spanje de laatste afwerkklussen gedaan. Van de vijf zijn er drie klaar. Nu gaan ze naar Nederland om verder afgewerkt te worden. Vanmorgen zag ik voor het eerst ons eigen werkstuk klaar: De bank-met-de-bolletjesjurk-op-de-keukenvloer. Ieder van ons heeft ergens een klein rood snippertje geplakt: onze persoonlijke handtekening.
Ik ben trots op ons en onze bank!

Weet je wat ìk nou mooi nieuws vind? Onderstaand bericht uit Trouw van deze week. Niet zozeer omdat-ie zwart is, maar omdat-ie asielzoeker was:

Eerste zwarte burgemeester in Ierland

Het liedje zit al 24 uur in mijn hoofd....."....draai je allemaal je eigen rondje mee....." In de mallemolen van het leven kom je allerlei mensen tegen. En soms blijft er wat hangen. Heddy Lester bijvoorbeeld, vorig jaar opgeduikeld toen ik een ronde tafel gesprek met kinderen van kampouders leidde. Het klikte. Gisteren eindelijk naar haar programma "10Duizend zakdoeken" geweest. Een uur lang grijnzen, lachen, ontroering, confrontatie. Heddy's ouders zaten in Vught. 'Het theater en haar gulle lach zijn haar pantser tegen....ja, waartegen eigenlijk. Het programma is indrukwekkend temeer omdat ik elementen uit het programma al eerder van Heddy zelf gehoord heb.
En dan die andere bijzondere ontmoeting deze week: we waren drie toen de foto van ons beide gemaakt werd. Een jongetje verkleed als boer en een meisje in een prachtig wit jurkje. Allebei een snoepzak in de hand en grote ogen. Carnaval 1957. Door toeval kwamen we elkaar weer op het spoor. Beide hebben we dezelfde foto al die jaren met ons meegesleept. Vandeweek bijgepraat. We komen uit een zelfde soort nest: hardwerkende middenstanders. Elkaar vijftig jaar niet gezien. Beide het nodige meegemaakt: leed en geluk. Een bijzondere ontmoeting was het. Het zal wel met leeftijd te maken hebben, maar de laatste tijd duiken meer mensen, gedachten, herinneringen uit het verleden op.
En dan zit er nog wat aan te komen. Maandag een paar dagen naar Spanje. Mozaïken. Jawel. Vriendin Karin Bruers  (La Bruers voor intimi) heeft bedacht dat haar Social Sofa's gemozaïekt kunnen worden. En waar kan dat beter dan op de plek van Gaudi. Ze heeft een optrekje gehuurd in de buurt van Barcelona en een aantal kleurige en keurige vrienden en vriendinnen uitgenodigd. We moeten allemaal vier uur per dag aan de banken werken. En verder: poetsen, koken, muziekmaken, lachen. Yes indeed, in de mallemolen van het leven.......

Oja, dit is het optrekje, soms zit het mee, soms zit het tegen in het leven....

Het suddert al een etmaal in mijn hoofd. Op de voorpagina van NRC Handelsblad. Er is een tekort aan bluswater in Nederland. En daarom laten 's lands spuitgasten (wat een heerlijk woord nog steeds hè?) steeds vaker een pand gewoon uitbranden: "We gaan niet voor de verzekering werken". Een tekort aan bluswater....want...en dan komt er een heel verhaal. Het allermooiste is dat de watrleveranciers in dit land in een reactie op dit probleem zeggen dat ze ervan weten, maar dat ze geen leverplicht hebben aan de brandweer. Nederland, beschaafd land, anno 2007: Geen leverplicht. Sta je daar als brandweerman...

Elke morgen begint mijn werkdag met een gedicht van het project Laurens Jansz. Coster in mijn mail. Als een rustige opstarter. Vandaag was het deze:

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
O'Mill: http://www.dbnl.nl/auteurs/auteur.php3?id=omil001
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

       H2O Jé

        In Connecticut
        In 'n waterput
        verdronk m'n tante Eefje.

        Nog jaren later
        dronk oom het water
        uitsluitend door een zeefje.

        John O'Mill (1915)
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Laurens Jz. Coster is een vrijwilligersproject.
Website: http://cf.hum.uva.nl/dsphome/ljc/
Redacteur: Raymond Noë
Reacties, bijdragen: eon@planet.nl
Aan- en afmelden: http://www.engage.nu/mailman/listinfo/coster-l
Project Laurens Jz. Coster

Verdomme, geen camera bij me en geen mobieltje.
Zondagmiddag, onderweg van Hamburg naar huis. Radio2: "Ben ik te min..." van Armand. Voor ons een begrip. Voor mijn Hamburgster niet.
"Armand? Ben ik te min? Nooit van gehoord." Tsja als je pas zestien jaar in Nederland woont zou dat best weleens kunnen.
Zondavond, wandeling met de hond. Wie zit in een tent aan het kanaal? Juist: de heer Herman van Loenhout uit Eindhoven, beter bekend als Armand van "Ben ik te min..."
Als ik hem vertel dat mijn levenspartner ZIJN lied niet kent, kijkt hij glazig, want iedereen kent het toch? (ok, de glazige blik kwam ook een beetje vanwege het kanon van een joint die hij rookte). Als hij hoort dat ze Duits is, kijkt hij haar aan en zegt: "Dan doe ik de Duitse versie voor jou"
En zo kon het gebeuren: een concert van één persoon voor één persoon, in een lege tent aan het kanaal in Tilburg:  Bin ich zu gering, bin ich zu gering weil deine Eltern mehr Knete haben als meine? Bin ich zu gering weil dein Vater ein grossere Schlitten hat als meine.... 
Ontroerend hè?

Is 't de leeftijd? Of is 't iets anders? Ik ga steeds meer houden van de stad waar ik woon. Het gevoel overvalt me steeds vaker bij culturele gebeurtenissen hier te stede. Vorige week een spektakel op de waterzuivering, hier om de hoek. Gisteren de zoveelste standwandeling van de "Multidisciplinaire werkplaats l'Avventura" dit keer in en rond de Noordhoek. Met een echte olifant in de avondschemer in een plantsoen dat verscholen ligt. In straatjes met prachtige huizen van De Stijl en Jugendstill. Met een wandeling door een drukkerij met in het oor een geluidscollage. Met dans onder de koepel van CZ. Met Guilherme Mioto van Dansgezelschap T.R.A.S.H. Met de skaters in de Hall of Fame. Met tosti's van "Heet Brood". In het buurthuis kregen we een potpourri van Corry Konings van Miranda en.....zo ging het maar door. Twee foto's: in het Buurthuis ergens in de buurt van de Hall of Fame. Wat ook opvalt: de contrasten. De schaduwen van de nieuwe moderne beetje dreigende woongebouwen over de kleine woonstraatjes die zo typisch Tilburgs zijn.

Af en toe wandel ik langs wat vaste blogs van anderen. Ter inspiratie. Om te weten wat anderen bezighoudt. Zomaar. Stroomopwaarts is een vast station op het wereld wijde web. Van collega Jan de Vries uit Den Bosch. Journalist, wereld- en tijdbeschouwer. Oog voor de kleine dingen van heden ten dage. Hoofdschudder en wenkbrauwenfronser. Ga er maar eens langs, kost niks: www.stroomopwaarts.com . Vandaag kwam ik via zijn blog op een andere, leuke die ik links in mijn rijtje ga zetten. Over een thema dat mijn leven al beheerst vanaf de eerste dag dat ik ademde: loslaten. LOSLATEN! Laat los! Ok, als je langs stroomopwaarts geweest bent, kun je daar ook even naar toe: http://www.lsltn.nl/ . Of niet. Loslaten, daar gaat het om.

Ik wist 't! Het kon toch niet zo zijn dat overal altijd miljoenen neerdwarrelen en dat ik nooit niks nada niente krijg.
Een vreugdekreet vanmorgen in huize D/D.
We hebben de Postcodeloterij gewonnen!
Eindelijk gerechtigheid!
Eindelijk  beloond voor de jarenlande betaling uit angst dat ik hem zou mislopen. Want zeg nou zelf, bij die straatprijzen zijn de reacties van de mensen die niks winnen toch altijd het mooiste: "Nee hoor," zegt dan z'n buurman van iemand die net 22 miljoen kreeg, "het gaat in het leven niet om geld.......blablabla" Maar achter de tralies van zijn tanden schuilt boosheid. Die losers die hem nèt opgezegd hadden....grijns, grijs.
Maar, mij hebben ze niet meer. Ik heb persoonlijk bericht gekregen van mevrouw Bea Post van de Postcodeloterij.
Geluk dwing je af, zeg ik maar. Ik weet nog niet of ik vandaag mijn baas bel dat ik nooit meer kom, of dat ik dat over de Pinksterdagen heen til. Geniet mee:

 

Geachte heer Donders, U heeft in de trekking van april 2007 een leuke én lekkere prijs gewonnen: de Postcode Loterij IJsprijs! Binnen enkele dagen ontvangt u per post uw cadeaubon(nen) voor de IJsprijs. Een halve liter Ben & Jerry’s ijs per lot. Met uw bon(nen) kunt u het ijs bij een winkel bij u in de buurt afhalen. Al uw buren die meespelen in de Postcode Loterij mogen we óók blij maken, want de IJsprijs is een maandelijkse prijs voor de hele wijk! Dus hou uw brievenbus in de gaten, want wie Ben & Jerry’s ijs eenmaal geproefd heeft, wil meestal niets anders meer. Zo lekker en bijzonder is het. Wij wensen u alvast veel smulplezier! Met vriendelijke groet, Bea Post Nationale Postcode Loterij P.S. Meer informatie over de IJsprijs?        Ga naar de speciale IJsprijspagina.

Voor het eerst iets meer over De Film waarmee ik bezig ben. Waarom nu pas? Omdat de zakelijke afspraken nu op een haar na gevild zijn en we de publiciteit in gaan. De lezers van deze blog krijgen de komende tijd een exclusief kijkje in onze film-keuken: 'the makin of' zeg maar.
"Waarom wil je deze film maken," vroeg C., mijn goede vriend, bijna buurman en redacteur van onze buurtkrant mij afgelopen week tijdens een genadeloos diepte-interview dat hij met mij had. "En- is- ie familie eigenlijk?"
Laten we met dat laatste beginnen.
Ja, we zijn familie. Ver weg, maar toch.
Het begon (waarschijnlijk) begin 1300 bij een boer in Oisterwijk die Jan de Beer van Belver heette. Die familie de Beer van Belver en later de Beer, die boerde, ploegde en legde generaties lang ijverig voort. We landen bij "Antonis Cornelis Hendrick de Beer ook genaamd sBeren 'die men noemt Munster' overleden tussen 29 mei 1625 en 29 oktober 1625, landbouwer.
Hoogstwaarschijnlijk is hij tevens de "Anthonis Donders" die in een gerechterlijk protocol van 28 juli 1625 wordt genoemd. Zijn zonen krijgen in elk geval de bijnaam DONDERS, waarschijnlijk omdat ze vrij aanwezig waren: Donderse jongens.
Eén van die zonen was Gijsbert Antonis Cornelis Hendrick (geboren na 1653). Dat is mijn voorvader.
Een andere zoon heette Peter Antonis Cornelis Hendrick, overleden in het jaar 1655 in Tilburg. Welnu, die Peter is de voorvader van Peerke Donders. Bent u er nog ?!?!
Dus we hebben samen dezelfde voorvader: Anthonis, de vader van Peter en Gijsbert. Voor mij geldt dat elf generaties terug, voor Petrus Donders waren 't acht generaties. Zijn we dan familie? Dacht het wel toch ?
Waarom ik die film wil gaan maken? Dat doen we een volgende keer.

Over meditatie gesproken. Vanmorgen. De zon is begonnen aan haar dagelijkse klautertocht. Moerenburg slaapt nog. Twee paarden staan in de ochtenddauw en knabbelen aan elkaars manen. Mussen, merels en mezen vliegen in het rond, hun werkdag is al weer begonnen. De waterzuivering (ons eigen rijksmonument om de hoek) ligt er rustig bij na een prachtige avond met een theaterspektakel in en rond de enorme waterbassins. De weilanden dampen een beetje. De wilgen staan er weer vol bij, nadat ze een paar maanden geleden helemaal kaal gesnoeid zijn. Het water van de Leije stroomt zachtjes van hoog naar laag. Een buizerd wrijft zjn ogen uit. Een groene kikker ligt plat op de weg, geschept of gewoon platgereden door een late automobilist: It's not easy being green. Het leven kan hard zijn voor een kikker.

Waarom dan toch die motor als het geen midlife is? Omdat ik het zat ben om -nu zelfs 's morgens om half zeven- in de file te moeten staan. Nu kan ik wat tussen de auto's door laveren of rustig over de dorpen naar mijn werk toeren en tegelijk de ochtendlucht opsnuiven. Geeft een nieuwe dimensie aan de dagelijkse tochten van huis naar werk en terug. Telefoon hoor je niet op de motor en radio heb ik niet. Dus: rust. Alleen met het verkeer, mijn motor en mezelf bezig. Bijna meditatie.

Het was lang stil hiero. Kon ook niet anders want: -Druk op het werk -Laatste beslissingen qua film over Peerke Donders -Reis naar Suriname met mijn heerlijke sisters and brothers in arms, met wie ik mijn film ga maken. -Heftige indrukken en nieuwe contacten met verschillen Sterren van Suriname (wat een land, wat een mensen!). -Weer terug en druk op het werk. -Italië: vakantie. Koken. Uitrusten. Lezen. Siëstas. Citroenen verzamelen. -Weer terug aan het werk. Is dat veel of is dat veel? Voor mij wel. En ook nog weer een motor aangeschaft om tussen de toenemende files door te zeilen. Nee geen midlife-crisis. Dan zou het mijn derde zijn, want mijn derde motor. Wel weer heerlijk: in de wind, geen afleiding (gsm hoor je niet, radio heb je niet) alleen maar rijden, rustig aan. Mmmm, maar er wacht ook weer veel werk.... En dan ook nog jullie allemaal op de hoogte houden..dat gaat nu weer gebeuren...

Ik ben gezegend met meer vriendinnen dan met vrienden. Da's al zo sinds mijn geboorte. Je leert ermee leven. Ik heb er geen last van. Een lieve en trouwe vriendschap heb ik met een ex-collega die honderd jaar geleden als stagaire bij mij het vak kwam leren. We zijn elkaar nooit meer uit het oog verloren en in voor- en tegenspoed wisten we elkaar altijd te vinden. Welnu, bij die vriendin waren we het afgelopen weekeinde. Een avondje "verantwoording afleggen" aan de sponsors en geïnteresseerden in Cay cama. Een micro ontwikkelingshulp project avant la lettre. Meer micro kan niet: het draait om een gezin in Equador dat geen cent te makken heeft. Afgewogen worden ze geholpen via geld dat van vrienden, bekenden en anderen komt. Het was indrukwekkend. Iedereen zou daar gewoon wat aan moeten bijdragen. Vind ik. Kijk maar eens op hun site: www.cayacama.nl of stuur een mailtje als je wat meer wil weten: post@cayacama.nl . Doen hè?

Het zijn van die berichten waar je zo vrolijk van wordt, omdat ze zo sneu zijn.
De directeur van Connexxion heeft besloten dat hij zijn bonus inlevert, omdat hij er een ongelofelijke puinhoop van gemaakt heeft. Geklungel met het busvervoer in Brabant: wazig contract, verkeerde prijs, resultaat: ruzie en stakingen.
Mooi gebaar: geen bonus. Kijk, dàt is nou nog een een daad!
Het scheelt hem 33.000 euri (zegge: drieëndertigduizend). Sneu toch?
Hij verdient dit jaar daardoor 330.000 euri (zegge: driehonderddertigduizend). Dat is zonder sociale lasten.
Mèt sociale lasten krijgt hij € 516.000,- (zegge: vijfhonderdzestienduizend). 
Nou hoeft ie gelukkig niet helemaal in zak-en-as te zitten, want de "lange termijn bonus" gaat gewoon door: 30.000 euri (zegge: dertigduizend).

Even rekenen:

516.000 - 33.000 = 483.000 + 30.000 = 513.000

516.000 - 513.000 = 3000

3000 : 12 = 250

De Connexxion-baas krijgt dus per maand 250 euro bruto minder omdat hij er een puinhoop van gemaakt heeft waardoor gewone buspassagiers uiteindelijk de dupe werden.
Per maand bruto 250 minder, dat is dus -pakweg- 120 euro netto per maand minder.

De wereld is hard voor managers die iets verkeerd doen.

Toen ik jong was en (zo goed als*) ongeschonden (wij spreken over 1970) kwam ik voor het eerst in Berlijn. Met een vriendje en diens oudere Australische neef ondernamen we de reis per Kever, die die neef speciaal had aangeschaft voor een trip door Europa. Berlijn was nog gedeeld. Het westen was deca in optima forma, het oosten was grauw en grijs, eng en spannend. Snotneuzen als we waren tartten we de Vopo's (voor de jongeren: Vopo= Volkspolizei, geüniformeerde meelopende uitvoerders). We hebben wel wat gelazer gehad.

Het beeld kwam terug deze week bij "Das Leben der Anderen". Wat een film. Hoe echt! We zijn er met zijn drieën naartoe geweest: (Duitse) echtgenote, (Duits/Nederlandse )zoon (jawel meneer Wilders: twee nationaliteiten! Schande) et moi (Kaaskop van geboorte). In zo'n twee nationaliteiten gezin is de impact van zo'n film groot. Temeer omdat de twee volwassenen van het trio dat destijds ieder op hun eigen wijze beleefd hebben. De DDR is niet meer. Maar de sporen zijn er nog steeds. De film toont hard en realistisch dat je in sommige omstandigheden niemand kunt vertrouwen en toch ook weer wel. Ga hem zien, ga hem zien!

* Over dat "zo goed als ongeschonden" schrijf ik nog wel een keer.

In een van mijn vorige banen ben ik heel erg veel op reis geweest, bijna de hele wereld over. Soms had ik het geluk om lange vluchten in de Business Class te mogen beleven. Voor normale stervelingen niet te betalen, maar zeker op lange vluchten een genot. Was ik dan zo rijk? Nee hoor, ik betaalde het niet zelf. Als je de prijzen vergelijkt tussen normale en business plaatsen, val je steil achterover. Het staat ook niet in de verhouding, maar wèl prettig dus: een champy bij het binnenkomen, dikke sokken, een oogdoekje (doen alsof het donker is), lekkerder eten, drank zonder beperkingen en lieve (en veelal mooie) stewardessen die je met veel minder man hoeft te delen en die je desnoods in slaap knuffelen. Daar moest ik aan denken toen ik vandeweek achter deze vrachtwagen zat. Zouden ze dat bij varkens ook hebben als ze business class reizen: een speciale stewardess die Piggy heet, een welkomstdrankje, een knuffel, een deken tegen de kou.....? Business class voor varkens en dat terwijl ze onderweg zijn naar het slachthuis waar ze de dood in gejaagd worden...is dat macaber of niet? 

 

A propos: nee, ik ben niet anti-vlees, geen vegetariër dan wel veganist en ik stem ook geen Partij voor de Dieren.

Ze is weg.
Gestopt.
Ze had er geen zin meer in.
Ze behoorde tot mijn favorieten.
Gaf mij een kijkje in haar leven als mens, naast collega op het werk.
Schreef mooi en treffend, soms ontroerend, vaak met humor.
Een scherpe waarnemer.

Ze heeft zichzelf gedeleted.
Althans op het wereldwijdeweb.
'tIssùnd, zeggen ze hier.
Maar je kunt beter op je hoogtepunt stoppen.

Of ik haar link ook wil verwijderen. Jeetje, Alice the Malice, daar vraag je me wat. Zal eens kijken of me dat lukt. Maar gelukkig kom je wel van tijd in levende lijve tegen en dat is natuurlijk ook leuk! Dis eigenlijk is het geen gedoe met partir en mourir, want ze blijft gewoon als mens. 

Maar goed: Exit Alice the Malice als blogger.

Zesduizend.
Zesduizend!
Ja, we hadden zesduizend kijkers afgelopen dondedag bij het eerste van twee debatten vanwege de verkiezingen voor Provinciale Staten. Elke morgen krijg ik de cijfers van de vorige avond op mijn scherm. Kijkcijfers zijn niet de enige leidraad bij de beste en leukste regionale publieke omroep van Nederland, maar ze wegen wel mee.
Zesduizend van de potentiële kleine twee miljoen. Frustratie ten top.

Wij hebben ons uiterste best gedaan. Leuke setting, verrassende vorm, beetje tempo erin, geen oeverloos en eindeloos gezever, maar gàs erop. Slechts zesduizend mensen zijn er even voor gaan zitten. Waar kan ik mijn frustratie kwijt?
Bij ons publiek dat een kans heeft laten liggen?
Bij mezelf en mijn collega's, omdat het programma blijkbaar toch niet zò goed was dat we de kijker veertig minuten konden boeien en vasthouden?
Bij de vier vrolijke lijsttrekkers (groen, christelijk, brabants en 66) die blijkbaar niet van het scherm spatten?
Of bij het "orgaan" zelf? Het orgaan dat huist in de Maaskant-toren aan de A2 op het randje van Den Bosch, de provincie dus? Wij hebben er veel mee te maken. We doen er ook veel aan. Maar blijkbaar is het de Brabander worst. Daar ga ik de komende tijd maar eens over nadenken en ik hoop dat dat op andere plekken ook gebeurt, bijvoorbeeld door Balkenende IV.

Of zou het allemaal aan die lieve Hanja liggen? Die krijgt toch overal de schuld van. Zelfs een van mijn beste vrienden, redelijk slim, geëngageerd, maatschappelijk betrokken, vertrok gisteren naar zijn huisje in Frankrijk om een weekje te gaan chillen. "Moet ik voor je gaan stemmen?" vroeg ik. Zonder schaamte, zonder terughoudendheid, zonder schuldgevoel qua democratische plicht zei hij: "Nee hoor, de statenverkiezingen vind ik onzin." Hij had trouwens ook al niet gekeken en vanavond (deel twee: de grote partijen) ziet-ie ook niet, want hij heeft geen schotel daar in Frankrijk.

Kijk. Als je nou tòch moet doodgaan, dan is Veneti:e misschien wel een mooie plek. Gisteravond Henk van Ulsen gezien. Op een podium in Tilburg. Met een tafel en een stoel, wat flessen (het water van Venetië?) en enige filmfragmenten en close-ups van de meester zelf op een scherm. "Dood in Venetië" van Thomas Mann lag handgeschreven voor hem en hij las het voor. Anderhalf uur lang. Het verhaal over verlangen, schoonheid en teloorgang. Bewogen en indrukwekkend.
Van Ulsen wordt dit jaar tachtig. Hij wilde het stuk persé nog een keer spelen, maar volgens de verhalen had hij grote moeite om het uit zijn hoofd te leren. Daarom werd voor deze vorm gekozen. Mooi in al zijn simpelheid. Anderhalf uur aan zijn lippen gehangen.

"Ik wil niet in een land wonen waar misschien ooit wel eens zes of zeven bewindslieden de islam aanhangen," zegt Wilders in de NRC van gisteren. Elders in die krant zag ik dat binnenkort de jaarlijkse Emigratiebeurs weer plaatsgrijpt. Een beurs voor mensen die om wat voor reden dan ook overwegen om dit land te verlaten voor een hopelijk beter leven elders. Meneer Wilders, wat let u? Ga eens snuffelen op die beurs.

 

Zo, ik heb hem vandaag weer terugverdiend. De kosten van mijn verse Museumjaarkaart. Sinds een maand heb ik er een en ik ga vandaag voor de derde keer naar dezelfde expositie. Tel daarbij nog twee andere museumbezoeken op en ja hoor: ik zit al in de winst. Dat is dus dat.
Keith Tyson is de gelukkige die mij nu voor de derde keer op bezoek krijgt. Ik denk dat er nog wel een paar bezoeken meer zullen volgen. Large Field Away heet zijn expositie in De Pont (misschien wel het leukste museum van Nederland) in Tilburg. Tyson brengt in een ongelofelijke hoeveelheid objecten de wereld van jou en mij in beeld. Op het eerste gezicht knap gemaakte dingen. Maar als je wat afstand neemt en wat langer kijkt (en terugkomt!) zie je allerlei verbanden. De objecten staan niet zomaar ergens. In een tot in de puntjes uitgedacht en uitgewerkt raster staan/hangen ze naast, boven of onder elkaar. Wat in me opkwam was: Kijk eens goed, het is niet wat het lijkt,maar toch ook weer wel. Weet je wat? Pak de fiets of de bus (als die niet van de weg gehaald wordt) of de auto en kom naar Tilburg. Naar De Pont !

Dat gaat lekker hier. Er heerst een taboe op het praten over dubbele nationaliteit. Dan snoert de baas van de volksvertegenwoordiging de volksvertegenwoordigers de mond. Verboden onderwerp. Dacht dat dat alleen maar in andere landen gebeurde. Ben benieuwd of er nog andere taboe-thema's volgen.
Lijkt me wel wat: 's Lands Officiële Lijst met Verboden thema's.
Overigens in verband hiermee: zag in De Journalist een advertentie voor een Persvoorlichter voor de Tweede Kamerfractie van de Partij voor de Vrijheid. Nou heb ik een prima baan, met fijne collega's, veel arbeidsvreugde en best wel een goed salaris èn een GSM van de zaak. Maar toch, een mens moet ook durven switchen: nieuwe uitdagingen, andere omgeving.Ze vragen:-opleiding en ervaring in de journalistiek (check)-interesse in en bij voorkeur ook ervaring met de politiek (half check)-stevige persoonlijkheid die stressbestendig en communicatief sterk is (check)-geen 9 tot 5 menaliteit (check)-beloning overeenkomstig de zwaarte van de functie (check)-er worden twee referenties vereist (check)
-gedurende de sollicitatieprocedure zal een Verklaring omtrent het Gedrag worden aangevraagd (ai, ai! daar gaan we...vergeet het maar)

Bovendien ben ik de vader van een kind met dubbele nationaliteit....dus....lukt het waarschijnlijk toch niet. Ik blijf fijn bij mijn collega's.

Als iemand anders interesse heeft:
Solliciteren: uiterlijk 23 februari 2007 bij: r.deroon@tweedekamer.nl

Het is volgens mij wel een baan vol uitdagingen. Toch?

Als Kuifje in Wonderland, zo blij en verrast zijn ze, de nieuwe bewindslieden. Tsja, 't zal je maar gebeuren: zit je zomaar in je oude baantje te ploeteren, heb je ineens zicht op "80 centimeter pluche in Vak K" (las ik ergens op mijn Griep-ziekbed), een auto met chauffeur en elke morgen verse kranten op de achterbank. Wie wil dat nou niet?
De ene kijkt nog blijer dan de ander. Ze hebben er zin an.

Maar intussen gaat het polderen gewoon verder: Homohuwelijk? Eigenlijk vindt een groot deel van het kabinet het maar niks, maar terugdraaien is ook zweer zoiets. Oplossing: ambtenaren mogen weigeren dergelijke Sodom/Gomorra-achtige relaties te bevestigen. Maar elke gemeente moet wel minstens één ambtenaar achter de hand hebben die er geen last van heeft. Het ontbreekt er nog maar aan dat niet wordt vastgelegd dat die ambtenaar homo moet zijn. Wat een gelul! Het homohuwelijk mag wettelijk, da's gewoon een democratisch gemaakte afspraak. En ambtenaren moeten zich aan de wet houden, als ze dat niet doen, gaan ze maar ergens anders werken. Er zijn er toch teveel, zegt het nagelnieuwe kabinet.

Zo. Gepiept. Balkenende, Bos en Rouvoet zijn eruit. De BBR-coalitie komt eraan. Of is het de JPWA-coalitie? Wat wordt het de komende vier jaar? Terug in de tijd en veel achterkamertjesgedoe, zoals Hans Wansink in de Volkskrant schrijft? Of veel spruitjeslucht..zoals hier en daar geopperd wordt. Voordeel van de twijfel maar. What else? Volgens Bos kunnen spruitjes ook heel bijzonder zijn, bijvoorbeeld als je ze wokt. Bos doet het niet gauw goed bij mij: hij wordt minister onder JP, terwijl hij gezworen had dat niet te doen en nou wl ie me ook nog aan het wokken zetten. Ik haat wokken ! Ik rij kilometers om 's lands Wokpaleizen heen. Sorry Wouter.
Maar goed, JP gaat nu een ploeg bij elkaar sprokkelen, ik begrijp dat zo ongeveer iedereen bij de PvdA beschikbaar is vor een ministerspost. Kijk, dat is spirit! Ik belde vanmorgen een paar PvdA-ers -van de onbekendere soort- die ik ken, om zomaar even bij te praten. Maar allemaal zeiden ze gejaagd en gespannen: "Nu niet Lout, snel ophangen want ik verwacht een belangrijk telefoontje van....eh....".
Bij mijn nieuwe vrienden van de Christen Unie heerst die spanning niet, die weten allang welke twee het aardse leven zullen verruilen voor het pluche. Bovendien bepaalt God toch hoe het loopt bij hen.
En de Christen Democratische rakkers? Ach, JP heeft de tijd. Een paar zijn al weggelopen, een paar moeten beloond worden voor hun rattengedrag tijdens de campagnes (Nee, Maxime, ik noem geen namen). Volgens mij heeft JP zijn lijstje allang klaar en gaat ie dit weekeinde een beetje strandwandelen met Bianca en hun dochtertje.

"Ben je soms dood of zo?," vroeg een trouwe Donlog-fan onlangs. "Of wacht je nog steeds op reacties op dat rare piemel-verhaal of ingeslapen misschien?" Neen, niets van dat alles, ik leef volop en heb geen directe plannen om dood te gaan. Het rare piemel verhaal was ik vergeten en ingeslapen? Daar heb ik geen tijd voor. Druk, gewoon qua dingen die gedaan moeten worden en druk in het hoofd van het denken en zo. De film die we willen gaan maken komt naderbij. De strooptocht om de financiën rond te krijgen is gelukkig bijna ten einde, de medewerking van diverse mensen op dat gebid hartverwarmend. We zijn al bezig aan Het Verhaal en kabbelen richting scenario. In april staat een reis naar Paramaribo op de kalender om de plekken te gaan (be)zoeken die we later in de fim nodig hebben. Verder is het bizzybizzy qua werk: de verkiezingen komen eraan en de koningin heeft het behaagd om met de ganse familie in Brabant neer te strijken op Koninginnedag. Tsja, smullen voor de beste en grootste regionale omroep van het land (en verre omstreken). Dus bleef het Donloggen ff achter. Sorry, scuzi! Ik probeer mijn leven te beteren. Gisteren Ellen ten Damme maar eens van nabij bekeken in het leukste theater van Nederland (Koningstheater). Ellen is het type vrouw dat pronkt met haar vrouwelijkheid en dat is gewoon mooi. Een wat vaag bandje begeleidde haar, ik zag ze af en toe in mijjn gedachten een beetje muzikaal rommelen in een garagebox of zo. En Ten Damme? Ze moet geen Engelse liedjes zingen en die van haar zelf zijn een beetje duizend in een dozijn. Maar owee, owee als ze in het Nederlands en het Duits zingt. Vooral in het Duits. Oude muzikale monumenten van Marlène Dietrich en Hildegarde Knef. En dan op z'n Ten Damme's. Prachtig. Jammer dat het het hele programma niet alleen daaruit bestaat. Ellen, du bist gut du!

Onderweg naar De Firma hoorde ik een radio-collega op de zender vertellen over een potloodventer die in zijn kraag gegrepen was omdat hij zijn geslachtsdeel aan deze en gene had laten zien, waarschijnlijk zonder te vragen of die deze en gene daar wel op zat te wachten. Geslachtsdeel...ahhggh...het roept bij mij een beeld op van stukken vlees die op een rij, aan haken in een vriescel hangen. Bij jou ook? In verschillende gremia heb ik vandaag de discussie aangezwengeld (aangezwengeld, toepasselijk woord in dit geval, als-ie tenminste wat groter is). De vraag luidde aan tal van collega's: hoe noem jij dat ding?  Piemel, pik, snikkel, lul, pieleman.....het kwam er automatisch uitgerold. Ikzelf zat in het kamp van de de piemels. We proberen in onze berichtgeving normale mensentaal te gebruiken en we hebben het over geslachtsdeel. Hoor je het jezelf al zeggen? "Dokter, ik heb een beetje pijn aan mijn geslachts....." Of, in een andere, aangenamere, situatie: "Zou je even mijn gesl.... willen....." (Ben nog wel enigszins preuts). We zijn er nog niet uit. Maar geslachtsdeel vind ik echt niks. Iemand een idee?

Het was in 1984. Ik was op een tentoonstelling in het Belgische Neerpelt. Vader en zoons Blondeel (Armand, Herman en Sander) lieten daar hun glasramen, ontwerpen en teleningen zien. Eén werk: Breuklijn raakte mij. Ik heb het toen gekocht. Ik heb het vervolgens met plezier achter me aan gesleept, maar na de laatste verhuizing belandde het op een verborgen plek.
Tòt een paar weken geleden: daar was-ie weer!! Alleen is één glasdeel kapot. Ik ben gaan googlen en vond met hulp van een galerie ergens in Venlo het adres van Sander Blondeel in Mariakerke in België. Dìe moest ik hebben, want hij is de maker van mijn kunstwerk. Ik had zijn telefoonnummer, maar ik weet dat hij doof is. Dus maar een brief geschreven: of hij het werk nog kent en of hij het zelf zou willen restaureren. Want je kunt wel naar iemand anders gaan, maar als de maker het zelf doet....
Sneller dan het licht kreeg ik antwoord van de Grote Meester zelf: Hij kent het werk nog en wist me te vertellen dat de liefhebbers van zijn werken dit "Breukvlak" erg graag mogen. En dat hij het graag wil restaureren. En dat hij morgen langskomt, want hij reist een aantal keren per jaar af naar Tilburg om glas te kopen voor zijn nieuwe scheppingen. Dus morgen om half vijf staat de schepper van mijn kunstwerk bij mij op de stoep...is dat mooi of is dat mooi?

Internet is ook het vehikel van de naastenliefde. Hoeveel mailtjes ik de laatste tijd niet krijg van Claudia, Karin, Susie en weet ik hoe ze allemaal heten. En allemaal hebben ze het beste met mij voor en gunnen ze mij het mooiste en het fijnste. Pillen vooral, pillen die van mij een nog betere minnaar maken. Ik heb het niet verzonnen, ZIJ schrijven het letterlijk: een nòg betere minnaar. Ze gunnen mij nachtenlang seksplezier en willen daar ook nog een bijdrage aan leveren met "penis enlargers". Piemelvergroters dus, als het ware. En dan zijn er nog een aantal dames die zich bij voorkeur met "das geile Luder" in mijn mailbox aankondigen en die allerlei stoute voorstellen doen. Ik zou haast gaan denken dat ik populair ben. Maar ik blijf met twee voeten op de grond staan. Ik weet niet of ze weblogs (kunnen) lezen, of ze überhaupt kunnen lezen, maar misschien helpt het als ik het hier zeg: HOEFT NIET, WIL IK NIET, KOM NIKS TEKORT, LAAT ME MET RUST!

Zo. En nu maar weer echt aan het werk. Hoewel, hard geploeterd in bella Italia. De olijfbomen moesten gesnoeid worden, want een oude Cilentanische spreuk over de olivio zegt: "Maak me arm, dan maak ik je rijk". Nou zal dat met zo'n 25 bomen wel meevallen, dat rijk worden. Maar toch ze hadden een beurt nodig. Veel gezaagd, gesjouwd en vuur gestookt van het afval. Metershoge vlammen! Heerlijk, de hele dag buiten sjouwen en tussendoor een tukkie in de stralende zon. Behalve de olijven hebben ook de andere jonge bomen voorzichtig kennisgemaakt met mijn nieuwe snoeischaar en samurai-zaag. Die laatste blijkt trouwens ook prima geschikt om een vingertop (bijna) af te zagen. De citroenen, de vijgen, de mandarijnen, amandelbomen, het staat er allemaal weer prima bij. De zon en de regen moeten het nu gaan doen. En ik zit na een dag weer in die andere dingen: verkiezingen, nieuws, productie-afspraken, roosters, notulen, vergaderingen....ff wennen !