Qua lijf is het bij mij overduidelijk van welke kunne ik ben. In m'n blootje voor de spiegel is er ook geen twijfel mogelijk. Dat ik zachte vrouwelijke kanten heb, wist ik al (mijn zoon noemt dat: "watje"). Maar vanaf vandaag ben ik toch echt aan het twijfelen. Ik ga voor mezelf een abonnement nemen op de Libelle. "Want," hoor ik je denken (vroeger reageerden mensen met "waarom?", tegenwoordig is het "want?"). Nou, want je krijgt er een aanbieding voor navigatiesysteem voor vrouwen bij. Jazeker. Want vrouwen laten zich anders navigeren dan mannen. Daar speelt het apparaat nog niet ècht op in. Wel heeft heeft het een eenvoudiger menustructuur, zo schrijft de Volkskrant vandaag. Nou dat is al een beetje mijn ding. Maar als ze ècht een vrouwending hadden willen maken, zou het ding zeggen: "Bij het gele gebouw op de hoek, rechtsaf", in plaats van "Over driehonderd meter rechtsaf". Want vrouwen kijken meer naar concrete objecten.  Kijk en dààr herken ik mezelf nou weer in. Zeg tegen mij niet: rijd verder in oostelijke richting, ik sta altijd te draaien met kaarten om het mezelf makkelijker te maken en bij stadplattegronden draai ik mijn hoofd net zo lang tot het beeld van de kaart overeenstemt met de ligging van de plek waar ik sta. Nekkramp krijg ik er soms van en voorbijgangers zien mij imn de raarste houdingen bij zo'n plattegrond. Enfin, een abonnement op de Libelle dus, misschien. Ja misschien wat aan het eind van het verhaal staat dat het eigenlijk weer allemaal meevalt en dat de hersenen (ook die van vrouwen blijkbaar) zich vormen naar het werk dat ze met regelmaat doen. Dus eigenlijk is er geen probleem.