Ik ben geen lid van een politieke partij. Dat kan niet als journalist, vind ik. Dat betekent niet dat ik ergens een politieke positie inneem qua mens. Zeker wel. Ik zie met lede ogen dat Hare Majesteits Sociaal Democratische Partij aan het wegglijden is naar een zwabberig, amorf geheel dat er nauwleijks toe doet. Soft. Geen èchte ruggegraat. Principes  versmelten. En dat heeft te maken met regeringsgeilheid en de kwaliteit van enkele mensen aan de top. Lees daar: vooral Wouter Bos.
Maar er gloort hoop! De oude olifant is nog een keer opgestaan voor zijn laatste kunstje. De man uit het tijdperk van Joop den Uyl, van de vechtende, progressieve, standvastige PvdA. Jawel: Jan Pronk wil voorzitter worden van de PvdA. Ik ben niet van die partij, dus ik stem niet, maar ik hoop wel dat het lukt. Misschien dat die vanuit zijn sociaal-democratische hart die partij weer kan brengen waar-ie hoort. Inderdaad, zoals Trouw gisteren zo treffend opmerkte: Jan Pronk, de Foppe de Haan van de politiek. Maar dan moeten er ook wel een stel jongeren onder de 21 opstaan die de oude leider gaan volgen.