Pijnlijk was het eergisteravond in het leukste theater van Nederland, het Koningstheater, "No Spang" een programma van Manouschka zeegelaar Breeveld. Het had een muzikaal avontuur moeten zijn. Prachtvrouw, prima muzikanten. De Surinaamstropische landerigheid gemixed met het Surinaamse temperament. Maar het bleef allemaal hangen. We zaten op rij twee en rij één was leeg, dus meer dan oog-in-oog met de zangeres. Ik schaam me, maar ik geloof dat ik minstens twee keer -in gedachten- ongegeneerd heb zitten gapen terwijl ze me recht aankeek met haar prachtogen. Het zaaltje was meer leeg dan vol en ik geloof dat iedereen na een kwartiertje op zijn stoel zat te draaien. En nog erger: volgens mij voel je dat op zo'n podium in de vergrotende trap terug. Nul interactie en dan nog weten dat je nòg 'n nummer moet en nòg een en nòg een. IK stelde mij voor dat een artiest er een volgende keer geen doekjes om windt, gewoon in zo'n situatie vragen: Dames en heren hebt u er nog een beetje zin in of zullen we gezellig n bakkie doen in de foyer? Daarmee verlos je iedereen. Maar of het publiek dan zou zeggen: laten we dat bakkie maar doen.....?