Zesduizend.
Zesduizend!
Ja, we hadden zesduizend kijkers afgelopen dondedag bij het eerste van twee debatten vanwege de verkiezingen voor Provinciale Staten. Elke morgen krijg ik de cijfers van de vorige avond op mijn scherm. Kijkcijfers zijn niet de enige leidraad bij de beste en leukste regionale publieke omroep van Nederland, maar ze wegen wel mee.
Zesduizend van de potentiële kleine twee miljoen. Frustratie ten top.

Wij hebben ons uiterste best gedaan. Leuke setting, verrassende vorm, beetje tempo erin, geen oeverloos en eindeloos gezever, maar gàs erop. Slechts zesduizend mensen zijn er even voor gaan zitten. Waar kan ik mijn frustratie kwijt?
Bij ons publiek dat een kans heeft laten liggen?
Bij mezelf en mijn collega's, omdat het programma blijkbaar toch niet zò goed was dat we de kijker veertig minuten konden boeien en vasthouden?
Bij de vier vrolijke lijsttrekkers (groen, christelijk, brabants en 66) die blijkbaar niet van het scherm spatten?
Of bij het "orgaan" zelf? Het orgaan dat huist in de Maaskant-toren aan de A2 op het randje van Den Bosch, de provincie dus? Wij hebben er veel mee te maken. We doen er ook veel aan. Maar blijkbaar is het de Brabander worst. Daar ga ik de komende tijd maar eens over nadenken en ik hoop dat dat op andere plekken ook gebeurt, bijvoorbeeld door Balkenende IV.

Of zou het allemaal aan die lieve Hanja liggen? Die krijgt toch overal de schuld van. Zelfs een van mijn beste vrienden, redelijk slim, geëngageerd, maatschappelijk betrokken, vertrok gisteren naar zijn huisje in Frankrijk om een weekje te gaan chillen. "Moet ik voor je gaan stemmen?" vroeg ik. Zonder schaamte, zonder terughoudendheid, zonder schuldgevoel qua democratische plicht zei hij: "Nee hoor, de statenverkiezingen vind ik onzin." Hij had trouwens ook al niet gekeken en vanavond (deel twee: de grote partijen) ziet-ie ook niet, want hij heeft geen schotel daar in Frankrijk.