Toen ik jong was en (zo goed als*) ongeschonden (wij spreken over 1970) kwam ik voor het eerst in Berlijn. Met een vriendje en diens oudere Australische neef ondernamen we de reis per Kever, die die neef speciaal had aangeschaft voor een trip door Europa. Berlijn was nog gedeeld. Het westen was deca in optima forma, het oosten was grauw en grijs, eng en spannend. Snotneuzen als we waren tartten we de Vopo's (voor de jongeren: Vopo= Volkspolizei, geüniformeerde meelopende uitvoerders). We hebben wel wat gelazer gehad.

Het beeld kwam terug deze week bij "Das Leben der Anderen". Wat een film. Hoe echt! We zijn er met zijn drieën naartoe geweest: (Duitse) echtgenote, (Duits/Nederlandse )zoon (jawel meneer Wilders: twee nationaliteiten! Schande) et moi (Kaaskop van geboorte). In zo'n twee nationaliteiten gezin is de impact van zo'n film groot. Temeer omdat de twee volwassenen van het trio dat destijds ieder op hun eigen wijze beleefd hebben. De DDR is niet meer. Maar de sporen zijn er nog steeds. De film toont hard en realistisch dat je in sommige omstandigheden niemand kunt vertrouwen en toch ook weer wel. Ga hem zien, ga hem zien!

* Over dat "zo goed als ongeschonden" schrijf ik nog wel een keer.