Zoals elke morgen bij het wakker worden, naar de zee kijken. De schepen die langzaam voorbij varen. Het dorp beneden wordt langzaam wakker. De meeste vakantiegangers zijn al weer weg, het gewone leven gaat weer beginnen. De zon kruipt langzaam over de eerste heuvels en is er ineens volop. Laatste dag. Morgenvroeg zit het erop. Terug naar Nederland, na drie weken hier in onze gezamenlijke trots, in Castellabate in Il Cilento. Vakantie gehouden. Beetje geklust, niet teveel. Wat geschilderd, lampjes opgehangen. Hout gezaagd voor de herfst. Douche gerepareerd. Nieuwe deuren van haakjes voorzien. Elke dag geveegd. Om de dag de geraniums water gegeven. Elke dag even een rondje langs de druiven die er prachtig bijhangen, de olivio's die vol hangen voor de oogst in oktober. Amandelen geplukt, die zijn nu rijp. Een kleine gifslang op sterk water gezet. Twee brandjes geblust. Lekker gekookt. Niet teveel gedronken. Vooral genoten en vastegesteld dat we ons hier erg thuisvoelen. Zò thuis dat ik zelfs niet aan donloggen toekwam. Zelfs de oude dame te Helmond (ons moeder) miste mijn gedachtenspinsels. Voor haar en de trouwe fans: ik pik het weer op als ik thuisben. Even het tempo weer te pakken krijgen. Daar moet ik wel even voor omschakelen, want hier is het tempo prettig anders. Wat de allermooiste ervaring was? Dat onze gasten (bekenden en onbekenden) stuk voor stuk allemaal net zo enthousiast zijn over het huis en de plek, als wij.  En dat ze allemaal voelen dat we er niet alleen geld en energie insteken, maar vooral ook liefde en zorg. Dat zeggen ze allemaal, of ze schrijven het in het gastenboek. En steevast schrijven ze: we komen terug. Dat is het grootste compliment. Dat maakt blij !