Als Nederlanders ergens gaan zitten, zeggen ze: hè, hè. Dat komt ergens vanuit hun buik of zo. Probeer het maar eens hardop….zeker weten dat je het herkent. We doen het allemaal. Duitsers zeggen: “So”. Gewoon: ‘zo’ dus. Daarna komt er niets meer. Italianen? Italianen pakken hun mobieltje, tikken een willekeurig nummer in en roepen: “Pronto!?” En als ze klaar zijn, werken ze het nummerbestand in hun telefoon door om te kijken wie ze nu nog even kunnen bellen. En als ze geen gehoor krijgen, proberen ze de volgende. Er is geen Italiaan zonder handy. Als ze op het strand zijn en ze zijn even in het water geweest, dan is het eerste wat ze doen, zelfs nog vòòr het afdrogen: kijken of er niemand gebeld heeft. En of er nou wel of niet een gemiste oproep is, ze bellen iemand op. We zaten een dezer dagen in een restaurant boven op de berg, naast twee gezinnen aan één lange tafel. Ik schat twaalf mensen in totaal. Ze hadden elf gsm-tjes bij zich (de jongste had een speen, dus nog niet gsm-fähig). En de één na de ander zat te bellen, liet zich bellen of speelde een spelletje met zijn handy. En dat allemaal tussen het eten door…..Ik verdenk ze ervan dat ze elkaar aan dezelfde tafel zaten te bellen….pronto ! En daar waar wij ons hier nog weleens druk maken dat bellen in gezelschap storend is.........in Italië doen ze het allemaal nog luider èn natuurlijk met hun gebarentaal erbij. Rare Chinezen, die Italianen.