Het is zover, alles is rond. Anderhalf jaar nadat we voor het eerst in Castellabate in Italië waren, heeft een notaris in Rome bekrachtigd dat we eigenaar zijn van een kwart van Villa Poggio al Sole. Het huis op de heuvel, met blik op de Tireense zee, op de Amalfikust, vijf minuten van het middeleeuwse dorp, tien minuten van zee en strand. Het duurde allemaal even, vanwege de stempelcultuur in Italië en allerlei officiële mensen en instanties die zich daarover moeten buigen. Gek genoeg heeft ons dat er niet van weerhouden om er het afgelopen jaar al energie, tijd en geld (geleend van de bank) in te steken. De vier partners -in verschillende samenstellingen volslagen onbekenden voor elkaar- hadden vanaf dag één het volste vertrouwen in elkaar. Er werd verhuurd, er kwam al geld binnen, er ging weer veel geld uit, plannen werden ontwikkeld. En dat allemaal alsof we ons deel allemaal al officieel hadden. Op een bepaald moment werden we zelfs officieel erfgenaam van één van onze toekomstige partners, om bepaalde dingen zeker te stellen. Nu is alles definitief en horen we bij het gestaag groeiende leger van Nederlanders die er een tweede huis op na houden. Decadent, zo voelt het wel. En te laat natuurlijk, want vrienden om me heen deden dat allemaal veel eerder, toen het fiscaal nog interessant was. Maar we zijn er blij mee, een prachthuis op een prachtplek. In maart ga ik er weer even naar toe met een goede vriend, om de zaak zomerklaar te maken voor de gasten die het gehuurd hebben, want die hebben we wel nodig, gasten. Om de hypotheek en zo te betalen. Dus, wie nog een plekje zoekt onder de Italiaanse zon...

Ik kreeg gisteren een foto toegestuurd van "ons" strand in Santa Maria in deze tijd van het jaar: Santa Maria by Night: