In een huis waar de Duitse en de Nederlandse nationaliteit samen komen, zoals het onze, heeft alles wat met de tweede wereldoorlog te maken heeft extra dimensies. Gisteren zijn we naar Der Untergang geweest. De laatste dagen van de tweede wereldoorlog, maar meer nog de laatste dagen van Adolf Hitler met zijn staf in een Berlijns bunkercomplex. Bruno Cranz speelt Hitler. Ongelofelijk indrukwekkend, soms aandoenlijk, vaak afschrikwekkend. Maar zo mogelijk nòg afschrikwekkender zijn de paladijnen, de meelopers, de hooggeplaatsten die zo ongelofelijk ver mee gaan. In Duitsland is kritiek op de film: het verhaal zou niet genoeg in perspectief worden geplaatst. Ik zie dat niet zo. Dat perspectief kennen we zo langzamerhand wel. Juist daarom is het zo bijzonder om dat geïsoleerde portret van de Grote Boosdoener zelf te zien.