Het is om moedeloos van te worden. We hebben een regering waar onder meer mensen inzitten met een christelijke levensopvatting. Volgens mij betekent dat dat je samen opkomt voor mensen die minder hebben of minder kunnen, voor mensen die het niet zomaar allemaal maken in het leven. Je vraagt je af -ik zeg 'je' maar ik bedoel eigenlijk gewoon 'ik'- wat daar nog van overblijft. Ongetwijfeld zijn we in de naoorlogse jaren doorgeslagen in sommige dingen, maar we schuiven naar een maatschappij van 'ieder voor zich en God (of zo) voor ons allen...' En dan zijn de mensen die minder hebben of kunnen de lul.